Η συγκλονιστική έρευνα, που αποδεικνύει το μίσος της ΕΛΙΤ, σε βάρος όλων των λαών της γης. Α’ ΜΕΡΟΣ

Η συγκλονιστική έρευνα, που αποδεικνύει το μίσος της ΕΛΙΤ, σε βάρος όλων των λαών της γης. Α’ ΜΕΡΟΣ

6 Δεκεμβρίου, 2021 30 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:6,290
Μοίρασέ το

 

 

ΟΙ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ-ΚΙΜΒΡΟΙ-ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ

 

Όταν πριν από έξι χρόνια, στο παλιό μου ιστολόγιο attikanea.blogspot.com, ξεκίνησα να διαβάζω την επιστημονικά ιστορική έρευνα του δικηγόρου κ. Λέντζου Παναγιώτη, έμεινα έκπληκτη από  στοιχεία που παρατίθενται σ’αυτή… και την ανάρτησα.

Κατάφερα να την βρω, όχι ολόκληρη, αλλά ένα μεγάλο μέρος της, και να την αναρτήσω και πάλι, γιατί κατά την άποψή μου σήμερα, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Στοιχεία που οδηγούν στην ερμηνεία όλων όσων ζει η ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια…

Κυρίως όμως, συνέδεσα τα όσα ζούμε σήμερα όχι μόνον στην Πατρίδα μας, αλλά και σ’ολόκληρη τη γη κι όλα έχουν την ερμηνεία τους…

Λόγω του μεγέθους της επιστημονικής έρευνας, την χώρισα σε τρία μέρη, ώστε να είναι ευκολοδιάβαστη.

Είναι μια επιστημονική έρευνα που αξίζει πραγματικά να τύχει ιδιαίτερης προσοχής από κάθε ΕΛΛΗΝΑ και κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ,  αλλά και να διαδοθεί.

Μέσα από αυτή την επιστημονική έρευνα, ερμηνεύονται πολλά ιστορικά στοιχεία, που αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο, μας τα παρουσίασαν ως … μυθολογία.

Κι όμως η “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ”, μόνον μυθολογία δεν είναι…

ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ, Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΞΤΡΑΤΕΙΑ, ΟΙ ΕΞΤΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.  

Μέσα απ’ αυτές, όπως θα διαπιστώσετε και παρακάτω, ερμηνεύεται το αέναο μίσος των εβραίων εναντίον των ΕΛΛΗΝΩΝ και της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ  και παράλληλα το μίσος της ΕΛΙΤ του κόσμου τούτου, εναντίον όλων των λαών…

Το πιστεύω ακράδαντα, πως ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΕΣ.

Κάποια στιγμή έπρεπε να σηκωθεί η κουρτίνα που μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική διάσταση των γεγονότων που μας οδηγεί  να τα ερμηνεύουμε με την αμάθεια και τα εύκολα συμπεράσματα που εξάγουμε, αλλά  να δούμε την πραγματικότητα, όσο ωμή κι αν είναι…
Ίσως να είναι και ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε.

Ένα μεγάλο προσωπικό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον κύριο Παναγιώτη Λέντζο για την επιστημονικά τεκμηριωμένη έρευνά του.

 

Καλλιόπη Σουφλή

Το Α’ ΜΕΡΟΣ, εδώ

Το Β’ ΜΕΡΟΣ, εδώ

Το Γ’ ΜΕΡΟΣ, εδώ

Μια συγκλονιστική ιστορική έρευνα, που αποκαλύπτει τον ρόλο του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και ποιοί κυβερνούν την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Οι ερπετοειδείς οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης, οι Σταυροφορίες και οι προαιώνιοι εχθροί των Ελλήνων

ΜΕΡΟΣ 1ο (ΔΩΣΤΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΒΑΣΗ Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ)

Image result for ΗΣΙΟΔΟΣ ΕΧΙΔΝΑ IMAGES

Η Ινδική εκστρατεία του Αλεξάνδρου είχε ως κύριο στόχο την φυλάκιση των ρυπαρών υποχθονίων όντων των Ινδιών.

Το σατανιστικό Τάγμα των Ναϊτών και ο επικίνδυνος ΕλευθεροΤεκτονισμός 

 

ΛΕΝΤΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ


ΕΙΣΑΓΩΓΗ: O ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΡΑΚΟΕΙΔΩΝ ΥΠΟΧΘΟΝΙΩΝ


«Και εκράτησε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, ός εστί Διάβολος και ο Σατανάς ο πλανών την οικουμένην, και έδησεν αυτόν χίλια έτη και έβαλεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισε και εσφράγισεν επάνω αυτού…»(Αποκάλυψις Ιωάννου, 20,2-3).

Η πιο επίμονη και κοινή παράδοσις εις τους μύθους και θρύλους όλων των λαών της γής είναι ο αιώνιος συμπαντικός πόλεμος των δυνάμεων του φωτός και της τάξεως εναντίον των δυνάμεων του σκότους και του χάους.

Ο διαρκής αυτός πόλεμος διεξάγεται και επί της χθονός μας, όπου οι αποκαλούμενοι ουράνιοι θεοί ή άγγελοι, φωτεινά όντα εκπληκτικής σοφίας, καλοκαγαθίας και κάλλους, πολεμούν διαρκώς τα σκοτεινά όντα του υποχθονίου κόσμου, τα οποία είναι φρικτά ως προς την μορφή και τις συνήθειες.
Παρατίθενται κατωτέρω μερικά όλως ενδεικτικά αποσπάσματα εκ των αναριθμήτων μύθων που υπάρχουν και κυρίως από την Ελληνική Γραμματεία, εις τα οποία αναφέρεται η φρικτή φύσις των υποχθονίων όντων και η διαρκής σύγκρουσίς τους με τις δυνάμεις του φωτός.

1.Ο μυθογράφος Απολλόδωρος αναφέρει τους πανισχύρους Γίγαντες (=γηγενείς), φοβερά υποχθόνια όντα που ανεδύθησαν εκ της γής και τα οποία πολέμησαν και νίκησαν με μεγάλη δύσκολία οι Ολύμπιοι θεοί, εις παναρχαία μυθική εποχή :

«…Και η Γή αγανακτούσα περί των Τιτάνων, γεννά εκ του Ουρανού Γίγαντες, ανυπερβλήτους εις το μέγεθος των σωμάτων και ασυναγωνίστους εις την δύναμη, οι οποίοι φαίνονταν φοβεροί εις τις όψη, με πυκνή κόμη και γένεια, κρεμάμενα εκ της κεφαλής τους, ενώ είχαν εις τα ποδια τους φολίδες δρακόντων.Και γεννήθησαν, όπως λέγουν κάποιοι εις τις Φλέγρες, κατ’ άλλους δε, εις την Παλλήνη (της Χαλκιδικής)…» (Βιβλιοθήκη, Α.6.1).

Οι Γίγαντες αναφέρονται και από από πολλούς άλλους αρχαίους συγγραφείς, όπως ο Νόννος, ο Παυσανίας, ο Φιλόστρατος κ.λ.π., ενώ η Γιγαντομαχία έχει απεικονισθεί εις διάφορα λαμπρά αρχαία καλλιτεχνικά έργα, όπως εις το αέτωμα του Παρθενώνος και εις τον περίφημο Βωμό της Περγάμου.

Εις αυτές τις απεικονίσεις οι Γίγαντες παρουσιάζονται όπως τους αναφέρει ο Απολλόδωρος, δηλαδή ως μικτά όντα, με ανδρόμορφο το άνω μέρος του σώματός τους και δρακόμορφα πόδια.Επίσης, υπάρχουν εις τις μυθολογίες πολλών λαών παραδόσεις δια γίγαντες που πολέμησαν κατά των θεών, με πιο χαρακτηριστικές αυτές της Σκανδιναβικής μυθολογίες, οι οποίες είναι σχεδόν όμοιες με τις Ελληνικές.


2.Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι, αμέσως μετά την Γιγαντομαχία, οι Ολύμπιοι θεοί αντιμετώπισαν και νίκησαν με ακόμη μεγαλύτερη δυκολία τον φοβερό Τυφώνα ή Τυφωέα (=καπνώδη, σκοτεινό), ένα όν ασυλλήπτου δυνάμεως και φρίκης που ανεδύθη εκ της γής εις την περιοχή της Κιλικίας (ΝΑ. Μικρά Ασία).

«Αφού δέ οι θεοί επεκράτησαν των Γιγάντων, η Γή χολωθείσα περισσότερο σμίγει με τον Τάρταρο και γεννά εις την Κιλικία τον Τυφώνα, ο οποίος είχε μικτή φύση ανδρός και θηρίου.

Αυτός μέν ξεπερνούσε εις μέγεθος και δύναμη πάντες όσους γέννησε η Γή και ήταν ανδρόμορφος μέχρι τους μηρούς και απλέτου μεγέθους, ώστε υπερείχε πάντων των ορών, η δέ κεφαλή του συχνά άγγιζε τα άστρα.

Και είχε το ένα χέρι του εκτεινόμενο έως την δύση και το άλλο έως την ανατολή και εκ τούτων εξείχαν εκατό κεφαλές δρακόντων.

Και κάτω από τους μηρούς είχε υπερμεγέθεις σπείρες εχιδνών που ελκόμενες εκτείνονταν ως την κορυφή του, αφήνοντας πολύ συριγμό.Και όλο το σώμα του ήταν γεμάτο πτερά, από την κεφαλή και τα γένεια του ανέμιζαν άγριες τρίχες και τα μάτια του ανέδυαν διαπεραστικό πύρ…» (Βιβλιοθήκη, Α.6.3).

Και ο θείος Ησίοδος, ο οποίος όπως ο ίδιος ανέφερε, έγραψε τα όσα του ανεκοίνωσαν οι Ελικωνιάδες Μούσες, περιγράφει πολύ παραστατικά τον φρικτό Τυφώνα:

«Όμως, αφού ο Ζεύς εξεδίωξε τους Τιτάνες από τον ουρανό, η πελώρια Γαία, με την αγάπη του Ταρτάρου, δια την χρυσή Αφοδίτη, γέννησε το τελευταίο παιδί της, τον Τυφωέα.

Τα χέρια του προορίζονταν δια έργα που απαιτούν ισχύ και τα πόδια του κρατερού θεού ήσαν ακάματα.

Και εις τους ώμους του είχε εκατό κεφαλές όφεων, δεινών δρακόντων που έγλειφαν με μαύρες γλώσσες.

Και οι οφθαλμοί των φοβερών κεφαλών ακτινοβολούσαν πύρ κάτω από τα φρύδια τους (και καθώς κοιτούσε διαπεραστικά, εκ πασών των κεφαλών καιγόταν πύρ).

Και υπήρχαν φωνές εις όλες τις δεινές κεφαλές, αφήνοντες παντοειδείς απερίγραπτες φωνές.

Διότι, άλλοτε μέν μιλούσαν ώστε να καταλαβαίνουν οι θεοί, άλλοτε δέ με φωνή σαν δυνατό βρυχηθμό υπερηφάνου ταύρου με ακατάσχετο μέμος.άλλοτε δέ σαν λέων που έχει σκληρό θυμό (θυμοειδή ψυχή), άλλοτε δε μοιάζοντας με σκυλάκια, θαύμα να τα ακούς, άλλοτε δέ σφύριζε και ανηχούσαν τα μακρά όρη…» (Θεογονία, 820-835).

Την Τυφωνομαχία περιγράφει με παρόμοιο τρόπο και το Χιττιτικό έπος «Άσμα του Κουμαρμπί», όπου αναφερεται ότι, ο Τεσούμπ που ήταν ο αρχηγός των δώδεκα θεών και ο θεός των καιρικών φαινομένων, δηλαδή ο Ζεύς, νίκησε τον τερατώδη Ουλικούμι, ο οποίος απεπειράθη να ανατρέψη τους θεούς.

Επίσης, ο Τυφών αναφέρεται και εις την Αιγυπτιακή μυθολογία, ως ο σκοτεινός θεός Σέθ που δολοφόνησε με την βοήθεια 72 συνομωτών τον θεό Όσιρι, δηλαδή τον Σείριο Διόνυσο.

Το όνομα Σέθ εκ παραφθοράς έγινε Σέτ και έπειτα ο Σεϊτάν-Σατανάς της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, όπου αποκαλείται επίσης δράκων και αρχαίος όφις (Αποκάλυψις Ιωάννου, 20,2-3).

Image result for ΗΣΙΟΔΟΣ ΕΧΙΔΝΑ IMAGES

3.  Ο Ησίοδος περιγράφει και άλλο ένα φρικτό υποχθόνιο όν, την φοβερή Έχιδνα (=οχιά), περιορισθείσα υπό των Ολυμπίων θεών εις τον υποχθόνιο κόσμο:

«…Και αυτή (η Κητώ με τον Φόρκυ) γέννησε εις κοίλο σπήλαιο άλλο παράδοξο τέρας, που δεν μοιάζει καθόλου με τους θνητούς ανθρώπους, ούτε με τους αθανάτους θεούς, την θεία και κρατερόφρονα Έχιδνα, που είναι κατά το ήμισυ ωραιομάγουλη νύμφη με ζωηρό βλέμμα και κατά το άλλο ήμισυ πελώριος όφις, δεινός και μέγας, κατάστικτος και σαρκοβόρος, εις τα βάθη της ιεράς γαίας.

Εκεί δέ είναι το σπήλαιό της, κάτω από κοίλη πέτρα μακρυά από τους αθανάτους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους.

Εκεί λοιπόν της όρισαν οι θεοί, να έχη τα περίφημα δώματά της.

Και αυτή περιορίσθηκε εις τους Αρίμους, υπό την χθόνα, η δεινή Έχιδνα, η αθάνατη και αιωνίως αγέραστη νύμφη.Λέγουν ότι, ο δεινός, υβριστής και άνομος Τυφών έσμιξε με αγάπη με την έχουσα ζωηρό βλέμμα κόρη.

Και αφού αυτή κυοφόρησεμ γέννησε κρατερόφρονα τέκνα.

Πρώτα μέν γέννησε τον Όρθο, τον κύνα του Γηρυόνη.
Δεύτερο γέννησε τον κύνα του Άδη, τον παράδοξο, ακατανόμαστο και σαρκοβόρο Κέρβερο, τον χαλκόφωνο και πεντηκοντακέφαλο, τον αναιδή και κρατερό.
Τρίτη γέννησε την έμπειρη των δεινών Ύδρα, την οποία ανέθρεψε η λευκοχέρα Ήρα, απλέτως οργισμένη δια την βία του Ηρακλέους.
Και αυτήν θανάτωσε με ανηλεή χαλκό ο υιός του Διός, ο Αμφιτρυωνιάδης Ηρακλής, μαζί με τον πολεμοχαρή Ιόλαο και με την βούληση της λαφυραγωγού Αθηνάς.

Και γέννησε και την Χίμαιρα, την πνέουσα πανίσχυρο πύρ, την δεινή και μεγάλη, ταχύποδα και κρατερή.

Αυτή είχε τρείς κεφαλές, η μία μέν χαροπού λέοντος, η άλλη αίγας και η άλλη όφεως, κρατερού δράκοντος (έμπροσθεν λέων, όπισθεν δέ δράκων, εις την μέση δε αίγα, αποπνέουσα δεινό μένος φλογερού πυρός.Αυτήν μέν φόνευσαν ο Πήγασος και ο αγαθός Βελλερεφόντης.

Επίσης, σμίγουσα με τον Όρθο, γέννησε την ολέθρια Φίκα (Σφίγγα), όλεθρο των Καδμείων και τον λέοντα της Νεμέας, τον οποίο αφού έθρεψε η Ήρα, η ευγενής παρακοιμωμένη του Διός, τον εγκατέστησε εις τους λόφους της Νεμέας, ως όλεθρο των ανθρώπων.

Εκεί λοιπόν κατοικώντας, έβλαπτε τα φύλα των ανθρώπων, όντας κυρίαρχος του Τρητού, της Νεμέας και του Απέσαντος.
Αλλά τον εδάμασε η ισχύς της βίας του Ηρακλέους…» (Θεογονία, 295-332).

Εκ της ανωτέρω αναφοράς του Ησιόδου, συνάγεται ότι, παρά τις νίκες των Ολυμπίων θεών εις την Γιγαντομαχία και την Τυφωνομαχία, διεσώθησαν εις την επιφάνεια της χθονός κάποια τερατώδη υποχθόνια όντα, τα οποία τελικά εξόντωσαν οι ημίθεοι ήρωες, όπως ο Ηρακλής και ο Βελλερεφόντης.

4.Όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, κατά το τέλος της αναζητήσεώς του δια την αδελφή του Ευρώπη ο Κάδμος έφθασε εις την Βοιωτία, όπου φόνευσε τον δράκοντα που φρουρούσε την κρήνη του Άρεως και κατόπιν έσπειρε τα δόντια του

«…Αγανακτήσας δέ ο Κάδμος φονεύει τον δράκοντα και με υπόδειξη της Αθηνάς σπείρει τα δόντια του.
Και αφού τα έσπειρε, ανεφύησαν εκ της γής ένοπλοι άνδρες που τους απεκάλεσαν Σπαρτούς.
Αυτοί δέ αλληλοφονεύθησαν, άλλοι μέν ελθόντες εις ακουσία έριδα, άλλοι δε αγνοώντας αλλήλους.

Ο Φερεκύδης δε λέει ότι, καθώς είδε ο Κάδμος τους αναφυομένους ενόπλους άνδρες, έριξε λίθους εναντίον τους και αυτοί νομίζοντας ότι, βάλλονται υπ’αλλήλων, ήλθαν εις μάχη.

Διεσώθησαν δέ πέντε, ο Εχίων, ο Ουδαίος, ο Χθονίος, ο Υπερήνωρ και ο Πέλωρος…» (Βιβλιοθήκη, Γ.4.1).


Κατόπιν, όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, η θεά Αθηνά παρέδωσε τα μισά από τα δόντια του φονευθέντος δράκοντος εις τον βασιλέα της Κολχίδος Αιήτη, ο οποίος όρισε ως άθλους εις τον Ιάσονα, να ζεύξη τους χαλκίνους ταύρους του Ηφαίστου και μετά να σπείρη τα δόντια του δράκοντος:«…Και τον διέταζε, αφού ζεύξει τούτους, να σπείρη τα δόντια του δράκοντος.
Διότι, είχε λάβει από την Αθηνά τα μισά από τα δόντια που έσπειρε ο Κάδμος εις τις Θήβες… Αφού αυτός έσπειρε τα δόντια, ανεφύησαν εκ της γής ένοπλοι άνδρες.

Αυτός δέ, όπου έβλεπε περισσοτέρους, βάλλοντάς τους αφανώς με λίθους, καθώς αυτοί μάχονταν μεταξύ τους, πλησίαζε και τους φόνευε…» (Βιβλιοθήκη, Α.9.23).

Image result for ΕΡΠΕΤΟΕΙΔΕΙΣ ΣΠΑΡΤΕΣ IMAGES

Τα ονόματα των πέντε διασωθέντων Σπαρτών δηλώνουν σαφώς την φύση τους:

α.Το όνομα Εχίων που σημαίνει ο ών έχις, δηλαδή αυτός που είναι οχιά, δηλώνει σαφώς την ερπετοειδή πρόλευση των Σπαρτών.


β.Τα ονόματα Ουδαίος και Χθονίος που σημαίνουν χθόνιος, υποχθόνιος, δηλώνουν σαφώς την υποχθόνια προέλευση των Σπαρτών


γ. Τα ονόματα Υπερήνωρ (=βίαιος, αλαζών) και Πέλωρος (=πελώριος, τερατώδης) δηλώνουν σαφώς την βιαία και τερατώδη φύση των Σπαρτών.

