Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Να αγαπάτε τον εαυτό σας ρε.
Να τον κανακεύετε, να τον καμαρώνετε.
Μην αφήνετε την ψυχή σας να κρυώνει, να την σκεπάζεται με όνειρα, με ταξίδια του νου και της καρδιάς σας.
Να είστε πάντα εκεί μαζί του, ακόμη κι όταν κάνετε την μεγαλύτερη μαλακία.
Η ζωή αρχίζει να μετράει από την στιγμή που μαθαίνεις ποιος είσαι πραγματικά.
Όταν δεν νοιάζεσαι καθόλου ποιος είναι ο άλλος.
Όταν θα καταλάβεις ότι η μόνη γνώμη που μετράει πραγματικά είναι η δική σου κι όχι των άλλων.
Όταν αντιληφθείς ότι σήμερα είμαστε κι αύριο μπορεί να μην είμαστε.
Να ξέρεις ότι όλοι είμαστε στον κόσμο μας και καλά κάνουμε.
Κι ο κόσμος του καθενός είναι μοναδικός.
Άλλα μετράνε για εμένα κι άλλα για εσένα.
Δεν με νοιάζει αν είσαι κοντός, ψηλός, φτωχός ή πλούσιος, δεν προσαρμόστηκα ποτέ στα κοινωνικά στάτους, αλλά ούτε και σε καλούπια.
Δεν χωράω σε καλούπια, γιατί από μικρή έμαθα να πνέω μόνη μου.
Το δικό μου στάτους αγρυπνάει στο προσκέφαλο της καρδιάς και της κάθε καρδιάς που αξίζει και ανασαίνει μέσα μου.
Κι αν δεν αξίζεις για μένα δεν μπορείς να σταθείς δίπλα μου.
Προσδοκώ το καλύτερο απ’ τους ανθρώπους, γιατί διαλέγω τους καλύτερους δίπλα μου.
Όλοι χρειαζόμαστε δίπλα μας ανθρώπους που να μας αγαπούν,
γι αυτό που είμαστε , όχι γι αυτό που θα ‘θελαν αυτοί να είμαστε.
Μην ασχολείσαι με το τι έκανε ο ένας και ο άλλος, παρά μονάχα ο εαυτός σου.
Μόνο έτσι θα καλυτερεύσεις την ζωή σου, τον εαυτό σου και την Ιστορία σου.
Κοιτώντας βαθιά μέσα σου.
Κοίτα την ζωή σου, κοίτα τον δρόμο σου και αναρωτήσου μόνο για τα δικά σου πεπραγμένα, όχι των άλλων.
Ακόμη και αν μείνεις μόνος, σκέψου ότι δεν χρειάζεσαι κανέναν άλλον παρά μόνο τον εαυτό σου
