Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει ανακοινώσει σχέδια για μαζική επέκταση της εξουσίας του δημιουργώντας επίσημα μια «παγκόσμια κυβέρνηση» για να διασφαλίσει ότι τα εθνικά κράτη συμμορφώνονται με τα μέτρα δημόσιας υγείας.

Μια νέα σειρά τροποποιήσεων που προτάθηκαν από κράτη μέλη του ΠΟΥ δημοσιεύθηκε στα τέλη του 2022, επιδιώκοντας να ενισχύσει την εξουσία του ΠΟΥ υπό το πρόσχημα των Διεθνών Κανονισμών Υγείας (IHR). Αυτό, εκτός από ένα πρόσφατα προτεινόμενο Διακυβερνητικό Διαπραγματευτικό Όργανο ( INB ) και την προσθήκη μιας ρήτρας πρόληψης, ετοιμότητας και αντίδρασης πανδημίας (WHO CA+) στο INB, υψώνει αρκετές κόκκινες σημαίες στη μετατόπιση παραδείγματος που αναλαμβάνει ο ΠΟΥ, από το να παίζει ο ρόλος ενός διεθνούς συμβουλευτικού φορέα για την υγεία στο να γίνει παγκόσμιο καθεστώς που δρα στο όνομα της υγείας.

Η σχέση ένας προς έναν ασθενή-γιατρό ήταν παραδοσιακά ο δοκιμασμένος και αληθινός τρόπος για τη δημιουργία ενός συστήματος υγείας σε κάθε κοινωνία. Ακόμη και υπό την τεκμηριωμένη ιατρική, οι συμβουλές από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC), την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) ή άλλες υπηρεσίες υγείας χρησιμεύουν ως μη δεσμευτικές συστάσεις προς τους γιατρούς που τους δίνουν το δικαίωμα να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις με βάση τις γνώσεις τους για τον ασθενή.

Οι άνθρωποι παίρνουν τις δικές τους τελικές αποφάσεις που σχετίζονται με την υγεία. Ως εκ τούτου, οι γιατροί χρειάζονται τη συγκατάθεση των ασθενών τους για θεραπεία ή χειρουργική επέμβαση. Η εμπιστοσύνη που δίνουν οι άνθρωποι στους γιατρούς τους είναι ιερή και απαιτεί από τους γιατρούς να ασκούν την ιατρική με βάση την ηθική και βασισμένη σε γνήσιες ιατρικές γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρία—όλα αυτά που εξακολουθούν να έχουν οι περισσότεροι γιατροί.

Παρά το τι ήταν ο κανόνας για γενιές, η πρόοδος της σύγχρονης ιατρικής και βιοτεχνολογίας έχει κάνει τους τομείς της υγείας και της ιατρικής τεράστιες βιομηχανίες. Ως αποτέλεσμα, η ποιότητα της υγειονομικής περίθαλψης εξαρτάται όλο και περισσότερο από την κατανομή των πόρων και τη διανομή του πλούτου.

Η Big Pharma, οι ισχυροί φορείς υγείας και οι κυρίαρχες ασφαλιστικές επιχειρήσεις υγείας είναι όλα αλληλένδετα, σχηματίζοντας ένα τεράστιο συγκρότημα ισχύος. Στο όνομα της προστασίας του λαού, αυτή η εκδήλωση εξουσίας έχει φτάσει σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο, το οποίο εμφανίστηκε πλήρως κατά τη διάρκεια της πανδημίας με τη μορφή lockdown, εντολών, βιασύνης φαρμάκων και εμβολίων, ασφαλιστικών συμβολαίων που καθορίζουν τη διάγνωση κ.λπ.

ΠΟΙΟΣ: Ένα παγκόσμιο καθεστώς στο όνομα της υγείας;

Έπειτα, έχουμε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΠΟΥ με έναν ρόλο που πολλοί άνθρωποι θεωρούν πολύ αυθαίρετο για να θεωρήσουν σημαντικό στοιχείο στη ζωή τους. Δημιουργήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη και ιστορικά έπαιξε συντονιστικό ρόλο σε παγκόσμια ζητήματα και πόρους υγείας, βοηθώντας σε απειλές για τη δημόσια υγεία όπως η πολιομυελίτιδα, το AIDS και ο COVID. Ωστόσο, η τελευταία προτεινόμενη μεταρρύθμισή του εγείρει μια σοβαρή ανησυχία για το αν ο ΠΟΥ μετατρέπεται σε παγκόσμιο οιονεί καθεστώς.

Οι νεότερες αλλαγές που αντιμετωπίζει ο ΠΟΥ είναι οι τροποποιήσεις στη συμφωνία Διεθνών Κανονισμών Υγείας. Η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας  ενέκρινε για πρώτη φορά τον ΔΚΥ  το 1969 για να καλύπτει έξι ασθένειες και έκτοτε έχει αναθεωρηθεί αρκετές φορές. Μια πλήρως ενημερωμένη έκδοση εφαρμόστηκε το 2005 μετά το ξέσπασμα του SARS στην Κίνα το 2003, αφού το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) αρνήθηκε να διατηρήσει τη διαφάνεια κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Αυτή η έκδοση του 2005 του ΔΚΥ αντιμετωπίζει τώρα έντονες αλλαγές.

Ο ΔΚΥ απαιτεί από τα έθνη του ΠΟΥ να ανιχνεύουν, να αξιολογούν, να αναφέρουν και να ανταποκρίνονται κατάλληλα σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία που μπορούν να εξαπλωθούν σε διεθνή κλίμακα. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, ειδικά κατά την έναρξή της, η Κίνα επέδειξε ικανότητα για παραπληροφόρηση και έλλειψη διαφάνειας προς τη διεθνή κοινότητα όσον αφορά την ανταλλαγή δεδομένων, επιτρέποντας τη διερεύνηση της προέλευσης του ιού και ζητήματα που αφορούν το πιο πρόσφατο άνευ προηγουμένου αύξηση των μολύνσεων και των θανάτων μετά την άρση της χώρας των μηδενικών περιορισμών για τον COVID-19.

Καθόλου άσχετη με αυτά τα διεθνή περιστατικά, ο ΠΟΥ έχει δημοσιεύσει μια σειρά από τροποποιήσεις στον ΔΚΥ που θα ενισχύσουν σημαντικά την ισχύ του ΠΟΥ όσον αφορά τις παγκόσμιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για την υγεία. Για παράδειγμα, ο ΠΟΥ θα έχει την εξουσία να ενεργεί σε πιθανές και όχι σε πραγματικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και να επιτρέπει στον γενικό διευθυντή του ΠΟΥ να ελέγχει την παραγωγή φαρμάκων που μπορεί να κατανεμηθεί όπως αυτός/αυτή κρίνει σκόπιμο.

Μια ανησυχία είναι ότι ο ΠΟΥ θα έχει την εξουσία να παρακάμπτει τις αποφάσεις για μέτρα υγείας που λαμβάνονται από μεμονωμένα έθνη και να παρέχει στον οργανισμό την ικανότητα να λογοκρίνει ό,τι θεωρεί παραπληροφόρηση και παραπληροφόρηση, εάν εγκριθούν οι τροποποιήσεις. Αυτό αποτελεί σοβαρή απειλή για την κυριαρχία κάθε μέλους του ΠΟΥ.

Μια άλλη εκπληκτική αλλαγή ήταν η άρση του «σεβασμού της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων» στο άρθρο 3 του ΔΚΥ, που αντικαταστάθηκε με τους όρους «ισότητα» και «συμπεριλαμβανομένου».

Ταυτόχρονα, οι νέες τροποποιήσεις του ΠΟΥ αλλάζουν τη συμβουλευτική φύση του ΔΚΥ σε αυτή του νόμου, πράγμα που σημαίνει ότι ο οργανισμός θα έχει εξίσου μεγάλη εξουσία – αν όχι περισσότερη – σε σύγκριση με ένα διοικητικό όργανο με νομικά δεσμευτική δικαιοδοσία και δυνατότητες επιβολής.

Οι προαναφερθείσες αλλαγές, και πολλές άλλες, είναι ανησυχητικές επειδή οι τροπολογίες είναι ασαφείς και αφήνουν πολλά περιθώρια ερμηνείας. Για παράδειγμα, οι τροπολογίες δεν προσδιορίζουν το ποσό της χρηματοδότησης που πρέπει να συνεισφέρουν οι χώρες, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κλιμάκωση της διαφθοράς στις υπανάπτυκτες χώρες.

Ένα παγκόσμιο σύστημα πιστοποιητικών υγείας με πολλαπλούς κινδύνους

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχουν δημιουργηθεί πολλά συστήματα πιστοποιητικών υγείας σε ορισμένα μέρη της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης και άλλων χωρών, ωστόσο κανένα δεν ήταν τόσο διάχυτο και επιβεβλημένο όσο το  σύστημα υγειονομικού κώδικα QR  στην Κίνα. Κατά τη διάρκεια των τριών ετών ακραίων μέτρων μηδενικού COVID-19 στην Κίνα, το χρώμα ενός κωδικού στο τηλέφωνό σας καθόριζε εάν σας επιτρεπόταν να φύγετε από τους χώρους της κοινότητας, να φάτε σε εστιατόρια ή ακόμα και να εισαχθείτε σε νοσοκομείο για να  γεννήσετε  .

Το σύστημα QR-code μπόρεσε να παρακολουθεί την κίνησή σας και χρησιμοποίησε έναν αλγόριθμο για να προσδιορίσει εάν θεωρείτε ότι κινδυνεύετε να μολυνθείτε. Εάν κινδυνεύατε, ο κωδικός σας θα γινόταν κίτρινος και οι αρχές θα σας έστελναν σε στρατόπεδο καραντίνας με δικά σας έξοδα. Αυτό το σύστημα κωδικών QR προσαρτήθηκε επίσης στον προσωπικό σας τραπεζικό λογαριασμό, έτσι ώστε η υποχρεωτική καραντίνα σας σε ένα ξενοδοχείο να μπορεί να πληρωθεί πριν φτάσετε.

Εφαρμοζόμενοι από ένα καθεστώς που δεν σέβεται καθόλου τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι κώδικες φέρεται να έγιναν κίτρινοι ή ακόμα και κόκκινοι (υποδηλώνοντας μόλυνση) για τους πολίτες που παραπονέθηκαν για τα αυστηρά μέτρα πανδημίας. Ένα τέτοιο επεμβατικό σύστημα έχει τεράστιες δυνατότητες να καταργήσει την ιδιωτικότητα και την αυτοδιάθεση, αναγκάζοντας τους κατοίκους να ζουν κάτω από ένα καθεστώς Οργουελίας.

Η επιφανειακή πρόθεση του συστήματος πιστοποιητικών υγείας είναι καλοήθης, ωστόσο θα μπορούσε να είναι ένα βολικό εργαλείο για την καθοδήγηση της δημιουργίας μιας γενικής παγκόσμιας κυβέρνησης. Θα μπορούσε να είναι ένα αναπόσπαστο συστατικό για την επίτευξη μιας παγκοσμιοποιητικής ατζέντας χωρίς να απαιτείται υποστήριξη από τις μάζες.

Τα πιστοποιητικά υγείας δεν είναι το μόνο πράγμα που θέλει να προσθέσει ο ΠΟΥ στην παγκόσμια κυβέρνηση. Ο οργανισμός απαιτεί επίσης ένα Διεθνές Διαπραγματευτικό Όργανο (INB) με τη δύναμη της πρόληψης, της ετοιμότητας και της ανταπόκρισης της πανδημίας ενσωματωμένη στα καθήκοντά του.

Το INB μπορεί να είναι άλλη μια δικαιολογία για έλεγχο

Αναφέροντας την «καταστροφική αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να επιδείξει αλληλεγγύη και ισότητα ως απάντηση στην… πανδημία» στο προοίμιό του, το μηδενικό προσχέδιο για το INB που ξεκίνησε το 2022 και αναθεωρήθηκε από τον Φεβρουάριο του 2023 απαιτεί έναν διεθνή οργανισμό με εξουσία που υπερβαίνει ορισμένες, αν όχι οι περισσότερες, κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο που είναι σε θέση να δράσουν ως απάντηση στην επόμενη παγκόσμια έκτακτη ανάγκη για την υγεία.

Ταυτόχρονα, το INB περιλαμβάνει επίσης την πρωτοβουλία «One Health», επί του παρόντος ένα  πενταετές σχέδιο  με στόχο την αντιμετώπιση των ζωονοσογόνων επιδημιών σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να ερμηνευθεί ότι το INB θα ήταν ο ενεργός βραχίονας της «υπερδύναμης» του ΠΟΥ, ενώ το IHR θα παρείχε τη νομική βάση για την αυθαίρετη κυβέρνηση. Η χρηματοδότηση αυτών των μέτρων, όπως προτείνεται, θα προέλθει από την παγκόσμια τράπεζα.

Ενώ ο ΠΟΥ προετοιμάζεται να ενισχύσει τη δύναμή του με αυτές τις τροπολογίες, ένα ερώτημα γεννά μια απάντηση: Ήταν οι άνθρωποι ικανοποιημένοι με τον τρόπο που ο οργανισμός χειρίστηκε την πανδημία; Η παγκόσμια κοινή γνώμη φαίνεται να διχάζεται σε αυτό το θέμα. Ενώ τα αναπτυγμένα έθνη της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής φαίνεται να υποστηρίζουν τις προσπάθειες του ΠΟΥ, ορισμένες ασιατικές χώρες όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους.

Εν τω μεταξύ, οι πολιτικές που προσπαθεί να εφαρμόσει ο ΠΟΥ είναι επίσης πηγές ισχυρής κοινωνικής έντασης και διχασμού. Πολλοί φαίνεται να χωρίζονται μεταξύ της θέσπισης ενός ιδιωτικού διαβατηρίου υγείας και ενός κρατικού διαβατηρίου υγείας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη εμβολιασμού ή για παρόμοιες αιτίες.

Όπως κάθε καλή κυβέρνηση με ελέγχους και ισορροπίες, δεν χρειάζεται και ο ΠΟΥ μια αντικειμενική αξιολόγηση μετά την COVID πριν εγκριθούν οι τροπολογίες; Αυτό αναδεικνύει τα ζητήματα του είδους εποπτικής οντότητας στον ΠΟΥ και εάν υπάρχουν νομικοί μηχανισμοί ώστε ο ΠΟΥ να μπορεί να λογοδοτήσει σε περίπτωση που αποτύχει να χειριστεί μια κρίσιμη κρίση δημόσιας υγείας. Αυτά τα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν εγκριθούν οποιεσδήποτε αλλαγές.

Επομένως, ένα από τα πιο πιεστικά ζητήματα εδώ μπορεί να είναι η έλλειψη διαφάνειας και τα προτεινόμενα μέτρα λογοδοσίας από τον ΠΟΥ. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται στο έγγραφο τροποποίησης είναι εξαιρετικά ασαφής και αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνεία. Ταυτόχρονα, φαίνεται να υπάρχει ανησυχητική έλλειψη ελέγχων και ισορροπιών στο πλαίσιο της προτεινόμενης νέας διάταξης.

Και τα 194 έθνη του ΠΟΥ πρόκειται να ψηφίσουν για τις τροποποιήσεις και να οριστικοποιήσουν το νέο INB έως τον  Μάιο του 2024 , το οποίο θα μπορούσε να επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο ζωής των ανθρώπων.