Κάποτε με τρόμαζαν οι μάσκες των ανθρώπων, και τα λόγια πίσω από την πλάτη.

Κάποτε με τρόμαζαν οι μάσκες των ανθρώπων, και τα λόγια πίσω από την πλάτη.

18 Μαρτίου, 2021 1 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:248
Μοίρασέ το

 

Τώρα απλά χαμογελώ και συνεχίζω τη διαδρομή μου, γιατί ξέρω καλά πως όσοι μιλούν πίσω απ’ την πλάτη μου, ακριβώς εκεί ανήκουν.

 

 

 

 

Άφησε τους διπρόσωπους, τους μασκοφορεμένους και τους φοβισμένους, να βλέπουν την πλάτη σου, γιατί είναι πολύ λίγοι για να σε κοιτάξουν κατά πρόσωπο…

Στο φως, δεν αντέχουν οι σκοτεινοί…

 

Καλλιόπη

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

 

Κάποτε με φόβιζαν αυτά τα λόγια πίσω απ’ την πλάτη μου. Με τρόμαζε το παρασκήνιο που μπορεί να υπήρχε και που δεν το γνώριζα.

Με τρόμαζε η ευκολία με την οποία μπορούσε ν’ αλλάζει η όψη των ανθρώπων, όταν δεν κοιτούσα.

Με τρόμαζαν τα όμορφα λόγια μπροστά μου, που με το απομακρυνόμουν γίνονταν ψίθυροι που έσταζαν δηλητήριο.

Κάποτε με τρόμαζαν όλες αυτές οι διπλωματικές, σκακιστικές κινήσεις, με απώτερο σκοπό το ματ εναντίον μου. Όλες αυτές οι πισώπλατες, έντεχνες προσπάθειες αποκαθήλωσης, που συνοδεύονταν από ψεύτικα χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Κάποτε με τρόμαζαν αυτές οι μάσκες που έπεφταν με το που γυρνούσα το βλέμμα.

Μεγάλωσα πια κι έπαψα να τρομάζω μ’ όλα τα δήθεν και τα ψεύτικά τους.

Μεγάλωσα κι έμαθα πως θέλει δύναμη για να μπορούν οι άνθρωποι να έχουν ένα μόνο πρόσωπο, θέλει δύναμη για να μπορούν να δείχνουν ευθέως όσα νιώθουν και να μην χρειάζεται να προσποιηθούν.

Θέλει δύναμη και δυστυχώς ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο με ύπουλα, φοβισμένα ανθρωπάκια. Τι άλλο από φόβος εξάλλου, μπορεί να οδηγήσει σε υπόγειες συμπεριφορές και πισώπλατα λόγια;

Μεγάλωσα κι έπαψα να φοβάμαι αυτούς που επιλέγουν κατά περίπτωση, ένα απ’ τα χίλια προσωπεία τους.

Μεγάλωσα κι απλά γελάω, γιατί ξέρω πόσο τρομαγμένα πλάσματα είναι.

Μεγάλωσα κι απλά λυπάμαι, γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να σταθούν όρθιοι και να κοιτάξουν τους άλλους κατάματα. Λυπάμαι, γιατί ξέρω πως η μοίρα που επέλεξαν είναι να σέρνονται αέναα.

Κάποτε με τρόμαζαν αυτές οι μάσκες που έπεφταν με το που γυρνούσα το βλέμμα.

Τώρα απλά χαμογελώ και συνεχίζω τη διαδρομή μου, γιατί ξέρω καλά πως όσοι μιλούν πίσω απ’ την πλάτη μου, ακριβώς εκεί ανήκουν.

 

 

Πηγή

Προβολές : 248


Μοίρασέ το:



Ετικέτες:

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα