Η συγκλονιστική έρευνα, που αποδεικνύει το μίσος της ΕΛΙΤ, σε βάρος όλων των λαών της γης. Γ’ ΜΕΡΟΣ

Η συγκλονιστική έρευνα, που αποδεικνύει το μίσος της ΕΛΙΤ, σε βάρος όλων των λαών της γης. Γ’ ΜΕΡΟΣ

7 Δεκεμβρίου, 2021 30 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:1,928
Μοίρασέ το

 

 

Είναι προφανές ότι, οι ανθρωποθυσιαστικές τελετουργίες των Κίμβρων ήταν προσφορές αίματος προς τους σκοτεινούς «θεούς-δράκοντες», τόσο δια να τους εξευμενίζουν, όσο και δια να λάβουν «μαντείες».

Όπως και εις τις σύγχρονες τελετές νεκρομαντείας (εξασκούμενες κυρίως υπό των απογόνων των Κίμβρων, Αγγλοσαξόνων σατανιστών) το αίμα και η νεκρική αγωνία του θύματος «έτρεφαν» τις σκοτεινές δρακόντειες «θεότητες» των Κίμβρων.

Το ότι εκτελούσαν τις φρικτές αυτές τελετές ιέρειες, πιθανόν δηλώνει ότι, οι Κίμβροι εξακολουθούσαν να λατρεύουν την πρωταρχική δράκαινα «θεά» ή «μιξοπάρθενο έχιδνα» των παλαιών Κιμμερίων.

Η ονομασία Netherlands σημαίνει και «υποχθόνιες χώρες», δηλώνοντας ότι, εις την χώρα αυτή κατοικούν από την αρχαία εποχή λαοί υποχθονίου προελεύσεως, δηλαδή οι Κιμβρογενείς Σίκαμβροι, από τους οποίους κατάγεται μεγάλο μέρος των συγχρόνων Ολλανδών και Βέλγων.

Επίσης, είναι πολύ πιθανόν οι Κάτω Χώρες να έχουν στοές και πύλες προς τον υποχθόνιο κόσμο, από τις οποίες έφθασαν ευκόλως εις την περιοχή οι υποχθόνιοι Κίμβροι, πέραν των επιχθονίων μετακινήσεών τους.

Μελετώντας το τρίτο και τελευταίο προς το παρόν μέρος, αυτής της εκπληκτικής ιστορικής έρευνας, καθίσταται σαφές ότι οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί, οι Δανοί, οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι, και οι Σκανδιναυοί, έχουν τις ρίζες τους στα υποχθόνια τέρατα.
Ακόμα και η τέχνη τους, αποτελεί απόδειξη της υποχθόνιας καταγωγής τους.
Ενώ η τέχνη της Αρχαίας Ελλάδας, είναι αξεπέραστη και με εκτυφλωτικό ΦΩΣ.
Η… “ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΛΗ ΤΟΥ ΔΑΝ”, σας λέει κάτι;;;
Να σας θυμίσω… εδώεδώ… κι εδώ
Ενώστε τα κομμάτια και θα αντιληφθείτε τι είδους υποχθόνια τέρατα κυβερνούν όλη την ανθρωπότητα.
Πιστεύετε πως αυτά τα κτήνη, μπορούν να δείξουν έλεος;
Γίνεται αντιληπτό τώρα, γιατί μισούν τόσο πολύ τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΝΙΣΟΥΝ;;;
Αντιλαμβάνεστε ΠΟΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;;;
Να βάλει ο Θεός το χέρι Του… αρκετές χιλιάδες χρόνια, έχει εγκαταλείψει την ανθρωπότητα…
Καλλιόπη Σουφλή
Το Α΄ ΜΕΡΟΣ, εδώ
Το Β’ ΜΕΡΟΣ, εδώ
7.  H ΠΡΟΕΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΟΤΕΥΤΟΝΩΝ

Το Α’ ΜΕΡΟΣ, εδώ
Το Β’ ΜΕΡΟΣ, εδώ
Οι Κιμβροτευτονικές ορδές, όπως αρχικώς εκτιμήθηκε, αποτελούνταν από 300.000 μαχίμους τους οποίους ακολουθούσαν πολύ περισσότερα γυναικόπαιδα, εις την συνέχεια όμως αποδείχθηκε ότι, ήσαν ακόμη περισσότεροι:

 «Το ότι δέ το πλήθος δεν ήταν μικρότερο, αλλά περισσότερο του λεχθέντος, υπό πολλών έχει ιστορηθεί…» (Πλούταρχος, Μάριος 11).

Οι ορδές αυτές είχαν ως στόχο, αφού λεηλατήσουν και καταστρέψουν όσες χώρες μπορούσαν, να εγκατασταθούν τελικά εις κάποια χώρα που να μπορούσε να θρέψει το μεγάλο πλήθος τους.

Ουσιαστικά, οι Κιμβροτεύτονες, λόγω του τεραστίου αριθμού τους και της μαχητικής ικανότητός τους, κυρίως όμως λόγω της αλλοκότου και θηριώδους εμφανίσεώς τους που τρομοκρατούσε τους αντιπάλους τους, ήσαν κυριολεκτικώς ακαταμάχητοι, καθώς συγκροτούσαν τον ισχυρότερο στρατό που είχε εμφανισθεί ως τότε και αποτελούσαν την μεγαλύτερη απειλή που είχαν ποτέ αντιμετωπίσει οι Ρωμαίοι.


Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά (Μάριος,11):

«Και ως προς τον θυμό και την τόλμη ήσαν ακαταμάχητοι, και όταν εις τις μάχες συγκρούονταν σώμα με σώμα, έμοιαζαν με την οξύτητα και την βία του πυρός, καθώς ουδείς άντεχε τη έφοδό τους, αλλά πάντες εις όσους επετέθησαν, τους απήγαν και τους έφεραν ως λεία, πολλά δέ και μεγάλα Ρωμαϊκά στρατόπεδα και όσοι στρατηγοί διοικούσαν την εκτός Άλπεων Γαλατία διερπάσθησαν αδόξως.

Και καθώς μάλιστα αυτοί αγωνίσθησαν κακώς, τους παρέσυραν κατά της Ρώμη.


Διότι, νικήσαντες όσους τους έτυχαν και καταλαβόντες πολλά αγαθά, απεφάσισαν να μην εγκατασταθούν πουθενά εις την γή, πρίν ανατρέψουν τη Ρώμη και καταστρέψουν την Ιταλία»



Και ο Τάκιτος (Γερμανία, 37) περιγράφει με δέος την ακαταμάχητη πολεμική ορμή των Κιμβροτευτόνων:
«Αλλά οι Γερμανοί, τον Κάρβωνα και τον Κάσσιο και τον Σκαύρο Αυρήλιο και τον Σερβίλιο Καιπίωνα και τον Γναίο Μάλλιο αφού διέλυσαν ή αιχμαλώτισαν πέντε συγχρόνως υπατικούς στρατούς…..».


Οι Κιμβροτεύτονες, πρωτοεμφανίσθησαν το 113 π.Χ., εις την περιοχή του Νωρικού (σημερινή Αυστρία) και επετέθησαν κατά του λαού των Ταυρίσκων, συμμάχων των Ρωμαίων.

Ανήμποροι να αντισταθούν από μόνοι τους εις τους Κιμβροτεύτονες οι Ταυρίσκοι, κάλεσαν προς βοήθεια του Ρωμαίους συμμάχους τους, οι οποίοι ανταποκρίθησαν και έστειλαν το 112 προς βοήθειά τους μία ισχυρή στρατιά υπό την ηγεσία του υπάτου Γναίο Παπιρίου Κάρβωνος.

Ο Κάρβων προσπάθησε να παρασύρη τους Κιμβροτεύτονες εις ενέδρα, αλλά δυστυχώς οι Κιμβροτεύτονες επληροφορήθησαν το στρατήγημά του, μάλλον από προδοσία.

Ούτως, εις την μάχη που διεξήχθη αμέσως μετά εις την Νορήια (εις την σημερινή Αυστρία) οι Κιμβροτεύτονες συνέτριψαν την Ρωμαϊκή στρατιά.
Οι Ρωμαίοι απέφυγαν την ολοκληρωτική σφαγή τους, μόνο διότι έπαυσε η μάχη λόγω μίας καταιγίδος και ο Κάρβων με τα υπολείμματα της Ρωμαϊκής στρατιάς, κατάφερε με δυσκολία να διαφύγη εις την Ιταλία.

Εις την συνέχεια οι Κιμβροτεύτονες κατευθύνθηκαν δυτικά και εισέβαλαν εις την Γαλατία, ενώ το 109 π.Χ. επετέθησαν κατά της Ρωμαϊκής επαρχίας της Ναρβωνησίας (σημερινή νότιος Γαλλία), όπου και συνέτριψαν άλλη μία Ρωμαϊκή στρατιά που τους αντιτάχθηκε, υπό την ηγεσία του Μάρκου Ιουνίου Σιλανού.

Το ίδιο έτος αντιμετώπισαν άλλη μία Ρωμαϊκή στρατιά, υπό τον ηγεσία του υπάτου Γαϊου Κασσίου Λογγίνου, εις μάχη παρά τα Βουρδίγαλα (σημερινό Μπορντώ της Γαλλικής Ακουϊτανίας), όπου οι Ρωμαίοι ηττήθησαν και πάλι και φονεύθηκε και ο ίδιος ο Ρωμαίος ύπατος.

Το 107 π.Χ. οι Ρωμαίοι ηττήθησαν και πάλι, αυτή την φορά από τους Τιγυρίνους, συμμάχους των Κίμβρων.

Μετά από αυτές τις διαδοχικές ήττες οι Ρωμαίοι υϊοθέτησαν αμυντική τακτική κατά των Κιμβροτευτόνων, αντιμετωπίζοντάς τους , όταν τον Οκτώβριο του 105 π.Χ. οι Κιμβροτεύτονες επετέθησαν και πάλι κατά της Ρωμαϊκής νοτίου Γαλατίας.

Τότε, οι Ρωμαϊκές δυνάμεις στρατοπέδευσαν, αναμένοντας τους Κιμβροτεύτονες, εις την περιοχή μεταξύ της πόλεως Αραούσιο και του Ροδανού ποταμού (εις την σημερινή Ν.Α. Γαλλία) υπό την ηγεσία του υπάτου Γναίου Μαλλίου Μαξίμου.
Η Ρωμαϊκή στρατιά ήταν ισχυρότατη, αποτελουμένη εκ 80.000 τακτικών στρατιωτών και εξ αρκετών βοηθητικών, αλλά δυστυχώς είχε αποδυναμωθεί η συνοχή της εξαιτίας της σοβαράς έριδος μεταξύ του υπάτου Γναίου Μαλλίου και του ανθυπάτου Κοϊντου Σερβιλίου Καιπίωνος.
Όμως, πολύ ισχυρότερη ήταν η Κιμβροτευτονική στρατιά, αποτελουμένη εκ 300.000 περίπου στρατιωτών, υπό την ηγεσία του βασιλέως των Κίμβρων Βοιώριξ και του βασιλέως των Τευτόνων Τεύτομποντ.
Αρχικώς συγκρούσθησαν ένα Ρωμαϊκό απόσπασμα με ένα προωθημένο Κιμβρικό απόσπασμα και οι Ρωμαίοι συνετρίβησαν ολοσχερώς.

Ο διοικητής του Ρωμαϊκού αποσπάσματος, λεγάτος Μάρκος Αυρήλιος Σκαύρος αιχμαλωτίσθηκε και κατ’εντολή του Βοιώριξ κάηκε ζωντανός, προφανώς ως ανθρωποθυσία προς τους σκοτεινούς «θεούς» των Κίμβρων.

Τελικά, μετά από κάποιες αποτυχημένες απόπειρες διαπραγματεύσεων, έγινε η τελική μάχη εις τις 6 Οκτωβρίου του 105 π.Χ. και λόγω κακής στρατηγικής (ιδίως εξαιτίας μίας βεβιασμένης επιθέσεως του Καιπίωνος), αλλά και προφανώς λόγω του τρόμου που προξενούσε η αλλόκοτη και θηριώδης όψις των Κιμβροτευτόνων, οι Ρωμαϊκές δυνάμεις συνετρίβησαν ολοσχερώς.
Ελάχιστοι Ρωμαίοι κατόρθωσαν να διαφύγουν και σχεδόν όλοι οι 80.000 τακτικοί στρατιώτες και οι βοηθητικοί κατεσφάγησαν.

Ήταν η μεγαλύτερη ήττα που υπέστησαν ποτέ (πρίν ή μετά) οι Ρωμαίοι και πλέον αντιμετώπιζαν την μεγίστη απειλή της ιστορίας τους, αφού είχαν πλέον μειωθεί κατά πολύ οι στρατιωτικές δυνάμεις τους, λόγω των διαδοχικών ηττών τους, ενώ οι πανίσχυρες Κιμβροτευτονικές ορδές ήσαν αποφασισμένες και έτοιμες να καταστρέψουν την Ρώμη και την υπόλοιπη Ιταλία.


Δια να αντιμετωπίσουν αυτή την φοβερή απειλή, οι Ρωμαίοι όρισαν ως ύπατο και αρχηγό του κατά των Κιμβροτευτόνων πολέμου, τον Μάριο που ήταν τότε ο καλύτερος Ρωμαίος στρατηγός.

Ήταν ευτύχημα δια τους Ρωμαίους και παραμένει ιστορικό μυστήριο, το ότι οι Κιμβροτεύτονες δεν εισέβαλαν αμέσως εις την Ιταλία, αλλά επέδραμαν πρώτα κατά της Ιβηρίας.

Ούτως, ο Μάριος είχε τον απαραίτητο χρόνο δια να γυμνάση τους άνδρες του και να ανυψώση το ηθικό τους, αφού οι Κιμβροτεύτονες εκινήθησαν πάλι κατά των Ρωμαίων, το 102 π.Χ.

Όταν ο Μάριος έμαθε ότι, οι Κιμβροτεύτονες ήσαν πλέον εγγύς, μετεκίνησε ταχέως τις δυνάμεις του πέραν των Άλπεων και εγκατέστησε εγγύς των εκβολών του Ροδανού ποταμού ισχυρό στρατόπεδο, με άφθονες προμήθειες.

Τότε, η τύχη ευνόησε και πάλι τους Ρωμαίους, καθώς οι Κιμβροτεύτονες εχώρισαν εις τα δύο τις δυνάμεις τους, επειδή προφανώς περιφρονούσαν πλέον τους Ρωμαίους, αλλά και δια να εισβάλουν εκ δύο σημείων ταυτοχρόνως εις την Ιταλία.

Ούτως, οι Κίμβροι κατευθύνθησαν προς το Νωρικό, όπου τις εκεί Ρωμαϊκές δυνάμεις διοικούσε ο άλλους ύπατος Λουτάτιος Κάτλος, δια να εισβάλουν εκ της βορειοανατολικής πλευράς εις την Ιταλία, ενώ οι Τεύτονες και οι Άμβρωνες κατευθύνθησαν προς την περιοχή των Λιγύων (Ν.Α. Γαλλία), όπου ήταν στρατοπεδευμένος ο Μάριος, δια να εισβάλουν εκ της βορειοδυτικής πλευράς εις την Ιταλία.


8.  Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΤΕΥΤΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΜΒΡΩΝΩΝ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΣΕΞΤΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Οι Τεύτονες και οι Άμβρωνες προήλασαν έως την περιοχή, όπου ευρίσκετο ο υπό τον Μάριο Ρωμαϊκός στρατός και αφού περικύκλωσαν το Ρωμαϊκό στρατόπεδο προκαλούσαν τον Μάριο εις μάχη.


Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος,15) «…εφαίνοντο άπειροι εις το πλήθος και απεχθείς ως προς τα είδη (μορφές) και ως προς τον φθόγγο (φωνή) και τον θόρυβο, όχι όμοιοι με ετέρους», προφανώς λόγω της απεχθούς δρακογόνου καταγωγής τους.

Ο Μάριος όμως αδιαφορούσε δια τις προκλήσεις τους και «στήνων τους στρατιώτες υπέρ του χάρακος ανά μέρος και προστάζων να τους βλέπουν, τους συνήθιζε να ανέχονται την μορφή των εχθρών και να υπομένουν την φωνή τους, καθώς ήταν όλως αλλόκοτος και θηριώδης…..» (Μάριος,16).

Ούτως, ο Μάριος έκανε τους στρατιώτες του να ξεπεράσουν τον φόβο και την έκπληξη που δικαιολογημένα τους προξενούσε μέχρι τότε η απεχθής εμφάνιση των δρακογόνων βαρβάρων.

Ούτως, μετά από μερικές ημέρες οι Ρωμαίοι συνήθισαν την μορφή των εχθρών τους και παρακινούσαν πλέον τον Μάριο να τους οδηγήση κατά των εχθρών τους.

Ο Μάριος όμως τηρούσε στάση αναμονής, βάσει των εντολών της Σύριας μάντισσας Μάρθας που ακολουθούσε τον Ρωμαϊκό στρατό.

Ταυτοχρόνως, συνέβη ένας αίσιος οιωνός δια τους Ρωμαίους, καθώς δύο γύπες, αναγνωριζόμενοι από χάλκινα περιδέραια που τους είχαν φορέσει, ακολουθούσαν την Ρωμαϊκή στρατιά, ανυψώνοντας το Ρωμαϊκό ηθικό, διότι προφανώς προμήνυαν την σφαγή των βαρβάρων, αφού οι γύπες είναι νεκροβόρα όρνεα.

Επίσης, εις την Ιταλία παρατηρήθησαν θαυμαστά ουράνια φαινόμενα: «εκ δε των Ιταλικών πόλεων της Αμερίας και του Τουδέρτου, αναγγέλθηκε ότι την νύκτα εφάνησαν εις τον ουρανό φλογοειδείς αιχμές και θυρεοί (επιμήκεις ασπίδες), πρώτα διαφέροντες και έπειτα συμπίπτοντες μεταξύ τους και λαμβάνοντες τα σχήματα και τις κινήσεις μαχομένων ανδρών, τέλος δέ των μέν επιτιθεμένων, των δε υποχωρούντων, άπαντες εχάθησαν προς δυσμάς». (Μάριος,17).

Αυτή είναι μία από τις πρώτες αξιόπιστες μαρτυρίες δια την εμφάνιση A.T.I.A. (αγνώστου ταυτότητος ιπταμένων αντικειμένων).


Επίσης, εκείνο τον χρόνο έφθασε εις την Ρώμη εκ του Πεσσινούντος (πόλη της Φρυγίας) ο Βατάκης, ιερεύς της Μεγάλης Μητρός (δηλαδή της μητρός των Ολυμπίων Θεών, Ρέας) και ανήγγειλε την επικειμένη Ρωμαϊκή νίκη κατά των Κιμβροτευτόνων.

Η σύγκλητος εδέχθη την προφητεία, ενώ ο δήμαρχος Αύλος Πομπήιος την θεώρησε αγυρτεία και εξύβρισε τον Βατάκη, αλλά αμέσως μετά αρρώστησε βαριά και πέθανε μετά από επτά ημέρες και ούτως, επείσθησαν όλοι δια την Θεία αυτή προφητεία.

Τα ανωτέρω θαυμαστά σημεία δηλώνουν, ότι υπήρχε βοήθεια παρά των Ολυμπίων θεών προς τους Ρωμαίους, αφού ήσαν απόγονοι Ελλήνων, λάτρευαν τους Ολυμπίους θεούς και πολεμούσαν τους απογόνους των δρακογόνων Κιμμερίων, εχθρών των παλαιών Ελλήνων.

Καθώς οι Ρωμαίοι έμεναν άπρακτοι, οι Τεύτονες επεχείρησαν να πολιορκήσουν το Ρωμαϊκό στρατόπεδο, αλλά απεκρούσθησαν και εις την συνέχεια εκινήθησαν προς τις Άλπεις, δια να εισβάλουν περνώντας τις εις την Ιταλία.

Ο Μάριος τους ακολούθησε, μέχρι που αυτοί έφθασαν εις την περιοχή των Σεξτίων υδάτων, εγγύς των Άλπεων και της Μασσαλίας, απεφάσισε δέ να πολεμήση εκεί τους βαρβάρους δια να προλάβη την εισβολή τους εις την Ιταλία.

Ούτως, οι Ρωμαίοι κατέλαβαν έναν οχυρό λόφο, αλλά με ελλιπή ποσότητα ύδατος, διότι και δια τούτου ο Μάριος ήθελε να παροξύνη τους στρατιώτες του προς μάχη, καθώς υπήρχε ένας ποταμός πλησίον του Τευτονικού στρατοπέδου.

Τότε, οι βοηθητικοί του στρατοπέδου, δια να λάβουν ύδωρ, εκινήθησαν μαζικά προς τον ποταμό, εξοπλισμένοι πρόχειρα με αξίνες, πελέκεις, ξίφη και λόγχες και αιφνιδίασαν τους εχθρούς, καθώς οι περισσότεροι γευμάτιζαν ή ελούοντο εις τις θερμές πηγές της περιοχής.

Αρχικά, αντιμετώπισαν ολίγοι τους βοηθητικούς, εις την συνέχεια όμως, άρχισαν να καταφθάνουν όλο και περισσότεροι.

Δια να βοηθήση τους κινδυνεύοντες, ο Μάριος εκίνησε προς μάχη τους στρατιώτες του.

Εκ του εχθρικού στρατού είχαν ήδη επιτεθεί οι Άμβρωνες, που ήσαν άνω των 30.000 και αποτελούσαν το μαχιμώτατο μέρος του Τευτονικού στρατού.

Οι Άμβρωνες προχωρούσαν συντεταγμένοι, κρούοντες με ρυθμό τα όπλα τους και φωνάζοντες όλοι μαζί την προσηγορία τους Άμβρωνες, δια να ανυψώσουν το ηθικό τους και να τρομοκρατήσουν τους Ρωμαίους.

Πρώτοι από τον Ρωμαϊκό στρατό τους αντιμετώπισαν οι Λίγυες που απάντησαν εις τις εχθρικές κραυγές, φωνάζοντες και αυτοί την εθνική ονομασία τους Λίγυες.

Καθώς οι Άμβρωνες περνούσαν τον ποταμό, διεσπάσθησαν οι τάξεις τους, ενώ οι Λίγυες με την βοήθεια και των υπολοίπων Ρωμαίων στρατιωτών τους επετέθησαν πλήρως συντεταγμένοι, κινούμενοι μάλιστα εκ των άνωθεν.

Εις τις αρχαίες πολεμικές τακτικές η διάσπασις της συνοχής της πεζικής φάλαγγος ενός στρατού ήταν άκρως καταστροφική και τούτο συνέβη και εις τους Άμβρωνες.

Οι συντεταγμένοι Ρωμαίοι, εκμεταλλευόμενοι και την εδαφική διαμόρφωση που τους ευνοούσε, κατέσφαζαν τους Άμβρωνες, εκ των οποίων πολλοί φονεύονταν, καθώς αλληωθούνταν πανικοβλημένοι προς τον ποταμό.

Άλλοι Άμβρωνες σφάζονταν από τους Ρωμαίους καθώς υποχωρούσαν μέχρι το στρατόπεδό τους.

Και όσους έφθαναν εις τα στρατόπεδό τους φόνευαν ως προδότες οι ίδιες οι γυναίκες τους που έφεραν ξίφη και πελέκεις και πολεμούσαν με μανία ταυτοχρόνως τους υποχωρούντες Άμβρωνες και τους Ρωμαίους που τους καταδίωκαν μέχρι του βαρβαρικού στρατοπέδου.

Αφού εφόνευσαν πολλούς Άμβρωνες, οι Ρωμαίοι επέστρεψαν εις το στρατόπεδό τους, καθώς ήδη είχε νυκτώσει.

Όμως, αν και είχαν νικήσει, η νύκτα ήταν φοβερά και ταραχώδης δια τους Ρωμαίους, διότι δεν είχαν προλάβει να οχυρώσουν το στρατόπεδό τους, απέμεναν ακόμη πολλές μυριάδες αήττητοι βάρβαροι, ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος, 20) «και καθώς ήσαν αναμεμειγμένοι με τούτους όσοι εκ Αμβρώνων διέφυγαν, υπήρχε την νύκτα οδυρμός, όχι με κλαυθμούς, ούτε με στεναγμούς ανθρώπων όμοιος, αλλά κάποιο θηρομιγές ουρλιαχτό και βρυχηθμός, μεμειγμένα με απειλές και θρήνος, εκπεμπόμενο από τόσο πλήθος, αντηχούσε εις τα πέριξ όρη και τα κοιλώματα του ποταμού και κατείχε το πεδίο φρικώδης ήχος..».

Και εξ αυτών των θηριωδών και αποκόσμων νυκτερινών ουρλιαχτών, που θυμίζουν κραυγές «θρυλικών» νυκτερινών όντων, όπως οι λυκάνθρωποι, αποδεικνύεται η θηριώδης, δρακογόνος καταγωγή των Κιμβροτευτόνων.

Οι φοβισμένοι Ρωμαίοι περίμεναν νυκτερινή επίθεση των βαρβάρων, αλλά αυτοί δεν επετέθησαν ούτε την νύκτα, ούτε την επομένη ημέρα, διότι, ανασύντασσαν τις δυνάμεις τους.

Προετοιμαζομένος ο Μάριος δια την κρίσιμη μάχη, απέστειλε 3.000 οπλίτες, υπό τον Μάρκελλο να κρυφθούν εις τις άνωθεν του βαρβαρικού στρατοπέδου δασώσεις χαράδρες και ενεδρεύοντες εκεί, να επιτεθούν αιφνιδιαστικώς εκ των όπισθεν εις τους εχθρούς, όταν θα άρχιζε η μάχη.

Τους υπολοίπους στρατιώτες παρέταξε πρό του στρατοπέδου και έστειλε τους ιππείς εις την πεδιάδα.

Όταν το είδαν οι βάρβαροι, εξοπλίσθησαν με ταχύτητα και οργή και επετέθησαν κατά του λόφου, όπου ήταν το Ρωμαϊκό στρατόπεδο.

Επειδή ,η ανωμαλία του εδάφους δεν ευνοούσε την κατά την εκ του συστάδην μάχη, ο Μάριος παρακαλούσε τους στρατιώτες να σταθούν και να καρτερούν και όταν πλησιάσουν οι εχθροί, να τους πλήξουν με τα ακόντια και έπειτα να χρησιμοποιήσουν τα μαχαίρια και να απωθήσουν με τους θυρεούς τους τους εχθρούς.

Ακολουθώντας οι στρατιώτες τις οδηγίες του Μαρίου, αντιστάθηκαν εις τους βαρβάρους, τους εμπόδισαν να ανέβουν και εις την συνέχεια τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν προς την πεδιάδα.

Καθώς οι πρώτοι βάρβαροι παρατάσσονταν εις την πεδιάδα, αυτοί που τους ακολουθούσαν εκ των όπισθεν ήσαν διασπασμένοι.

Εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία αυτή ο Μάρκελλος, επιτέθηκε με τους ενεδρεύοντες στρατιώτες του εις τα νώτα των εχθρών, φονεύνοντας τους εσχάτους των βαρβάρων, οι οποίοι παρασύροντες τους έμπροσθεν αυτών ευρισκομένους, προκάλεσαν ταραχή εις το βαρβαρικό στράτευμα.

Οι βάρβαροι δεν άντεξαν επί πολύ να κτυπώνται εκ δύο πλευρών και διαλύσαντες τις τάξεις τους, ετράπησαν εις άτακτη φυγή.

Καταδιώκοντάς τους οι Ρωμαίοι, εφόνευσαν και αιχμαλώτισαν πάνω από 100.000 εχθρούς και κυρίευσαν το στρατόπεδό τους.

Μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν και ο βασιλεύς των Τευτόνων Τεύτομποντ, ο οποίος προφανώς εκτελέσθηκε.

Αυτή η συντριπτική νίκη των Ρωμαίων το 102 π.Χ. κατά των Τευτόνων και Αμβρώνων, ήταν η πρώτη και αποφασιστική νίκη των Ρωμαίων,κατά τον Κιμβρικό πολέμου, αφού αν είχε ηττηθεί και ο Μάριος, οι Κιμβροτεύτονες θα εισέβαλαν πλέον εις την Ιταλία, χωρίς να δύναται ουδείς να τους αντισταθή.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι, η νίκη αυτή επιτεύχθηκε εγγύς της Ιωνικής Μασσαλίας, που είχε ως πολιούχο θεά την Αρτέμιδα.

Όπως οι παλαιοί Κιμμέριοι εις την Έφεσο και οι Κιμβρογαλάτες εις τους Δελφούς είχαν συντριβεί με την βοήθεια της Αρτέμιδος, ούτως και τότε οι Τεύτονες και Άμβρωνες συνετρίβησαν πλησίον της πόλεως της Αρτέμιδος.

 
9.  Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΒΕΡΚΕΛΛΩΝ



Λίγες ημέρες μετά την νίκη του Μαρίου εις τα Σέξτια ύδατα, αναγγέλθησαν άσχημες ειδήσεις δια την υπό το Κάτλο Ρωμαϊκή στρατιά, εις τα Β.Α. σύνορα της Ιταλίας, προξενώντας νέο φόβο εις τους Ρωμαίους.

Ο Κάτλος είχε συγκεντρώσει τις δυνάμεις του έμπροσθεν του Νατισώνος ποταμού της Β.Α. Ιταλίας, όπου και οχυρώθηκε ισχυρώς, αναμένων τους Κίμβρους.

Όταν όμως οι Κίμβροι επετέθησαν, οι περισσότεροι Ρωμαίοι στρατιώτες δείλιασαν και ανάγκασαν τον Κάτλο να διατάξη υποχώρηση, αφήνοντας τους Κίμβρους να εισβάλουν ανενόχλητοι εις την βόρειο Ιταλίας.

Αμέσως τότε, ο Μάριος εκλήθη εις την Ρώμη και εις την συνέχεια κατευθύνθηκε με τον στρατό του, δια να ενωθή με τις δυνάμεις του Κάτλου.

Την ώρα που ενώθηκαν οι δύο Ρωμαϊκές στρατιές, οι Κίμβροι είχαν διαβεί τον ποταμό Πάδο δια να καταστρέψουν την εντός Ιταλία.

Επειδή οι Κίμβροι δεν είχαν ακόμη πληροφορηθεί την συντριβή των Τευτόνων και Αμβρώνων, τους ανέμεναν δια να καταστρέψουν μαζί την Ιταλία, μέχρι που οι πρέσβεις τους επληροφορήθησαν από τον Μάριο με ειρωνικό τρόπο την σφαγή τους και είδαν μάλιστα δεσμίους τους ηγεμόνες των Τευτόνων.

Μόλις αναγγέλθησαν αυτά εις τους Κίμβρους, αυτοί εκινήθησαν κατά του Ρωμαϊκού στρατού και τελικά, οι δύο αντίπαλοι στρατοί αντιπαρατάχθησαν εις την πεδιάδα πέριξ των Βερκελλών (σημερινό Βερκέλλι, του Πιεμόντε της ΒΔ. Ιταλίας) τον Αύγουστο του 101 π.Χ.

Οι Ρωμαϊκές δυνάμεις ήσαν 20.300 στρατιώτες υπό τον Κάτλο και 32.000 στρατιώτες υπό τον Μάριο, ήτοι εν συνόλω 52.300 άριστα οργανωμένοι στρατιώτες.

Η Κιμβρική στρατιά, υπό την ηγεσία του βασιλέως των Κίμβρων Βοιώριξ, ήταν υπερτριπλάσια, καθώς την αποτελούσαν τουλάχιστον 180.000 στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και 15.000 επίλεκτοι ιππείς.

Οι στρατιώτες του Κάτλου παρετάχθησαν εις τον μέσο της Ρωμαϊκής παρατάξεως και οι στρατιώτες του Μαρίου διαμεμήθησαν εις τα δύο άκρα της παρατάξεως.

Η πανίσχυρη Κιμβρική στρατιά συντάχθηκε εις τετράγωνη παράταξη, μέτωπο και βάθος ίσο με τριάντα στάδια, δηλαδή 5,4 χιλιόμετρα, μοιάζοντας όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος 26) «με κινούμενο αχανές πέλαγος».

Όταν άρχισε η μάχη, λόγω του μεγάλου κονιορτού που σηκώθηκε, εκρύφθησαν οι δύο αντίπαλες παρατάξεις και από τύχη ο οι Κίμβροι συγκρούσθηκαν κυρίως με τις μεσαίες υπό τον Κάτλο Ρωμαϊκές δυνάμεις, ενώ οι υπό τον Μάριο δυνάμεις των Ρωμαϊκών άκρων είχαν πολύ μικρότερη συμμετοχή εις την μάχη.

Τους Ρωμαίους ευνοούσε το θερινό καύμα και ο ήλιος που έλαμπε προς τα πρόσωπα των Κίμβρων, διότι ενώ αυτοί ήσαν συνηθισμένοι να αντέχουν εις το κρύο, αφού είχαν έλθει από σκιερούς και ψυχρούς τόπους, δεν άντεχαν καθόλου την ηλιακή θερμότητα.

Και προφανώς δεν άντεχαν τον ήλιο και λόγω της καταγωγής τους εκ του σκοτεινού υποχθονίου κόσμου, καθώς και κατά τους «θρύλους», διάφορα δαιμονικά όντα όπως οι βρυκόλακες δεν αντέχουν το ηλιακό φώς.


Καθώς λοιπόν οι Κίμβροι ίδρωναν και λαχάνιαζαν πολύ, ανασήκωναν τις ασπίδες τους πρό των προσώπων τους, δια να προστατευθούν από τον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο το σώμα τους εις τα κτυπήματα των Ρωμαίων.

Αντιθέτως, οι Ρωμαίοι στρατιώτες, καθώς ήσαν σκληραγωγημένοι και άριστα γυμνασμένοι, άντεχαν με άνεση την ζέστη, χωρίς να ιδρώνουν και να λαχανιάζουν.

Τους Ρωμαίους ευνόησε και ο κονιορτός της μάχης, αφού απέκρυψε τις Κιμβρικές δυνάμεις και καθώς οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν αντελήφθησαν το τεράστιο πλήθος των Κίμβρων, τους πολέμησαν με θάρρος.

Ούτως, οι Ρωμαίοι συνέτριψαν τους Κίμβρους, εκ των οποίων κατεσφάγη το μεγαλύτερο και μαχιμώτατο μέρος, καθώς οι πρόμαχοί τους ήσαν δεμένοι μεταξύ τους με μακρές αλυσίδες, δια να μην διασπάσουν την παράταξή τους.

Όσοι Κίμβροι έφθαναν υποχωρώντας προς το στρατόπεδό τους, είτε φονεύονταν από τις γυναίκες τους, οι οποίες δεν λυπούνταν ούτε καν συζύγους, αδελφούς ή πατέρες και εις την συνέχεια φόνευαν και τα παιδιά τους και αυτοκτονούσαν και οι ίδιες, είτε και οι ίδιοι αυτοκτονούσαν.

Η νίκη των Ρωμαίων ήταν ολοκληρωτική, καθώς 120.000 Κίμβροι, μεταξύ των οποίων και ο Βοιώριξ, πέθαναν, άνω των 60.000 αιχμαλωτίσθησαν και κυριεύθηκε το στρατόπεδό τους, με όλα τα συσσωρευμένα λάφυρα των πολυχρόνων επιδρομών τους.

Όταν έμαθαν δια την Κιμβρική ήττα οι σύμμαχοι των Κίμβρων Τιγυρίνοι, οι οποίοι είχαν παραμείνει εις τις διαβάσεις των Άλπεων, υποχώρησαν εις την χώρα τους και ούτως έληξε νικηφόρως δια τους Ρωμαίους ο δεκατριετής Κιμβρικός πόλεμος (113-101 π.Χ.).

Αναγνωρίζοντας οι Ρωμαίοι την μεγάλη σημασία της νίκης τους κατά των Κιμβροτευτόνων, αποκαλούσαν πλέον τον Μάριο τρίτο ιδρυτή της Ρώμης, δηλαδή μετά τον Ρωμύλο που ίδρυσε την πόλη και τον Κάμιλλο που είχε νικήσει τους Γαλάτες, όταν είχαν κυριεύσει όλη την Ρώμη, πλήν του Καπιτωλίου λόφου.

Και πράγματι οι συνέπειες της ολοκληρωτικής νίκης των Ρωμαίων ήσαν κοσμοϊστορικές, αφού αν είχαν νικήσει οι Κιμβροτεύτονες, ουδείς πλέον θα μπορούσε να αντισταθεί.

Καθώς είχαν ήδη λεηλατήσει την Γαλατία και την Ιβηρία, όπως οι ίδιοι δήλωναν, θα κατέστρεφαν ολοκληρωτικά την Ιταλία (όπου μάλιστα υπήρχαν και τότε πολλές Ελληνικές πόλεις) και εις την συνέχεια θα προήλαυναν ανενόχλητοι προς την χερσόνησο του Αίμου, όπου προφανώς θα κατέστρεφαν την αδύναμη τότε Ελλάδα, λόγω του προγονικού μίσους τους προς τους Έλληνες.

Ούτως, θα καταστρεφόταν ο Ελληνικός πολιτισμός του Μεσογειακού κόσμου και θα κυριαρχούσαν από τότε οι Κιμβροτεύτονες.

Ευτυχώς όμως, η Ρωμαϊκή νίκη κατά των Κιμβροτευτόνων έσωσε τον Έλληνικό και εξελληνισμένο Μεσογειακό κόσμο και τον απήλλαξε δια μερικούς αιώνες από την απειλή των δρακογόνων Κίμβρων.

 


10.  Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΟΤΕΥΤΟΝΩΝ

Μετά την συντριβή τους από τον Μάριο, απέμειναν ολιγάριθμα υπολείμματα των Κιμβροτευτόνων εις την Β. Ευρώπη, δια τους οποίους αναφέρουν διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς.

Πρώτος, συνάντησε τμήμα των υπολειμμάτων των Κιμβροτευτόνων, ο Ιούλιος Καίσαρ ο οποίος αναφέρει (Περί του Γαλατικού Πολέμου, 2.29) ότι, κατά τους πολέμους του εναντίον των Γαλατικών Βελγικών λαών, πολέμησε το 57 π.Χ.και τον λαό των Αδουατουκών, που κατοικούσαν εις το σημερινό νότιο Βέλγιο και οι οποίοι «ήσαν απόγονοι των Κίμβρων και Τευτόνων» και συγκεκριμένα έξι χιλιάδων στρατιωτών τους, οι οποίοι είχαν παραμείνει πλησίον του Ρήνου, δια να φυλούν τις βαριές αποσκευές, όταν οι Κιμβροτεύτονες επέδραμαν κατά της Ιταλίας.

Οι Αδουατουκοί προσπάθησαν να εξαπατήσουν τους Ρωμαίους, καθώς ενώ παρέδοσαν με συνθήκη την πόλη τους, είχαν αποκρύψει πολλά όπλα τους και επετέθησαν την νύκτα κατά του Ρωμαϊκού στρατοπέδου.

Όμως, καθώς ο Καίσαρ εγνώριζε την έμφυτη Κιμβρική δολιότητα, δεν αιφνιδιάσθηκε, αφού είχε προετοιμάσει τις δυνάμεις του, οι οποίες κατέσφαξαν 4.000 Αδουατουκούς και αιχμαλώτισαν 53.000.

Ο Αύγουστος Καίσαρ (ολίγα έτη μ.Χ.), περιγράφων τις εκστρατείες του αναφέρει:
«Ο στόλος μου διέπλευσε τον Ωκεανό από το στόμιο του Ρήνου έως ανατολικά μέχρι του έθνους των Κίμβρων, όπου δεν έφθασε κανείς Ρωμαίος, πρό τούτου του χρόνου, ούτε από γή, ούτε από θάλασσα.

Και οι Κίμβροι και οι Χάλυβες και οι Σέμνονες και άλλα πολλά Γερμανικά έθνη, δια πρεσβειών αιτήθησαν την δική μου φιλία και του δήμου των Ρωμαίων». (Res gestae, 26).

Ο Στράβων (ολίγα έτη μ.Χ.), περιγράφων τους Γερμανικούς λαούς, αναφέρει:
«Προς δέ τον ωκεανό (είναι) οι Σούγαμβροι και οι Χαύβοι και οι Βρούκτεροι και οι Κίμβροι» (Γεωγραφικά, 1.3).

«Των δέ Γερμανών, ως είπα, οι μέν βόρειοι παροικούν εις τον ωκεανό.
Αναγνωρίζονται δε λαβόντες την αρχή από των εκβολών του Ρήνου, μέχρι του Άλβιος (Έλβα).Τούτων δέ είναι γνωριμώτατοι οι Σούγαμβροι και οι Κίμβροι» (Γεωγραφικά, 2.4.).

Ο Τάκιτος (περί το 98 μ.Χ.) περιγράφων τους Γερμανικούς λαούς αναφέρει:
«Τον ίδιο κόλπο της Γερμανίας, κατέχουν οι πλησιέστατοι στον ωκεανό Κίμβροι, τώρα μικρή πολιτεία, αλλά μεγάλη για την δόξα της». (Γερμανία,37, Μετάφρασις Ευστρατίου Τσουρέα-Εκδόσεις Παπαδήμα)

Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (περί τα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνος) περιγράφων κατά σειρά τους Γερμανικούς λαούς, αναφέρει ότι «πάντων δέ βορειότεροι (είναι) οι Κίμβροι» (Γεωγραφία, 2.11.).

Επίσης, αναφέρεται και εις κάποια υπολείμματα των Τευτόνων, μεταξύ των λαών της Κεντρικής Γερμανίας: «Μεταξύ δέ των Φαροδεινών και των Συήβων (είναι) οι Τεύτονες». (Γεωγραφία, 2.11.).


Εκ των ανωτέρω αναφορών συμπεραίνεται ότι, οι διασωθέντες Κιμβροτεύτονες διεσκορπίθησαν ως εξής:

Οι μετονομασθέντες Αδουατουκοί παρέμειναν μεταξύ των Βελγικών λαών, οι διασωθέντες Τέυτονες εκατεστάθησαν εις την κεντρική Γερμανία και οι υπόλοιποι Κίμβροι εγκατεστάθησαν εις την σημερινή ηπειρωτική Δανία ή χερσόνησο της Γιουτλάνδης.




Δια τούτο όπως αναφέρει ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (Γεωγραφία, 2.11.), τότε ονομαζόταν Κιμβρική χερσόνησος: «Υπέρ δε την Κιμβρική χερσόνησο (είναι) άλλες τρείς νήσοι, καλούμενες Αλοκίες….Εξ ανατολών δέ της Κιμβρικής χερσονήσου (είναι) τέσσερεις νήσοι, οι καλούμενες Σκανδίες». (Γεωγραφία,11).

Οι Σκανδίες νήσοι είναι η σημερινή Σκανδιναβική χερσόνηοος, που τότε δεν είχε ακόμη εξερευνηθεί προς βορρά και εθεωρείτο ότι ήταν νησιωτικό σύμπλεγμα, εκ της οποίας η Σουηδία προσεγγίζει εξ ανατολών την Δανική χερσόνησο, καθώς χωρίζονται δια θαλασσίου πορθμού.

Το ότι, οι Κίμβροι ήσαν εγκατεστημένοι εις την Δανία, αποδεικνύεται και εκ του ότι, εις την σημερινή βόρειο Δανία, υπάρχει η περιοχή Himmerland = η χώρα των Κιμμερίων (το αρχικό γράμμα κ έχει μετατραπεί εκ παραφθοράς εις χ) και μάλιστα, οι σημερινοί κάτοικοι της Χίμμερλαντ δηλώνουν και οι ίδιοι (άνευ ντροπής!!) ότι, είναι απόγονοι των Κίμβρων.


Οι Κίμβροι συνέχιζαν να διατηρούν τις φρικτές ανθρωποθυσιαστικές «ιεροτελεστίες» τους, όπως περιγράφει ο Στράβων:

«Διηγούνται τέτοιο έθιμο των Κίμβρων, ότι συστρατεύονται με αυτούς οι γυναίκες τους και ότι, ακολουθούσαν ιέρειες προμάντεις, λευκότριχες, λευκοντυμένες, με λεπτόλινα ενδύματα με πόρπες, έχουσες χάλκινη ζώνη, γυμνόποδες.


Αυτές λοιπόν συναντούσαν ξιφήρεις τους αιχμαλώτους εις το στρατόπεδο και αφού τους στεφάνωναν, τους οδηγούσαν εις χάλκινο κρατήρα, μεγέθους είκοσι αμφορέων.

Είχαν δε αναβάθρα, εις την οποία ανέβαινε η ιέρεια, φθάνουσα υπέρ του λέβητος και ελαιμοτομούσε έκαστο αιχμάλωτο, καθώς μετεωριζόταν.

Εκ δε του χυομένου εις τον κρατήρα αίματος ασκούσαν κάποια μαντεία.΄Άλλες δέ, ξεκοιλιάζοντάς τους, εκ των σπλάγχνων προφήτευαν νίκη εις τους οικείους τους». ( Γεωγραφικά, Ζ.ΙΙ.3).

Είναι προφανές ότι, οι ανωτέρω ανθρωποθυσιαστικές τελετουργίες των Κίμβρων ήταν προσφορές αίματος προς τους σκοτεινούς «θεούς-δράκοντες», τόσο δια να τους εξευμενίζουν, όσο και δια να λάβουν «μαντείες».Όπως και εις τις σύγχρονες τελετές νεκρομαντείας (εξασκούμενες κυρίως υπό των απογόνων των Κίμβρων, Αγγλοσαξόνων σατανιστών) το αίμα και η νεκρική αγωνία του θύματος «έτρεφαν» τις σκοτεινές δρακόντειες «θεότητες» των Κίμβρων.

Το ότι εκτελούσαν τις φρικτές αυτές τελετές ιέρειες, πιθανόν δηλώνει ότι, οι Κίμβροι εξακολουθούσαν να λατρεύουν την πρωταρχική δράκαινα «θεά» ή «μιξοπάρθενο έχιδνα» των παλαιών Κιμμερίων.

 

11.  ΟΙ ΚΙΜΒΡΟΓΕΝΕΙΣ ΣΙΚΑΜΒΡΟΙ ΚΑΙ ΧΗΡΟΥΣΚΟΙ 

Ορμώμενοι από τις κύριες εστίες εγκαταστάσεώς τους εις την Δανία και βορειοκεντρική Γερμανία, οι Κιμβροτεύτονες άρχισαν ήδη από τον 1ο αιώνα π.Χ. να αναμιγνύονται με κάποιους από τους γειτονικούς τους Γερμανικόύς λαούς, όπως είχαν πράξει εις και οι υποχθόνιοι Πρωτοκιμμέριοι εις την Σκυθία.

Οι μείξεις αυτές γίνονταν κυρίως δια της εμφυτεύσεως του ερπετικού γόνου, εις τις ηγεμονικές τάξεις των Γερμανικών λαών, δηλαδή εις τα βασιλικά, αριστοκρατικά και ιερατικά γένη, δια των οποίων οι δρακογόνοι έλεγχαν τους βαρβαρικούς όχλους.


Οι λαοί που εμίχθησαν με τους Κιμβροτεύτονες εντοπίζονται δια συνδυασμένων ιστορικών, γλωσσικών και γεωγραφικών στοιχείων.


Οι πρώτοι Γερμανικοί λαοί που είχαν σχηματοποιηθεί και συνδεθεί με τους Κιμβροτεύτονες, από τα μέσα τουλάχιστον του 1ο αιώνα π.Χ., ήσαν οι Σίκαμβροι και οι Χηρούσκοι.


Α.  Οι Σίκαμβροι (ή Σίγκαμβροι ή Σούγκαμβροι) ήταν Γερμανικός λαός, τους οποίους ανέφερε δια πρώτη φορά περί το μέσο του 1ου μ.Χ. αιώνος ο Ιούλιος Καίσαρ, ως «Sugambri», εις το έργο του Γαλατικός Πόλεμος (6ο βιβλίο).


Η ομοιότης των ονομάτων Σίκαμβροι-Κίμβροι δηλώνει κάποια σχέση μεταξύ τους, ότι δηλαδή οι Σίκαμβροι είχαν μειχθεί με τους Κίμβρους, χωρίς όμως να γίνουν απόλυτως Κίμβροι και δια τούτο δεν είναι απολύτως ίδιες οι εθνικές ονομασίες τους.


Εις τους Σικάμβρους αναφέρεται και ο Στράβων, περιγράφων ότι, κατοικούσαν εις την δεξιά πλευρά του ποταμού Ρήνου και πλησίον της Βορείου θαλάσσης:


«Είναι δε τα μέν πρώτα μέρη αυτής της χώρας τα προς τον Ρήνο…οι υπόλοιποι είναι ολίγοι και μέρος των Σουγάμβρων….πρός δέ τον ωκεανό (είναι) οι Σούγαμβροι». (Γεωγραφικά, Ζ.1.3.)

Επίσης, ο Στράβων αναφέρει δια τους πολέμους των Σικάμβρων μαζί με άλλους Γερμανικούς λαούς, κατά των Ρωμαίων:

«Τα έθνη αυτά κατέστησαν γνώριμα, πολεμώντας προς τους Ρωμαίους…..Άρχισαν δε τον πόλεμο οι πλησίον του Ρήνου κατοικούντες Σούγαμβροι, έχοντες ηγεμόνα τον Μέλωνα». (Γεωγραφικά, Ζ.1.4.)

Επίσης, ο Στράβων αναφέρει:

 «Των δέ Γερμανών, όπως είπα, οι μέν προσάρκτιοι (βόρειοι) κατοικούν παρά τον ωκεανό.
Είναι δέ γνωστό ότι, αρχίζοντας από των εκβολών του Ρήνου φθάνουν μέχρι του Άλβιος.
Τούτων δε είναι γνωριμότατοι οι Σούγαμβροι και οι Κίμβροι». (Γεωγραφικά, Ζ.2.4.).


Πιθανώς το ότι, οι Σούγαμβροι και οι Κίμβροι, κατά την εποχή του Στράβωνα, ήσαν τα πιο γνωστά Γερμανικά έθνη, δηλώνει κάποια σχέση μεταξύ τους, ότι δηλαδή γνωρίζοντας κανείς έναν εκ των δύο λαών, εύκολα γνώριζε και τον άλλο ως στενό συγγενή του.

Και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος αναφέρει δια τους Σικάμβρους: «Κατέχουν δέ τα μέρη της Γερμανίας παρά τον Ρήνο ποταμό, αρχίζοντας από των άρκτων οι μικροί Βρούκτεροι και οι Σύγαμβροι….» (Γεωγραφία,2.11)


Εκ των ανωτέρω αναφορών συμπεραίνεται ότι, οι Σίκαμβροι κατοικούσαν εις την σημερινή Ολλανδία.

Ούτως, ήσαν γείτονες των εις το νότιο Βέλγιο κατοικούντων, απογόνων των Κιμβροτευτόνων Αδουατουκών και είναι πολύ πιθανόν ότι, ανεμίχθησαν και με αυτούς.


Επίσης, υπό των ιδίων των Ολλανδών, αλλά και διεθνώς, η χώρα τους ονομάζεται Netherlands = Κάτω Χώρες, ονομασία που προέκυψε κατά την σύνηθη άποψη, επειδή το υψόμετρο της πεδινής Ολλανδίας είναι κάτωθεν της στάθμης της Βορείου θαλάσσης.


Όμως, η ρίζα nether προέρχεται εκ των Ελληνικών λέξεων: νέρθε, νέρθεν = κάτω, υποκάτω, εις τον κάτω κόσμο και τα παράγωγά της νέρτερος, νερτέριος = ο υποκάτω, κατώτερος, υποχθόνιος, καταχθόνιος εκ των οποίων και νέρτεροι=νεκροί, δηλαδή οι εντός του Άδη ευρισκόμενοι, ενώ και τα υποχθόνια Τάρταρα αποκαλούνταν και νέρτερα.

Επομένως, η ονομασία Netherlands σημαίνει και «υποχθόνιες χώρες», δηλώνοντας ότι, εις την χώρα αυτή κατοικούν από την αρχαία εποχή λαοί υποχθονίου προελεύσεως, δηλαδή οι Κιμβρογενείς Σίκαμβροι, από τους οποίους κατάγεται μεγάλο μέρος των συγχρόνων Ολλανδών και Βέλγων.

Επίσης, είναι πολύ πιθανόν οι Κάτω Χώρες να έχουν στοές και πύλες προς τον υποχθόνιο κόσμο, από τις οποίες έφθασαν ευκόλως εις την περιοχή οι υποχθόνιοι Κίμβροι, πέραν των επιχθονίων μετακινήσεών τους.


Τον 4ο μ.Χ αιώνα οι Σίκαμβροι μαζί με άλλους Γερμανικούς λαούς σχημάτισαν το έθνος των Φράγκων, καθώς ενσωματώθησαν εις τους καλουμένους Σαλίους Φράγκους.


Εκ των Σικάμβρων-Σαλίων Φράγκων προήλθε η Φραγκική βασιλική δυναστεία των Μεροβιγγείων, με γενάρχη τον Μεροβαίο,ο οποίος έζησε τον 5ο αιώνα π.Χ. και έχει πολύ περίεργη καταγωγή.


Το Φραγκικό χρονικό του Φρέντεγκαρ (3.9.) αναφέρει ότι, ενώ η μητέρα του ήταν ήδη έγκυος, από τον Φράγκο βασιλέα Κλόδιο, καθώς μία ημέρα κολυμπούσε εις τον ωκεανό, της επιτέθηκε και την βίασε ένα υδρόβιο όν, που περιγράφεται ως «Ένα τέρας του Ποσειδώνος όμοιο με Κουϊνόταυρο (Quinotauro)».



 Αυτό το αλλόκοτο υδρόβιο όν θεωρείται ότι, ήταν εις το άνω τμήμα του σώματός του ταύρος, ενώ το κάτω τμήμα του σώματός του ήταν ερπετοειδές και είχε την ικανότητα μεταμορφώσεως.( απεικόνισή του υπάρχει εις την ιστοσελίδα http://www.stumbleupon.com/demo/?review … ovech.html).


O συνδυασμός ταύρου και ερπετού ίσως να δηλώνει την παρουσία ερπετοειδών εις την Ταυρική χερσόνησο, δηλαδή την Κριμαία που ήταν κέντρο του κράτους των Πρωτοκιμμερίων.


Πάντως, κατά την αναφορά αυτή ένα μικτό, αμφίβιο και ερπετοειδές όν εμφύτευσε τον γόνο του εις μία Σίκαμβρη γυναίκα «αριστοκρατικής καταγωγής» και ούτως δημιούργησε την δρακογόνο Μεροβίγγεια βασιλική δυναστεία, κατά την πάγια τακτική των δρακογόνων να δημιουργούν δρακογόνους ηγεμονικούς οίκους ως μέσο κυριαρχίας των μαζών.


Η Μεροβίγγειος δυναστεία βασίλευσε εις τους Φράγκους μέχρι και το 754 και πολλοί αριστοκρατικοί και βασιλικοί οίκοι θεωρούνται απόγονοί της και δια τούτο έχει πρωτεύουσα σημασία εις την θεωρία του Κώδικος Ντα Βίντσι (Ηγουμενείο της Σιών, άγιο αίμα και Γκράαλ, Μαρία Μαγδαληνή κ.λ.π.).



Β.  Και ο Γερμανικός λαός των Χηρούσκων έγινε δια πρώτη φορά γνωστός κατά τους Γαλατικούς πολέμους του Ιουλίου Καίσαρος, ο οποίος τους αναφέρει εις το έργο του Γαλατικός Πόλεμος (6ο βιβλίο), περιγράφων γεγονότα του 53 π.Χ.


Ο Στράβων αναφέρει δια τους Χηρούσκους:

«Άλλα δέ υποδεέστερα Γερμανικά έθνη είναι οι Χηρούσκοι και οι Χάττοι και οι Γαμαβρίουοι και οι Χαττουάριοι» (Γεωγραφικά 1.3.)

Και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος αναφέρει δια τους Χηρούσκους: «υπό δέ τους Σιλίγγες (είναι) οι Καλούκωνες εκατέρωθεν του Άλβιος ποταμού, υπό τους οποίους οι Χαιρουσκοί» (Γεωγραφία,2.11).¨

Εκ των ανωτέρω αναφορών συμπεραίνεται ότι, οι Χηρούσκοι κατοικούσαν εις την βορειοκεντρική Γερμανία, μεταξύ των ποταμών Βέζερ και Έλβα, δηλαδή ακριβώς εις την περιοχή της μετέπειτα ονομασθείσας Σαξονίας.

Τον 4ο αιώνα μ.Χ. δεν υπήρχαν πλέον ως χωριστός λαός καθώς είχαν ενσωματωθεί εις τους Σάξονες, όντας ένας εκ των κυρίων πυρήνων τους.


Όπως θα αποδειχθεί κατωτέρω οι Σάξονες ήσαν άμεσοι συγγενείς των Κίμβρωτευτόνων και επομένως το ίδιο και οι Χηρούσκοι.


Οι Χηρούσκοι εμίχθησαν κυρίως με τους Τεύτονες που κατοικούσαν και αυτοί εις την ίδια περιοχή και δια τούτο εγγύς του σημερινού Όσναμπρουκ της Κάτω Σαξονίας, υπήρχε ο Τευτοβούργιος δρυμός, που κυριολεκτικώς σημαίνει ο δρυμός της πόλεως των Τευτόνων.


Οι Χηρούσκοι πολέμησαν λυσσωδώς τους Ρωμαίους από κατά τα τέλη του 1ου π.Χ. αιώνος και τις αρχές του 1ου μ.Χ. αιώνος, καθώς οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να υποτάξουν τους μεταξύ Ρήνου και Έλβα Γερμανικούς λαούς.


Αρχικά οι Ρωμαίοι πέτυχαν να κυριαρχήσουν εις την περιοχή μεταξύ των ποταμών Ρήνου και Έλβα, αλλά τον Σεπτέμβριο του 9 μ.Χ. υπέστησαν συντριπτική ήττα εις την μάχη του Τευτοβουργίου δρυμού.Τρεις Ρωμαϊκές λεγεώνες υπό την ηγεσία του Κουιντιλλίου Βάρου εξοντώθησαν ολοσχερώς δια ενέδρας από τους Χηρούσκους και τους συμμάχους τους Σικάμβρους, Χάττους, Χαύκους, Βρουκτέρους και Μαρσούς, των οποίων ηγείτο ο Χηρούσκος Αρμίνιος.


Ο Στράβων αναφέρει σχετικά: «Προς τους οποίους η μέν απιστία ήταν μέγα όφελος, οι δέ πιστευθέντες κατέβλαψαν τα μέγιστα, όπως οι Χηρούσκοι και οι υπήκοοι τούτων, παρά των οποίων με παρασπονδία απωλέσθησαν εξ ενέδρας τρία τάγματα Ρωμαίων μετά του στρατηγού Ουάρου Κουιντιλλίου» (Γεωγραφικά, 1.4).

Μετά την μάχη, όσοι Ρωμαίοι αιχμάλωτοι δεν επωλήθησαν ως σκλάβοι ή δεν αντηλλάγησαν με λύτρα, έπεσαν θύματα φρικτών βασανιστηρίων και σφαγών, κατά τα πάγια Κιμβροτευτονικά έθιμα.


Ο Τάκιτος (Χρονικά, 1.61) αναφέρει: «Εις τα παρακείμενα άλση ήσαν οι βαρβαρικοί βωμοί, όπου είχαν θυσιάσει τους χιλιάρχους και τους εκατοντάρχους πρώτης τάξεως».


Ο Άννιος Φλώρος (Επιτομή Τίτου Λιβίου, 2.30) αναφέρει:
«Ποτέ δεν υπήρξε σκληροτέρα σφαγή από αυτή που έγινε εις τα έλη και τα δάση, ποτέ δεν επεβλήθησαν πιο ανυπόφορες προσβολές από τους βαρβάρους, ιδίως αυτές που έγιναν εις τους νομικούς λειτουργούς.

Εβγαλαν τα μάτια μερικών και εις άλλους έκοψαν τα χέρια.

Ενός εξ αυτών του έραψαν το στόμα, αφού πρώτα του έκοψαν την γλώσσα, την οποία κράτησε εις το χέρι του ένας βάρβαρος, αναφωνών: Επιτέλους οχιά, έπαυσες να συρίζεις».



Όπως σαφώς επισημαίνει και ο Τάκιτος, η φρικτή σφαγή των Ρωμαίων αιχμαλώτων, πέραν του κορεσμού των αιμοδιψών ενστίκτων των βαρβάρων, είχε τελετουργικό, ανθρωποθυσιαστικό χαρακτήρα, ως προσφορά αίματος προς τους σκοτεινούς «θεούς» των βαρβάρων.

Τα φρικτά βασανιστήρια των θυμάτων είχαν ως στόχο τον παρατεταμένο πόνο, τρόμο και νεκρική αγωνία των θυμάτων, διότι οι «θεοί-δράκοντες» ενισχύονται και «τρέφονται ψυχικά» από τέτοια αρνητικά αισθήματα των ανθρώπων.


Πάντως, αυτή η φρικτή τελετή, εις την οποία συμμετείχαν οι Χηρούσκοι και οι Σίκαμβροι, είναι άλλη μία απόδειξη δια την δρακογόνο, Κιμβροτευτονική καταγωγή τους.

 

 

Πηγή αρχείο παλιών ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ http://attikanea.blogspot.com/2016/11/blog-post_251.html

Προβολές : 1,928


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα