Όσα και να γραφτούν γι αυτή την ΧΑΖΑΡΙΚΗ ΚΩΛΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ωχριούν μπροστά της όλες οι ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΜΑΦΙΕΣ.
Όλο αυτό το ΚΩΛΟΣΟΓΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ.
ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΝΕΜΕΣΗ…
Τα εξαιρετικά αποκαλυπτικά άρθρα που ακολουθούν, δίνουν μια σφαιρική θα έλεγα εικόνα αυτής της ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ – ΕΡΠΕΤΙΚΗΣ – ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΚΩΛΟ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ…
Αξίζει να τα διαβάσετε…
Καλλιόπη Σουφλή
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΛΑΘΡΑ ΤΡΩΕΙ ΑΠΟ 3 ΣΙΣΙΤΙΑ (δικη του ομολογία) Φωτεινό παράδειγμα αλληλεγγύης για τα παιδιά του.
1989. Η ΝΤΟΡΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ. ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ έκτοτε 1996.
Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΘΥΓΑΤΡΙΚΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ(6 εκ.)
2009 ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΣ-ΑΠΟΣΤΑΤΗΣ-Vampire της ελληνικής αστικής τάξης
ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ – ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ –
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ
ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΑΦΟΥΖΟΥ- Αυτός που έδωσε την ΑΓΕΤ Ηρακλής στην… κόζα νόστρα
ΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ, ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΓΙΑ ΑΛΛΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΑ ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΟΥΣ Α(Χ)ΡΙΣΤΟΥΣ ΚΗΦΗΝΕΣ
Το κράτος των Μητσοτάκηδων – Πως η Αγία Οικογένεια ξεζουμίζει το ελληνικό δημόσιο
Μητσοτάκηδες
Στο γραφείο του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κ. Μητσοτάκη συνολικά υπηρετούσαν 53 άτομα. Ήταν 4 ειδικοί σύμβουλοι, 8 μετακλητοί, 4 ως ειδικό επιστημονικό προσωπικό, 2 δημοσιογράφοι, 14 αποσπασμένοι και 11 με διάθεση από το (σκανδαλώδες για τις προσλήψεις του) ΚΕΕΛΠΝΟ.
Σήμερα αποκαλύπτεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τάζει στον πρώην υπουργό και βουλευτή της Ν.Δ. Χρήστο Μαρκογιαννάκη ότι θα τον διορίσει σε ΔΕΚΟ εφόσον αποδεχτεί να μην είναι υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στα Χανιά – “αδειάζει” έτσι και μια θέση για την Ντόρα Μπακογιάννη. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η οικογένεια τακτοποιεί τα μέλη της και το μέλλον τους: η Ντόρα φεύγει από την Α’ Αθήνας, ο γιος της πάει για δήμαρχος στην Αθήνα και στα Χανιά δημιουργείται κενό που θα καλύψει η μητέρα του.
Το πολιτικό πρόβλημα είναι η αντίληψη του Κ. Μητσοτάκη για το κράτος ως τσιφλίκι του. Πριν καν προκηρυχθούν εκλογές, υπόσχεται διορισμούς στα στελέχη της Ν.Δ. Μίλησε κανείς για αξιοκρατία; “Το κράτος είμαι εγώ”. Λουβοδίκεια αντίληψη.
Λογικό. Αφενός επειδή ο Κ. Μητσοτάκης προέρχεται από μια οικογένεια που ξέρει τι σημαίνει παραγοντισμός και ρουσφέτι. Το διδάχθηκε. Μεγάλωσε μέσα σ’ αυτό. Το έζησε. Το κράτος μπορεί να είναι “μικρό” (για να δοθούν οι υπηρεσίες του σε ιδιωτικά συμφέροντα), αλλά θα είναι “για μας”.
Αφετέρου επειδή ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης έχει δώσει δείγμα γραφής του πώς αντιλαμβάνεται το κράτος. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς τον διόρισε υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, εκείνος γέμισε τον υπουργικό όροφο με δικούς του ανθρώπους (και μετά ξεκίνησε τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που δεν ήταν “δικοί του”).
Στο γραφείο του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κ. Μητσοτάκη συνολικά υπηρετούσαν 53 άτομα. Ήταν 4 ειδικοί σύμβουλοι, 8 μετακλητοί, 4 ως ειδικό επιστημονικό προσωπικό, 2 δημοσιογράφοι, 14 αποσπασμένοι και 11 με διάθεση από το (σκανδαλώδες για τις προσλήψεις του) ΚΕΕΛΠΝΟ.
Τα 53 άτομα υπηρετούσαν μόνο στο γραφείο Μητσοτάκη και όχι στο γραφείο της υφυπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Εύης Χριστοφιλοπούλου ή σε γενικούς γραμματείς κ.λπ.
Σημειώνεται ότι ένας από τους 53 πρέπει να ήταν και ο ανιψιός του νυν προέδρου της Ν.Δ. Γρηγόρης-Αλέξανδρος Δημητριάδης, ο οποίος ήταν δικηγόρος της εταιρείας Energa της οικογένειας Φλώρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Κ. Μητσοτάκης φρόντισε να άρει το ασυμβίβαστο του συμβούλου και δικηγόρου εταιρειών ψηφίζοντας σχετική διάταξη στη Βουλή… Μίλησε κανείς για νεοπτισμό, οικογενειοκρατία και βόλεμα των συγγενών στο Δημόσιο;
Ενδεικτικό δε του πώς η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ “μαγείρευαν” τα στοιχεία για το κομματικό τους κράτος είναι το ότι από τα 53 άτομα που βρίσκονταν στο γραφείο του Κ. Μητσοτάκη ως μετακλητοί καταγράφονταν μόνο οι 8!
Η Αγία Οικογένεια και η SIEMENS – Όλα τα στοιχεία για μια βρώμικη σχέση
Η οικογένεια Μητσοτάκη και η SIEMENS
Τον Ιανουάριο του 2011, η Ντόρα Μπακογιάννη, ως πρόεδρος τότε, του βραχύβιου νεοφιλελεύθερου πολιτικού μορφώματος με την επωνυμία «Δημοκρατική Συμμαχία», με αφορμή την παραπομπή πολιτικών προσώπων και πρώην υπουργών για περαιτέρω διερεύνηση σε ότι αφορούσε στην υπόθεση του σκανδάλου με τα «μαύρα ταμεία» της Siemens είχε εμφανιστεί λαλίστατη αναφορικά με την επάρκεια των ενεργειών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας υποστηρίζοντας ότι δεν έκαναν το «απλό», δηλαδή δεν είχαν προχωρήσει στο άνοιγμα λογαριασμών τους, ώστε να δουν ποιοι και αν έλαβαν μίζες.
Βέβαια η Ντόρα Μπακογιάννη, πικραμένη αρχικά διότι ήδη στην ηγεσία της ΝΔ είχε εκλεγεί ο Αντώνης Σαμαράς, ένιωθε ανακουφισμένη διότι δεν είχε συμπεριληφθεί στη λίστα με τα πολιτικά πρόσωπα που είχε παραπεμφθεί για την υπόθεση. Εκείνη την εποχή σε μία συνέντευξη της που είχε παραχωρήσει είχε εκφράσει τη λύπη της για το γεγονός ότι η αρμόδια εξεταστική επιτροπή δεν είχε υποβάλλει αίτημα για την διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας σχετικά με το ποιοι ευνοήθηκαν από τις συμβάσεις του ΟΤΕ και άλλων εταιρειών του δημοσίου. Επίσης η κα Μπακογιάννη δήλωνε τότε με την ιδιότητα του προέδρου κόμματος ότι «Τα δύο μεγάλα κόμματα αντί να συμφωνήσουν στο να υπάρξουν ουσιαστικές αποκαλύψεις για το πού πήγαν τα 100 εκατ. µίζες από τα µαύρα ταµεία της Siemens, ουσιαστικά λειτούργησαν ως επιτροπή συγκάλυψης». Βέβαια η κα Μπακογιάννη είχε λησμονήσει ότι νωρίτερα προετοιμαζόταν για την αρχηγία ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα, οπότε έχοντας ενημερωθεί σχετικά, όλο και κάτι περισσότερο θα γνώριζε.
Με ανεξήγητη έπαρση, εκείνη την εποχή, η Ντόρα Μπακογιάννη ισχυριζόταν ότι είχε δεχτεί «τόνους λάσπης», εννοώντας τα στοιχεία που είχαν δει το φως της δημοσιότητας γύρω από τη σχέση της ίδιας και της οικογένειάς της με την Siemens.
Σήμερα, με αφορμή το ενδεχόμενο, με ευθύνη της Δικαιοσύνης, παραγραφής του σκανδάλου για τα μαύρα ταμεία και μίζες της SIEMENS, η Ντόρα Μπακογιάννη, αδελφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, δηλαδή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, επιχείρησε να βγει με «δριμύ κατηγορώ» στην αντεπίθεση – με την ίδια έπαρση,… αμνησία και προκλητική διάθεση – για το σκάνδαλο, επιχειρώντας να επιτεθεί στην κυβέρνηση Τσίπρα, που όπως προκύπτει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποδοθούν οι ευθύνες.
Την ίδια στιγμή η «πιάτσα βοά» για νέα στοιχεία που πρόκειται να έρθουν στην επιφάνεια σχετικά με τη σχέση της οικογένειας Μητσοτάκη με τη Siemens. Την ίδια στιγμή, επίσης, η «πιάτσα βοά» για τη λειτουργία κυκλώματος που στήθηκε πριν από μερικά χρόνια στο υπουργείο Εξωτερικών και έχοντας απλώσει τα πλοκάμια του μέχρι τη δικαιοσύνη δίνει μάχη στο σκοτεινό παρασκήνιο για το κουκούλωμα του σκανδάλου και την… ηθική και όχι μόνο διάσωση πολιτικών τζακιών, γνωστών πολιτικών οικογενειών και ολόκληρου του συστήματος της διαπλοκής που οικοδομήθηκε γύρω τους.
Για να γίνει κατανοητό, ωστόσο, γιατί το πολιτικό κατεστημένο, γιατί το «κύκλωμα» θέλει να κουκουλώσει το σκάνδαλο της Siemens και θέλει την παραγραφή των αδικημάτων πρέπει να δει κανείς και να εξετάσει προσεκτικά ολόκληρο το πλέγμα της σχέσης της οικογένειας Μητσοτάκη με τον γερμανικό κολοσσό.
Η υπόθεση Καραβέλα
Τον Ιούνιο ο του 2009 οι βασικοί κατηγορούμενοι κ.κ. Χριστοφοράκος και Καραβέλας είχαν διαφύγει στο εξωτερικό με χαρακτηριστική ευκολία και για το γεγονός αυτό οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης εκείνης της περιόδου ήταν εξαιρετικά μεγάλες. Όμως, επί της ουσίας, την πολιτική ευθύνη δεν την είχε λάβει κανείς εμπράκτως, και πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού η τότε υπουργός Εξωτερικών κα Ντόρα Μπακογιάννη προετοιμαζόταν για την «επόμενη ημέρα» στη Νέα Δημοκρατία.
Ο βασικός κατηγορούμενος κ. Καραβέλας είχε διαφύγει χωρίς το υπουργείο Εξωτερικών, του οποίου εκείνη την εποχή πολιτική προϊσταμένη ήταν η κα Μπακογιάννη, να είχε ενημερώσει εγκαίρως το υπουργείο Δικαιοσύνης για τα στοιχεία που είχε λάβει από την ελληνική πρεσβεία στο Μοντεβιδέο της Ουγουγουάης, ώστε να εμποδιστεί, τότε, η διαφυγή Καραβέλα. Η καθυστέρηση ήταν μεγάλη και ο τρόπος με τον οποίο η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών είχε χειριστεί το θέμα είχε δημιουργήσει σοβαρά ερωτηματικά, αν όχι τη βεβαιότητα ότι κάποιοι ήθελαν να διευκολύνουν τη διαφυγή του Καραβέλα. Διότι η καθυστέρηση ενημέρωσης του υπουργείου Δικαιοσύνης στο υπουργείο Εξωτερικών είχε υπάρξει σκανδαλώδης σχετικά με το σήμα που είχε στείλει έγκαιρα η ελληνική πρεσβεία στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης για εισροές και αγορές στις οποίες φερόταν να εμπλέκεται ο υπόδικος για το σκάνδαλο της SIEMENS Χρήστος Καραβέλας. Ομοίως με σκανδαλώδη τρόπο είχε διαφύγει στο εξωτερικό και ο Χριστοφοράκος.
Την πολιτική ευθύνη για την διαφυγή Καραβέλα φέρει η πολιτική ηγεσία του νεοκλασσικού της Βασιλίσσης Σοφίας εκείνης της περιόδου, δηλαδή η Ντόρα Μπακογιάννη η οποία φυσικά δεν είχε παραιτηθεί. Άλλωστε μια παραίτηση θα γινόταν, τότε, η ταφόπλακα στα προεδρικά και … πρωθυπουργικά όνειρα της , τα οποία έτσι κι αλλιώς έμειναν και θα μείνουν ανεκπλήρωτα.
Αν, λοιπόν, το 2011 το άνοιγμα των λογαριασμών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας αποτελούσε μία τόσο, σύμφωνα με την κα Μπακογιάννη, απλή υπόθεση, τότε ανατρέχοντας στο παρελθόν μπορεί κανείς με ευκολία να αντιληφθεί πόσο απλή ήταν η διαδικασία παρεμπόδισης της εξόδου της χώρας από τον Χρήστο Καραβέλα και πόσο εύκολη μια απλή κινητοποίηση του γραφείου της πρώην υπουργού στο σωστό χρόνο. Αντίθετα, στις αρχές Ιουνίου του 2009, η κα Μπακογιάννη με υπερβολική απλότητα είχε επιρρίψει τις ευθύνες για την διαφυγή Καραβέλα στο υπαλληλικό προσωπικό διατάσσοντας ΕΔΕ για τους λόγους της ολιγωρίας διεκπεραίωσης του τηλεγραφήματος που είχε στείλει ο Έλληνας Πρέσβης στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Επίσης με την ίδια απλότητα είχε αναλάβει χωρίς πολιτικό κόστος, δηλαδή χωρίς παραίτηση, την πολιτική ευθύνη δηλώνοντας «κάθε φορά που γίνεται κάτι σε ένα υπουργείο, ο υπουργός έχει ακέραιη την πολιτική ευθύνη,την οποία και αναλαμβάνω».
Ο Έλληνας πρέσβης στην Ουρουγουάη είχε στείλει τηλεγράφημα σύμφωνα με το οποίο ενημέρωνε για ύποπτες κινήσεις του Χρήστου Καραβέλα στις 23 Μαϊου 2009. Η τότε υπουργός Εξωτερικών κα Ντόρα Μπακογιάννη είχε ενημερωθεί στις 26 Μαΐου, αλλά το υπουργείο Δικαιοσύνης ενημερώθηκε μία ημέρα μετά, δηλαδή στις 27 Μαϊου 2009. Στις 29 Μαϊου εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τον Χρήστο Καραβέλα και στις 30 Μαΐου έρχεται στο φως της δημοσιότητας η αποκάλυψη ότι η κα Μπακογιάννη είχε γνώση των ύποπτων κινήσεων του Καραβέλα, ήδη από τις 23 Μαϊου. Στις 3 Ιουνίου αποκαλύπτεται το περιεχόμενο του τηλεγραφήματος του Έλληνα Πρέσβη στην Ουρουγουάη, ενώ μία ημέρα μετά στις 4 Ιουνίου 2009 ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, με ιδιαίτερα απλό τρόπο καλύπτει την υπουργό του και επίδοξη διάδοχο. Στο μεταξύ ο Χρήστος Καραβέλας είχε διαφύγει με πολύ απλό τρόπο.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στις 4 Ιουνίου του 2009 κάποιοι mediaκοί φίλοι της κας Μπακογιάννη περιέγραφαν την πρώην υπουργό των κυβερνήσεων Καραμανλή ως «εξιλαστήριο θύμα». Δεν είναι της παρούσης, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς, αν σε αντίστοιχες υποθέσεις άλλοι υπουργοί, της ίδιας κυβέρνησης ή άλλων κυβερνήσεων είχαν την ίδια αντιμετώπιση από μεγάλα συγκροτήματα. Επίσης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς τους λόγους αυτής της υποστήριξης προς την κα Μπακογιάννη. Οι απαντήσεις μπορούν να έρθουν με ευκολία αν παρακολουθήσει κανείς τις διαδικασίες της Εξεταστικής Επιτροπής για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ. Επίσης μπορούν να έρθουν με ευκολία αν κανείς μελετήσει για ποιον λόγο τα ΜΜΕ της διαπλοκής πολεμούν με λύσσα την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και στηρίζουν ή προβάλλουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με λίγα λόγια οι αιτίες της διαχρονικής στήριξης των ΜΜΕ της διαπλοκής στην οικογένεια Μητσοτάκη μπορεί να αναζητηθεί στα στοιχεία που προκύπτουν για την τρίγωνο της αμαρτίας (τράπεζες, πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ της διαπλοκής) και στην έσχατη μάχη που δίνουν τα παρασιτικά δομημένα συμφέροντα για να παραμείνουν στη ζωή.
Ποια είναι, όμως η σχέση της Αγίας Οικογένειας με τη Siemens;
Η σχέση της οικογένειας Μητσοτάκη με τη SIEMENS
Η δικογραφία για την υπόθεση της SIEMENS, αλλά και στοιχεία που έχουν έρθει εδώ και καιρό στο φως της δημοσιότητας υπήρξαν εξαιρετικά χρήσιμα και διαφωτιστικά για το επίπεδο της σχέσης οικογένειας Μητσοτάκη, αλλά και κυρίως της Ντόρας Μπακογιάννη με τη SIEMENS.
Μερικά από αυτά είναι:
· Το ταξίδι της Ντόρας Μπακογιάννη στο Μόναχο, το οποίο είχε προκαλέσει την κινητοποίηση ολόκληρης της SIEMENS. Σε εκείνο το ταξίδι ο πρόεδρος της SIEMENS Κλάους Κλάιντφελντ είχε πραγματοποιήσει παρουσίαση ηλεκτρονικών συστημάτων αξίας 2,2 εκατ. ευρώ, τα οποία προορίζονταν για τον Δήμο της Αθήνας. Το ταξίδι και την συνάντηση είχε διοργανώσει εξολοκλήρου ο κ. Χριστοφοράκος.
· Η κα Μπακογιάννη ζητούσε με επιτακτικό τρόπο εκπτώσεις για την αγορά ηλεκτρικών συσκευών από τον γιο της Κώστα, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ζητήσει και είχε λάβει μεγάλες εκπτώσεις για την αγορά οικιακών ηλεκτρικών συσκευών. Επίσης στο γάμο της εγγονής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη Μαρίκας Δημητριάδου, παραβρ παραβρέθηκαν τόσο ο ισχυρός άνδρας της SIEMENS Hellas Μιχάλης Χριστοφοράκος, όσο και ο πρόεδρος του γερμανικού κολοσσού εκείνη την εποχή κ. Καρλ Χέρμαν Μπάουμαν.
· Ο σύζυγος της κας Μπακογιάννη κ. Ισίδωρος Κούβελος είχε ζητήσει και είχε λάβει για λογαριασμό της Ομοσπονδίας Ιππασίας μεγάλη χορηγία από την SIEMENS.
· Ακόμη και για το διαζύγιό του ο Μιχάλης Χριστοφοράκος είχε ζητήσει τη συνδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ώστε να του συστήσει δικηγόρους από την Τουρκία.
· Ο κ. Χριστοφοράκος, ως ισχυρός άνδρας της SIEMENS είχε αναλάβει τον ρόλο χορηγού προς τον Δήμο Αθηναίων, όταν δήμαρχος ήταν η κα Ντόρα Μπακογιάννη. Μέχρι και τη χορηγία του Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Αθήνα στην Τεχνόπολη φέρεται να είχε αναλάβει η SIEMENS.
Τα μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη είχαν συνάντηση και τηλεφωνικές επαφές με τον πρώην ισχυρό άνδρα της SIEMENS 356 φορές και συγκεκριμένα:
Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης είχε 23 συναντήσεις και 98 επαφές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε 30 συναντήσεις, 60 επαφές. Η σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη Μαρέβα Γκαμπόφσκι είχε δύο συναντήσεις 2 και 30 τηλεφωνικές επαφές. Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε 30 συναντήσεις και 72 επαφές. Η Κατερίνα Μητσοτάκη είχε 4 συναντήσεις και 14 επαφές και η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη είχε 4 επαφές.
Ωστόσο σύμφωνα με την διατυπωμένη επιχειρηματολογία της Ντόρας Μπακογιάννη οι σχέσεις της με τον κ. Χριστοφοράκο εντάσσονταν στο πλαίσιο των κοινωνικών επαφών που είχε ή σε κάθε περίπτωση στις «δημόσιες κοινωνικές σχέσεις», αφού όπως είναι γνωστό η κα Μπακογιάννη και ο Μιχάλης Χριστοφοράκος ήταν συμμαθητές. Βέβαια υπάρχουν και τα αδιευκρίνιστα τιμολόγια, αλλά όλα αυτά, όπως φαίνεται είναι «ψιλά γράμματα».
Η σχέση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τη Siemens
Το 2008 είχε ξεσπάσει άλλο ένα σκάνδαλο διασύνδεσης της οικογένειας Μητσοτάκη με τον γερμανικό Κολοσσό καθώς τιμολόγια και τραπεζικά έγγραφα που είχαν κατατεθεί και στον εισαγγελέα προέκυπτε ότι είχαν παραγγελθεί για λογαριασμό του Κυριάκου Μητσοτάκη, παραμονές εκλογών του 2007 (Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος και Σεπτέμβριος). Επρόκειτο για είδη της γερμανικής εταιρείας αξίας περίπου 130.000 ευρώ, που αφορούν ηλεκτρονικό εξοπλισμό γραφείου, τηλεφωνικά κέντρα, κλιματιστικά κ.λπ.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε το γεγονός ότι ενώ τα τιμολόγια της Siemens έπρεπε να είχαν πληρωθεί από τον σημερινό πρόεδρο της ΝΔ, καθώς ενώ ανέγραφαν ως χρόνο εξόφλησης το αργότερο 60 μέρες, εντούτοις ένα μέρος από τα χρήματα (περίπου 40.000 ευρώ) φαινόντουσαν να έχουν πληρωθεί πολύ αργότερα και συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του 2008, ακριβώς τότε που η Δικαιοσύνη ξανάνοιξε την έρευνα για το σκάνδαλο της Siemens.
Όπως είχε προκύψει από τη σχετική έρευνα ένα ακόμη ποσόν 43.850 ευρώ, είχε πληρωθεί με τραπεζική επιταγή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τη Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008, αφού είχαν προηγηθεί τρεις μέρες πριν, την Πέμπτη 29 Μαϊου 2008 οι αποκαλυπτικές καταθέσεις που είχαν δώσει στον εισαγγελέα η Αικατερίνη Τσακάλου, βοηθός του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της ελληνικής εταιρείας Μιχάλη Χριστοφοράκου και ο προϊστάμενος λογιστηρίου Κυριάκος Μικές, οι οποίοι είχαν κάνει λόγο για «δωρεές και χορηγίες της Siemens σε πολιτικά πρόσωπα» και ενώ είχε κάνει την εμφάνισή του ο εισαγγελέας την Παρασκευή 30 Μαϊου στα γραφεία της ελληνικής εταιρείας.
Καλό είναι να υπενθυμιστεί και ένα, τουλάχιστον περίεργο γεγονός: Ενώ την πρώτη φορά που κατέθεσαν οι μάρτυρες δεν ρωτήθηκαν από τον εισαγγελέα και δεν κατονόμασαν τα πολιτικά πρόσωπα στα οποία αναφέρονταν, μία μέρα μετά την πληρωμή του ποσού από τον κ. Μητσοτάκη και συγκεκριμένα την Τρίτη, στις 3 Ιουνίου 2008, ο κ. Αθανασίου είχε καλέσει για συμπληρωματική κατάθεση την κ. Τσακάλου, ενώ την επομένη, την Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008, είχε καλέσει για να καταθέσει επίσης συμπληρωματικά και τον κ. Μικέ.
Για όλες τις δουλειές…
Η οικογένεια Μητσοτάκη, όπως είχε προκύψει από τις σχετικές δικογραφίες είχε διαρκώς απαιτήσεις από τη Siemens. Τα μέλη της έστελναν βιογραφικά για προσλήψεις, είτε δια χειρός της κυρίας Σάκη Κυπραίου, είτε μέσω του γραφείου του Κυριάκου Μητσοτάκη είτε της συζύγου του Μαρέβας.
Το πρόβλημα για την οικογένεια Μητσοτάκη είναι ότι όλα βρίσκονται αρχειοθετημένα στο περιβόητο αρχείο της Γενικής Διεύθυνσης της Siemens. Όλα; Όχι όλα, καθώς υπάρχουν και τα στοιχεία που έχουν εξαφανιστεί. Μπορεί, όμως, κανείς να εντοπίσει με ευκολία τις τηλεφωνικές κλήσεις και επαφές, τις μυστικές συναντήσεις, τα αιτήματα και ολόκληρο το πλέγμα των επαφών και των συνεννοήσεων του Μιχάλη Χριστοφοράκου με την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και δείχνουν ότι ο Χριστοφοράκος ήθελε πάντοτε δίπλα του και σύμμαχο τη Ντόρα, είτε ως βουλευτή, είτε ως δήμαρχο, είτε ως υπουργό. Και βέβαια τα αποκαλυπτικά στοιχεία δείχνουν ότι στήριζε με κάθε τρόπο τον σημερινό πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ένα δείπνο το έτος 2003
Τον Μάιο του 2003 ο Μ. Χριστοφοράκος υποδέχτηκε τον άνθρωπο ο οποίος θα διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο σε ότι αφορά στη μη παράδοσή του στην Ελλάδα. Μην ξεχνάμε ότι συνέχισε τη ζωή του σαν «Βασιλιάς» στη Γερμανία. Στο δείπνο, το 2003, προς τιμήν του Dr. Baumann (προέδρου του εποπτικού συμβουλίου της Siemens Α.G.), ο Μιχάλης Χριστοφοράκος είχε τοποθετήσει ανάμεσα στον ίδιο και στον προσκεκλημένο του, την Ντόρα Μπακογιάννη. Στην κορυφή του τραπεζιού είχε καθίσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ακριβώς απέναντι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Από τα ημερολόγια του Μ. Χριστοφοράκου είχε προκύψει πολλές συναντήσεις ανάμεσα στον ίδιο και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, όπως επίσης αποστολές τηλεφωνικών κέντρων στα Χανιά (σελίδες ημερολογίου με ημερομηνίες 5 και 27 Ιανουαρίου 2000).
Με τα τηλεφωνικά κέντρα της Siemens, η οικογένεια Μητσοτάκη είχε ιδιαίτερη… σχέση, αφού πέραν, σύμφωνα πάντοτε με τη δικογραφία, του απλήρωτου τηλεφωνικού κέντρου που είχε «χρεωθεί» το 2007 σε συνεργάτη της Ντόρας Μπακογιάννη, η ίδια φερόταν να είχε αλλάξει τηλεφωνικό κέντρο και καλωδιώσεις και τον Ιούλιο του 2000. Το στοιχείο αυτό προέκυπτε από το περιεχόμενο του ημερολογίου του Χριστοφοράκου, στις 14 Ιουλίου και στις 17 Ιουλίου του 2000.
Το 2001 σειρά είχαν πάρει τα πλυντήρια και στεγνωτήρια με προορισμό τους Γοργιανάδες Ευρυτανίας για τα οποία ζητούνται από συνεργάτιδα της Ντόρας Μπακογιάννη καλές τιμές.
Mayο, Siemens και Μητσοτάκης
Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας παλαιότερα, η Δικαιοσύνη έχει στα χέρια της εμβάσματα από την περίοδο 1990-94 ύψους 20 εκατ. γερμανικών Μάρκων, για τα οποία υπάρχει η υποψία ότι κατέληξαν στα ταμεία της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, υπήρξε παλαιότερη αναφορά του τότε ειδικού ανακριτής Ν. Ζαγοριανού, σε έγγραφο το οποίο δεν είχε συμπεριληφθεί στη δικογραφία για τη SIEMENS σύμφωνα με το οποίο την περίοδο 1990-94 η μητρική SIEMENS κατέθεσε στην offshore λιβεριανή εταιρεία Mayo, μέσω της Royal Bank of Scotland 6 εμβάσματα ύψους 20 εκατ. γερμανικών Μάρκων, τα οποία υπολογίζονται σήμερα σε 10 εκατ. ευρώ.
Από την πλευρά του ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ κ. Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει λόγο για προβοκάτσια σε βάρος του. Θέση για το θέμα ,το 2009, είχε πάρει και η τότε υπουργός Εξωτερικών και κόρη του κ. Μητσοτάκη Ντόρα Μπακογιάννη η οποία σε συνέντευξή της είχε δηλώσει ότι «Πρώτα – πρώτα, η Mayo είναι μία υπόθεση την οποία έχει ερευνήσει σε βάθος η ελληνική δικαιοσύνη κι έχει καταδικάσει για συκοφαντική δυσφήμιση πολιτικό. Για να είμαστε απολύτως σαφείς, τα γεγονότα είναι τα εξής: μία εφημερίδα καταγράφει έναν ισχυρισμό, χρησιμοποιεί το όνομα του εισαγγελέα, του κου Ζαγοριανού, και λέει ότι υπάρχει ένα έγγραφο στη δικογραφία. Ακολουθεί ρητή διάψευση ότι δεν υπάρχει τέτοιο χαρτί. Επαναλαμβάνω: Υπάρχει ρητή διάψευση από παντού και παρά ταύτα πέντε μέρες πριν από τις εκλογές εξακολουθούμε να ακούμε τον ίδιο ισχυρισμό. Είναι εμφανές ότι οι ισχυρισμοί, οι οποίοι διατυπώθηκαν είναι κατασκευασμένοι».
Η Ντόρα Μπακογιάννη απέδωσε τις αποκαλύψεις για την λιβεριανή εταιρεία Mayo και την εμπλοκή της στην υπόθεση της SIEMENS στην προσπάθεια κάποιων κύκλων να προκαλέσουν ρήγμα στη Νέα Δημοκρατία, ενώ στο πλαίσιο της χάραξης γραμμής Άμυνας η οικογένεια Μητσοτάκη είχε ισχυριστεί ότι η SIEMENS διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του 1993, καρφώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον Αντώνη Σαμαρά.
Προκλήσεις το 2010
Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2010 η κα Μπακογιάννη βγαίνοντας από την Εξεταστική Επιτροπή της SIEMENS δήλωνε «μου δόθηκε η ευκαιρία να απαντήσω στο σύνολο των ερωτημάτων που έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις από τον τύπο και που με εμφανίζουν να έχω πάρει 21 καφετιέρες. Θυμίζω ότι το έργο της επιτροπής είναι να ξεκαθαρίσει της τέσσερις μεγάλες υποθέσεις δηλαδή ΟΤΕ, ΟΣΕ, Νοσοκομεία και C4I. Με τις συγκεκριμένες συμβάσεις δεν είχα καμία θεσμική σχέση είχα όμως την ευκαιρία σήμερα να ξεκαθαρίσω αυτό που λέμε περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Στη συνέχεια – και συνεχίζει μέχρι σήμερα – πέρασε στην αντεπίθεση.
Το αν όλο το ιστορικό της σχέσης οικογένειας Μητσοτάκη – SIEMENS και Ντόρας Μπακογιάννη – Μιχάλη Χριστοφοράκου συνιστά περιρρέουσα ατμόσφαιρα εναπόκειται στην κρίση στου καθενός.
Ωστόσο εκείνη η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης χωρίς παραίτηση για την υπόθεση της διαφυγής του Χρήστου Καραβέλα γεννά ακόμη ερωτηματικά για τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι εκπρόσωποι της «πολιτικής ελίτ» αντιλαμβάνονται την έννοια της «πολιτικής ευθύνης». Σήμερα το τοπίο είναι πιο καθαρό…
Η Αριστεία made in Harvard University και η Αγία Οικογένεια Μητσοτάκη
Ιδιαίτερα ο ρόλος της σκληρής επιβολής των αγορών στους τομείς των κοινωνικών ασφαλίσεων, της υγείας και της παιδείας, οι οποίοι δεν μπορούν να καλυφθούν με την διάθεση απλά των χρηματικών πόρων του εργαζόμενου λαού, οδηγούν σε μοιραίες και οδυνηρές αλλαγές που διαβρώνουν την ιδιότητα του πολίτη και του δικαιώματός του να ζει με αξιοπρέπεια ωθώντας τον να περιοριστεί στο να είναι ικανοποιημένος αν κατορθώσει, μέσα σε συνθήκες συλλογικής ένδειας, την πιο χυδαία επιβίωση.
Η Αγία Οικογένεια Μητσοτάκη, αυτός ο κρατικοδίαιτος οργανισμός που άπλωσε τη σκιά του πάνω στις ζωές μας δια στόματος του μέλους της Κυριάκου ή «Κούλη» Μητσοτάκη, απεφάνθη: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». (Ημεροδρομος- Νίκος Μπογιόπουλος Τι είπε ο άνθρωπος!https://www.imerodromos.gr/ti-ipe-o-anthropos-video-tou-nikou-bogiopoulou/?fbclid=IwAR3weN4GcZ8_8P7V_HogK5TcnslSLC3Ddh7wwlpXQoTeMzbND7YxsdqIrlk)
Μην νομίζετε ότι ο κρατικοδίαιτος οργανισμός της Αγίας Οικογένειας ξεχειλίζει από ηλιθιότητα.Στα μάτια μου, πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω δήλωνε πως «δεν έχω ζήσει με 800€ το μήνα» και ευχόταν στον εαυτό του «να μην χρειαστεί», υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο, μια ιδεολογία: Ο λάιτ καθημερινός φασισμός μεταμφιεσμένος σε νεοφιλελευθερισμό.
Συγκεκριμένα, το εργασιακό οκτάωρο το οποίο σύμφωνα με τον «Κούλη» είναι ξεπερασμένο, τα μεροκάματα γαλέρας, η εργασιακή ανασφάλεια, η ανεργία, οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης και το χαμηλό ή το ανεπαρκές εκπαιδευτικό επίπεδο εντάσσονται σε ένα σύνολο ευρύτερων πολιτικών και οικονομικών διεργασιών που συντελούν στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην συντήρηση και καθήλωση του λαού στην φτώχεια.
Όσον αφορά στο εκπαιδευτικό επίπεδο, αν δεν έχεις αγοράσει πτυχίο από το Harvard όπως ο υιός της κυρίας Ντόρας της Αγίας Οικογένειας Μητσοτάκη, αλλά ούτε την ευκαιρία λόγω της φτωχογενούς υφής των εκπαιδευτικών ανισοτήτων, τότε έχεις σίγουρα αρνητικές πιθανότητες να προσληφθείς σύμβουλος, όπως ο γιος της πρώην υπουργού εξωτερικών Κώστας Μπακογιάνης και λίγες πιθανότητες για προσοδοφόρα εργασία, τη στιγμή μάλιστα που οι τεχνολογικές εξελίξεις αλλάζουν ραγδαία με αποτέλεσμα να ανεβάζουν τις ποιοτικές απαιτήσεις των εργασιακών θέσεων.
Εκτός λοιπόν από την άνιση εκπαιδευτική κινητικότητα και ευκαιριών ανάμεσα στα παιδιά των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων και των γόνων πλουσίων οικογενειών, οι φτωχοί έχουν να αντιμετωπίσουν τους μη αξιοκρατικούς μηχανισμούς του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, καθώς η όποια εκπαιδευτική υποδομή δεν θα τους οδηγήσει σε ανάλογη επαγγελματική αποκατάσταση, όπως τον αδελφό της κυρίας Ντόρας τον «Κούλη», ο οποίος μετά την αποφοίτησή του από το Harvard και το Stanford διορίστηκε από την κυβέρνηση Σημίτη στον δημόσιο Όμιλο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας με την ιδιότητα του Διευθύνοντα Συμβούλου της Εθνικής Επιχειρηματικών Συμμετοχών. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως ο πατριάρχης της Αγίας Οικογένειας Κώστας Μητσοτάκης, με χρήματα του Άγγελου Τσακόπουλου ιδιοκτήτη της ιδιοκτήτης της AKT Development, ίδρυσε την έδρα «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης» στο Πανεπιστήμιο Stanford…
Ωστόσο ας λάβουμε υπ’ όψιν μας πως υπάρχει άμεση σχέση της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης με την προσπάθεια να τεθεί σε εφαρμογή η χαμηλού κόστους κατάρτιση και επιμόρφωση του εργατικού δυναμικού έξω από τις ανώτατες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Εκτός του γεγονότος πως το περιεχόμενο της κατάρτισης και επιμόρφωσης θα το καθορίζει η «αγορά», το σπάσιμο του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης καταργεί και την όποια ισότιμη παροχή που έχει απομείνει σε όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το επώνυμο που φέρουν ή αν προέρχονται από πλούσια προάστια ή αγροτικά χωριά. Δηλαδή οδεύουμε προς εκφυλισμό της κοιωνιοκεντρικής αντίληψης που ορίζει την εκπαίδευση ως κοινωνικό δικαίωμα που εγγυάται, έστω και σε συμβατικό βαθμό, τη συμμετοχή των πολιτών στην πολιτιστική, κοινωνική την οικονομική και πολιτική ζωή.
Το ότι η εκπαίδευση θα χάσει το δημόσιο και ενιαίο χαρακτήρα της το έχει κάνει ξεκάθαρο εδώ και καιρό ο «Κούλης». Σε δήλωση του κατά την επίσκεψη του στην Ιατρική Σχολής του πανεπιστήμιου Θεσσαλίας, το 2017 ανέφερε: «κάθε μεταπτυχιακό πρέπει να ορίζει το ύψος των διδάκτρων ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ανταγωνιστικά μεταπτυχιακά». (Ναυτεμπορική: «Κ. Μητσοτάκης :Κάθε μεταπτυχιακό πρέπει να ορίζει το ύψος των διδάκτρων του» Κυριακή, 25 Ιουνίου 2017)
Με αυτόν το τρόπο θα μεγαλώνει ολοένα η ταξική ανισότητα αλλά και η εξάρτηση της εκπαίδευσης από τα ιδιωτικά κεφάλαια τα οποία επενεργούν αδιόρατα ως ανεπίσημο σύστημα αποκλεισμού, καθώς παρέχουν προνόμια στους κατέχοντας την πολιτική και οικονομική δύναμη. Το ελεύθερο πανεπιστήμιο λοιπόν από τα δεσμά του δημοσίου, είναι ένα τέχνασμα που σκοπό έχει να διασφαλίσει την συντήρηση αφενός των κοινωνικών προνομίων αφετέρου τις υφιστάμενες ανισότητες αλλά και να δημιουργήσει νέες μορφές διευρυμένης αναπαραγωγής τους. Γι’ αυτό προσπαθούν οι θιασώτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων να μετατρέψουν την ισονομία σε ατομικό ζήτημα, η επιτυχής διευθέτησης του οποίου δεν εξαρτάται από τις δημόσιες παροχές αλλά από τις προσωπικές επιλογές. Εννοείται υπό την εγγυητή των «ευκαιριών» που προσφέρει η ελεύθερη αγορά.
Τα πανεπιστήμια τύπου Harvard, που στο κάτω-κάτω της γραφής προωθούν την εμπορευματοποίηση της γνώσης και επιτείνουν τον προκαλούμενο ατομικισμό, αναζητούν φοιτητές- πελάτες καθώς λειτουργούν ως επιχείρηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εντολών που έχουν λάβει οι καθηγητές από την εταιρική χρηματοδότηση, αξιολογώντας ταυτόχρονα τι πουλάει και τι όχι, υπολογίζοντας κέρδη ώστε να είναι «βιώσιμα και ανταγωνιστικά».
Στο Harvard, όπως αναφέρει ο Εμμάνουελ Ζαφελέν στην εφημερίδα Le Monde το 2012, οι σχέσεις μεταξύ καθηγητών και φοιτητών μοιάζουν να είναι θεμελιωμένες κυρίως σε ένα είδος πελατειακής σχέσης: «Πληρώνοντας πολύ ακριβά την εγγραφή του στο Harvard ο φοιτητής δεν περιμένει μόνο έναν πολυμαθή έμπειρο και άξιο καθηγητή: περιμένει επίσης να είναι του χεριού του διότι ο πελάτης είναι βασιλιάς».
Με άλλα λόγια: Τα χρήματα που δίδουν οι διδασκόμενοι για να επιχορηγήσουν τις σπουδές τους, που φτάνουν το ποσό των χιλίων δισεκατομμυρίων δολαρίων, τους αναγκάζουν να ενδιαφέρονται «περισσότερο για την αναζήτηση κέρδους παρά γνώσης»(Nuccio Ordine: Η χρησιμότητα του αχρήστου. Εκδόσεις Άγρα 2013σελ 115-116)
Γι’ αυτό και τα πανεπιστήμια τύπου Harvard καταργούν το επιστημονικό περιεχόμενο των πτυχίων και το μετατρέπουν σε βεβαίωση και πιστοποιητικό κατάρτισης και μάλιστα διαφόρων ταχυτήτων, ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς.
Δόξα, κύρος και καριέρα δεν πουλάει άλλωστε το Harvard;
Ωστόσο εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα.
Διότι πλέον η αξία ενός πανεπιστημίου καθορίζεται από την δυσκολία εισόδου- η πρόσβαση δεν είναι για όλους- των υποψηφίων μετά από επιλογή, κυρίως από την πολιτική και οικονομική ελίτ, που μπορούν να πληρώσουν οξύνοντας το κοινωνικό ταξικό χάσμα.
Το Harvard είναι μια πραγματική βιομηχανία παραγωγής ενός στρατού στελεχών που εγγυώνται την συνέχιση, χωρίς εκπλήξεις, της κοινωνικής δομής του καπιταλισμού. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα τύπου Harvard δεν θα ενθαρρύνουν απόψεις διαφορετικές ή αντίθετες από αυτές της εξουσίας της αστικής τάξης, αλλά θα παράγουν φερέφωνα, θα συντηρούν το σύστημα και θα το προστατεύουν πιστά από κάθε είδους παρεκκλίσεις. Οι σπουδαστές πρέπει να παραδοθούν στο σύστημα ως πλήρως εκπαιδευμένοι μάνατζερ οι οποίοι θα αποτελέσουν την νέα ελίτ…Ακριβώς όπως ο γιος της κυρίας Ντόρας.
Η δεδομένη αυτή πραγματικότητα έχει δραματικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση των μη ευνοούμενων κοινωνικών τάξεων. Η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης διευρύνει τις ανισότητες πρόσβασης στη γνώση, με τρόπο που ευνοεί τους γόνους, και συμβάλει στην συντήρηση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην διασφάλιση των προνομιών των «αρίστων». Όλο αυτό είναι ένα κοινωνικό υποπροϊόν της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης η οποία έχει να κάνει με την ολοκληρωτική νέο- αυστριακή οικονομική αντίληψη πως η εκπαίδευση δεν αποτελεί δημόσιο αγαθό και θεμελιώδες κοινωνικό δικαίωμα συνυφασμένο με την ιδιότητα του πολίτη!
Υπό αυτό το πρίσμα στην «ελεύθερη αγορά» η πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο και η απόκτηση των τίτλων σπουδών επιβάλλεται να είναι παρόμοια με αυτήν που εκδηλώνεται στις αγορές για τα υπόλοιπα καταναλωτικά αγαθά. Όπως η απόκτηση ενός αυτοκινήτου ή μιας κρέμας ματιών…
Άλλα το χρήμα μπορεί να αγοράζει εκτός από τίτλους σπουδών του Harvard και σπουδαία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εξαιρετική ιδιωτική ασφάλιση, αγαθά απλησίαστα σε όσους διαβιούν σε δυσμενή οικονομική κατάσταση που σε συνδυασμό με τις επιβαρυμένες, επίπονες και ανασφαλείς συνθήκες εργασίας δημιουργούν προβλήματα υγείας.
Άλλωστε, σύμφωνα με τον σπουδαιοφανή διοικητή της δημόσιας ΤτΕ Γιάννη Στουρνάρα, ο δημόσιος χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να περιοριστεί ώστε να εστιάσουμε «στον κλάδο της ιδιωτικής ασφάλισης», και στην ιδιωτική «παροχή συνταξιοδοτικών υπηρεσιών».
Τόνισε δε πως δεν επιτρέπονται πια «μονοπωλιακές λογικές τύπου κοινωνικής ασφάλισης» γιατί «περιορίζουν την επενδυτική αποτελεσματικότητα», αλλά ούτε «τα νοσοκομειακά προγράμματα με τις ισόβιες και απεριόριστες καλύψεις».( Ημεροδρόμος Κώστας Λουλουδάκης: Δεν Άκουσες Ανθρωπάκο (https://www.imerodromos.gr/den-akoyses-anthropako/?fbclid=IwAR05-88RZjCn0DiAhmw-EmsT1SnTVi22wcBwpGx641SNwkjnM-IOh75zgSU)
Κάτι τέτοιο σε μια εμπορευματοποιημένη κοινωνία δεν είναι ρεαλιστικό για τον Στουρνάρα, ο οποίος νομίζει πως από την δημόσια θέση που βρίσκεται έχει την εξουσία να καθορίζει την τιμή της ανθρώπινης ζωής στην αγορά. Η υγεία και η σύνταξη είναι εμπορεύματα, άρα θα αξιολογούνται ως καταναλωτικά αγαθά με σκοπό το κέρδος…
Όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται στις δημοπρασίες των αγορών…
Δυο παραδείγματα:
1) Ήταν το 1964, όταν ο βρετανο-αμερικανός φιλελεύθερος οικονομολόγος και φιλόσοφος, καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια, Kenneth Boulding οραματίζεται ένα καπιταλιστικό κόσμο όπου οι φτωχοί, οι μη άριστοι της κοινωνίας, θα μπορούσαν να βγάλουν ένα πρόσθετο εισόδημα, αν τους απαγορευόταν η γέννηση παιδιών, αλλά θα τους επιτρεπόταν να κατέχουν κουπόνια τεκνοποίησης, ένα ή δυο ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση, τα οποία θα ήταν ταυτόχρονα και διαπραγματεύσιμες άδειες τεκνοποίησης! Ο καλός μας Kenneth Boulding θεωρεί πως όσοι έχουν χρήμα θα μπορούσαν να αγοράζουν τις άδειες τεκνοποίησης από «τις φτωχές, τις καλόγριες, τις γεροντοκόρες, κλπ». Η αγορά με το σύστημα κουπονιών, ισχυριζόταν ο Boulding, αφού παρείχε στους φτωχούς μια πηγή εσόδων, αφενός θα μείωνε τις ανισότητες αφετέρου θα περιόριζε την αύξηση του πληθυσμού, των περιττών ανθρώπων δηλαδή.
2)Στην χώρα πρότυπο των ελεύθερων αγορών, τις ΗΠΑ, 45.000 θάνατοι τον χρόνο οφείλονται στην έλλειψη κάλυψης ασφάλισης. Οι φτωχοί εργαζόμενοι δεν έχουν την οικονομική ικανότητα που θα τους εξασφάλιζε την εμπορική συναλλαγή-με τον πράκτορα της ιδιωτικής ασφάλισης- η οποία συνδέεται με τον θάνατο ή την ζωή τους. (The Harvard Gazette: New study finds 45,000 deaths annually linked to lack of health coverage. Uninsured, working-age Americans have 40 percent higher death risk than privately insured counterparts https://news.harvard.edu/gazette/story/2009/09/new-study-finds-45000-deaths-annually-linked-to-lack-of-health-coverage/?fbclid=IwAR0o-MbP0jQBUsrXk0ryOl4a7Hgto0Jef7mha-sfDybWrxP2VeapFQ3_-G4)
Αυτός ο φασισμός των «ελεύθερων» αγορών που απορρίπτει την κοινωνική ισοτιμία και αλληλεγγύη, πρέπει να αναχαιτιστεί και βιαίως να τσακιστεί.
Η ζωή δεν είναι οικονομία!
Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση ακόμα και η ψυχαγωγία και ο ελεύθερος χρόνος των πολιτών δεν αποτιμώνται ως αγαθά για πώληση!
Όμως, για να αποφασίσουμε ποιες αξίες πρέπει να διέπουν τον πολιτικό και κοινωνικό μας βίο πρέπει να συμμετέχουμε. Χωρίς την συμμετοχή μας και με το καπάκι του βόθρου του φασισμού ορθάνοιχτο αλλαγή δεν θα έρθει. Αντίθετα, εάν αράξουμε στον καναπέ μας βουτηγμένοι στην πλήρη άγνοια ή στην αδιαφορία της υπαρκτής πραγματικότητάς μας, αυτό που θα μας έρθει θα είναι μόνον η αποκτήνωση της κοινωνίας.
Αυτό δεν σημαίνει πως θα εναποθέσουμε τις ελπίδες στο εκλογικό αποτέλεσμα των τρεχουσών εκλογών και στον υπό διαμόρφωση νέο δικομματισμό.
Πρέπει όμως να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτές, αλλά κυρίως επιβάλλεται να προχωρήσουμε στην δημιουργία ενός ρωμαλέου εργατικού κινήματος που ως σκοπό θα έχει την ταξική πάλη την οποία θα οφείλει να την αναγάγει σε κανόνα κοινωνικής έντασης και ταυτόχρονα να την μεταφράσει σε βιώσιμη πολιτική δράση.
Μήπως όμως ό,τι έγραψα είναι απλά ρομαντικές ιστορίες χωρίς προοπτική;
Πηγή: Κώστας Λουλουδάκης (Ιουλιανός) – imerodromos.gr
Η «Αγία Οικογένεια» και η «μάχη» του Κυρ. Μητσοτάκη με την οικογενειοκρατία
Οι αντιδράσεις για την επικοινωνιακή πομφόλυγα του προέδρου της ΝΔ ο οποίος «κόβει», πριν καν… γίνει πρωθυπουργός, την Ντόρα και τον Κώστα Μπακογιάννη από το μελλοντικό υπουργικό συμβούλιο
Περισσότερο ειρωνικά χαμόγελα προκάλεσε η ανακοίνωση της «απόφασης» του Κυρ. Μητσοτάκη «να μην υπάρξει κανένας συγγενής του στη μελλοντική κυβέρνηση της ΝΔ, ή σε άλλο πολιτειακό αξίωμα», απόφαση που συνοδεύτηκε από την «παραδοχή» πώς πρόκειται για αδικία σε βάρος της Ντόρας Μπακογιάννη…
Την ίδια παραδοχή μοιράστηκε, δηλώνοντας σχεδόν… θαυμαστής της κ. Μπακογιάννη ο νεοφιλελεύθερος αντιπρόεδρος της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκης: «Ήταν δύσκολη η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν έχουμε πολλούς πολιτικούς της εμβέλειας της Ντόρας Μπακογιάννη», δήλωσε στον ΣΚΑΪ.
Ασφαλώς, η λύπη δεν θα είναι του ίδιου μεγέθους στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος, όπως αυτή εκφράζεται σε κορυφαίο επίπεδο από τον Αδ. Γεωργιάδη, από τον οποίο δεν υπήρξε αντίδραση τις πρώτες ώρες μετά την ανακοίνωση του κ. Μητσοτάκη.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί, ότι η «μάχη κατά της οικογενειοκρατίας», ξεκινάει με την φαινομενικά εντυπωσιακή, εύκολη όμως οδό: η κ. Μπακογιάννη δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για μια ακόμη υπουργική θητεία, αλλά για τη θέση της Επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δε άλλο μέλος της οικογένειας, ο Κώστας Μπακογιάννης, είχε ήδη ειδοποιηθεί, μετά την ανοικτή διαφοροποίηση του από την γραμμή της ηγεσίας της ΝΔ του για αποχή από τα περιφερειακά συνέδρια της κυβέρνησης, ότι δεν πρόκειται να είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος.
Την απόφαση Μητσοτάκη «να ξεφορτωθεί αυτά που ο ίδιος αισθάνεται ως οικογενειακά του βαρίδια», σχολίασε ιδιαίτερα καυστικά και το Μέγαρο Μαξίμου τονίζονας ότι ο πρόεδρος της ΝΔ, την ώρα που εκτοξεύει το επικοινωνιακό πυροτέχνημα, «επιμένει να κάνει πως δε καταλαβαίνει ότι η κριτική που ασκείται στη σύζυγό του δεν έχει να κάνει, ούτε με το ότι είναι γυναίκα, ούτε «άριστη» επιχειρηματίας, αλλά με το γεγονός ότι η σύζυγος του Προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι δημόσιο πρόσωπο και η οικονομική της δραστηριότατα πρέπει να ελέγχεται αυστηρότατα»
«Δεν μπορεί λοιπόν, ο κος Μητσοτάκης, την ίδια ώρα που θέλει να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά της οικογενειοκρατίας, να ισχυρίζεται ότι πιθανές σκιές που αφορούν ακριβώς την οικονομική δραστηριότητα της οικογένειάς του δεν έχουν πολιτική ή νομική σημασία», υπογραμμίζει το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού εξηγώντας:
«Διότι οικογενειοκρατία δεν είναι τελικά η συμμετοχή συγγενών στην ίδια κυβέρνηση, εφόσον έχουν αυτόνομη πολιτική πορεία και παρουσία, αλλά η εκμετάλλευση της οικογενειακής πολιτικής επιρροής για να εξασφαλιστούν κάθε είδους ασυλίες»
«Ακόμη αναμένουμε, πότε ο κος Μητσοτάκης θα δεήσει να καταθέσει το πόθεν έσχες του για να ενημερωθεί και ο ελληνικός λαός για τις οικονομικές δραστηριότητες της αγίας οικογένειας», συμπληρώνει το Μαξίμου.
Και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Δημήτρης Παπαδούλης, εμφανίστηκε αιχμηρός απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν αναφέρθηκε στις ανακοινώσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Διάβασα ότι ο κ Μητσοτάκης κάνει σχέδια και προαναγγελίες για το πώς θα ναι η επόμενη κυβέρνηση του και επειδή είναι εναντίον της οικογενειοκρατίας, λέει ότι αφήσει απέξω την Ντόρα».
«Κατά την γνώμη μου -συνέχισε ο ευρωβουλευτής- το έργο Κυριάκος Μητσοτάκης εναντίον της οικογενειοκρατίας που ακούγεται το συντομότερο ανέκδοτο. Θα του συνιστούσα να μην βιάζεται να προδιαγράφει την σύνθεση της επόμενης κυβέρνησής του γιατί αυτό θα αργήσει πάρα πολύ. Και πιθανό να μην συμβεί ποτέ» κατέληξε ο κ. Παπαδημούλης.
ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΕΙΑ
Όταν η Βλαζάκη ανακάλυπτε πως τα αρχαία της συλλογής Μητσοτάκη ήταν προϊόντα αρχαιοκαπηλίας
Με αφορμή το Ελληνικό, παρακολουθούμε μέρες τώρα, εκείνους που θεωρητικά κόπτονται για τον νόμο και την τάξη, να αναπτύσσουν ρητορική με αντιφατικά μεταξύ τους επιχειρήματα, προκειμένου να μην τηρηθεί ο νόμος. Κι επειδή, όποτε δεν βγαίνει η πασιέντζα, βγαίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, τα πυρά στη γενική γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού παρακαλώ!
Εκτός από τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ που έπεσαν να την φάνε, ήρθαν και οι δηλώσεις πολιτικών αρχηγών όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος έγραψε στο twitter «Να αποπέμψει τώρα ο κ. Τσίπρας τη γ.γ. του Υπουργείου Πολιτισμού. Αν εννοεί, έστω και στοιχειωδώς, αυτά που λέει για το Ελληνικό».
Ευκαιρία να θυμηθούμε μια άλλη ιστορία που περιλαμβάνει επίσης αρχαιότητες, Μητσοτάκηδες και την κυρία Βλαζάκη. Δεν ήταν δα και τόσο μικρός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν η κα Βλαζάκη ανακάλυπτε πως ο πατέρας του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πρωθυπουργός της χώρας τότε, διατηρούσε συλλογή με αρχαιότητες, ορισμένες από τις οποίες ήταν προϊόντα αρχαιοκαπηλίας!
Για όσους δεν θυμούνται, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε πάρει άδεια συλλογέα και διατηρούσε τη συλλογή του στην οικεία του στα Χανιά. Όταν έγινε πρωθυπουργός, το Μουσείο Γουλανδρή, αποφάσισε να κάνει έκθεση με τα αντικείμενα τα προερχόμενα από τη συλλογή του. Η Οργανωτική Επιτροπή όμως που είχε συστηθεί για την διοργάνωση της έκθεσης, έστειλε μία επιστολή στο Μουσείο Ηρακλείου, η οποία στάθηκε μοιραία.
Ζητούσε από το Μουσείο να παραχωρήσει αρχαιότητες από τάφο στη Μεσαρά για να εκτεθούν πλάι σε εκείνες της συλλογής Μητσοτάκη η οποία περιλάμβανε κι εκείνη κομμάτια από τον ίδιο χώρο. Έτσι ανακαλύπτει ο τύπος το σκάνδαλο, μάλιστα το Ποντίκι κάνει ειδικό αφιέρωμα στις αποκαλύψεις. Τι είχε συμβεί; Η εφορεία είχε κάνει ανασκαφή στη Μεσαρά, και διέκοψε λόγω κακών καιρικών συνθηκών του χειμώνα. Όταν επέστρεψε, ανακάλυψε πως ευρήματα από τον τάφο είχαν κλαπεί.
Aυτές τις γιορτές κάντε δώρο μια συνδρομή και δώστε μας δύναμη. Χαρίστε πρόσβαση στο 24ores.gr και στηρίξτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία
Γίνεται η έκθεση στο Μουσείο Γουλανδρή λοιπόν χωρίς να παραχωρήσει αντικείμενα το μουσείο Ηράκλειου και λίγο αργότερα έρχεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το οποίο συστήνει επιτροπή για να διερευνήσει αν όντως η συλλογή Μητσοτάκη περιλαμβάνει αρχαία από τον τάφο της Μεσαράς. Η επιτροπή βρίσκει τα αποδεικτικά στοιχεία, μεταξύ των οποίων ήταν μια χρυσή ταινία, η οποία ήταν η μισή στο μουσείο και υπόλοιπό της στη συλλογή Μητσοτάκη. Ένα από τα μέλη της επιτροπής εκείνης, ως μέλος της εφορείας Χανίων, ήταν (μαντέψτε ποια!), η σημερινή γγ του υπουργείου Μαρία Βλαζάκη την οποία κατηγορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως εμποδίζει με την ολιγωρία της, την επένδυση στο Ελληνικό.
Η εργασία αυτή της επιτροπής, ανάγκασε τον Κ.Μητσοτάκη να δωρίσει τη συλλογή του στο κράτος, κρατώντας 27 στοιχεία μόνο για να διατηρήσει την άδεια του συλλογέα. Έβαλε και όρους που έγιναν δεκτοί, όπως να εκτεθούν σε ιδιαίτερο χώρο του μουσείου Χανίων και να υπάρχει επιγραφή με το όνομα του. Η συλλογή του είναι στο όνομα του ίδιου, της σύζυγου του Μαρίκας και του γιου του Κυριάκου. Στα εγκαίνια μάλιστα, παρευρέθηκαν, τρεις υπουργοί πολιτισμού κι ένας πρώην πρωθυπουργός.
Η συλλογή περιλαμβάνει 1.062 αρχαία αντικείμενα, τα οποία χρονολογούνται από το τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ. Το μεγαλύτερο μέρος της προέρχεται από την Κρήτη και έχει εξακριβωθεί ότι πολλά από τα αντικείμενα προέρχονται από λαθρανασκαφές του 1979 – 1980 στην περιοχή της Μονής Οδηγήτριας.
Όλα αυτά θα ήταν απλώς ιστορίες για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, από ένα, όχι τόσο μακρινό σύμπαν, αν δεν είχαμε ζήσει με αφορμή το Ελληνικό και τις αρχαιότητές του, το πρόσφατο σίριαλ.
Το επικοινωνιακό ντελίριο μέσων και πολιτικών προσώπων (ανάμεσά τους και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης), της άποψης «Μη μας ζαλίζετε με τον νόμο, η επένδυση να προχωράει», ξεκίνησε με το «Μα δεν υπάρχουν αρχαία κάτι μικροπράγματα είναι», προχώρησε στο «Οκ , υπάρχουν αρχαιότητες αλλά τι τον θέλουμε τον νόμο και την κήρυξη αφού υπάρχει το μνημόνιο συνεργασίας» – που εμφάνισε η υπουργός λίγες μέρες πριν τη συνεδρίαση του ΚΑΣ – και κατέληξε στο «Η Βλαζάκη δεν προχωράει την κήρυξη και καθυστερεί την επένδυση για ιδεολογικούς λόγους».
Τι κι αν αρχαιολόγοι, αρχιτέκτονες και η ίδια η Βλαζάκη επέμεναν πως ο πιο σύντομος δρόμος προς τη συνέχιση των εργασιών περνάει μέσα από τη νομιμότητα; Ορίστε τα άρθρα εναντίον της γενικής γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, και να οι φωτογραφίες της και τα υψωμένα δάχτυλα δημοσιογράφων και πολιτικών που ζητούν την αποπομπή της, την οποία σύμφωνα με πληροφορίες μας την έχει ζητήσει πριν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και η υπουργός πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου.
Την ερχόμενη Τρίτη συνεδριάζει το ΚΑΣ για την κήρυξη και την έγκριση ή μη του σχέδιου ανάπτυξης. Απ’ότι φαίνεται, θα πέσει η αυλαία του έργου και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους ώστε να προχωρήσει η επένδυση με σεβασμό στον αρχαιολογικό νόμο. Κάτι το οποίο η κοινωνία οφείλει να διεκδικεί και η πολιτεία να διαφυλάσσει με πρώτη την υπουργό η οποία όφειλε να δώσει τη μάχη. Δεν είναι θέμα μόνο των αρχαιολόγων η τήρηση του αρχαιολογικού νόμου. Εκτός αν το θέμα προσφέρεται για επιπλέον πολιτική εκμετάλλευση ή βγάλει κι άλλους σκελετούς από τη ντουλάπα.
Περί Κώστα Μητσοτάκη! Καμιά τιμή σε όσους κάνουν αλοιφή την Ιστορία…
Του Νίκου Λακόπουλου
Είναι τόσα πολλά τα άρθρα για τον Μητσοτάκη, τον «μεγάλο πολιτικό», που γράφτηκαν αυτές τις μέρες, ώστε σκέφτομαι να κατεβάσω τη φωτογραφία της Μελίνας Μερκούρη από το γραφείο μου και να ανεβάσω αυτή της Μαρίκας Μητσοτάκη.
Αυτή η χώρα από λαός πρέπει κάποτε να γίνει έθνος. Να βρει με συνείδηση την αλήθεια για τον εαυτό της, την ιστορία της, το παρελθόν της.
Θυμάμαι τον Ανδρέα Λεντάκη στον τρίτο όροφο του κτιρίου στην οδό Ακαδημίας -καρφίτσα δεν έπεφτε στο μάθημα- να σταματάει το μάθημα για τον Έρωτα στην Αρχαία Ελλάδα για να μας μιλήσει για τον Μητσοτάκη.
«Έχει 2.500 έργα στη συλλογή του» έλεγε το 1980. «Υπολόγισα ότι κάθε δυο μέρες αγόραζε ένα έργο. Από ποιους; Aν δεν είναι αρχαιοκάπηλος έχει σχέσεις με αρχαιοκάπηλους».
Η συλλογή αυτή τελικά φαίνεται να ήταν 1.062 αρχαία αντικείμενα από λαθρανασκαφές. Το ζεύγος Μητσοτάκη τη δώρισε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων το 2000. Φαίνεται πως ένα μέρος προερχόταν από τον τάφο της Οδηγήτριας, αλλά ποτέ δεν μάθαμε πως έφτασε στα χέρια του Μητσοτάκη και ποιος ήταν ο ρόλος του πρώην υπαρχηγού της ΕΛΑΣ Μιχάλη Νηστικάκη που ενεπλάκη στη συλλογή.
Φυσικά σε μια χώρα ευνομούμενη ο κάτοχος μιας τέτοιας συλλογής έπρεπε να συλληφθεί και να οδηγηθεί στην δικαιοσύνη στην οποία ο Μητσοτάκης οδήγησε τον αιώνιο εχθρό του Ανδρέα Παπανδρέου σε μια δίκη που μεταδόθηκε σε live από την ΕΡΤ το 1991.
Το «βρώμικο ’89» είχε το ίδιο πολιτικό βάρος με την Αποστασία, αλλά δεν οδήγησε σε μια νέα χούντα, αλλά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη σύμπραξη της παραδοσιακής Αριστεράς – με τα γνωστά ντολμαδάκια της Μαρίκας Μητσοτάκη.
Το νήμα που συνδέει τις δυο βρώμικες ιστορίες το κρατάει ο δικαστής του Ανδρέα -γνωστός του Μητσοτάκη από την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ- όταν, 20 Απριλίου 1967, ο Σωκράτης Σωκρατίδης κάλεσε τον Ανδρέα σε απολογία με το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας.
Τελικά τα κατάφερε ο Μητσοτάκης. Είκοσι χρόνια μετά ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κατηγορηθεί για ηθική αυτουργία σε απιστία, δωροληψία και δόλια αποδοχή προϊόντων εγκλήματος. Καλύτερα από την κατηγορία ότι ήθελε να ανατρέψει το καθεστώς – κάτι που έκαναν τελικά οι κατήγοροι του και η χούντα!
Έξι δικαστές δεν πείστηκαν για την ενοχή του Παπανδρέου, αλλά ο Μητσοτάκης πάντα θα έλεγε πως οι υπόλοιποι είχαν πεισθεί. Η αθωωτική απόφαση για τον Ανδρέα ήρθε αργά. Ο Μητσοτάκης είχε κερδίσει τις εκλογές.
Μια ακόμα υπόθεση σε βάρος του Ανδρέα για υποκλοπές τηλεφώνων κατέρρευσε όταν ο μυστικός συνεργάτης του Μητσοτάκη, ο αρχικοριό
ς Μαυρίκης θα αποκαλύψει ότι εκείνος έκανε τις υποκλοπές. Για λογαριασμό του Μητσοτάκη!
Η πολιτική «μεγαλοφυία» του Μητσοτάκη δεν σταματά εδώ. Η Αποστασία οφειλόταν στον Γεώργιο Παπανδρέου κι ο ίδιος εμφάνισε ως έργο του εξήντα χρόνια μετά τα έγγραφα της «Συμφωνίας του Θέρισσου»- χάρη στην οποία τάχα αποφεύχθηκε ο Εμφύλιος στην Κρήτη. (Σχετικά εδώ https://www.anoixtoparathyro.gr/όταν-ο-μητσοτάκης-συνέλαβε-την-γκεστά/)
Το έγγραφο που παρέδωσε ο γιος του Κυριάκος πρόσφατα στο αμίλητο ΚΚΕ για το αρχείο του κόμματος έχει ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία. Η συμφωνία του Θερίσου όντως υπεγράφη. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ισχυρίζεται πως είναι ο ίδιος που συνέταξε το χειρόγραφο κείμενό της αλλά και πως την υπέγραψε μαζί με τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη ως εκπρόσωποι της ΕΟΚ και του ΕΑΜ αντίστοιχα. Ωστόσο, σε δακτυλογραφημένη ανατύπωση του… 1948 το όνομα του Κων. Μητσοτάκη έχει προστεθεί χειρόγραφα, ενώ το όνομα του Πορφυρογένη δεν υπάρχει στις υπογραφές παρά μόνο σε μία σημείωση που αναφέρει ότι παρέστη μεν κατά το πλείστον των συζητήσεων αλλά δεν υπέγραψε”.
«Πήγαινα στα γραφεία της Γκεστάπο ένοπλος. Αν έβγαζα το πιστόλι και τους έλεγα «Ψηλά τα Χέρια» θα το έκαναν». λέει στην «Πολιτική Βιογραφία’ του Δημητράκου ο Κ. Μ. Οι Γερμανοί μένουν σπίτι του, αλλά αυτός εργάζεται με -και για- τους Άγγλους, ως Έλληνας πατριώτης.
Συνελήφθη δύο φορές, αλλά τη μια του χαρίστηκε η ζωή -λόγω 25ης Μαρτίου- και την άλλη ανταλλάχτηκε με Γερμανούς αιχμαλώτους και μάλιστα κατ΄εντολήν του… Χίτλερ. Η ατυχία ήταν πως αν και οπλοφορούσε συνελήφθη την μοναδική φορά που δεν είχε πιστόλι μαζί του. Καλύτερα γιατί θα τους πυροβολούσε και θα τον εκτελούσαν.
Η διήγηση του ίδιου του Μητσοτάκη χρόνια πολλά μετά παίρνει τρομακτικές διαστάσεις: «Βλέποντάς με να περνώ οι διάφοροι γνωστοί άρχισαν να λένε “τον πιάσανε πάλι τον Μητσοτάκη”. Μετά εγώ διέταξα να παραδοθεί σε μένα η Γκεστάπο και διέταξα να μου παραδώσει όλο τον οπλισμό”! Ήταν περίπου 90 αυτόματα και 150 πιστόλια τα οποία “μοίρασα και φυλάκισα τη Γκεστάπο κι άρχισα να ανακρίνω εγώ τον Γλεμπίν που με ανέκρινε ίσαμε τότε…Δεν μου είπαν βέβαια πολλά πράγματα, αλλά εγώ τους ανέκρινα κανονικά».
Το βασικό πρόβλημα με τον Μητσοτάκη είναι πως σε τέτοιες στιγμές, όπως π.χ. όταν του παραδόθηκε ένας Γερμανός Στρατηγός – είτε είναι μόνος του είτε όσοι παραβρίσκονται έχουν άλλη άποψη για τα πράγματα. Ένα βιβλίο -του Ι. Παΐζη- που το 1972 για την «γερμανοφιλία» του πατέρα του Μητσοτάκη -που έγραφε πως στο σπίτι των Μητσοτάκηδων «κάνανε κάθε βράδυ γλέντια με Γερμανούς»- αποσύρθηκε αμέσως ύστερα από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση.
Φυσικά ο Εμφύλιος έγινε και στην Κρήτη με πρωταγωνιστή τον Γυπάρη που μαζί με τον Μητσοτάκη εκλέγεται βουλευτής με το ψηφοδέλτιο των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου. Στην κηδεία του πρώτου ο Μητσοτάκης θα εκφωνήσει επικήδειο για την συμβολή του στον «συμμοριτοπόλεμο» -που χάρη σ΄αυτόν δεν έγινε ποτέ στην Κρήτη.
Θάλεγε κανείς πως ο Κ.Μ. ανάλογα με τις περιστάσεις μεταμορφώνεται από αντικομμουνιστή -σε φιλοκομμουνιστή που διαθέτει πολλές μαρτυρίες και για το ένα και για το άλλο. Ποιος ήταν τελικά ο Μητσοτάκης; Ο ίδιος 
ήταν στόχος της ΟΠΛΑ, αλλά οι σχέσεις του με Αριστερούς τον έσωσαν από την δολοφονία του.
Ήταν λογικό να είναι αντικομμουνιστής, όπως ο Βενιζέλος που ζητούσε την εκτέλεση του Μπελογιάννη όταν ο Καρτάλης απειλούσε να παραιτηθεί αν γινόταν. Τι θα κάνει ο -βουλευτής- Μητσοτάκης που φυγάδευσε από την Κρήτη λίγα χρόνια πριν, όπως υποστηρίζει, τον Πορφυρογένη; «Δεν είχα καμία ανάμιξη, έμεινα απαθής, θεατής των γεγονότων».
Αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Δεν θέλει να γίνει η εκτέλεση του Μπελογιάννη, αλλά μένει απαθής. Έχει υπερασπιστεί όμως τον Μπριλάκη, αλλά και εξαίρει τον Γυπάρη για τη στάση του στον «συμμοριτοπόλεμο». Κάνει συμφωνίες με τους κομμουνιστές, αλλά υμνεί και τους κομμουνιστοφάγους. Κι όταν έρχεται η στιγμή παίζει τον ιστορικό του ρόλο. Πάντα στα παρασκήνια, πάντα μυστικά, όταν δεν υπάρχει κάποιος άλλος.
Στη βιογραφία του εμφανίζει τον εαυτό του να του παραδίδεται ένας Γερμανός Στρατηγός που μάλλον… παραδόθηκε δυο φορές – την πρώτη… μυστικά στον Μητσοτάκη, και τελικά έφυγε με τον οπλισμό του που σημαίνει πως μάλλον δεν παραδόθηκε ποτέ.
«Έγινε λοιπόν το εξής εκπληκτικό. Παίρνουμε ένα μικρό γερμανικό φορτηγάκι -λάφυρο πολέμου- φορτώνουμε ασύρματους και σακίδια και ξεκινάμε εν στολή ο Τσικλητήρας και γω και μπαίνουμε στην κατεχόμενη ζώνη. Μας σταματάνε. Εγώ τότε φώναξα το όνομά μου. Του είπε ότι είχαμε έρθει για την παράδοση του Γερμανού Στρατηγού». Ο φρουρός, ένας ναύτης τάχε χαμένα». Ο Γερμανός του προσέφερε… πούρο και καφέ και δέχτηκε να παραδοθεί. Υπήρχαν όμως και οι ένοπλοι Χανιώτες γι΄αυτό η παράδοση κρατήθηκε μυστική!
Πάμε πάλι. «Παρεδόθη σε μένα ο Γερμανός στρατηγός, αλλά μείναμε σύμφωνοι ότι δεν θα το ανακοινώσω». Ο Μητσοτάκης κι άλλοι δυο εγκαθίστανται σε ένα σπίτι διακόσια μέτρα πιο κάτω και οι Γερμανοί τους φέρνουν πίτσες. «Δεν το ήξερε κανείς. Οι Γερμανοί είχαν παραδοθεί. Είχα απευθείας σύνδεση με το Γερμανό στρατηγό, σήκωνε το τηλέφωνο και του έδινα διαταγές».
Θα αναρωτιέστε τι έγινε μετά. Μετά ο Γερμανός ξαναπαραδόθηκε επίσημα κι ο Μητσοτάκης συνέλαβε την Γκεστάπο.
Η προσπάθεια να αποδώσουμε τον Μητσοτάκη ως μεγάλο πολιτικό στην Ιστορία, δίπλα στον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, είναι παραχάραξη της Ιστορίας. Τιμή και Δόξα στον Ανδρέα Παπανδρέου που δεκαεφτά χρονών έσκισε μια αφίσα της Δικτατορία Μεταξά. Τιμή και Δόξα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή που συγκρούστηκε με την Ακροδεξιά και το Παλάτι και εγκαθίδρυσε μια δημοκρατία που κρατάει -έστω έτσι- ακόμα.
Τιμή και Δόξα στον Χαρίλαο Φλωράκη, όχι του Εμφυλίου, την περίοδο που το κόμμα του εξόντωνε τον διευθυντή του Ριζοσπάστη, αλλά του «Λούθηρου» που άφησε να περάσει λίγο φως στο σκοτάδι της σταλινικής Αριστεράς. Αλλά καμιά τιμή στον Μητσοτάκη, τον Κύρκο κι όσους απέφυγαν τάχα εμφύλιους ή επιχειρούν να εμφανίσουν τον Εμφύλιο ως λάθος της Αριστεράς ή τον Παπανδρέου ως ένοχο για τη χούντα και τον «Εφιάλτη της Δημοκρατίας» ως μεγάλο πολιτικό.
Ο Ανδρέας Λεντάκης – ο Ανδρέας που χτυπάγανε το βράδυ στην ταράτσα– ήταν επιεικής με τους βασανιστές του και ζητούσε την απελευθέρωσή τους, αλλά δεν έδειξε καμιά επιείκεια για τον Μητσοτάκη- παρότι έκανε την υπέρβαση του στην ατυχή συνεργασία του με τον Σαμαρά.
Κι ο Στρατής Τσίρκας τα λέει όλα στη «Χαμένη Άνοιξη»:
«Κι όταν εμπρός στη Μητρόπολη, μέσα στην έντονη μυρωδιά της φρεσκοκομμένης δάφνης και το τραγούδι, αναθεμάτιζε αυτούς που σκότωσαν τον Σωτήρη, με τα στεφάνια και τις σημαίες τους, είδα τον Γλέζο, είδα τον Ηλιού, είδα τον Βάρναλη, είδα τον Παπανδρέου και τους άλλους υπουργούς της ΕΚ κι αντιλαλήσαν τα συνθήματα:
Αρχαία Μητσοτάκη: Οι Κρητικοί αρχαιολόγοι που αποκάλυψαν την αρχαιοκαπηλία!- Η πρώτη επιστολή του Α. Βασιλάκη
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την υπόθεση της κινηματογραφικής ταινίας “Joker”, τους απίθανους κυβερνητικούς χειρισμούς και την προσπάθεια από την Ντόρα Μπακογιάννη (και τον γνωστό Μπογδάνο) να πέσει η ευθύνη της κινητοποίησης της αστυνομίας στην Χανιώτισσα αρχαιολόγο και πρώην ΓΓ του υπουργείου Πολιτισμού, Μαρία Βλαζάκη (η κ. Μπακογιάννη ζήτησε στη συνέχεια συγγνώμη για την αναφορά στην κ. Βλαζάκη, “καρφώνοντας” τον… πληροφοριοδότη της, Μπογδάνο), ήρθε στο φως και πάλι η υπόθεση με την “αρχαιολογική συλλογή Μητσοτάκη”, που έχει αποκαλυφθεί ότι ήταν προϊόν αρχαιοκαπηλίας!
Δείτε: Τα ύποπτα αρχαία της «συλλογής Μητσοτάκη» και η στοχοποίηση της Μ. Βλαζάκη από την οικογένεια…
Την αποκάλυψη είχαν κάνει τότε, μετά την εξέταση στα αρχαία αντικείμενα, η κ. Βλαζάκη και ο Ηρακλειώτης αρχαιολόγος, Αντώνης Βασιλάκης. Μάλιστα ο κ. Βασιλάκης πρώτος εξέθεσε την οικογένεια Μητσοτάκη όταν, πριν καν συγκροτηθεί η επιτροπή με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ακόμα από το 1991, είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για προϊόντα αρχαιοκαπηλίας!
Ο ίδιος σε ένα άρθρο που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο (Ρωγμές) , αναφέρει, παρουσιάζοντας και φωτογραφία:
“Το 1979-1980 έγινε μεγάλη αρχαιοκαπηλία στο προανακτορικό νεκροταφείο (3000-1800 π.Χ.) της Μονής Οδηγήτριας στα Αστερούσια. Η υπηρεσία ξεκίνησε ανασκαφή μετά την αρχική σύληση, αλλά τη διέκοψε λόγω χειμώνα. Η λαθρανασκαφή επαναλήφθηκε το χειμώνα και την άνοιξη του 1980. Τον Ιούλιο επαναλήφθηκε η ανασκαφή. Τα αρχαία της αρχαιοκαπηλίας κατέληξαν στη Συλλογή του Μητσοτάκη στα Χανιά. Αργότερα «δωρίστηκαν» στο Μουσείο Χανίων. Στην εικόνα ο τάφος μετά τη λαθρανασκαφή.
Την προέλευση των αρχαίων επιβεβαίωσαν επίσημα οι αρχαιοκάπηλοι-συλλέκτες το 1993. Ο φάκελος της υπόθεσης αρχειοθετήθηκε στο Εφετείο Χανίων το 1993.
Στην εικόνα ο κυκλικός τάφος μετά τον καθαρισμό του το 1980.
Μάλιστα στο βιβλίο του Ανδρέα Αποστολίδη «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο Αρχαιοτήτων», Άγρα 2005, σ. 234-235, επιβεβαιώνεται ότι ο κ. Βασιλάκης ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε, και μάλιστα σε επίσημο έγγραφο, από το 1991 (με κυβέρνηση Μητσοτάκη) ότι τα αρχαία του τότε πρωθυπουργού προέρχονταν από απαρχαιοκαπηλία.
Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
“1. Επιστολή Ντόλλης Γουλανδρή, 17-5-1991
«Ντόλλη Γουλανδρή
Κύριο Χ. Κριτζά, Έφορο των Αρχαιοτήτων
Διευθυντή Μουσείου Ηρακλείου
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης προγραμματίζει το φθινόπωρο 1992 έκθεση της Συλλογής Κ. & Μ. Μητσοτάκη. Επειδή μεγάλος αριθμός των αντικειμένων της Συλλογής προέρχεται από το τάφο της Οδηγήτριας, η Οργανωτική Επιτροπή διατύπωσε την ευχή να συνεκτεθούν και όσα αντικείμενα προέρχονται από τον ίδιο τάφο και βρίσκονται στο Μουσείο Ηρακλείου.
Θα παρακαλούσα να μας γνωρίσετε, αν συμφωνείτε, προκειμένου να προβούμε στις σύννομες ενέργειες για την πραγματοποίηση της εν λόγω έκθεσης.
Επειδή τα αντικείμενα του Μουσείου Ηρακλείου δεν έχουν ακόμη δημοσιυθεί και δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό τους, σε περίπτωση που αποδέχεσθε την πρόταση, παρακαλούμε να μας αποστείλετε σύντομο κατάλογο. Είναι αυτονόητο ότι τα λήμματα θα γραφούν απο τον ανασκαφέα ή τον υπεύθυνο για τη δημοσίευση του τάφου.
Με εκτίμηση
Ντόλλη Γουλανδρή»
2. Επιστολή Αντώνη Βασιλάκη
Από τον αρχαιολόγο που ανέσκαψε τον τάφο της Οδηγητρίας και τον έκλεψαν –και σύμφωνα με τον μείζονα αρχαιολογικό νόμο του ελληνικού κράτους του 1834, οτι οι αρχαιότητες στην Ελλάδα αποτελούν κρατική ιδιοκτησία, έκλεψαν το ελληνικό κράτος, η απάντηση ήταν:
«Τον ακριβή αριθμό των αντικειμένων από την Οδηγήτρια που εχουν περιέλθει στη Συλλογή πρέπει εμείς να τον πληροφορηθούμε, αντι να διαρωτώνται ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των αντικειμένων απο την ίδια θέση που βρισκονται στο Μουσειο Ηρακλείου. Ακόμη διαρωτώμαι μήπως η Εφορεία Αρχαιοτήτων αντί να απαντήσει απευθείας πρέπει να παραπέμψει το θέμα στην Κεντρική Υπηρεσία […] γιατί τα αντικείμενα που βρίσκονται στη Συλλογή είναι προϊόν λαθρανασκαφής και αρχαιοκαπηλίας στο ταφικό συγκρότημα, που έγιναν στο διάστημα Νοέμβριος 1979-Μαιος 1980, αλλά ίσως και πριν».
Αντώνιος Βασιλάκης, Αρχαιολόγος με βαθμό Α΄”
Η κ. Βλαζάκη, όπως κι εγώ, σημειώνει τώρα ο κ. Βασιλάκης, ήμασταν μέλη της επιτροπής που πήγε στα Χανιά μετά την αλλαγή της κυβέρνησης το 1993 (πήγαμε τον Γενάρη του 1994). Και στη βίλα της οικογένειας Μητσοτάκη, στο Ακρωτήρι, ανοίξαμε τα κιβώτια με τα συσκευασμένα αρχαία από την έκθεση στο Μουσείο Γουλανδρή. Με εντολή της Μελίνας Μερκούρη, που είχε αναλάβει και πάλι υπουργός Πολιτισμού για μικρό διάστημα, μέχρι τον θάνατό της, και του Γενικού Γραμματέα ΥΠΠΟ το άνοιγμα των κιβωτίων έπρεπε να γίνει, όπως και έγινε, από επιτροπή. Τότε απέδειξα οριστικά και με αδιάσειστα στοιχεία την αρχαιοκαπηλική προέλευση πολλών αρχαίων της Συλλογής. Υπήρχαν κάποιοι που πίστευαν ότι εγώ έπραττα πολιτικά και όχι επιστημονικά και υπηρεσιακά, όπως είχα υποχρέωση από το νόμο ως δημόσιος λειτουργός και ως ανασκαφέας.
Πρωταγωνιστής «σκανδάλου» το 1993 αρχηγός κυκλώματος αρχαιοκαπηλίας
Το όνομα του 69χρονου είχε κυριαρχήσει το 1993 στην επικαιρότητα όταν είχε αποκαλυφθεί ότι είχε ταξιδέψει με τον τότε υπαρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και στενό συνεργάτη του τότε πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Γερμανία.
Μάλιστα λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν αναδειχθεί υπόνοιες ότι ο εν λόγω υψηλόβαθμος αξιωματικός είχε εμπλακεί –αθωώθηκε τελικώς– σε υπόθεση αρχαιοκαπηλίας με έδρα ξενοδοχείο στην παραλιακή λεωφόρο. Ο υπαρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. επισκεπτόταν το ξενοδοχείο όπου γίνονταν παράνομες αγοραπωλησίες αρχαίων αντικειμένων και είχε υποστηρίξει ότι «δεν προχώρησα σε παράνομη ενέργεια αλλά έψαχνα τα αρχαία του μουσείου της Κορίνθου που είχαν κλαπεί τρία χρόνια νωρίτερα». Οι αρχαιότητες βρέθηκαν τελικώς επτά χρόνια αργότερα στις ΗΠΑ.
Πρόκειται για μία περίεργη υπόθεση που είχε κυριαρχήσει παραμονές των εθνικών εκλογών το φθινόπωρο του 1993 και είχε επιφέρει καίριο πλήγμα στο τότε κυβερνητικό κόμμα και συνέτεινε στην επάνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία.
Η υπόθεση
Προ δύο ημερών η ΕΛ.ΑΣ. προχώρησε στη σύλληψη 26 ατόμων, την ταυτοποίηση άλλων 27 και την εξιχνίαση τουλάχιστον 93 περιπτώσεων αγοραπωλησιών και λαθρανασκαφών αρχαίων αντικειμένων και νομισμάτων στο πλαίσιο εξάρθρωσης εγκληματικής οργάνωσης διεθνικού χαρακτήρα που δραστηριοποιούνταν στην αρχαιοκαπηλία με κέρδη τα οποία υπερέβαιναν τα 650.000 ευρώ. Ως αρχηγικό μέλος συνελήφθη ο προαναφερόμενος 69χρονος, η 51χρονη γερμανίδα σύζυγός του αλλά και ο γιος του.
Το φθινόπωρο του 1993 είχε αποκαλυφθεί ότι ο εν λόγω 69χρονος μαζί με τον τότε υπαρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. είχαν συνταξιδέψει στις 13 Μαΐου της ίδιας χρονιάς στο Μόναχο, που θεωρείτο κέντρο δράσης των διεθνών κυκλωμάτων αρχαιοκαπηλίας. Ο 69χρονος ήταν μάλιστα αυτός που είχε εκδώσει από ταξιδιωτικό γραφείο στα νότια προάστια και τα εισιτήρια του ανώτατου αξιωματικού.
Ο συνταξιδιώτης του τότε υπαρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. και «εγκέφαλος» στην υπόθεση της Πάτρας είχε κατηγορηθεί για αρχαιοκαπηλία αρκετές φορές. Μία από αυτές ήταν τον Απρίλιο του 1977 όταν οι αρχές είχαν εντοπίσει αρχαία αντικείμενα στη βίλα του στη Φιλοθέη.
Το 1980 κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου μαζί με άλλα 62 άτομα για συμμετοχή στη μεγάλη συμμορία αρχαιοκαπήλων με αρχηγό το περιβόητο οργανωτή αυτών των κυκλωμάτων Στέφαν Γκέριγκε. Η συγκεκριμένη ομάδα αρχαιοκαπήλων κατηγορήθηκε ότι την περίοδο 1976-79 προχωρούσε σε μαζικές λαθρανασκαφές στην περιοχή Σπάτων και Κορωπίου για τον εντοπισμό και την πώληση εκατοντάδων αρχαίων αντικειμένων.
Στη διάρκεια της περαιτέρω έρευνας για το ταξίδι στο Μόναχο το 1993 ο τότε υπαρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. υποστήριξε ότι «αυτό έγινε για να συγκεντρωθούν στοιχεία για τη δράση των οργανώσεων 17Ν και ΕΛΑ από τα αρχεία της Stasi». Σύμφωνα με πληροφορίες, τότε συγκέντρωνε στοιχεία.
Από την άλλη πλευρά, ο 69χρονος είχε υποστηρίξει ότι «πήγαινα στη Γερμανία για οικογενειακούς λόγους και διευκόλυνα τον ανώτατο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ., τον οποίο γνώριζα επειδή του έδινα πληροφορίες για υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας»
Ένας από τους πλέον κυνικούς και αμοραλιστές ηγέτες της ελληνικής άρχουσας τάξης κατά τον 20ο αιώνα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απεβίωσε χτες σε ηλικία 99 ετών.
Υπηρέτησε το αστικό κατεστημένο συμμετέχοντας σε διάφορες κυβερνήσεις κατά τα μέσα και τέλη του περασμένου αιώνα, ενώ την τριετία 1990-93 υπήρξε πρωθυπουργός, επικεφαλής της απόπειρας εφαρμογής ενός σκληρού, νεοφιλελεύθερου προγράμματος στα πρότυπα της Θάτσερ, που αποτελούσε έναν γνήσιο πολιτικό προάγγελο της εποχής των Μνημονίων.
Ωστόσο, στη συλλογική μνήμη, ως αντιπροσωπευτικότερη περίοδος του πολιτικού βίου του Κ. Μητσοτάκη έχει καταγραφεί η δεκαετία του 1960, οπού ο ίδιος υπήρξε από τους βασικούς εκφραστές της «αποστασίας» με την οποία το Παλάτι διεξήγαγε ένα «θεσμικό» πραξικόπημα, ανατρέποντας την εκλεγμένη κυβέρνηση και ανοίγοντας τον δρόμο για τη δικτατορία του 1967.
Αξίζει λοιπόν, με αφορμή το θάνατο του πολιτικού τον οποίο ο λαός κατά τις μέρες τις εξέγερσης του Ιουλίου του 1965 αποκαλούσε στα συνθήματά του «κάθαρμα», να δούμε πως φτάσαμε στα γεγονότα της «αποστασίας».
Ακολουθεί ένα σχετικό κείμενο, που αποτελεί απόσπασμα μπροσούρας που θα επανεκδοθεί το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις «Μαρξιστική Φωνή», με τίτλο «Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος: γεγονότα και συμπεράσματα».
«Στις αρχές του 1958 οι εγκέφαλοι της CΙΑ (ενόψει των εκλογών της 11ης Μαϊου 1958) κατέστρωσαν ένα πρόγραμμα τεχνητής ελάττωσης της δυνάμεως της Αριστεράς.
Μια και …η Ουάσιγκτον είχε εκφράσει δυσφορία και ανησυχίες για την έλλειψη αποτελεσματικότητας των εφαρμοζομένων αστυνομικών μεθόδων στην καταπολέμηση του κομμουνισμού… επινόησαν μια διαδικασία (εκλογικό σύστημα) που θα ελάττωνε (δηλαδή θα εμφάνιζε ελαττωμένη) την κομμουνιστική επιρροή».
Για την επιτυχία της συνωμοσίας χρειαζόταν η συνεργασία της ηγεσίας του κέντρου…
Οι Γ. Παπανδρέου και Σ. Βενιζέλος έπειτα από πολλές ταλαντεύσεις και πιέσεις, υπέκυψαν και συμφώνησαν στη διανομή της λείας». (Γ. ΚΑΤΡΗ: «ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», εκδόσεις «Παπαζήση»).
Από την αποστασία στην αγιογραφία – Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος; – Από τη δημοκρατική παρένθεση στην Αποστασία – Αχ εκείνα τα άτιμα τα ντολμαδάκια – Για τον εκλιπόντα τέως Καλύτερα δεξιός παρά αδέξιος
– Γιατί ο λαός το 1965 φώναξε Μητσοτάκη κάθαρμα;
– Δέκα απέθαντες στιγμές του Μητσοτάκη – Εμφύλιος στην Κρήτη και Μητσοτάκης:
– Ενας εφιάλτης της δημοκρατίας λιγότερος
–Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ…
– Η Αποστασία ο Τέως και ο Μητσοτάκης
– Θα μιλήσει κανείς για τον άλλο Κώστα Μητσοτάκη;
– ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΙΟ ΑΓΡΙΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ!
– Μητσοτάκης το πορτραίτο Dorian Gray- Vampire της ελληνικής αστικής τάξης – ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ
Από την αποστασία στην αγιογραφία
– Του Κωστή Κεκελιάδη
Αδύνατον να πιστέψεις ότι αυτός που πέθανε είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τουλάχιστον διαβάζοντας τα συλλυπητήρια του πολιτικού κόσμου για τον θάνατό του και παρακολουθώντας τα σχετικά ρεπορτάζ.
Τα πιο μετρημένα, υπογορευμένα από τη διπλωματική αβρότητα, μιλούν για τον «πολιτικό που σφράγισε τη σύγχρονη ιστορία του τόπου», έναν «από τους τελευταίους μεγάλους» του κοινοβουλευτισμού. Υπάρχουν όμως κι εκείνα που απροκάλυπτα υμνούν «τον πολιτικό που έβλεπε μπροστά από την εποχή του».
Με άλλα λόγια εκείνον που αν είχε την ευκαιρία να δώσει σάρκα και οστά στα οράματα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού τότε θα είχε ξορκίσει και την σημερινή κρίση χρέους και τα μνημόνια και -κυρίως- τον τρισκατάρατο λαϊκισμό.
Ένας από τους πλουσιότερους έλληνες πολιτικούς, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε η ενσάρκωση του πολιτικού αμοραλισμού εκκινώντας από το ρόλο του πρωταγωνιστή της αποστασίας («αποχώρηση από την Ένωση Κέντρου» τη βάφτισε η ΕΡΤ στο αφιέρωμα για τον θάνατό του) ενώ στις τεκτονικές δονήσεις του Ιουλίου του 1965 έγινε σύνθημα από το μισητό του «πεζοδρόμιο»: «Τσιριμώκο μασκαρά, Μητσοτάκη κάθαρμα».
«Εμποροπανήγυρις συνειδήσεων»
Το κλίμα της εποχής περιγράφει ο Ζαν Μεϋνώ (¨»οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα»): Τα λόγια είναι το δίχως άλλο φτωχά για ν’ αποδώσουν σε όλη του την έκταση ένα κλίμα δοσοληψιών, εγωιστικών υπολογισμών και παζαρευμάτων, πολιορκημένων από τη βροντή της λαϊκής οργής…Το κλειδί για να διασπασθεί η ενότητα της Ένωσης Κέντρου ήταν η διανομή των υπουργικών χαρτοφυλακίων, η προσφορά των οποίων έπεσε χωρίς υπερβολή την εποχή εκείνη στο επίπεδο μιας εμποροπανηγύρεως συνειδήσεων…»
Στο βιβλίο «100 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα» ο Φώντας Λάδης παραθέτει απόσπασμα από τον Φ. Γρηγοριάδη, σύμφωνα με τον οποίο «μετά την καταψήφιση στη Βουλή της ‘κυβέρνησης’ Νόβα, τα ποσά που δίνονταν κατά κεφαλήν, για κάθε αποστάτη, ήταν από 100.000 μέχρι 200.000 δολ, δηλαδή από 3 έως 6 εκατ. δραχμές της εποχής…
Η πρώτη ομάδα δολώθηκε μόνο με υπουργείο. Τώρα με τη δεύτερη -από την έντονη λαϊκή αντίδραση και τους φόβους των αποστατών-δεν φτάνουν μόνο τα λερωμένα αξιώματα. Χρειάζεται και μετρητό. Το μαθαίνουν οι άλλοι, της πρώτης ομάδας, ζητώντας απειλητικά κι αυτοί να συμπεριληφθούν στο ‘πρόγραμμα’ και συμπεριλαμβάνονται…».
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της ΝΔ το 1984 και παραιτήθηκε μετά την εκλογική πανωλεθρία του 1993.
Ο ιστορικός εκδότης της σατυρικής εφημερίδας «το Ποντίκι» Κωστής Παπαϊωάννου, έθετε το… διαρκές ερώτημα «πόσα;» σε κάθε κείμενο που αναφερόταν στον Μητσοτάκη, ενώ στη σφαίρα του θρύλου έχει περάσει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας με τη φωτογραφία του και τον τίτλο «Αθάνατη κλεφτουριά»!
Τη Δευτέρα, στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε ζήτησε συγγνώμη για «κάποιες υπερβολές» που είχαν ειπωθεί όταν ήταν πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, αλλά δεν διευκρίνισε ποιες.
Ενδεχομένως αναφερόταν στη διαμάχη του Μητσοτάκη με τον Αριστείδη Αλαφούζο, όταν ο τελευταίος αποκαλούσε την οικογένεια «διεφθαρμένη» κι ο πρόεδρος της ΝΔ χαρακτήριζε τον Σκάι «χαμαιτυπείο».
Το 1993 ο Αριστείδης Αλαφούζος είχε δημοσιοποιήσει φωτοτυπία επιταγής ύψους 1 εκατ. δολ. που είχε δώσει για την ενίσχυση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και κατήγγειλε πως ουδέποτε τα χρήματα πήγαν στο ταμείο.
Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος;
Μια προσωπική ιστορία και μερικές παρατηρήσεις στον απόηχο του θανάτου του Κώστα Μητσοτάκη
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του εκδότη. «Ελάτε», μου είπε, «σας θέλει ο κ. Μπόμπολας». Μάλιστα… Ο εκδότης με φώναζε καμιά φορά, όταν είχε χρόνο, για να πάρει τη γνώμη μου για τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας. Αυτή τη φορά όχι: Γεια σου Νίκο, μου είπε, κάθισε, έχω να σου διαβάσω κάτι. Και άρχισε το… διάβασμα…
Τις προηγούμενες μέρες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει μια από εκείνες τις από καθέδρας δημόσιες παρεμβάσεις του που, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους, ήσαν άκρως εκνευριστικές, ακριβώς επειδή ήσαν από καθέδρας: απόψεις διατυπωμένες δογματικά, με τρόπο που δεν επιδέχονταν καμιά αντίρρηση.
Και ως… αντιρρησίας έγραψα, στην καθημερινή προσωπική ενυπόγραφη στήλη μου, έναν μικρό λίβελο∙ επί της ουσίας της παρεμβάσεως και κατά του από καθέδρας παρεμβαίνοντος.
Στολίζοντάς τον με τους κοινωνικά καθιερωμένους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «αποστάτης» που, από τον Ιούλιο του 1965 και εντεύθεν, τον συνοδεύουν.
Με την επιστολή του προς τον εκδότη, ο… επίτιμος φίλος του, ζητούσε (έμμεσα μεν, σαφώς δε) την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα, κατηγορώντας με για ασέβεια. «Κυρίως όχι για τους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «Αποστάτης», αλλά επειδή στον πρόλογό σου τον αποκαλείς γηραιό πολιτικό», σχολίασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο εκδότης. Ύστερα σοβαρεύοντας, έδειξε να συμμερίζεται την συγκεκριμένη αντίδραση του επιστολογράφου: «Να το ξέρεις, ο Μητσοτάκης θυμώνει πολύ όταν τον αποκαλούν γέροντα», μου εκμυστηρεύτηκε. Ήταν γύρω στο 2002, ο Μητσοτάκης ήταν γύρω στα 85 και ο εκδότης μου και φίλος του γύρω στα 75…
Αποστασία και διαπλοκή
Πράγματι εμείς, του ’60 οι εκδρομείς που λέει και το τραγούδι, που ζήσαμε από απόσταση αναπνοής, και ιδρώτα, και αίματος, τα Ιουλιανά και την πολιτικά και κοινωνικά τραγική ακολουθία τους, (ανατροπή της Δημοκρατικής ομαλότητας ● δικτατορία των συνταγματαρχών ● μεταπολίτευση της ανάπηρης Δημοκρατίας, της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής) μόνο λόγω… γήρατος θα μπορούσαμε να σεβαστούμε τον Μητσοτάκη.
Κατά τα λοιπά, τον αποκαλούσαμε (και άμα λάχει τον αποκαλούμε) «Αποστάτη» και «Εφιάλτη», όπως τω καιρώ εκείνω, τον αποκαλούσε σύσσωμος ο δημοκρατικός λαός της χώρας.
Γιατί τον θεωρούσαμε (και τον θεωρούμε) ως πρωτοπόρο της αποστασίας (πολιτικής προδοσίας).
Και της πολιτικής διαπλοκής λέω εγώ: «Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του.
Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος»…
Έτσι περιγράφεται ο «μυστικός δείπνος» της προδοσίας και (δια της συμμετοχής Πάνου Κόκκα) της διαπλοκής, σε απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Η έκθεση (ΤΑ ΝΕΑ. gr 11/07/2009) που στηρίζεται σε απόρρητο υπόμνημα του αμερικανού διπλωμάτη – συνδαιτυμόνα στο δείπνο, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποδεικνύοντας ότι η αποστασία ήταν «έγκλημα εκ’ προμελέτης» που «σχεδιάστηκε» στο σπίτι του Μητσοτάκη με δεσποτική συμμετοχή του οικοδεσπότη!…
Ο νεκρός δεδικαίωται;
Λοιπόν, που λέτε, Αποστασία και Διαπλοκή είναι οι βασικές πολιτικές παρακαταθήκες του τεθνεώτος πολιτικού ηγέτη, αλλά αυτό το λένε και το γράφουν (στα social media) οι απλοί άνθρωποι του λαού.
Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την αποστασία και τις συνέπειές της (Ιουλιανά, χούντα, προδοσία της Κύπρου) και η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης.
Και οι νεότερες γενιές, οι παγιδευμένες στην οικονομική και πολιτική διαφθορά και τη διαπλοκή.
Και τις συνέπειές τους, την οικονομική κρίση, την μνημονιακή καταστολή που ονομάστηκε «λιτότητα»…
Οι πολιτικοί, οι οικονομικοί παράγοντες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολό τους, σιωπούν.
Είτε παραπέμποντας στην κρίση της… ιστορίας με την πρόφαση της χριστιανικής συνθήκης «ο νεκρός δεδικαίωται», είτε αγιογραφώντας τον αμαρτωλό πολιτικό ως τεθνεώτα συγγενή που, κατά κάποιο τρόπο, είναι.
Δείτε για παράδειγμα, το απόσπασμα μιας ομολογουμένως… ήπιας αγιογραφίας, γραμμένης σαν από κάποιον συγγενή του τεθνεώτος, που όμως θεωρούσαμε ή θεωρούμε σαν δικό μας συγγενή – και θα καταλάβετε τι εννοώ:
«Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη μακρόχρονη πολιτική του διαδρομή άφησε βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική ζωή του τόπου…
Υπερασπίστηκε με συνέπεια τις πολιτικές του ιδέες και ειδικότερα την πολιτική που θεωρούσε αναγκαία για τη χώρα (… )
Υπήρξε γνήσιος και ουσιαστικός εκφραστής ενός προδρομικού για την εποχή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και μιας πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής, με σταθερή βέβαια την αναφορά της στην εξομάλυνση και τον εξορθολογισμό των σχέσεων της χώρας ιδιαίτερα με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής*», κλπ, κλπ.
Πάλι καλά.
Άλλοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν ήταν ο γνωστός σε όλους αρχάγγελος Αποστάτης αλλά ένας πολιτικός άγγελος…
Αχ εκείνα τα άτιμα τα ντολμαδάκια …
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τρίτη, 30 Μαΐου 2017 | 8:50 μ.μ.
Πηγή: Παναγιώτης Παπανικολάου – f/b
«Ριζοσπάστης» – ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΦΥΛΛΟ (30/5/17)
Βιογραφία Αγιογραφία Μητσοτάκη από τον «Ριζοσπάστη».
Λείπουν βέβαια κάτι ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΟΥΛΕΣ :
– Τα προ του 1946 γεγονότα (Κατοχή, Μπαντουβάδες, Γυπάρηδες κλπ) τα οποία απλά δεν υφίστανται, λες κι ο εκλιπών γεννήθηκε βουλευτής 28 ετών με πολιτική παρθενογένεση.
– Από το 1951 πάμε κατευθείαν στο 1977 οπότε δεν υπάρχει αποστασία, Ιουλιανά, δολοφονία Πέτρουλα, προσπάθεια επαναφοράς του βασιλιά το 73-74 και ορισμένα άλλα ασήμαντα γεγονότα
– Από το 1984 πάμε κατευθείαν στο 1990 οπότε παραλείπονται κάποια άλλα ασήμαντα γεγονότα όπως τα ντολμαδάκια της Μαρίκας και οι συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα
– Από το 1990 πηδάμε στο 1993. Ποιός ασχολείται τώρα με τους εργατικούς και νεολαιϊστικους αγώνες, την δολοφονία Τεμπονέρα, την ΕΑΣ κλπ ;
Και επειδή κάποιοι θα πουν πως αυτό γίνεται για «σεβασμό στον νεκρό» ( ; ), πως «δεν γίνεται σε μια νεκρολογία να γράφονται άσχημα λόγια» (;) κλπ, παραθέτω άλλη μια νεκρολογία από το ίδιο φύλλο του «Ρ» (30-5-17) που αφορά τον Ζμπίγνιου Μπρεζίνσκι. Εκεί ο συντάκτης σαφέστατα (και πολύ σωστά) κάνει αναφορά στα αρνητικά των πεπραγμένων του. Άρα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Γιατί;
Αχ εκείνα τα άτιμα τα ντολμαδάκια …
Για τον εκλιπόντα τέως Καλύτερα δεξιός παρά αδέξιος»
2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 Του Μάνου Στεφανίδη
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής. Ούτε καν στην Κρήτη παρά τις βενιζελικές του ρίζες και παρά την αδιαμφισβήτητη ευφυΐα του.
Διέπρεψε κυρίως στο ημίφως και ανεδείχθη υπέροχος τακτικιστής και μαίτρ του παρασκηνίου. Από το μπαλκόνι όμως δεν έκανε γκελ όπως οι δύο Παπανδρέου, οι αδυσώπητοι εχθροί του.
Πάντως για την σαλαμοποίηση της Ενώσεως Κέντρου και τα Ιουλιανά βαρύνονται εξίσου και αυτός και ο Ανδρέας. Η Αποστασία ήταν μοιραίο επακόλουθο του αγώνα διαδοχής δύο στελεχών που υπερτερούσαν του αρχηγού τους. Η χαμένη Άνοιξη για τον τόπο όπως θα έλεγε ο Στρατής Τσίρκας.
Ως αντι-πασόκ πρωθυπουργός πάλι δεν πέτυχε πολλά πράγματα ενώ διέπραξε παιδαριώδη λάθη (λέγε με Σαμαρά). Περιέργως απέκτησε φήμη και κύρος λέγοντας αυτονόητες αλήθειες αργότερα και εκτός εξουσίας ως… Επίτιμος!
Το κακό όνομα του, τέλος, το συνυφασμένο με συνωμοσίες και ίντριγκες – αληθινές ή φανταστικές- απετέλεσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο του Κυριάκου στον δρόμο προς την ηγεσία της Ν.Δ. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Μετά πάντως την ολέθρια εμπειρία των αριστεροακροδεξιών Συριζανέλ σύμπας ο παραδοσιακός, πολιτικός κόσμος κρίνεται πλέον με εντελώς διαφορετικά κριτήρια…
…Συμπέρασμα: Η Ιστορία ( οφείλει να ) ξαναγράφεται κάθε στιγμή με την τελική αλήθεια σταθερά να διαφεύγει. Γι’ αυτό εγώ αναπαράγω στο φ.μπ τα πιο καλογραμμένα κείμενα που εντοπίζω. Και μάλιστα τα πιο βιωματικά ή παθιασμένα. Εξ άλλου το φ.μπ είναι ένας υβριδικός χώρος ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο και γι’ αυτό προσφέρεται τόσο για εκτόνωση όσο και για αναπολήσεις. Χωρίς σοβαροφάνεια και αυθεντία, αυτούς τους καρκίνους κάθε γραπτού. Όπως δίνω όλη την βιβλιογραφία στους φοιτητές. Για να διαμορφώσουν την δική τους άποψη.
Δική μου άποψη; Η δεξιά κατέστρεψε την αριστερά και η αριστερά την δεξιά. Ορίζοντας τα δικά τους πελατειακά στρατεύματα συνδικαλιστών και κομματικοδίαιτων αργόσχολων με τελικό στόχο και έπαθλο το κράτος. Καιρός λοιπόν να προωθηθούμε πέραν της αριστεράς και της δεξιάς μέσα από μιαν ενωτική, υπερκομματική, μη μεσσιανική πολιτική.
Γιατί ο λαός το 1965 φώναξε Μητσοτάκη κάθαρμα!»: Πως φτάσαμε στο βασιλικό πραξικόπημα
Ένας από τους πλέον κυνικούς και αμοραλιστές ηγέτες της ελληνικής άρχουσας τάξης κατά τον 20ο αιώνα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απεβίωσε. Τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν το «μεσουράνημα» του.
