Άλλος ένας Αύγουστος, άλλο ένα τέλος..

26 Αυγούστου, 2020 0 Από Καλλιόπη Σουφλή

Προβολές:136

Μοίρασέ το

Και βρίσκομαι στο τέλος κάθε καλοκαιριού, να αποφασίζω, να ξεσκαρτάρω, να ξεσκονίζω ζωή και συνείδηση και να διαλέγω το δύσκολο δρόμο της μοναξιάς μου. Που έχει αποτυπωθεί επάνω μου σαν ανεξίτηλο τατουάζ. Που έχει ποτίσει σκέψεις και τρόπους συμπεριφοράς.

Την μοναξιά, αν την κάνεις μοναχικότητα, δεν θα σε πειράζει…

Στη ζωή σου, να ψάχνεις για το καλλίτερο… να μην συμβιβάζεσαι με ανθρώπους – ημίμετρα.

Κι όταν το βρεις, εκεί να μείνεις… γιατί θα αξίζει…

Καλλιόπη Σουφλή

Γράφει η Λιάνα

Τελικά τα καλοκαίρια με πληγώνουν. Μου αφαιρούν δύναμη. Με αναγκάζουν να βλέπω τα πάντα ορθολογιστικά. Με κάνουν να πετάω από μέσα μου κάθε συναίσθημα.

Όχι δεν είμαι εγώ! Σίγουρα δεν είμαι εγώ, αυτή που σαν αγρίμι διαγράφω τις μνήμες ενός ολόκληρου χρόνου. Σίγουρα δεν είμαι εγώ, αυτή που ικανοποιούμαι να πληγώνω ότι με συντρόφεψε και να αποχωρώ. Κάνω λάθη, το νιώθω, με διαλύει, όμως ο φόβος για κάθε άνθρωπο είναι πολύ πιο ισχυρός, απ’ τη λογική μου.

Δεν θέλω, ρε γαμώτο, να φύγω κι από δω. Δεν θέλω πάλι να αναζητώ. Λαχταράω να μείνω στην ασφάλεια, στο χαμόγελο που ξαναβρήκα, στη γκρίνια που αγάπησα.

Όμως, ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω, τρέμω στη σκέψη πως όλα θα πάνε στραβά. Και κλείνομαι στο καβούκι μου, μαζεύω κρυφά τα διαλυμένα θέλω μου κι απομακρύνομαι, αθόρυβα, απ’ όσα ειλικρινά αγαπάω.

Και το ξέρω πως εδώ τρέφεται η ψυχή μου, κλείσανε πληγές χρόνων, δυνάμωσα, χωρίς υπερβολές και όρκους. Με την απλή καθημερινότητα, με ένα καλημέρα, ένα καληνύχτα κι ένα ευχαριστώ. Όμως η επιθυμία να το βάλω στα πόδια, υπερνικά το οτιδήποτε.

Άλλος ένας Αύγουστος, που δίπλα σε κάθε ημερομηνία του, εδραιώνεται το τέλος, που αναίτια αποφασίζω. Κι ας προσπαθώ να φιμώσω το μυαλό μου, να πάψει να μου φωνάζει εξαφανίσου. Κι ας προσπαθώ να κάνω την καρδιά μου, να μπει μπροστά και να διεκδικήσει την ομορφιά. Σαν μικρό παιδί, ανασύρω εφιάλτες και τους αφήνω να αποφασίζουν.

Δεν ξέρω… Ίσως αν άκουγα εκείνα τα λόγια που λύνουν τα αδιέξοδα, ένα απλό “μου έλειψες”, ένα “σε θέλω εδώ”, να μαλάκωνε κάπως η ψυχή κι ο τρόμος. Αλλά και πάλι, πως μπορώ εγώ να αναγκάσω τους ανθρώπους να αλλάξουν ριζικά, μόνο και μόνο για να γίνουν αυτό που εγώ έχω πλάσει στη σκέψη μου σαν ιδανικό;

Κι έτσι, σιωπώ, προχωρώ κι ελπίζω, πως κάπου στην πορεία θα ξαναβρώ το χαμένο μου εγώ και θα ξεκινήσω απ’ την αρχή…

Πηγή

Προβολές : 136

Μοίρασέ το:

Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:

Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.