Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Δύσκολα βάζω ανθρώπους στην καρδιά μου, αλλά αν το κάνω γινόμαστε ένα, γίνονται κομμάτι μου.
Ένα κομμάτι μου που αγαπώ, φροντίζω και προσέχω σαν κι εμένα την ίδια. Ένα κομμάτι που θα σταθώ στο πλάι του ότι κι αν συμβεί, ένα κομμάτι για το οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη θα μπω μπροστά, να φάω εγώ τη σφαίρα.
Αληθινή φιλία. Δύσκολο, αλλά μπορεί να υπάρξει. Υπάρχει όμως σχέση που μπορεί να επιβιώσει στο χρόνο και να διατηρηθεί αναλλοίωτη χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς προβλήματα, χωρίς παύσεις;
Θέλουν δουλειά οι σχέσεις, θέλουν αγάπη, κατανόηση, υπομονή, μα πάνω απ’ όλα θέλουν αλήθεια. Αλήθεια απ’ αυτή τη σκληρή, την άκαμπτη, μα και διάφανη. Αλήθεια απ’ αυτήν που πονάει, αλλά λυτρώνει. Απ’ αυτήν που διαλύει, αλλά γιατρεύει.
Η πραγματική φιλία, μιλάει μόνο τη γλώσσα της αλήθειας.
Οι διπλωματίες, τα ψέματα και οι ψευτοκολακείες, δεν έχουν θέση ανάμεσα σε δυο φίλους.
Γιατί ο αληθινός φίλος δεν θα σου χρυσώσει το χάπι, δεν θα σε παραμυθιάσει για να μην στεναχωρηθείς, δεν θα σου πει δυο λόγια του αέρα για να μην πάρει την ευθύνη.
Ο αληθινός φίλος θα σου πει τα πράγματα με το όνομά τους κι ας ξέρει πως ίσως σε πονέσει.
Ο αληθινός φίλος θα είναι το αντικειμενικό τρίτο μάτι κι ας ξέρει πως ίσως δεν σου αρέσει αυτό που θα ακούσεις.
Κι αν πονέσεις, θα σ’ αγκαλιάσει. Κι αν ματώσεις, θα σε φροντίσει. Κι αν λυγίσεις, θα σε κρατήσει. Κι αν πέσεις, θα ξαπλώσει δίπλα σου. Θα μείνει εκεί, άυπνος φρουρός, φροντιστής και συνοδοιπόρος, γεμάτος αγάπη, κατανόηση, μα πάνω απ’ όλα αλήθεια.