Δέκα απέθαντες στιγμές του Μητσοτάκη
29/05/2017
1) Ο άνθρωπος της Ιντέλιτζενς Σέρβις
Ο Αλεξάντερ «Ξαν» Φίλντινγκ (Ινδία 1918 – Παρίσι 1991) πράκτορας της Υπηρεσίας Εκτέλεσης Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) στην Κρήτη, τη Γαλλία και την Άπω Ανατολή στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο «Το Κρυφτό»:
«Ο Μάρκος Σπανουδάκης έδειχνε κομψός και πολιτισμένος όπως πάντα –το ίδιο και οι δυο σύντροφοί του, τους οποίους μέχρι τότε γνώριζα μόνο εξ ακοής: ο Μιχάλης Μποτωνάκης και ο Κώστας Μητσοτάκης. Αυτοί οι τρεις, μαζί μ’ έναν πανέξυπνο νεαρό έφεδρο αξιωματικό, τον Μανούσο Μανουσάκη, ήταν οι στυλοβάτες του δικτύου μου στα Χανιά.
Αν ήξερα πόσο σημαντικό ρόλο επρόκειτο να παίξει ο Μητσοτάκης στη μεταπολεμική ζωή της Ελλάδας, θα τον είχα προσέξει περισσότερο, αλλά ήμουν τόσο εξαντλημένος από την εικοσάωρη πορεία μου ώστε μόλις κατάφερνα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά».
2) Έτρωγα σε τρία συσσίτια στην κατοχή
Η εποχή που ο Μητσοτάκης ενοχλούνταν από τις φωνές των ανθρώπων που φώναζαν «πεινάω» στην κατοχή, ενώ ο ίδιος έπαιρνε φαγητό από τρία διαφορετικά συσσίτια.
3) «Μητσοτάκη Κάθαρμα-Τσιριμώκε Μασκαρά»
Ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στους δρόμους μετά την αποστασία του 1965. Διαβάζουμε από το αφιέρωμα της εφημερίδας Το Ποντίκι:
«Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλιων διαβουλεύσεων, όπου εξαγοράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρασύτητας πολιτική συναλλαγή μεταξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετράπη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967».
4) Φέρτε πίσω τον βασιλιά (και τον Καραμανλή)
Μήνυμα του Μητσοτάκη στη γερμανική τηλεόραση το 1973. Ήταν ο πρώτος πολιτικός που μίλησε, ήδη από το 1968, για «λύση Καραμανλή», ο οποίος, όμως, δεν τον συμπεριέλαβε στην κυβέρνηση που σχημάτισε τον Ιούλιο του 1974.
5) Ο πρωθυπουργός που έδωσε την ΑΓΕΤ Ηρακλής στην… κόζα νόστρα
Η πώληση στους Ιταλούς της ΑΓΕΤ Ηρακλής, που αποτελούσε έναν από τους πιο υγιής πυλώνες της ελληνικής βιομηχανίας, αποτέλεσε σημείο καμπής για την ιστορία των ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και των σκανδάλων διαφθοράς που τις συνοδεύουν.
Ο Μητσοτάκης εξηγούσε τότε με υπερηφάνεια στο κοινοβούλιο ότι χαράμισε ένα δις δραχμές στους καρχαρίες της Μόργκαν Στάνλεϊ για να επιβλέπουν το ξεπούλημα.
Και αυτοί παρέλειψαν για κάποιο λόγο να ενημερώσουν την Ελλάδα ότι ο όμιλος Φερούτσι, στον οποίο θα κατέληγε η ΑΓΕΤ μέσω της ιταλικής τσιμεντοβιομηχανίας Καλτσεστρούτσι, βρισκόταν από χρόνια στα πρόθυρα πτώχευσης.
Όπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα ο λεγόμενος «τσιμεντάνθρωπος» της Καλτσεστρούτσι, Λορέντσο Παντσαβόλτα, συνεργαζόταν στενά με την μαφία της Σικελίας ενώ η εταιρεία του λάδωνε πολιτικούς για να προσφέρουν δημόσια έργα στην εταιρεία του. «Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: Λάδωνε και στην Αθήνα;» αναρωτιόταν το Βήμα με πηχυαίο τίτλο του το 1997. Διαβάστε περισσότερα στο αφιέρωμα του Unfollow
6) Η σύλληψη των διευθυντών των μεγαλύτερων εφημερίδων
Το 1991, ως διευθυντής της Ελευθεροτυπίας, ο Σεραφείμ Φυντανίδης δημοσίευσε προκήρυξη της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, αμφισβητώντας την σχετική λογοκρισία που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με την πράξη του, η οποία βρήκε ανταπόκριση από άλλους έξι διευθυντές εφημερίδων, που αναδημοσίευσαν την προκήρυξη, έστειλε στο καλάθι των αχρήστων τον διαβόητο τρομονόμο.
Την ώρα της σύλληψής του μιλούσε στον δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ 100.4 Ηλία Μπενέκο.
7) Ο πολιτικός που εκτίναξε το χρέος στη μεταπολίτευση
Οι υποστηρικτές της ελληνικής δεξιάς θέλουν να πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός που ευθύνεται για την εκτίναξη του χρέους στην Ελλάδα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου μέσω της ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Παπανδρέου έλαβε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα χωρίς να φροντίσει να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες το μερίδιο που τους αντιστοιχούσε, ο Μητσοτάκης είναι αυτός που ευθύνεται για την μεγαλύτερη αύξηση του ελληνικού χρέους στη μεταπολίτευση – τουλάχιστον μέχρι να αναλάβουν οι επίγονοί του με τα μνημόνια.
Διαβάζουμε σε παλαιότερο άρθρο του Γ. Δελαστίκ:
Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν… τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από… 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο – για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.
Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες – από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Ξεκίνησε κατευθείαν το 1990 με… ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ!
Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας).
8) Ο άνθρωπος που ευχήθηκε επιτυχία στο 13 συνέδριο του ΚΚΕ… πριν από τη διάσπαση
9) Η δολοφονία Τεμπονέρα
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Γιώργος Αλεξάτος, «Εμείς, εκτός όλων των άλλων, θα τον θυμόμαστε, τιμώντας τη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα, που δολοφονήθηκε από την πρώτη κυβέρνηση αποστατών το 1965, και του Νίκου Τεμπονέρα, που δολοφονήθηκε από την κυβέρνησή του το 1991».
10) «Τους παλιούς συναγωνιστές και συντρόφους (στη Χρυσή Αυγή) ήθελα να κινητοποιήσω να στρατευθούν στον αγώνα (για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα)»
Η τελευταία πολιτική παρέμβαση με την οποία κάλεσε του Έλληνες να στηρίξουν τη λιτότητα, το ευρώ και την ΕΕ – έπεσε στο κενό.
Ενας εφιάλτης της δημοκρατίας λιγότερος
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Δευτέρα, 29 Μαΐου 2017 | 10:06 π.μ.
Κάποτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, θέλοντας να δικαιολογήσει το γεγονός ότι οι συντάξεις των απόμαχων της δουλειάς βρίσκονται στα τάρταρα (ο ίδιος πάντως λάμβανε 3 συντάξεις, -μία ως πρώην βουλευτής, μία ως πρώην δικηγόρος και μία ως πρώην εκδότης- όσα και τα γεύματα που εξασφάλιζε ημερησίως –κατά δική του δήλωση- στην κατοχή) είχε πει το αμίμητο: «Δυστυχώς ζούμε πολύ».
Και πραγματικά, ο ίδιος έζησε σχεδόν ένα αιώνα, 99 χρόνια για την ακρίβεια, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα το πρωί.
Και επειδή για μας δεν ισχύει το χριστιανικό «ο νεκρός δεδικαίωται» να θυμίσουμε ότι ο «εφιάλτης της δημοκρατίας», – όπως ευφυώς είχε χαρακτηρίσει τον Μητσοτάκη ένας άλλος αστός πολιτικός που έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο «παπατζής». (Αναφερόμαστε φυσικά στον μακαρίτη Γ. Παπανδρέου).- έχει σημαδέψει με το όνομα του τις πιο μαύρες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας.
Δεν θα κάνουμε αναδρομή στο παρελθόν αλλά θα αναφέρουμε μόνο κάποια σχετικά πρόσφατα γεγονότα.
Ηταν ο μόνος πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας που σε βάρος του υπήρξε ένορκη κατάθεση – του καπιταλιστή Αριστείδη Αλαφούζου- η οποία ανάφερε ότι «λαδωνόταν» με εκατοντάδες εκατομμύρια για να πηγαίνουν πρίμα η μπίζνες του πλουτοκράτη. (Το ότι κι αυτή την περίπτωση την έφαγε το σκοτάδι, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει).
Ηταν ο μόνος πολιτικός που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούσε να διαταχθούν οι μπάτσοι να ανοίξουν πυρ στους διαδηλωτές που θα πολιορκούσαν το κοινοβούλιο –την εποχή της ψήφισης του πρώτου μνημονίου- και να υπάρξουν και νεκροί!!! (Ας μην ξεχνάμε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πει απευθυνόμενος στους μπάτσους: «το κράτος είστε εσείς»).
Και για να μην γίνουμε εμείς ποιο αναλυτικοί για τις «φιλολαϊκές» δηλώσεις και πράξεις του πρώην πρωθυπουργού αφήνουμε ένα βιντεάκι -μας το έστειλε ο φίλος και σύντροφος Χρίστος Αβραμίδης- να μας «μιλήσει» για τα πεπραγμένα του πρώην πρωθυπουργού:
Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
Τον Αττίλα γέννησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το πραξικόπημα το γέννησε ο Ιωαννίδης, τον Ιωαννίδη τον γέννησε η δικτατορία του Παπαδόπουλου, την δικτατορία του Παπαδόπουλου την γέννησε η Αποστασία του 1965-67, την Αποστασία την γέννησε το βασιλικό πραξικόπημα της 15.7.1965…
Η 15η Ιουλίου ή Ιουλιανά όπως καθιερώθηκαν, είναι μια μαύρη μέρα της νεότερης πολιτικής και εθνικής ιστορίας μας. Ας μην κάνουν πως δεν θυμούνται και η Δεξιά και ο Μητσοτάκης (θα μου πείτε τι είναι ο Μητσοτάκης – είναι ιδιαίτερη περίπτωση που δεν εντάσσεται πουθενά). Τότε μεγάλο ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε και η δημαγωγία της Δεξιάς που έσπερνε τη διχόνοια, μιλούσε για κομμουνιστικό κίνδυνο και ψευδολογούσε ασύστολα.
Η περιβόητη ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ που μαγειρεύτηκε το 1965 στο παλάτι με αρχιμάγειρα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ήταν η απαρχή δεινών που τα νιώσαμε οι Έλληνες στο πετσί μας και στην ψυχή μας. Γιατί μήπως και σήμερα δεν μας ταλαιπωρούν όσα τότε συνέβησαν; Μπορεί οι πολιτικοί να πουν ότι η δημοκρατία μας λειτουργεί καλά και δεν φοβάται κ.λπ., ωστόσο όταν νιώθει κανείς την παρουσία του βρικόλακα που κάνει εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης για να μας θυμίσει την ύπαρξή του (άραγε, πεθαίνουν οι βρικόλακες;), θεωρεί ότι όλα μπορεί να συμβούν. Ο Βρικόλακας έχει μιλήσει επανειλημμένως για την ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, αλλά πιστεύει ότι ο καιρός ξεπλένει. Αμ δεν ξεπλένει, κύριε βρικόλακα!
Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση λήθης και συγγνώμης. Κι αυτό δεν έχει σχέση με κακότητα ή εκδικητικότητα. Βγαίνει από μια αίσθηση δικαίου και αυτοάμυνας:
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι λαοί που σβήνουν το παρελθόν και ξεχνούν και -κατά χριστιανικό τρόπο- συγχωρούν τους έχει επιβληθεί η καταδικαστική ποινή να ξαναπάθουν τα ίδια!
Αγαπητοί αναγνώστες, βρίσκω την ευκαιρία να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου «Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα» (εκδόσεις «Άγκυρα») που αναφέρεται σ’ εκείνη την περίοδο:
…Αλλά ο Γρατσουνιάς προερχόταν από έντονα πολιτικοποιημένη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν παπανδρεϊκός. Διάβαζε όλες τις φημοκρατικές εφημερίδες: τα «Νέα», το «Έθνος», την «Αθηναϊκή» και, κλάπου-κάπου, την «Ελευθερία», μέχρι που κάτι πήγε στραβά με την αποστασία. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του τον έπαιρνε στις διαδηλώσεις. Δεν είχαν χάσει καμιά από τις κινητοποιήσεις του Γέρου. Και στην πλατεία Κλαυθμώνος, και στην πορεία από το Καστρί.
Σε μια από τις εθνικές γιορτές που οι επίσημοι πήγανε στη δοξολογία της Μητρόπολης, ο κόσμος είχε παραταχθεί στις δυο πλευρές της Μητροπόλεως, στις παρόδους, και φυσικά στην πλατεία Συντάγματος. Ωστόσο, παντού βρίσκονταν αστυνομικοί, δεκάδες αστυνομικοί, άλλοι βλοσυροί, άλλοι σαν χαμένοι, οι περισσότεροι κρατούσαν το γκλομπ στο χέρι και γάβγιζαν για να μην περνάει ο κόσμος το σχοινί, ώστε να είναι ελεύθερος ο δρόμος. Τα αυτοκίνητα των αποστατών περνούσαν τρέχοντας δαιμονισμένα γιατί ο κόσμος ούρλιαζε με συνθήματα εναντίον τους. Ο Νόβας ο γαργάλατας, ο Τσιριμώκος ο προδότης, ο μπέρτας ο Αποστολάκος, ο ναύαρχος Τούμπας… Να κι ο Στεφανόπουλος.
«Ντροπή σου, ρε!» του φώναξε ο πατέρας του Γρατσουνιά, που τον γνώριζε αλλά είχε παλιότερα μια πιο στενή φιλική σχέση με τον Βάσο Στεφανόπουλο, τον αδελφό του Στέφανου.
Η φιλία του πατέρα Γρατσουνιά με τον Βάσο άρχισε πριν από τον πόλεμο, όταν τον διόρισε υπάλληλο στην εταιρία λιπασμάτων, στη Δραπετσώνα. Τότε, εκείνη την περίοδο στη Δραπετσώνα γεννήθηκε και ο γιος του Γρατσουνιά… Ο Γρατσουνιάς ο κοντός.
Κάποια στιγμή πέρασε και το αυτοκίνητο με τον Μητσοτάκη.
Τότε ο Γρατσουνιάς είδε τον Μητσοτάκη σε απόσταση αναπνοής. Και φώναζε, όπως κι ο πατέρας του, όπως κι όλος ο κόσμος, με προτεταμένο, σε γροθιά, το δεξί χέρι και ρυθμικά:
«Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα…»
Βούιζε η Μητροπόλεως κι όλο το Σύνταγμα. Μικροεπεισόδια έγιναν μετά τη δοξολογία. Τα συνήθη για εκείνη την περίοδο επεισόδια. Κυνηγητό της αστυνομίας, ξύλο, συλλήψεις, οι κλούβες, η ασφάλεια. Αλλά σαν να τα ήθελαν όλα αυτά οι αποστάτες, αφού μετά τη δοξολογία, πήγαν και στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη για την κατάθεση στεφάνων, οπότε η κατάσταση είχε πάρει φωτιά για τα καλά…
Η Αποστασία ο Τέως και ο Μητσοτάκης
Η συζήτηση για την Αποστασία του 1965 προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Πολλοί απέδωσαν στον κ. Κ. Μητσοτάκη, πρωταγωνιστή στα γεγονότα της εποχής εκείνης, την πρόθεση να απαλλαγεί των ευθυνών του. Ο ίδιος με συνέντευξή του στην «Καθημερινή» έδωσε τη δική του εκδοχή.
«Το Βήμα», που έχει τη σταθερή άποψη ότι η Αποστασία οδήγησε στη δικτατορία του 1967, έθεσε στον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο (ο οποίος με συνέντευξη προς «Το Βήμα» προ διετίας περίπου είχε αφηγηθεί και σχολιάσει τα γεγονότα) ορισμένα νέα ερωτήματα και εζήτησε απαντήσεις.
Ο τέως βασιλεύς απαντά σήμερα στα ερωτήματα αυτά. Ταυτοχρόνως, για να διευκολυνθεί ο αναγνώστης στην κατανόηση των γεγονότων, δημοσιεύεται ένα κείμενο-αφήγηση του διευθυντή του «Βήματος» κ. Στ. Ψυχάρη, ο οποίος παρακολούθησε τα της Αποστασίας ως νεαρός τότε Κοινοβουλευτικός Συντάκτης.
Με τα σημερινά κείμενα δεν καλύπτεται η τελευταία φάση της Αποστασίας – η συμφωνία των Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλου και βασιλέως για τη διενέργεια εκλογών, τις οποίες «πρόλαβε» η απριλιανή χούντα.
Την επομένη Κυριακή θα δημοσιευθούν η απάντηση του τέως βασιλέως σε σχετικό ερώτημα και μια αποκαλυπτική αφήγηση.
Ηταν αργά το απόγευμα της Τετάρτης 15 Ιουλίου 1965. Στην αίθουσα του Κοινοβουλίου συνεδρίαζε η Επιτροπή Νομοθετικής Εξουσιοδοτήσεως (του άρθρου 35 του Συντάγματος του 1952), η λεγομένη Μικρά Βουλή. Ηταν κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά Θερινά Τμήματα της Βουλής που ασκούν τη νομοθετική εξουσία ενόσω η Βουλή βρίσκεται σε θερινές διακοπές.
Η Μικρά Βουλή συνεδρίαζε σε αποπνικτική ατμόσφαιρα καθώς ήταν μέσα Ιουλίου, με τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει στο θερμόμετρο και τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, να κυκλοφορεί εν πομπή στους διαδρόμους με άσπρο σφιχτό κοστούμι και ένα πολύχρωμο παπιγιόν… Τυπολάτρης και άκρως συντηρητικός, δεν επέτρεπε σε κανέναν να κυκλοφορεί ακόμη και με συνθήκες καύσωνος στους χώρους του Κοινοβουλίου χωρίς σακάκι και γραβάτα.
Τόσο τυπολάτρης ήταν ο Νόβας ώστε καταντούσε γραφικός. Για να πάει από το Γραφείο του στον προεδρικό θώκο σχηματιζόταν μια ιδιότυπη πομπή. Προηγείτο ο αρχικλητήρας της Βουλής, που «άνοιγε» δρόμο. Ακολουθούσε ο Πρόεδρος με τον Γραμματέα του, που μετέφερε και τον προεδρικό χαρτοφύλακα. Και την πομπή έκλεινε ένας ακόμη κλητήρας.
