ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Διευκρινίσεις (Για όσους θέλουν να μάθουν την ΑΛΗΘΕΙΑ για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ και την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ)

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Διευκρινίσεις (Για όσους θέλουν να μάθουν την ΑΛΗΘΕΙΑ για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ και την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ)

17 Ιανουαρίου, 2023 143 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:2,425
Μοίρασέ το

 

Δημήτριος Τσεργίνης: “Να γιατί προσωπικώς πιστεύω ότι κύρια οδός προς την  εξακρίβωση της ιστορικής Αλήθειας (όσο αυτό είναι εφικτό σε εμάς, τους ανθρώπους) παραμένει η Ετυμολογία.”

 

 

 

 

Όταν λίγες μέρες πριν αποδέχθηκα με χαρά την πρόταση του κυρίου Δημήτριου Τσεργίνη (λογοτεχνικό όνομα του γνωστού Ιστορικού – Ερευνητή και συγγραφέα Δημήτριου Μιχαλόπουλου) να “κάνουμε ένα μακροβούτι στην Ελληνική Ιστορία και όχι μόνον, ήμουν σίγουρη πως η ύλη των θεμάτων του θα ήταν … γροθιά στο μαχαίρι και θα ξεσήκωνε μεγάλες αντιδράσεις…και οφείλω να ομολογήσω πως πρώτη αντέδρασα εγώ στο διάβασμα του πρώτου θέματος…

Κακά τα ψέματα… είμαστε ο λαός του “μη μου τους κύκλους τάραττε” και αρνούμεθα να δούμε και μια άλλη πλευρά, όσο κι αν αυτή είναι τεκμηριωμένη επιστημονικά…  είμαστε καχύποπτοι και καλά κάνουμε γιατί μας έχουν εξαπατήσει πολλοί και πολλάκις, αλλά και ως λαός είμαστε ανιστόρητοι, και κυρίως είμαστε … εγωϊστές…

Ως συνέχεια της πρώτης… “βουτιάς” την οποία θα διαβάσετε με τίτλο:

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ (ΜΕΡΟΣ Α’) (ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΧΘΗΚΑΜΕ;;; ΝΑΙ!)

… στο παρόν άρθρο, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών,  δεν δίδονται μόνο διευκρινίσεις, αλλά… ο ιστορικός συγγραφέας, κάνει το επόμενο βήμα, που αγγίζει την Ορθοδοξία… και όχι μόνο…

Προτείνω να το διαβάσετε και να το κρίνετε με ανοιχτά μυαλά… και φυσικά ν’ ασκήσετε το δικαίωμά σας να καταθέσετε την άποψη ή την διαφωνία σας, αλλά παρακαλώ με τεκμήρια…

Ας θυμηθούμε επιτέλους κι αυτή την έρμη την φράση του Μεγάλου Φιλοσόφου ΣΩΚΡΑΤΗ… “ΕΝ ΟΙΔΑ, ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ”…

Όταν την είχε πει αυτός, ένας από τους κορυφαίους Φιλοσόφους της Ιστορίας μας, εμείς, πώς τολμάμε να κάνουμε τους … ξερόλες;;;

 

Καλλιόπη Σουφλή

 

 

Υ.Γ. Και για όποιον θέλει να ενημερωθεί για το βιογραφικό του Κυρίου Δημήτριου Μιχαλόπουλου (Δημήτριου Τσεργίνη), το παραθέτω εδώ…
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%93._%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82

 

 

Δημήτριου Τσεργίνη

 

Β΄

 

Εν πολλοίς περίμενα τη σφοδρότητα των σχολίων που πλαισίωσαν το πρώτο μέρος της σειράς των άρθρων μου.  Παρά το ότι, όμως, η σφοδρότητα αυτή ήταν κάτι το -ας το πούμε- φυσιολογικό, νοιώθω την υποχρέωση να προχωρήσω σε ορισμένες διευκρινίσεις.

Και αυτό, όχι μόνο προκειμένου να τεκμηριώσω τα όσα διαλαμβάνονται στο κείμενό μου, αλλά και για να “αποκαθάρω” την οικοδέσποινά μας, Κυρία Καλλιόπη Σουφλή, της οποίας το μόνο οιονεί παράπτωμα έγκειται στην ανεκτικότητα με την οποία υποδέχεται και άρθρα και σχόλια και -ακόμη!- ύβρεις.

Θέλω λοιπόν άπαξ δια παντός να ξεκαθαρίσω ότι η χρήση του ψευδώνυμου “Τσεργίνης” συνιστά αποκλειστικώς δική μου απόφαση.

