Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Και μια μέρα αποφάσισα να ελευθερωθώ. Από τα “πρέπει”, από τα “και αν”, από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και στενομυαλιές. Αποφάσισα να ανοίξω τα φτερά μου και να ελευθερωθώ από την ίδια τη ζωή που με έκλεινε τόσο σφιχτά στον μικρόκοσμο μου, τόσο που κόντευα να πεθάνω από ασφυξία.
Αποφάσισα να ανοίξω τα φτερά μου για άλλους κόσμους, πιο ψηλά από το δικό μου μυαλό, πρώτα να τους φτάσω και μετά να τους κατακτήσω. Έφυγα από μια ζωή που πλέον δεν με χώραγε, για να πάρω μια ανάσα πιο μεγάλη και από μένα.
Αποφάσισα να φύγω από τελειωμένες καταστάσεις, από λάθη που με κρατούσαν πίσω και από έρωτες που δεν είχαν να μου δώσουν ούτε τα μισά από όσα άξιζα.
Αποφάσισα μια μέρα να ανοίξω την ντουλάπα και να διώξω τα παλιά και βρώμικα αντικείμενα, να κάνω χώρο για μια νέα ζωή που ερχόταν από το πουθενά, μια ζωή που έπρεπε να έρθει, και είχε αργήσει.
Ένιωσα, πως ήρθε η στιγμή να αφήσω πίσω ανθρώπους και συναισθήματα καμένα. Μια ζωή καμένη και χαρτιά μισοφαγωμένα από το σκόρο.
Αποφάσισα να πάρω μια μεγάλη ανάσα και με ένα φύσημα να φύγουν όλοι οι περιττοί, να κλείσουν επιτέλους αυτές οι πόρτες οι μισάνοιχτες και οι ανοιχτοί λογαριασμοί με τους λίγους.
Έτσι, ξαφνικά, χωρίς να μου το ζητήσει κανείς. Κι ας ήταν όλοι εναντίον μου, ας ήταν όλοι απέναντι μου.
Δεν τους κατηγορώ, μέσα μου πολύ βαθιά ήξερα πως φοβήθηκαν την έκρηξη που θα ερχόταν, τον τόσο δυνατό κρότο που θα τους μάτωνε τα αυτιά. Κατά βάθος δε και εγώ η ίδια τον φοβόμουν αυτόν τον κρότο, φοβόμουν τη δύναμη του, νόμιζα πως θα με κάνει χίλια κομμάτια όταν έρθει. Κι όμως έκανα τεράστιο λάθος.
Ίσως πάλι και να μην θέλανε να με δουν να διαπρέπω, να με δουν στην κορυφή γιατί μπορεί και να πονούσε όλο αυτό, εκείνους αλλά όχι εμένα.
Αποφάσισα να βάλω τα όρια μου στην καθημερινότητα, για να μπορέσω έστω και λίγο να μείνω δυνατή και αν πονέσω να το κάνω δύναμη μου και όχι να το πάρω σαν αδυναμία.
Αποφάσισα που λες μια μέρα, να πι ένα καφέ με όλους εκείνους που αποτέλεσαν κομμάτι από το παρελθόν και να γελάσω μαζί τους, γιατί θα ήτανε ο τελευταίος μας καφές. Μετά θα έσβηναν μια για πάντα.
Αποφάσισα να μεθύσω ένα βράδυ δίχως ανασφάλειες και ταμπού και να περάσω όσο πιο όμορφα γίνεται, χωρίς στερεότυπα, χωρίς “μη” και “γιατί”.
Μια μέρα απλά αποφασίζεις να μηδενίσεις την ζωή σου και να αρχίσεις πάλι από την αρχή με πιο σκληρές βάσεις, με πιο γερά θεμέλια έτοιμα να αντέξουν όλους τους σεισμούς και τα βάρη.
Μια μέρα απλά γίνεσαι πιο δυνατός!
Καλησπερα κοριτσακι μου.
ΤΓ
Καλα εεε; ειδες μεγαλεια με τον φιλο μας; Τον βαφτισαν το μονο πατριωτικο μπλογκ
ΑΝ οι νονοί είναι του ιδίου επιπέδου, μου είναι παντελώς αδιάφορο.
Πατριώτης, δεν γίνεσαι όταν πηγαίνεις από κόμμα σε κόμμα, ούτε όταν εμπιστεύεσαι την τύχη της Πατρίδας σε … πιόνια του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ούτε όταν φτύνεις εκεί που έγλυφες…