H πιο ζωηρή ανάμνησή μας από το διαμέρισμα που ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, είναι εκείνος ο μεγάλος φωταγωγός, σαν χωνί φωνόγραφου, που δυνάμωνε τους καθημερινούς θορύβους, τις κουβέντες και τις μυρωδιές, τις στροβίλιζε και τις έστελνε σχεδόν ατόφιες στα αυτιά και τη μύτη όλων των ενοίκων.
Από τον πρώτο όροφο, που ζούσανε δυο φοιτήτριες, μας έρχονταν τα ακούσματα των μπήτλς και των ρόλλινγκ στόουνς, από τον δεύτερο, ανέβαινε καθημερινά η ευωδιά του θυμιάματος, από το λιβανιστήρι της κυρά Μοσχούλας, από τον τρίτο, η στεντόρεια φωνή της κυρά Καλλιρρόης : «Θεόδωρεεεεεεεεεε, πάλι γεμάτο ξανθές τρίχες το σακάκι σουυυυυυυ!!!!»
Από τον τέταρτο αναδύονταν οι θεσπέσιες μυρωδιές της κουζίνας της Κατίνας και της Ευθυμίας, δύο αδελφών που δεν μοιάζανε καθόλου ούτε στην όψη, ούτε στο χαρακτήρα, μας χάριζαν όμως αθέλητα όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους.
– Κατίνα πήγαινε να σκουπιστείς, πάλι πασαλείφτηκες με το κραγιόν, τι το θέλεις το ρημάδι…βάλε και στρωτά παπούτσια, μην γκρεμοτσακιστείς κι έχουμε άλλα….. Όλα τα ΄χει η Μαριωρή , ο φερετζές της λείπει…
Η Κατίνα κοντούλα και αφρατούλα, παρά την ηλικία της, όταν έβγαινε, φορούσε απαραιτήτως κραγιόν και ήτανε πάντοτε περιποιημένη, η Ευθυμία πάλι, ψηλή και άχαρη, δεν νοιαζότανε για καλλωπισμούς, ήτανε αεικίνητη, φωνακλού και χωρατατζού και οι δύο όμως ήτανε αξεπέραστες μαγείρισσες και από την κουζίνα τους ξεχυνόντουσαν οι πιο απίστευτες μυρωδιές :
κουνέλι στιφάδο, αγγινάρες με αρνάκι αυγολέμονο, σουπιές κρασάτες, κροκέττες μπακαλιάρου και σκορδαλιά, γαύρος τηγανητός , σουτζουκάκια, χοιρινό με σέλινο, καλαμαράκια γεμιστά, ρεβύθια στο φούρνο με δενδρολίβανο, λαχανοντολμάδες, μουσακάδες, παστίτσια.
Μαγειρεύανε μαζί κοντράροντας διαρκώς η μία την άλλη: «΄Ελα σώνει…πολύ αλάτι έβαλες, λύσσα θα γίνουν οι σουπιές», «Καλά δεν βλέπεις τι ψωνίζεις, το σέλινο είναι για πέταμα….»
«Βιάσου χριστιανή μου, ρίξε μου λίγο ζουμί, θα κόψει το αυγολέμονο»
«Κανένα γεμιστό έχουμε καιρό να φάμε»… «ο μικρός τις προάλλες γύρεψε κρεατόσουπα», «κόκκορα κρασάτο με χοντρό μακαρόνι, καιρό έχετε να φτιάξετε»…
Από το φωταγωγό ενημερωνόμασταν αναγκαστικά, για όλα τα δρώμενα και υπομέναμε το μαρτύριο των γαργαλιστικών οσμών που γινότανε πραγματικά αβάσταχτο , όταν η μάνα μας επέμενε να φάμε σπανακόρυζο ή φακές, ενώ από κάτω ερχότανε η θεία μοσκοβολιά των κεφτέδων που τσιτσιρίζανε στο τηγάνι…
ΕΞΩΤΕΡΙΚΌ ΟΦΘΑΛΜΟΛΟΥΤΡΟ,
ΜΥΡΟΥΔΙΕΣ και ΓΕΎΣΕΙΣ.
Εξαιρετικό ήθελα να πω μπρε