Η μικρή κατα-δικη μου αλήθεια

Άν είχα χρόνο άπειρο θα καταριόμουν τη ζωή.

Θα είχα βαρεθεί τον απαράδεκτο τούτο κόσμο και όλους τους συνεργάτες του.

Θα είχα μπουχτίσει απο τις ψεύτικες προβλέψεις,απο τα επαναλαμβανόμενα λάθη,απο τους ίδιους άθλιους χαρακτήρες που θα μιλούσαν για τα ίδια και τα ίδια πράγματα.

Οι χιλιοακουσμένες φανφάρες και οι υψηλού επιπέδου θεωρήσεις θα ήταν θόρυβος στα αυτιά μου.Οι ακολασίες και οι ατέρμονες μάχες προς όφελος του οφέλους θα γίνονταν σκόνη που θα τύφλωνε τα ήδη δακρυσμένα μάτια μου.

Οι διασκεδάσεις και οι απολαύσεις θα είχαν γέυση πικρή και η μυρωδιά της ολοένα και πιό σάπιας κοινωνίας,θα ήταν ανυπόφορη για την αιώνια όσφρησή μου..

Δέν είμαι όμως αθάνατος! Κανείς δεν είναι..

Και σάν κοινός θνητός έχω το αναφαίρετο δικαίωμα να διεκδικήσω κι εγώ μιά γωνίτσα στο παραλήρημα αυτό της ύπαρξης.

Έχω το δικαίωμα να πιώ ,να ερωτευτώ,να ξεχάσω,να γελάσω,να παραιτηθώ ή να πολεμήσω,να παραμυθιαστώ και να παραμυθιάσω,να αγωνιώ, να σκέφτομαι,να παίζω,να προσφέρω τη βοήθειά μου,να ζητάω βοήθεια,να ζητάω συγνώμη,να συγχωρώ,να φοβάμαι,να πλήττω,να ελπίζω,να νικώ..να είμαι άνθρωπος.

Η αδιαμφισβήτητη θνησιμότητα του ανθρώπου(μα και όλων των πραγμάτων και καταστάσεων) είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε η φύση.

Ο θάνατος είναι ο μεγάλος αδερφός της ζωής,είναι ο κινητήριος μοχλός του ενστίκτου και ο ακρογωνιαίος λίθος της επιβίωσης.

Ο θάνατος είναι απλά η δεύτερη όψη ενός νομίσματος που επιμένουμε προσηλωμένα και επισταμένα να το κοιτάζουμε μόνο απο την “καλή” μεριά,στοιχιματίζοντας με σιγουριά πάντα στην κορώνα..

Ο αθάνατος,αυτός που βλέπει πάντα κορώνα,αυτός που κάνει σχέδια για τις διακοπές του χρόνου το καλοκαίρι,αυτός που προγραμματίζει ραντεβού σε ένα μήνα,αυτός που αναβάλλει συνεχώς για μετά,αυτός που δε λέει σ αγαπώ γιατί κι αύριο μέρα είναι,είναι καταδικασμένος να βαρεθεί τη ζωή.

Ποιός λογικός δε θα έχανε κάθε ίχνος όρεξης ,άν όλα ήταν προδιεγεγραμμένα ή άν άφηνε τα πάντα για την επόμενη..και σήμερα? τι έχεις να κάνεις σήμερα ,που σε αποτρέπει απο το να κάνεις σήμερα αυτό που αφήνεις για παραμεθάυριο..? τίποτα…

Υπήρξα στη ζωή μου ώς τώρα χιλιάδες φορές αθάνατος..απυρόβλητος, αέναος, σίγουρος και αισιόδοξος πως εμένα δε με αγγίζει τίποτα και κανένας.

Και μάλιστα πολλές απο αυτές τις φορές συνηγόρησα υπέρ της αθανασίας και μάλιστα με τρόπο άνανδρο,άκομψο και ξερολίστικο.

