Κατάσχεση των Πάντων – Η Κλοπή των Παγκόσμιων Κοινών Αγαθών (και των ανθρώπων)

Κατάσχεση των Πάντων – Η Κλοπή των Παγκόσμιων Κοινών Αγαθών (και των ανθρώπων)

27 Οκτωβρίου, 2022 7 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:1,133
Μοίρασέ το

 

 

 

 

Μέχρι σήμερα, αλλά και όσο υπάρχει έστω κι αυτή η ελευθερία στο διαδίκτυο, η ενημέρωση θα συνεχίζεται προκειμένου να υπάρξει αφύπνιση και αντίσταση…

Πολυ σύντομα όλα αυτά θα αλλάξουν…

Φροντίστε να διαδώσετε και στους γύρω σας αυτές τις ειδήσεις αφύπνισης… μην τις κρατάτε για τον εαυτό σας…

Όσο πιο πολλοί αφυπνιστούν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αντίσταση…

Εκτός αν θέλουμε να χάσουμε τα πάντα και τον εαυτό μας…

 

Καλλιόπη Σουφλή

Μέρος [Ι]

Μετάφραση: Απολλόδωρος

27 Οκτωβρίου 2021 του Iain Davis – Διάβαστε το πρωτότυπο εδώ.

Οι άνθρωποι που κανείς από εμάς δεν εκλέγει, οι οποίοι τελικά ελέγχουν τη διεθνή χρηματοδότηση, όλες τις εταιρικές & επιχειρηματικές δραστηριότητες, την κυβερνητική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις, έχουν κατασκευάσει ένα σύστημα που θα τους επιτρέψει να αρπάξουν τα “παγκόσμια κοινά”(global commons).

Είναι η Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (Global Public Private Partnership – GPPP) και ενώ οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι βρίσκονται στις θέσεις τους, δεν καθορίζουν ούτε την ατζέντα ούτε την πολιτική. Πρέπει τόσο να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι οι GPPP όσο και να κατανοήσουμε τις συνέπειες του παιχνιδιού τους. Πώς αυτή η ομάδα παγκόσμιων ενδιαφερομένων πρόκειται να κατασχέσει τα παγκόσμια κοινά αγαθά και γιατί θα πρέπει να τους αντισταθούμε;

Στα επόμενα άρθρα θα διερευνήσουμε αυτά τα ερωτήματα. Αναγνωρίζοντας τι εννοούν οι παγκοσμιοποιητικές δεξαμενές σκέψης και άλλοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής με τον όρο παγκόσμια κοινά, μπορούμε να αρχίσουμε να εκτιμούμε το μέγεθος των φιλοδοξιών τους.

Χρησιμοποιούν συστηματικά παραπλανητική γλώσσα για να αποκρύψουν τις προθέσεις τους. Λέξεις όπως “χωρίς αποκλεισμούς“, “βιώσιμη“, “ισότητα” και “ανθεκτικότητα” χρησιμοποιούνται συχνά για να παρουσιάσουν κάποια ασαφή αλλά τελικά διπλή έννοια του στοργικού περιβαλλοντισμού. Πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε τη γλώσσα τους για να κατανοήσουμε πλήρως τις προθέσεις τους, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να αντισταθούμε και να τις αρνηθούμε.

Ενώ μας έχει αποσπάσει την προσοχή και μας έχει μεταβάλει η υποτιθέμενη παγκόσμια πανδημία ή ψευδοπανδημία, η Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (GPPP), η οποία ενορχήστρωσε το χάος, ήταν πολύ απασχολημένη. Δημιούργησαν το σύστημα αξιολόγησης περιουσιακών στοιχείων που θα τους επιτρέψει τον απόλυτο, παγκόσμιο οικονομικό έλεγχο. Αυτό βασίζεται στους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs) και χρησιμοποιεί τις Μεθοδους Μετρησης του Καπιταλισμού των Ενδιαφερόμενων Μερών (Stakeholder Capitalism Metrics – SCM).

Αυτό το νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι αυτό που εννοούν οι πολιτικοί με τον όρο “οικοδομήστε ξανά καλύτερα” (build back better). Είναι η ουσία της Μεγάλης Επανεκκίνησης ( Great Reset ) του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF).

H θεμελίωση ενός νέου Διεθνούς Νομισματικού και Χρηματοπιστωτικού Συστήματος (ΔΝΧΣ-IMFS) ήταν το κλειδί της ψευδοπανδημίας. Το νέο IMFS θα προκύψει από την εσκεμμένη οικονομική καταστροφή που προκάλεσαν οι κυβερνητικές πολιτικές απαντήσεις στο COVID 19. Αυτό ήταν προγραμματισμένο.

Η φράση “οικοδομήστε ξανά καλύτερα” διαδόθηκε για πρώτη φορά ευρέως από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Κλίντον μετά το τσουνάμι της Ινδονησίας το 2004. Κατά τη διάρκεια της ψευδοπανδημίας υιοθετήθηκε από πολιτικούς σε όλο τον κόσμο για να σηματοδοτήσει ότι το σχέδιο για την κατάληψη των “παγκόσμιων κοινών” βρίσκεται σε εξέλιξη.

Θα πρέπει να εξετάσουμε λεπτομερέστερα την Ατζέντα 21 και το 2030 του ΟΗΕ, καθώς αυτές αποτελούν το κλειδί για την κλοπή όλων των πόρων, αλλά προς το παρόν μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτήν για να καταλάβουμε τι σημαίνει στην πραγματικότητα το “build back better“. Αυτό θα εξηγήσει γιατί οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο το έχουν χρησιμοποιήσει.

Ο στόχος βιώσιμης ανάπτυξης (ΣΒΑ – SDG) 11 (β) της Ατζέντας 2030 αναφέρει:

“Μέχρι το 2020, να αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των πόλεων και των οικισμών που υιοθετούν και εφαρμόζουν ολοκληρωμένες πολιτικές και σχέδια προς… την κατεύθυνση της προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή, της ανθεκτικότητας στις καταστροφές και να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν, σύμφωνα με το Πλαίσιο Sendai για τη μείωση του κινδύνου καταστροφών 2015-2030, ολιστική διαχείριση του κινδύνου καταστροφών σε όλα τα επίπεδα”.

Το Πλαίσιο Sendai για τη μείωση του κινδύνου καταστροφών (SFDRR), που συντάχθηκε το 2015, αναφέρει:

“Η φάση της ανάκαμψης, της αποκατάστασης και της ανασυγκρότησης, η οποία πρέπει να προετοιμάζεται πριν από μια καταστροφή, είναι μια κρίσιμη ευκαιρία για να οικοδομηθεί ξανά καλύτερα- αναγνώριση των ενδιαφερομένων μερών και των ρόλων τους- κινητοποίηση επενδύσεων με ευαισθησία στον κίνδυνο για να αποφευχθεί η δημιουργία νέων κινδύνων,

[…] ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας και της παγκόσμιας εταιρικής σχέσης […] είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η ενίσχυση της χρηστής διακυβέρνησης στις στρατηγικές μείωσης του κινδύνου καταστροφών σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο […] και να χρησιμοποιηθεί η ανάκαμψη και η ανοικοδόμηση μετά την καταστροφή για να “χτιστεί ξανά καλύτερα”, υποστηριζόμενη από ενισχυμένους τρόπους διεθνούς συνεργασίας…

Απαιτούνται σαφές όραμα, σχέδια, αρμοδιότητες, καθοδήγηση και συντονισμός εντός και μεταξύ των τομέων, καθώς και συμμετοχή των σχετικών ενδιαφερομένων μερών… και προωθεί τη συνεργασία και τη σύμπραξη μεταξύ μηχανισμών και θεσμικών οργάνων για την εφαρμογή των μέσων που σχετίζονται με τη μείωση του κινδύνου καταστροφών και τη βιώσιμη ανάπτυξη.”

Η πολιτική “Build back better” προετοιμάστηκε πριν από την άφιξη του COVID-19. Αποτελεί μέρος του σχεδιαζόμενου πλαισίου διαχείρισης κινδύνων και ετοιμότητας για την ανοικοδόμηση μετά την “καταστροφή“. Σημαίνει την παγκόσμια συμμετοχή των σχετικών φορέων για την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας και των παγκόσμιων συμπράξεων με σκοπό την εφαρμογή μέσων για την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης.

Το SDG 11 (β) ήταν ένα σχέδιο για την ουσιαστική αύξηση του παγκόσμιου αριθμού των ανθρώπινων οικισμών που υιοθετούν πολιτικές “οικοδομήστε καλύτερα” μέχρι το 2020. Αυτός ο SDG έχει πλέον επιτευχθεί χάρη στην ψευδοπανδημία COVID-19. Ειδικότερα, η προγραμματισμένη “κινητοποίηση των επενδύσεων με ευαισθησία στον κίνδυνο“, που περιγράφεται στο SFDRR, έχει εκτιναχθεί προς τα εμπρός.

Οι Μετρήσεις του Καπιταλισμού των Ενδιαφερόμενων Μερών ( Stakeholder Capitalism Metrics – SCM) επινοήθηκαν από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως ο διεθνής οργανισμός για τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Σε συνδυασμό με τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης που περιγράφονται στα πλαίσια της Ατζέντας 21 και του 2030 του ΟΗΕ, οι SCM επιτρέπουν στο GPPP να κατασχέσει ολόκληρη τη Γη, όλους τους πόρους της και τα πάντα πάνω της, συμπεριλαμβανομένων και εμάς.

Προκειμένου να μας ελέγξουν, μεταβαίνουμε σε μια τεχνοκρατία με το κράτος βιοασφάλειας να λειτουργεί ως ο κεντρικός μηχανισμός ελέγχου. Η δημόσια υγεία είναι το νέο επίκεντρο της παγκόσμιας ασφάλειας και ο κεντρικός έλεγχος ολόκληρου του συστήματος έχει καθιερωθεί κατά τη διάρκεια και ως αποτέλεσμα της ψευδοπανδημίας.

Η νέα ΔΝΧΣ-IMFS έχει σχεδιαστεί για να συνδέσει τις δεσμεύσεις μας για τη βιοασφάλεια με το Παγκόσμιο Βασικό Εισόδημα (UBI ή παρόμοιες κρατικές πληρωμές), το οποίο θα καταβάλλεται με το ψηφιακό νόμισμα της Κεντρικής Τράπεζας (CBDC).

Αυτό θα διασφαλίσει τη συμμόρφωσή μας, καθώς οι Κεντρικές Τράπεζες θα χρησιμοποιούν αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, σε συνδυασμό με την παρακολούθηση του πληθυσμού (εντοπισμός και παρακολούθηση, διαβατήρια εμβολίων ή κάποια άλλη μορφή συστήματος παρακολούθησης κοινωνικής πίστωσης), για να παρακολουθούν και να ελέγχουν όλες τις συναλλαγές, τη συμπεριφορά και τις μετακινήσεις μας.

Το φοβερό αυταρχικό χτύπημα στην πόρτα θα αντικατασταθεί από το φοβερό αυταρχικό μπιπ μιας απορριπτόμενης πληρωμής με κάρτα. Αν δεν μπορείτε να αγοράσετε φαγητό με τα χρήματά σας, δεν έχει σημασία πόσα χρήματα έχετε. Το να συμμορφωθείς ή να πεθάνεις της πείνας είναι μια ευδιάκριτη πιθανότητα.

Στα επόμενα άρθρα θα εξερευνήσουμε αυτό το “νέο αφύσικο“. Πώς συμπυκνώνει την αρπαγή των πάντων από τους ευνοημένους καπιταλιστές-μετόχους, καθώς οι επιλεγμένες νικήτριες εταιρείες μοιράζονται τους πόρους της Γης μεταξύ τους. Αυτό είναι το αποκορύφωμα της προγραμματισμένης απάντησης “χτίστε ξανά καλύτερα” στην ψευδοπανδημία.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ψευδοπανδημίας το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) ανέλαβε το προβάδισμα των δημοσίων σχέσεων για τη σχεδιαζόμενη ανάκαμψη. Η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι απλώς η επανασυσκευασία μιας ιδέας εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων ετών.

Πρόκειται για την ιδιοτελή πεποίθηση ότι κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι είναι προορισμένοι, και ως εκ τούτου έχουν το δικαίωμα, να ηγηθούν των υπολοίπων από εμάς. Δεν απαιτούν κανενός είδους νόμιμη “δημοκρατική” εντολή ή έστω λαϊκή υποστήριξη. Το διεκδικούμενο δικαίωμά τους να κυβερνούν είναι μια αυταρχική παραδοχή.

Το WEF έχει διεκδικήσει το υποτιθέμενο δικαίωμα να κατευθύνει τρεις βασικούς τομείς της παγκόσμιας πολιτικής. Σκοπεύουν να το κάνουν αυτό βοηθώντας τους παγκόσμιους ηγέτες να διαχειριστούν τις “ανατρεπτικές αλλαγές”.

Έχουν αυτοπροταθεί ως ο οργανισμός βιτρίνα του GPPP για τη διαχείριση της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, την αντιμετώπιση των παγκόσμιων ζητημάτων ασφάλειας και την επίλυση των προβλημάτων των παγκόσμιων κοινών. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το WEF δεν είναι μόνο του με τις φιλοδοξίες του, αλλά μάλλον ο κύριος υποστηρικτής της ευρύτερης πολιτικής πλατφόρμας GPPP. Θα επικεντρωθούμε στην τρίτη σφαίρα της αυτοαποκαλούμενης εξουσίας τους: τον έλεγχο των παγκόσμιων κοινών.

Τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) λειτουργούν ως κόμβος πολιτικής για την GPPP. Επιτρέπει στους ενδιαφερόμενους φορείς να εισάγουν τις πολιτικές, που διαμορφώνονται από τις δεξαμενές σκέψης, στην εκκολαπτόμενη δομή παγκόσμιας διακυβέρνησης. Οι επιθυμητές πολιτικές ατζέντες μπορούν να διαμορφωθούν και τελικά να διηθηθούν στις εθνικές και στη συνέχεια στις τοπικές κυβερνητικές διοικήσεις σε όλο τον πλανήτη.

Στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2011 του περιοδικού “Ο πλανήτης μας”, ο ΟΗΕ περιέγραψε τα παγκόσμια κοινά ως “τους κοινούς πόρους που δεν ανήκουν σε κανέναν, αλλά από τους οποίους εξαρτάται όλη η ζωή”. Το 2013 η Ομάδα Εργασίας Συστημάτων του ΟΗΕ επέκτεινε αυτή την περιγραφή και δημοσίευσε το κείμενο “Παγκόσμια διακυβέρνηση και διακυβέρνηση των παγκόσμιων κοινών στην παγκόσμια εταιρική σχέση για την ανάπτυξη μετά το 2015”.

Έγραψαν:

“Το διεθνές δίκαιο προσδιορίζει τέσσερα παγκόσμια κοινά αγαθά, δηλαδή την ανοικτή θάλασσα, την ατμόσφαιρα, την Ανταρκτική και το Διάστημα… Οι πόροι που παρουσιάζουν ενδιαφέρον ή αξία για την ευημερία της κοινότητας των εθνών – όπως τα τροπικά δάση και η βιοποικιλότητα – έχουν πρόσφατα συμπεριληφθεί στο παραδοσιακό σύνολο των παγκόσμιων κοινών αγαθών… ενώ ορισμένοι ορίζουν τα παγκόσμια κοινά αγαθά ακόμη ευρύτερα, περιλαμβάνοντας την επιστήμη, την εκπαίδευση, την πληροφόρηση και την ειρήνη… Η διαχείριση των παγκόσμιων κοινών αγαθών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς παγκόσμια διακυβέρνηση”.

Αυτή η συνήθεια της διεύρυνσης του ορισμού των παγκόσμιων κοινών συνεχίστηκε. Τον Απρίλιο του 2020 η τράπεζα Rothschild που υποστηρίζει το Παγκόσμιο Περιβαλλοντικό Ταμείο προσέφερε έναν εκτενέστερο κατάλογο των κοινών πόρων στους οποίους βασίζεται κάθε ζωή:

“Προκειμένου να προστατεύσουμε τα παγκόσμια κοινά μας… η ανθρωπότητα πρέπει να αναπτύξει νέους τρόπους επιχειρηματικής δράσης για να επιτύχει μετασχηματιστικές αλλαγές στα συστήματα διατροφής, ενέργειας, αστικών περιοχών, παραγωγής και κατανάλωσης. Θα χρειαστούν συνασπισμοί που θα φέρνουν κοντά κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, οικονομικούς φορείς και πολίτες για την υλοποίηση αυτού του στόχου”.

Αυτός ο συνασπισμός είναι το GPPP και οι πολίτες συμμετέχουν, μέσω της κοινωνίας των πολιτών, μόνον εάν συμφωνήσουν να προωθήσουν τη συμφωνημένη πολιτική ατζέντα.

Τον Δεκέμβριο του 2020 ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Antonio Gutteres έδωσε πραγματικά σάρκα και οστά στην έννοια των παγκόσμιων κοινών.

Μιλώντας σε ένα ακροατήριο που συγκεντρώθηκε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το κομβικό ακαδημαϊκό ίδρυμα για την ανάπτυξη της τεχνοκρατίας, είπε:

“Για να το θέσω απλά, η κατάσταση του πλανήτη είναι κατεστραμμένη… οι ανθρώπινες δραστηριότητες είναι η ρίζα της καθόδου μας προς το χάος… η ανάκαμψη από την πανδημία είναι μια ευκαιρία… Είναι καιρός να πατήσουμε τον “πράσινο διακόπτη”. Έχουμε την ευκαιρία όχι απλά να επαναφέρουμε την παγκόσμια οικονομία αλλά να τη μετασχηματίσουμε… Πρέπει να μετατρέψουμε αυτή τη δυναμική σε κίνημα

Τα πάντα είναι αλληλένδετα – τα παγκόσμια κοινά και η παγκόσμια ευημερία… Αυτό σημαίνει: Περισσότερες και μεγαλύτερες αποτελεσματικά διαχειριζόμενες περιοχές διατήρησης… Γεωργία και αλιεία που είναι θετικές για τη βιοποικιλότητα… Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν την ανάγκη οι δικές τους καθημερινές επιλογές να μειώσουν το αποτύπωμα του άνθρακα και να σεβαστούν τα πλανητικά όρια… Από τις διαμαρτυρίες στους δρόμους μέχρι τη διαδικτυακή υπεράσπιση… Από την εκπαίδευση στην τάξη μέχρι την εμπλοκή στην κοινότητα… Από τα εκλογικά περίπτερα μέχρι τους χώρους εργασίας…

Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην παλιά κανονικότητα… Έχουμε ένα σχέδιο: την Ατζέντα 2030, τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης και τη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή… Τώρα είναι η ώρα να μετασχηματίσουμε τη σχέση της ανθρωπότητας με τον φυσικό κόσμο – και μεταξύ μας.”

Και πάλι βλέπουμε τα επαναλαμβανόμενα θέματα της GPPP. Ο πλανήτης πρέπει να σωθεί από εμάς, είμαστε μια επιδημία που πρέπει να ελεγχθεί- το Covid-19 είναι, όπως πάντα, μια ευκαιρία να μετασχηματιστεί η παγκόσμια οικονομίαη επιβίωσή μας και η διαχείριση των παγκόσμιων κοινών αγαθών από το GPPP είναι ένα και το αυτό και όλα πρέπει να μετασχηματιστούν.

Δεν είναι μόνο οι ωκεανοί (τα πάντα σε αυτούς και κάτω από αυτούς), η ατμόσφαιρα (ο αέρας που αναπνέουμε), η Ανταρκτική (η μόνη ήπειρος με μια παγκοσμίως σεβαστή διεθνή συνθήκη που την προστατεύει) και το σύμπαν προς αρπαγή, η φιλαργυρία του GPPP δεν τελειώνει εκεί.

Η ενέργεια (όλοι οι φυσικοί πόροι), όλη η παραγωγικότητα και τα μέσα διαβίωσής μας (ο χώρος εργασίας), η βιοποικιλότητα (τα οικοσυστήματα και η ζωή στη Γη), όλη η γη (διαχειριζόμενες περιοχές διατήρησης), η γεωργία και η αλιεία (όλα τα τρόφιμα), η κατανάλωση και η συμπεριφορά μας (αποτυπώματα άνθρακα), το πού επιτρέπεται να υπάρχουμε (πλανητικά όρια), οι πολιτικές μας απόψεις και το πολιτικό μας σύστημα, η εκπαίδευση, οι κοινότητες στις οποίες ζούμε, ακόμη και οι σχέσεις μας, όλα πρόκειται να ελεγχθούν και να μετασχηματιστούν από το GPPP.

Τα “παγκόσμια κοινά” είναι η συντομογραφία του GPPP για τα πάντα. Όλη η ζωή, όλοι οι πόροι, όλη η γη, όλο το νερό, ο αέρας, τα αστέρια και όλοι εμείς. Η πρόθεσή τους είναι να κυριαρχήσουν πάνω σε όλα.

Τα παγκόσμια κοινά δεν είναι σταθερά. Άλλες πτυχές της ύπαρξής μας προστίθενται συνεχώς. Τον Ιούνιο του 2021 το WEF έγραψε το Case for a Digital Commons. Κάθε φορά που θέλουν να συμπεριλάβουν κάτι άλλο στον κατάλογο χρησιμοποιούν τη γλώσσα της βιώσιμης ανάπτυξης. Δεν έχει σημασία ότι αυτό δεν έχει κανένα λογικό νόημα, το θέμα είναι να πουλήσουν την έννοια με τις σωστές λέξεις-κλειδιά:

“Το COVID-19 ανέδειξε και επιτάχυνε την κεντρική θέση της ψηφιακής τεχνολογίας στη ζωή μας. Ωστόσο, το ψηφιακό οικοσύστημα είναι μία από τις πιο άνισες και δυσλειτουργικές πτυχές της συλλογικής μας ζωής. Πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα ψηφιακό οικοσύστημα που να εξασφαλίζει ευρεία συμμετοχή και ευημερία; Υποστηρίζουμε ότι η μετατόπιση της άποψής μας ώστε να βλέπουμε τις τεχνολογικές υποδομές ως ψηφιακά κοινά αγαθά θα μπορούσε να δείξει τον δρόμο για ένα οικοσύστημα χωρίς αποκλεισμούς και βιώσιμο με κοινά κοινωνικά οφέλη”.

Τώρα διεκδικούν την εξουσία να κυβερνούν το Διαδίκτυο και όλες τις ψηφιακές τεχνολογίες επικοινωνίας. Βλέπουμε για άλλη μια φορά ότι η ψευδοπανδημία είναι ο καταλύτης για αυτόν τον μετασχηματισμό και ότι η κυβέρνηση είναι απλώς ο εταίρος υλοποίησης της ατζέντας GPPP. Είμαστε απλώς οι αγελάδες που πληρώνουν φόρους και θα χρηματοδοτήσουν την κατασκευή της αυτοκρατορίας:

“Σε αυτή τη μετα-πανδημική εποχή ευρείας οικονομικής και κοινωνικής επαναπροσδιορισμού και αναπροσαρμογής, η έμφαση στα ψηφιακά κοινά μπορεί να δείξει το δρόμο προς τα εμπρός για τη συλλογική ανάκαμψη, την αλληλεγγύη και την πρόοδο. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προωθήσουν την πραγματική ρύθμιση των ιδιωτικά ελεγχόμενων συστημάτων… καθώς και να παράσχουν χρηματοδότηση για να επιτρέψουν ένα βιώσιμο οικοσύστημα καινοτομίας που δεν θα είναι υπόχρεο σε επιχειρηματικούς κεφαλαιούχους ή μεγάλες εταιρείες”.

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μια αναπνευστική ασθένεια χαμηλής θνησιμότητας έχει προσφέρει μια τόσο τεράστια ευκαιρία για παγκόσμιο μετασχηματισμό.

Τα ηγετικά στελέχη του GPPP γνώριζαν ότι το COVID-19 δεν αποτελούσε μεγάλη απειλή. Στο βιβλίο τους του Ιουνίου 2020 COVID-19: The Great Reset, οι συγγραφείς Klaus Schwab και Thierry Malleret έγραψαν ότι η ψευδοπανδημία ήταν:

“Μία από τις λιγότερο θανατηφόρες πανδημίες που έχει βιώσει ο κόσμος τα τελευταία 2000 χρόνια….οι συνέπειες του COVID-19 από άποψη υγείας και θνησιμότητας θα είναι ήπιες… Δεν αποτελεί υπαρξιακή απειλή, ούτε ένα σοκ που θα αφήσει το αποτύπωμά του στον παγκόσμιο πληθυσμό για δεκαετίες”.

Στο επίκεντρο αυτής της κατάληψης των πάντων βρίσκεται ο καπιταλισμός των ενδιαφερομένων.

Τον Δεκέμβριο του 2019 ο Schwab έγραψε το Τι είδους καπιταλισμό θέλουμε (What Kind of Capitalism Do We Want).

Το “εμείς” που αναφερόταν σε αυτόν τον τίτλο δεν ήταν “εμείς“, αλλά μάλλον η GPPP, αν και το άρθρο υπέθετε ότι όλοι συμφωνούμε στον ορισμό των παγκόσμιων προβλημάτων της GPPP. Ο Schwab έγραψε:

“Ο καπιταλισμός των συμμετόχων, ένα μοντέλο που πρότεινα για πρώτη φορά πριν από μισό αιώνα, τοποθετεί τις ιδιωτικές εταιρείες ως διαχειριστές της κοινωνίας και είναι σαφώς η καλύτερη απάντηση στις σημερινές κοινωνικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις”.