Ο μύθος των Σπαρτών δηλώνει σαφώς την δημιουργία όντων με ανθρώπινο φαινότυπο, αλλά με υποχθόνιο και δρακόντειο γονότυπο, διαμέσου κάποιας τεχνητής γενετικής διαδικασίας.

Προφανώς, επρόκεiτο δια κάποια διαδικασία κλωνοποιήσεως, δια της χρήσεως δρακοντείου γενετικού υλικού, ληφθέντος εκ των δοντιών δρακοειδών όντων, αφού τα δόντια, όπως και όλοι οι οστικοί ιστοί, δεν αποσυντίθενται όπως οι σάρκινοι ιστοί και ούτως αποτελούν την πλέον πρόοφορη πηγή δειγμάτων γενετικού υλικού.


Άλλωστε και ο σύγχρονος όρος κλωνοποίησις, προέρχεται εκ του φυτολογικού όρου κλώνος και ούτως μοιάζει με την αναφορά του Απολλοδώρου ότι, οι Σπαρτοί ανεφύησαν εκ της γής, όπως φυτρώνουν τα φυτά.


Αυτοί οι ανθρωποφαινότυποι ερπετοειδείς κλωνοι ανεμίχθησαν με τους Καδμείους και ούτως ένα τμήμα των Θηβαίων είχε ερπετοειδή προέλευση.

Βεβαίως, μετά από την καταστροφή των Θηβών από τους Επιγόνους και την κάθοδο των Αιολέων εις την Βοιωτία, ο Ελληνικός γόνος επεκράτησε οριστικά εις την πόλη των Θηβών, αλλά διετηρήθησαν μυστικά κάποιοι απόγονοι Σπαρτών.

Αυτοί παρέσυραν συχνά τους Θηβαίους εις ανθελληνική και προδοτική συμπεριφορά και δια τούτο ο Μέγας Αλέξανδρος, προτού εκστρατεύση εις την Ασία, αναγκάσθηκε να καταστρέψη την πόλη των Θηβών.


5.  O Ψευδο-Kαλλισθένης αναφέρει ότι, κατά την εκστρατεία του εις τα βάθη της Ασίας ο Μέγας Αλέξανδρος πολέμησε και φυλάκισε κάποιους υποχθονίους λαούς:

«…Και ο Αλέξανδρος μόλις είδε το γεγονός δόξασε τον Θεό και οικοδόμησε χάλκινες πύλες και ασφάλισε τον στενό τόπο μεταξύ των δύο ορέων και τις περιέχρισε με ασίκητο.


Η δέ φύσις του ασικήτου είναι τέτοια: Ούτε από το πύρ καίγεται, ούτε από τον σίδηρο φθείρεται…
Εκεί λοιπόν εις τα πέρατα του Βορρά, ο Αλέξανδρος, απέκλεισε 22 βασιλείς μαζί τα υπ’αυτούς έθνη.

Τις μέν πύλες ονόμασε Κάσπιες, τα δε όρη Μαζούς. Τα δέ ονόματα των εθνών είναι αυτά: Γώθ, Μαγώθ, Ανουγείς, Αιγείς, Εξενάχ, Διφάρ, Φωτιναίοι, Φαριζαίοι, Ζαρματιανοί, Χαχώνιοι, Αγριμάρδοι, Ανούφαγοι, Θαρβαίοι, Άλανες, Φυσολωνικαίοι, Σαλτάριοι και οι έτεροι.


Αυτά ήσαν τα έθνη, τα οποία εγκλείσθησαν εντός των πυλών που έστησε ο βασιλεύς Αλέξανδρος, εξαιτίας της ακαθαρσίας αυτών…» (Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, σελίδες 462-465, Εκδόσεις Κάκτος).




Το ίδιο αναφέρεται και εις τον Βίο του Αγίου Ανδρέα του Σαλού:

«…Και εις εκείνο τον καιρό, θα αποφράξει ο Κύριος ο Θεός τις πύλες εις την Ινδαλία (Ινδία), τις οποίες έκλεισε ο Αλέξανδρος, ο βασιλεύς των Μακεδόνων, και θα εξέλθουν οι 72 βασιλείς μετά του λαού αυτών, τα ρυπαρά έθνη, τα βδελυρώτατα πάσης σιχαμάρας και δυσωδίας και θα διασκορπισθούν εις τις υπό τον ουρανό χώρες, τρώγοντας σάρκες ζώντων ανθρώπων και πίνοντες αίμα και τρεφόμενοι με κύνες, μύγες, βατράχους και πάσα ρυπαρά ουσία…».


Εκ του συνδυασμού των δύο ανωτέρω αποσπασμάτων συνάγονται ορισμένα πολύ σημαντικά συμπεράσματα:

α.  Η «συμβατική» ιστορία δεν μπορεί να εξηγήση δια ποιο λόγο, αμέσως μετά την υποταγή των Περσών ο Μέγας Αλέξανδρος εξεστράτευσε εις τις Ινδίες, αντί να στραφή κατά της Καρχηδόνος και της Ρώμης, αλλά τα ανωτέρω αποσπάσματα δίνουν μία πλήρη εξήγηση:
Η Ινδική εκστρατεία του Αλεξάνδρου είχε ως κύριο στόχο την φυλάκιση των ρυπαρών υποχθονίων όντων των Ινδιών.

β.  Οι πύλες που απέκλεισαν τα ρυπαρά έθνη, ονομάσθησαν Κάσπιες, επομένως έχουν σχέση με την περιοχή της Κασπίας θαλάσσης, δηλαδή την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο.

Την εποχή του Αλεξάνδρου, αποκαλούσαν Καύκασο, όλο τον τεράστιο, συνεχόμενο ορεινό όγκο που αρχίζει από τον Καύκασο του Ευξείνου Πόντου, συνεχίζεται εις την οροσειρά Ζάγρος της Μηδίας (σημερινό βόρειο Ιράν) και τελειώνει εις τον αρχαίο Ινδικό Καύκασο (που σήμερα ονομάζεται Ινδοκούς και καλύπτει μεγάλο μέρος του βορείου Αφγανιστάν και του βορειοδυτκού Πακιστάν).

Υπήρχε δέ κατά την αρχαία εποχή, έθνος ονομαζόμενο «Κάσπιοι» εις την περιοχή του Ινδικού Καυκάσου.

Συνδυάζοντας λοιπόν τα ανωτέρω με την αναφορά του Αγίου Ανδρέα του Σαλού ότι, οι πύλες του Αλεξάνδρου ευρίσκοντο «εν Ινδαλία», δηλαδή εις την Ινδία συμπεραίνουμε ότι, τα ρυπαρά έθνη επεριορίσθησαν εντός του Ινδικού Καυκάσου, μεταξύ των Ινδιών και της Κεντρικής Ασίας.


γ.  Δια την φυλάκιση των ρυπαρών, υποχθονίων εθνών, ο Αλέξανδρος χρησιμοποίησε κάποια απόκρυφη Ελληνική τεχνολογία, όπως συνάγεται σαφώς εκ της ανωτέρω αναφοράς του Ψευδοκαλλισθένους ότι, περιέχρισε τις «χάλκινες πύλες» με ένα άφθαρτο από πύρ και σίδηρο υλικό τον «ασίκητο».

Εις κείμενο του 15ου αιώνα το υλικό αυτό αναφέρεται ως «ασύγκριτος ύαλος», είναι δηλαδή κάποιο υλικό υαλοειδές ή κρυσταλλοειδές.

Το υλικό αυτό μοιάζει με το επίσης άτρωτο υλικό με το οποίο αλείφθηκε ο Ιάσων, δια να αντιμετωπίση τους «χαλκίνους ταύρους» του Αιήτου, εις την Κολχίδα, η οποία επίσης ευρίσκετο εις την περιοχή του Καυκάσου.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι, ο Αλέξανδρος διέθετε κάποια υπερ-τεχνολογία, άγνωστη ακόμη και εις την εποχή μας, αφού ούτε σήμερα υπάρχει άφθαρτο υλικό.

Αλλά και οι «χάλκινες πύλες» δεν έχουν σχέση με το γνωστό μας μέταλλο του χαλκού, το οποίο είναι ελάχιστα ανθεκτικό, αλλά αντιθέτως σχετίζονται με τα φοβερά «χάλκινα όπλα» του Ηφαίστου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες ήρωες.

Προφανώς, λοιπόν οι πύλες του Αλεξάδρου ήσαν κατασκευασμένες από κάποιο πανίσχυρο μεταλλικό κράμα, άγνωστο εις την εποχή μας, επιχρισμένο με κάποια άφθαρτη κρυσταλλοειδή ουσία.


δ.Τα ονόματα κάποιων εκ των ρυπαρών εθνών μπορούν να ερμηνευθούν:

Ι.Οι Γώθ και οι Μαγώθ ταυτίζονται με τους υποχθονίους, δαιμονικούς λαούς Γώγ και Μαγώγ, οι οποίοι αναφέρονται εις την Παλαιά και Καινή Διαθήκη:
«…Και όταν συμπληρωθούν τα χίλια έτη, θα λυθεί ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού και θα εξέλθει δια να πλανήση τα έθνη τα εις τις τέσσερεις γωνίες της γής, τον Γώγ και Μαγώγ και δια να συνάξη εις πόλεμο αυτούς, των οποίων ο αριθμός είναι σαν την άμμο της θαλάσσης.Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδο των αγίων και την πόλη την αγαπημένη…» (Αποκάλυψις Ιωάννου, 20.7-9).


ΙΙ.Οι Ζαρματιανοί ταυτίζονται με τους Σαρμάτες ή Σαυρομάτες, οι οποίοι ήσαν αρχαίος νομαδικός λαός που κατοικούσε εις την σημερινή Ουκρανία και νότιο Ρωσία.Ο ανατολικότερος κλάδος του λαού αυτού ήσαν οι Αλανοί Σάρματες, οι οποίοι ταυτίζονται με τους Άλανες του Ψευδο-Καλλισθενους.(Αναλυτική αναφορά περί των Σαυροματών γίνεται κατωτέρω, εις το κεφάλαιο 2 της παρούσης εργασίας)



6.  Η ύπαρξις πολλών υποχθονίων πυλών και λαών εις τις Ινδίες επιβεβαιώνεται και από τα ίδια τα Ινδικά κείμενα, τα οποία βρίθουν από αναφορές δια υποχθόνια, ερπετοειδή όντα, τα οποία ονομάζονται Νάγκας.





Οι Νάγκας συνήθως έχουν ανθρώπινη μορφή κατά το ήμισυ και κατά το άλλο ήμισυ ερπετική, αλλά μερικές φορές αναφέρονται να έχουν μορφή δράκοντος ή κόμπρας.

Έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται εις διάφορες μορφές, όπως εις ανθρώπους με ουρές όφεων ή και εις φυσιολογικούς ανθρώπους, συνήθως με την μορφή ωραίων γυναικών.

Έχουν ενσωματωμένους εις τις κεφαλές τους πολυίμους λίθους, οι οποίοι τους χαρίζουν διάφορες υπερφυσικές δυνάμεις, όπως η αορατότης.

Αν και κατοικούν συχνά εις ποταμούς και λίμνες, η κυρία κατοικία τους είναι μία απέραντη υποχθονία περιοχή που ονομάζεται Μπιλασβάργκα που σημαίνει υποχθόνιοι ουρανοί.

Είναι ενδεικτικό της επιρροής των δρακοειδών όντων εις τις Ινδίες το ότι, οι Νάγκας δεν θεωρούνται πάντα αρνητικά όντα, αλλά αρκετές φορές είναι απλώς ουδέτεροι ή ακόμη και βοηθοί των ανθρώπων.

Μάλιστα, εις την συνορεύουσα με την βορειοανατολική Ινδία χώρα της Μπούρμα (Βιρμανίας) αναφέρεται ότι, οι Νάγκας, οι οποίοι συνδυάζουν στοιχεία όφεως, δράκοντος και κροκοδείλου, ήσαν φύλακες και προστάτες αρκετών Βιρμανών βασιλέων.

Υπάρχουν πολλές απεικονίσεις των Νάγκας εις τους Ινδικούς ναούς, καθώς και εις την Ινδοκίνα.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο μεγάλος ναός του Άνγκορ-Βάτ εις την Καμπότζη, ο οποίος βρίθει από ανάγλυφες και γλυπτές παραστάσεις Νάγκας, άλλοτε με μικτή μορφή ανθρώπου άνωθεν της μέσης και ερπετού κάτωθεν της μέσης και άλλοτε με μορφή ερπετού εξ ολοκλήρου


Μία πολύ αποκαλυπτική περιγραφή της υποχθονίου Μπιλασβάργκα και των Νάγκας υπάρχει εις την Μπαγκαβάτα Πουράνα:




5.24.7-15: «Αγαπητέ μου βασιλέα, κάτωθεν αυτής της γής υπάρχουν άλλοι επτά πλανήτες, γνωστοί ως Ατάλα, Βιτάλα, Σουτάλα, Ταλατάλα, Μαχατάλα, Ρασατάλα και Πατάλα.

Έχω ήδη εξηγήσει την κατάσταση των πλανητικών συστημάτων της γής.Το πλάτος και το μήκος των επτά κατωτέρων πλανητικών συστημάτων υπολογίζεται ότι, είναι ακριβώς το ίδια με εκείνα της γής…Καθώς δεν υπάρχει καθόλου ηλιοφάνεια εις αυτούς τους υπογείους πλανήτες, ο χρόνος δεν είναι διαιρεμένος εις ημέρες και νύκτες και συνεπώς δεν υπάρχει ο εκ του χρόνου προερχόμενος φόβος.

Κατοικούν εκεί πολλά μεγάλα ερπετά με πολυτίμους λίθους εις τις σπείρες τους και η λάμψις αυτών των πολύτιμων λίθων διαλύει το σκότος προς όλες τις κατευθύνσεις…».



5.24.29-31: «Το πλανητικό σύστημα κάτωθεν της Ταλατάλα είναι γνωστό ως Μαχατάλα.Είναι η κατοικία πολυσπείρων όφεων, απογόνων του Καντρού, οι οποίοι είναι πάντα πολύ οργισμένοι.Εξ αυτών ξεχωρίζουν οι μεγάλοι όφεις Κουχάκα, Τακσάκα, Καλίγια και Σουσένα.Οι όφεις της Μαχατάλα ταράσσονται πάντα από τον φόβο του Γκαρούντα, του μεταφορέως του Κυρίου Βισνού, αλλά αν και είναι γεμάτοι ανησυχία, μερικοί εξ αυτών παίζουν με τις συζύγους, τα παιδιά, τους φίλους και τους συγγενείς τους.

Κάτωθεν της Μαχατάλα είναι το πλανητικό σύστημα που είναι γνωστό ως Ρασατάλα, το οποίο είναι η κατοικία των δαιμονικών υιών του Ντίτι και της Ντάνου.

Αυτοί ονομάζονται Πάνις, Νιβάτα-καβάσας, Καλέγιας και Χιράνια-πουραβάσις (εκείνοι που ζούν εις την Χιράνια-πούρα).

Όλοι αυτοί είναι εχθροί των ημιθέων και κατοικούν εις οπές, όπως οι όφεις.

Από την γέννησή τους είναι εξαιρετικά ισχυροί και σκληροί και αν και είναι υπερήφανοι δια την δύναμή τους, πάντα νικώνται από το Σουνταρσάνα τσάκρα του Υπερτάτου Προσώπου της Κεφαλής του Θεού, ο οποίος κυβερνά όλα τα πλανητικά συστήματα…

Κάτωθεν της Ρασατάλα είναι ένα άλλο πλανητικό σύστημα, γνωστό ως Πατάλα ή Ναγκαλόκα, όπου υπάρχουν πολλά δαιμονικά ερπετά, οι κυρίαρχοι της Ναγκαλόκα, όπως ο Σάνκα, ο Κουλίκα, ο Μαχασάνκα, ο Σβέτα, ο Ντανανάγια, ο Ντρταράστρα, ο Σανκακούντα, ο Καμπάλα, ο Ασβατάρα και ο Ντεβαντάττα.

Ο αρχηγός τους είναι ο Βασούκι.
Είναι όλοι εξαιρετικά οργισμένοι και έχουν πολλές, πάμπολλες σπείρες, μερικοί όφεις πέντε σπείρες, άλλοι επτά, άλλοι δέκα, άλλοι εκατό και άλλοι χίλιες.

Αυτές οι σπείρες είναι διακοσμημένες με πολυτίμους λίθους και το φώς που εκπέμπεται από αυτούς φωτίζει ολόκληρο το πλανητικό σύστημα της Μπιλασβάργκα».


Εκ του ανωτέρω αποσπάσματος συνάγεται σαφώς ότι, οι ερπετοειδείς Νάγκας είναι περιορισμένοι από τους ουρανίους θεούς εις τα έσχατα επίπεδα του υποχθονίου κόσμου.

Ιδιαιτέρως δέ φοβούναι τον Γκαρούντα, ο οποίος κατά την Ινδική μυθολογία είναι ο πατέρας όλων των πτηνών και ο μεταφορεύς του Κυρίου Βισνού, δηλαδή ταυτίζεται με τον αναφερόμενο εις την Ελληνική μυθολογία Αετό του Διός, ο οποίος είναι ο αρχηγός όλων των πτηνών (φυσικών και τεχνητών) καθώς και ο αγγελιοφόρος και υπηρέτης του Υψίστου Διός.



7.Οι Μογγολοειδείς λαοί (Μογγόλοι,Τούρκοι, Ουιγούροι κ.λ.π.) σχετίζονται άμεσα με τις υποχθόνιες φυλές της Κεντρικής Ασίας, καθώς εις την Κεντροασιατικές παραδόσεις περιγράφονται οι υποχθόνιες χώρες της Σαμπάλα και της Αγκάρθα, όπου ο αποκαλούμενος «Βασιλεύς του Κόσμου» αναμένει την έξοδό του εις τον επιχθόνιο κόσμο.

Επίσης, μεταξύ των Τουρκομογγολικών λαών περιλαμβάνεται και η φυλή των Τατάρων ή Ταρτάρων, ενώ εις τα Μεσαιωνικά Ευρωπαϊκά κείμενα όλοι γενικά οι Μογγολικοί λαοί αποκαλούνται Τάρταροι.

Είναι προφανές ότι, η ονομασία Τάρταροι δηλώνει πως ένα τμήμα των Τουρκομογγολικών λαών προήλθε από τα Τάρταρα, το κατώτατο σημείο του υποχθονίου κόσμου.

Τούτο αποδεικνύεται και από μία αναφορά του ιστορικού του πρωϊμου Μεσαίωνος Ιορδάνη δια την καταγωγή των Ούνων:

«Αλλά μετά από μικρό χρονικό διάστημα, όπως αναφέρει ο Ορόσιος, η φυλή των αγριωτέρων από την ίδια την αγριότητα Ούνων όρμησε κατά των Γότθων.

Όπως μαθαίνουμε από παλαιές παραδόσεις η καταγωγή τους ήταν η ακόλουθη:

Ο Φίλιμερ, βασιλεύς των Γότθων και υιός του Γαδαρίχου του Μεγάλου, ο οποίος ήταν ο πέμπτος εις την σειρά αρχηγός των Γετών, μετά την αναχώρησή τους από την νήσο της Σκανδίας (Σκανδιναβικής χερσονήσου) και ο οποίος, όπως έχουμε αναφέρει, εισήλθε με την φυλή του εις την γή της Σκυθίας, ευρήκε μεταξύ του λαού του κάποιες μάγισσες, οι οποίες ονομάζονταν εις την εθνική γλώσσα του Χαλιουρούννες.

Υποψιαζόμενος αυτές τις γυναίκες, τις εξεδίωξε από την φυλή του και τις ανάγκασε να περιπλανηθούν εις απόμερη εξορία, μακρυά από τον στρατό του.

Εκεί, τα ακάθαρτα πνεύματα, που τις συνάντησαν καθώς αυτές περιπλανιόντουσαν εις άγρια μέρη, τους παραχώρησαν την αγκαλιά τους και ούτως γεννήθηκε αυτή η αγρία φυλή, η οποία πρώτα κατοίκησε εις τα έλη.

Μία καθυστερημένη, ρυπαρή και μικροκαμωμένη φυλή, μόλις και μετά βίας ανθρώπινη, της οποίας η γλώσσα έχει μικρή μόνο ομοιότητα με την ανθρωπίνη ομιλία.

Τέτοια ήταν η καταγωγή των Ούνων που ήλθαν εις την χώρα των Γότθων» (Ιστορία των Γότθων, 24.121-122).



Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. και έπειτα, η ονομασία Ούνοι χαρακτήριζε όλους γενικά τους Τουρκομογγολικούς λαούς, οι οποίοι κυριαρχούσαν εις την απέραντη περιοχή των Ευρασιατικών στεππών, από τον βόρειο Εύξεινο Πόντο έως τον Ειρηνικό ωκεανό, η οποία τότε ονομαζόταν γενικά Σκυθία.

Επομένως, η ανωτέρω αναφορά του Ιορδάνη αποδεικνύει ότι, ένα τμήμα των Τουρκο-Μογγολικών λαών προήλθε εξ της μίξεως των «ακαθάρτων πνευμάτων», δηλαδή των υποχθονίων, ερπετοειδών όντων της Σκυθίας με ανθρωπίνους λαούς.

Ούτως εξηγείται η απίστευτη βαρβαρότης των Ούνων και των απογόνων τους βαρβαρικών λαών, όπως οι Μογγόλοι, οι Βούλγαροι, οι Σελτζούκοι και οι Οθωμανοί Τούρκοι κ.λ.π.

8.Όπως εις τον Βίο του Αγίου Ανδρέα του Σαλού, ούτως και εις την Αποκάλυψη του Ιωάννου αναφέρεται ότι, κάποτε τα ρυπαρά έθνη θα εξέλθουν από το εσωτερικό της χθονός και θα εξορμήσουν κατά της ανθρωπότητος:


9.1-19:   «Και ο πέμπτος άγγελος σάλπισε.
Και είδα αστέρα που έπεσε εκ του ουραβού εις την γή και εδόθη εις αυτόν το κλειδί του φρέατος της αβύσσου.

Και άνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καιομένης καμίνου και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αέρας εκ εκ του καπνού του φρέατος. 


Και εκ του καπνού εξήλθαν ακρίδες εις την γή, και εδόθη εις αυτές εξουσία, σαν την εξουσία που έχουν οι σκορπιοί της γής…


Και οι μορφές των ακρίδων ήσαν όμοιες με ίππους ετοιμασμένους δια πόλεμο και επί των κεφαλών τους είχαν κάτι σαν στέφανο όμοιο με χρυσό και τα πρόσωπά τους ήσαν σαν πρόσωπα ανθρώπων.


Και είχαν τρίχες σαν τρίχες γυναικών και τα δόντια τους αυτών ήσαν σαν λεόντων και είχαν θώρακες σαν θώρακες σιδηρούς και η φωνή των πτερύγων αυτών ήταν σαν φωνή αρμάτων ίππων πολλών τρεχόντων εις τον πόλεμο.


Και έχουν ουρές όμοιες με σκορπιούς και κέντρα και έχουν εξουσία εις τις ουρές τους, να αδικήσουν τους ανθρώπους πέντε μήνες.


Έχουν βασιλέα τους τον άγγελο της αβύσσου, ο οποίος Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών, εις δέ τα Ελληνικά έχει το όνομα Απολλύων.


Και ο έκτος άγγελος σάλπισε και άκουσα μία φωνή εκ των τεσσάρων κεράτων του χρυσού θυσιαστηρίου ενώπιον του Θεού, λέγουσα εις τον έκτο άγγελο.


Εσύ που έχεις την σάλπιγγα λύσε τους τέσσερεις αγγέλους, τους δεμένους επί του μεγάλου ποταμού Ευφράτη.


Και ελύθησαν οι τέσσερεις άγγελοι, οι ετοιμασμένοι εις την ώρα και εις την ημέρα και μήνα και ενιαυτό, δια να φονεύσουν το ένα τρίτο των ανθρώπων.


Και ο αριθμός των στρατευμάτων του ιππικού ήταν 200.000.000 και άκουσα τον αριθμό αυτών.


Και ούτως είδα εις το όραμα τους ίππους και τους καθημένους επ’αυτών, ότι έχουν πυρίνους, υανκιθίνους και θειώδεις θώρακες.


Και οι κεφαλές των ίππων είναι σαν κεφαλές λέοντων και εκ των στομάτων αυτών εξέρχεται πυρ και καπνός και θείο.


Από τούτες τις τρείς πληγές θανατώθηκε το ένα τρίτο των ανθρώπων, εκ του του πυρός, του καπνού και του θείου, του εξερχομένου εκ των στομάτων αυτών.


Διότι, η εξουσία των ίππων είναι εις το στόμα και την ουρά αυτών, επειδή οι ουρές τους είναι όμοιες με όφεις, καθώς έχουν κεφαλές και με αυτές αδικούν…»



Κατά το ανωτέρω απόσπασμα λοιπον, θα ανοίξει το φρέαρ της αβύσσου, δηλαδή τα Τάρταρα και θα αποσφραγισθούν οι τώρα κλειστές πύλες, οι οποίες φράζουν τις υποχθόνιες αβύσσσους, όπου ευρίσκονται φυλακισμένα τα ρυπαρά, υποχθόνια όντα.

Αυτά τα υποχθόνια όντα περιγράφονται ως έχοντα οφιοειδείς και σκορπιοειδείς ουρές και δόντια λεόντων, δηλαδή σαρκοβόρων, αφού καταβροχθίζουν ανθρώπους.


Επίσης, αναφέρεται το τεράστιο πλήθος των υποχθονίων όντων (200.000.000), καθώς και ο εξελιγμένης τεχνολογίας εξοπλισμός τους, όπως ότι, οι «ίπποι» τους, οι οποίοι προφανώς δηλώνουν τα πολεμικά σκάφη τω υποχθονίων, εκτοξεύουν πύρ, ότι τα υποχθόνια όντα φέρουν πυρίνους και σιδηρούς θώρακες, κ.λ.π.

Βασιλεύς των υποχθονίων όντων είναι ο άγγελος της αβύσσου, ο οποίος ονομάζεται Αββαδών ή Απολλύων=καταστροφεύς και σαφώς ταυτίζεται με τον υποχθόνιο «Βασιλέα του Κόσμου» που κυριαρχεί εις την Σαμπάλα και την Αγκάρθα.

Επομένως, εκ των ανωτέρω ενδεικτικών αναφορών αποδεικνύεται ότι, τα υποχθόνια όντα είναι ερπετοειδούς προελεύσεως και έχουν συχνά εμφυτεύσει το γενετικό υλικό τους εις διάφορες επιχθόνιες φυλές, όπως οι Μογγολοειδείς.

Ένας τέτοιος υποχθονίας και ερπετοειδούς προελεύσεως λαός είναι και οι αρχικώς γνωστοί ως Κιμμέριοι, οι οποίοι από την αρχαία εποχή μέχρι και σήμερα αποτελούν έναν ιδιαιτέρως σκοτεινό και αρνητικό παράγοντα της ανθρωπίνης ιστορίας και προσπαθούν διαρκώς να επιβάλουν την κυριαρχία τους επί του επιχθονίου κόσμου, υπό την επικυριαρχία των δρακοειδών αφεντών τους του υποχθονίου κόσμου



1. ΟΙ ΜΥΘΙΚΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΡΕΟΙ



«Θα καταδυθούμε στις μαύρες αβύσσους, στο λημέρι των αβυσσαίων, όπου θα ζήσουμε μέσα σε δόξα και θαύματα για πάντα» (Χ.Φ.Λάβκραφτ, Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ).

Ο Όμηρος εις την ραψωδία λ της Οδυσσείας (Νέκυια), όπου περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέως εις τον Άδη, αναφέρεται εις έναν μυστηριώδη λαό, πλησίον του Άδη:  

«Το πλοίο έφθασε εις τα πέρατα του βαθυρρόου Ωκεανού.

Εκεί δε είναι ο δήμος και η πόλη των Κιμμερίων ανδρών, οι οποίοι είναι κεκαλυμμένοι με αέρα και νεφέλη.

Πότε αυτούς δεν τους βλέπουν οι ακτίνες του φαέθοντος ηλίου, ούτε όταν ανεβαίνει προς τον αστερόεντα ουρανό, ούτε όταν από τα ύψη του ουρανού τρέπεται προς την γαία, αλλά ολέθρια νύκτα σκεπάζει τους δειλούς βροτούς» (Ομήρου Οδύσσεια Λ.13-19).


Αμέσως μετά τους Κιμμερίους, αναφέρεται ότι, ο Οδυσσεύς έφθασε εις τον Άδη.

Και εις τα Αργοναυτικά των Ορφικών, κατά την περιγραφή της επιστροφής των Αργοναυτών από την Κολχίδα, αναφέρονται οι μυστηριώδεις Κιμμέριοι:

«Έπειτα δέ, οδηγούντες το ταχύ πλοίο φθάνουμε εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι είναι οι μόνοι στερημένοι της αίγλης του πυριδρόμου ηλίου» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1126-1128).


Αμέσως μετά τους Κιμμερίους τα Αργοναυτικά περιγράφουν περιοχές του ‘Αδη:
Τον κρυερό Αχέροντα, τις άρρηκτες πύλες του Άδη, τον δήμο ονείρων.


Κατά τον Ησύχιο, το όνομα Κιμμέριος ετυμολογείται από το κάμμερος ή κέμμερος=αχλύς, ομίχλη.

Οι Κιμμέριοι λοιπόν είναι οι ομιχλώδεις, ζοφώδεις, σκοτεινοί, και το όνομά τους δηλώνει ακριβώς τα αναφερόμένα παρά της Οδυσσείας και των Αργοναυτικών ότι, στερούνται παντελώς του ηλιακού φωτός.Επίσης, το όνομα Κιμμέριος σχετίζεται ετυμολογικώς και με το χειμέριος=χειμερινός, αφού η πύλη της χώρας των Κιμμερίων, ευρίσκεται εις τις παγωμένες Αρκτικές περιοχές, όπου επικρατούν συνθήκες αιωνίου χειμώνος και όπου κατά την εποχή του χειμώνος, η νύκτα διαρκεί συνεχώς, φθάνοντας τους έξι συνεχείς μήνες εις τον Βόρειο Πόλο.

Οι Κιμμέριοι δύνανται να ερμηνευθούν και ως «νεφελώδεις» που σχετίζεται με τους σατανικού «νεφελίμ» της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και με το «Νεφελχάϊμ», την ονομασία του σκοτεινού, υποχθονίου κόσμου των νεκρών εις την Σκανδιναβική μυθολογία.

Η αιτία που οι Κιμμέριοι στερούνται παντελώς του ηλιακού φωτός, είναι ότι, ευρίσκονται εις την είσοδο του Άδη, του υποχθονίου κόσμου των νεκρών.

Δηλαδή, οι Κιμμέριοι είναι υποχθόνια όντα, αφού εις την επιφάνεια της χθονός πάντα φθάνει το ηλιακό φώς.

Ο υποχθόνιος κόσμος του Άδου έχει διάφορες εισόδους εις την επιφάνεια της χθονός και προφανώς τόσο ο Οδυσσεύς, όσο και οι Αργοναύτες έφθασαν εις κάποια υποχθόνια πύλη, όπου ήσαν οι υποχθόνιοι Κιμμέριοι.

Κατά την Οδύσσεια η περιοχή αυτή ήταν εις τα πέρατα του βαθυρρόου Ωκεανού.Από την όλη περιγραφή του πλού του Οδυσσέως είναι σαφές ότι, έγινε εις τον Βόρειο (Β. Ατλαντικό και Αρκτικό) Ωκεανό και επομένως κάπου εκεί ήταν και η πύλη από όπου εισήλθε εις τον Άδη.


Και από τα Αργοναυτικά των Ορφικών επιβαιώνεται ότι, οι Κιμμέριοι ευρίσκοντο εις κάποια υποχθόνια πύλη του Βορείου ωκεανού:

Οι Αργοναύτες έφθασαν εις την χώρα των Κιμμερίων, μετά την φυγή τους από την Κολχίδα, ως εξής:

Πρώτα διέσχισαν τις Σκυθικές περιοχές, δηλαδή την σημερινή Ρωσία περνώντας από διαφόρους λαούς: Σκύθες, Γελωνούς, Σαυρομάτες, Αριμασπούς, Πακτούς Αρκτείους κ.λ.π.

Τελικά, η Αργώ «έπεσε εις τον Ωκεανό, τον οποίον οι Υπερβόρεοι μέροπες καλούν Κρόνιο πόντο και νεκρά θάλασσα» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1084).Η Υπερβόρεια νεκρή θάλασσα εις την οποία έφθασαν οι Αργοναύτες διασχίζοντες την Ρωσία, είναι σαφώς ο παγωμένος Αρκτικός ωκεανός.

Κατόπιν, οι Αργοναύτες έφθασαν εις «Ελίκης και Τηθύος έσχατον ύδωρ» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1109).

Η Ελίκη=ελισσομένη, είναι ονομασία των αστερισμών της Μεγάλης και Μικρής Άρκτου, που ελίσσονται πέριξ του Βορείου Πόλου.

Επομένως, οι Αργοναύτες έφθασαν εις τον Βόρειο Πολο, όπου είναι το έσχατο ύδωρ και τα πέρατα του βαθυρρόου ωκεανού, δηλαδή το τέλος του Αρκτικού ωκεανού.


Εις την συνέχεια, οι Αργοναύτες έφθασαν εις τους ευδαίμονες Μακροβίους, οι οποίοι ζούσαν επί εκατομμύρια έτη, με συνεχή νεότητα και απόλυτη ευδαιμονία:

«Αλλά αφού ήλθε η έκτη φωτίζουσα τους ανθρώπους αυγή, φθάσαμε εις το εύπορο και πλούσιο έθνος των Μακροβίων, οι οποίοι ζούν επί πολλούς ενιαυτούς, ήτοι δώδεκα χιλιάδες, αποτελουμένους από εκατονταετείς μήνες με πανσέληνο, όντες έξωθεν πάντων των κακών.

Και αφού εκπληρώσουν το πεπρωμένο του βίου τους, με γλυκύ ύπνο λαμβάνουν το τέλος του θανάτου.

Δεν τους ενδιαφέρουν λοιπόν ο βίος και τα έργα των ανθρώπων, καθώς ανάμεσα εις χλοερούς λειμώνες τρέφονται με γλυκιά τροφή, πίνοντες θείο ποτό, κάτω από θεία δροσιά και λαμπρύνοντες πάντες την αγαπητή συνομηλικία.

Και πάντα έχουν εις τα πρόσωπά τους μειλίχια γαλήνη, και τα παιδιά και οι γονείς, επειδή γνωρίζουν εις τις φρένες και τον νού τους, να πράττουν τα δίκαια και να λέγουν τα συνετά» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1111-1123).

Οι Μακρόβιοι είναι ο μυστηριώδης και μακάριος λαός των Υπερβορέων, εις τον οποίο πήγαινε συχνά ο Θεός Απόλλων και δια τούτο έχει και την προσωνυμία Υπερβόρεος.

Δια την αιωνία και υπεράνθρωπη ευδαιμονία των Υπερβορέων αναφέρει πολύ παραστατικά και ο θείος ποιητής Πίνδαρος εις τον δέκατο Πυθιόνικό του:


29-30:«…Ούτε με πλοίο πηγαίνοντας, ούτε πεζός, μπορείς να εύρης την θαυμαστή οδό δια τον αγώνα (τόπο συγκεντρώσεως) των Υπερβορέων…».


41-46:«…Ούτε οι νόσοι, ούτε το ολέθριο γήρας, επικρατούν εις την ιερά γενεά. Ζούν χωρίς πόνους και μάχες, αποφεύγοντες την υπέρδικο Νέμεσιν.
Κάποτε, με καρδιά πνέουσα θάρρος έφθασε εις τον όμιλο των μακαρίων ανδρών ο παίς της Δανάης (Περσεύς), καθώς τον οδηγούσε η Αθηνά…».



Επίσης, ο Πίνδαρος αναφέρει εις τον τρίτο Ολυμπιόνικό του ότι, και ο θείος Ηρακλής έφθασε εις την χώρα των Υπερβορέων, από όπου έφερε εις την Ολυμπία τον κότινο (αγριελιά) δια του οποίου στεφανώνονταν οι Ολυμπιονίκες:

14-17:«…Και θα βάλει πέριξ της κόμης του, τον στέφανο της γλαυκοχρώμου ελαίας, την οποία κάποτε έφερε από την σκιερά πηγή του Ίστρου ο Αμφιτρυωνιάδης (Ηρακλής), ως κάλλιστο μνήμα των Ολυμπίων άθλων, αφού έπεισε με λόγο τον θεράποντα του Απόλλωνος δήμο των Υπερβορέων…».


25-33:«…Και τότε ο θυμός του (θυμοειδής ψυχή) τον ώθησε να πορευθή εις την Ιστρία γή.Εκεί, τον δέχθηκε η ιπποδαμάστρια θυγατέρα της Λητούς, όταν αυτός ήλθε από τις ράχες και τους πολυστρόφους μυχούς της Αρκαδίας, τότε που εξαναγκασμένος από τον πατέρα του να εκτελέσε τις παραγγελίες του Ευρυσθέως, ήθελε να φέρη την χρυσοκέρατη θηλυκή έλαφο, την οποία κάποτε αφιέρωσε εις την Ορθωσία (Αρτέμιδα) η νύμφη Ταϋγέτη.Αναζητών αυτήν, είδε εκείνη την χθόνα όπισθεν των πνοών του ψυχρού Βορέα Σταθείς εκεί, θαύμαζε τα δένδρα και είχε τον γλυκύ πόθο, να τα φυτεύση εις το τέρμα του δωδεκαστρόφου δρόμου των ίππων».


Ο Ηρακλής μετέβη πάλι εις την χώρα των Υπερβορέων δια να φέρη τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, όπως μας πληροφορεί ο Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη, 5.11):



«Και αφού ετέλεσε τους άθλους εις οκτώ έτη και έναν μήνα, επειδή ο Ευρυσθεύς δεν δέχθηκε τους άθλους των βοσκημάτων του Αυγείου και της Λερναίας (ύδρας), του όρισε ως ενδέκατο άθλο, να φέρη τα χρυσά μήλα από τις Εσπερίδες.

Αυτά δεν ήσαν εις την Λιβύη, όπως είπαν κάποιοι, αλλά επί του Άτλαντος εις τους Υπερβορέους…».

Πολύ σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους αναφέρει και ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, στηριζόμενος κυρίως εις τον φιλόσοφο Εκαταίο Αβδηρίτη, ο οποίος έζησε την εποχή των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και συνέγραψε βιβλίο περί των Υπερβορέων:

«Εμείς δέ αφού θεωρήσαμε άξια συγγραφής τα προς την Αρκτική κείμενα μέρη της Ασίας, δεν νομίζουμε ότι, είναι άσχετο να αναφερθούμε εις τα μυθολογούμενα περί των Υπερβορέων.

Από αυτούς λοιπόν που έχουν συγγράψει τις παλαιές μυθολογίες, ο Εκαταίος (ο Αβδηρίτης) και κάποιοι άλλοι λένε ότι, εις τους αντίπερα της Κελτικής τόπους κατά τον ωκεανό υπάρχει νησος όχι μικροτέρα της Σικελίας.

Αυτή μέν ευρίσκεται προς την Αρκτική, κατοικείται δέ υπό των ονομαζομένων Υπερβορέων, επειδή κείτονται πολύ μακριά από την βορεία πνοή (των ανέμων).

Αυτή δέ είναι εύφορη και παράγει τα πάντα και επίσης, επειδή έχει εξαιρετικά εύκρατο κλίμα, παράγει καρπούς δύο φορές κατ’ έτος.

Μυθολογούν δέ ότι, εις αυτή γεννήθηκε η Λητώ.

Και δια τούτο αυτοί τιμούν τον Απόλλωνα περισσότερο από τους άλλους θεούς.Είναι δε αυτοί σαν ιερείς του Απόλλωνος, αφού καθημερινά υμνούν συνεχώς τούτο τον θεό με ωδές και τον τιμούν εξαιρετικά.

Υπάρχει δέ εις την νήσο μεγαλοπρεπές τέμενος του Απόλλωνος και αξιόλογος ναός σφαιροειδούς σχήματος, κοσμημένος με πολλά αναθήματα.

Υπάρχει και ιερά πόλις τούτου του θεού, της οποίας οι περισσότεροι κάτοικοι είναι κιθαριστές και κιθαρίζοντες συνεχώς, ψάλλουν ύμνους προς τον θεό, επαινώντες τις πράξεις του.

Έχουν δέ οι Υπερβόρεοι κάποια ιδιαιτέρα διάλεκτο και διάκεινται οικειότατα προς τους Έλληνες και ιδίως προς τους Αθηναίους και τους Δηλίους, έχοντες παραλάβει εκ παλαιών χρόνων αυτή την εύνοια.

Και μυθολογούν ότι, κάποιοι Έλληνες επεσκέφθησαν τους Υπερβορέους και κατέλιπαν πολυτελή αναθήματα, επιγεγραμμένα με Ελληνικά γράμματα.

Ωσαύτως δέ και ο Υπερβόρεος Άβαρις κατήλθε παλαιά εις την Ελλάδα, δια να ανανεώση την προς τους Δηλίους εύνοια και συγγένεια.

Και λένε ότι, η σελήνη φαίνεται εξ αυτής της νήσου να απέχη παντελώς ολίγον εκ της γής και να έχη κάποιες φανερές γεώδεις εξοχές.

Λέγεται δέ ότι και ο θεός έρχεται εις την νήσο κάθε δεκαεννέα έτη, εις τα οποία συντελούνται οι αποκαταστάσεις (επιστροφές εις τις ίδιες θέσεις) των άστρων.

Και δια τούτο ο δεκαεννεατής χρόνος ονομάζεται υπό των Ελλήνων ενιαυτός του Μέτωνος.

Κατά δέ αυτή την επιφάνεια, ο θεός κιθαρίζει και χορεύει συνεχώς τις νύκτες, από την εαρινή ισημερία έως την ανατολή των Πλειάδων, τερπόμενος με τις επιτυχίες του.


Βασιλεύουν δέ εις αυτή την πόλη και άρχουν του τεμένους οι ονομαζόμενοι Βορεάδες, καθώς είναι απόγονοι του Βορέου, και πάντα διαδέχονται κατά γένος τα αξιώματα» (Ιστορική Βιβλιοθήκη, Β.47).

Σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους μας δίδει και ο Ηρόδοτος εις το τέταρτο βιβλίο (Μελπομένη) των Ιστοριών του, αν και αμφισβητεί την ύπαρξη τους:

Δ.32: «…Αλλά και ο Ησίοδος έχει αναφέρει περί των Υπερβορέων, καθώς και ο Όμηρος εις τους Επιγόνους, αν όντως ο ΄Ομηρος εποίησε αυτό το έπος».


Δ.33: «…Την πρώτη φορά, οι Υπερβόρεοι έστειλαν δύο κόρες, δια να φέρουν τις ιερές προσφορές, οι οποίες, όπως αναφέρουν οι Δήλιοι, ονομάζονταν Υπερόχη και Λαοδίκη.
Μαζί με αυτές, οι Υπερβόρεοι έστειλαν προς ασφάλεια πέντε αστούς άνδρες ως συνοδούς τους, αυτούς που τώρα καλούν Περφερέες και έχουν μεγάλες τιμές εις την Δήλο…».


Δ.35: «Αυτοί οι ίδιοι (οι Δήλιοι) λέγουν ότι και η Άργη και Ώπις, οι οποίες ήσαν Υπερβόρεες παρθένοι, αφού επορεύθησαν διαμέσου των ιδίων ανθρώπων, έφθασαν εις την Δήλο ακόμη πιο πρίν από την Υπερόχη και Λαοδίκη.
Λέγουν ότι, αυτές μέν έφθασαν δια να φέρουν τον φόρο που έταξαν εις την Ειλειθυία δια τον ταχύ τοκετό, η δέ Άργη και η Ώπις ήλθαν μαζί με τις θεές και αυτοί έχουν αποδώσει και άλλες τιμές προς την Άργη και την Ώπιν…».


Δ.36: «Και αυτά μέν ας ειπωθούν περί των Υπερβορέων.Διότι δεν αναφέρω τα λεγόμενα περί του Αβάριος, δια τον οποίον λέγουν ότι, ήταν Υπερβόρεος και ότι, ένα βέλος τον περιέφερε εις όλη την γή, χωρίς αυτός να τρώη τίποτα.Αν δέ υπάρχουν κάποιοι υπερβόρειοι άνθρωποι, υπάρχουν και άλλοι υπερνότιοι…».

Πολύ σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους μας παρέχει και ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος είχε συλλέξει πολλές πανάρχαιες γνώσεις:

«Λέγουν ότι, ο κότινος μεταφέρθηκε εις τους Έλληνες υπό του Ηρακλέους, από την γή των Υπερβορέων, οι οποίοι είναι άνθρωποι που κατοικούν υπέρ τον άνεμο Βορέα.

Πρώτος μέν ο Λύκιος Ωλήν, εις ύμνο που εποίησε προς την Αχαιία, ανέφερε ότι, η Αχαιία έφθασε εις την Δήλο εκ τούτων των Υπερβορέων.

Έπειτα δέ, ο Μελάνωπος ο Κυμαίος εις την ωδή του προς την Ώπιν και την Εκαέργη ανέφερε ότι και αυτές έφθασαν εις την Δήλο εκ των Υπερβορέων, ακόμη πρότερον της Αχαιίας.

Ο Αριστέας δε ο Προκοννήσιος μνημόνευσε και αυτός τους Υπερβορέους, ο οποίος ίσως είχε πληροφορηθεί κάτι περισσότερο περί αυτών παρά των Ισσηδόνων, εις τους οποίους είχε φθάσει, όπως λέει εις τα έπη του…» (Ελλάδος Περιήγησις, Α΄Ηλειακών, 7.7-9).

«Η Βοιώ δέ, επιχωρία γυναίκα η οποία εποίησε ύμνο προς τους Δελφούς, ανέφερε ότι, κατασκευάσθηκε το μαντείο δια τον θεό από τον Ωλήνα και άλλους αφιχθέντες εκ των Υπερβορέων και ότι, τούτος μάντευσε πρώτος και έψαλε πρώτος το εξάμετρο.

Η Βοιώ δε συνέθεσε τα εξής: “Πράγματι, εδώ ίδρυσαν αλάθητο χρηστήριο οι παίδες των Υπερβορέων, ο Παγασός και ο θείος Αγυιεύς”.

Απαριθμούσα δέ και άλλους Υπερβορέους, εις το τέλος του ύμνου αναφέρει τον Ωλήνα: 
“Και ο Ωλήν, ο οποίος έγινε ο πρώτος προφήτης του Φοίβου και πρώτος συνέθεσε άσμα αρχαίων επών”…» (Ελλαδος Περιήγησις, Φωκικά, 5.7-8).


Εκ του συνδυασμού των ανωτέρω αποσπασμάτων συνάγονται ορισμένα σημαντικά συμπεράσματα δια τον μυστηριώδη λαό των Υπερβορέων:


1.Αφού δεν μπορεί να φθάσει κάποιος εις αυτούς, δια ξηράς ή θαλάσσης, είναι προφανές ότι, η χώρα τους δεν ευρίσκεται επί της χθονός μας.

Τούτο αποδεικνύεται και από τις αναφορές ότι, η χώρα των Υπερβορέων είναι πολύ έυφορη και με εύκρατο κλίμα, καθώς και ότι, εκεί από εκεί έφερε εις τον Ολυμπία ο Ηρακλής τον κότινο.Βεβαίως, δεν υπάρχει εις τις απώτατες αρκτικές περιοχές εύφορη νήσος με φυτά, αλλά αντιθέτως αιώνιο ψύχος και παντελής έλλειψις φυτών.

Επίσης, αφού από την εαρινή ισημερία έως την ανατολή των Πλειάδων (τον μήνα Μάϊο) δεν υπάρχει καθόλου νύκτα εις τον απώτατο Βορρά, αλλά αντιθέτως διαρκής ημέρα, είναι αδύνατον να είναι εκεί η χώρα, όπου ο Απόλλων κιθαρίζει και χορεύει συνεχώς τις νύκτες κατ’ αυτό το χρονικό διάστημα.

Τα ανωτέρω ενισχύονται και από την ετυμολογία της λέξεως Υπερβόρεος, που σημαίνει ο άνωθεν του Βορέου.

Το όνομα Βορέας σημαίνει ο θεός Βορέας, ο βόρειος άνεμος, καθώς και το βόρειο σημείο του ορίζοντος, ενώ προέρχεται εκ ρίζας που σημαίνει βράχος, όρος, εκ της οποίας προέρχεται και η λέξις υπερβόριος=ο πέραν των ορέων.

Επομένως, είναι σαφές ότι, η μακαρία χώρα των Υπερβορέων είναι ουρανία και δια τούτο θεωρούταν ότι, είχε γενηθεί εις αυτή η θεά Λητώ.

Δεν μπορούμε να εντοπίσουμε ακριβώς την ουρανία θέση της χώρας των Υπερβορέων, αλλά αφού αυτοί είναι αφιερωμένοι εις τον θεό Απόλλωνα, πιθανώς η χώρα τους ευρίσκεται εις το τριπλό αστρικό σύστημα του Σειρίου, το οποίο αποτελεί την αστρική έκφανση του θεού Απόλλωνος.


2.Οι Υπερβόρεοι έχουν υπεράνθρωπη φύση, αφού δεν προσβάλλονται από νόσους και γήρας, αλλά αντιθέτως ζούν δια τεράστιο χρονικό διάστημα.

Ενδεικτική της αιωνίου ευδαιμονίας των Υπερβορέων είναι και η αρχαία Ελληνική έκφρασις τύχη υπερβόρεος=ασυνήθης ευτυχία.

Βάσει της ανωτέρω αναφοράς των Αργοναυτικών τω Ορφικών ότι, οι Υπερβόρεοι ζούν επί 12.000 ενιαυτούς, που εχουν εκατονταετείς μήνες, συπεραίνουμε ότι, η διάρκεια ζωής των Υπερβορέων είναι 12.000 ενιαυτοί επί 12 μήνες έκαστος ενιαυτός, επί 100 έτη έκαστος μήνας, δηλαδή 14.400.000 έτη!

Την υπεράνθρωπη φύση των Υπερβορέων αποδεικνύει και η ανωτέρω αναφορά του Ηροδότου ότι, ο Άβαρις δεν έτρωγε καθόλου.

Επίσης, οι υπεράνθρωποι Υπερβόρεοι είναι οικειότατοι και συγγενείς των Ελλήνων, χρησιμοποιούν κάποια ιδιαιτέρα (προφανώς Ελληνική) διάλεκτο και είναι ο ιερός λαός του Απόλλωνος, ενός εκ των μεγίστων θεών των Ελλήνων.

Είναι λοιπόν προφανές ότι, οι Υπερβόρεοι είναι ένα ουράνιο Ελληνικό φύλο, αποτελούντες ένα επίλεκτο τμήμα του θείου και παν-συμπαντικού είδους των Ελ-λήνων.

Δια τούτο και κατέχουν υπερεξελιγμένη τεχνολογία, όπως αποδεικνύει η αναφορά του Ηροδότου ότι, ο Άβαρις ταξίδευε εις όλη την γή με ένα ιπτάμενο βέλος, δηλαδή κάποιο εξελιγμένο ιπτάμενο σκάφος των Υπερβορέων.

Επομένως, οι Υπερβόρεοι είναι οι αφιερωμένοι εις τον Απόλλωνα ουράνιοι Έλληνες και ούτως μπορούν κάλλιστα να αποκληθούν ανώτατοι θεράποντες του θεού Απόλλωνος ή Απολλωνία Φρουρά.


3.Ουδέποτε μπόρεσαν να ανέλθουν απλοί θνητοί εις την ουρανία χώρα των Υπερβορέων, αλλά έφθασαν μόνο ημίθεοι ήρωες, όπως οι Διογενείς Περσεύς και Ηρακλής και οι Αργοναύτες.

Αντιθέτως, αρκετοί Υπερβόρεοι επεσκέφθησαν τους επιχθονίους συγγενείς τους εις την Ελλάδα, κατερχόμενοι εις την Δήλο και τους Δελφούς και ούτως καθίσταται προφανές ότι, οι δύο αυτές ιερές τοποθεσίες του θεού Απόλλωνος αποτελούν τις χθόνιες απολήξεις χωροχρονικών πυλών προς την ουρανία χώρα των Υπερβορέων.

Επίσης, μία άλλη χωροχρονική πύλη πρός την χώρα των Υπερβορέων ευρίσκεται πλησίον του Βορείου Πόλου, δια της οποίας έφθασαν εις τους Υπερβορέους οι Αργοναύτες.

Πιθανώς, αυτή η πύλη σχετίζεται με τις ιδιόμορφη λειτουργία του χθονίου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου εις τον Βόρειο Πόλο, αφού ηλεκτρομαγνητικά πεδία συγκεκριμένης φύσεως και διατάξεως έχουν την δυνατότητα να σχηματίζουν δίνες, οι οποίες με την σειρά τους ανοίγουν πύλες.


4.Τα ονόματα αρκετών εκ των Υπερβορέων, οι οποίοι κατήλθαν εις την Ελλάδα, δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά συμβολίζουν την ουρανία φύση τους και την άμεση σχέση τους με τον θεό Απόλλωνα:


α.Το όνομα Άβαρις σημαίνει ο μη έχων βάρος και δηλώνει ότι, ο Άβαρις δεν δεσμευόταν από τις βαρυτικές δυνάμεις, τόσο λόγω του ιπταμένου σκάφους του, όσο και λόγω της ουρανίας και υπερανθρώπου φύσεώς του.


β.Το όνομα Ωλήν αντιστοιχεί λεξαριθμικά εις τον αριθμό 888, ο οποίος είναι εκ των ιερών αριθμών του θεού Απόλλωνος, αφού συμβολίζει τόσο τις μουσικές οκτάβες του θεού της μουσικής Απόλλωνος, όσο και την αστρική οκτάβα που σχηματίζουν οι τροχιές του Σειρίου Α και του Σειρίου Β, εις το τριπλό αστρικό σύστημα του Σειρίου.


γ.Το όνομα Αγυιεύς προέρχεται εκ της λέξεως αγυιά=οδός και σημαίνει ο των οδών, ενώ αποτελούσε και επωνυμία του Απόλλωνος, ως φύλακος των οδών.Το όνομα αυτό δηλώνει τις χωροχρονικές οδούς, οι οποίες συνδέουν την χώρα των Υπερβορέων με τον πλανήτη μας


δ.Το όνομα Παγασός σχετίζεται με την πόλη Παγασές, που ήταν το κέντρο της λατρείας του Απόλλωνος εις την Θεσσαλία.


ε.Το όνομα Άργη σημαίνει η λαμπρά, καθώς προέρχεται εκ της λέξεως αργής=λευκός,λαμπρός, απαστράπτων.
Η Άργη ονομαζόταν και Εκαέργη, που σημαίνει η μακρόθεν ενεργούσα, ενώ ο Απόλλων αποκαλούταν και εκάεργος.


Αμέσως, μετά τους Υπερβορέους, οι Αργοναύτες έφθασαν εις τους ζοφώδεις Κιμμερίους. Προφανώς, εγγύς του Βορείου Πόλου, εκτός από την θετική πύλη προς τον ουράνιο κόσμο των Υπερβορέων, υπάρχει και μία άλλη αρνητική, ενεργειακή ή γεωφυσική πύλη, η οποία οδηγεί εις τον σκοτεινό υποχθόνιο κόσμο και πλησίον αυτής κατοικούσαν οι υποχθόνιοι Κιμμέριοι.


Πράγματι, πλήθος μαρτυρίων και στοιχείων της θεωρίας περί της «κούφιας ή κοίλης γής» επιβεβαιώνουν ότι, υπάρχει ένας τεράστιος δίαυλος επικοινωνίας του επιχθονίου και υποχθονίου κόσμου, εγγύς του Βορείου Πόλου, από όπου ανήρχοντο και συνεχίζουν να ανέρχονται εις τον κόσμο μας υποχθόνια όντα, μεταξύ των οποίων και ο λαός των Κιμμερίων.Ενδεικτικά αναφέρονται κατωτέρω τα εξής στοιχεία:

α.Ο δορυφόρος ESSA-7 έλαβε εις τις 23 Νοεμβρίου του 1968 μία φωτογραφία της περιοχής του Βορείου Πόλου χωρίς σύννεφα, εις την οποία απεικονίζεται μία οπή τεραστίων διαστάσεων.Αν και υπάρχει έντονη διαφωνία δια την ερμηνεία αυτής της φωτογραφίας, η ύπαρξίς της και μόνο θέτει αρκετά ερωτήματα.

β.Το 1908, ο Αμερικανός συγγραφεύς Γουίλις Τζώρτζ Έμερσον εξέδοσε το βιβλίο του «Ο Καπνώδης Θεός», εις το οποίο κατέγραψε την διήγηση του Νορβηγού αλιέως Όλαφ Γιάνσεν, ο οποίος δήλωνε ότι, διαμέσου μίας τεραστίας οπής εις τον Αρκτικό ωκεανό έφθασε εις ένα υποχθόνιο, κατοικημένο κόσμο.

γ.Ο Χίτλερ και πολλά ανώτατα στελέχη των Ναζί πίστευαν ακράδαντα εις την ύπαρξη ενός υποχθονίου, κατοικημένου κόσμου, του οποίου ο δίαυλος επικοινωνίας με τον επιχθόνιο κόσμο ευρίσκεται πλησίον του Βορείου Πόλου.

Πρός αναζήτηση αυτού του διαύλου επικοινωνίας, η Aμπχερνέμπε (Διεύθυνση Ιστορικών Αναζητήσεων) των Ές-Ές είχε οργανώσει εξερευνητική αποστολή εις τον Αρκτικο ωκεανό.

Πηγή αρχείο παλιών ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝhttp://attikanea.blogspot.com/2016/11/blog-post_251.html

Προβολές : 6,290


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα