Γεμίσαμε βολεμένους και παρτάκηδες..

Γράφει ο Τριστάνος

Οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάνε την πάρτη τους.

Έχουμε γεμίσει υποκριτές και βολεψάκηδες.

Δεν θα μιλήσω βέβαια για όλους και ούτε βγάζω την ουρά μου απέξω.

Διότι σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή των συνανθρώπων τους.

Όμως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, μαστίζεται από αδιαφορία και ρουφιανιά.

Κάποιοι θεωρούν ότι το κακό, δεν θα χτυπήσει το δικό τους σπίτι.

Ότι η αρρώστια, το ατύχημα, ο χωρισμός, θα χτυπάει πάντα τη διπλανή πόρτα.

Ότι η ανεργία δεν τους αφορά και αφού αυτοί περνούν καλά, κάτι λάθος θα κάνει ο διπλανός τους, για να του συμβαίνει.

Και έτσι δεν έχουν λόγο να βοηθήσουν. Άλλωστε το μότο τους είναι ότι “ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του”.

Πιασάρικο και ωραίο, για να μην έχουν τύψεις.

Δεν τους ενοχλεί οτιδήποτε γίνεται γύρω τους, φτάνει να μην μπει στο σπίτι τους.

Δεν τους ενοχλούν ούτε οι μετανάστες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι τραμπούκοι, ασφαλώς βέβαια όσο μένουν σε άλλη πόλη.

Κατηγορούν συνεχώς τους άλλους, για συμπεριφορές που και οι ίδιοι έχουν πράξει, κρυφά ή φανερά.

Και αυτό το κάνουν βέβαια, για να δείξουν πόσο άμεμπτοι χαρακτήρες είναι και υψώνοντας αυτό το προπέτασμα, από πίσω κάνουν τα χείριστα.

Κατηγορούν το γείτονα το συγγενή και οποιονδήποτε άλλο ξέρουν, για ρουσφέτια και για βόλεμα.

Μόλις όμως παρουσιαστεί ευκαιρία να τακτοποιήσουν το παιδί τους στο στρατό ή σε μία δουλειά, εννοείται ότι ψηφίζουν τον κατάλληλο και κάνουν όλες τις διενέργειες για να γίνει η δουλειά τους.

Αυτό βέβαια δεν θεωρείται λάδωμα και ούτε το αναφέρουν ποτέ, παρά διατυμπανίζουν ότι μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια βρήκε δουλειά το σπλάχνο τους και υπηρέτησε δέκα λεπτά από το σπίτι τη θητεία του.

Κάθε παρατυπία που καταγγέλλουν για τον απέναντι που τους έκλεισε τη θέα, την γνωρίζουν πολύ καλά, αφού και οι ίδιοι είχαν δωροδοκήσει στο παρελθόν τις ανάλογες υπηρεσίες, για να την καλύψουν.

Δεν είμαστε όμως όλοι ίσα και όμοια.

Εάν βέβαια κάποιος, καταγγείλει αυτούς για παρόμοιες περιπτώσεις, θεωρείται ρουφιάνος, καθίκι και παλιάνθρωπος.

Έχουν μια κριτική για όλους, εκτός του εαυτού τους.

Δεν βάζουν το χέρι στη τσέπη για καμία φιλανθρωπία, διότι “όλοι είναι απατεώνες”.

Το κοινό καλό, τους είναι αδιάφορο, αφού αυτοί έχουν βρει την “κότα με τα χρυσά αυγά”.

Ο καναπές είναι το άντρο των πύρινων λόγων τους και οι συκοφαντίες, είναι η επαναστατική τους δραστηριότητα. Πάνε όπου φυσάει ο άνεμος και τους συμφέρει.

Αλλάζουν άνετα στρατόπεδα, εάν πρόκειται να έχουν καλύτερες παροχές, ξεχνώντας μεμιάς ιδεολογίες και αυτούς που κάποτε τους είχαν βοηθήσει.

Ο κόσμος μας άλλαξε και έγινε μία ιδιωτική πλέον υπόθεση.

Το “κοινό καλό”, αντικαταστάθηκε από το “δικό μου καλό”.

Όταν πετάς όμως εγωκεντρικά από κλαρί σε κλαρί κι από πλευρά σε πλευρά, κάποια στιγμή μένεις μετέωρος στο κενό και καταλήγεις μόνος σου.

Ένας πολεμιστής που πολεμάει μόνος του.

Όμως οι μάχες δεν κερδήθηκαν ποτέ από μοναχικούς καβαλάρηδες. Κερδήθηκαν με τη “δύναμη” των πολλών.

Όταν θα το καταλάβουμε, θα κερδίσουμε και τη δική μας δύσκολη μάχη της ζωής. Όταν θα το καταλάβουμε, θα βγούμε “όλοι μαζί” νικητές.