Η χρήση του όρου “διαχειριστής” από τον Schwab είναι αξιοσημείωτη. Έχει συγκεκριμένο νομικό ορισμό:

“Το πρόσωπο που έχει διοριστεί ή απαιτείται από το νόμο να εκτελέσει ένα καταπίστευμα- εκείνος στον οποίο έχει περιέλθει μια περιουσία, συμφέρον ή εξουσία, βάσει ρητής ή σιωπηρής συμφωνίας να τη διαχειρίζεται ή να την ασκεί προς όφελος ή προς χρήση κάποιου άλλου”.

Δεν είναι καθόλου προφανές ότι οι παγκόσμιες εταιρείες θα πρέπει να είναι επιφορτισμένες με την κοινωνία μας. Πολλοί από εμάς θα διαφωνούσαν, και αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους δεν μας έχει ζητηθεί. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τον ισχυρισμό του Schwab.

Δεν μιλώ για κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μου, αλλά θα στοιχημάτιζα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι οι παγκόσμιες εταιρείες συμβάλλουν σημαντικά στις κοινωνικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Γιατί να πιστεύει κανείς ότι αυτές θα πρέπει να καθορίζουν τις υποτιθέμενες λύσεις;

Ο ισχυρισμός του Schwab είναι γελοίος. Ωστόσο, αυτή είναι η επιμονή των καπιταλιστών των ενδιαφερομένων μερών. Είναι επίσης η βάση για τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ και τις πλατφόρμες πολιτικής τους Agenda 21 και 2030.

Παρά τους ισχυρισμούς τους περί παντογνωσίας, οι GPPP και οι κορυφαίοι υποστηρικτές τους, όπως το WEF και το ΔΝΤ, δεν είναι αλάνθαστοι. Είναι απλώς άνθρωποι, που δεν διαφέρουν από τις περισσότερες απόψεις από οποιονδήποτε άλλον στη Γη.

Συνεργάζονται σε μια τεράστια, αν και όχι πρωτοφανή, παγκόσμια προσπάθεια. Πολλοί άνθρωποι έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι μια επιχείρηση αυτής της κλίμακας είναι αδύνατη. Γιατί το φαντάζονται αυτό είναι δύσκολο να το πούμε.

Είχαμε ήδη δύο παγκόσμιους πολέμους που απαιτούσαν παρόμοιο βαθμό διεθνούς συνεργασίας. Αναμφισβήτητα περισσότερους, αν αναλογιστούμε ότι ολόκληροι πληθυσμοί συμμετείχαν σε αυτές τις συλλογικές προσπάθειες.

Υπάρχουν πολλές παγκόσμιες εταιρείες που διεξάγουν βασανιστικά πολύπλοκες διεθνείς επιχειρήσεις. Αυτές ενσωματώνουν παγκόσμια εφοδιαστική, διεθνή χρηματοδότηση και διασυνοριακή ευθυγράμμιση των κανονιστικών ρυθμίσεων. Αυτές οι παγκόσμιες προσπάθειες βασίζονται σε συντριπτικό βαθμό σε μια ιεραρχική, αυταρχική δομή διαχείρισης. Μόνο λίγα, ανώτερα στελέχη του διοικητικού συμβουλίου έχουν την εποπτεία ολόκληρου του συστήματος. Το GPPP βασίζεται ακριβώς στο ίδιο.

Ωστόσο, επειδή απλοί άνθρωποι ηγούνται αυτού του οργανισμού, συμβαίνουν λάθη. Τον Σεπτέμβριο του 2020 η WEF παρήγαγε ένα διαφημιστικό βίντεο, στο οποίο διατυπώνεται η άποψη, από τη δική τους οπτική γωνία, ότι “δεν θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι”. Αυτό γύρισε τρομερά μπούμερανγκ και ήταν μια καταστροφή δημοσίων σχέσεων. Το Βίντεο κατέβηκε βιαστικά, πολύ αργά για να κρύψει την πραγματική πρόθεση του GPPP.

Ωστόσο, το αρχικό άρθρο, στο οποίο βασίστηκε το βίντεο, μπορεί ακόμα να διαβαστεί. Το άρθρο γράφτηκε από την πρώην υπουργό Περιβάλλοντος της Δανίας, ακτιβίστρια για το κλίμα και “νέα παγκόσμια ηγέτιδα” του WEF, Ida Auken. Σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς, αυτή δεν είναι μια ψηφοφόρος χωρίς δικαιώματα. Η Ida είναι μια προσεκτικά επιλεγμένη εκπρόσωπος του GPPP.

Ida Auken

Ο τίτλος άλλαξε και προστέθηκε επεξηγηματικό σημείωμα. Η Ida δήλωσε ότι το άρθρο της δεν είχε σκοπό να περιγράψει την “ουτοπία” της και ότι η πρόθεσή της ήταν να διερευνήσει τα “υπέρ και τα κατά” ενός πιθανού βραχυπρόθεσμου μέλλοντος:

“Ό,τι θεωρούσατε προϊόν, τώρα έχει γίνει υπηρεσία… Όταν η τεχνητή νοημοσύνη και τα ρομπότ ανέλαβαν τόσο μεγάλο μέρος της δουλειάς μας, ξαφνικά είχαμε χρόνο για να τρώμε καλά, να κοιμόμαστε καλά και να περνάμε χρόνο με άλλους ανθρώπους… Κάποιες φορές ενοχλούμαι για το γεγονός ότι δεν έχω πραγματική ιδιωτικότητα. Δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς να με καταγράψουν. Ξέρω ότι, κάπου, όλα όσα κάνω, σκέφτομαι και ονειρεύομαι καταγράφονται. Ελπίζω μόνο ότι κανείς δεν θα το χρησιμοποιήσει εναντίον μου… Είχαμε όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν: ασθένειες του τρόπου ζωής, κλιματική αλλαγή, προσφυγική κρίση, περιβαλλοντική υποβάθμιση, εντελώς γεμάτες πόλεις, ρύπανση του νερού, ατμοσφαιρική ρύπανση, κοινωνική αναταραχή και ανεργία. Χάσαμε πάρα πολλούς ανθρώπους πριν συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά”.

Η προσφορά του GPPP είναι σαφής. Σε αντάλλαγμα για να υποταχθούμε στη θέλησή τους και να τους επιτρέψουμε την αποκλειστική κατοχή των πάντων (των παγκόσμιων κοινών αγαθών) θα μας φροντίσουν.

Γιατί, είναι το προφανές ερώτημα. Εάν ελέγχουν όλους τους πόρους της Γης, τα πάντα είναι δωρεάν και η τεχνητή νοημοσύνη και τα ρομπότ κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας, γιατί μας χρειάζονται; Τι τους συμφέρει; Δεν θα είμαστε πλέον απαραίτητοι σε ένα τέτοιο σύστημα. Σίγουρα η απώλεια “πάρα πολλών ανθρώπων” θα υποδήλωνε τουλάχιστον την αναγνώριση ενός πολύ μικρότερου παγκόσμιου πληθυσμού.

Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε γιατί το προβλεπόμενο από την Ida μέλλον καθίσταται αναγκαίο. Είναι, ακριβώς όπως είδαμε με την ευκαιρία COVID 19, μια απάντηση σε μια σειρά κρίσεων που οδηγεί στο να γίνουν “τα πράγματα διαφορετικά”.

Βλέπουμε ήδη τις επιπτώσεις των λουκέτων (lockdowns ) του COVID-19 και της οικονομικής καταστροφής. Μια σειρά κρίσεων που πλησιάζει τα επόμενα χρόνια είναι μια λογική πρόβλεψη.

Όπως σημείωσε ο Schwab, δεν υπήρχε καμία υπαρξιακή απειλή. Οι επακόλουθες καταστροφές που είναι πιθανό να αντιμετωπίσουμε θα είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που προωθείται από εκπροσώπους του GPPP, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, και όχι μια αναπνευστική ασθένεια.

Θα ήταν εύκολο να απορρίψει κανείς τους συλλογισμούς της Άιντα ως απλά ευσεβείς πόθους ενός ιδεολόγου. Εν μέρει, πιθανόν να είναι έτσι. Ωστόσο, όταν εξετάζουμε την Ατζέντα 21 και το 2030, μια δυσάρεστη διαπίστωση ανατέλλει.

Ενώ η ατζέντα για τη βιώσιμη ανάπτυξη διατυπώνεται με όρους περιβαλλοντικών ανησυχιών και προφανών ανθρωπιστικών αρχών, οι λεπτομέρειες των προτεινόμενων πολιτικών παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική προοπτική.

Η αληθινή φρίκη του οράματος της Ida δεν είναι ότι ανήκει στη μικρή κλίκα των εκπροσώπων του GPPP που έχουν δεσμευτεί να κατασκευάσουν αυτόν τον δυστοπικό πλανήτη-φυλακή, αλλά ότι, στην Ατζέντα 21 και το 2030, το πλαίσιο πολιτικής για να γίνει το μελλοντικό της τοπίο πραγματικότητα υπάρχει ήδη.

Μην κάνετε κανένα λάθος, η GPPP σκοπεύει να ελέγξει κάθε πτυχή της Γης και της ζωής μας. Αυτός είναι ο μετασχηματισμός προς τον οποίο εργάζονται και έχουν χρησιμοποιήσει την ψευδοπανδημία για να θέσουν σε κίνηση αυτή τη μετάβαση. Δεν υπάρχει πολιτική αντιπολίτευση στην GPPP. Είναι ολόκληρη ρεαλιστική πολιτική. Το μόνο που χρειάζονται, για να κλείσουν οι “λύσεις” τους την παγίδα, είναι η συμμόρφωσή μας.

Σε συνδυασμό με τους SDGs, ενώ εμείς ήμασταν απασχολημένοι με μια αναπνευστική ασθένεια χαμηλής θνησιμότητας, οι GPPP όχι μόνο άρχισαν να χτίζουν, αλλά και ολοκλήρωσαν εν μέρει το νέο παγκόσμιο νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Μόλις εγκατασταθεί, αυτό θα οριστικοποιήσει το πραξικόπημά τους και θα τους επιτρέψει να αρπάξουν τα πάντα, και όλα αυτά υπό το πρόσχημα της διαχείρισης των παγκόσμιων κοινών αγαθών.

Θα διερευνήσουμε πώς έχει γίνει αυτό, και τα υπόλοιπα στοιχεία που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί η κλοπή, στο Δεύτερο Μέρος.


—-Δικτυογραφία:

Seizing Everything: The Theft of the Global Commons – Part 1 – OffGuardian

https://off-guardian.org/2021/10/27/seizing-everything-the-theft-of-the-global-commons-part-1/

 

Πηγή https://apollodoros.substack.com/p/4ac

 

Κατάσχεση των Πάντων – Η Κλοπή των Παγκόσμιων Κοινών Αγαθών (και των ανθρώπων) – Μέρος [II]

7661625d5cdd55f6687d6ac93ab10e21.png

Μετάφραση: Απολλόδωρος

8 Νοεμβρίου, 2021 Iain Davis- Διαβάστε το εδώ

 

 

20211115_011407.png

Στο Μέρος 1 διερευνήσαμε τη συνεχιζόμενη διαδικασία καθορισμού των παγκόσμιων κοινών και τον ισχυρισμό των καπιταλιστών-μετόχων ότι θα έπρεπε να είναι οι “διαχειριστές” τόσο των κοινών όσο και της κοινωνίας. Τώρα θα εξετάσουμε πώς έχουν δημιουργηθεί συστήματα που επιτρέπουν σε αυτούς τους ενδιαφερόμενους να τα αρπάξουν.

Θα πρέπει να έχουμε κατά νου τι σημαίνουν τα “παγκόσμια κοινά” για την Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (Global Public Private Partnership – GPPP).

Γι’ αυτούς σημαίνει κατοχή των πάντων: κάθε πόρου στον πλανήτη, όλης της γης, όλου του νερού, του αέρα που αναπνέουμε και του φυσικού κόσμου στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένων όλων μας.

  • Αρχές των Παγκόσμιων Κοινών

Η έννοια των “παγκόσμιων κοινών” προέκυψε από τη συγχώνευση δύο αρχών του διεθνούς δικαίου. Η Τραγωδία των Κοινών Αγαθών (Tragedy of The Commons -ToC) και η Κοινή Κληρονομιά της Ανθρωπότητας (Common Heritage of Mankind- CHM).

Στην εργασία του το 1968 σχετικά με την Κοινή Κτήση (ToC), ο Αμερικανός οικολόγος και ευγονιστής Garrett Hardin, βασιζόμενος στο προηγούμενο έργο του οικονομολόγου του 19ου αιώνα William Forster Lloyd, περιέγραψε τα προβλήματα του πληθυσμού και των πόρων όπως τα έβλεπε. Είπε ότι: “ένας πεπερασμένος κόσμος μπορεί να υποστηρίξει μόνο έναν πεπερασμένο πληθυσμό- επομένως, η αύξηση του πληθυσμού πρέπει τελικά να είναι ίση με το μηδέν“.

Ενώ λογικά αυτό είναι τελικά αληθές, αν γίνει δεκτή μια σειρά από υποθέσεις, το σημείο στο οποίο η μηδενική αύξηση του πληθυσμού καθίσταται αναγκαία είναι άγνωστο. Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν είμαστε πουθενά κοντά σε αυτό το όριο. Οι ευγονιστές, όπως ο Hardin, ισχυρίστηκαν και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η Γη αντιμετωπίζει πληθυσμιακό πρόβλημα. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν την άποψή τους.

Ο Hardin διατύπωσε τη θεωρία ότι όταν ένας πόρος, όπως η γη, μοιράζεται “από κοινού“, οι άνθρωποι που ενεργούν με ορθολογικό συμφέρον θα τείνουν να αυξάνουν τη χρήση αυτού του πόρου επειδή το κόστος κατανέμεται σε όλους. Αποκάλεσε αυτό το είδος σκέψης τραγωδία, διότι, αν όλοι ενεργήσουν ανάλογα, υποστήριξε ότι ο πόρος θα συρρικνωθεί στο μηδέν και όλοι θα υποφέρουν ως αποτέλεσμα.

Ο Hardin επέμενε ότι αυτή η τραγωδία δεν μπορούσε να αποτραπεί. Ως εκ τούτου, καθώς τα ανθρώπινα όντα ήταν, στα μάτια του, ανίκανα να αντιληφθούν τη συνολική εικόνα, οι λύσεις ήταν η “ελεγχόμενη” πρόσβαση στους πόρους και ο “πληθυσμιακός έλεγχος“.

Ενώ η ελιτίστικη έννοια της ToC του Hardin πρότεινε ρυθμιζόμενη, περιχαρακωμένη (ιδιωτική) πρόσβαση στους “κοινούς” πόρους, η Κοινή Κληρονομιά της Ανθρωπότητας (CHM) απέρριπτε την ιδέα της περιχαράκωσης (ιδιωτικοποίησης). Η CHM αντιθέτως υποστήριζε ότι μια ειδική ομάδα θα πρέπει να δημιουργηθεί με διεθνή συνθήκη ως “διαχειριστές” των παγκόσμιων κοινών αγαθών. Θεωρούμενη ως πιο “προοδευτική“, δεν ήταν λιγότερο ελιτίστικη από την ιδέα του Hardin.

Η φιλοσοφική έννοια της CHM εμφανίστηκε στην παγκόσμια πολιτική σκηνή τη δεκαετία του 1950, αλλά ήταν η ομιλία του πρέσβη της Μάλτας στον ΟΗΕ, Arvid Pardo, το 1967, η οποία την καθιέρωσε ως αρχή της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αυτό οδήγησε τελικά στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (U.N. Convention on Law of the Sea  – LOSC) του 1982.

Αναφερόμενος στο CHM, στο άρθρο 137(2) της LOSC, ο ΟΗΕ δήλωσε:

   “Όλα τα δικαιώματα επί των πόρων της περιοχής ανήκουν στην ανθρωπότητα στο σύνολό της, για λογαριασμό της οποίας ενεργεί η Αρχή”.

Αυτή η “Περιοχή“, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν οι ωκεανοί της Γης, συμπεριλαμβανομένων όλων όσων βρίσκονται μέσα και κάτω από αυτούς. Η “αρχή” ορίστηκε στο τμήμα 4 ως η Διεθνής Αρχή Βυθού (International Seabed Authority- ISA). Το άρθρο 137 παράγραφος 2 της LOSC είναι αυτοαναιρούμενο.

Ο νομικός ορισμός της έννοιαςκατοχυρωμένος” υπονοεί ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα, χωρίς εξαίρεση, έχει απόλυτο δικαίωμα πρόσβασης στα παγκόσμια κοινά. Στην προκειμένη περίπτωση, τα κοινά αυτά αγαθά ήταν οι ωκεανοί. Ενώ ο νομικός ορισμός μιλάει για ιδιοκτησία, ο όρος “κατοχυρωμένος” φαίνεται να εγγυάται ότι κανείς δεν μπορεί να εγείρει ατομικές αξιώσεις ιδιοκτησίας των ωκεανών ή των πόρων τους. Η πρόσβαση είναι εξίσου κοινή για όλους.

Υποτίθεται ότι αυτό το υποτιθέμενο δικαίωμα δεν μπορεί ποτέ να “καταρριφθεί από μια αναβλητική αίρεση“. Αυτό αποκρούεται πλήρως από το “για λογαριασμό του οποίου ενεργεί η Αρχή“.

Ποιος από τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης έδωσε στην ISA αυτή την υποτιθέμενη εξουσία;

Πότε μας ρώτησαν αν θέλουμε να εκχωρήσουμε τη συλλογική μας ευθύνη για τους ωκεανούς στην ISA;

Αυτή η εξουσία ιδιοποιήθηκε με εντολή του ΟΗΕ και τίποτε περισσότερο. Τώρα είναι η ISA που, με αναβλητική αίρεση, ελέγχει, περιορίζει και αδειοδοτεί την πρόσβασή μας στους ωκεανούς.

Αυτή είναι η ουσιαστική απάτη στην καρδιά του παραδείγματος των “παγκόσμιων κοινών” του GPPP. Πουλάνε την κλοπή τους ως διαχείριση των πόρων που ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα, ενώ ταυτόχρονα αρπάζουν το σύνολο αυτών των πόρων για τον εαυτό τους.

  • Αρπάζοντας τα παγκόσμια κοινά: Ωκεανοί

Όταν ερμηνεύεται από το Διεθνές Δίκαιο, η CHM φαίνεται να θέτει την ιδιωτική ιδιοκτησία των παγκόσμιων κοινών, που προτείνεται από την ToC, εκτός της εμβέλειας των κυβερνητικών εταίρων. Δεν θα πρέπει να έχουν περισσότερα δικαιώματα σε αυτά τα πλούτη από οποιονδήποτε άλλον. Η νομική αμφισβήτηση οποιασδήποτε διεκδίκησης θα πρέπει να είναι μια σχετικά απλή διαδικασία για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο ή ομάδα που επιθυμεί να την προβάλει.

Αυτό δεν είναι ούτε καν μια απομακρυσμένη πιθανότητα. Το Διεθνές Δίκαιο, όσον αφορά τα παγκόσμια κοινά, είναι ένα ανούσιο συνονθύλευμα ασυνεπειών και αντιφάσεων που τελικά καταλήγει στο “ο ισχυρός έχει δίκιο”. Για να μπορέσει κάποιος να αμφισβητήσει τον ισχυρισμό της GPPP θα πρέπει να έχει μια νομική ομάδα ικανή να νικήσει την ομάδα του ΟΗΕ και ένα δικαστήριο πρόθυμο να αποφανθεί υπέρ της.

Ο “νόμος” είναι φαινομενικά σχεδιασμένος για να μας αφήσει να φανταστούμε ότι έχουμε “προστατευμένα” δικαιώματα και ευθύνες απέναντι σε αυτούς τους κοινούς πόρους. Ενώ, αν υποβληθεί σε οποιαδήποτε λογική εξέταση, η νομική έννοια των παγκόσμιων κοινών μοιάζει περισσότερο με αντιπερισπασμό για τη διευκόλυνση μιας ληστείας.

Αν εξετάσουμε το ιστορικό της ΔΣΕ όσον αφορά τη συμμετοχή των ενδιαφερόμενων μερών, θα βρούμε γρήγορα το Στρατηγικό της σχέδιο για το 2019 – 2020. Αυτό περιγράφει συνοπτικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η απάτη:

“Σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, και στο πλαίσιο του ρόλου της ως θεματοφύλακα της κοινής κληρονομιάς της ανθρωπότητας, η ISA αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις… Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν υιοθετήσει μια νέα αναπτυξιακή ατζέντα με τίτλο “Μεταμορφώνοντας τον κόσμο μας: η ατζέντα 2030 για τη βιώσιμη ανάπτυξη”[…] Με μεγαλύτερη σημασία για την ISA είναι ο ΣΒΑ 14 – Διατήρηση και βιώσιμη χρήση των ωκεανών, των θαλασσών και των θαλάσσιων πόρων”.

Οι κοινόχρηστοι πόροι – παγκόσμια κοινά αγαθά – των ωκεανών της Γης δεν είναι πλέον ελεύθερα προσβάσιμοι στο σύνολο της ανθρωπότητας. Αντίθετα, η ISA καθορίζει ποιος αποκτά πρόσβαση στους ωκεάνιους πόρους με βάση τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης (SDGs). Ουσιαστικά έχουν μετατρέψει την πρόσβαση στα παγκόσμια κοινά σε μια νέα αγορά.

Τα πιο ζωτικά ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε είναι πώς λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις κατανομής και από ποιον. Αυτό θα αποκαλύψει ποιος ελέγχει αυτές τις νέες εξαιρετικά ρυθμιζόμενες αγορές. Το ISA δηλώνει:

“Κράτη μέρη, κράτη ανάδοχοι, κράτη σημαίας, παράκτια κράτη, κρατικές επιχειρήσεις, ιδιώτες επενδυτές, άλλοι χρήστες του θαλάσσιου περιβάλλοντος και ενδιαφερόμενοι παγκόσμιοι και περιφερειακοί διακυβερνητικοί οργανισμοί. Όλοι έχουν ρόλο στην ανάπτυξη, εφαρμογή και επιβολή κανόνων και προτύπων για τις δραστηριότητες στην περιοχή”

Επιπλέον, η ISA θα:

“Ενισχύει τη συνεργασία και τον συντονισμό με άλλους σχετικούς διεθνείς οργανισμούς και ενδιαφερόμενους φορείς προκειμένου… να διασφαλίσει αποτελεσματικά τα νόμιμα συμφέροντα των μελών της ISA και των εργολάβων… Οι κανόνες, οι κανονισμοί και οι διαδικασίες που διέπουν την εκμετάλλευση των ορυκτών πόρων… στηρίζονται σε υγιείς εμπορικές αρχές προκειμένου να προωθηθούν οι επενδύσεις… λαμβάνοντας υπόψη τις τάσεις και τις εξελίξεις σχετικά με τις δραστηριότητες εξόρυξης σε βαθύ βυθό, συμπεριλαμβανομένης της αντικειμενικής ανάλυσης των συνθηκών της παγκόσμιας αγοράς μετάλλων και των τιμών των μετάλλων, των τάσεων και των προοπτικών… με βάση τη συναίνεση… που επιτρέπει τη συμβολή των ενδιαφερόμενων φορέων με κατάλληλους τρόπους”.

Η Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (GPPP) των κυβερνήσεων, των παγκόσμιων επιχειρήσεων (άλλοι χρήστες του θαλάσσιου περιβάλλοντος), των βασικών μετόχων τους (ιδιώτες επενδυτές) και των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων (ιδιώτες επενδυτές) είναι τα ενδιαφερόμενα μέρη. Αυτοί, και όχι εμείς, θα έχουν συμβολή για να διασφαλίσουν ότι οι κανόνες, οι κανονισμοί και οι διαδικασίες θα προωθήσουν επενδύσεις που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι γενικές έννοιες εξελίχθηκαν σε αρχές του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίες στη συνέχεια εφαρμόστηκαν για τη δημιουργία ενός ρυθμιστικού πλαισίου για την ελεγχόμενη πρόσβαση σε όλους τους πόρους των ωκεανών. Αυτό που κάποτε ήταν πραγματικά ένας παγκόσμιος πόρος είναι τώρα η αποκλειστική αρμοδιότητα της GPPP και του δικτύου των καπιταλιστών-μετόχων της.

  • Τα παγκόσμια κοινά είναι Παγκόσμια

Θα πρέπει να προσέξουμε να μην πέσουμε στην παγίδα να σκεφτούμε ότι η GPPP αποτελείται αποκλειστικά από τη δυτική ηγεμονία. Οι ιστορίες που μας “ταΐζουν” για την παγκόσμια αντιπαράθεση μεταξύ των υπερδυνάμεων είναι συχνά επιφανειακές.

Ενώ υπάρχουν αναμφίβολα εντάσεις στο πλαίσιο της GPPP, καθώς κάθε παίκτης διεκδικεί ένα μεγαλύτερο κομμάτι των νέων αγορών, το ίδιο το δίκτυο της GPPP είναι μια πραγματικά παγκόσμια συνεργασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σύγκρουση μεταξύ των εθνικών κρατών είναι αδύνατη, αλλά, όπως πάντα, κάθε τέτοια σύγκρουση θα διεξάγεται για έναν λόγο που απουσιάζει από την επίσημη εξήγηση.

gppp.png

Οι SDG οδήγησαν σε πολιτικές καθαρού μηδενός και προβλέπουν, ανάμεσα σε ένα σωρό επιβεβλημένες αλλαγές, το τέλος των μεταφορών με βενζίνη και ντίζελ. Όλοι μας έχουμε εντολή να στραφούμε σε ηλεκτρικά οχήματα (EVs), τα οποία η συντριπτική πλειοψηφία δεν θα μπορεί να αντέξει οικονομικά. Με τη σειρά του, αυτό σημαίνει τεράστια αύξηση της ζήτησης για μπαταρίες ιόντων λιθίου.

Η κατασκευή τους θα απαιτήσει πολύ περισσότερο κοβάλτιο, το οποίο θεωρείται ευρέως ως ο πιο κρίσιμος κίνδυνος της αλυσίδας εφοδιασμού για την παραγωγή EVs. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι η αύξηση της ζήτησης κοβαλτίου μεταξύ 2018 και 2050 θα είναι κάπου 450%. Το να πούμε ότι πρόκειται για μια “ευκαιρία της αγοράς” είναι μια τεράστια υποτίμηση.

Η ISA έχει χορηγήσει 5 συμβάσεις έρευνας κοβαλτίου στις JOGMEC (Ιαπωνία), COMRA (Κίνα), Ρωσία, Δημοκρατία της Κορέας και CPRM (Βραζιλία). Όταν τα εντοπισμένα κοιτάσματα γίνουν εμπορικά βιώσιμα, όπως αναμφίβολα θα γίνει, μπορεί να αρχίσει η εταιρική φρενίτιδα.

Εταιρείες, όπως η κατασκευάστρια εταιρεία όπλων Lockheed Martin, με την εξ ολοκλήρου θυγατρική της UK Seabed Resources (UKSR), είναι επίσης μεταξύ των πολλών ενδιαφερομένων μερών της ISA. Η UKSR έλαβε την άδεια εξερεύνησης για τον Νότιο Ειρηνικό το 2013. Ως εργολάβος εξερεύνησης της ISA, οι ενδιαφερόμενοι της UKSR είναι ελεύθεροι να υποβάλουν τις συστάσεις τους για τροποποιήσεις στους κανονισμούς της ISA που διέπουν τις δικές τους εξορυκτικές δραστηριότητες.

Για παράδειγμα, η ISA δήλωσε ότι οι εταιρείες εξόρυξης θα πρέπει να παρέχουν οικονομική εγγύηση που θα καλύπτει “απροσδόκητα έξοδα, δαπάνες και υποχρεώσεις“. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στη Lockheed Martin και έτσι πρότεινε μια μικρή αλλαγή. Συνέστησαν την προσθήκη των εξής:

“Η εγγύηση δεν καλύπτει δαπάνες, έξοδα και υποχρεώσεις που προκύπτουν από αδικοπρακτική ευθύνη για περιβαλλοντική ζημία”.

Αυτό έγινε προφανώς επειδή, κατά την επιδίωξη της “προστασίας” του πλανήτη από την SDG, η Lockheed Martin δεν επιθυμεί να είναι υπεύθυνη για τις περιβαλλοντικές ζημιές που θα του προκαλέσουν στην πορεία. Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος, διότι η προτεινόμενη μέθοδος για την “απόξεση του βυθούθα τον καταστρέψει σχεδόν σίγουρα.

Ευτυχώς για την UKSR και άλλους ενδιαφερόμενους φορείς όπως η COMRA, η ISA έχει δεσμευτεί σε κανονισμούς που προωθούν τις υγιείς εμπορικές αρχές και διασφαλίζουν τα εμπορικά τους συμφέροντα. Η καταστροφή του βυθού είναι ένα ρίσκο που αξίζει να αναλάβετε, αλλά όχι αν πρέπει να πληρώσετε γι’ αυτό.

Όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της “κλιματικής αλλαγής“, η ανθρώπινη ζωή είναι ακόμη φθηνότερη. Σχεδόν όλο το κοβάλτιο εξορύσσεται σήμερα από τη ζώνη χαλκού της Αφρικής και πάνω από το 60% της παγκόσμιας προσφοράς προέρχεται από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Το κοβάλτιο αποσπάται από τη γη από δεκάδες χιλιάδες παιδιά-σκλάβους.

Αυτό το δηλητηριώδες βασανιστήριο συντομεύει δραματικά την άθλια δυστυχία της ταλαιπωρίας τους σε αυτή τη Γη. Ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι άλλοι νέοι άνθρωποι όπως η Greta Thunberg μπορούν να εμπνεύσουν περισσότερα τυχερά παιδιά να κινητοποιηθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χρησιμοποιώντας τις πλήρως φορτισμένες συσκευές τους, για να σώσουν τον πλανήτη.

Μόνο η εμπορική βιωσιμότητα των αποθεμάτων σε μεγάλα βάθη της θάλασσας φαίνεται ικανή να σώσει τους σκλάβους των ορυχείων κοβαλτίου. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς τα αποθέματα βαθιάς θάλασσας θα καταστούν βιώσιμα έως ότου τα χερσαία αποθέματα πλησιάσουν την εξάντληση.

Αυτή η ανοιχτά επιδοκιμασμένη κακοποίηση παιδιών συνεχίζεται εδώ και χρόνια. Ένα γεγονός που τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης παραδέχονται αλλά ποτέ δεν το αναφέρουν όταν εξυμνούν την πράσινη επανάσταση.

Οι εκτιμώμενοι 94.000 τόνοι κοβαλτίου μόνο στη ζώνη Clarion Clipperton (CCZ) του ανατολικού Ειρηνικού αντιπροσωπεύουν 6 φορές τα γνωστά χερσαία αποθέματα. Με τα συνολικά αποθέματα της βαθιάς θάλασσας να εκτιμώνται σε αξία μεταξύ 8 και 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς προχωράμε προς μια οικονομία ουδέτερου άνθρακα, η εξόρυξη σε βαθιά θάλασσα είναι αναπόφευκτη. Ανεξάρτητα από το περιβαλλοντικό κόστος.

Όλα τα πραγματικά περιβαλλοντικά ζητήματα πρόκειται να αγνοηθούν, καθώς ο κόσμος ξεκινάει τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια οικονομία που βασίζεται σε μια εξαιρετικά αμφισβητήσιμη θεωρία: την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη (AGW).

  • Η Νέα Αγορά των Παγκόσμιων Κοινών

Αυτή η μετάβαση στην πράσινη οικονομία θα δει μυριάδες νέες αγορές να δημιουργούνται καθώς οι “κοινοί” πόροι της Γης θα μετατραπούν σε παροιμιώδη επενδυτικά χρυσωρυχεία. Το κοβάλτιο που εξάγεται από το βυθό της θάλασσας είναι μόνο ένα παράδειγμα, υπάρχουν χιλιάδες άλλα.

Το GPPP θα έχει αποκλειστική πρόσβαση, και συνεπώς έλεγχο, σε αυτούς τους νέους, βασικούς πόρους. Οι επενδυτικές ευκαιρίες είναι ατελείωτες. Αυτή η προοπτική, και όχι οι ανησυχίες για τη Γη ή την ανθρωπότητα, είναι που οδηγεί στην αρπαγή των παγκόσμιων κοινών αγαθών.

Οι GPPP έχουν αναγνωρίσει ότι αν μπορούν να στριμώξουν κάτι στα “παγκόσμια κοινά“, τότε μπορούν να το ελέγξουν. Κατά συνέπεια, ο κατάλογος των υποτιθέμενων “κοινών” συνεχίζει να μεγαλώνει, καθώς οι GPPP επιδιώκουν να ελέγχουν όλο και περισσότερο τον πλανήτη και τα πάντα σε αυτόν.

Το 1996 ο αείμνηστος John Perry Barlow, από το Ίδρυμα Ηλεκτρονικής Ελευθερίας, παρουσίασε μια Διακήρυξη για την Ανεξαρτησία του Κυβερνοχώρου στο ετήσιο συνέδριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) στο Νταβός. Φαίνεται ίσως περίεργο ότι το GPPP ήθελε να ακούσει αυτή τη ριζοσπαστική, ελευθεριακή έκκληση προς τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να αφήσουν τον κυβερνοχώρο ανεξέλεγκτο.

Ωστόσο, όπως τονίζω στο βιβλίο μου Pseudopandemic, η πρόθεση των ιδεών, των πολιτικών και οικονομικών φιλοσοφιών ή των κοινωνικών δογμάτων δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει το GPPP. Αντίθετα, είναι το πώς αυτές οι ιδεολογίες μπορούν να αξιοποιηθούν για την επίτευξη των στόχων τους.

Κάνοντας την ομιλία του ο Barlow έθετε, ίσως ακούσια, τις βάσεις για να συμπεριλάβει τον κυβερνοχώρο ως μέρος των “παγκόσμιων κοινών”.

Όπως θα συζητήσουμε σύντομα, η GPPP είχε ήδη ένα σχέδιο σε εφαρμογή για να οικειοποιηθεί τα πάντα που ορίζονται ως παγκόσμια κοινά. Ήταν αυτή η προοπτική που ενθουσίασε το συγκεντρωμένο πλήθος του Νταβός (GPPP).

Στη σύνοψη του 2015 στο Νταβός, το WEF απεικόνισε πώς η GPPP χειραγωγεί τις αφηγήσεις για να αναδιαμορφώσει το πλαίσιο της καθημερινής μας ζωής.

Σε αυτή την περίπτωση, ο στόχος ήταν να θεσπιστούν τα προτάγματα για τη διεκδικούμενη δικαιοδοσία τους στον κυβερνοχώρο.

a3a5138c25cf7e279ec243deb68bbe7b.png

Εξετάσαμε το παράδειγμα των ωκεανών και των πόρων τους, αλλά η διαδικασία για τη δημιουργία ρυθμιζόμενων αγορών για όλα τα κοινά είναι η ίδια. Πρώτα πρέπει να μοχλευτεί κάτι στην κατηγορία των παγκόσμιων κοινών. Μόλις ανακηρυχθεί ότι ανήκει στους “κοινούς πόρους στους οποίους βασίζεται όλη η ζωή“, διορίζεται κάποιο κουάνγκο της GPPP για να επιβλέπει την πρόσβαση στη νέα ρυθμιζόμενη αγορά.

Ο φορέας αυτός θα δημιουργηθεί για να εξυπηρετεί τους ενδιαφερόμενους καπιταλιστές, οι οποίοι θα έχουν στη συνέχεια αποκλειστική πρόσβαση και έλεγχο αυτού του πόρου.

Σύμφωνα με τον ορισμό του ΟΗΕ η διαχείριση των παγκόσμιων κοινών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς παγκόσμια διακυβέρνηση“. Η παγκόσμια διακυβέρνηση συγκαλείται επίσημα μέσω της διαδικασίας κλοπής των παγκόσμιων κοινών. Το όλο εγχείρημα βασίζεται στην αειφόρο ανάπτυξη.

  • Οι Ατζέντες για τα Βιώσιμα Παγκόσμια Κοινά

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το σχέδιο αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και δεκαετίες. Οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals – SDGs) ορίζονται στην Ατζέντα 2030 ως σημεία πορείας στην πορεία προς την ολοκλήρωση του σχεδίου για τον 21ο αιώνα: Ατζέντα 21.

Όταν οι εμπλεκόμενοι στο GPPP λένε ότι δεσμεύονται για τους SDG, εννοούν την Ατζέντα 2030, βραχυπρόθεσμα, και τελικά την Ατζέντα 21. Η Ατζέντα 21 έχει πολλά να πει για αυτό που αποκαλεί “ανθρώπινες εγκαταστάσεις“. Καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα σχεδιάζονται, θα κατασκευάζονται και θα διαχειρίζονται από μια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, κατά την κατασκευή των ανθρώπινων οικισμών, οι άνθρωποι δεν εμφανίζονται πολύ ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων.

Ο στόχος 5.29 αναφέρει:

 “Κατά τη διαμόρφωση πολιτικών για τους οικισμούς, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες σε πόρους, η παραγωγή αποβλήτων και η υγεία των οικοσυστημάτων”.

Η κατανομή των πόρων, η διαχείριση των αποβλήτων και η προστασία του περιβάλλοντος είναι οι προϋποθέσεις για τους “ανθρώπινους οικισμούς“. Όχι η ευημερία της ανθρωπότητας.

Το GPPP θα επιβλέπει την κατασκευή ή την κατανομή των οικισμών μας. Ο στόχος 7.30:

“Ενθαρρύνουμε τις συμπράξεις μεταξύ του δημόσιου, του ιδιωτικού και του κοινοτικού τομέα στη διαχείριση των πόρων γης για την ανάπτυξη ανθρώπινων οικισμών”.

Όλόκληρος ο πλανήρης Γή και όχι μόνον οι κοινόχρηστοι χώροι, θα διαχειρίζεται από το GPPP. Και πάλι, οι μεταγενέστεροι στόχοι της Ατζέντας 2030 για την αειφόρο ανάπτυξη παρείχαν τη δικαιολογία για την αρπαγή της γης.

Ο στόχος 10 της Ατζέντας 21 αναφέρει:

“Ο γενικός στόχος είναι να διευκολυνθεί η κατανομή της γης στις χρήσεις που παρέχουν τα μεγαλύτερα βιώσιμα οφέλη και να προωθηθεί η μετάβαση σε μια βιώσιμη και ολοκληρωμένη διαχείριση των εδαφικών πόρων”

Είναι σαφές ότι αυτό εγείρει ζητήματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας και χρήσης της γης. Όχι μόνο μεταξύ των ιδιοκτητών, αλλά και από τη βιομηχανία, τους αγρότες, τις σιδηροδρομικές εταιρείες ή οποιονδήποτε άλλο ιδιώτη ιδιοκτήτη γης. Το τέχνασμα για τη διατήρηση της γης θα είναι να εξασφαλιστεί ο χαρακτηρισμός της ως “βιώσιμης“. Αυτός ο χαρακτηρισμός θα πρέπει να συμφωνηθεί από το GPPP, οπότε οι φίλοι σε υψηλές θέσεις θα είναι το κλειδί.

Η Ατζέντα 21 απαιτεί, στο τμήμα 7.29 “Δραστηριότητες“, ότι όλα τα έθνη πρέπει να αναπτυχθούν:

“Μια ολοκληρωμένη εθνική απογραφή των εδαφικών τους πόρων, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα σύστημα πληροφοριών για τη γη, στο οποίο οι εδαφικοί πόροι θα ταξινομούνται σύμφωνα με τις καταλληλότερες χρήσεις τους και οι περιβαλλοντικά ευαίσθητες ή επιρρεπείς σε καταστροφές περιοχές θα προσδιορίζονται για ειδικά μέτρα προστασίας”.

Αν ο τόπος όπου ζείτε θεωρείται περιβαλλοντικά εύθραυστος, και μας λένε ότι όλος ο πλανήτης είναι, τότε το GPPP θα ακολουθήσει την ενότητα 7.30. η και θα εφαρμόσει:

“Πρακτικές που αντιμετωπίζουν συνολικά τις δυνητικά ανταγωνιστικές απαιτήσεις γης για τη γεωργία, τη βιομηχανία, τις μεταφορές, την αστική ανάπτυξη, τους χώρους πρασίνου, τα διατηρητέα και άλλες ζωτικές ανάγκες”.

Αυτό θα περιλαμβάνει τη δημιουργία “προστατευόμενων περιοχών“. Ανάμεσα σε πολλές από τις αυταρχικές εξουσίες τους, αυτό σημαίνει ότι η GPPP θα έχει τον έλεγχο όλου του πόσιμου νερού. Οι πηγές νερού γίνονται αυτόματα “προστατευόμενες περιοχές” σύμφωνα με την Ατζέντα 21, για το καλό της “υγείας” μας.

Η Δραστηριότητα 18.50 αναφέρει:

“Όλα τα κράτη, ανάλογα με τις δυνατότητες και τους διαθέσιμους πόρους τους, και μέσω διμερούς ή πολυμερούς συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών και άλλων σχετικών οργανισμών κατά περίπτωση, θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τις ακόλουθες δραστηριότητες:. Δημιουργία προστατευόμενων περιοχών για τις πηγές παροχής πόσιμου νερού”.

Αξιοποιώντας την απάτη της “βιώσιμης ανάπτυξης”, δημιουργείται σήμερα ένα πλανητικό σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, υπό την αιγίδα της GPPP. Αυτό είναι το “οικοδομήστε ξανά καλύτερα“, η “Μεγάλη Επανεκκίνηση“, η “Πράσινη Νέα Συμφωνία” ή ό,τι άλλο επιλέξει η GPPP να το πουλήσει.

Σημαίνει κυριαρχία της GPPP πάνω στα απόλυτα πάντα. Πραγματικά δεν θα μας ανήκει τίποτα, αν και φαίνεται απίθανο ότι πολλοί από εμάς θα είναι ευτυχείς γι’ αυτό.

sustainablegoalschart.png

Όσοι δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να παραδεχτούν την πραγματικότητα αυτού του παγκόσμιου πραξικοπήματος, σπεύδουν να επισημάνουν ότι η Ατζέντα 21 – και το 2030 – δεν είναι νομοθεσία. Τα εθνικά κράτη δεν είναι υποχρεωμένα να συμφωνήσουν με τίποτα από αυτά. Αυτή η παρατήρηση αποτυγχάνει να εκτιμήσει τι είναι η “παγκόσμια διακυβέρνηση”.

Η παγκόσμια διακυβέρνηση δεν είναι ο καθορισμός ούτε πολιτικής ούτε νομοθεσίας. Είναι η δημιουργία πολιτικών προγραμμάτων, τα οποία τα επιμέρους εθνικά κράτη μπορούν ή δεν μπορούν να εφαρμόσουν ως πολιτική ή ως επακόλουθη νομοθεσία. Μπορεί να έχει δόντια μόνο εάν τα εθνικά κράτη συμμορφώνονται.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι τα εθνικά κράτη είναι “οργανισμοί-εταίροι“, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν κατώτεροι εταίροι, στο πλαίσιο της GPPP. Ενώ παραμένουν κυρίαρχες οντότητες, δεν ενεργούν ως τέτοιες. Αρκεί να δούμε πώς δημιουργούνται οι παγκόσμιες αγορές από την Ατζέντα 21 για να δούμε πώς όλα τα εθνικά κράτη συνεργάστηκαν πρόθυμα στην απάτη της βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην Ατζέντα 21 η δηλωμένη “Βάση για δράση” στο τμήμα 8.41 αναφέρει:

“Ένα πρώτο βήμα προς την ενσωμάτωση της αειφορίας στην οικονομική διαχείριση είναι η καθιέρωση καλύτερης μέτρησης του κρίσιμου ρόλου του περιβάλλοντος ως πηγή φυσικού κεφαλαίου. Πρέπει να αναπτυχθεί ένα κοινό πλαίσιο με το οποίο θα περιλαμβάνονται οι συνεισφορές όλων των τομέων και δραστηριοτήτων της κοινωνίας, που δεν περιλαμβάνονται στους συμβατικούς εθνικούς λογαριασμούς. Προτείνεται ένα πρόγραμμα για την ανάπτυξη εθνικών συστημάτων ολοκληρωμένης περιβαλλοντικής και οικονομικής λογιστικής σε όλες τις χώρες”.

Το ξεκάθαρα διατυπωμένο σχέδιο, που γράφτηκε το 1992, ήταν η δημιουργία “φυσικού κεφαλαίου” για τη μετατόπιση της “αειφορίας στην οικονομική διαχείριση“. Όλοι οι τομείς και όλη η κοινωνία θα συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια μετατροπής της φύσης σε οικονομικό κεφάλαιο.

Αυτό θα περιλαμβάνει την εποπτεία των “δραστηριοτήτων της κοινωνίας“, όπως η χρήση του κυβερνοχώρου από εμάς, οι οποίες “δεν περιλαμβάνονται στους συμβατικούς εθνικούς λογαριασμούς”. Τα παγκόσμια κοινά με άλλα λόγια.

Δεν έχει σημασία αν η Ατζέντα 21 (2030) έχει νομοθετική εξουσία ή όχι. Το μόνο που έχει σημασία είναι η συνενοχή των νομοθετικών αρχών. Αυτές βρίσκονται σε πλήρη συμμόρφωση.

Η Ατζέντα 21 πρότεινε την ανάπτυξη “εθνικών συστημάτων ολοκληρωμένης περιβαλλοντικής και οικονομικής λογιστικής σε όλες τις χώρες“. Αυτό προβλεπόταν για να ολοκληρωθεί η μετατροπή της Γης και όλων των φυσικών της πόρων σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα οικονομικού ελέγχου.

Όπως διερεύνησε η Whitney Webb στο εξαιρετικό άρθρο της, Wall Street’s Takeover of Nature Advances with Launch of New Asset Class αυτό ακριβώς συνέβη. Κάνοντας για άλλη μια φορά κατάχρηση της έννοιας των παγκόσμιων κοινών, η GPPP δημιούργησε Εταιρείες Φυσικών Περιουσιακών Στοιχείων (Natural Asset Companies – NACs). Αυτές υποτίθεται ότι:

“Θα διατηρήσουν και αποκαταστήσουν τα φυσικά περιουσιακά στοιχεία που τελικά στηρίζουν την ικανότητα να υπάρχει ζωή στη Γη”.

Αυτός ο υπαινιγμός για τη φροντίδα των παγκόσμιων κοινών αγαθών ακούγεται υπέροχος, αλλά αν αναλογιστούμε τον αντίκτυπό του στα βάθη των ωκεανών, για παράδειγμα, στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για τη δημιουργία νέων αγορών. Η ανησυχία για την περιβαλλοντική καταστροφή μόλις και μετά βίας καταγράφεται.

  • Το Μετρικό Σύστημα των Παγκόσμιων Κοινών

Είναι σαφές ότι ο στόχος των NACs είναι να εξασφαλίσουν την αποκλειστική πρόσβαση των ενδιαφερομένων μερών της GPPP σε πόρους οι οποίοι, μέχρι σήμερα, δεν “ανήκαν” σε κανέναν. Ο Michael Blaugrund, ο Διευθύνων Σύμβουλος Λειτουργίας του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, το παραδέχτηκε:

“Η ελπίδα μας είναι ότι η ιδιοκτησία μιας εταιρείας φυσικών περιουσιακών στοιχείων θα είναι ένας τρόπος με τον οποίο ένα όλο και ευρύτερο φάσμα επενδυτών θα έχει τη δυνατότητα να επενδύσει σε κάτι που είναι εγγενώς πολύτιμο, αλλά, μέχρι σήμερα, ήταν πραγματικά αποκλεισμένο από τις χρηματοπιστωτικές αγορές.”

Για να το θέσουμε αυτό σε προοπτική, το τρέχον, συνολικό ΑΕΠ ολόκληρου του πλανήτη είναι περίπου 94 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετατρέποντας τη Γη σε χαρτοφυλάκιο περιουσιακών στοιχείων, η φύση προβλέπεται να αξίζει 4.000 τρισεκατομμύρια δολάρια. Πάνω από 40 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Περιττό να πούμε ότι πρόκειται για μια φοβερή επενδυτική ευκαιρία.

Ο μετασχηματισμός της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκεται σε καλό δρόμο. Ολόκληρο το GPPP είναι, όπως είναι λογικό, αφοσιωμένο στο έργο. Οι όποιες διαφωνίες υπάρχουν, επεκτείνονται μόνο στο ποιος παίρνει τι. Δεν υπάρχει καμία αντίθεση στο νέο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο. Όπως επισήμανε η Webb:

“Ο απώτερος στόχος των ΕΑΚ δεν είναι η βιωσιμότητα ή η διατήρηση – είναι η χρηματιστικοποίηση της φύσης, δηλαδή η μετατροπή της φύσης σε εμπόρευμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνεχίσει να ανθεί η σημερινή, διεφθαρμένη οικονομία της Wall Street με το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος και της αποτροπής της περαιτέρω υποβάθμισής του”.

Οι NACs θα επιτρέψουν στους επενδυτές να αποκτήσουν περιουσιακά στοιχεία κυρίως σε αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς οι πολυεθνικές εταιρείες και τα χρηματοπιστωτικά ταμεία απορροφούν πρώην παγκόσμια κοινά και άλλους πόρους. Ωστόσο, η χρηματιστικοποίηση της φύσης είναι παγκόσμια, μετατρέποντας την υδρόγειο σε μια αναδυόμενη αγορά (bull market).

esgratingswheelgraph.jpg

Αυτό θα επιτευχθεί με τη χρήση του Μετρικού Συστήματος του Καπιταλισμού των Ενδιαφερόμενων Μερών. Τα περιουσιακά στοιχεία θα αξιολογούνται με τη χρήση περιβαλλοντικών, κοινωνικών και διοικητικών κριτηρίων (ESG) για τη βιώσιμη επιχειρηματική απόδοση. Κάθε επιχείρηση που απαιτεί χρηματοδότηση από την αγορά, ίσως μέσω της έκδοσης κλιματικών ομολόγων ή ίσως πράσινων ομολόγων για ευρωπαϊκά εγχειρήματα, θα πρέπει τα ομόλογα αυτά να έχουν υγιή αξιολόγηση ESG.

Μια χαμηλή αξιολόγηση ESG θα αποτρέψει τους επενδυτές και το έργο ή το επιχειρηματικό εγχείρημα δεν θα μπορέσει να ξεκινήσει. Μια υψηλή αξιολόγηση ESG θα δει τους επενδυτές να σπεύδουν να βάλουν τα χρήματά τους σε έργα που υποστηρίζονται από διεθνείς συμφωνίες. Σε συνδυασμό, οι οικονομικές πρωτοβουλίες, όπως οι ΕΑΚ και οι ESG, μετατρέπουν τους SDG σε κανονισμούς της αγοράς.

Αυτό συγκεντρώνει την εξουσία επί της παγκόσμιας οικονομίας, τοποθετώντας την στα χέρια της GPPP. Μιλώντας τον Ιούλιο του 2019, ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας (BoE) και σύντομα ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη δράση για το κλίμα, Mark Carney, δήλωσε απλά:

“Οι εταιρείες που αγνοούν την κλιματική αλλαγή και δεν προσαρμόζονται θα χρεοκοπήσουν χωρίς αμφιβολία”.

Αργότερα, μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής Green Horizons τον Νοέμβριο του 2020, η οποία διοργανώθηκε από κοινού από την The City of London Corporation, το Green Finance Institute και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ο Carney, ενεργώντας σε έναν άλλο ρόλο ως σύμβουλος του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου για τα οικονομικά της COP26, δήλωσε

“Τα σχέδια μετάβασης θα αποκαλύψουν τους ηγέτες και τους υστερούντες στο δρόμο προς τη Γλασκώβη. Δεν θα φτάσουμε στο καθαρό μηδέν σε μια εξειδικευμένη θέση, απαιτείται μια μετάβαση ολόκληρης της οικονομίας”.

Οι ηγέτες της νέας παγκόσμιας οικονομίας θα είναι αυτοί που θα επιλεγούν από το GPPP μέσω της κατάλληλης αξιολόγησης των εκδοθέντων τίτλων τους. Οι υστερούντες θα εξαλειφθούν μέσω του ίδιου μηχανισμού. Θα χρεοκοπήσουν χωρίς αμφιβολία.

Όλες οι επιχειρήσεις, όχι μόνο οι παγκόσμιες εταιρείες, θα πρέπει να “προσαρμοστούν” στο νέο οικονομικό σύστημα που θα βασίζεται στους SDG . Αυτό δεν είναι κάποια πρόβλεψη για το πώς θα είναι η μελλοντική παγκόσμια οικονομία, έχει ήδη συμβεί.

Ενώ ο κόσμος είχε εμμονή με την ψευδοπανδημία, το GPPP ξεκίνησε μια παγκόσμια επανάσταση.

Στην τελική σύνοδο κορυφής της COP26 στη Γλασκώβη, ο Mark Carney, που υποτίθεται ότι μιλούσε ως απεσταλμένος του ΟΗΕ – ή ίσως ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, είναι δύσκολο να πούμε – ξεκίνησε κάτι που ονόμασε GFANZ:

“Η αρχιτεκτονική του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει μετασχηματιστεί ώστε να προσφέρει καθαρό μηδέν. Έχουμε πλέον τα απαραίτητα υδραυλικά μέσα για να μετακινήσουμε την κλιματική αλλαγή από το περιθώριο στο προσκήνιο της χρηματοδότησης, έτσι ώστε κάθε οικονομική απόφαση να λαμβάνει υπόψη την κλιματική αλλαγή … [Αυτή] η ταχεία, και μεγάλης κλίμακας, αύξηση της δέσμευσης κεφαλαίων στο καθαρό μηδέν, μέσω του GFANZ, καθιστά δυνατή τη μετάβαση σε έναν κόσμο 1,5C”.

Ο υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου, Rishi Sunak, ακολούθησε τη δήλωση του Carney με τη διακήρυξη της Γλασκώβης Financial Alliance for Net Zero (GFANZ). Το σχέδιο προβλέπει αρχικά την “ευθυγράμμιση” (εξαναγκασμό) του 40% των σημερινών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων του κόσμου, ύψους 130 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, να δεσμευτούν για τη μετάβαση προς μια παγκόσμια οικονομία χωρίς άνθρακα. Το δελτίο τύπου της βρετανικής κυβέρνησης ανέφερε:

“Το Ηνωμένο Βασίλειο συγκάλεσε πάνω από 30 προηγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες από 6 ηπείρους, οι οποίες αντιπροσωπεύουν πάνω από το 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ, για να υποστηρίξουν τη δημιουργία νέων παγκόσμιων προτύπων αναφοράς για το κλίμα από το Ίδρυμα ΔΠΧΑ, ώστε να δώσουν στους επενδυτές τις πληροφορίες που χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν το καθαρό μηδενικό ισοζύγιο.”

Όλα αυτά είναι απαραίτητα, σύμφωνα με τον Carney, τον Sunak και όλους τους άλλους ηγέτες του GPPP, για τον έλεγχο του κλίματος της Γης. Πραγματικά φαντάζονται, ή μάλλον θέλουν να φανταστείτε, ότι μπορούν να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία της Γης με τη συγκέντρωση της εξουσίας τους πάνω στην παγκόσμια οικονομία.

Όπως παρατήρησε με ακρίβεια η Whitney Webb στο Twitter:

20211115_003533.png
  • Παγκόσμια Διακυβέρνηση των Πάντων

Η GFANZ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διπλή λογιστική και στην οικονομική λαθροχειρία. Δεν υπάρχει πραγματικά καμία δέσμευση για την πραγματική μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Οι μεγάλες τράπεζες θα εξακολουθήσουν να είναι ελεύθερες να επενδύουν στα ορυκτά καύσιμα όσο αυτό παραμένει κερδοφόρο.

Για άλλη μια φορά οι επικρατέστεροι επικριτές, ή τουλάχιστον εκείνοι που αναφέρονται από τα οικονομικά ΜΜΕ, αποτυγχάνουν εντελώς να καταλάβουν τι βλέπουν. Φαντασιώνονται ότι όλα αφορούν τη “σωτηρία του πλανήτη” ή τη δημιουργία μιας πιο πράσινης οικονομίας για το καλό όλων.

Δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν. Πρόκειται για τη συγκέντρωση της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής εξουσίας.

Δεν έχει σημασία αν οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Ο πραγματικός περιβαλλοντικός αντίκτυπος είναι εντελώς άσχετος. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι δημιουργείται ένας μηχανισμός με τον οποίο τα ανώτερα κλιμάκια της ιεραρχίας του GPPP μπορούν πρώτα να διασώσουν και στη συνέχεια να επεκτείνουν την εξουσία και τον έλεγχό τους. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος και έως ότου οι οικονομολόγοι και οι σχολιαστές των μέσων ενημέρωσης το αντιληφθούν αυτό, δεν θα δουν ποτέ αυτό το τέρας που τους κοιτάζει κατάματα.

Πιθανώς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι απλώς μια ανυπολόγιστη σύμπτωση ότι αυτή η μεταμόρφωση συνέβη ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να σωθεί το αποτυχημένο IMFS (διεθνές νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα). Η διάσωση του πλανήτη τυχαίνει να απαιτεί ακριβώς την ίδια οικονομική και χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση που απαιτείται για να καλυφθεί η πλήρης κατάρρευση της προηγούμενης δομής ελέγχου τους.

Στο ετήσιο συμπόσιο των τραπεζιτών της G7 το 2019 στο Jackson Hole του Wyoming, μόλις τέσσερις μήνες πριν αναφερθούν τα πρώτα κρούσματα του COVID 19, η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης επενδύσεων στον κόσμο, η BlackRock, παρουσίασε την έκθεσή της Dealing With The Next Downturn (Αντιμετώπιση της επόμενης ύφεσης) στους συγκεντρωμένους κεντρικούς τραπεζίτες της G7. Ανέφεραν:

“Θα χρειαστούν πρωτοφανείς πολιτικές για να αντιμετωπιστεί η επόμενη οικονομική ύφεση. Η νομισματική πολιτική έχει σχεδόν εξαντληθεί, καθώς τα παγκόσμια επιτόκια βυθίζονται προς το μηδέν ή και χαμηλότερα. Η δημοσιονομική πολιτική από μόνη της θα δυσκολευτεί να παράσχει σημαντικά κίνητρα εγκαίρως, δεδομένων των υψηλών επιπέδων χρέους και των τυπικών καθυστερήσεων με την εφαρμογή… Η συμβατική και μη συμβατική νομισματική πολιτική λειτουργεί κυρίως μέσω της τονωτικής επίδρασης των χαμηλότερων βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων επιτοκίων. Αυτό το κανάλι έχει σχεδόν εξαντληθεί.””

Αδυνατώντας είτε να ξοδέψουν είτε να φορολογήσουν για να βγουν από το πρόβλημα, η BlackRock παραδέχθηκε ότι, για το GPPP, το υφιστάμενο IMFS ήταν ένα τελειωμένο. Αυτό ήταν η πηγή της εξουσίας τους και, επομένως, αν ήθελαν να διατηρήσουν την “εξουσία” τους, απαιτείτο ένα νέο σύστημα.

Ο Mark Carney, αυτή τη φορά μιλώντας ως διοικητής της BoE, επιβεβαίωσε την εκτίμηση της BlackRock:

“Το πιο θεμελιώδες είναι ότι μια αποσταθεροποιητική ασυμμετρία στην καρδιά του ΔΜΣΣ αυξάνεται… μια πολυπολική παγκόσμια οικονομία απαιτεί ένα νέο ΔΜΣΣ για να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές της. Αυτό δεν θα είναι εύκολο… οι ελλείψεις του ΔΧΣ έχουν γίνει όλο και πιο ισχυρές. Ακόμα και μια περαστική εξοικείωση με τη νομισματική ιστορία υποδηλώνει ότι αυτό το κέντρο δεν θα αντέξει… Θα κλείσω προσθέτοντας επείγοντα χαρακτήρα… Ας τερματίσουμε την κακόβουλη παραμέληση του ΔΧΣ και ας οικοδομήσουμε ένα σύστημα αντάξιο της ποικιλόμορφης, πολυπολικής παγκόσμιας οικονομίας που αναδύεται”.

Όλοι συμφώνησαν ότι ένα νέο IMFS ήταν επειγόντως αναγκαίο. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Στο έγγραφό της η BlackRock πρότεινε ότι η νέα χρηματοπιστωτική τάξη θα μπορούσε να δημιουργηθεί με την “άμεση μετάβαση“(Going direct):”

 “Το “Going direct” σημαίνει ότι η κεντρική τράπεζα πρέπει να βρει τρόπους για να δώσει τα χρήματα της κεντρικής τράπεζας απευθείας στα χέρια των δαπανών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα… να επιβάλει τον συντονισμό της πολιτικής έτσι ώστε η δημοσιονομική επέκταση να μην οδηγήσει σε αντισταθμιστική αύξηση των επιτοκίων”.

Αυτή ήταν μια επαναστατική ιδέα. Οι κεντρικές τράπεζες θεωρητικά λειτουργούσαν αποκλειστικά ως τράπεζα για τις εμπορικές τράπεζες και την κυβέρνηση. Ο επίσημος ρόλος τους ήταν να επενδύουν σε κρατικά ομόλογα και να διαχειρίζονται τους διακανονισμούς μεταξύ των εμπορικών τραπεζών χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών που ονομάζονται “βασικό χρήμα“. Τα χρήματα που εσείς και εγώ χρησιμοποιούμε καθημερινά είναι “ευρύ χρήμα“. Πάντα κυκλοφορούσε στην οικονομία ξεχωριστά από το βασικό χρήμα.

Το βασικό χρήμα δεν είχε ποτέ στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί για την άμεση τόνωση ή χειραγώγηση των αγορών ευρέος χρήματος (θεωρητικά). Με το σχέδιό τους για άμεση μετάβαση η BlackRock πρότεινε έναν μηχανισμό με τον οποίο θα μπορούσε να το κάνει. Θέτοντας ουσιαστικά τις κεντρικές τράπεζες επικεφαλής (επιβάλλοντας τον συντονισμό της πολιτικής) της κυβερνητικής δημοσιονομικής πολιτικής: της κυβερνητικής φορολογίας και των κυβερνητικών δαπανών.

Το Going direct αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη αλλαγή στη φύση των πολιτικών μας συστημάτων. Υποδηλώνει ότι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν είναι πλέον υπεύθυνες για τις δαπάνες. Φαίνεται να είναι η καθιέρωση της φορολόγησης χωρίς αντιπροσώπευση: το τέλος κάθε έννοιας δημοκρατίας.

