Μετάφραση: Απολλόδωρος

Απρίλιος 2021, DSalud Número 247 Διάβαστε το εδώ.

____________

DSalud Número 247 – Απρίλιος 2021 (I από III)

https://www.dsalud.com/reportaje/stefan-lanka-los-virus-no-son-microbios-y-no-tienen-capacidad-infectiva/

______________________________________________________________________________

Ο γνωστός Γερμανός ιολόγος Stefan Lanka μας διαβεβαιώνει ότι οι ιοί δεν είναι ούτε μικρόβια ούτε έχουν μολυσματική ικανότητα, οπότε το Covid-19 δεν θα μπορούσε να έχει προκληθεί από έναν κορονοϊό, όπως ο υποτιθέμενος SARS-CoV-2, η ύπαρξη του οποίου δεν έχει αποδειχθεί. Αυτό μας διαβεβαίωσε κατά τη διάρκεια αποκλειστικής βιντεοσκοπημένης συνέντευξης στην οποία εξηγεί επίσης ότι είναι καιρός να αμφισβητήσουμε όλα όσα λένε η Ιολογία, η Μικροβιολογία και η Ιατρική για τους ιούς. Επιπλέον, ισχυρίζεται ότι τα τεστ που χρησιμοποιούνται για το Covid-19 είναι μια απάτη, ότι τα νούμερα των δήθεν “μολυσμένων” και “σκοτωμένων από” είναι μη ρεαλιστικά και ότι τα εμβόλια δεν πρόκειται να λύσουν τίποτα και είναι επίσης πολύ επικίνδυνα.

Γεννημένος στο Langenargen (Γερμανία), ο θαλάσσιος βιολόγος και ιολόγος Stefan Lanka σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Koblenz, πήρε το διδακτορικό του το 1989 με μια διατριβή για τη μόλυνση από ιούς στα φύκια, η κύρια ανακάλυψή του ήταν ακριβώς η απομόνωση του ιού Ectocarpus silicosus που υπάρχει στα φύκια, και είναι γνωστός παγκοσμίως για τον ισχυρισμό του ότι ούτε ο ιός HIV – στον οποίο αποδίδεται το AIDS – ούτε οι ιοί της ηπατίτιδας και της ιλαράς έχουν εντοπιστεί, απομονωθεί, χαρακτηριστεί, ούτε έχει αλληλουχηθεί το γονιδίωμά τους. Μάλιστα, τον Νοέμβριο του 2011, προκάλεσε στο Διαδίκτυο όσους ισχυρίζονται ότι υπάρχει ο ιός της ιλαράς να του παρουσιάσουν έστω και ένα δημοσιευμένο επιστημονικό άρθρο που να περιγράφει τα χαρακτηριστικά του και ειδικότερα τα συστατικά και τη διάμετρό του, δηλώνοντας ότι θα καταβάλει 100.000 ευρώ σε όποιον του το παρουσιάσει. Λίγους μήνες αργότερα, ένας φοιτητής ιατρικής με το όνομα David Bardens του έστειλε μια επιστολή με έξι άρθρα που πίστευε ότι μαζί κάλυπταν την απαίτησή του για τα χρήματα. Ο Lanka του απάντησε λέγοντάς του ότι τα άρθρα αυτά δεν περιείχαν αυτό που ζητούσε και δεν αποδείκνυαν την ύπαρξη του ιού και αρνήθηκε να πληρώσει οτιδήποτε, ξεκινώντας μια νομική διαδικασία που κατέληξε στο Bundesgerichtshof – το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας – το οποίο θα συμφωνούσε με τον Lanka (το αναφέραμε στο ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 202 με τίτλο Απίστευτο: η ύπαρξη του ιού της ιλαράς δεν έχει αποδειχθεί!)

Η απόφαση θα εκνεύριζε τόσο πολύ το κατεστημένο, ώστε τα πολλαπλά ψέματα και οι αποκλεισμοί για τον Lanka που είχαν ήδη ενορχηστρωθεί όταν κατήγγειλε τη φάρσα του AIDS πολλαπλασιάστηκαν και ακόμη και οι σημερινοί “ελεγκτές” των “επίσημων αληθειών” έχουν υπογράψει για να διαστρεβλώσουν ξανά τα γεγονότα και να τον αποκλείσουν. Ένα καλό παράδειγμα είναι ότι αν διαβάσει κανείς τι λέγεται γι’ αυτόν στο Maldita.es και κυρίως στη Wikipedia -μια από τις πλατφόρμες που ελέγχουν οι σημερινοί επαγγελματίες παραπληροφορητές- μπορεί να δει την “κακή γλίτσα” αυτών που έχουν φτιάξει τη σελίδα για τον Lanka. Πολλοί άνθρωποι αγνοούν ότι η Wikipedia επιτρέπει στον καθένα να δημιουργήσει μια σελίδα για κάποιον άλλον, να πει ό,τι θέλει γι’ αυτόν και ο ενδιαφερόμενος δεν μπορεί να τη διαγράψει ή να διορθώσει τα λάθη. Και ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό ανώνυμα, γιατί στην πραγματικότητα προτρέπει όσους γράφουν σε αυτήν να δημοσιεύουν με ψευδώνυμο και να μην ταυτοποιούνται. Και οι αναγνώστες συνεχίζουν να εμπιστεύονται ό,τι εμφανίζεται στη Wikipedia, μια πύλη της οποίας η αξιοπιστία – τουλάχιστον στον τομέα της υγείας – είναι σήμερα, κατά τη γνώμη μας, ΜΗΔΕΝΙΚΗ.

Κλείνουμε αυτή τη σύντομη εισαγωγή επισημαίνοντας ότι ο Stefan Lanka δημοσίευσε τον περασμένο Δεκέμβριο μαζί με την Ursula Stoll ένα βιβλίο με τίτλο: Corona: Weiter ins Chaos oder Chance für ALLE? (“Corona: Περαιτέρω στο χάος ή ευκαιρία για ΟΛΟΥΣ; Ed. Praxis Neue Medizin), στο οποίο εξηγεί την κοπερνικανική στροφή που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια οι πεποιθήσεις του για τη μικροβιολογία και, φυσικά, για την ιολογία. Πρόκειται για ένα έργο που κατά τη στιγμή της συγγραφής του δεν είχε ακόμη μεταφραστεί στα ισπανικά και στο οποίο ο Lanka είχε το θάρρος να αμφισβητήσει τα δικά του επιστημονικά επιτεύγματα και να ασκήσει ριζική κριτική στα σημερινά θεμέλια της Μικροβιολογίας, της Ιολογίας, της Ανοσολογίας, της Ιατρικής, της Γενετικής και, γενικότερα, της αντίληψης για τη ζωή, όπως αυτή γενικά θεωρείται στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Κριτική που καλύπτει πολλά από όσα λέγονται για το Covid-19, τον υποτιθέμενο SARS-CoV-2, τις δοκιμές αντιγόνων, τις δοκιμές PCR, τους αριθμούς των “μολυσμένων” και των νεκρών από” και την υποτιθέμενη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα των εμβολίων που εμβολιάζονται μαζικά.

Τούτων δοθέντων, απομαγνητοφωνώ χωρίς άλλη καθυστέρηση – αφού μεταφραστεί από τα γερμανικά – τη συνέντευξη που έδωσε για λογαριασμό μου ο συνάδελφος Antonio Muro για την τηλεόραση Discovery DSALUD μέσω του Zoom, με το ερωτηματολόγιο που του παρέδωσα.

– Όσοι από εμάς παρακολουθούμε την εξέλιξή σας εδώ και χρόνια, μπορούμε να δούμε ότι ο δικός σας δρόμος δεν ήταν ακριβώς εύκολος, αλλά παρόλα αυτά προχωράτε μπροστά, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες, επιτρέποντας στον εαυτό σας να καθοδηγείται από τη συνοχή των ευρημάτων σας και αναλαμβάνοντας έναν ρόλο όχι μόνο κριτικό αλλά και αυτοκριτικό, κάτι που θα έπρεπε να διέπει κάθε επιστημονική έρευνα, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει σήμερα. Μπορείτε να ξεκινήσετε εξηγώντας κάτι για την εκπαίδευσή σας, την εμπειρία σας, το έργο που έχετε κάνει και να σχολιάσετε εν συντομία αυτή την εξέλιξη;

– Υπάρχουν πολλοί λόγοι που με οδήγησαν στη σημερινή μου θέση, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος. Αυτό που με επηρέασε αρχικά ήταν οι εμπειρίες της παιδικής μου ηλικίας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις όχθες της λίμνης Constance και τώρα ζω και πάλι εκεί. Είχα την τύχη να γνωρίσω έναν άνθρωπο του οποίου η δουλειά ήταν να παρακολουθεί την ποιότητα του νερού της λίμνης και ο οποίος παρατήρησε πόσο άσχημα ήταν μολυσμένο. Λοιπόν, ένας από τους πιο σημαντικούς κανόνες που με καθοδήγησαν στη ζωή μου δόθηκε από αυτόν: “Αν κάνεις στη ζωή τις σωστές ερωτήσεις, θα πάρεις απαντήσεις, αρκεί να παραμείνεις ταπεινός και να της δείξεις σεβασμό”. Έζησε σύμφωνα με αυτή την αρχή, έδειχνε πάντα μεγάλο σεβασμό για τη ζωή και ήταν ένας πολύ αφοσιωμένος άνθρωπος. Ένα μεγάλο παράδειγμα για μένα. Γι’ αυτό και σοκαρίστηκα όταν είδα πώς τον κατακρεούργησε η πολιτική όταν προσπάθησε να δημοσιοποιήσει τις έρευνές του για την κακή κατάσταση του νερού της λίμνης Constance.

Αυτό με έκανε να αποφασίσω να σπουδάσω βιολογία αντί για χημεία. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή του πλανήτη απειλείται. Κατάλαβα ότι η λίμνη μπορούσε ακόμη να αναγεννηθεί με τη ροή των ποταμών που εκβάλλουν σε αυτήν -όπως ο Ρήνος- αλλά ότι αυτό ήταν πιο περίπλοκο στην περίπτωση των θαλασσών και των ωκεανών, οι οποίοι είναι αυτοί που τελικά καταλήγουν να δέχονται όλη τη ρύπανση. Ο θάνατος των θαλασσών και των ωκεανών θα οδηγούσε την ανθρωπότητα αμετάκλητα στην εξαφάνιση, αφού το 70% του οξυγόνου που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε προέρχεται ακριβώς από εκεί. Εν ολίγοις, τελικά επέλεξα να σπουδάσω θαλάσσια βιολογία και αυτή ήταν η αρχή μιας σειράς ευτυχισμένων συμπτώσεων που με οδήγησαν εκεί που βρίσκομαι σήμερα.

Ένα από τα πρώτα βιβλία που με επηρέασαν καθοριστικά ήταν το Das Feuer des Heraklit (Η φωτιά του Ηράκλειτου: Σκίτσα μιας ζωής πριν από τη φύση) του Erwin Chargaff, ο οποίος ήταν ο πρώτος επικριτής της γενετικής μηχανικής. Χρόνια αργότερα τον συνάντησα προσωπικά και έμαθα πολλά από αυτόν- μεταξύ άλλων ότι αν κάτι συμπίπτει με τη μυθολογία και τη φιλοσοφία των αρχαίων προσωκρατικών Ελλήνων, αν και αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι είναι σωστό, είναι μια ένδειξη ότι μπορεί να είναι. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά σήμερα ξέρω τι εννοούσε. Εν ολίγοις, ήταν ένας καλός δάσκαλος που με καθοδήγησε πολύ και μου αποκάλυψε ότι αν κάποιος μπει σε ένα θέμα με κριτικό τρόπο, θα ανταμειφθεί με πολύ περισσότερες γνώσεις.

Λοιπόν, κάτι σημαντικό για την κατανόηση του τι συμβαίνει με την ιολογία και την ιατρική είναι η επιβολή της υλιστικής σκέψης στον επιστημονικό τομέα. Ο Chargaff το απεικονίζει καλά αυτό στο βιβλίο του Die Aussicht aus dem 13 (Η θέα από τον 13ο όροφο). Σε αυτό φαντάζεται ότι έχει μια συζήτηση με έναν φυσικό ο οποίος, όπως του λέει, θα μπορούσε να αποδείξει ότι τα πλάσματα των μύθων – νύμφες, νεράιδες, καλικάντζαροι… – δεν υπάρχουν, στον οποίο απαντά: “Δεν μπορείς να αποδείξεις επιστημονικά ότι κάτι δεν υπάρχει“. Και προσθέτει: “Αν στερήσετε από ένα παιδί τη δύναμη της φαντασίας, θα καταστρέψετε τη βάση της ανθρωπότητας“. Αυτή είναι μια αληθινή και σημαντική δήλωση και έχει απόλυτη εφαρμογή σε αυτό που παρατηρούμε σήμερα.

Η κρίση του κορονοϊού είναι το αποκορύφωμα 2.500 ετών περιορισμών της σκέψης από τον υλισμό, κάτι που ήδη ο Πλάτωνας είχε αντιληφθεί με μεγάλη ακρίβεια και είχε επικρίνει ανοιχτά όταν έλεγε ότι οι Έλληνες γιατροί δεν καταλάβαιναν τις ασθένειες που αντιμετώπιζαν επειδή απέκλειαν την ψυχή από τις αναλύσεις τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν το προσβεβλημένο όργανο χωρίς να βλέπουν ότι η προέλευση της ασθένειας προερχόταν από την ψυχή. Ο Πλάτων περιγράφει δύο φάρμακα: ένα για τους ανθρώπους που δεν είναι ελεύθεροι -τους δούλους- στο οποίο οι γιατροί προσπαθούν να καταστείλουν τα συμπτώματα με φάρμακα, και ένα άλλο για τους ελεύθερους ανθρώπους που θεραπεύονται θεραπεύοντας την ψυχή.

Μια μέρα συνάντησα τον Fritz Pohl, έναν Αυστριακό καθηγητή, ο οποίος μου είπε ότι η επίσημη εκδοχή του HIV και του AIDS δεν “κολλάει“. Είχε ακούσει ότι ο Robert Gallo, όταν ανταγωνιζόταν με τον Luc Montaigner για να αναγνωριστεί ως ο ανακαλύπτης του HIV, είχε διαπράξει απάτη και είχε πει ψέματα για το έργο του. Εκείνη την εποχή ήμουν ακόμη φοιτητής που είχε την ευκαιρία να εργαστεί σε ένα εργαστήριο και χρησιμοποιώντας τα ευρήματά του για το νουκλεϊκό οξύ ανακάλυψε μια δομή σε ένα φύκι που εγώ λανθασμένα όρισα ως “έναν ακίνδυνο ιό“. Στην πραγματικότητα, όπως θα εξηγήσω λεπτομερώς αργότερα, η δομή αυτή ήταν αυτό που σήμερα αποκαλείται “γιγαντιαίος ιός“, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μίνι-σπόριο παρόμοιο με τους βακτηριακούς φάγους, οι οποίοι είναι επίσης φάγοι. Έτσι, αυτό που απομόνωσα ήταν στην πραγματικότητα ένας “γιγαντιαίος ιός”, αλλά τον ταξινόμησα ως “ακίνδυνο ιό“.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα μίνι-σπόρια (mini-spores) προκύπτουν όταν οι συνθήκες διαβίωσης ορισμένων απλών οργανισμών – όπως τα βακτήρια ή τα φύκη με τα οποία εργάστηκα – γίνονται μη βιώσιμες. Και στην περίπτωσή μου υπήρχαν κάποιες προϋποθέσεις. Είχα μεγάλες αναφορές, προσανατολισμό, κίνητρα και ενδιαφέρον για τους ωκεανούς και στον τομέα της θαλάσσιας βιολογίας πίστευα ότι είχα ανακαλύψει έναν “ακίνδυνο ιό”, αλλά, ταυτόχρονα, ο Αυστριακός μέντοράς μου μου έλεγε για τις αντιφάσεις σχετικά με τον HIV και το AIDS. Τότε ήταν που ανέπτυξα την ικανότητα να συνδυάζω διαφορετικούς τομείς γνώσης για να εμβαθύνω στην κατανόηση πολύ διαφορετικών θεμάτων. Στην πραγματικότητα, στρέφομαι επίσης πάντα στην ιστορία, διότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε από πού προέρχονται οι έννοιες και οι τρόποι σκέψης.

Το πιο σημαντικό γεγονός έλαβε χώρα το 2000, όταν γνώρισα τον Dr. Ryke Geerd Hamer. Μεταξύ 1995 και 2000 επισκεπτόμουν τακτικά τη Βαρκελώνη για να δώσω ομιλίες και διαλέξεις και εκεί ήταν που συναντηθήκαμε από κοντά. Μέχρι τότε είχα ακούσει και διαβάσει για τις ανακαλύψεις του, αλλά ως άτομο τον έβρισκα κάπως ενοχλητικό και οι θεωρίες του, για τις οποίες γνώριζα ελάχιστα, μου φαίνονταν πολύ απλοϊκές και μηχανικές. Ωστόσο, όταν επικοινώνησα μαζί του το 2000, αντιμετωπίζοντας μια περίπτωση καρκίνου, με κάλεσε αμέσως να του μιλήσω και τότε ήταν που μου εξήγησε την αλήθεια για τους ιούς. Και από εκείνη τη στιγμή ήταν ξεκάθαρο για μένα, χωρίς αμφιβολία, ότι είχε δίκιο. Ο Hamer ήταν ο πρώτος που εξάλειψε τον φόβο από τη βιολογία και την ιατρική. Χάρη σε αυτή την επιστημονική υποστήριξη είχα μια απάντηση σε πολλές από τις αμφιβολίες που είχα για την επιστήμη. Για πολλά χρόνια ήμουν σε θέση να πω: “Όχι, δεν υπάρχει παθογόνος ιός. Είναι λάθος. Η ανοσολογία είναι λάθος. Η γενετική έχει διαψευστεί” ….. Αλλά δεν ήξερα τι είναι η ασθένεια. Επί 5 χρόνια δεν μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση “Τι είναι η ασθένεια;” Και όταν συνάντησα τον Hamer βρήκα τελικά την απάντηση.

