Η συμφωνία που ανατρέπει τα δεδομένα για Ελλάδα και Τουρκία – Ραγδαίες εξελίξεις εν όψει

Η χώρα μας είναι απορροφημένη στις τουρκικές προκλήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Εντούτοις, οι περισσότεροι παρέκαμψαν το σημαντικό γεγονός της χθεσινής υπογραφής των «Συμφωνιών του Αβραάμ» από Ισραήλ, Μπαχρέιν και Αραβικά Εμιράτα, συμφωνία, οι οποίες αλλάζουν τα δεδομένα στην Μέση Ανατολή και επηρεάζει και τα Ελληνοτουρκικά.

Συγκεκριμένα, για όσους δεν διάβασαν χθες, το Ισραήλ, το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και οι ΗΠΑ υπέγραψαν το βράδυ της Τρίτης, τις συμφωνίες με τις οποίες ομαλοποιούνται οι σχέσεις των τριών χωρών, σε μια τελετή στον Λευκό Οίκο.

Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου υπέγραψε τις ιστορικές συμφωνίες που επιτεύχθηκαν υπό την αιγίδα του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, με τις οποίες τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν αναγνωρίζουν πλέον το εβραϊκό κράτος.

Εμπρός σε αυτή την απόφαση, ξεσηκώθηκαν οι Παλαιστίνιοι, κάνοντας λόγο για προδοσία.

Στην πολιτική όμως έχουμε να κάνουμε με συμφέροντα και αυτό που συμφέρει τον διεθνή παράγοντα, στην παρούσα φάση, είναι η «παγκόσμια ειρήνη στρατηγικής σημασίας», προκειμένου να προωθηθεί ο διάλογος σε σχέση με την τύχη της διακυβέρνησης του πλανήτη με πρώτο μέλημα να βρεθεί κοινό έδαφος ανάμεσα στα μεγάλα συμφέροντα (διεθνιστική Δύση – Ρωσία, Τραμπ).

Από την πλευρά του Μπαχρέιν, υπέγραψε την συμφωνία ο υπουργός Εξωτερικών Άμπντελ Λατίφ αλ Ζαγιάνι ενώ τα ΗΑΕ εκπροσωπήθηκαν από τον υπουργό Εξωτερικών και Διεθνούς Συνεργασίας Σεΐχ Αμπντάλα μπιν Ζαγιέν αλ Ναχιάν.

Οι εκπρόσωποι των τριών χωρών, μαζί με τον πρόεδρο Τραμπ, υπέγραψαν επίσης μια κοινή διακήρυξη, με τον Αμερικανό Πρόεδρο να κάνει λόγο για μια «νέα Μέση Ανατολή»

ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Οι “Συμφωνίες του Αβραάμ” όπως έχουν ονομαστεί ακολουθούν αυτή του Ισραήλ  με την Ιορδανία, το 1994 και αυτή της Αιγύπτου με το εβραϊκό κράτος, το 1979. Προβλέπουν ένα ευρύ φάσμα επιχειρηματικών και εμπορικών δραστηριοτήτων, συνεργασία στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα, καθώς επίσης συνέργειες στο ενεργειακό πεδίο.

Ο Τραμπ, μη μπορώντας να «λύσει» το Παλαιστινιακό, έψαχνε εναγωνίως παγκόσμιες διπλωματικές επιτυχίες εν όψει και των επερχομένων εκλογών της 3ης Νοεμβρίου, οπότε μεσολάβησε γι’ αυτή την συμφωνία. Αυτή η επιτυχία μαζί με εκείνη της Σερβίας – Κοσόβου τον «ανεβάζει επίπεδο» και παρουσιάζει στους Εβραίους των ΗΠΑ ότι ώθησε ακόμα μία αραβική χώρα να αναγνωρίσει το Ισραήλ.

Το Ισραήλ, από την πλευρά του, και πιο συγκεκριμένα ο Μπ. Νετανιάχου, ήθελε εξίσου αυτή την συγκεκριμένη περίοδο την συμφωνία για να παρουσιαστεί ως ο τρίτος Ισραηλινός ηγέτης που έκανε «ειρήνη» με ένα αραβικό κράτος και να ανοίξει τον δρόμο για να ακολουθήσουν και άλλες αραβικές χώρες, απομονώνοντας την Παλαιστίνη και φέρνοντας πιο κοντά μια συμφωνία για το Παλαιστινιακό με το Τελ Αβίβ σε θέση ισχύος απέναντι στον Ο.Η.Ε., ο οποίος έχει αναπτύξει φιλοπαλαιστινιακές τάσεις.

Τέλος, τα Εμιράτα στόχευαν στο να αναπτύξουν μία στρατηγική συνεργασία με τους Ισραηλινούς, δρώντας με το βλέμμα στο εχθρικό Ιράν, ενώ απέκτησαν κύρος στον αραβικό κόσμο, μιας και σταματούν τις διαδικασίες προσάρτησης περιοχών της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ.

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ

Μεγάλος χαμένος είναι οι Παλαιστίνιοι, καθώς όσες περισσότερες συμφωνίες με αραβικές χώρες κλείνει το Ισραήλ, τόσο απομονώνεται η Παλαιστίνη, όπως προαναφέραμε.

Ωστόσο, εκτός από την Παλαιστινιακή Αρχή (Φατάχ) και την Χαμάς, την συμφωνία καταδίκασε το Ιράν, το οποίο προσβλέπει σε κυριαρχία στον Κόλπο εις βάρος του Ισραήλ, αλλά και η Τουρκία, που γλυκοκοιτάζει την πρωτοκαθεδρία στο σουνιτικό Ισλάμ, διατηρώντας στενούς δεσμούς με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» που θεωρεί εχθρική χώρα τα Εμιράτα.

Ωστόσο Ιράν, Παλαιστίνη και Τουρκία, δύσκολα μπορούν να πάνε κόντρα στο γενικό ρεύμα που επικρατεί, ειδικά  μετά και την δημόσια επιδοκιμασία της συμφωνίας από τον πρόεδρο της Αιγύπτου και τον βασιλιά της Ιορδανίας.

Οι περισσότερες αραβικές χώρες βαρέθηκαν να περιμένουν το Παλαιστινιακό και πλέον η εξεύρεση λύσης σε αυτό δεν συνιστά προϋπόθεση εξομάλυνσης των σχέσεων με το Ισραήλ.

ΕΛΛΑΔΑ

Τα διεθνή συμφέροντα επιζητούν ΕΙΡΗΝΗ και ΑΣΦΑΛΕΙΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όποιος έχει την ισχύ ή την ικανότητα να την διασφαλίζει, θα έχει κέρδη.

Τώρα το πώς θα λυθεί το Παλαιστινιακό θα το δούμε, πάντως το Ισραήλ δεν είναι πια απομονωμένο στον αραβικό κόσμο και αυτό ο Ο.Η.Ε. και η διεθνιστική Δύση (Βαθύ Κράτος ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση), που στηρίζουν τις παλαιστινιακές θέσεις, θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη.

Ενδεχομένως, ήρθε η ώρα για το Ισραήλ, όντας ανάμεσα σε τόσες αραβικές χώρες, να μπορέσει να παίξει κομβικό ρόλο στην περιοχή.

Η Ελλάδα μπορεί να βγει κερδισμένη, ενώ η Τουρκία περισσότερο απομονωμένη.

Αυτό γιατί η χώρα μας κινείται στον άξονα της πολιτικής σταθερότητας στην περιοχή, διατηρώντας στρατηγικής σημασίας σχέσεις με Ισραήλ και Αραβικά Εμιράτα, τα οποία ανταγωνίζονται την Άγκυρα, χωρίς να έχουν φοβικά σύνδρομα, όπως για παράδειγμα η Αίγυπτος. Η Ελλάδα μέσω της συμμαχίας μπορεί και πρέπει να επιστρέψει στην Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, ενισχύοντας την διπλωματική της θέση.

Αντίθετα η Τουρκία έχει τα δικά της σχέδια, τα οποία προκαλούν φουρτούνες στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ,

Ισραήλ και Τραμπ αντιπαρέθεσαν στον Ο.Η.Ε. δικό τους σχέδιο ειρήνης με ενίσχυση του ρόλου του Τελ Αβίβ στον αραβικό κόσμο, από το οποίο απορρέουν πιέσεις στην Παλαιστίνη να αποδεχθεί σύγκλισή με το Τελ Αβίβ, υπό τις νέες συνθήκες των Συμφωνιών του Αβράαμ.

Το εν λόγω σχέδιο έγινε αποδεκτό στην περιοχή και ίσως αναγκάσει τα Ηνωμένα Έθνη να επαναπροσδιορίσουν την στάση τους σε σχέση με την «λύση» του Παλαιστινιακού.

Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία είναι μία θετική εξέλιξη όχι μόνο για το Ισραήλ, τα ΗΑΕ και την σταθερότητα της περιοχής, αλλά αλλάζει το γεωπολιτικό σκηνικό στην ευρύτερη περιφέρεια και φυσικά στη ΝΑ Μεσόγειο, που μας ενδιαφέρει άμεσα, δημιουργώντας πλέον προϋποθέσεις «επιστροφής» της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή εις βάρος της Τουρκίας, όσο αυτή συνεχίζει την επιθετική πολιτική, η οποία προκαλεί αναταράξεις στην περιοχή.