Η Κυρία Σουφλή είχε, στην αρχή, ευγενώς επιχειρήσει να με αποτρέψει… αλλά εγώ επέμεινα και μάλιστα της υπέδειξα να διασαλπίσει πως η ίδια γνωρίζει και τα “δύο πρόσωπα”, δηλαδή τους Δημήτρη Μιχαλόπουλο και Δημήτριο Τσεργίνη.

Με τη γλυκύτητα που τη διακρίνει, η Κυρία Σουφλή εκούσα άκουσα δέχτηκε.

Από την πλευρά μου πάλι, δεν είχα -μεγάλες- τύψεις για το ψέμμα που επωμίστηκα και το οποίο επέβαλα στην οικοδέσποινά μας, επειδή είχα την πρόθεση να αποκαλυφθώ ως τάχιστα. Όπερ και εγένετο, αγαπητοί αναγνώστες.

Συνεπώς, εγώ μεν θα αρθρογραφώ (όσο βέβαια με ανέχεται η Κυρία Σουφλή) στα “Αττικά Νέα” ως Τσεργίνης, σεις δε θα γνωρίζετε ότι Δημήτριος Τσεργίνης=Δημήτρης Μιχαλόπουλος.

Γιατί το κάνω αυτό; Για λόγους καθαρά προσωπικούς, συναισθηματικής υφής, τους οποίους κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει, εάν δεν γνωρίζει την ιστορία της οικογένειάς μου…

Και ταύτα μεν ούτως εχέτω, όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι μας.

 

Ας έρθουμε τώρα στο δοκίμιο του κ. Πασχάλη Κιτρομηλίδη.

 

Το πρώτο και κύριο που θέλω να τονίσω είναι ότι η ταύτιση Ελλήνων και Εβραίων επιχειρείται από τον κ. Κιτρομηλίδη και όχι από εμένα. Εγώ απλώς εξήγησα ότι εν πολλοίς ο εν λόγω Ακαδημαϊκός (που, όπως φαίνεται από το επώνυμό του, είναι ιουδαϊκής καταγωγής) έχει δίκιο.

 

Γιατί; Για τα εξής:

 

     Α. Τα περί της Εξόδου από την Αίγυπτο των Εβραίων (όποιοι και αν νοούνται υπό την ονομασία αυτήν) και προς την Ελλάδα μαρτυρείται από αρχαιοελληνικές πηγές.

Κατά συνέπεια, δεν έχει νόημα η αντίκρουση αυτού του ιστορικού γεγονότος.

 

Επιπλέον, υπάρχουν τοπωνύμια, τα κατ’εξοχήν ισχυρά ιστορικά τεκμήρια, που σαφώς μαρτυρούν του λόγου το αληθές. “Θήβι” (>Θήβαι) στη γλώσσα των Αρχαίων Αιγυπτίων σημαίνει “ταφικό μνημείο”, “Κως” (>Κως) έχει την έννοια του πτώματος, της μούμιας κ.ο.κ.

 

Πέρα από τα τοπωνύμια όμως, ακόμα και η λέξη Θεός από πολλούς έχει ερμηνευθεί ως αρχαίας αιγυπτιακής προέλευσης.

Πράγματι,  θεωρείται ως παράγωγο της λέξης “Θιωτ” που σημαίνει τον “πατέρα” και, μάλιστα, πιστεύεται ότι συγγενεύει με το επίσης αρχαιοαιγυπτιακό ρήμα “Θέι” που έχει την έννοια και του “αποφασίζω” αλλά και εκείνη του “πράττω”.

Όχι, όχι και πάλι όχι! Πλήρως αγνοώ τη γλώσσα των Αρχαίων Αιγυπτίων!

Δημώδης μορφή της γλώσσας αυτής όμως είναι η Κοπτική, που ακόμη μιλιέται στην Αίγυπτο, και της οποίας το αλφάβητο είναι εκδοχή του ελληνικού.

Λεξικά, κατά συνέπεια, υπάρχουν… και εάν κανείς δυσκολεύεται να τα βρει, ευχαρίστως εγώ, έχοντας ως σταθερή βάση τη χωρίς όρια ανεκτικότητα της οικοδέσποινάς μας, θα θέσω υπόψη του αυτό που ήδη εγώ έχω. (Μόνο που, για να μη έχουμε παρεξηγήσεις, αυτό το τελευταίο είναι κοπτικό-λατινικό και τούμπαλιν.)

 

          Β.  Ας επανέλθουμε στα τοπωνύμια. Πολλά από τα αρχαιοελληνικά είναι καθαρώς σημιτικά.

Ας αφήσουμε κατά μέρος αυτό που ο -έρμος!- ο Παπαρρηγόπουλος είπε για τη Σαλαμίνα, ας παραβλέψουμε το ότι η “Κέρκυρα” είναι παραφθορά της σημιτικής λέξης “Κόρκουρα” και ας δούμε τι λέει ο Σπυρίδων Μαρινάτος σχετικώς με δύο τοπωνύμια πασίγνωστα, τη Σάμο συγκεκριμένα και τη Σάμη της Κεφαλλονιάς: Πρόκειται για σημιτικές λέξεις που σημαίνουν “υψηλό τόπο”.

Και για του λόγου το ασφαλές, ιδού:

 

Ειδικώς στο σημείο αυτό, μπορώ, σας παρακαλώ, να έχω λίγο πιο τεταμένη την προσοχή σας;

Σημίτης, σήμερα, ΔΕΝ σημαίνει Ιουδαίος. Είναι κόλπο των ανά τον κόσμο Ιουδαίων να χαρακτηρίζουν ως “αντισημίτες” οποιονδήποτε θεωρούν ως “εχθρό τους”.

Οι τωρινοί Ιουδαίοι όμως, απόγονοι Χαζάρων, Μαύροι της Αιθιοπίας, Κινέζοι, μόνο Σημίτες δεν μπορούν να θεωρηθούν.

Σημίτες τώρα πια είναι κυρίως οι Άραβες που, όσον αφορά τις λαϊκές τους μάζες, μόνο “φίλοι” και “αδελφοί” των Ιουδαίων δεν μπορεί να θεωρηθούν.

Και κάτι άλλο… Μα τι ωραία που το λέει ο -επίσης έρμος!- Μαρινάτος: “Αχλύς” (= πυκνό σύννεφο) των “σκοτεινών αναμνήσεων του Ελληνικού Έθνους”. “Ελληνικό έθνος” και όχι “ελληνική φυλή”.

Ψυχανεμίζομαι βέβαια την άμεση αντίδραση των μεταξύ των αναγνωστών μου ιδιαιτέρως θερμοκέφαλων: Τότε δεν είχαν βρεθεί τα DNA! Ειδικώς όμως για αυτό το DNA θα τα πούμε στη συνέχεια…

 

Γ. Ευχερώς αντιλαμβάνομαι ότι η -δική μου και όχι του κ. Π. Κιτρομηλίδη- διαπίστωση ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες ήταν “μεταλλαγμένοι” Εβραίοι προξενεί αντιδράσεις λεκτικώς βίαιες. (Και ελπίζω ότι η  λεκτική αυτή βιαιότητα δεν πρόκειται να “εξελιχθεί” σε φυσική…) Σας παρακαλώ όμως, λάβετε υπ΄όψη τα εξής:

 

  1. Όσοι έχουνε τελειώσει το σχολείο πριν από τον Οκτώβριο του 1981 οπωσδήποτε θα θυμούνται ότι οι Αρχαίοι μας συγγραφείς συστηματικώς και επιμελώς αποφεύγουν τη χρήση του όρου “Σπάρτη” (που στη δωρική διάλεκτη ήτανε: Σπάρτα). Ακόμη και ο Θουκυδίδης κάνει λόγο όχι για “Σπάρτη” αλλά για “πόλιν των Λακεδαιμονίων”. Και ο Μέγας Αλέξανδρος ανέγραψε “οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων” και όχι “πλην Σπαρτιατών”. Γιατί;
  2. Πολιούχος της σημερινής Σπάρτης είναι ο Όσιος Νίκων ο Μετανοείτε. Αυτός, ως γνωστόν, προκειμένου να καταπαύσει τον λοιμό που, κατά την εποχή του, μάστιζε τη Σπάρτη (που και τότε ονομαζόταν “Λακεδαιμονία” και όχι Σπάρτη) επέβαλε την εκδίωξη των πολυάριθμων Ιουδαίων που ήταν, εκείνους τους χρόνους, εγκατεστημένοι εκεί. Οι τελευταίοι κατέφυγαν είτε στις παρυφές της Μάνης είτε στον Μαλεβό (= Πάρνωνα), από όπου κατέβηκαν στη Μονεμβασιά. Έχει, μάλιστα, διαπιστωθεί από άλλους ερευνητές ότι από τους Ιουδαίους του Μαλεβού-Μονεμβασιάς κατάγεται και η οικογένεια Μητσοτάκη. Πώς όμως βρέθηκαν τόσοι πολλοί Ιουδαίοι στη μεσαιωνική Σπάρτη; Ευχερής η απάντηση! Οι Ιουδαίοι συνηθίζουν να κατοικούν σε μέρη όπου είχανε κατοικήσει πρόγονοί τους. Δείτε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει σήμερα στα Γιάννενα. Ο Δημήτρης Χατζής, στη νουβέλλα του “Σαμπεθάι Καμπιλής”, γλαφυρώς περιέγραψε τα σχετικά με την προπολεμική ιουδαϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων, η οποία “εκριζώθηκε” από τους Γερμανούς στη διάρκεια της Κατοχής. Και όμως… οι Ιουδαίοι επέστρεψαν στα Γιάννενα και, μάλιστα, ισχυροποιήθηκαν  τόσο πολύ, ώστε σήμερα η πρωτεύουσα της Ηπείρου μας να έχει Δήμαρχο Ιουδαίο! Πολλοί πάντως από αυτούς, τους Ιουδαίους των Ιωαννίνων, γλυτώσανε τον διωγμό, διότι είχαν προλάβει να “εκχριστιανιστούν”. Σε αυτούς συγκαταλέγονται οι πρόγονοι του Δημήτριου Ιωαννίδη. Αυτό τουλάχιστον διαβεβαιώνεται στο τελευταίο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη – και πρέπει να είναι σωστό, διότι το επώνυμο “Ιωαννίδης” δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επίθετο γνήσιου Ηπειρώτη.
  3. Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δίνανε μεγάλη σημασία στα μακριά τους μαλλιά, επειδή τα προέβαλλαν ως σημείο διαφοράς τους από όλους τους “αλλόφυλους”. Θα θυμάστε, ελπίζω, τη μάχη των Θερμοπυλών! Μακριά μαλλιά όμως είχαν οι Εβραίοι – και μάλιστα ιδιαιτέρως μακριά και περιποιημένα ήταν εκείνα που “στόλιζαν” προσωπικότητες για αυτούς σημαντικές. Να υπενθυμίσω εδώ την ιστορία του Αβεσσαλώμ; Και σε όσους από τους αναγνώστες μας τη θυμούνται αυτήν την ιστορία, σπεύδω να διευκρινίσω ότι τα κοτσιδάκια που αφήνουνε δεξιά και αριστερά στο κεφάλι τους οι τωρινοί “υπερορθόδοξοι” Ισραηλινοί είναι κατάλοιπο της θρησκευτικής τους επιταγής, να έχουνε “κόμην μακράν”. Δεν μπορούν βέβαια να κυκλοφορούν, στις τωρινές εποχές, με μαλλιά σαν αυτά που “γοητευτικώς επιδεικνύουν” οι δικές μας τηλεπερσόνες, ευρωβουλευτίνες και λοιποί “δημοκρατικοί αστέρες”. Αφήνουν όμως τα εν λόγω κοτσιδάκια, ώστε να φαίνεται πως συμμορφώνονται με την “εντολή της θρησκείας τους” – εάν όχι κατά πνεύμα, οπωσδήποτε κατά γράμμα.

 

       Δ. Ακόμα και σε μένα προκάλεσε έκπληξη ο ισχυρισμός του κ. Π. Κιτρομηλίδη πως η “Μεγάλη Ιδέα” των Νεοελλήνων είναι προϊόν του ιουδαϊκού μεσσιανισμού. Για να πω την αλήθεια, το βρίσκω κάπως τραβηγμένο. Σπεύδω όμως να παραδεχτώ ότι στον ελαφρώς παρατραβηγμένο αυτόν ισχυρισμό, υπάρχει ό,τι χαρακτηρίζεται ως “πυρήν αληθείας. Και σπεύδω να εξηγηθώ:

Το “Πάσχα των Ελλήνων”! Πρώτος το ύμνησε ο -ιουδαϊκής καταγωγής- Διονύσιος Σολωμός και, μετά, το χαρακτήρισε ως “μεγαλύτερη των Ελλήνων γιορτή” ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στο γλαφυρό του Μαουτχάουζεν!

Σύμφωνα, πάντως, με ό,τι εγώ είμαι σε θέση να γνωρίζω, και ο Ι. Καμπανέλλης Ιουδαίος ήταν. Και αυτό φαίνεται από το όνομα του “Καμπανέλλης” (με δύο -λ- και όχι με ένα όπως οι Μυτιληνιοί), το οποίο δεν είναι παρά η ελληνική εκδοχή του ισπανικού Cabanellas. (Το οποίον: Σεφαραδίτης χαρακτηριστικός ο εν λόγω συγγραφέας μας, πρόγονοι του οποίου έφυγαν από την Ισπανία στις Κυκλάδες, νησιά που, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, βρίσκονταν υπό εξουσία ουσιαστικώς ιουδαϊκή.)

Τελοσπάντων… Τα κύρια χαρακτηριστικά της “μεγαλύτερης εορτής των Ελλήνων” είναι το ψητό αρνί, η μεσονύκτια λειτουργία της Αναστάσεως και τα αυγά. Προτού όμως να προχωρήσουμε στη διευκρίνιση του τι όλα αυτά σημαίνουν, ας δούμε πρώτα τι ήταν το Πάσχα για τους Ιουδαίους.

Ήταν και παραμένει η μεγαλύτερή τους εορτή. Και χαρακτηριστικό της εορτής αυτής σταθερώς ήτανε η σφαγή και το ψήσιμο των αρνιών!

 

Είναι γνωστό, μάλιστα, το εξής γεγονός: Όταν, την εποχή του Ιουλιανού του Παραβάτη, οι Ιουδαίοι επιχείρησαν να ανοικοδομήσουν τον κατεστραμμένο τους Ναό, άρχισαν από τα εκεί “έγκατα της γης” να βγαίνουνε φλόγες – με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί η όλη προσπάθεια.

 

Οι φλόγες ευχερώς εξηγούνται: Κάτω από τα ερείπια του Ναού τους βρίσκονταν τόσα πολλά κατάλοιπα -αρνίσιων- οστών, κρεάτων και “τομαριών”, ώστε αυτά, αποσυντεθειμένα καθώς ήταν, είχαν δημιουργήσει αέρια που αμέσως έπαιρναν φωτιά.

 

Προτού να προχωρήσουμε όμως στη “μεγαλύτερη των Ελλήνων εορτή”, ας δούμε τεκμηριωμένως τα του ιουδαϊκού Πάσχα

 

Και ανακεφαλαιώνουμε: Αρνί ψητό, κόκκινο κρασί κ.τ.λ.

Το Πάσχα βέβαια, όπως προσφυώς επισημαίνει ο  Βασίλειος Μουστάκης είναι “ασαφούς ετυμολόγησης”.

Συνήθως προβάλλεται ως έτυμόν του ένα εβραϊκό ρήμα pasah, που όμως, στην κυριολεξία, σημαίνει “πηδάω”.

Άντε να βρεις τώρα το “ποιος πηδάει τι και ποιον”!

Κατά συνέπεια, το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για εορτή των Αρχαίων Αιγυπτίων, που συνέχισαν να την τηρούν οι “Εβραίοι” (οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό) και επιχείρησαν να το ετυμολογήσουν βάσει της “δικής τους”  γλώσσας.

Τι σημασία έχουνε όλα αυτά;

Τούτη: το Πάσχα δεν ήταν εξαρχής η σημαντικότερη εορτή της Χριστιανοσύνης.

Κατά τους πρώτους αιώνες  μάλιστα μία και μόνη εορτή υπήρχε, τα Επιφάνια, γνωστά σήμερα ως Θεοφάνια.

Μετά “κόλλησε” στα Επιφάνια (μάλλον με πρωτοβουλία της Ρωμαϊκής Παπωσύνης) η 25η Δεκεμβρίου.

Και αυτό, επειδή τότε εορταζόταν από τους Μιθραϊστές η γέννηση του “Ανίκητου Ηλίου” (Solis Invicti).

Θεσπίστηκε λοιπόν ως ημέρα των Χριστουγέννων η 25η Δεκεμβρίου, αλλά στην ουσία εορτάζονταν μέσω αυτής τα Θεοφάνια.

Το Πάσχα, πάλι, βεβαίως καθιερώθηκε -και γρήγορα μάλιστα- ως πολύ σημαντική εορτή των Χριστιανών αλλά μετά από πολλούς καυγάδες σχετικώς με το πότε ακριβώς πρέπει να εορτάζεται, ώστε να μη συμπέφτει με το ιουδαϊκό Πεσάχ κ.τ.λ.

Πάντως, σύμφωνα με ό,τι σήμερα γνωρίζουμε, δεν υπήρχε οιονεί πρωτοκαθεδρία του χριστιανικού Πάσχα σχετικώς με τα Χριστούγεννα/Θεοφάνια.

Μόνο κατά τη Σύγχρονη Εποχή το Πάσχα έγινε κύρια εορτή των Χριστιανών, ακριβώς διότι από τα Χριστούγεννα συστηματικώς αποβάλλεται ο χριστιανικός τους χαρακτήρας: Ο Santa Klaus στο αρσενικό και η Mrs. Santa στο θηλυκό έχουν εμφανώς υποκαταστήσει τον Χριστό και την Παναγία.