Πίστεψα πολλές φορές πως το κακό είναι τόσο μακρυά που δεν υπάρχει χρόνος για να με φτάσει,πως η απελπισία είναι λέξη για τους πτωχούς τω πνεύματι και τους αγράμματους,πως η αδιαφορία είναι τρέντι και η αντίσταση είναι μυνήματα σε ένα γυάλινο τοίχο κάποιου friend..

Μέσα στην πλάνη μου αυτοχρίστηκα θεός του κόσμου μου,υπέρμαχος των λανθασμένων επιλογών μου,δημιουργός μιάς φούσκας ασφαλούς και δικαιότατης κατα τα δικά μου όμως πρότυπα.

Εγκλωβίστηκα ευτυχισμένα μέσα σε ένα κουτί,μέσα απο το οποίο έβλεπα έναν διαλυμένο κόσμο να διαλύεται ακόμη περισσότερο, και ένιωθα τυχερός αλλά καί περήφανος,που είχα καταφέρει μέσα απο τεράστιο αγώνα να δημιουργήσω αυτό το ψεύτικο σιδηρούν παραπέτασμα,ειδικότερα τη στιγμή που έβλεπα οτι άλλοι, οι πιό παρακατιανοί,περιφέροντο ώς ελεύθεροι στόχοι μέσα σε ένα καταστροφικό πολεμικό τοπίο,καταδικασμένοι απο την αμάθεια την άγνοια και την ξεροκεφαλιά τους..

Και τότε! μπααααααααμ

Η χαρά πήγε περίπατο και το γέλιο χάθηκε στον κατήφορο.

ΘΛΙΨΗ χοντρή και άσχημη χτύπησε την πόρτα.Δεν άνοιξα!

Φόβος που δέν τον είχα ματανιώσει ποτέ ως τότε με πλάκωσε σάν ταφόπλακα,μου μούδιασε το στόμα και μου έγλυψε με την κρύα του γλώσσα τη ραχοκοκκαλιά.

Τα χέρια μου τρεμόπαιζαν σάν φυλλαράκια στον άνεμο και τα πόδια μου είχαν κολήσει στο πάτωμα σάν σε κακό όνειρο.

Προσπάθησα να ισιώσω το κορμί μου,να ορθώσω το ανάστημά μου με όση δύναμη είχα και κόλλησα το αυτί μου στην πόρτα.

Η καυτή της ανάσα έφθανε στ αυτί μου λές και το ξύλο που βρισκόταν ανάμεσά μας ήταν ανύπαρκτο.

Ο φόβος μου μεγάλωσε και πισωπάτησα ακαριαία!ππποιός είννναι,πάλεψα να ψελλίσω με μιά φωνή που δέ θύμιζε σε τίποτα εκείνον τον παλιό αγέρωχο κι αθάνατο υπεράνθρωπο.Μα απάντηση καμία…Ποιός είναι ?? ξαναείπα λίγο πιό δυνατά εκμεταλευόμενος τη σιωπή του αντιπάλου μου.

Και πάλι καμία αντίδραση..

Τότε έκανα κάτι που δεν το περίμενα ποτέ απο τον εαυτό μου.

Προχώρησα γενναία προς την πόρτα και προσπάθησα να την ανοίξω αργά..

και τότε είδα…και δεν ήταν η χοντρή άσχημη θλίψη αυτή που είδα!

ΕΙΔΑ ΠΟΛΛΑ ΣΠΙΤΙΑ! ΠΟΛΛΑ ΚΟΥΤΙΑ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΙΑΣΠΑΡΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΤΑΓΑΛΑΝΟ,μεσα σε ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο ποτάμια γάργαρα νερά και καταράκτες!και μέσα απο το κάθε κουτι ένα ζευγάρι μάτια να κοιτούν είτε κλαμμένα είτε αδιάφορα ένα μικρούτσικο κομματάκι ουρανού χάνοντας το μεγάλο καταπράσινο τοπίο..πόσο κρίμα!

πόσο κρίμα να ΜΗΝ είσαι θνητός ,παρα ένας καταδικασμένος αθάνατος,χορηγός της κατάθλιψης και της παράνοιας, υπέρμαχος της λογικής μιάς πλατωνικής σπηλιάς,ενός θεάτρου σκιών που παίζεται πίσω και πέρα απο σένα..

Πάντα ευχόμουν και ονειρευόμουν να γίνω σπουδαίος!Να απολαμβάνω την εκτίμηση σπουδαίων ανθρώπων,και να κερδίζω την εύνοιά τους.

Να καταξιωθώ σε όσους περισσότερους τομείς μπορώ.

Να αποκτήσω γνώση,παιδεία ,καλούς και ευγενικούς τρόπους,να διαχειρίζομαι τη διπλωματία προς όφελος της ειρήνης,να στέκομαι ένα σκαλοπάτι ψηλότερα απο κάθε κοινό θνητό!

ΠΟΤΕ όμως δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω ποιός πραγματικά είμαι και όχι τί πραγματικά θέλω.ποιος είμαι?..

προχθές έκλεισα τα 30 και ανακάλυψα οτι ποτέ ως τότε δεν είχα ρωτήσει ουσιαστικά τον εαυτο μου..ποιός είμαι?

ποιός γουστάρω να είμαι?

και όταν διατύπωσα αυτή την ερώτηση με σοβαρότητα στον εαυτό μου-έστω και καθυστερημένα-ανακάλυψα οτι πάντα ήξερα!!!

Διαπίστωσα οτι η απάντηση βρισκόταν μονίμως μπροστά στη μύτη μου και εγώ έψαχνα σε βουνοκορφές και βαθιές θάλασσες!

ένιωσα χαζός, αστείος,μα τόσο χαρούμενος!πάντα ήξερα!

σε κάθε στιγμή της ζωής μου ήξερα ποιό ήταν το σωστό για μένα,ήξερα τι με έκανε να νιώθω άσχημα,τί με ανέβαζε και με τί ξενέρωνα!

Για κάποιον όμως αδιευκρίνιστο λόγο τις περισσότερες φορές έπραττα αντίθετα απο τις επιταγές του εαυτού μου.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ?…διότι ήμουν τυφλός?

χαζός?

παραπλανημένος?…

τίποτα απο αυτα…απλά φοβόμουν..φοβόμουν πως ο πραγματικός μου εαυτός δέ θα κάλυπτε τις ανάγκες του κόσμου γύρω μου…φοβόμουν πως θα ήμουν λιγότερο απο αυτό που θα έπρεπε…φοβόμουν πως θα με στήναν μόνο μου σε μιά γωνία σκοτεινή,και θα με κοροιδεύαν και θα με έδειχναν με το δάχτυλο!,κοιτάξτε !!

ο ονειροπαρμένος!ο φαντασιόπληκτος! ο ρομαντικός!ο ηλίθιος!

Πόσοι απο σάς θα αρνιόντουσαν μιά θέση στο δημόσιο λόγω ιδεολογίας?

Λόγω καλλιτεχνικής φύσης, που αρνείται κατηγορηματικά να κάτσει δια παντός μέχρι το θάνατο πίσω απο ένα γραφείο χαρτοκρατούμενο,με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα καθημερινά,ΤΟΝ ίδιο καφέ απο την ίδια μηχανή?

Οι περισσότεροι θα λέγατε “…ε το μαλάκα….εγώ θα πήγαινα με κλειστά μάτια!ξέρεις τι είναι να χεις το μισθουλάκο να τρέχει κάθε μήνα εσ αει? εισαι τρελός…”

Πόσοι απο εσάς δεν αρνηθήκατε έστω και μιά φορά στη ζωή σας να υπερασπιστείτε κάποιον που δεν είναι εκεί αλλα όλοι μιλούν για αυτόν

αισχρά…και φοβάστε να πάτε κόντρα στη ροή της υβρεολογίας για να μην σας καταστήσουν κι εσάς στόχο?

Οι περισσότεροι θα λέγατε ” ε ναι ναι ,ειναι μαλάκας” όμως ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ!!! ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΛΕΤΕ: “ειμαι μαλακας,ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΛΆΚΕς” και το ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!

Πόσοι απο εσάς δεν βρίσατε,δεν καταραστήκατε,δεν οΡΓΙΣΤΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ,και μάλιστα με πραγματικό μένος και πάθος!…κι όταν σαν άτομα καλεστήκατε να πράξετε το χρέος σας,και να κάνετε τα λόγια σας πράξη,λακίσατε,κρυφτήκατε πίσω απο την ασφάλεια των nickname σας ,μέσα στα κουτιά της χειρουργημένης σας συνείδησης!και ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!!βγάζατε και λογύδρια για το τί έπρεπε να γίνει και τί όχι!! του τί είναι σωστό και τί όχι!του τί αξίζει πραγματικά και τί όχι!

ΜΕ ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΚΥΡΙΟΙ…και κυρίες?

Πόσοι λοιπόν απο εσάς δεν κατεβάζετε τα ρολά του πραγματικού σας εαυτού χάριν της ευημερίας της τάξης και της αν -ασφάλειας?Γιατί δεν αφήνεται να τρέξει απο μέσα σας γάργαρο το νερό της αλήθειας σας?ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΣΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΘΑΥΜΑΤΑ!!….μόνο ο εαυτός σας…

Ήθελα να μπώ στη λογική της εύρεσης λύσης της κατάστασης της χώρας.

ΤΊ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ? ΠΩΣ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ? ΠΩς ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ!!!?

ΚΑΙ ονειρευόμουν μάλιστα σε κάποιες σφαίρες του μυαλού μου-ως αθάνατος πάλι- να είμαι εγώ ο εμπνευστής και συντονιστής της μεγάλης ιδέας,να κερδίσω δάφνες και αναγνώριση,κύρος και σεβασμό!

ΗΛΙΘΙΕ ΧΟΝΤΡΟΚΕΦΑΛΕ ΑΦΕΛΗ ΚΑΙ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΕ ΑΘΑΝΑΤΕ!

ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ,ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ! ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ! ΜΟΝΟ!

ΜΕ ΓΝΟΜΩΝΑ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΣΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙΣ!

ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΚΟΥΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙΣ ΤΑ ΚΟΥΤΙΑ ΟΛΩΝ,ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΥΤΙΑ!!

Δεν μπορεί κανεις να μας σώσει.

Ούτε οι μάγιας ,ούτε οι ελ,ούτε οι εξωγήινοι,ούτε το πακέτο στήριξης,ούτε ο παναθηναικός,ούτε η τρόικα,ούτε η αριστερά,ούτε οι ρώσοι,ούτε ένα ιαπωνικό τσουνάμι..ο καθένας πρώτα απο όλα πρέπει να θέλει να σωθεί.

Ποιός θέλει όμως να σωθεί?……καλά δεν είναι κι έτσι?….

Tα επεισόδια του σ/κ με κάναν να θυμηθώ κάτι ,που αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ σαν θνητός,,,οτι δε θέλουν όλοι να σωθούν..προτιμούν το ΚΟΥΤΙ κι ασ μην έχει και ρεύμα,κι ασ μήν έχει νερό,κι ας μην έχει φώς,κι ας είναι 1χ1….ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΟΥΤΙ…ΚΟΥΤΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ…

αν ΕΣΥ δεν γίνεις αυτο που θέλεις να είσαι, πώς περιμένεις να γίνουν οι άλλοι αυτό που ζητάς να είναι;