Η τραγωδία της πανδημίας COVID-19 φαίνεται να μπαίνει στη φάση του περιορισμού.
Δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί έχουν πεθάνει και οι Αμερικανοί απαιτούν πλέον απελπισμένα να βρουν λογικούς υπεύθυνους χάραξης της πολιτικής, που να έχουν το θάρρος να αγνοήσουν τον πανικό και να βασίζονται σε γεγονότα.
Οι ηγέτες πρέπει να εξετάσουν τα συσσωρευμένα δεδομένα για να δουν τι συνέβη στην πραγματικότητα, αντί να συνεχίσουν να τονίζουν υποθετικές προβολές. Συνδυάστε αυτά τα εμπειρικά στοιχεία με θεμελιώδεις αρχές της βιολογίας που καθιερώθηκαν εδώ και δεκαετίες – και στη συνέχεια επαναφέρετε προσεκτικά τη χώρα για να λειτουργήσει.
Πέντε βασικά γεγονότα αγνοούνται από εκείνους που ζητούν τη συνέχιση του σχεδόν πλήρους κλειδώματος.
Γεγονός 1: Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει κανένα σημαντικό κίνδυνο να πεθάνει από το COVID-19.
Η πρόσφατη μελέτη αντισωμάτων του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ εκτιμά τώρα ότι το ποσοστό θνησιμότητας εάν κάποιος μολυνθεί είναι πιθανόν 0,1 έως 0,2 τοις εκατό, ένας κίνδυνος πολύ χαμηλότερος από την προηγούμενη εκτίμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που το εκτιμούσε κατά 20 έως 30 φορές υψηλότερο και αυτό οδήγησε σε πολιτικές απομόνωσης.
Στη Νέα Υόρκη, ένα επίκεντρο της πανδημίας με περισσότερο από το ένα τρίτο του συνόλου των θανάτων των ΗΠΑ, το ποσοστό θανάτου για άτομα ηλικίας 18 έως 45 ετών είναι 0,01 τοις εκατό ή 10 ανά 100.000 στον πληθυσμό. Από την άλλη πλευρά, τα άτομα ηλικίας 75 ετών και άνω έχουν ποσοστό θανάτου 80 φορές μεγαλύτερο από αυτό. Για άτομα κάτω των 18 ετών, το ποσοστό θανάτου είναι μηδέν ανά 100.000.
Από όλα τα θανατηφόρα περιστατικά στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, τα δύο τρίτα ήταν σε ασθενείς άνω των 70 ετών.
Περισσότερο από το 95 τοις εκατό ήταν άνω των 50 ετών. και περίπου το 90% όλων των θανατηφόρων περιπτώσεων είχαν υποκείμενη ασθένεια.
Από τους 6.570 επιβεβαιωμένους θανάτους COVID-19 που διερευνήθηκαν πλήρως για υποκείμενες καταστάσεις έως σήμερα, 6.520 ή 99,2%, είχαν υποκείμενη ασθένεια. Εάν δεν έχετε ήδη υποκείμενη χρόνια πάθηση, οι πιθανότητες θανάτου σας είναι μικρές, ανεξάρτητα από την ηλικία. Και οι νεαροί ενήλικες και τα παιδιά με φυσιολογική υγεία δεν έχουν σχεδόν κανέναν κίνδυνο σοβαρής ασθένειας από το COVID-19.
Γεγονός 2: Η προστασία των ηλικιωμένων, σε κίνδυνο, εξαλείφει τον υπερπληθυσμό των νοσοκομείων.
Μπορούμε να μάθουμε για τη χρήση του νοσοκομείου από δεδομένα από τη Νέα Υόρκη, το κέντρο της COVID-19 με περισσότερες από 34.600 νοσηλείες μέχρι σήμερα. Για όσους είναι κάτω των 18 ετών, η νοσηλεία από τον ιό είναι 0,01 τοις εκατό ή 11 ανά 100.000 άτομα.
Για όσους είναι 18 έως 44 ετών, η νοσηλεία είναι 0,1%. Ακόμα και για άτομα ηλικίας 65 έως 74 ετών, μόνο 1,7% νοσηλεύτηκαν. Από 4.103 επιβεβαιωμένους ασθενείς με COVID-19 με συμπτώματα αρκετά κακά για να αναζητήσουν ιατρική περίθαλψη, η Δρ. Leora Horwitz του NYU Medical Center κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η ηλικία είναι μακράν ο ισχυρότερος παράγοντας κινδύνου για νοσηλεία».
Ακόμη και πρώιμες αναφορές του ΠΟΥ σημείωσαν ότι το 80% όλων των περιπτώσεων ήταν ήπιες και οι πιο πρόσφατες μελέτες δείχνουν πολύ πιο διαδεδομένο ποσοστό μόλυνσης και χαμηλότερο ποσοστό σοβαρών ασθενειών. Οι μισοί από τους ανθρώπους που έχουν θετική λοίμωξη δεν έχουν καθόλου συμπτώματα Η συντριπτική πλειοψηφία των νεότερων, σε κάθε άλλη περίπτωση υγιών ανθρώπων δεν χρειάζονται σημαντική ιατρική περίθαλψη εάν εμφανίσουν αυτήν τη μόλυνση.
Γεγονός 3: Η ανοσία του ζωτικού πληθυσμού εμποδίζεται από πολιτικές απομόνωσης, παρατείνοντας το πρόβλημα.
Γνωρίζουμε από δεκαετίες ιατρικής επιστήμης ότι η ίδια η μόλυνση επιτρέπει στους ανθρώπους να δημιουργήσουν μια ανοσοαπόκριση – αντισώματα – έτσι ώστε η λοίμωξη να ελέγχεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό με «ανοσία αγέλης».
Πράγματι, αυτός είναι ο κύριος σκοπός της εκτεταμένης ανοσοποίησης σε άλλες ιογενείς ασθένειες – να βοηθήσουμε στην ανοσία του πληθυσμού.
Σε αυτόν τον ιό, γνωρίζουμε ότι η ιατρική περίθαλψη δεν είναι καν απαραίτητη για τη συντριπτική πλειονότητα των ατόμων που έχουν μολυνθεί.
Είναι τόσο ήπιος που οι μισοί μολυσμένοι άνθρωποι είναι ασυμπτωματικοί, όπως φάνηκε σε πρώιμα δεδομένα από το πλοίο Diamond Princess και στη συνέχεια στην Ισλανδία και την Ιταλία. Αυτό απεικονίστηκε ψευδώς ως πρόβλημα που απαιτεί μαζική απομόνωση.
Στην πραγματικότητα, τα μολυσμένα άτομα χωρίς σοβαρή ασθένεια είναι το άμεσα διαθέσιμο μέσο για την καθιέρωση ευρείας ανοσίας.
Μεταδίδοντας τον ιό σε άλλους στην ομάδα χαμηλού κινδύνου που στη συνέχεια δημιουργούν αντισώματα, μπλοκάρουν το δίκτυο των οδών προς τους πιο ευάλωτους ανθρώπους, τερματίζοντας τελικά την απειλή.
Η επέκταση της απομόνωσης ολόκληρου του πληθυσμού θα αποτρέψει άμεσα την ανάπτυξη αυτής της ευρείας ανοσίας.
Γεγονός 4: Οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν γίνεται άλλη ιατρική περίθαλψη λόγω υποθετικών προβολών.
Η κρίσιμη υγειονομική περίθαλψη για εκατομμύρια Αμερικανούς αγνοείται και οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή φιλοξενούνται «πιθανοί» ασθενείς με COVID-19 και από τον φόβο εξάπλωσης της νόσου.
Τα περισσότερα κράτη και πολλά νοσοκομεία σταμάτησαν απότομα τις «μη απαραίτητες» διαδικασίες και χειρουργικές επεμβάσεις. Αυτό απέτρεψε τις διαγνώσεις απειλητικών για τη ζωή ασθενειών, όπως ο προσυμπτωματικός έλεγχος του καρκίνου, οι βιοψίες όγκων που σήμερα δεν έχουν ανακαλυφθεί και δυνητικά θανατηφόρα ανευρύσματα του εγκεφάλου.
Επίσης, χάθηκαν θεραπείες, συμπεριλαμβανομένης της περίθαλψης έκτακτης ανάγκης, για τις πιο σοβαρές ασθένειες.
Οι ασθενείς με καρκίνο ανέστειλαν τη χημειοθεραπεία.
Περίπου 80 τοις εκατό των περιπτώσεων χειρουργικής επέμβασης εγκεφάλου παραλείφθηκαν. Οι ασθενείς με οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο και καρδιακή προσβολή έχασαν τις μοναδικές τους πιθανότητες για θεραπεία, μερικοί πεθαίνουν και πολλοί τώρα αντιμετωπίζουν μόνιμη αναπηρία.
Γεγονός 5: Έχουμε έναν σαφώς καθορισμένο πληθυσμό σε κίνδυνο, ο οποίος μπορεί να προστατευθεί με στοχευμένα μέτρα
Τα συντριπτικά στοιχεία σε όλο τον κόσμο δείχνουν με συνέπεια ότι μια σαφώς καθορισμένη ομάδα – ηλικιωμένοι και άλλοι με υποκείμενες καταστάσεις – είναι πιο πιθανό να έχει μια σοβαρή ασθένεια που απαιτεί νοσηλεία και πιθανότερο να πεθάνει από το COVID-19.
Γνωρίζοντας ότι, είναι λογικός, εφικτός στόχος να στοχεύουμε την πολιτική απομόνωσης σε αυτήν την ομάδα, συμπεριλαμβανομένης της αυστηρής παρακολούθησης όσων αλληλεπιδρούν μαζί τους. Οι κάτοικοι γηροκομείων, ο υψηλότερος κίνδυνος, θα πρέπει να είναι πιο απλό να προστατεύονται συστηματικά από μολυσμένα άτομα, δεδομένου ότι ζουν ήδη σε περιορισμένους χώρους με πολύ περιορισμένη είσοδο.
Η κατάλληλη πολιτική, βασισμένη στη θεμελιώδη βιολογία και τα ήδη διαθέσιμα στοιχεία, είναι να καθιερώσουμε μια πιο επικεντρωμένη στρατηγική όπως κάποια που περιγράφεται στην αρχή: Προστατεύστε αυστηρά τους γνωστούς ευάλωτους, απομόνωση των ελαφρώς ασθενών και ανοίξτε τους περισσότερους χώρους εργασίας και τις μικρές επιχειρήσεις με ορισμένες συνετές προφυλάξεις μεγάλης ομάδας.
Αυτό θα επέτρεπε στην ουσιαστική κοινωνικοποίηση να δημιουργήσει ασυλία μεταξύ εκείνων με ελάχιστο κίνδυνο σοβαρών συνεπειών, ενώ θα σώσει ζωές, θα αποτρέψει τον υπερπληθυσμό των νοσοκομείων και θα περιορίσει τις τεράστιες βλάβες που θα προκληθούν από τη συνεχή ολική απομόνωση. Ας σταματήσουμε να υπογραμμίζουμε τις εμπειρικές αποδείξεις, ενώ αντίθετα διπλασιάζουμε τα υποθετικά μοντέλα. Τα γεγονότα έχουν σημασία.
Ο Scott W. Atlas, MD, είναι ο ανώτερος συνεργάτης των David και Joan Traitel στο Ινστιτούτο Hoover του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ και πρώην επικεφαλής της νευροραδιολογίας στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.
Το άρθρο αρχικά δημοσιεύθηκε εδω