Τελοσπάντων…  Ξαφνικά, κατά τον 17ο (μπορεί και τον 18ο) εμφανίζεται στη δυτική Ρούμελη το “Πάσχα των Ελλήνων”, με τα αρνιά, τα αυγά και -πιθανότατα- και τη  μεσονύκτια λειτουργία.

Και αξίζει εν προκειμένω να υπογραμμίσει κανείς ότι αυτά τα χαρακτηριστικά του “Ελληνικού Πάσχα” αρχικώς επιβλήθηκαν μόνο σε ορεινές περιοχές της Στερεάς Ελλάδας και -άντε και- της Πελοποννήσου.

Ακόμη και σήμερα στα Επτάνησα π.χ. τουλάχιστον τα αρνιά (αλλά και η νυκτερινή λειτουργία της Ανάστασης) δεν τηρούνται συστηματικώς.

Και αυτό παρά τις εκεί προσπάθειες των εκκλησιαστικών Αρχόντων να επιβάλουν τον “σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη εορτασμό” του Πάσχα.

Αυτονόητο παραμένει, βέβαια, ότι στην υπόλοιπη Χριστιανοσύνη δεν υπάρχουν ούτε αυγά ούτε αρνιά ούτε τα λοιπά συμπαρομαρτούντα (με εξαίρεση ορισμένες σλαβικές χώρες που έτειναν και τείνουν να “ευθυγραμμιστούν” με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως).

Το ψητό αρνί όμως, δηλαδή ο οβελίας όπως ευφήμως ονομάζεται, είναι έθιμο καθαρά ιουδαϊκό.

Στην Παλαιστίνη, λόγω της εδάφους, υπήρχαν λίγα βοοειδή και πολλά αρνιά.

Το αντίθετο ακριβώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα.

Και χαρακτηριστικό εν προκειμένω μπορεί να θεωρηθεί το τοπωνύμιο “Εύβοια” (= η [νησιωτική] περιοχή με τα καλά βόδια).

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα αυγά: Σε κείμενο του Βασίλη Βασιλικού (εάν θυμάμαι σωστά) περιγράφονται τα “σφιχτά αυγά”, είτε ψημένα στη χόβολη ή απλώς βραστά, που παραδοσιακώς εμπορεύονταν Ιουδαίοι στην κεντρική αγορά της Θεσσαλονίκης.

Όσο για τη μεσονύκτια λειτουργία… ε, αυτή έχει εμφανώς θεσπιστεί κατά μίμηση του: “μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονε· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται…” (Κατά Ματθαίον, 25: 6).

Όθεν, εγώ ερωτώ: Ξέρετε σεις κανένα νυμφίο (= γαμπρό) να καταφθάνει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα;

Προεξοφλώ την αρνητική εν προκειμένω απάντησή σας και προχωρώ στην αναγκαία ερμηνεία.

Στα πλαίσια του Ιουδαϊσμού, συχνά οι μεγάλες στιγμές θρησκευτικών τελετών τελούνται μέσα στη νύχτα. Για αυτό και ο Μάο Τσέ-τουγκ, ιουδαϊκών καταβολών εξυπακούεται, ακολουθώντας πιστά και απαρεκκλίτως το Ταλμούδ, κοιμόταν την ημέρα και “εργαζόταν” (τρόπος του λέγειν δηλαδή) μόνο κατά τη νύκτα.

 

Το “Πάσχα των Ελλήνων” λοιπόν μπορεί να εκληφθεί και ως προσπάθεια προσέγγισης της ελληνοορθόδοξης Εκκλησίας με τον Ιουδαϊσμό.

Έκτοτε, εντόνως άρχισαν να κυκλοφορούν οι φήμες για τα κόκκινα τσόφλια αυγών που βρέθηκαν έξω από την πόρτα της Αγιά-Σοφιάς (τζαμί τότε), για την επικείμενη έγερση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και άλλα τέτοια πολλά.

Και ως ένδειξη ορθότητας της άποψης αυτής μπορεί να θεωρηθεί η κατά τον Μεσαίωνα ύπαρξη στη Ρούμελη,  στις παρυφέςτου Παρνασσού, στο Χρυσό συγκεκριμένα, ιουδαϊκής κοινότητας αγροτικού και όχι εμπορικού χαρακτήρα.

Αυτό τουλάχιστον βεβαιώνει ο Βενιαμίν της Τουδέλας, Ιουδαίος περιηγητής του 12ου μ.Χ. αιώνα.

 

 

(Σελίδα 63)

 

Αγροτικές κοινότητες Ιουδαίων ήταν κάτι πολύ σπάνιο τόσο στη Μεσαιωνική όσο και τη Νεότερη Ευρώπη. Και αυτό, διότι ο αγροτικός τρόπος διαβίωσης συνεπάγεται εγκατάσταση μόνιμη και μακρόχρονη.

Μήπως λοιπόν οι εν λόγω Ιουδαίοι γεωργοί ήταν κατάλοιπα ενός παλαιότερου, πολύ ευρύτερου ιουδαϊκού εποικισμού στην όλη περιοχή;

Προσωπικώς δεν μπορώ να απαντήσω, επειδή δεν γνωρίζω. Ιδού όμως που ανοίγεται πεδίον ερεύνης λαμπρόν σε όλους όσους ασχολούνται με την επιστημονική μελέτη του διαχρονικού Ελληνισμό!

 

       Ε. Για τους Αρβανίτες, ότι δηλαδή είναι αυτό που σημαίνει η ονομασία τους, τα έχω πει στο παρελθόν και, εάν χρειαστεί, θα τα ξαναπώ στο μέλλον.

Εδώ και τώρα όμως, θα κάνω την ακόλουθη επισήμανση: Οι Γερμανοί στα γερμανικά λέγονται Deutsche, στα γαλλικά Allemands, στα ιταλικά Tedeschi και στα ελληνικά Γερμανοί. Μήπως αυτό σημαίνει πως, εάν ένας Γερμανός βρεθεί εγκατεστημένος στη Γαλλία θα θεωρηθεί, εφόσον τον αποκαλούν Allemand, ως μη Γερμανός και κατ’ευθείαν απόγονος του βασιλιά Χλωδοβίκου; Ή, εάν βρεθεί στην Ιταλία και χαρακτηρίζεται ως Tedesco, αυτό θα σημαίνει πως δεν είναι Γερμανός αλλά “καθαρόαιμος” Ιταλός και κατ’ευθείαν απόγονος του Ιουλίου Καίσαρος;

Δεν συνεχίζω τα σχετικά με τους Αρβανίτες και τους Σκιπετάρους, διότι δεν έχει νόημα.

Δεν μου πάει η καρδιά όμως να κλείσω το θέμα αυτό, χωρίς να αναφέρω κάτι πολύ χαριτωμένο και πασίγνωστο στη Δυτική Ευρώπη.

Τον τραγουδιστή Al Bano τον έχετε ακουστά. Αυτόν που είχε παντρευτεί τη Romina Power, βρε παιδιά!

Λοιπόν, ο Al Bano είχε βαφτιστεί ως Albano.

Και αυτό, διότι ο πατέρας του είχε πάει φαντάρος στην Αλβανία, είχε εκεί ενθουσιαστεί με την εγκαρδιότητα και γενικώς φιλική διάθεση των Αλβανών και παρήγγειλε στη γυναίκα του να βαφτίσει το παιδί τους Albano (= Αλβανός, από το Albania=Αλβανία).

Ούτως εγένετο. Μετά όμως, όταν ο Albano σταδιοδρόμησε ως τραγουδιστής, στο πλευρό μάλιστα της Romina Power, ο ατζέντης του τού συνέστησε το Albano να το κάνει Al Bano, που οπωσδήποτε θα ηχούσε καλλίτερα στα αυτιά του μη ιταλικού κοινού.

Ο τραγουδιστής μας ακολούθησε τη σύσταση του ατζέντη του, αλλά έχω την εντύπωση πως τώρα, χωρισμένος πια από τη Romina, έχει ξαναγίνει Albano.

 

     ΣΤ. Άφησα τελευταίο αυτό το -έρμο!- το ζήτημα του DNA! Και αυτό, γιατί η προσέγγισή του απαιτεί προσοχή ιδιαίτερη.

Κατά πρώτο και κύριο λόγο λοιπόν, η εξακρίβωση του γενετικού κώδικα αναμφιβόλως μπορεί να αποκαλύψει πολλά.

Το πρόβλημα όμως έγκειται στη δυσχέρεια ελέγχου των σχετικών διαπιστώσεων.

Και για να γίνω σαφέστερος: Εμφανίζεται ένας “ειδικός” επιστήμων, καθηγητής σε πανεπιστήμιο της κάτω Βιργινίας, της άνω Νέας Υόρκης ή, ακόμη, των κεντρικών Αππαλαχίων Ορέων και διασαλπίζει ότι η γενετική έρευνα οστών (ας πούμε) Νεοελλήνων απέδειξε πως αυτοί οι τελευταίοι είναι τα απ΄ευθείας -και μοναδικά!- τρισέγγονα του Πρωτανθρώπου των Πετραλώνων.

Ωραία! Πώς όμως αυτό επαληθεύεται;

Πώς μπορεί το όποιο κοινό να διαπιστώσει ότι ο συγκεκριμένος επιστήμων λέει την αλήθεια και όχι αυτό που τού ζητήθηκε/επιβλήθηκε, για πολιτικούς κατά βάση λόγους, να πει;

Να γιατί προσωπικώς πιστεύω ότι κύρια οδός προς την  εξακρίβωση της ιστορικής Αλήθειας (όσο αυτό είναι εφικτό σε εμάς, τους ανθρώπους) παραμένει η Ετυμολογία.

Ας ληφθεί επιπλέον υπόψη ότι η έννοια του DNA είναι και γενική μα και πολυσύνθετη.

Δεν υπάρχει DNA ελληνικό, γαλλικό, ιταλικό κ.ο.κ. αλλά DNA που αφορά περιοχές του πλανήτη μας ευρύτερες, για να μη πω ευρύτατες.

Και εδώ ζητώ την άδεια από την οικοδέσποινα και τους αναγνώστες μας να παραθέσω εμπειρία μου προσωπική.

Πριν από καιρό, έχοντας ως αφετηρία παραίνεση του  Πάτρικ Λη Φέρμορ, τον οποίο πολύ απασχολούσε το ζήτημα, προσπάθησα να ερευνήσω την απώτερη καταγωγή του Ναπολέοντος Βοναπάρτη.

Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το επώνυμο “Βοναπάρτης”, Bonaparte στα γαλλικά δεν είναι παρά εκδοχή του ιταλικού Buona Parte (= Καλό Μέρος), η σημασία του οποίου όμως είναι ακατανόητη σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή γλώσσα.

Ζήτησα συνακολούθως τη βοήθεια παλαιού φοιτητή μου, τώρα καθηγητή σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, καθώς και τη συνδρομή Ρουμάνου επιστήμονα, που ασχολείται, σχεδόν αποκλειστικώς, με ζητήματα Γενεαλογίας.

Και τελικά μου ήρθε η απόδειξη: το Buonaparte είναι το μανιάτικο “Καλόμερος”!

Και αυτό σαφέστατα τεκμηρίωνε την άποψη του Λη Φέρμορ, ότι δηλαδή οι Βοναπάρτες ήταν απόγονοι των μεσαιωνικών Κομνηνών οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Μάνη και από εκεί μετανάστευσαν στην Κορσική.

Περιχαρής εγώ έσπευσα να ανακοινώσω την ανακάλυψή μου σε Γάλλους συναδέλφους.

Οι περισσότεροι ενοχλήθηκαν: Εντάξει, να δεχτούν πως ο θεμελιωτής της Νεότερης και Σύγχρονης Γαλλίας ήταν “εκγαλλισμένος” Ιταλός!

Όχι όμως και να ενστερνιστούν και τη μανιάτικη καταγωγή του!

Υπήρξαν όμως και Γάλλοι ιστορικοί που υιοθέτησαν την άποψή μου.

Και μία Κυρία μάλιστα, γνωστή επιστήμων, έστερξε να δημοσιεύσει σε περιοδικό που αυτή διευθύνει σχετικό μου άρθρο.

Η εν λόγω Κυρία πλαισίωσε την άποψή μου με ευρήματα γενετικά.

Δεν έριξε όμως ένα “κοφτό DNA”, αλλά προσέφυγε σε ανάλυση βραχεία μεν αλλά περίπλοκη, τους όρους της οποίας και εγώ ακόμη σταθερώς να αγνοώ. Και προς απόδειξη αυτών που σας λέω, παραθέτω την αρχή του άρθρου μου με τον πρόλογο της Κυρίας αυτής…

 

Και εν κατακλείδι: Μετά από όλα αυτά, ποιοι τελοσπάντων είναι οι Έλληνες υπέρ των οποίων αγωνιζόμαστε όλοι εμείς – με την Κυρία Καλλιὀπη Σουφλή πρώτη και καλλίτερη;

Ε, αυτό θα το δούμε (της οικοδεσποίνης μας εθελούσης) στη συνέχεια της –όπως θα έλεγε ο Εμμανουήλ Ροΐδης- αντικειμενικής και φιλαλήθους διηγήσεώς  μας…

 

 

Πηγή

Προβολές : 2,425


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα