Ετοιμάζουν επιστροφή στις σκοτεινές εποχές του γερμανοκίνητου ΠΑΣΟΚ – Ποιοι θέλουν η σέχτα του Ανδρουλάκη να πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ (Μέρος 1ο)

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Το καλοκαίρι του 2022 στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης είχε βρεθεί η υπόθεση των υποκλοπών, η οποία όπως αποδείχθηκε, διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη.

Προσέξτε τη συγκυρία: Την άνοιξη του 2022, και ενώ ήδη είχαν δημοσιοποιηθεί από δημοσιογράφους και διάφορα παράκεντρα, πτυχές εκείνης της υπόθεσης, οι υποκλοπές ήταν αδύνατον να βρεθούν στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης. Κοινωνία και κόμματα αδιαφορούσαν.

Πότε άλλαξε αυτή η κατάσταση; Πότε η υπόθεση των υποκλοπών βρέθηκε στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης; Πότε καθόρισε τη δρομολόγηση πολιτικών εξελίξεων; Το είχα γράψει και τον Αύγουστο του 2022: Οι «αποκαλύψεις» για το σκάνδαλο των υποκλοπών κλιμακώθηκαν την επομένη της επιστροφής Μητσοτάκη από τις ΗΠΑ. Λένε μάλιστα, ότι κορυφαίος οικονομικός παράγοντας της χώρας, ο οποίος παραδοσιακά διατηρεί στενούς δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ και βέβαια με τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη, είχε ενοχληθεί από την «σκληρή φιλοαμερικανική στάση» που είχε τηρήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ιδιαίτερα αναφορικά με την ελληνοϊρανική κρίση που είχε ξεσπάσει εκείνη την εποχή. Ποιος δεν θυμάται την κατάσχεση φορτίου αργού ιρανικού πετρελαίου που μεταφερόταν από ρωσικό δεξαμενόπλοιο στις 15 Απριλίου στα ανοιχτά της Εύβοιας και την απόφαση της Ελλάδας την Πέμπτη 26 Μαΐου να αποστείλει το φορτίο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πανίσχυρος οικονομικός παράγοντας (και άλλοι βέβαια) «έχαναν»! Το κέρδος εξάλλου δεν έχει πατρίδα. Το γνωρίζουμε αυτό καλά όλοι.

Εκείνη είναι η συγκυρία που επιλέγει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης ώστε να καταγγείλει την παρακολούθησή του και στην Αθήνα να ξεσπάσει πολιτικός σεισμός. Λένε ότι η απόφασή του αυτή ελήφθη σε συνεννόηση με ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες και κέντρο του εξωτερικού.

Τον περασμένο Αύγουστο έγραφα μεταξύ άλλων: «Τις αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις ξεκίνησε ο Τάσος Τέλλογλου, με τις γνωστές σχέσεις με τη Γερμανία. Τις συνέχισε η δήθεν αυτονομημένη δημοσιογραφική του ομάδα του, που έχει στενή σχέση με τη Γερμανία (το πλέγμα των σχέσεων θα γίνει γνωστό προσεχώς) και στην εξίσωση μπήκε και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος – λένε – ότι έχει στενότατη σχέση με τον γερμανικό παράγοντα, είτε απευθείας, είτε μέσω τρίτου που δεν είναι άλλος από το «σύστημα Σημίτη». Εκτός αυτού ήδη βοά ο τόπος για τις στενές σχέσεις που έχει ο Ανδρουλάκης με συγκεκριμένους επιχειρηματίες.

Οι πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου και της Άννας Διαμαντοπούλου υπέρ των αποκαλύψεων και κατά του Μητσοτάκη προκαλούν μεγάλη έκπληξη και είναι αποκαλυπτικές για το ρήγμα στο άλλοτε «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο. Λένε επίσης ότι ο Κώστας Σημίτης κάνει τους σχεδιασμούς του στο παρασκήνιο. Από κοντά όλο το διεφθαρμένο επιχειρηματικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό σύστημα που «μεγαλούργησε» επί των ημερών της πιο καταστροφικής κυβέρνησης όλων των εποχών, της κυβέρνησης Σημίτη».

Ήταν εμφανής η σύγκλιση των γερμανικών συμφερόντων και οικονομικών παραγόντων στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη. Όπως είχαμε γράψει εδώ στο PERIODISTA.GR, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας παιζόταν ένα σκοτεινό παιχνίδι. Το ζητούμενο για κάποια κέντρα ήταν το εξής: Ποιοι θα έβαζαν στο χέρι της υπηρεσίες πληροφοριών της χώρας.

Ας δούμε τι είχε δηλώσει τότε ο Μητσοτάκης:

«Υπάρχουν πολλοί εχθροί της πατρίδας που καραδοκούν και θα ήθελαν μία αδύναμη Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Και αν κάποιες σκοτεινές δυνάμεις εκτός Ελλάδας απεργάζονται οποιοδήποτε σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας, να ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι και ισχυρή και θεσμικά θωρακισμένη» είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης συμπληρώνοντας ότι «Ζούμε σε έναν επικίνδυνο κόσμο».

Τι σχέση έχουν όλα αυτά, όμως, με τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις;

Η μείωση της γερμανικής επιρροής και το σχέδιο για ολική επαναφορά

Η υπόθεση των υποκλοπών και η εμπλοκή Ανδρουλάκη σε αυτή έδειχνε, σε ελάχιστους έμπειρους «παίκτες» του παρασκηνίου που πήγαινε η δουλειά, την ώρα που κάποιοι είχαν παρασύρει τον Αλέξη Τσίπρα (μέχρι και την ημέρα των εκλογών) σε ένα παιχνίδι που τελικά είχε ως στόχο την ενίσχυση του “θύματος”, δηλαδή του Ανδρουλάκη. Παρότι εδώ στο PERIODISTA.GR είχαμε προειδοποιήσει, ο Αλέξης Τσίπρας συνέχισε να ακούει συνεργάτες και δημοσιογράφους που τον οδήγησαν στον όλεθρο, μία παρέα που κέντρα προσκείμενα στους Γερμανούς τους χρησιμοποίησαν ως “χρήσιμους ηλίθιους” ώστε να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο που θα διαβάσετε παρακάω. Η διαχείριση της υπόθεση των υποκλοπών από την πλευρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ευνοούσε τελικά τον Νίκο Ανδρουλάκη και αυτό αποτυπώθηκε στην κάλπη.

Τι έδειξε λοιπόν η υπόθεση των υποκλοπών στους ελάχιστους έμπειρους “παίκτες”;

Έδειξε ότι οι Γερμανοί σχεδίαζαν (και σχεδιάζουν) ολική επαναφορά της επιρροής τους στα ελληνικά πράγματα.

Μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία ο Μητσοτάκης παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις είχε λάβει μια στρατηγικού χαρακτήρα απόφαση. Όπως έχω ξαναγράψει αποφάσισε την στενότερη διασύνδεση της χώρας με τον αμερικανικό παράγοντα.

Έδωσε γη και ύδωρ στους Αμερικανούς και… όπλα για την Ουκρανία και θέλησε να ευνοήσει την ανάπτυξη επιχειρηματικών συμφερόντων και επενδύσεων από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Οι αποφάσεις που είχε λάβει ήταν εμφανές ότι οδηγούσαν μοιραία και νομοτελειακά στην ουσιαστική υποβάθμιση της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την γερμανοκρατούμενη Κομισιόν.

Έχοντας τη δική του κοσμοαντίληψη ο Μητσοτάκης είχε αποφασίσει να πάει στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» και δεν δίστασε να προκαλέσει ιστορικών διαστάσεων ρήγμα στις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία. Την ίδια ώρα στην Αθήνα κανένας επιχειρηματίας ή σοβαρός πολιτικός, δεν είχε εμπιστοσύνη στο Ταμείο Ανάκαμψης. Όπως φαίνεται ούτε ο Μητσοτάκης.

Τα παραπάνω δεν άρεσαν σαν εξέλιξη στους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν νιώσει «ριγμένοι» στα deals. Στο Βερολίνο και την Φρανκφούρτη επικρατούσε μεγάλος εκνευρισμός.

Η Ελλάδα παρελθοντικά ήταν ένα προνομιακό πεδίο επιρροής του γερμανικού παράγοντα. Χρυσή εποχή αυτής της ελληνογερμανικής σχέσης που μπορεί να αποτυπωθεί στον γραπτό και προφορικό λόγο ως «μετατροπή της Ελλάδας σε γερμανική εξωχώρια αποικία», ήταν η εποχή Σημίτη, η της απόλυτης κυριαρχίας του εκσυγρονισμού.

Ωστόσο, οι ελληνογερμανικές σχέσεις, πέρασαν σε άλλο επίπεδο, έπειτα από την επιβολή της μνημονιακής στρατηγικής στην Ελλάδα από το 2010 και μετά.

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας και οι κυβερνήσεις δοτών πρωθυπουργών (όπως του Λουκά Παπαδήμου) ήταν γερμανικής έμπνευσης, ήταν έμπνευσης του «κύκλου της Φρανκφούρτης», του ιερατείου που διαδραμάτισε καθοδηγητικό ρόλο στη λειτουργία του γερμανόδουλου συστήματος Σημίτη και της απολύτως διεφθαρμένης κυβέρνησης του αρχιερέα της διαπλοκής.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το 2015 οδήγησε σε επανακαθορισμό των σχέσεων της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και σε σταδιακό περιορισμό της γερμανικής επιρροής στα πράγματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συστήματα που πολέμησαν με συνέπεια από το 2012 μέχρι και σήμερα – και συνεχίζουν να πολεμούν – τον Αλέξη Τσίπρα είναι το γερμανόδουλο πολιτικό προσωπικό που συγκροτεί τις τάξεις του συστήματος Σημίτη, το προσωπικό που στελέχωσε τις καταστροφικές γερμανοκίνητες κυβερνήσεις του αρχιερέα της διαπλοκής, το προσωπικό που πρωταγωνίστησε στη συγκρότηση του λεγόμενου “αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου”.

Φυσικός διάδοχος αυτού του παρασιτικού συστήματος είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος από τα χρόνια τα παλιά συνδέεται με τον Κώστα Σημίτη, τον Γιάννο Παπαντωνίου και άλλους εκπροσώπους του ιερατείου του «εκσυγχρονισμού».

Ετοιμάζουν τον γερμανικό πυλώνα για να πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Ανδρουλάκης είναι το πρόσωπο που προωθούν στην παρούσα συγκυρία τα γερμανικά συμφέροντα, ώστε το ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει τον κυρίαρχο πολιτικό-κομματικό πόλο στον χώρο της κεντροαριστεράς, το μελλοντικό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στην Ελλάδα το γερμανόφιλο κατεστημένο είναι πολύ ισχυρό. Είναι ο στυλοβάτης της πολιτικής κυριαρχίας του «εκσυγχρονισμού» στην Ελλάδα στην δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 21^ου αιώνα. Ο μηχανισμός είναι πανίσχυρος, στις επιχειρήσεις, στα πολιτικά κόμματα, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα αυτή τη στιγμή περισσότερο στη Νέα Δημοκρατία και λιγότερο στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν «εκσυγχρονιστικές πτέρυγες».

Οι εκσυγχρονιστικοί θύλακες βρίσκονται δίπλα στις ηγεσίες, ασκούν επιρροή και καθορίζουν τις εξελίξεις. Αυτή τη στιγμή εργάζονται ώστε να φέρουν την πολιτική κατάσταση στο σημείο ώστε να στηθεί ένας «γερμανικός πυλώνας» ο οποίος θα ασκήσει αντιπολίτευση στην μελλοντική κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντικαθιστώντας βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε τι έγραφα μεταξύ άλλων το καλοκαίρι του 2022 με αφορμή τις εξελίξεις που πυροδοτούσε η υπόθεση των υποκλοπών:

Αφελείς, πιστεύουν ότι έρχεται η ώρα του Τσίπρα. Κούνια που τους κούναγε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως προσδεδεμένη στην Ουάσιγκτον. Λένε ότι η αμερικανική πρεσβεία υπαγορεύει ακόμη και τη «γραμμή» σε κάποιες σοβαρές υποθέσεις. Οι Γερμανοί από την πλευρά τους δεν θέλουν τον Τσίπρα (ακόμη) στην εξουσία και ένας από τους στόχους τους είναι να μειωθούν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και να ενισχυθεί το ΚΙΝΑΛ.

Τα παραπάνω τα βλέπετε σε ζωντανή μετάδοση πλέον.

Ο Αλέξης Τσίπρας δίνει μάχη πολιτικής επιβίωσης και ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας είναι υποχρεωμένος να δώσει την τελική μάχη ώστε να μην επιστρέψει ο εφιάλτης του γερμανοκίνητου ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπείται από την σέχτα του Νίκου Ανδρουλάκη για την οποία θα σας γράψω προσεχώς.

Η συνέχεια στο 2^ο Μέρος