Ίσως τελικά, η χαρά μας να κρύβεται στα απλά, στα όμορφα, στα ξεκάθαρα

Γράφει η Ελένη Σάββα

“Να παραμένει κλειστό” έγραφε σ’εκείνο το παράθυρο. Πότε να εμφανίστηκε αυτή η ανακοίνωση; Περίεργο. Ένα παράθυρο άλλοτε τόσο γεμάτο από πράσινα φύλλα να έχει τώρα πάνω του μια ανακοίνωση. Απλή, άσπρο χαρτί με μαύρα γράμματα. Ποιος να ξέρει τι έχει γίνει.

Κι όμως. Όσες φορές κι αν πέρασα από εκεί, όσες φορές κι αν είδα το παράθυρο, το άσπρο χαρτί το αγνοούσα. Το μάτι μου πήγαινε πάντα στο πράσινο, στα δέντρα, στο ελάχιστο μπλε του ουρανού που φαινόταν ανάμεσα στις φυλλωσιές.

Περίεργο. Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό με τη ζωή; Γιατί δεν μπορούμε τόσο εύκολα να εστιάσουμε στα θετικά αντί σε όλα αυτά που μας εμποδίζουν την “θέα”; Μήπως να πρέπει απλώς να προσπαθήσουμε;
Να προσπαθήσουμε για λίγο να παραβλέψουμε όσα μας ενοχλούν.

Να εστιάσουμε σε όσα μας αρέσουν. Σ’ αυτά που αγαπάμε, και σε όλα εκείνα που μας κάνουν να χαμογελάμε. Ας υπάρχουν κάπου και “τα άσπρα χαρτιά” που κρύβουν λίγο τη θέα, μα ας μην γίνονται το κέντρο της προσοχής μας.

Ίσως το μυαλό μας να θέλει προπόνηση. Να θέλει να δει περισσότερα δέντρα και περισσότερο ουρανό. Ίσως να αγαπάει πολύ το μπλε της θάλασσας και να του λείπει λίγο αγνό αληθινό γέλιο. 

Ίσως να μην έχουμε ανάγκη περίπλοκα πράγματα. Ίσως η χαρά μας να κρύβεται στα απλά, στα όμορφα, στα ξεκάθαρα. Σ’ αυτά που είναι μπροστά μας, αλλά τα “άσπρα χαρτιά”, δεν μας αφήνουν να τα δούμε.

Μπορεί απλώς να χρειάζεται να προσπαθήσουμε! Λίγο, κάθε μέρα. Να χαμογελάμε κοιτώντας ψηλά και γύρω μας.