Η BlackRock πρόσθεσε ότι η άμεση μετάβαση θα απαιτηθεί εάν προκύψουν “ασυνήθιστες συνθήκες“. Το κέντρο δεν μπορούσε να κρατήσει, χρειαζόταν ένας έκτακτος καταλύτης για να επέλθει η μεταμόρφωση.

Σε μια ακόμη αξιοσημείωτη και, για την GPPP, απίστευτα τυχαία σύμπτωση, η αμερικανική “αγορά ρέπος” παραπαίει μόλις ένα μήνα αργότερα. Αυτό παρείχε την απαραίτητη ασυνήθιστη συνθήκη, ενεργοποιώντας το σχέδιο της BlackRock.

Τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά ασυνήθιστα μόλις λίγους μήνες αργότερα, καθώς ο κόσμος βυθίστηκε σε μια παγκόσμια ψευδοπανδημία. Σε απάντηση, από τον Μάρτιο του 2020, το going direct μπήκε σε υπερδιέγερση.

Η BlackRock δήλωσε ότι η άμεση μετάβαση θα απαιτούνταν μόνο όσο διαρκούσε η “ασυνήθιστη κατάσταση“, αν και η φύση της ρύθμισης θα απαιτούσε μια “μόνιμη ρύθμιση“. Μόλις επιτυγχάνονταν οι στόχοι της δημοσιονομικής πολιτικής, οι οποίοι ήταν επίσης στόχοι της νομισματικής πολιτικής, το προσωρινό μόνιμο set-up θα μπορούσε στη συνέχεια να προχωρήσει στη “στρατηγική εξόδου” που τοποθετείται στον “ορίζοντα πολιτικής“.

Τώρα γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός ο ορίζοντας πολιτικής. Είναι ο μετασχηματισμός του ΙΜFS, η κατάληψη των παγκόσμιων κοινών αγαθών, η χρηματιστικοποίηση της φύσης και η εγκαθίδρυση ενός κεντρικού χρηματοπιστωτικού οργανισμού που θα τα κυβερνά όλα. Αυτή η διαδικασία αναφέρεται συνηθέστερα ως “βιώσιμη ανάπτυξη” ή ως οικοδόμηση της πράσινης οικονομίας.

mark_carney_davos_2010.jpg
  • Ένα δαχτυλίδι για να τα Κυβερνήσει ‘Ολα

Πριν από τη διακήρυξη του GFANZ, τον Νοέμβριο του 2020, ο Rishi Sunak δήλωσε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο σκόπευε να εκδώσει το πρώτο κρατικό πράσινο ομόλογο στον κόσμο. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου διέταξε ότι θα καταστήσει υποχρεωτική την υποβολή εκθέσεων στην Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TFCD) για όλες τις επιχειρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου μέχρι το 2025. Ο Sunak πρόσθεσε ότι αυτό θα ενθαρρύνει τις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες “όπως τα stablecoins και τα ψηφιακά νομίσματα της Κεντρικής Τράπεζας“.

Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου πρόσθεσε:

“Το Ηνωμένο Βασίλειο θα γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα καταστήσει πλήρως υποχρεωτικές τις εναρμονισμένες με την Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TCFD) γνωστοποιήσεις σε όλη την οικονομία έως το 2025… Το Ηνωμένο Βασίλειο θα εφαρμόσει επίσης μια πράσινη ταξινόμηση – ένα κοινό πλαίσιο για τον καθορισμό των δραστηριοτήτων που μπορούν να οριστούν ως περιβαλλοντικά βιώσιμες”.

Η προσποίηση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου ότι είχε τον έλεγχο αυτής της πρωτοβουλίας ήταν κωμική. Το Μετρικό Σύστημα του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών (Metrics of Stakeholder Capitalism) που καθορίζει τις αξιολογήσεις των περιουσιακών στοιχείων ESG, καθώς και η ανάπτυξη των NACs, δεν διοικούνται από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ ή οποιαδήποτε άλλη εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτοί οι χρηματοοικονομικοί μοχλοί είναι σταθερά ριζωμένοι στον ιδιωτικό τομέα.

Οι ηγέτες της GPPP, όπως η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, η BlackRock, η Vanguard και οι εταίροι του WEF, όπως η Deloitte, η PwC, η McKinsey και η KPMG, ελέγχουν αυτές τις επενδυτικές στρατηγικές. Οι κυβερνήσεις είναι απλώς κατώτεροι, διευκολυντικοί εταίροι στην Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.

Τα TCFD αξιολογούνται ως απάντηση στην “έκθεση βιωσιμότητας” μιας εταιρείας. Σύμφωνα με το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB), η έκθεση βιωσιμότητας “περιγράφει τον αντίκτυπο μιας εταιρείας ή ενός οργανισμού στην κοινωνία, αντιμετωπίζοντας συχνά περιβαλλοντικά, κοινωνικά και θέματα διακυβέρνησης“.

Η αξιολόγηση του TDFD καθορίζει τη βαθμολογία ESG των περιουσιακών στοιχείων του. Αυτό θα είναι το deal maker, ή το σημείο αναφοράς (breaker), όποτε θέλει να αντλήσει επενδυτικό κεφάλαιο.

Τα πρότυπα των εκθέσεων βιωσιμότητας καθορίζονται από το Ίδρυμα Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Αναφοράς (ΔΠΧΑ- IFRS). Το Ίδρυμα ΔΠΧΑ δηλώνει ότι είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός δημοσίου συμφέροντος.

Θέτει συμφωνημένα λογιστικά πρότυπα σε 140 δικαιοδοσίες τόσο για δημόσιους όσο και για ιδιωτικούς οργανισμούς. Οι δικαιοδοσίες του περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Κίνα και τη Ρωσία.

Ωστόσο, ο ισχυρισμός του ότι λειτουργεί για το “δημόσιο συμφέρον” δεν υποστηρίζεται από τις δικές του δηλώσεις. Το Ίδρυμα ΔΠΧΑ αναφέρει επίσης:

“Τα πρότυπα ΔΠΧΑ καθορίζονται από το Συμβούλιο Διεθνών Λογιστικών Προτύπων και χρησιμοποιούνται κυρίως από εταιρείες που λογοδοτούν δημόσια – αυτές που είναι εισηγμένες σε χρηματιστήριο και από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως οι τράπεζες”.

Το Συμβούλιο Διεθνών Λογιστικών Προτύπων (IASB) είναι ένας οργανισμός του ιδιωτικού τομέα. Επί του παρόντος, 12 άτομα υποτίθεται ότι αποφασίζουν για τα πρότυπα ΔΠΧΑ, τα οποία καθορίζουν τις απαιτήσεις των εκθέσεων βιωσιμότητας για τις επιχειρήσεις και άλλους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Υπό την προεδρία του Mark Carney – είναι πολυάσχολος άνθρωπος – το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB) δημιούργησε το TCFD το 2015:

“Το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB) ανακοίνωσε σήμερα ότι συγκροτεί μια ομάδα εργασίας για τη δημοσιοποίηση πληροφοριών σχετικά με τους χρηματοοικονομικούς κινδύνους που σχετίζονται με το κλίμα υπό την ηγεσία του κλάδου.. Η ειδική ομάδα εργασίας για τις χρηματοοικονομικές γνωστοποιήσεις που σχετίζονται με το κλίμα (TCFD) θα αναπτύξει εθελοντικές, συνεπείς γνωστοποιήσεις για τους χρηματοοικονομικούς κινδύνους που σχετίζονται με το κλίμα για χρήση από τις εταιρείες κατά την παροχή πληροφοριών σε δανειστές, ασφαλιστές, επενδυτές και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη.

Πέντε χρόνια αργότερα ήταν και πάλι ο Carney που, γνωρίζοντας ότι “το κέντρο δεν μπορεί να αντέξει“, ανακοίνωσε  την ενσωμάτωση και ενοποίηση ολόκληρου του συστήματος στη σύνοδο κορυφής COP26. Παράλληλα με την GFANZ, τα ΔΠΧΑ ανακοίνωσαν το επόμενο βήμα στη διαδικασία, με τη δημιουργία του Διεθνούς Συμβουλίου Προτύπων Βιωσιμότητας (ISSB).

Ο επικεφαλής ελεγκτής της PwC, Hemione Hudson, δήλωσε:

“Η σημερινή έναρξη λειτουργίας του Διεθνούς Συμβουλίου Προτύπων Βιωσιμότητας αποτελεί σημαντικό βήμα προς την επίτευξη μιας παγκόσμιας κοινής προσέγγισης για τα πρότυπα δημοσιοποίησης που σχετίζονται με την ESG. Η αξιοποίηση της δύναμης των χρηματοπιστωτικών αγορών ώστε να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στη μετάβαση σε μια καθαρή οικονομία μηδενικού αποτελέσματος… Τα πρότυπα υποβολής εκθέσεων αποτελούν κρίσιμο στοιχείο για την επίτευξη αυτού του στόχου”

Μπορούμε τώρα να δούμε πώς θα λειτουργήσει το όλο σύστημα.

Κάθε επιχείρηση, κάθε έργο που θέλει να ξεκινήσει, κάθε πρωτοβουλία που σχεδιάζει και κάθε πολιτική που ακολουθεί πρέπει να τηρεί τους SDGs. Η συμμόρφωσή τους με τη συμφωνημένη ατζέντα θα μετράται μέσω της “έκθεσης βιωσιμότητας“.

Η Ομάδα Εργασίας για τις Χρηματοοικονομικές Γνωστοποιήσεις που σχετίζονται με το Κλίμα (TCFD) θα κρίνει τις επιδόσεις τους. Οι υποεπιτροπές τους για τα ESG , όπως το Συμβούλιο Διεθνών Προτύπων Βιωσιμότητας, θα εγκρίνουν τη σχετική αξιολόγηση των ESG για τη συγκεκριμένη επιχείρηση.

Οι ιδιωτικοί οίκοι αξιολόγησης επενδύσεων, όπως η Deloitte, που είναι “μέλη” των ΔΠΧΑ και, εξ ορισμού, του GPPP, θα ελέγχουν ουσιαστικά την επενδυτική στρατηγική κάθε επιχείρησης και, κατά συνέπεια, τις δραστηριότητές της. Η εξόρυξη σε βαθιά θαλάσσια ύδατα, η ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, η καινοτομία στο ψηφιακό νόμισμα, η εκμετάλλευση των παγκόσμιων κοινών και οτιδήποτε άλλο έχει οριστεί ως “βιώσιμο” θα λαμβάνει την αντίστοιχη αξιολόγηση ESG.

Όλα αυτά ελέγχονται κεντρικά μέσω του συστήματος TCFD, το οποίο διαχειρίζεται το FSB. Θα μπορούν να επιλέγουν ποιος ευημερεί και ποιος όχι. Η γραμματεία του FSB “φιλοξενείται” και χρηματοδοτείται από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) και εδρεύει στην έδρα της BIS στη Βασιλεία της Ελβετίας.

Οι κεντρικές τράπεζες, υπό την εποπτεία της BIS, όχι μόνο προχωρούν άμεσα και χρηματοδοτούν την παγκόσμια δημοσιονομική πολιτική, αλλά σκοπεύουν να ελέγχουν όλες τις επιχειρήσεις, όλο το εμπόριο και όλα τα οικονομικά. Καταλαμβάνουν τα παγκόσμια κοινά, χρηματιστικοποιούν τη φύση και προχωρούν πέρα από το παλιό ΔΜΧΣ για να εγκαθιδρύσουν μια πραγματική παγκόσμια διακυβέρνηση.

Εάν δεν δράσουμε. Αν απλά επιτρέψουμε στις μαριονέτες των λεγόμενων κυβερνήσεών μας να διατηρήσουν τις θέσεις τους στη ΓΚΠΠ, τότε η BIS, οι κεντρικές τράπεζες και άλλοι “αξιόλογοι ενδιαφερόμενοι” θα καταλάβουν τα πάντα σε αυτή τη Γη. Θα είμαστε υπόχρεοι σε αυτούς για τους πόρους στους οποίους “βασίζεται όλη η ζωή”.

Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, τότε, όπως ακριβώς οι ξεχασμένες ψυχές που εγκαταλείφθηκαν στη βαρβαρότητα των ορυχείων κοβαλτίου, θα είμαστε όλοι σκλάβοι.

74cd8a1595c3d1bfdc3e0811e67d9e36.png

—– Δικτυογραφία:

Seizing Everything: The Theft of the Global Commons – Part 2 – OffGuardian

https://off-guardian.org/2021/11/08/seizing-everything-the-theft-of-the-global-commons-part-2/

 

Πηγή https://apollodoros.substack.com/p/ii

Προβολές : 1,133


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα