Δεν είσαι τρόπαιο, δεν είσαι κτήμα, δεν είσαι αντικείμενο.. είσαι άνθρωπος!

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης

Πόσοι από εμάς ξεκινήσαμε αυτή τη ζωή έχοντας ως όνειρο να γίνουμε αντικείμενα;

Κάποιοι άνθρωποι γινόμαστε γλάστρες. Έχουμε ως υποχρέωση στον ιδιοκτήτη μας να του ομορφαίνουμε τον χώρο ως διακοσμητικά, να του γεμίζουμε το κενό του περιβάλλον με μια όμορφη θέα κι όταν δεν μπορούμε πια να το προσφέρουμε αυτό, πάμε στα αζήτητα.

Κάποιοι γινόμαστε τρόπαια. Είμαστε ένα περιζήτητο απόκτημα, ένας θησαυρός που κυνηγούσαν πολλοί αλλά μόνο ένας κατάφερε να αποκτήσει. Κατά μία έννοια, μια πιο ακριβή γλάστρα η οποία δεν χάνει γρήγορα την ομορφιά της αλλά όταν την χάσει, γίνεται αναμνηστικό του αγώνα της κατάκτησής της, οπότε η αξία παραμένει αναλλοίωτη.

Κάποιοι γινόμαστε ερωτικά βοηθήματα. Στο μυαλό του ιδιοκτήτη μας, υπάρχουμε μόνο για να ικανοποιούμε την κάθε ερωτική του επιθυμία ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πάντα διαθέσιμοι και πρόθυμοι αλλά χωρίς καμία άλλη χρησιμότητα. Μας φορτίζει και μας χρησιμοποιεί κατά βούληση και αν τυχόν δεν λειτουργήσουμε μια μέρα, δεν υπάρχει πρόβλημα, ψωνίζει άλλο βοήθημα.

Κάποιοι γινόμαστε οικόπεδα. Ο ιδιοκτήτης μας χτίζει ολόκληρη την περιουσία του πάνω μας. Εμείς υποστηρίζουμε τον ίδιο και την κτίση του, είμαστε η βάση της ζωής του όλης και η μόνη συμπεριφορά που λαμβάνουμε είναι αυτή της γης. Μας πατάει, μας σκάβει, μας ορίζει την αρχή και το τέλος μας και μας γεμίζει με ό,τι του αρέσει.

Μερικές φορές έχουμε παραπάνω από έναν τέτοιο ρόλο, ό,τι βολεύει τον ιδιοκτήτη μας.

Πραγματικά, όταν συνειδητοποιεί κανείς πως χρησιμοποιείται ως αντικείμενο, αδυνατεί να βρει την αξιοπρέπεια στο πρόσωπό του όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη.

Νιώθει την αξία του ως σκεπτόμενο ον να εκμηδενίζεται από την μία στιγμή της άγνοιας στην άλλη της κατανόησης.

Αισθάνεται, αρχικά, εγκλωβισμένος, καθώς δεν γνωρίζει πώς έφτασε σε αυτή την κατάσταση κι έπειτα, αναλόγως την ιδιοσυγκρασία του, ακολουθεί ένα από τα μεγάλα Θήτα: θυμός ή θλίψη.

Η απάντηση λοιπόν στο αρχικό ερώτημα, είναι “κανείς”.

Κανείς δεν θέλει να είναι πράγμα, κανείς δεν θέλει να του σβήνουν τον χαρακτήρα και να τον βάζουν σε καλούπι, κανείς δεν θέλει να καταπιέζεται και κανείς δεν θέλει να έχει ιδιοκτήτη.

Αν κάποιος φοβάται μην μας χάσει, ας κάνει το καλύτερο που μπορεί για να μας κρατάει ευτυχισμένους δίπλα του.

Αν κάποιος θέλει ομορφιά στο περιβάλλον του, ας γίνει αρεστός πρώτα εκείνος από αυτό κι εκείνο θα ομορφύνει με την σειρά του.

Αν κάποιος θέλει να χτίσει το μέλλον του, να ξεκινήσει με τα δικά του χέρια πρώτα, ας στηρίξει τον εαυτό του ο ίδιος και θα έρθει και το επιπλέον στήριγμα έπειτα.

Αν κάποιος έχει ορέξεις, να μάθει να περιμένει να ταυτιστούν οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας… κι αν δεν μπορεί, ας αγοράσει ένα πραγματικό βοήθημα εν τέλει.

Κι αν κάποιος θέλει να δείξει στον περίγυρό του πόσο καλά τα έχει καταφέρει στη ζωή του, ας το κάνει μέσω των κατορθωμάτων του κι όχι μέσω του συνοδού του.

Εν κατακλείδι, σε κάθε περίπτωση, ο κτητισμός κι η καταπίεση είναι ένας αργός θάνατος για μία σχέση, όποια μορφή κι αν έχει αυτή.

Εν αντιθέσει, η κατανόηση και η αγάπη, είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι.

Οπότε αν βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση, δεν χρειάζεται να φτάσουμε στα μεγάλα “Θήτα”… απλώς φεύγουμε.