– Στην πραγματικότητα ήσασταν γνωστός στους συναδέλφους σας για τη δημοσίευση της ανακάλυψης και απομόνωσης του ιού Ectocarpues Siliculosus τη δεκαετία του 1990, αν και δεν γίνατε γνωστός στο ευρύ κοινό μέχρι που αρνηθήκατε την απομόνωση του HIV. Στη συνέχεια είπατε το ίδιο και για άλλους ιούς – όπως η ηπατίτιδα και η ιλαρά – και η διαμάχη μεγάλωσε. Και τα τελευταία χρόνια έχετε δημοσιεύσει μια σειρά άρθρων που προχωρούν πολύ περισσότερο, χωρίς πλέον να αρνείστε τη μία ή την άλλη απομόνωση, αλλά διαλύοντας πλήρως ό,τι έχει γίνει κατανοητό για τους ιούς. Υποστηρίζετε πραγματικά ότι δεν υπάρχουν παθογόνοι ιοί που προκαλούν ή δημιουργούν ασθένειες;

– Η απάντηση είναι σαφής: ναι. Αλλά ο δρόμος προς αυτή τη σαφή απάντηση ήταν επίπονος. Όλα ξεκίνησαν με τον HIV την εποχή που το AIDS ήταν στα χείλη όλων και εγώ σηκώθηκα και είπα: “Όχι, δεν υπάρχει κανένας ιός εδώ”. Αλλά δεν μπορούσα να πω τι ήταν αυτό που έκανε τους ανθρώπους να αρρωστήσουν. Βέβαια, μπορούσα να μιλήσω για μαζικές δηλητηριάσεις από ναρκωτικά και τέτοια πράγματα, αλλά πολλά συμπτώματα ήταν ανεξήγητα. Ήταν μια περίπλοκη εποχή, αλλά σταδιακά συνειδητοποίησα ότι – όπως είχε συμβεί και με τον HIV – η απομόνωση μιας ιικής δομής παρερμήνευσε τον θάνατο του κυτταρικού ιστού στον δοκιμαστικό σωλήνα ως απόδειξη της παρουσίας ενός παθογόνου ιού σε αυτόν και στη συνέχεια έχτισε την αλυσίδα του γενετικού υλικού του ιού. Έχω δει αυτή την προσέγγιση και σε άλλους ιούς. Ο σημαντικότερος δάσκαλός μου σε αυτόν τον τομέα ήταν η ερευνήτρια του Perth (Αυστραλία) Ελένη Παπαδόπουλος-Ελεόπουλος. Η ίδια και η ομάδα της σχημάτισαν τη λεγόμενη ομάδα του Perth και είπε: “Η ομάδα του Περθ είναι η ομάδα του Perth: “Κοιτάξτε, διαβάσαμε όλες τις δημοσιεύσεις – είναι αδύνατο να το κάνει αυτό ένα άτομο – και κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει καμία ένδειξη για έναν ιό πουθενά”. Η ομάδα τους ειδικεύτηκε στον ιό HIV και σε τίποτε άλλο- λένε ότι ένας ιός είναι αρκετός για μια ζωή.

Μου έγινε σαφές ότι αν ασκούσα κριτική μόνο στο αξίωμα ενός μόνο ιού και δεν ανέφερα τους υπόλοιπους, ενίσχυα τη θεωρία του ιού. Και αν δεν αμφισβητούσα το εννοιολογικό πλαίσιο από το οποίο πηγάζει αυτή η θεωρία, το ενίσχυα. Στο τέλος της ημέρας, όλα πηγάζουν από τη θεωρία της κυτταρικής παθολογίας, σύμφωνα με την οποία γεννιόμαστε από ένα κύτταρο, υπάρχουν μόνο υλικές αλληλεπιδράσεις και είναι ένα “δηλητήριο” – λέξη που στα λατινικά σημαίνει “ιός”, παρεμπιπτόντως – που μας αρρωσταίνει. Αυτό είναι το σενάριο από τότε που ο Virchow επινόησε αυτή τη θεωρία το 1858, αν και ήταν μόνο “παιδί της εποχής του”.

Πρέπει να πάτε 2.500 χρόνια πίσω, στην εποχή του Πλάτωνα, όπως είπα και πριν. Οι συνάδελφοί του Δημόκριτος και Επίκουρος είναι εκείνοι που καθιέρωσαν τη σημερινή Θεωρία της Ζωής, τη θεωρία του Ατομισμού και τη θεωρία της Εξέλιξης. Με κάποιο λόγο είπαν: “Ο κόσμος δεν είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο: “Θέλουμε μια θεωρία χωρίς πνεύμα, χωρίς θεούς, χωρίς συνείδηση, γιατί οι θρησκείες πάντα ασκούν φόβο μπροστά στους θεούς. Επομένως, οραματιζόμαστε μια καθαρά υλιστική θεωρία της ζωής που δεν προκύπτει από την πίστη”. Αυτό που δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν είναι ότι η ίδια αυτή θεωρία θα γινόταν τελικά θρησκεία, η πιο σκληρή θρησκεία όλων των εποχών.

Αν σκεφτώ ότι βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο μόνο κατά τύχη και ότι όταν πεθάνω δεν θα μείνει τίποτα από μένα και ότι όλα διέπονται από την τύχη, το αποτέλεσμα είναι προφανές: απληστία. Να είμαι επιτυχημένος, να απολαμβάνω ό,τι μπορώ, να μην έχω καμία απολύτως εκτίμηση. Αν η ζωή μου δεν έχει νόημα και δεν θα μείνει τίποτα από μένα, τότε θα φοβάμαι τον θάνατο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Επειδή η κρίση του κορονοϊού είναι το σημείο συσσώρευσης 2.500 ετών υλισμού που προέκυψε, μεταξύ άλλων, επειδή οι αρχαίοι Έλληνες δεν καταλάβαιναν τα αγιουρβεδικά κείμενα όπως ήταν γραμμένα στα σανσκριτικά. Διαγράφοντας την ψυχή από το σύστημά τους, ανέπτυξαν τη “θεωρία των τεσσάρων χυμών” ή “χυμική θεωρία” πάνω στην οποία χτίστηκαν όλα τα υπόλοιπα.

Εν ολίγοις, αν κοιτάξει κανείς τι κάνουν οι ιολόγοι, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όχι, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένας ιός. Γνωρίζοντας την ιστορία καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα λάθος μοντέλο και ότι το σωστό λογοκρίθηκε. Αργότερα θα αναλύσω λεπτομερώς τα 7 σημεία που κάνουν οι ιολόγοι για να στηρίξουν τα συμπεράσματά τους και πώς σε κάθε σημείο διαψεύδουν τον εαυτό τους. Το σύστημα γνώσης του Dr. Hamer από μόνο του καταρρίπτει την Ιολογία στο σύνολό της. Μόλις κατάλαβα τη θεωρία του, την αλήθεια της οποίας ο καθένας μπορεί να ελέγξει με τον εαυτό του, ήξερα ότι ήταν αδύνατο να επιτεθεί ένας ιός στο σώμα μου. Υπάρχουν ιοί; Όχι. Απλά επειδή δεν μπορούν να υπάρξουν. Κοιτάζετε τι δημοσιεύουν οι ιολόγοι και συνειδητοποιείτε ότι διαψεύδουν τον εαυτό τους. Ενεργούν με αντιεπιστημονικό τρόπο, επειδή δεν πραγματοποιούν ποτέ δοκιμές ελέγχου των πειραμάτων τους, που είναι το ελάχιστο απαραίτητο για να μπορέσει κανείς να επιβεβαιώσει ότι κάτι είναι επιστημονικό ή όχι.

– Με άλλα λόγια, υποστηρίζετε ότι οι ιοί δεν είναι μικρόβια, δεν είναι παθογόνοι και δεν έχουν βιολογική δομή, αλλά μπορούν να έχουν αντίκτυπο σε εμάς, λειτουργώντας σε συμβίωση με τα βακτήρια και τα κύτταρά μας, όπως υποστηρίζει η Αμερικανίδα βιολόγος Lynn Margulis; Μπορούμε τότε να πούμε ότι οι ιοί μοιάζουν περισσότερο με κομμάτια DNA ή RNA που μεταδίδουν πληροφορίες;

– Η Lynn Margulis και οι θαλάσσιοι βιολόγοι διαπίστωσαν ότι στη θάλασσα υπάρχουν τεράστιες ποσότητες νουκλεϊκού οξέος που σχετίζονται με την παρουσία των λεγόμενων γιγαντιαίων ιών. Αυτή η βιομάζα είναι ακόμη μεγαλύτερη από όλη τη ζωή που γνωρίζουμε στη Γη, στο χούμο ή στις θάλασσες. Είναι εκπληκτικό: η θάλασσα είναι γεμάτη νουκλεϊκό οξύ! Εμβαθύνοντας στη θεωρία της ζωής, ανακάλυψα τον κύριο ρόλο του νουκλεϊκού οξέος. Η Margulis ήταν ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για μένα, αλλά δίνει στο νουκλεϊκό οξύ έναν ρόλο που δεν έχει στην πραγματικότητα. Η κύρια λειτουργία του νουκλεϊκού οξέος είναι η απελευθέρωση ενέργειας και, δεύτερον, είναι συστατικό στην παραγωγή μερικών πρωτεϊνών και ενζύμων. Το 90% των πρωτεϊνών και των ενζύμων παράγονται από τον ανθρώπινο οργανισμό χωρίς γονίδια, δηλαδή χωρίς σχέδια. Για το υπόλοιπο 10% ο οργανισμός διαθέτει όντως “σχέδια” ή “πρότυπα”. Ωστόσο, η πεποίθηση ότι οι ιοί έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη είναι λανθασμένη. Η ζωή παράγει το δικό της νουκλεϊκό οξύ και αυτό είναι σημαντικό επειδή είναι η πρωταρχική γεννήτρια ενέργειας του κυτταρικού μεταβολισμού. Είναι γεγονός ότι απίστευτες ποσότητες νουκλεϊκού οξέος υπάρχουν στη θάλασσα με τη μορφή γιγάντιων ιών. Ο Gunther Enderlein αναγνωρίζει ότι αυτό είναι ένα θεμελιώδες βήμα, διότι με αυτόν τον τρόπο η ζωή υλοποιείται και γίνεται ορατή.

– Σε τι διαφέρουν οι φάγοι, τα εξωσωμάτια, τα εξωκυτταρικά κυστίδια και οι λεγόμενοι γιγαντιαίοι ιοί; Είναι όλα αυτά τα μόρια όψεις της ίδιας πραγματικότητας, φάσεις αυτού που είναι γνωστό ως πλειομορφισμός;

– Οι βακτηριακοί φάγοι -που όντως υπάρχουν- είναι μίνι-σπόρια, όπως υποστήριξε ο Gunther Enderlein, ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες του πλειομορφισμού. Σύμφωνα με την άποψή του, οι πιο ανεπτυγμένες μορφές ζωής σχηματίζονται από απλούστερες, αλλά αυτές οι πιο πολύπλοκες μορφές μπορούν να παλινδρομήσουν και να γίνουν και πάλι απλές. Για παράδειγμα, οι λεγόμενοι “γιγάντιοι ιοί” είναι μίνι-σπόροι μη σύνθετων οργανισμών, όπως τα φύκια. Έχω πει στο παρελθόν ότι απομόνωσα έναν “γιγαντιαίο ιό” από ένα φύκι. Αυτά τα μίνι-σπόρια περιέχουν ένα τμήμα νουκλεϊκού οξέος συγκεκριμένου μήκους και μια συγκεκριμένη γενετική αλληλουχία που δεν αλλάζει ποτέ. Και με τους βακτηριακούς φάγους βρισκόμαστε στην ίδια περίπτωση: περιέχουν μια γενετική αλληλουχία που είναι πάντα η ίδια. Και οι δύο δομές υπάρχουν, μπορούν εύκολα να απομονωθούν και να χαρακτηριστούν βιοχημικά και να φωτογραφηθούν, και το μήκος του γενετικού τους υλικού μπορεί να προσδιοριστεί. Φυσικά, το υλικό αυτό μπορεί να αλληλουχηθεί. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για τους ύποπτους παθογόνους ιούς. Η ιολογία δεν έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει μια τέτοια διαδικασία με έναν ιό, απλώς ερμηνεύει ότι “έτσι πρέπει να είναι“. Κοιτάξτε, οι φάγοι και οι γιγάντιοι ιοί αποτελούν αναμφισβήτητα μέρος του πλειομορφισμού. Υπάρχει μια ουσία που αποτελεί θεμελιώδες μέρος της πραγμάτωσης της ζωής και αυτή είναι η λεγόμενη “μεμβράνη του νερού” ή η επιφανειακή τάση του νερού. Αυτή η μεμβράνη, η οποία λανθασμένα ορίζεται ως η 4η φάση του νερού, είναι η ουσία που δημιουργεί το ίδιο το νερό όταν έρχεται σε επαφή με αέρια, στερεές επιφάνειες, διαλυμένες ουσίες ή όταν δημιουργούνται στροβιλώδεις κινήσεις.

Από αυτή την ουσία δημιουργείται η ζωή. Πρόκειται για μια ουσία υψηλής πυκνότητας (1,4 kg ανά λίτρο), λιποδιαλυτή και παχύρρευστη σαν πηκτή. Είμαστε φτιαγμένοι από αυτήν και περιβάλλει τα νουκλεϊκά οξέα, τους ιστούς, τα όργανα…

Όσον αφορά τον όρο εξώσωμα, δεν μου αρέσει να τον χρησιμοποιώ. Αν κινηθώ στη σφαίρα της κυτταρικής θεωρίας είναι σωστός, αλλά αυτό που δεν είναι σωστό είναι ότι τα εξωσώματα περιέχουν νουκλεϊκό οξύ. Αρκεί να κοιτάξετε τι κάνουν οι ιολόγοι για να κατασκευάσουν τεχνητά ένα γονιδίωμα από εκατομμύρια μικροσκοπικά κομμάτια για να καταλάβετε ότι δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο που να παράγει ο οργανισμός σε μεγάλες ποσότητες κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας που να μπορεί να ονομαστεί εξώσωμα. Ο όρος εξώσωμα, από την άποψη της κυτταρικής θεωρίας που διατύπωσε ο Virchow, μπορεί να έχει νόημα, αλλά η θεωρία του έχει ήδη καταρριφθεί.

Ο Virchow, το 1858, αγνόησε και εκτόπισε τη θεωρία των τριών εμβρυϊκών βλαστικών στρωμάτων που ανέπτυξε ο Robert Remak για να υποστηρίξει ότι η ζωή προέρχεται από τα κύτταρα και οι ασθένειες από αυτά με τη δημιουργία των φλεβών των κυττάρων. αλλά ο Dr. Hamer “ανακάλυψε” ξανά τη θεωρία των εμβρυϊκών βλαστικών στρωμάτων το 1981 και την κατέστησε θεμελιώδες μέρος της θεωρίας του.

– Απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν φαίνεται να συμφωνείτε με τη μικροβιακή θεωρία των ασθενειών που διατύπωσε ο Λουί Παστέρ. Ήταν αυτός, ο Robert Koch και άλλοι αργότερα που κατέληξαν στη θεωρία ότι οι περισσότερες λεγόμενες “ασθένειες” προκαλούνται από μικρόβια – πρώτα βακτήρια, μετά μύκητες και παράσιτα, αργότερα ιούς και πρίονες – που επιτίθενται στα κύτταρα, τους ιστούς και τα όργανά μας σαν στρατός εισβολέων και ότι ο οργανισμός πρέπει να χρησιμοποιήσει τα δικά του μόρια για να τα καταπολεμήσει, τα οποία θα αποτελούσαν τον στρατό άμυνας: το ανοσοποιητικό σύστημα. Πρόκειται σαφώς για μια πολεμοκάπηλη άποψη. Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με αυτό;

– Αυτή η θεωρία βασίζεται στην ελληνική αντίληψη για τη ζωή. Οι αρχαίοι Έλληνες ανέπτυξαν έναν πραγματικά πολεμικό πολιτισμό. Βρίσκονταν συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους και έτσι έβλεπαν τη ζωή. Επιπλέον, αν κάποιος αντιλαμβάνεται τη ζωή ως απλές υλικές αλληλεπιδράσεις, μπορεί να κατανοήσει την ασθένεια μόνο ως ελάττωμα, ως κάτι κακό που προέρχεται από το εσωτερικό της ζωής και μπορεί να επιτεθεί σε έναν οργανισμό, που τον καταναλώνει και τον εκφυλίζει, αλλά δεν του φέρνει τίποτα. Αυτή η υλιστική αντίληψη που σχεδιάστηκε πριν από 2.500 χρόνια επικυρώθηκε από τον Διαφωτισμό και οδήγησε στη θεωρία της κυτταρικής παθολογίας του Virchow, σύμφωνα με την οποία η ζωή είναι τυχαία, γεμάτη υλικές αλληλεπιδράσεις, και η ασθένεια προέρχεται από μια λανθασμένη αλληλεπίδραση μεταξύ μορίων που οδηγεί σε μεταλλάξεις, κατεστραμμένα γονίδια…

Και αυτό ισχύει και για την περίπτωση του κορονοϊού. Δεν πρόκειται λοιπόν για έναν ιό ή για το σύνολο των ιών. Αυτό που διακυβεύεται είναι η αυτοαντίληψή μας ως ανθρώπινα όντα, ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας: είμαστε ένα απλό προϊόν της τύχης του οποίου η υγεία ή η ασθένεια είναι στο έλεος ενός πολέμου μεταξύ δηλητηρίων – εσωτερικών ή εξωτερικών – και του υποτιθέμενου ανοσοποιητικού μας συστήματος ή μήπως υπάρχει μια άλλη εξήγηση για την εμφάνιση και τη διατήρηση της ζωής; Αυτό είναι το θεμελιώδες δίλημμα και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πρώτη επιλογή έχει καταρριφθεί! Μας αναγκάζει να παραιτηθούμε από τον πόλεμο, επειδή δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Πρώτα ήταν τα παράσιτα και στη συνέχεια η ιδέα της ασθένειας μεταφέρθηκε στο επίπεδο των βακτηρίων – άλλωστε, τα βακτήρια μπορούσαν να φανούν στο μικροσκόπιο! Σύντομα, όμως, συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν ασθένειες στις οποίες δεν φαινόταν να υπάρχουν βακτήρια, και έτσι υπέθεσαν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις η αιτία πρέπει να είναι ένα δηλητήριο που σε αρρωσταίνει, ένας ιός. Αυτή η ιδέα υπήρχε για πολύ καιρό, αλλά δεν είναι σωστή. Υπάρχει μια καλύτερη εξήγηση της ζωής και αυτή είναι του Dr. Hamer. Αυτός μας έδωσε το σημείο καμπής. Μας έδωσε το σημείο καμπής με αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Νέα Διαθήκη της Βιολογίας. Μας ελευθέρωσε από το κακό. Στη νέα του αντίληψη για τη ζωή και τη φύση δεν έχει καμία θέση.

Έδειξε ότι ένα τραύμα – το οποίο ονόμασε βιολογική σύγκρουση – αν διαρκεί για εβδομάδες, μήνες ή χρόνια, οδηγεί σε μια σειρά αντιδράσεων που ορίζονται ως “ασθένεια”, αλλά επιλύονται αμέσως όταν επιλυθεί η αρχική σύγκρουση. Για παράδειγμα, η εύρεση εργασίας αν έχετε απροσδόκητα χάσει αυτή που είχατε, αν λάβετε την είδηση ότι κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σας, αλλά τελικά επιβιώνει, ή αν αλλάξετε τόπο εργασίας ή κατοικίας. Στη συνέχεια, εισέρχεστε στη φάση της επούλωσης ή της επιδιόρθωσης. Όταν συμβαίνει αυτό, στις περισσότερες περιπτώσεις η βλάβη του οργάνου της ενεργού φάσης -είτε επηρεάστηκε από κυτταρικό πολλαπλασιασμό είτε από κυτταρική καταστροφή- αντιστρέφεται είτε με νέκρωση είτε με αναγέννηση. Όλα αυτά ρίχνουν φως στην αλήθεια. Και καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι όχι, η αντίληψη της υγείας και της ασθένειας ως ένας ατέρμονος πόλεμος δεν είναι σωστή, διότι το μοτίβο που ανακάλυψε ο Δρ Χάμερ είναι πάντα αναπαραγώγιμο.

– Ο Λουί Παστέρ – ο οποίος ήταν χημικός, φυσικός και μαθηματικός, αλλά όχι γιατρός ή βιολόγος – δημιούργησε επίσης το δόγμα ότι το σώμα μπορεί να διδαχθεί να καταπολεμά τα παθογόνα μικρόβια αντιμετωπίζοντάς το με μικρά δείγματα αυτών. Έτσι γεννήθηκαν τα εμβόλια και ο μύθος ότι προλαμβάνουν ασθένειες των οποίων τα μικρόβια εμβολιάζονται μέσα μας. Πολλοί ειδικοί -τόσο τότε όσο και σήμερα- θεωρούν ότι αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ατεκμηρίωτη θεωρία που έχει γίνει αποδεκτή αλλά ποτέ δεν αποδείχθηκε. Εσείς τι πιστεύετε;

– Ο Παστέρ είναι ένας περίπλοκος χαρακτήρας. Συνέβαλε πολλά σε θέματα όπως η συντήρηση του γάλακτος και η παραγωγή κρασιού. Η παστερίωση χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Έδωσε στους αγρότες και στη βιομηχανία τροφίμων πολύ χρήσιμες γνώσεις, αλλά ήταν παιδί της εποχής του. Ήταν ο ανταγωνιστής του Robert Koch και όλα κατέληξαν σε αυτό που ονομάζω “η τραγωδία του Παστέρ“. Κατά κάποιον τρόπο γνώριζε ότι τα εμβόλια ήταν άχρηστα και ότι η θεωρία του δηλητηρίου και του αντιδηλητηρίου δεν ήταν σωστή. Τα πειράματα που έκανε στα ζώα ήταν εξαιρετικά σκληρά. Έδεσε σκύλους και πρόβατα σε στύλους και έκανε ενέσεις υγρών που υποτίθεται ότι περιείχαν τον ιό της λύσσας απευθείας στον εγκέφαλό τους. Η ίδια η μηχανική διαδικασία οδηγούσε το ζώο στην τρέλα και το έκανε να σπαρταρά και να του τρέχουν τα σάλια- με άλλα λόγια, υποτίθεται ότι αναπαρήγαγε τα συμπτώματα που σχετίζονται με τη λύσσα, αλλά στην πραγματικότητα προκλήθηκαν από τη διαδικασία και όχι από το περιεχόμενο του υγρού. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Princeton, Gerald Geison, ανέλυσε τα ημερολόγιά του και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Παστέρ χειραγωγούσε και έλεγε ψέματα εν γνώσει του.

Για παράδειγμα, για να αποδείξει δημοσίως ότι το εμβόλιό του κατά του βακίλου του άνθρακα ήταν αποτελεσματικό, δηλητηρίασε ζώα που πέθαναν μπροστά στο κοινό. Στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι είχε προηγουμένως εμβολιάσει άλλα ζώα και όταν τα εμβολίασε με τον βάκιλο δεν πέθαναν. Αλλά φυσικά δεν τα δηλητηρίασε! Τέτοιου είδους πράγματα ήρθαν στο φως με τα ημερολόγιά του και είναι παραπάνω από αρκετός λόγος για να απαξιωθεί η Θεωρία της Μόλυνσης που βοήθησε τόσο πολύ να εδραιωθεί. Σε περιοδικά όπως το New York Review of Books, άνθρωποι όπως ο Max Perutz έφτασαν στο σημείο να γράψουν ότι ευτυχώς ο Παστέρ ξεγέλασε τους πάντες, γιατί αν δεν το είχε κάνει, η θεωρία των λοιμώξεων δεν θα είχε ποτέ πάρει σάρκα και οστά. Και σε αυτό έχει δίκιο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να επικρατήσει μέχρι σήμερα η παγκοσμίως κυρίαρχη θεωρία των λοιμώξεων. Υπάρχει ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1999 από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Ιστορία της Ιολογίας, το οποίο περιγράφει τις διάφορες σχολές που υπήρχαν και πώς το 1954 επικράτησε η σχολή που αντιλαμβανόταν τον ιό ως γενετικό υλικό και είναι αποδεκτή μέχρι σήμερα. Ο Παστέρ πέθανε λυπημένος και με ένα κακό μυστικό.

– Φτάνετε στο σημείο να λέτε ότι η θέση που πρότεινε ο Virchow πριν από ενάμιση αιώνα ότι η ζωή αναπτύσσεται από τα κύτταρα είναι λανθασμένη και ότι προκύπτει απευθείας από τους ιστούς. Μπορείτε να εξηγήσετε τι υποστηρίζετε; Η ζωή δεν προκύπτει σε αυτή την περίπτωση από την ένωση του σπέρματος και του ωαρίου;

– Χιλιάδες σπερματοζωάρια απαιτούνται για τη γονιμοποίηση ενός ωαρίου. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ένα μόνο σπερματοζωάριο είναι αρκετό, αλλά δεν είναι. Χρειάζεται πολύς ιστός για να ξεκινήσει η διαδικασία. Η εμβρυολογία είναι καλά τεκμηριωμένη. Δημιουργείται μια σφαίρα με έως και 64 πυρήνες, η οποία, μετά από μια διαδικασία εισολκής, δημιουργεί τα τρία εμβρυϊκά βλαστικά στρώματα που σχηματίζουν τα διάφορα όργανα. Μόνο αργότερα εμφανίζονται τα κύτταρα στα άκρα των οργάνων ή στο μυελό των οστών όπου παράγονται τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Όμως τα όργανα – όπως το δέρμα ή ο εγκέφαλος – δεν είναι δομημένα με κυτταρικό τρόπο. Αυτό που βλέπετε στο μικροσκόπιο όταν βάζετε νεκρό οργανικό ιστό στο μικροσκόπιο μετά την εφαρμογή χημικών ουσιών και χρωστικών είναι ένα εργαστηριακό τεχνούργημα. Αυτό το έχω εξηγήσει λεπτομερώς σε τρία άρθρα που δημοσίευσα το 2019 στο περιοδικό μου και τα οποία θα ήμουν ευτυχής να μεταφράσω και να δημοσιεύσω στο περιοδικό σας, επειδή τα θεωρώ σημαντικά.

Ο Virchow ήθελε πραγματικά να γίνει εφημέριος, αλλά ο πατέρας του τον ανάγκασε να σπουδάσει ιατρική, διότι αργά ή γρήγορα θα κληρονομούσε τα βαριά χρέη του. Τον έστειλε στο Βερολίνο για να σπουδάσει τη μόνη ιατρική που υπήρχε, που ήταν η στρατιωτική ιατρική. Η κακή εκπαίδευση και η κακή φήμη. Ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί ήθελαν να νοσηλευτούν εκεί. Πήρε ενεργό μέρος στο στην επανάσταση του 1848 και στις πολιτικές διεκδικήσεις και μάλιστα ήταν παρών στην στα οδοφράγματα και στις εξεγέρσεις. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προέβη σε πολύ ενδιαφέρουσες διακηρύξεις όπως το γεγονός ότι οι επιδημίες δεν ήταν αποτέλεσμα λοιμώξεων αλλά της θλιβερής συνθήκες υγιεινής του πληθυσμού, ο οποίος ζούσε ανάμεσα σε έντομα, χωρίς μέσα θέρμανσης, χωρίς αποχέτευση, με κακή σίτιση…. Ήθελε το κράτος και η ιατρική να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, αλλά η επανάσταση καταπνίγηκε και ο Βίρτσοου συνελήφθη. Ωστόσο, πρέπει να τον προστάτευσε κάποιος με επιρροή, διότι όχι μόνο αφέθηκε ελεύθερος αλλά διορίστηκε καθηγητής στο Würzburg και δέκα χρόνια αργότερα του δόθηκε η διεύθυνση του νοσοκομείου Charité, παρόλο που δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος υποψήφιος.

Και τότε, ξαφνικά, εμφανίζεται από το πουθενά ο Virchow, ο οποίος διακηρύσσει τη Θεωρία της Κυτταρικής Παθολογίας και καυτηριάζει τη θεωρία των εμβρυϊκών βλαστικών στρωμάτων και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αδιαίρετη μονάδα της ζωής είναι το κύτταρο. Κατά πάσα πιθανότητα κατέληξε σε αυτή την ιδέα κατά τη διάρκεια της αντικληρικαλιστικής του περιόδου και την πήρε από τον Δημόκριτο και τον Επίκουρο. Δεν γνώριζε πολλά για τη θεωρία των κυττάρων ως τέτοια. Την πήρε από τον Theodor Schwann και από εκεί προήλθε η μοιραία παρερμηνεία ότι το κύτταρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από νερό τυλιγμένο σε μια μεμβράνη. Συνιστώ να παρακολουθήσετε την ταινία On the back of a Tiger ή να μελετήσετε τη συμβολή του Harold Hillman [σημείωση του μεταφραστή https://www.big-lies.org/harold-hillman-biology/
index.html ], ο οποίος αντέκρουσε αυτή την ιδέα του κυττάρου τη δεκαετία του 1980.

Οι ιστοί είναι αυτοί που παίζουν σημαντικό ρόλο, διότι από αυτούς είναι φτιαγμένα τα όργανά μας. Ο Dr.Hamer ανακάλυψε ότι οι τέσσερις περιοχές του εγκεφάλου – το εγκεφαλικό στέλεχος, η παρεγκεφαλίδα, η λευκή ουσία και ο φλοιός – συνδέονται με τα διάφορα εμβρυϊκά στρώματα. Με άλλα λόγια, “ελέγχουν” τα διάφορα όργανα με τέτοιο τρόπο ώστε σε περίπτωση τραύματος, βιολογικού σοκ, ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου θα επηρεαστεί και θα στείλει σήμα στο συγκεκριμένο όργανο που ελέγχει. Αυτή η γνώση επικυρώνει τη θεωρία των ιστών και ακυρώνει τη θεωρία του Virchow για την κυτταρική παθολογία.

– Γνωρίζουμε ότι δεν αποδέχεστε τον ντετερμινισμό στη γενετική και υπερασπίζεστε τη σημασία της επιγενετικής. Σε ποιο βαθμό πιστεύετε ότι το DNA είναι ντετερμινιστικό;

– Το DNA έχει διαφορετική λειτουργία από ό,τι πιστεύεται συνήθως. Είναι ο συντονιστής και ο σταθεροποιητής του μεταβολισμού. Το νουκλεϊκό οξύ περιβάλλεται από την ουσία που ανέφερα, τη μεμβράνη του νερού, η οποία προκύπτει από το ίδιο το νερό και μετατρέπεται ξανά σε νερό όταν απελευθερώνει ενέργεια. Είναι η θεμελιώδης ουσία της ζωής. Ο Αριστοτέλης την αποκαλούσε αιθέρα και οι αρχαίοι ινδικοί πολιτισμοί την αποκαλούσαν prana. Την απορροφούμε με την αναπνοή μας. Είναι μια παχύρρευστη ουσία – μπορείτε να τη δείτε στην υγρασία του αέρα – η οποία όταν διαλύεται γίνεται ομίχλη, όταν ο αέρας ψύχεται γίνεται σταγόνες βροχής και όταν απελευθερώνει θερμότητα και ενέργεια και πέφτει ξανασχηματίζεται. Το DNA παίζει τον ρόλο του σε αυτή τη διαδικασία.

Ο ντετερμινισμός στον οποίο βρισκόμαστε έχει τις ρίζες του στην ιστορία των περιουσιών και των ιεραρχιών μας. Προέρχεται από την προσπάθεια να δικαιολογήσουμε την υπεροχή του ενός και της καταγωγής του, το δικαίωμα να ασκεί κανείς εξουσία πάνω στους άλλους, να έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο από τη γέννησή του. Στο άρθρο Erbgut in Auflösung (Γενετική κληρονομιά σε διάλυση), το οποίο δημοσίευσα το 2008, αντικρούω αυτή την κυρίαρχη αντίληψη, η οποία επικρατεί και στη γενετική. Τα νουκλεϊκά οξέα σε κάθε πυρήνα μεταβάλλονται συνεχώς ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Αυτό που προσπαθεί να κάνει η ιολογία, που δεν είναι τίποτε άλλο από το να φτιάξει ένα μεγαλύτερο ιϊκό γονιδίωμα από μικρά γενετικά θραύσματα, έχει ήδη επιχειρηθεί από τη γενετική. Πρώτα προσπάθησαν να αλληλουχήσουν μεγάλα τμήματα DNA προκειμένου να τα συναρμολογήσουν σε ένα χρωμόσωμα, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στη συνέχεια κατέφυγαν στην αλληλούχιση με “κυνηγετικό όπλο” (shotgun sequencing), η οποία συνίσταται στην τυχαία διαίρεση θραυσμάτων DNA και στη δημιουργία με ευθυγράμμιση (sequence alignment) εκατομμυρίων θραυσμάτων της συνεχούς αλληλουχίας που αντιπροσωπεύει το χρωμόσωμα. Αλλά αυτό είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, καθώς κανείς δεν γνωρίζει πόσο μακρύ είναι ένα χρωμόσωμα ή πώς μοιάζει. Εν ολίγοις, ο Chargaff προειδοποίησε ότι οι επικρατούσες επιστημονικές θεωρίες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατανόηση της πραγματικότητας και θα οδηγήσουν μόνο στην καταστροφή.

Και θα σας πω ότι η γνώση του βιβλίου του 1978 με απέτρεψε από το να ακολουθήσω μια συμβατική καριέρα και να λάβω μια μεγάλη υποτροφία που θα με οδηγούσε σε διαφορετική κατεύθυνση. Ανέφερα τον Chargaff μπροστά στο συμβούλιο που επρόκειτο να καθορίσει τον νικητή της υποτροφίας, και είναι ένα όνομα ταμπού στην ακαδημία. Εξάλλου, είπε ότι έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε να μην παρεμβαίνουμε στη ζωή και απέκλεισε κάθε σχέδιο γενετικής μηχανικής. Αμέσως αποχαρακτηρίστηκα και ήταν καλύτερα έτσι. Συνειδητοποίησα αμέσως μόλις έφυγα από το πανεπιστήμιο ότι τίποτε εποικοδομητικό δεν θα μπορούσε να προκύψει εντός των τειχών του. Οι τοίχοι του ήταν χτισμένοι πάνω σε δόγματα. Ο Ivan Illich, μια άλλη αναφορά μου, είχε ήδη πει ότι μόλις η γνώση θεσμοθετηθεί, στρέφεται εναντίον των ανθρώπων και εναντίον της ίδιας της γνώσης. Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να νιώθεις ασφάλεια με τη ζωή, να νιώθεις μέρος της και με έναν στόχο που πρέπει να επιδιώξεις.

– Ας μιλήσουμε για την απομόνωση και τον καθαρισμό των ιών. Αρκεί να πληκτρολογήσετε τη λέξη απομόνωση σε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης στο Διαδίκτυο και θα βρείτε πλήθος άρθρων στα οποία οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι έχουν απομονώσει ιούς. Είναι οι ισχυρισμοί τους αληθινοί; Στην πραγματικότητα, αφού η ομάδα της Wuhan ισχυρίστηκε ότι απομόνωσε και αλληλούχισε έναν νέο κορονοϊό που επηρέαζε την αναπνοή με παρόμοιο τρόπο με τον SARS-CoV και τον ονόμασε SARS-CoV-2, υπήρξαν πολλοί περισσότεροι ερευνητές που ισχυρίστηκαν ότι τον βρήκαν και τον απομόνωσαν. Τι μπορείτε να μας πείτε σχετικά με αυτό;

– Μπορώ να το συνοψίσω σε 7 σημεία, αλλά πρώτα πρέπει να εξηγήσω πώς ένας τοπικός πανικός στη Wuhan μετατράπηκε σε παγκόσμια κρίση του κορονοϊού με τη μεσολάβηση του Γερμανού ιολόγου Christian Drosten. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 2019 ένας Κινέζος οφθαλμίατρος που ζούσε στη Γουχάν διέδωσε τη φήμη ότι στην κλινική του απομονώθηκαν επτά άτομα που υποτίθεται ότι είχαν μολυνθεί από τον ιό SARS. Ο γιατρός στην πραγματικότητα απλώς ενημέρωνε τους οικείους του για να προστατευτούν, αλλά το μήνυμα διέρρευσε. Σύντομα ο πανικός εξαπλώθηκε και οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στα νοσοκομεία με το παραμικρό σημάδι βήχα, άσθματος, βρογχίτιδας ή πνευμονίας. Οι αρχές πίεσαν τότε τον οφθαλμίατρο Li Wenliang να μην μιλήσει για την κατάσταση. Η Κίνα είναι μια σιδηρόφρακτη δικτατορία και ήξερε ότι θα τον έστελναν σε γκουλάγκ ή θα τον σκότωναν αν δεν συμμορφωνόταν. Χάρη στις γνώσεις του Dr. Hamer, γνωρίζουμε τώρα ότι ένας τέτοιος φόβος για τη σωματική ακεραιότητα μπορεί να προκαλέσει ένα βιολογικό σοκ που επηρεάζει τους πνεύμονες με πολλαπλούς τρόπους και μπορεί να οδηγήσει, στη φάση της αποκατάστασης της σύγκρουσης, σε βρογχίτιδα. Λοιπόν, στις 10 Ιανουαρίου 2020, ο γιατρός εμφάνισε συμπτώματα βρογχίτιδας και μπήκε σε καραντίνα στο σπίτι των γονιών του. Οι γονείς άρχισαν επίσης να βήχουν και ο ίδιος ήταν πεπεισμένος ότι ένας 92χρονος ασθενής τον είχε μολύνει την προηγούμενη ημέρα. Ωστόσο, η γυναίκα δεν φαινόταν να έχει συμπτώματα, ούτε και οι άλλοι ασθενείς που περιέθαλψε. Ακόμη και οι γονείς του θεραπεύτηκαν γρήγορα.

Ο Li Wenliang άρχισε να παίρνει αντιρετροϊκά φάρμακα για τη θεραπεία και να δοκιμάζει όλα τα είδη των τεστ για τον ιό, αλλά τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Τελικά, στις 29 Ιανουαρίου, βρέθηκε θετικός σε ένα: το τεστ Christian Drosten! Πιστεύοντας ότι επρόκειτο να πεθάνει, δημοσιοποίησε τόσο το αποτέλεσμα του τεστ όσο και το έγγραφο της αστυνομίας – το οποίο υπέγραψε υπό πίεση – στο οποίο αναφερόταν ότι τελικά είχε βρεθεί θετικός και ότι επρόκειτο για τον ιό SARS. Η είδηση προκάλεσε πανικό.

Ο Drosten είχε μπει στη σκηνή μερικές εβδομάδες νωρίτερα, μόλις άκουσε ότι είχε εντοπιστεί στην Κίνα μια πιθανή επιδημία του ιού SARS, αλλά άρχισε να αναπτύσσει το τεστ ανίχνευσής του πριν καν δημοσιοποιηθεί η αλληλουχία του υποτιθέμενου “νέου ιού”! Πώς; Χρησιμοποιώντας αλληλουχίες που υποτίθεται ότι σχετίζονται με τον παλιό ιό SARS-CoV του 2003. Στις 10 Ιανουαρίου οι κινεζικές αρχές δημοσιοποίησαν τη γενετική αλληλουχία του ιού που υποτίθεται ότι είχαν βρει. Επρόκειτο για το γονιδίωμα ενός αβλαβούς ιού που συναντάται στις νυχτερίδες. Την ίδια στιγμή, όμως, ο Drosten έστειλε τα πρώτα τεστ στην Κίνα από τη Γερμανία, και παρόλο που οι εκκινητές του δεν είχαν καμία σχέση με εκείνους της δημοσιευμένης αλληλουχίας, χρησιμοποιήθηκαν και εμφανίστηκαν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα.

Σε απάντηση, οι κινεζικές αρχές άρχισαν να απομονώνουν όλους τους ασθενείς με πνευμονία, τις οικογένειές τους και το προσωπικό των νοσοκομείων που είχαν έρθει σε επαφή με τους πρώτους 49 ασθενείς που θεωρήθηκαν μολυσμένοι μέχρι τις 20 Ιανουαρίου και διαπίστωσαν ότι κανείς δεν είχε μολυνθεί! Το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν ήταν ότι ο ιός δεν ήταν πολύ μεταδοτικός αλλά μεταδιδόταν από τα ζώα στους ανθρώπους και διαπιστώθηκε ότι η πηγή μόλυνσης μπορεί να ήταν μια αγορά κρέατος στη Γουχάν, η οποία έκλεισε και απολυμάνθηκε.

Το τεστ του Drosten που είχε σταλεί από τη Γερμανία είχε περιέλθει στα χέρια ενός φίλου του, ο οποίος είχε ήδη κάνει την περιουσία του κατά τη διάρκεια της κρίσης SARS-CoV του 2003. Επιβιβάστηκε σε ένα τρένο από τη νότια Κίνα με προορισμό τη Γουχάν μεταφέροντας τα δύο πρώτα θετικά αποτελέσματα των δοκιμών του Drosten. Οι ύποπτοι για μόλυνση δεν είχαν πάει στη Γουχάν, οπότε θεωρήθηκε ότι είχαν μολυνθεί από κάποιον στην περιοχή, αλλά η συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Γουχάν προκάλεσε χάος. Οι κινεζικές αρχές απαξιώθηκαν στα μάτια της κοινής γνώμης επειδή η εξέταση έδειξε ότι ο ιός SARS ήταν εξαιρετικά μεταδοτικός από άτομο σε άτομο και ο Li Wenliang άρχισε να θεωρείται “ήρωας“. Η πόλη Wuhan τέθηκε σε αυστηρή καραντίνα προκειμένου να ελεγχθεί ο πανικός. Πρέπει να ειπωθεί ότι η κινεζική κυβέρνηση δεν έφτασε μέχρι εκεί. Οι άλλες καραντίνες ήταν γεωγραφικά πολύ περιορισμένες και δεν αναφέρθηκαν ποτέ πολλά θετικά κρούσματα. Από την αρχή κατάλαβαν ότι τα τεστ ανίχνευσης ήταν εξαρχής άχρηστα και τα χρησιμοποίησαν σκόπιμα ελάχιστα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα ποσοστά μόλυνσης παρέμειναν τόσο χαμηλά. Στην Ευρώπη, από την άλλη πλευρά, επέλεξαν τα μαζικά τεστ, τις εθνικές καραντίνες και την καταστροφή της οικονομίας. Αυτό είναι το πλαίσιο.

Αλλά τι κάνουν οι ιολόγοι; Αρκεί να διαβάσετε οποιαδήποτε από τις δημοσιεύσεις τους. Συγκεκριμένα, αρκεί να πάτε στην ενότητα “Υλικά και Μέθοδοι” για να δείτε ότι οι ιολόγοι κάνουν λάθος σε επτά θεμελιώδη σημεία, καθώς και ότι ενεργούν αντιεπιστημονικά μη πραγματοποιώντας δοκιμές ελέγχου- και επιπλέον, αυτοδιαψεύδονται.

Σημείο 1. : Οι ιολόγοι σκοτώνουν κατά λάθος κύτταρα στον δοκιμαστικό σωλήνα. Αφαιρούν το δείγμα ιστού από το διάλυμα τροφοδοσίας και εφαρμόζουν κυτταροτοξικά αντιβιοτικά. Με άλλα λόγια, λιμοκτονούν και δηλητηριάζουν τα κύτταρα μέχρι θανάτου. Και αφού το δείγμα έχει “προετοιμαστεί” με αυτόν τον τρόπο, εφαρμόζουν ιστό που υποτίθεται ότι είναι μολυσμένος με τον ιό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο αρχικός ιστός θα πεθάνει και θα αποσυντεθεί ακόμη και αν εφαρμοστεί αποστειρωμένο υλικό. Λοιπόν, από το 1954 θεωρείται ότι ο θάνατος των κυττάρων οφείλεται στην παρουσία του ιού. Και γίνεται κατανοητό ότι ο ιός είναι παρών στον δοκιμαστικό σωλήνα επειδή ο ιστός έχει ληφθεί από μολυσμένο ασθενή. Στη συνέχεια, από αυτή τη μάζα κυττάρων και ιστών λαμβάνονται γενετικά θραύσματα και γίνεται εννοιολογική διαλογή για να ληφθεί “ένα ιικό γονιδίωμα”. Ωστόσο, οι σχετικές δοκιμές ελέγχου για να διαπιστωθεί αν ο υγιής ιστός πεθαίνει και αποσυντίθεται χωρίς να προστεθεί τίποτα δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Λοιπόν, από αυτό το νεκρό οργανικό υλικό παρασκευάζονται εμβόλια- αν χρησιμοποιείται ολόκληρο το υλικό, ονομάζονται “ζωντανά εξασθενημένα εμβόλια” ή αν χρησιμοποιούνται μόνο ορισμένες πρωτεΐνες, “αδρανοποιημένα ή θανατωμένα εμβόλια”.

Σημείο 2. : Οι ιολόγοι υποθέτουν ότι ο ιός βρίσκεται στα εκατομμύρια μικροσκοπικά θραύσματα γενετικού υλικού σε αυτό το μείγμα νεκρών κυττάρων, οπότε διαλέγουν μερικά και τα ταξινομούν ή τα ευθυγραμμίζουν για να φτιάξουν – χρησιμοποιώντας προγράμματα υπολογιστών! ένα πλήρες ιικό γονιδίωμα που στην πραγματικότητα δεν έχουν βρει. Στην πραγματικότητα, ούτε σε καλλιέργειες κυττάρων όπως αυτές, ούτε στο σάλιο, ούτε στο αίμα έχει βρεθεί ποτέ πλήρες ιϊκό γονιδίωμα. Το κατασκευάζουν τεχνητά. Έτσι, η πρώτη ομάδα ιολόγων που κατασκευάζει ένα ιικό γονιδίωμα είναι αυτή που καθορίζει πώς μοιάζει, και όλες οι υπόλοιπες επαναλαμβάνουν την ίδια διαδικασία αλλοτρίωσης, ώστε να πάρουν ένα αποτέλεσμα που να είναι 99,99% πανομοιότυπο με το γονιδίωμα αναφοράς, αυτό που υποτίθεται ότι “απομονώθηκε” την πρώτη φορά. Με λίγα λόγια, βρίσκουν αυτό που θέλουν να βρουν! Το ότι δεν βρίσκουν ποτέ ένα πλήρες ιϊκό γονιδίωμα και πρέπει να το κατασκευάσουν με αυτόν τον τρόπο είναι μια σαφής ένδειξη ότι, πολύ απλά, δεν υπάρχει τέτοιο ιικό γονιδίωμα, δεν υπάρχει ιός.

Σημείο 3. : Τα εκατομμύρια θραύσματα γενετικού υλικού που απελευθερώνουν οι υπό μελέτη ιστοί και τα κύτταρα κατά τον θάνατο περιέχουν μεγάλο μέρος υλικού από μικρόβια, πολλά από τα οποία δεν είναι καν γνωστά. Ο οργανισμός παράγει συνεχώς νέο RNA ανεξάρτητα από το DNA, κάτι που δεν θεωρούνταν δυνατό. Ωστόσο, οι ιολόγοι που ακολουθούν τα χνάρια της ομάδας που “αλληλούχισε” για πρώτη φορά έναν ιό απλώς αναπαράγουν τη διαδικασία και καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή, παίρνουν ως σημείο αναφοράς, ως πρότυπο, την αρχική αλληλουχία -ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θεωρητικό και μαθηματικό κατασκεύασμα-, βρίσκουν τα ίδια κομμάτια και καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Κανείς δεν πραγματοποιεί την ακόλουθη δοκιμή ελέγχου: από την ίδια βάση δεδομένων γενετικού υλικού, αντί να καθοδηγούνται από το πρότυπο αναφοράς, θα πρέπει να προσπαθήσουν να κατασκευάσουν άλλα υποτιθέμενα γονιδιώματα ιών με τις ίδιες πληροφορίες- για παράδειγμα, γονιδιώματα άλλων ιών RNA όπως ο HIV, ιών που μοιάζουν με τον HIV, ιών που μοιάζουν με τον HIV και ιών που μοιάζουν με τον HIV. RNA ιών όπως ο HIV, η ιλαρά ή ο Έμπολα. Αλλά, φυσικά, δεν το κάνουν αυτό. Θα πρέπει να προστεθεί ότι η ιδέα ότι ο θάνατος των κυττάρων σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα προκαλείται από την προσθήκη μολυσμένου υλικού χρονολογείται από το 1954 και ήταν ιδέα του νομπελίστα John Franklin Enders.

Σημείο 4. : Οι φωτογραφίες του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου Microtomy υποτίθεται ότι απεικονίζουν ιϊκά σωματίδια, αλλά αυτό που στην πραγματικότητα δείχνουν είναι τυπικά συστατικά αποσυντιθέμενων κυττάρων και ιστών. Τα σωματίδια στις φωτογραφίες που μας παρουσιάζονται ως ιοί δεν έχουν ποτέ χαρακτηριστεί βιοχημικά, ούτε απομονωθεί. Τότε διαψεύδουν και τον εαυτό τους. Δείχνουν φωτογραφίες σωματιδίων αλλά δεν δουλεύουν αποκλειστικά με αυτά γιατί δεν τα απομονώνουν (διαχωρίζουν) από τα υπόλοιπα.

Σημείο 5. : Στο τρυβλίο Petri, οι ιολόγοι ανακινούν και απορροφούν το περιεχόμενο των κυττάρων και των ιστών που αποσυντίθενται με λεπτές βελόνες και τα εγχέουν πίσω στο τρυβλίο Petri. Το περιεχόμενο αυτού του υγρού είναι ένα μείγμα από πρωτεΐνες, λίπη, θραύσματα σχισμένων ιστών και κυττάρων και χημικές ουσίες. Λοιπόν, η απορρόφηση του υγρού με τη βελόνα και η επανεισαγωγή του προκαλεί μικροσκοπικές φυσαλίδες στις οποίες εφαρμόζεται μια χρωστική όταν λαμβάνονται μικροσκοπικές εικόνες, και οι εικόνες αυτές δημοσιεύονται στη συνέχεια σαν αυτό που εμφανίζεται σε αυτές να ήταν ιικά σωματίδια. Ωστόσο, δεν χαρακτηρίζονται βιοχημικά ώστε να αποδειχθεί ότι πράγματι περιέχουν ιϊκό γονιδίωμα.

Σημείο 6. : Καμία από τις μικροσκοπικές φωτογραφίες που ισχυρίζονται ότι δείχνουν ιό δεν έχει ληφθεί από δείγματα αίματος, σάλιου ή άλλων σωματικών υγρών οποιουδήποτε ατόμου, ζώου ή φυτού. Εργάζονται με τεχνητά κυτταρικά συστήματα που υπάρχουν μόνο σε τρυβλία Petri και εργαστηριακούς δοκιμαστικούς σωλήνες και δεν έχουν καμία σχέση με το τι συμβαίνει στο εσωτερικό των οργανισμών. Αν θέλουν να αποδείξουν ότι αυτό που λένε είναι αλήθεια, ας απομονώσουν και ας φωτογραφίσουν ιούς σε δείγματα αίματος ή σάλιου! Είναι εντυπωσιακό ότι σήμερα πρέπει να φοράμε μάσκες επειδή λέγεται ότι ο ιός εξαπλώνεται σαν αεροζόλ και αποδεικνύεται ότι κανένας ιός δεν έχει ποτέ παρατηρηθεί ή φωτογραφηθεί σε σάλιο.

Σημείο 7. : Πραγματοποιούνται πειράματα μόλυνσης σε ζώα προκειμένου να προκληθούν συμπτώματα παρόμοια με αυτά που αποδίδονται στον κορονοϊό. Η ιδέα είναι να καταδειχθεί ότι ο ιός εξαπλώνεται και προκαλεί μια σειρά συμπτωμάτων. Αυτό γίνεται με την έγχυση υγρού στον εγκέφαλό τους ή με την εισαγωγή ενός σωλήνα στους πνεύμονές τους. Λοιπόν, αυτό που προκαλεί είναι πνευμονία από αναρρόφηση, αλλά όχι επειδή το υγρό που τους χορηγείται με ένεση έχει μέσα του κορονοϊό: οποιοδήποτε αποστειρωμένο υγρό θα προκαλούσε φλεγμονή των πνευμόνων (πνευμονία)! Διαβάζοντας τέτοιες μελέτες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα συμπτώματα που περιγράφονται προκαλούνται από τη σκληρότητα του ίδιου του πειράματος και όχι από το παθογόνο με το οποίο υποτίθεται ότι εμβολιάζονται, είτε πρόκειται για το “Χ” είτε για το “Υ”, τον HIV ή τον SARS-CoV-2. Ως εκ τούτου, και εδώ δεν διεξάγονται πειράματα ελέγχου.

Επτά διαψεύσεις και επτά κατάφωρα αντιεπιστημονικές διαδικασίες. Στους νόμους για την προστασία από τις λοιμώξεις πολλών χωρών, απαιτείται επιστημονική αυστηρότητα από όλους τους εμπλεκόμενους, και αυτό παραβιάζεται σοβαρά. Εδώ δεν υπάρχει επιστήμη, αλλά αντιεπιστήμη. Η διάψευση της επίσημης εκδοχής είναι στο τραπέζι και αυτό από μόνο του καταρρίπτει κάθε νομική δικαιολογία για τα μέτρα που λαμβάνονται.

Jesús García Blanca (Μεταφραστής: Alejandro Zamorano) ΥΓ: Το δεύτερο μέρος αυτής της ενδιαφέρουσας συνέντευξης θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος λόγω της έκτασής της.

***********

Δικτυογραφία:

Stefan Lanka: “Viruses are not microbes and have no infectious capacity” DSalud Número 249 – April 2021 (I of III)

https://truthseeker.se/wp-content/uploads/2021/06/Stefan-Lanka-DSalud-Nu%CC%81mero-249-English-1-of-3.pdf

https://www.dsalud.com/reportaje/stefan-lanka-los-virus-no-son-microbios-y-no-tienen-capacidad-infectiva/