Αφιερωμένο σε όλους όσοι είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980...
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή…
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά…
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση…
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα…
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους…
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους
και βγαίναμε…
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα…
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο!
Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τί φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας……
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
topaliatzidiko
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Η μνήμη εξωρα’ι’ζει….
Στα χρόνια αυτά δεν υπήρχε μοναξιά. Σήμερα δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που δεν την νοιώθουν!
Τι τα θες? Έχω την εντύπωση ότι είμασταν οι τελευταίοι που έκλεισαν την πόρτα από τον Παράδεισο πίσω τους, χωρίς να το ξέρουμε.
Συγχαρητήρια. Μεγαλώσαμε ακριβώς όπως τα τεκμηρίώσατε . Και όχι μόνο δεν πάθαμε τίποτα αλλά γίναμε Άνθρωποι. Προφανώς γιατί ανατράφηκε με σαν Άνθρωποι, από Ανθρώπινους γονείς, σε μια Ανθρώπινη Κοινωνία. Καθηγητής Ανδρέας Αθηναιος
Αγαπητη μου Ποπη, 10 χρονια “φιλη” ειμαι τυχερος και τα εζησα αυτα τα χρονια. Τα παιδια μου ομως ετσι οπως παει η κατασταση δεν θα τα ζησουν..Δεν ζουν και δεν θα ζησουν σαν αληθινα παιδια. Χρονια τωρα τα λες και αγωνιζεσαι-αγωνιζομαστε καθενας απο το μετεριζι του και αναλογα τις δυνατοτητες του.
Ποπη μου…..τιποτα δεν θα αλλαξει γιατι δεν θελουμε να αλλαξει (η συντριπτικη πλειοψηφια), και γιατι δεν μας αξιζει.
Αποδειξη…δεκα χρονια και δεν πετυχαμε καμμια ανατροπη. Ισωςμονο καποιες καθυστερησεις στα σχεδια τους.
Μονη ελπιδα πλεον….Ο ΘΕΟΣ.
Και δεν ειμαι απελπισμενος, ΟΧΙ, απλα βλεπω οτι δεν εχουμε σε αυτες τις συνθηκες καμμια ελπιδα.
Μονο οταν αποφασισουν (κανουν το λαθος θα ελεγα εγω) να φερουν το χαος….μονο τοτε μπορει, μπορει να ξυπνησει η ψυχη του ΕΛΛΗΝΑ και να τα φερει τουμπα ολα, αλλα με την βοηθεια του ΘΕΟΥ και μονο.
Και ξερεις γιατι δεν ειμαι απελπισμενος; ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.
Το dna του ΕΛΛΗΝΑ δεν αλλαζει σε μερικες δεκαετιες, και ο ΘΕΟΣ δεν θα αφησει το δημιουργημα του.
Για αυτο λοιπον να ευχεστε να κανουν το λαθος το συντομοτερο δυνατο και τοτε….
Κράτησε την φλόγα της αισιοδοξίας ζωντανή… συνέχισε να αγωνίζεσαι και έχε Πίστη… δεν θα νικήσουν… ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ…Να εύχεσαι μόνο να είμαστε ζωντανοί για να δούμε την ώρα της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
Οι. Ωραιότερες. Παιδικές. Αναμνήσεις. Γεννηθείς. 1955.βλεποντας.τουτες.της.εικονες.νομιζω.
Οτι.παρα.της.αντιξοες.συνθηκιες.λογω.φτωχιας.ζησαμε.ομως.ολα.τα.αθωα.γνησια.συνεσθηματα.αγαπης.ελευριας.ξενασιας.παιχνιδια.στις.αλανες.με.αυτοσχεδια. Παιχνίδια. Τρέξιμο. Στη. Φύση. Και. Πότε. Άρρωστοι. Και. Χωρίς. Ιδιετερες. Απετησεις. Γιατί. Ήμασταν. Όλοι. Το. Ίδιο. Φτωχει.
ΠΑΝΤΩΣ. Συγχαρητήρια. Για. Της. Ομορφες. Φώτο. Που. Με. Συγκίνησαν. Πολύ. Πόσο. Νοσταλγώ. Τα. Όμορφα. Εκείνα. Χρονια. Που. Θα. Έδειχνα. Τα. Πάντα. Να. Τα. Ξαναζήσω. Ατοιχοι. Όσοι. Δεν. Τα. Έζησαν. Με. Όλα. Τα. Ηθοι. Και. Εθυμα. Και. Εκκλησιασμό. Χαρούμενες. Γιορτές. Με. Όλη. Την. Οικογένεια. Αχ. Αχ. Αχ. Θέλω. Να. Γυρησω. Πίσω. Δεινω. Τα. Πάντα. Κινητα. Και. Ακινητα. Όλα. Όλα. Τώρα.
μαρη κακαλιουραινα παρε κανα χαπι για το αλτσχαιμερ….τι κακο με σενα…οτι θυμασαι χαιρεσαι….μαρη θα συμμορφωθεις;;;;ξανθοπουλου
ΟΧΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παραμένω παιδί και σ’ όποιον αρέσω…
ΠΩ ΠΩ ΩΩΩΩΩΩ…..ξανθοπουλου
Νονο βρηκες?
χαχαχαχαχαχα.
ΔΗΜΙΟΣ.
Δημιε θα την ξυδοβαφτισουμε εμεις….εισαι;;;;μετα να την δω …..ακου παιδι, θου κυριε……χαχαχαχαχα..ξανθοπουλου
Να είναι εξαιρετικής ποιότητας το ξύδι… νταξ;
Σουλα δεν ξερουμε αρσενικο,για θυλικο,πρεπη να περιμενουμε.
αν βγη αρσενικοθυλικο.δεν μπεζω.
χαχαχαχαχαχαχα.
ΔΗΜΙΟΣ.
Όχι, Δήμιε, αλλά ακούω προτάσεις… χαχαχαχα
Με λίγα λόγια είχαμε πραγματική ΖΩΗ !
Είναι δίκοπο μαχαίρι τέτοιες αναμνήσεις. Μαζί με την γλυκιά νοσταλγία
κουβαλούν και την θλίψη, για τις “άγιες” μέρες κι’ εποχές που χάθηκαν για πάντα.
Τυχεροί μεν όσοι τα ζήσαμε αλλά και πενθούντες.
Πάντα η νοσταλγία κρύβει και μια νότα θλίψης… ποτέ το γέλιο δεν ήταν ξέχωρο από το δάκρυ…
Έτσι κι εκείνες οι εποχές έχουν και τα θετικά και τα αρνητικά τους… ποτέ τα βιώματα δεν ήταν μόνον καλά… ήταν και άσχημα…
Ας κρατήσουμε τα θετικά και τα αρνητικά ας τα μετουσιώσουμε σε εμπειρία που θ’ αλλάξει τη στάση ζωής μας.