© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr έχουν γραφεί κατόπιν κοπιαστικής έρευνας ή μετάφρασης. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευσή τους από άλλες ιστοσελίδες ακόμα και με ενεργό σύνδεσμο, ή η αποστολή περιεχομένου με email. Επιτρέπεται η διακίνηση του άρθρου μόνον με αποστολή ενεργού link που οδηγεί απευθείας στο ιστολόγιο aperopia.fr
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Το παρόν άρθρο είναι το δεύτερο μίας σειράς ενημερωτικών αναρτήσεων για τη προέλευση της ιδεολογίας της Ανοιχτής Κοινωνίας (Open Society) των ανοιχτών συνόρων, τον ρόλο των σημαντικότερων θεωρητικών της στη γενοκτονία των γηγενών ευρωπαϊκών λαών, τα μέσα που χρησιμοποιεί για να την επιτύχει και γιατί επιδιώκει τον μετανθρωπισμό.
H Σχολή της Φρανκφούρτης 1 δημιουργήθηκε ως απόρροια παλαιότερων επαναστατικών κινημάτων εβραίων μεσσιανιστών της Διασποράς, όπως ήταν οι αιρετικοί Σαμπαταϊστές ή Σαββαταίοι, και οι διάδοχοί τους Φρανκιστές ή ζοχαριστές, που απέκτησαν σημαντική πολιτική και ιδεολογική επιρροή σε μη εβραϊκές κοινότητες σε όλη την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, εισχωρώντας ακόμα και στους Ιακωβίνους κατά τη γαλλική επανάσταση.
Η Σχολή της Φρανκφούρτης λειτούργησε ως εργαλείο κριτικής του απολυταρχισμού, του συντηρητισμού και του σοσιαλισμού σοβιετικής μορφής, αλλά από την ίδρυσή της βρέθηκε εξ ολοκλήρου υπό την επίδραση του επαναστατικού κομμουνισμού της εποχής.
Εβραϊκός μεσσιανικός φροϋδο-μαρξισμός και κατασκοπεία
Πιο συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες στην ιδρυτική της συνέλευση δεν ήταν απλοί φοιτητές ή νέοι επιστήμονες, αλλά όπως αναφέρει η επιθεώρηση Executive Intelligence Review (τεύχος 15, αρ. 46, 18.11.1988), διακεκριμένα μέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) που είχαν σχέσεις με τις υπηρεσίες κατασκοπείας.
Πράγματι, η Κομιντέρν αντιπροσωπευόταν από τον εβραϊκής καταγωγής Ούγγρο Γκέοργκ Λούκατς, που το κωδικό όνομά του ήταν «Νούμερο 1». Ο Λούκατς υπήρξε βοηθός επίτροπος Πολιτισμού και Παιδείας της βραχύβιας ουγγρικής σοβιετικής δημοκρατίας του 1919 και συνοδευόταν από τον Μπέλα Φογκαράσι, βοηθό του κατά τη διάρκεια της ουγγρικής επανάστασης, και μέλος της μυστικής ουγγρικής αστυνομίας.
Στα αρχικά στάδια της Σχολής της Φρανκφούρτης βρίσκουμε και άλλες προσωπικότητες του επαναστατικού κομμουνιστικού κόσμου της Γερμανίας αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως ο Καρλ Κορς (Karl Korsch), καθηγητής κοινωνικών μελετών, θεωρητικός του δυτικού μαρξισμού, μέλος της Φαβιανής Εταιρείας (Fabian Society) και πεπειραμένος συνδικαλιστής του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) και ο Γερμανο-ρώσος Ρίχαρντ Σόργκε (Richard Sorge), βοηθός του Κορς στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης.
Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς άρθρων, η παρέλαση κατασκόπων από τη Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν συνεχής. Ο Σόργκε δεν αποτελούσε εξαίρεση. Η πραγματική δουλειά του ήταν να διευθύνει το μυστικό τμήμα της υπηρεσίας πληροφοριών του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στη περιοχή της Φρανκφούρτης.
Το 1929 ο Σόργκε, γνωστός και ως «κατάσκοπος του Στάλιν», μετατέθηκε στην υπηρεσία πληροφοριών του Κόκκινου Στρατού όπου ήταν υπεύθυνος για την Άπω Ανατολή, και στην Ιαπωνία είχε οργανώσει ένα δίκτυο κατασκόπων για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης, μόνο που τελικά ο αυτοκρατορικός ιαπωνικός στρατός τον εξετέλεσε.
Με την άνοδο των φασιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και της σταλινοποίησης του κομμουνισμού στη Ρωσία, το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα (Σχολή της Φρανκφούρτης) σταδιακά άλλαξε πολιτική γραμμή.
Στο γενικό του πρόγραμμα του 1930 που προέβλεπε τη δυναμική άνοδο του φασισμού, σκόπευε να αναμείξει φιλοσοφία και κοινωνικές επιστήμες, συνθέτοντας μια κριτική αποσπασμένη πλέον από τον ορθόδοξο μαρξισμό που ενσαρκωνόταν από τον λενινισμό, τη Σοβιετική Ένωση και την Τρίτη Διεθνή, και προσανατολισμένη προς έναν ιδιότυπο ρεβιζιονιστικό μαρξισμό μεσσιανικού τύπου.
Ωστόσο, η εκλογή του Αδόλφου Χίτλερ ως καγκελάριου το 1933 ανάγκασε το Ινστιτούτο να κλείσει και τα μέλη του να εξοριστούν. Ένα μέρος τους μετέβη στις ΗΠΑ όπου ξανάνοιξε το Ινστιτούτο στη Νέα Υόρκη.
Από τότε, οι παλιοί πράκτορες της Κομιντέρν, έγιναν όργανα των κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, και εξ αιτίας της εβραϊκής καταγωγής τους, και των Αμερικανών εβραίων.
Το 1942 το Ινστιτούτο έκλεισε συμβόλαιο με την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (American Jewish Committee) και την Εβραϊκή Επιτροπή Eργασίας (Jewish Labor Committee), προκειμένου να διευρύνει τις μελέτες του πάνω στον ολοκληρωτισμό, με τη δέσμευση να προσέξει ιδιαίτερα την άνοδο του ναζισμού.
Εν κατακλείδι, το Ινστιτούτο αποτελείτο σχεδόν εξ ολοκλήρου από εβραϊκής καταγωγής επιστήμονες που οι περισσότεροι εμπλέκονταν σε τεκτονικές αδελφότητες και όπως ήδη αναφέρθηκε, ήταν επηρεασμένοι από τα προηγηθέντα αντιχριστιανικά μεσσιανικά κινήματα των Σαμπαταϊστών και των Φρανκιστών στα οποία θα αναφερθούμε διεξοδικότερα στην επόμενη ανάρτηση.
Το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα κατέστη λοιπόν το επίσημο ερευνητικό τμήμα της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής, πριν τα μέλη του αναλάβουν θέσεις-κλειδιά στα διάφορα ερευνητικά τμήματα του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (Οffice of Strategic Services – OSS, πρόγονο της CIA), του Γραφείου Πληροφοριών του Ναυτικού (Office of Naval Intelligence – ΟΝΙ), και του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Οι πρώτες «επίσημες» εργασίες που ανέλαβε το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα ήταν πέντε: Ανάμεσά τους μια ψυχαναλυτική μελέτη πάνω στον αντισημιτισμό που διεξήχθη από την Αυστριακή ψυχολόγο Μαίρη Γιαχόντα (Marie Jahoda) και τον Ρώσο ψυχίατρο Νέιθαν Άκερμαν (Neithan Ackerman) -αμφότεροι εβραϊκής καταγωγής- που είχε τίτλο Anti-Semitism and Emotional Disorder: a Psychoanalytic Interpretation (Αντισημιτισμός και συναισθηματική διαταραχή: μια ψυχαναλυτική ερμηνεία), που χαρακτήριζε ψυχοπαθείς όσους ήταν αντισημίτες.
Και οι δύο αυτοί επιστήμονες έγιναν αργότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Τάβιστοκ του Λονδίνου, του πρώτου εργαστηρίου ψυχολογικού πολέμου του Ηνωμένου Βασιλείου που χειραγώγησε τη συμπεριφορά των δυτικών πολιτών για περισσότερο από έναν αιώνα, υπεύθυνου μεταξύ άλλων για το απάνθρωπο πρόγραμμα MK Ultra. 2
Μια άλλη εργασία ήταν η μελέτη του εβραϊκής καταγωγής Γερμανού οικονομολόγου Πωλ Μάσινγκ (Paul Massing), θερμού μαρξιστή και μέλους του Ινστιτούτου, σχετικά με τον αντισημιτισμό στη Γερμανία, με τίτλο Rehearsal for Destruction: A Study Of Political Anti-Semitism in Imperial Germany (Πρόβα καταστροφής: Μια μελέτη του πολιτικού αντισημιτισμού στην αυτοκρατορική Γερμανία).
Ο Μάσσινγκ, αφού εντοπίστηκε από τους ναζί στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι μόνο διότι ήταν εβραίος, αλλά διότι και αυτός και η σύζυγός του υπήρξαν σοβιετικοί πράκτορες της NKVD (Λαϊκής Επιτροπής Εσωτερικών Υποθέσεων) με στόχο να υποσκάψουν την άνοδο του Χίτλερ.
Μετά τη λήξη του πολέμου, όταν το ζεύγος Μάσινγκ μετέβη στις ΗΠΑ, εξακολούθησε να δουλεύει για λογαριασμό της NKVD υπό την κάλυψη του …FBI που γνώριζε ότι ήταν σοβιετικοί πράκτορες.
Όλη αυτή η πέραν του ατλαντικού παρέλαση και δράση πρακτόρων της Κομιντέρν, σήμαινε ριζική αλλαγή της ατλαντικής πολιτικής τακτικής: μια και ο φασισμός είχε συνθλιβεί ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και στον σταλινισμό των συμμάχων, η Σοβιετική Ένωση και όσοι πολιτικοί της Δύσης ακολουθούσαν εθνική πολιτική, έπρεπε να δαιμονοποιηθούν με τη ρετσινιά του απολυταρχισμού.
Επειδή δε η ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν επηρεασμένη από την εβραϊκή κοσμοθεώρηση των πυλώνων της, που ως Εβραίοι της Διασποράς είχαν στερηθεί τη πατρίδα τους επί 2.000 χρόνια, ήταν διαποτισμένη από ένα συμπλεγματικό σύνδρομο απέναντι στους λαούς που είχαν αδιάλειπτη παρουσία στα πατρώα εδάφη τους.
Γι’ αυτούς τους λόγους στρεφόταν προς μία επιθετική και δηλητηριώδη κριτική των παραδοσιακών χριστιανικών κοινωνιών και εθνών, αλλά επίσης και για έναν άλλο, πολύ σημαντικό λόγο: διότι όλο αυτό το διάστημα προετοιμαζόταν η ίδρυση του νέου εβραϊκού κράτους στη Παλαιστίνη (το οποίο, ωστόσο, δεν επιθυμούσαν −και δεν επιθυμούν− όλοι οι εβραίοι της Διασποράς).
Επομένως, ο διεθνιστικός, μεσσιανικός φροϋδο-μαρξισμός είχε δομηθεί από εβραίους της Διασποράς ως όπλο εναντίον των χριστιανικών εθνών, ενώ υποστήριζε ότι είναι κατά της πατριαρχίας και του απολυταρχισμού κάθε μορφής, εξαιρουμένου βεβαίως του αυταρχισμού που ασκούσαν στα κράτη και στους λαούς τα διεθνή εβραϊκά χρηματοπιστωτικά τραστ στα οποία οι ρεβιζιονιστές μαρξιστές δεν ασκούσαν ποτέ καμμία κριτική, εφόσον αυτά τους χρηματοδοτούσαν.
Πανσεξουαλισμός και κατασκευασμένες εξεγέρσεις
Ο αντι-αυταρχισμός, ο διεθνισμός, ο αντιχριστιανισμός, ο φεμινισμός μαζί με τον πανσεξουαλισμό, υπήρξαν οι βάσεις του διεθνιστικού φροϋδο-μαρξισμού. Όλα αυτά κατέστησαν οι κύριες διεκδικήσεις του νεολαιΐστικου κινήματος που εκτοξεύτηκαν από τα δυτικά πανεπιστήμια προς όλους τους τομείς της κοινωνίας.
Ειδικά η σεξουαλική απελευθέρωση θα γινόταν στη Γαλλία και στις περισσότερες χώρες της Δύσης ένα από τα κύρια συνθήματα της κατασκευασμένης εξέγερσης του Μάη του ’68.
T
Ο γενικευμένος πανσεξουαλισμός κατέστη σταδιακά το σήμα κατατεθέν των δυτικών κοινωνιών με τη συνέπεια που παρατηρείται σήμερα: την επιστροφή στον πουριτανισμό ως αντανάκλαση στην άκρατη ερωτικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, όπως θα έλεγε και η θεωρία της ανακλαστικότητας – reflexability 3, του ίδιου του Τζορτζ Σόρος.
Επομένως, το σεξ που έχει εκτραπεί από τη φυσική λειτουργία της αναπαραγωγής, χρησιμοποιείται δεόντως από τα δίκτυα της Open Society ως αποτελεσματικό εργαλείο «διάρρηξής» τους, δια μέσου ομάδων πίεσης ΛΟΑΤΚΙ και Φέμεν «σεξτρεμισμού».
Άλλες χαρακτηριστικές τακτικές του μεσσιανικού πολιτιστικού φροϋδο-μαρξισμού είναι οι κατασκευασμένες και εξαγορασμένες «εξεγέρσεις» ευρείας κλίμακας που σημαδεύουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τη πολιτική επικαιρότητα της Δύσης:
από την εξέγερση των φοιτητών του Μάη του ’68 που οργανώθηκε από εχθρούς της Γαλλίας, πληρώνοντας φοιτητές μέσω ελβετικών λογαριασμών προκειμένου να ρίξουν τον πρόεδρο Ντε Γκωλ και να καταστραφεί η γαλλική οικονομία που τότε ανθούσε, ως τις πρόσφατες ταραχές του Ιουνίου 2020 στη Μιννεάπολη των ΗΠΑ, προκειμένου να μην επανεκλεγεί ο πρόεδρος Τραμπ.
Η Open Society και ο πολιτιστικός μαρξισμός
Ο πολιτιστικός φροϋδο-μαρξισμός δεν έχει καμμία σχέση με τον μαρξισμό, αλλά διείσδυσε πλέον σε όλη τη δυτική κοινωνία μέσω των πανεπιστημίων ήδη από τη δεκαετία του ’60, και χάρη στα δίκτυα της Open Society κορυφώθηκε στην εποχή μας.
Πολύ κοντινοί συνεργάτες του Τζορτζ Σόρος προέρχονται από εκείνη τη ρεβιζιονιστική μαρξιστική επιρροή της δεκαετίας του ’60 πάνω στα αμερικανικά πανεπιστήμια, με τη διαφορά ότι μετά τη πτήση τους από τον ακτιβισμό στην επαναστατική άκρα αριστερά, προσγειώθηκαν στα γραφεία της διεθνούς υψηλής …τραπεζικής.
Πιο συγκεκριμένα, ο Άριεχ Νέιερ (Aryeh Neier), πρώην πρόεδρος του δικτύου ιδρυμάτων του Σόρος Open Society Foundations, είναι ένας απ’ αυτούς. Ο Νέιερ υπήρξε πρόεδρος του οργανισμού Open Society Foundations από το 1993 ως το 2012, ενώ σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος.
Η διαδρομή του είναι ιδιαιτέρως ενδεικτική και δείχνει τη συγγένεια που έχει η ακτιβιστική άκρα αριστερά με την υψηλή τραπεζική που είναι βαμμένη με το σοριτικής έμπνευσης δικαιωματανθρωπιστικό λούστρο, πάντα κατά των γηγενών ευρωπαϊκών εθνών.
Ωστόσο, κάποια «πρόβατα» της άκρας αριστεράς έφυγαν από το «μαντρί» της μεσσιανιστικής Open Society. Ο Ντέιβιντ Χόροβιτς (David Horowitz), παλαιός ακτιβιστής που προέρχεται από εκείνη την άκρα αριστερά, σήμερα έχει γίνει συντηρητικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, θερμός υποστηρικτής του κράτους του Ισραήλ στις ΗΠΑ, σε αντιδιαστολή με εκείνους που θέλουν τη διάλυσή του.
Ο Χόροβιτς γνωρίζει κάλλιστα όλες τις διαδρομές μετάβασης από τη ρεβιζιονιστική αριστερά στα σαλόνια των διεθνών τοκογλύφων, καθώς την έζησε ο ίδιος στο πετσί του.
Ιδού λοιπόν τι αναφέρει σχετικά στην ιστοσελίδα του Discover the Networks, στην ενότητα «Soros the Philanthropist»:
«Τριαντατέσσερα χρόνια πριν να συναντήσει τον Σόρος, ο Νέιερ είχε δημιουργήσει στις ΗΠΑ την ομάδα Students for a Democratic Society – SDS (Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία), που είχε γίνει η πιο σημαντική ριζοσπαστική ομάδα της Aριστεράς της δεκαετίας του ‘60 στις ΗΠΑ. Οι SDS επιδίωκαν να ανατρέψουν τους αμερικανικούς πολιτικούς θεσμούς, προκειμένου να τους αντικαταστήσουν από μια κυβέρνηση μαρξιστικής απόχρωσης.
Μια πολύ δραστήρια φράξια των SDS, λίγο αργότερα αποσπάστηκε απ’ αυτούς για να ιδρύσει την οργάνωση Weather Underground, μια περιβόητη εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση με καθαρά μαρξιστική – λενινιστική ατζέντα που συνδεόταν με την οργάνωση Μαύροι Πάνθηρες και δήλωνε ότι είχε στόχο «να καταστρέψει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και να σχηματίσει έναν αταξικό κομμουνιστικό κόσμο».
Μετά από εκείνη τη περίοδο ακτιβισμού στους SDS, ο Άριεχ Νέιερ εργάστηκε για δεκαπέντε χρόνια για την αντιφατική οργάνωση American Civil Liberties Union (ACLU) που από τη μια υποστηρίζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των παράνομων μουσουλμάνων μεταναστών, ενώ από την άλλη τις δράσεις της Κου Κλουξ Κλαν, και των Αμερικανών νεοναζί.
Εν συνεχεία, πέρασε δώδεκα χρόνια ως εκτελεστικός διευθυντής του Human Rights Watch – HRW (Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που αρχικά ονομαζόταν Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι) που συνίδρυσε το 1978.
Ο Άριεχ Νέιερ, αποτελεί λοιπόν ένα λαμπρό παράδειγμα ενός πολύ άμεσου συνεργάτη του Σόρος που προέρχεται από την ακτιβιστική άκρα αριστερά του πολιτιστικού μαρξισμού, που εν συνεχεία έκανε καριέρα στον τομέα του «δικαιωματανθρωπισμού» των μειονοτήτων.
Μ’ άλλα λόγια μπορούμε να ορίσουμε ως πολιτιστικό μαρξιστή έναν παλαιό ακτιβιστή που κατάλαβε ότι όταν η ανατροπή των παραδοσιακών χριστιανικών κοινωνιών συναντά αντιστάσεις από τους λαούς −και ιδίως όπου είναι γηγενείς με ιστορική συνέχεια όπως οι Έλληνες− και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με διαδικασίες άμεσης πολιτικής βίας, πρέπει να επιτευχθεί με έμμεση βία (soft power).
Φιλανθρωπία α λα καρτ
Η έμμεση βία μεταφράζεται σε πολιτιστικές και δήθεν φιλανθρωπικές δράσεις, οι οποίες όμως έχουν μια «ιδιαιτερότητα»:
διεξάγονται μόνον υπέρ συγκεκριμένων μειονοτικών ομάδων, δηλαδή παράνομων αφροασιατών μουσουλμάνων μεταναστών, παράνομων ανάπηρων αφροασιατών μουσουλμάνων μεταναστών, «αντιφασιστών» ακτιβιστών (δηλαδή τρομοκρατών), Ρομά, Ασκάλι και Αιγύπτιους των Βαλκανίων (που επί αιώνες όλοι οι Ευρωπαίοι αποκαλούσαν απλά γύφτους ή τσιγγάνους, χωρίς ποτέ κανείς να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό), ΛΟΑΤΚΙ, πορνών, κατάδικων του ποινικού δικαίου, οροθετικών του AIDS και ναρκομανών.
Αυτό εννοούν η α λα καρτ «φιλάνθρωπη» Open Society, άπασες οι «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και σύμπαν το «ελεήμον» νεοταξίτικο συνάφι, όταν μιλούν για ανθρωπισμό ή φιλανθρωπία.
Επομένως, εφεξής ξέρετε γιατί οι ΜΚΟ της Open Society, αν και είναι τόσο φιλάνθρωπες, αδιαφορούν παντελώς για τα εκατομμύρια των Ελλήνων: ανέργων, πεινασμένων μαθητών, αστέγων, δανειοληπτών που δεν έχουν να πληρώσουν τα δάνειά τους, ασθενών που δεν έχουν πρόσβαση σε αποτελεσματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συνταξιούχων που έχουν εξαθλιωθεί από τα συνεχόμενα μνημόνια:
Διότι είναι Έλληνες.
Κατά την Open Society λοιπόν οι γηγενείς ευρωπαϊκοί λαοί που αγαπούν τη πατρίδα τους, οι λευκοί και οι μη ομοφυλόφιλοι χριστιανοί, δεν είναι άνθρωποι και δεν έχουν δικαιώματα. Κανείς δεν δικαιούται πλέον να μην έχει αντιληφθεί τι επιδιώκει.
Πολιτιστικός μαρξισμός και ΝΑΤΟ: μια αδιάρρηκτη σχέση αγάπης
Ωστόσο, το Human Rights Watch είναι ένας από τους οργανισμούς που κατηγόρησαν περισσότερο απ’ όλους τον Σέρβο πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ως «χασάπη των Βαλκανίων» και «αιμοδιψές τέρας» για εγκλήματα γενοκτονίας, δικαιολογώντας έτσι την αιματηρή επέμβαση του ΝΑΤΟ του 1999 κατά του Σερβικού λαού με στόχο τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την περικύκλωση της Ρωσίας.
Επισημαίνω ωστόσο, ότι ο Μιλόσεβιτς, ένας απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, που σύρθηκε στα διεθνή δικαστήρια με κατασκευασμένες κατηγορίες, αφού σάπισε επί χρόνια στη φυλακή και πέθανε πριν προλάβει να χαρεί την αθώωσή του, τελικά αθωώθηκε από το δικαστήριο της Χάγης (εφόσον το ΝΑΤΟ είχε πετύχει πλέον αυτό που ήθελε).
Βεβαίως ούτε ένα από όλα τα συστημικά ΜΜΕ της Δύσης, ούτε ένας πολιτικός χωρών – μελών του ΝΑΤΟ δεν τόλμησε να δηλώσει το παραμικρό για την απαλλαγή του από τα εγκλήματα πολέμου που αδίκως του είχαν αποδοθεί, κυρίως εξ αιτίας του Human Rights Watch.
Εκτός λοιπόν από τη συστηματική συστράτευση των ΜΚΟ της Open Society με τα εγκλήματα του ΝΑΤΟ, όπως εκείνα στην πρώην Γιουγκοσλαβία κατά Σέρβων αμάχων, η οργάνωση έχει επίσης κατηγορήσει πολλές φορές και το ισραηλινό κράτος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αναφερόμενο στους Παλαιστίνιους.
Καθώς λοιπόν η Open Society δυσφημίζει όλα τα κράτη που υπερασπίζονται τον εαυτό τους προσπαθώντας να τους αρνηθεί αυτό το δικαίωμα, δεν εξαιρεί ούτε το κράτος του Ισραήλ.
Τέλος, το Human Rights Watch συστρατευόμενο ξεκάθαρα με το ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς κατηγόρησε τον Μιλόσεβιτς, κατηγορεί συστηματικά ως τρομοκράτες και δολοφόνους τον Άσαντ και τον Πούτιν, ενώ ο ίδιος ο Τζορτζ Σόρος προσωπικά, υποστηρίζει σθεναρά τον Ερντογάν ως θύμα των δύο άλλων!
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, το Human Rights Watch υποστηρίζει και άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις, γνωστές για την ανθελληνική δράση τους όπως η ERCI (Emergency Response Center International).
Ωστόσο, «εθελοντές» της ERCI συνεργάζονταν με οργανωμένο εγκληματικό δίκτυο λαθροδιακινητών στη Λέσβο, και αφού συνελήφθησαν, αφέθηκαν ελεύθεροι κατόπιν «άνωθεν πιέσεων». Αν και κατηγορούνται για ποινικά αδικήματα οι πιέσεις που ασκούνται είναι πολύ μεγάλες και η ελληνική δικαιοσύνη έχει πλειστάκις αποδείξει ότι δεν λειτουργεί πατριωτικά, οπότε είναι αμφίβολο αν ποτέ καταδικαστούν.
Στην Ελλάδα λοιπόν χρειάζεται να είμαστε σε διαρκή επιφυλακή με οργανώσεις που υποσκάπτουν τα νόμιμα δικαιώματα του ελληνικού λαού και την εθνική μας κυριαρχία.
Αν δεν σταματήσουμε άμεσα τον εποικισμό της πατρίδας μας θέτοντας εκτός νόμου κάθε ανθελληνική ΜΚΟ, σταματώντας την ενδοτική εξωτερική πολιτική που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα και απελαύνοντας όλους τους λαθρομετανάστες, αργά ή γρήγορα θα έχουμε επανάληψη σκηνικού Γιουγκοσλαβίας: πρόκληση κατασκευασμένων γεγονότων που θα βαφτιστούν «εθνοκάθαρση της καταπιεζόμενης μουσουλμανικής ή τουρκικής μειονότητας από τους σφαγείς Έλληνες».
Σε μια τέτοια υπόθεση το ΝΑΤΟ δεν αποκλείεται να επέμβει στρατιωτικά, και με μια γερή καταδίκη από το ήδη σοροκρατούμενο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα παραδοθεί η Θράκη, η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στην Τουρκία, όπως ήδη απαιτούν εκατό τουρκικές ΜΚΟ και μαζί μ’ αυτά και όσα κοιτάσματα φυσικού αερίου μας ανήκουν, κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί διαφορετικά.
Ανοιχτή κοινωνία και διεθνής τραπεζική
Όλοι οι θιασώτες της ανοιχτής κοινωνίας, παραδέχονται ότι τα καλύτερα διαθέσιμα εργαλεία για να «ανοίξουν» τις «κλειστές» κοινωνίες, προέρχονται από τη σύνδεση της οικονομικής κερδοσκοπίας (εκ φύσεως απάτριδος και χωρίς σύνορα) με παρακρατικούς μοχλούς που είναι οι ΜΚΟ και οι διεθνείς οργανισμοί.
Η σύνδεση αυτή πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας το χρήμα, που ανοίγει όλες τις πόρτες και διαφθείρει τις καλύτερες προθέσεις, συνεπικουρούμενο με σοφιστικέ μεθόδους κοινωνικής μηχανικής και κυβερνητικής, ικανές να διασπάσουν την ομοιόσταση των παραδοσιακών κοινωνιών.
Το νοσηρό ιστορικό ρεύμα του διεθνισμού, όσο επαναστατικό κι αν ήταν για την εποχή του, δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, να επιβιώσει και να μετεξελιχθεί σε ποικίλες μορφές, δίχως τη βοήθεια της διεθνούς υψηλής τραπεζικής.
Από τις απαρχές του μέχρι τη σημερινή παγκόσμια κοσμοπολίτικη και ψευτοφιλάνθρωπη μορφή του υπό την σκέπη της Open Society, σε κάθε σημαντικό βήμα της ανάπτυξής του, αυτό το βαθύτατα εχθρικό προς τις εθνικές κοινωνίες κίνημα, υποστηρίχθηκε από τις τράπεζες και τα μεγάλα τραστ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει ερευνήσει διεξοδικά με πολυάριθμες μελέτες ο Γάλλος Πιέρ Φαϊγάντ ντε Βιλμαρέ (Pierre Faillant de Vilmarest, 1922-2008), παλιός αντιστασιακός, μέλος των υπηρεσιών της γαλλικής αντικατασκοπείας, ο οποίος αργότερα έγινε δημοσιογράφος και συγγραφέας, με εξειδίκευση στη σοβιετική κατασκοπεία.
Ο Πιερ ντε Βιλμαρέ δεν είναι ο μόνος που επεξεργάστηκε αυτά τα θέματα, ωστόσο, οι έρευνές του είναι εκείνες που ανασυνθέτουν καλύτερα αυτό το είδος στοιχείων.
Στο έργο του Complicités et financements soviéto-nazis: à l’ombre de Wall Street (Σοβιετικές και ναζιστικές συνενοχές και χρηματοδοτήσεις: στη σκιά της Γουόλ Στριτ), o Βιλμαρέ ανέπτυξε εκτενώς την ύπαρξη στενών δεσμών μεταξύ των επαναστατικών κινημάτων του 20ού αιώνα και της διεθνούς υψηλής τραπεζικής.
Στο έργο του ξετυλίγει τη χρονολόγηση μιας ανίερης συμμαχίας που φαίνεται αφύσικη στον αδαή θεατή της πολιτικής, ενώ δεν αποτελεί παρά ιστορική κανονικότητα.
Ιδού γιατί:
«1900 – Οι ομάδες της Τζ. Π. Μόργκαν (Λονδίνου) και των Ροκφέλερ (Νέας Υόρκης) καθίστανται οι ντε φάκτο κυρίαρχοι όλου του δυτικού καπιταλισμού. Ενίοτε ανταγωνιστικές, ενίοτε βάζοντας πλάτη η μία στην άλλη, σχηματίζουν ένα σύμπλοκο μιας χρηματο-οικονομικής δύναμης χωρίς προηγούμενο στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Δια μέσου αδιάρρηκτων δεσμών, οι ΗΠΑ και η Βρετανική Αυτοκρατορία γίνονται αδελφοποιτές.
1905 – Πρώτη επανάσταση στη Ρωσία. Υποκινητής ο εβραϊκής καταγωγής Λέων Τρότσκι. Χρηματοδότηση: Τζ. Π. Μόργκαν, Ροθτσάιλντ. Εφεξής, η υψηλή αγγλο-σαξονική τραπεζική (κυρίως εβραϊκή), χρηματοδοτεί ταυτοχρόνως τον τσάρο και τους επαναστάτες.
1912 – Επανάσταση στην αυτοκρατορική Κίνα από τον Κινέζο Σουν Γιατ-Σεν κατά της δυναστείας Μαντσού και ίδρυση του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος (Κουομιτάνγκ). Χρηματοδότηση: Τζ. Π. Μόργκαν και Ροκφέλερ.
1914 – Ξεσπάει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η υψηλή αγγλο-σαξονική τραπεζική συνδέεται με την υψηλή γερμανική τραπεζική με πολύπλοκες συμφωνίες. Ο τραπεζίτης Βάρμπουργκ (Warbourg) συνεργαζόμενος με το τραστ Tζ. Π. Μόργκαν/Ροκφέλερ, καθίσταται ένας από τους χρηματοδότες της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του πολέμου.
1915 – Ο μαρξιστής Ίσραελ Χέλφαντ (Israel Helphant) ή Γκέλφαντ, παλιός σύντροφος του Τρότσκι, τέκνο της εβραϊκής διασποράς στη Ρωσία, εν συνεχεία ακτιβιστής του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας και πράκτορας της γερμανικής κυβέρνησης γνωστός με το κωδικό όνομα Αλεξάντερ Πάρβους, προτείνει στο επιτελείο του Γουλιέλμου ΙΙ την εξαγορά μιας πέμπτης φάλλαγγας στη αυτοκρατορική Ρωσία.
Η πρόταση αφορά στη χρηματοδότηση ενός μέρους των δικτύων που ίδρυσε ο φίλος του Τρότσκι το 1905, προκειμένου να υποκινηθούν απεργίες και ταραχές ώστε να αποσταθεροποιηθεί το τσαρικό κράτος. Kαι οι δύο εβραϊκής καταγωγής «τεχνητοί επαναστάτες», Λένιν και Τρότσκι ήταν κατασκευάσματα του Πάρβους και της διεθνούς υψηλής τραπεζικής.
1915 – 1917 – Το γερμανικό επιτελείο δια μέσου του Χέλφαντ, χορηγεί 50 εκατομμύρια χρυσά μάρκα στους Μπολσεβίκους. Ένας ανεξέλεγκτος Ρώσος αγκιτάτορας εβραϊκής καταγωγής, κάποιος Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ, επονομαζόμενος Λένιν, κρατιέται αρχικά στο περιθώριο, αλλά εν συνεχεία ενσωματώνεται προοδευτικά στα δίκτυα του Χέλφαντ.
1916 – Η Tζ. Π. Μόργκαν καθίσταται η εκπρόσωπος του γαλλικού κράτους στις ΗΠΑ στον τομέα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Την ίδια στιγμή, η υψηλή αγγλο-σαξονική τραπεζική χρηματοδοτεί ταυτόχρονα: τους πολεμικούς σχεδιασμούς της Γαλλίας και της Γερμανίας, τον τσάρο και τους Μπολσεβίκους στη Ρωσία.
Ωστόσο, πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της τη παράλληλη χρηματοδότηση της ρωσικής επανάστασης από τους Γερμανούς που διατηρούν ιδιαίτερα περίπλοκες σχέσεις μαζί της. Στο ίδιο λοιπόν το εσωτερικό της Γερμανίας, κάποιοι στη πραγματικότητα δουλεύουν προς όφελος της Νέας Υόρκης, ενώ άλλοι υπέρ της Γερμανίας.
Ενώ ο στρατηγός του Ανατολικού Μετώπου του γερμανικού στρατού Χόφμαν, συνεχίζει και επαυξάνει τη χρηματοδότηση των Μπολσεβίκων, ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος ΙΙ, ίσως μετά από συμβουλές της υψηλής γερμανικής αριστοκρατίας, στέλνει μυστική αποστολή στην τσαρική Ρωσία. Σκοπός της είναι να προετοιμάσει τις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη και να αφυπνίσει τον τσάρο, διότι όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει για τη γερμανική πολιτική ηγεσία δείχνουν ότι της διαφεύγουν οι κίνδυνοι που θα διέτρεχε ο κόσμος από μία πραγματικά κομμουνιστική επανάσταση στη Ρωσία.
1917 – Ο Λένιν που ζούσε εξόριστος στην Ελβετία, εισέρχεται τον Απρίλιο στην Αγία Πετρούπολη μέσα στο βαγόνι μιας σφραγισμένης αμαξοστοιχίας, παρέα με τη σύζυγό του και άλλους τριάντα επαναστάτες. Επιχειρεί πραξικόπημα αλλά αποτυγχάνει. Η θρασύτητά του αρέσει στο Βερολίνο που εφεξής δεν θα μετράει το χρήμα που θα του δίνει. Οπότε, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, εφοδιασμένος με όλα τα απαραίτητα μέσα, επιτέλους πετυχαίνει το στόχο του.
Μερικούς μήνες μετά το πραξικόπημα ο Λένιν προτείνει μία «ειρήνη δίχως προσάρτηση». Κανείς δεν του δίνει τότε σημασία (εκείνη τη περίοδο οι Μπολσεβίκοι ήλεγχαν μόνο το 1% της Ρωσικής Αυτοκρατορίας). Κανείς; Όχι ακριβώς: το Βερολίνο δέχεται να το συζητήσει.
Iδού γιατί: από τις 17 Οκτωβρίου ως τις 18 Νοεμβρίου η Γερμανία στήριζε επίμονα τους λενινιστές. Δίχως αυτήν, οι τελευταίοι θα είχαν καταρρεύσει.
Ο Τρότσκι επιστρέφει κι αυτός στη Ρωσία εφοδιασμένος με μια γενναία χρηματοδότηση από την οικογένεια Ροθτσάιλντ. Στην Αγία Πετρούπολη βρέθηκε μεν αντιμέτωπος με την υπεροχή των μέσων που διέθεταν οι λενινιστές, ωστόσο σύμπραξε μαζί τους για να μην αποκλειστεί από την επαναστατική διαδικασία.
Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1917 έχουμε στην ίδια πόλη αφενός μεν τον Λένιν, έναν άνθρωπο που συνδέεται με το γερμανικό επιτελείο, και αφετέρου δε τον Τρότσκι, έναν άνθρωπο που συνδέεται με την υψηλή αγγλο-σαξονική τραπεζική. Οι σχέσεις τους είναι αντίστοιχες με εκείνες που έχουν οι μέντορές τους: ενδογαμικές και ταυτόχρονα συγκρουσιακές.
1918 – Ο Ουίλιαμ Μπόις Τόμπσον, διευθυντής της FED, της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, δημοσιεύει ένα βιβλίο υπέρ του Λένιν και προτείνει τη χρησιμοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης που είναι ακόμα στα σπάργανα ως «ένα σοσιαλιστικό σύστημα παγκόσμιας απήχησης».
Μια εντελώς άλλη ιστορία ξετυλίγεται λοιπόν μπροστά στα μάτια μας, μια ιστορία πολύ διαφορετική από αυτήν που επίσημα διδάσκεται αποσπασματικά στα σχολεία και στα πανεπιστήμια και που μαθαίνουν οι περισσότεροι εξαπατημένοι νέοι που στρατολογούνται στις αριστερές «συλλογικότητες».
Μια ιστορία όπου βλέπουμε τις δυνάμεις του χρήματος να τροφοδοτούν ταυτοχρόνως όλους τους πρωταγωνιστές των διενέξεων στη σκηνή της Ιστορίας.
Επαναστάτες ή κράτη σε πόλεμο μπορούν ωραιότατα να σπαράσσονται μεταξύ τους με δραματικό τρόπο δίχως να μάχονται σώμα με σώμα, από τα γραφεία των χρηματιστηρίων της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, όπου στυγνοί απάτριδες χρηματιστές στοιχηματίζουν πάνω στους οφειλέτες τους σαν να μιζάρουν πάνω σε άλογα ιπποδρομιών.
Ο Πιέρ ντε Βιλμαρέ με τις έρευνές του απέδειξε ότι τελικά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελεί τη κρυφή αιτία που κινεί τα νήματα της σύγχρονης Ιστορίας και την εξήγηση της αντοχής του παγκοσμιοποιητικού σχεδίου μέχρι τις μέρες μας.
Τα δίκτυα της Open Society δεν θα μπορούσαν ποτέ να ασκήσουν την τρομακτική πίεση και την επιρροή που ασκούν πάνω σε λαούς, κυβερνήσεις κρατών, ακόμα και σε διεθνείς οργανισμούς όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δίχως τη θηριώδη χρηματοδότηση του Τζορτζ Σόρος και πολλών άλλων ιδρυμάτων της διεθνούς κερδοσκοπίας.
ΠΗΓΕΣ:
- Pierre-Antoine Plaquevent, Soros et la société ouverte : Métapolitique du globalisme, εκδ. Le retour aux sources, 2018
- Revue Actuel Marx
- Judith Seid, God-Optional Judaism: Alternatives for Cultural Jews Who Love Their History, Heritage, and Community, εκδ. Citadel Press, 2001
- Gershom Scholem, Du frankisme au jacobinisme : la vie de Moses Dobruška, alias Franz Thomas von Schönfeld, alias Junius Frey, εκδ. Seuil, 1981
- Pawel Maciejko, Sabbatian Heresy: Writings on Mysticism, Messianism, and the Origins of Jewish Modernity, εκδ. University of New Hampshire Press, 2017
- Pawel Maciejko, The Mixed Multitude: Jacob Frank and the Frankist Movement, 1755-1816, εκδ. University of Pennsylvania Press, 2015
- Conscience Sociale
- Εuropean Centre for Law and Justice
-
- Σχολή της Φρανκφούρτης: Ανεπίσημος όρος ομάδας διανοούμενων εβραϊκής καταγωγής, που συνδέονταν με το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης στις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
Όλοι οι συμμετέχοντες του Ινστιτούτου για την Κοινωνική Έρευνα είχαν όχημα κάποιες ιδέες του διαφωτισμού, μιας μορφής ρεβιζιονιστικού μαρξισμού και φροϊδικής ψυχολογίας, και διακήρυτταν ότι επίσημος στόχος τους ήταν να εγκαθιδρυθεί ο φεμινισμός και η δικτατορία του προλεταριάτου.
Στη πραγματικότητα όμως η Σχολή της Φρανκφούρτης χρηματοδοτήθηκε από πάμπλουτους εβραίους τραπεζίτες της εποχής, όπως ο Φέλιξ Βέιλ (Félix Weil), υπό την στενή εποπτεία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών προκειμένου να αλώσει μέσω τοξικών θεωριών τις χριστιανικές δυτικές κοινωνίες εκ των έσω.
Μ’ άλλα λόγια, η Σχολή της Φρανκφούρτης είναι, επί της ουσίας, δημιούργημα της βρετανικής Φαβιανής Εταιρείας (Fabian Society), προδρόμου του Εργατικού Κόμματος, αντιχριστιανικού οργανισμού παγκοσμιοποιητικών, ευγονικών, τεκτονικών και θεοσοφικών επιδιώξεων πάντα εις όφελος του βρετανικού Imperium, της οποίας μέλη ίδρυσαν επίσης και τη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (London School of Economics).
Τα περισσότερα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης, ήταν τέκνα του εσωτερισμού, και ασπάζονταν ξεκάθαρα τις αρχές του γνωστικισμού, του μεσαιωνικού καμπαλισμού και της αλχημείας που στην εποχή τους εκφράζονταν πλέον με τη δημιουργία του Homo-Deus / μετανθρώπου, δηλαδή μιας ράτσας βιονικών ανθρώπων-μηχανών, και ανήκαν στην διεθνή ιουδαϊκή Στοά Μπενέ Μπερίτ (B’nai B’rith).
Οι πυλώνες στους οποίους στηρίχτηκε η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν οι θεωρίες των εβραϊκής καταγωγής Γκέοργκ Λούκατς (György Lukács), Γκέοργκ Σίμελ (Georg Simmel), Μαξ Βέμπερ (Max Weber), και Σίγκμουντ Φρόιντ (Sigmund Freud) και ένας ιδιότυπος ρεβιζιονιστικός μαρξισμός.
Οι κυριώτεροι εκφραστές της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν οι επίσης εβραϊκής καταγωγής Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), Bάλτερ Μπένγιαμιν (Walter Benjamin), Μαξ Χορκχάιμερ (Max Horkheimer), Τεοντόρ Αντόρνο (Theodore Adorno), Έριχ Φρομ (Erich Fromm), Ερνστ Μπλοχ (Εrnst Bloch) και άλλοι.
Επειδή όλα σχεδόν τα μέλη της Σχολής ήταν εβραϊκής καταγωγής, μετά την άνοδο του Χίτλερ και το αντισημιτικό κλίμα στη Γερμανία, αρκετά μετακόμισαν στις ΗΠΑ, και μάλιστα στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια όπως τα Κολούμπια, Μπέρκλεϊ και Πρίνστον όπου συνέχισαν το διαλυτικό έργο τους.
Η Σχολή της Φρανκφούρτης προκειμένου να προωθήσει τις θεωρίες της διέδιδε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
• Τη «κατασκευή» ρατσιστικών αδικημάτων
• Τη συνεχή αλλαγή απόψεων προκειμένου να δημιουργείται σύγχυση στους διαφωνούντες με τις θεωρίες της
• Τη διδασκαλία του σεξ και της ομοφυλοφιλίας στα νήπια και στα παιδιά • Τη καταστροφή των σχολικών γνώσεων και του κύρους των εκπαιδευτικών
• Τη μαζική μετανάστευση προκειμένου να καταστραφεί η ταυτότητα των δυτικών γηγενών εθνών • Τη προώθηση του αλκοολισμού και των ναρκωτικών
• Την ερήμωση των χριστιανικών εκκλησιών • Την αποκαθήλωση του νομικού συστήματος με την αποποινικοποίηση του εγκλήματος
• Τη δημιουργία εξάρτησης από το κράτος ή τα κρατικά επιδόματα • Τον έλεγχο και την άσκηση βίας σε όσα ΜΜΕ ήταν αντίθετα με τις θεωρίες της
• Την ενθάρρυνση της καταστροφής της οικογένειας.
Μία από τις κύριες ιδέες της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν η εκμετάλλευση της ιδέας του πανσεξουαλισμού του Φρόιντ (δηλαδή η αναζήτηση της ευχαρίστησης, η εκμετάλλευση των διαφορών μεταξύ των φύλων, και η ανατροπή των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών).
Η ανατροπή των κοινωνιών έπρεπε να επιτευχθεί μέσω:
• Επίθεσης στην εξουσία του πατέρα• Άρνησης των ρόλων του πατέρα και της μητέρας, που θα αφαιρούσε από τις οικογένειες το δικαίωμα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης των παιδιών τους
• Κατάργησης των εκπαιδευτικών διαφορών μεταξύ αγοριών και κοριτσιών
• Κατάργησης όλων των μορφών κυριαρχίας των ανδρών, εξ ου και η παρουσία των γυναικών στις ένοπλες δυνάμεις
• Ανακήρυξη των γυναικών ως καταπιεσμένης τάξης και των ανδρών ως ντε φάκτο καταπιεστών.
Η φιλοσοφία της Σχολή της Φρανκφούρτης συνοψίζεται στην περιβόητη «Κριτική Θεωρία», ενώ μία από τις εμβληματικές έρευνές της υπήρξε «Η Αυταρχική Προσωπικότητα» του Τεοντόρ Αντόρνο και της ομάδας του, που δημοσιεύτηκε το 1950.
- Σχολή της Φρανκφούρτης: Ανεπίσημος όρος ομάδας διανοούμενων εβραϊκής καταγωγής, που συνδέονταν με το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης στις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
-
- MK Ultra: απόρρητο πείραμα νοητικού ελέγχου των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του Καναδά που ξεκίνησε το 1953 και αποκαλύφθηκε το 1977 από έναν πράκτορά τους. Σκοπός του ήταν η μετάλλαξη της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσω επικίνδυνων παραισθησιογόνων και ναρκωτικών ουσιών σε συνδυασμό με ηλεκτροσόκ, εν αγνοία των θυμάτων στα οποία συγκαταλέγονταν ακόμα και ανυποψίαστα μικρά παιδιά.
- George Soros, The Alchemy of Finance, 1987.
OI XAZAΡΟΕΒΡAIOI EINAI ΠΑNTOY…
ΜΠΕΝΑΡΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΚΕ
http://iakovosal.blogspot.com/2016/10/blog-post_13.html