Μόλις περνούσαν την πόρτα της αιθούσης συνεδριάσεων ο αρχικλητήρας ανέβαινε πρώτος και τραβούσε την πολυθρόνα για να περάσει και να καθήσει ο Πρόεδρος. Την πολυθρόνα ωθούσε τελικώς στην προτέρα θέση της ο τρίτος κλητήρας, ενώ ο Γραμματέας απέθετε τον χαρτοφύλακα ενώπιον του Προέδρου.
Ο Νόβας δεν έμενε για πολύ στην έδρα.
Προτού κηρύξει την έναρξη των εργασιών κοίταζε προς τα έδρανα, για να βεβαιωθεί ότι υπήρχαν αρκετοί βουλευτές. Κοίταζε και προς το θεωρείο των δημοσιογράφων, προφανώς για να βεβαιωθεί ότι φορούσαν όλοι γραβάτα και σακάκι. Το αίτημα των κοινοβουλευτικών συντακτών της εποχής να φορούν μεν γραβάτα, αλλά να μπορούν να βγάζουν το σακάκι τους ενόσω εργάζονταν στο δημοσιογραφικό θεωρείο της Βουλής, είχε απορριφθεί μετά περιφρονήσεως από τον Νόβα, τον τυπολάτρη ποιητή, που θα έπαιζε το καλοκαίρι του 1965 ρόλο Εφιάλτη στη σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Εκείνη την ημέρα ο Νόβας δεν έμεινε ούτε λίγα λεπτά στον προεδρικό θώκο. Ενώ συνεδρίαζε η Μικρά Βουλή, ο Πρόεδρός της είχε εξαφανισθεί. Η απουσία του όμως δεν προκάλεσε ενδιαφέρον. Κανένας δεν πίστευε ότι είχε σημασία πού ήταν και με τι ησχολείτο ο ποιητής από τη Ναύπακτο.
Η «βόμβα» έσκασε όμως εκείνο το απόγευμα. Ενώ συνεδρίαζε η Επιτροπή, ένας κλητήρας πλησίασε στον θώκο και κάτι ψιθύρισε στο αφτί του προεδρεύοντος Ε. Πετραλιά, ενός συμπαθούς βουλευτή του Κέντρου από την Ηλεία. Εκείνος άκουσε, χλώμιασε και είπε: «Κύριοι συνάδελφοι, θα διακόψουμε τη συνεδρίαση… Δεν υπάρχει κυβέρνηση…».
Στα πηγαδάκια που σχηματίστηκαν αμέσως και μέσα στην αίθουσα και στον περιβάλλοντα χώρο, το ονομαστόν Περιστύλιον του Περικλέους, έφθασε γρήγορα η πληροφορία. Ο βασιλεύς είχε ορκίσει πρωθυπουργό τον Νόβα και δύο στελέχη της Ενώσεως Κέντρου, τον Σταύρο Κωστόπουλον και τον ναύαρχο Ιωάννη Τούμπα, ως υπουργούς Εθνικής Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως αντιστοίχως.
Η σύγχυση υπήρξε πλήρης.
Χαρακτηριστική ήταν η κατάσταση στο Γραφείο του Πρωθυπουργού στη Βουλή.
Οι υπάλληλοι και οι συνεργάτες τού ως τη στιγμή εκείνη πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου είχαν φύγει χωρίς να κλειδώσουν τις πόρτες.
Ενας εσμός ανθρώπων, υπαλλήλων της Βουλής, παρατρεχάμενων πολιτικών, ξεπεσμένων ρουσφετολόγων και χωροφυλάκων περιεφέρετο στον χώρο του πρωθυπουργικού γραφείου.
Ο νέος Πρωθυπουργός δεν είχε φανεί.
Ο νέος υπουργός Αμύνης είχε, έλεγαν, πάει στο Πεντάγωνο.
Στον κήπο έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο, στον χώρο δηλαδή μεταξύ Εθνικού Κήπου και Βουλής, εντοπίστηκε σύντομα ο ναύαρχος Τούμπας σε ρόλο Ιαβέρη.
Εδινε εντολές σε αστυνομικό εν στολή που τον συνόδευε πώς το Μηχανοκίνητο της Αστυνομίας έπρεπε να αντιμετωπίσει πιθανή εξέγερση των κομμουνιστών…
Ο Ανένδοτος και η συνωμοσία του ΑΣΠΙΔΑ
Με αυτό το σκηνικό άρχιζε η περίοδος της Αποστασίας, που θα οδηγούσε στη δικτατορία. Ας δούμε τα γεγονότα.
Για να μεταφερθεί ο αναγνώστης στην εποχή εκείνη πρέπει να περιγραφεί η πολιτική κατάσταση της χώρας τον καιρό εκείνο.
Ηταν στις αρχές της δεκαετίας 1960 όταν έγινε σκληρή εκλογική μάχη μεταξύ των δύο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων – της Δεξιάς την οποία εξέφραζε η Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση (ΕΡΕ) υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και του Κέντρου που εξέφραζε η Ενωσις Κέντρου (ΕΚ) υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου (τον παππού του σημερινού προέδρου του ΠαΣοΚ). Ως τρίτη πολιτική δύναμη της εποχής, για να συμπληρωθεί το σκηνικό, καταγράφεται η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), στην οποία είχε ενσωματωθεί και το ΚΚΕ που είχε τεθεί εκτός νόμου, αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου.
Οι εκλογές του 1961 ανέδειξαν νικητή τον Κ. Καραμανλή, αλλά η Ενωσις Κέντρου αμφισβήτησε εντόνως το αποτέλεσμα. Κατήγγειλε ότι η νίκη του Κ. Καραμανλή ήταν αποτέλεσμα εκλογών βίας και νοθείας και άρχισε τον Ανένδοτο Αγώνα για αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας. Η πολιτική μάχη ήταν ουσιαστικώς μια αναμέτρηση με τον Θρόνο, αφού οι περισσότεροι κεντρώοι, πολιτικοί κληρονόμοι των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου, θεωρούσαν ότι το Παλάτι ήταν εκείνο που εξέτρεφε το «τέρας της Δεξιάς» με τον παραδοσιακό φιλομοναρχισμό της.
Από τα γεγονότα εκείνης της εποχής ας κρατήσουμε κατά νουν ότι ο Ανένδοτος Αγώνας υπήρξε έργο πλειάδας στελεχών της Ενώσεως Κέντρου στην οποία συμπαρατάσσονταν πρόσωπα με εντελώς διαφορετική ιδεολογία και νοοτροπία, από αριστερούς όπως ο Ηλίας Τσιριμώκος (που θα αποδειχθεί τελικά «κατεψυγμένος πρωθυπουργός» της πρώιμης Αποστασίας) έως ακραίους συντηρητικούς όπως ο Ι. Τούμπας. Αξίζει να σημειωθεί ότι εναντίον της Δεξιάς του Κ. Καραμανλή είχαν συνασπισθεί πρόσωπα όπως ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, που θα είναι από τους κορυφαίους στο παρασκήνιο της Αποστασίας, και ο Χρήστος Αποστολάκος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος και συνδικαλιστής, ο οποίος θα παίξει τον ρόλο του σκληρού υπουργού Δημοσίας Τάξεως των αποστατών και θα μείνει στα χρονικά ως μια γραφική φιγούρα με μια μαύρη… μπέρτα, την οποία φορούσε στις δημόσιες εμφανίσεις του, προφανώς για να εντυπωσιάζει τους πολίτες.
Ενας ψηλός από την Κρήτη, ανιψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο βουλευτής Χανίων της ΕΚ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπήρξε από τους κοινοβουλευτικούς πρωταγωνιστές του Ανένδοτου Αγώνα. Ρήτωρ μαχητικός, επίμονος και υπομονετικός, δεν έκρυβε τις φιλοδοξίες του να ευρεθεί στην κορυφή του πολιτικού στερεώματος, καθώς είχε το πλεονέκτημα της ηλικίας. Ολα τα στελέχη της ΕΚ εκείνης της εποχής ήσαν μεγαλύτεροί του, γέροντες σχεδόν όλοι, ενώ ο Κ. Μητσοτάκης, γεννημένος το 1918, ήταν τότε μόλις 43 ετών.
Ο Ανένδοτος Αγώνας της Ενώσεως Κέντρου, που είχε επισήμως διακόψει τις σχέσεις της με τα Ανάκτορα, ζητώντας αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και απομάκρυνση του Κ. Καραμανλή, έληξε το φθινόπωρο του 1963 με την εκλογική νίκη του Κέντρου στις πρόωρες εκλογές που διενήργησε η υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στυλιανό Μαυρομιχάλη.
Είχε προηγηθεί η αιφνίδια(;) σύγκρουση του Κ. Καραμανλή με τον βασιλέα Παύλο, αυτόν που το 1955 τον είχε επιλέξει «με το έτσι θέλω» ως νέο πρωθυπουργό μετά τον θάνατο του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, προέδρου της κυβερνήσεως του Ελληνικού Συναγερμού. Ο Κ. Καραμανλής είχε διαφωνήσει με την απόφαση του Παύλου να επισκεφθεί επισήμως τη Βρετανία, επειδή κατά τον διαφωνούντα πρωθυπουργό το βασιλικό ζεύγος αντιμετώπιζε τον κίνδυνο αποδοκιμασιών από διαδηλωτές, έλληνες κομμουνιστές που είχαν ήδη αποδοκιμάσει αγρίως στο κέντρο του Λονδίνου τη βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία είχε προσφάτως επισκεφθεί ιδιωτικώς την Αγγλία.
Η διαφωνία ήταν η αφορμή για την παραίτηση του Κ. Καραμανλή την άνοιξη του 1963. Η αφορμή, διότι η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στη συνολική σχέση του Κ. Καραμανλή με τον Θρόνο, σχέση που ξεκίνησε ως ειδύλλιο για να εξελιχθεί σε φανερή εχθρότητα. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κληθεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα και να εκτιμήσει κατά πόσον στο βάθος της συγκρούσεως Κ. Καραμανλή και Θρόνου υπήρχε η σορός του βουλευτή της Αριστεράς Γρήγορη Λαμπράκη, που δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη λίγο καιρό πριν από τη διαφωνία Πρωθυπουργού και Στέμματος.
Οι παρακρατικοί που δολοφόνησαν τον βουλευτή της ΕΔΑ είναι ακόμη, αν όχι αγνώστου, πάντως αμφισβητούμενης πατρότητας. Ο Κ. Καραμανλής, στον οποίο αποδίδεται η απορία «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», έχει επιρρίψει ευθύνες στα Ανάκτορα, ως τη δύναμη που εξέθρεψε τις παρακρατικές οργανώσεις. Το αντίθετο υποστηρίζουν οι βασιλόφρονες…
Οπωσδήποτε η κυβέρνηση Καραμανλή έφυγε και ένας άλλος βουλευτής της ΕΡΕ, ο πασίγνωστος ως «βασιλικός ανήρ» Παναγιώτης Πιπινέλης (που τέσσερα χρόνια αργότερα θα υπηρετήσει τους απριλιανούς συνταγματάρχες ως υπουργός Εξωτερικών του δικτατορικού καθεστώτος), θα σχηματίσει κυβέρνηση. Θα αποτύχει παταγωδώς και ο βασιλεύς Παύλος θα καλέσει τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και θα του αναθέσει να οδηγήσει μέσα σε 40 ημέρες τη χώρα σε εκλογές.
Οι εκλογές του 1963 θα αναδείξουν νικητή την Ενωση Κέντρου αλλά χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, παρά τις διαμαρτυρίες της ΕΡΕ (της οποίας ο αρχηγός Κ. Καραμανλής θα αποχωρήσει για να εγκατασταθεί στο Παρίσι δηλώνοντας ότι αποσύρεται της πολιτικής), θα λάβει από τον Παύλο την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Στη Βουλή υπέρ της νέας κυβερνήσεως θα ψηφίσουν όλοι οι βουλευτές του Κέντρου, οι οποίοι όμως δεν φτάνουν στον απαιτούμενο αριθμό των 151. Εν τούτοις η κυβέρνηση θα έχει ουσιαστικά και τυπικά την εμπιστοσύνη της Βουλής καθώς υπέρ της κυβερνήσεως Παπανδρέου ψηφίζουν και όλοι οι βουλευτές της ΕΔΑ. Ο Γεώργιος Παπανδρέου πεισμόνως αρνείται να στηριχθεί (και) στις ψήφους των βουλευτών της Αριστεράς και ζητεί από τον βασιλέα διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών.
Ο βασιλεύς Παύλος αποδέχεται την εισήγηση του Γ. Παπανδρέου και διαλύοντας τη Βουλή τού δίδει την εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές. Τον Φεβρουάριο του 1964 η Ενωσις Κέντρου θριαμβεύει στις κάλπες, με τη δεξιά αντιπολίτευση να διαμαρτύρεται υποστηρίζοντας ότι ο βασιλεύς άνοιξε την πόρτα της εξουσίας στον Γ. Παπανδρέου, αφήνοντάς τον να οργιάζει κομματικώς προ των εκλογών από τη θέση του Πρωθυπουργού.
Ο Μητσοτάκης εκ του τάφου ενταφιάζει την αλήθεια και ξαναγράφει την Ιστορία (του)
Για τον Αλέξη Παπαχελά, το βιβλίο «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» -εκδόσεις Παπαδόπουλος- είναι μια προσωπική επιτυχία. Μεταφορά της αφήγησης ενός πολιτικού σαν τον Μητσοτάκη δεν είναι μικρό πράγμα για κανέναν δημοσιογράφο. Αλλά για τον ίδιο τον αφηγητή είναι μια μετά θάνατον απόδειξη ότι εν ζωή, έλεγε ψέματα όπως ανέπνεε .
Του Γιώργου Λακόπουλου
Όσα αναφέρει δεν μπορούν να εκληφθούν ως σοβαρή εξιστόρηση περιστατικών που έζησε. Είναι μια εγωιστική απόπειρα να ξεχωρίσει σαν ο καλύτερος από όλους τους πολιτικούς της εποχής του – ή των εποχών του. Ο ίδιος είναι ο θαρραλέος, ο ακέραιος, ο αποφασιστικός, ο διορατικός, ο κατάλληλος για κάθε αξίωμα, ο ηγέτης, ο έντιμος.
Οι άλλοι υπολείπονται, και ταυτόχρονα τον αδικούν. Ο Καραμανλής, οι δυο Παπανδρέου, ο Παν. Κανελλόπουλος, ο Λαμπράκης, ο Βασιλιάς, πολιτικοί, στρατιωτικοί, εκδότες, βουλευτές. Όποιος άλλος βρέθηκε στο δρόμο του, ή αυτός βρέθηκε στον δικό του, ισοπεδώνεται εκ του ασφαλούς και με υποβόσκουσα κακία… Είναι ο υπέρτατος κριτής, ο υπεράνω, ο αδικημένος και ο εθελούσιος μάρτυρας. Η μόνη αυτοκριτική ότι … δεν συνωμοτούσε, για να σώσει καταστάσεις. Σα να μην ζουν οι άνθρωποι που τον ήξεραν…
Στη ρύμη του λόγου τους καθυβρίζει κάποιους, άλλους συκοφαντεί και όλους τους μειώνει. Τους προσάπτει υπόνοιες, προθέσεις, κουτσομπολιά, και άλλα που δεν μπορούν να επαληθευτούν. Τα ξέρει μόνο ο ίδιος ή τα άκουσε από κάποιους που δεν ζουν.
Αν τον πάρουμε τοις μετρητοίς είναι μεγαλύτερη μορφή της μεταπολεμικής Ελλάδας στο δημόσιο βίο. Μόνο που τα περισσότερα από όσα λέει, είτε συγκρούονται με άλλες μαρτυρίες, είτε δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν. Επικαλείται μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν πεθάνει από χρόνια, ξέροντας ότι θα κοινοποιηθούν όταν δεν θα ζει ούτε ο ίδιος.
Η ευκολία με την οποία αναφέρεται σε τεθνεώτες είναι εκπληκτική. Μεταφέρει χωρίς πειστήρια. Η εμμονή της δικαίωσης διαπερνά όσα λέει, επιδιώκοντας μία υστεροφημία που η πολιτική ζωή στην οποία συμμετείχε δεν του έδωσε-, ακόμη και όταν έγινε Πρωθυπουργός.
Από το «Μητσοτάκη, κάθαρμα» -που ο ίδιος αναφέρει ως σύνθημα των δρόμων μετά την Αποστασία- μέχρι τον χαρακτηρισμό « εφιάλτης» που του έδωσε αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου», τον οποίο προσπαθεί αν εκμηδενίσει … ακόμη και ως οικονομολόγο.
Για τον Μητσοτάκη ο Παπανδρέου είναι ό,τι χειρότερο είχε ο δημόσιο βίος. Και τι δεν του προσάπτει. Ο άνθρωπος που όταν μιλούσε στον Παπαχελά είχε ήδη κατηγορηθεί για τους κοριούς του Μαυρίκη, αναφέρει ότι «τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων τις έφερε στην Ελλάδα ο Ανδρέας».
Αυτός για τον οποίο ο μακαρίτης Αριστείδης Αλαφούζος κατήγγειλε ότι ως αρχηγός της ΝΔ του ζητούσε συνέχεια λεφτά που δεν ήξερε που πήγαιναν, αναφέρει ότι το 1951 που ήταν υπουργός, ο Μποδοσάκης του έδινε ένα μασούρι λίρες και δεν τις πήρε. Αλλά «αργότερά τον βοήθησε οικονομικά».
Από την αφήγηση πέρα από το σύμπλεγμα …ανωτερότητας μπορεί να διακρίνει κανείς μια διάθεση να του πιστωθεί αυτοθυσία υπέρ της πατρίδας και της παράταξης του καλού γενικά. Αλλά και την ανάγκη να αφηγηθεί όσα τον στιγματίζουν, όπως η Αποστασία με τον δικό του περίεργο και ενίοτε αντιφατικό τρόπο.
Για την Αποστασία έφταιγαν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Οι Παπανδρέου, ο βασιλιάς, οι εκδότες. Στη χούντα οδήγησαν οι άλλοι και ο μεγάλος υπεύθυνος είναι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος» – « μια από τις πλέον θλιβερές φιγούρες στην πολιτική μας ζωή».
Όπως λέει ένα είδος χούντας ευνοούσε και… ο Καραμανλής, τον οποίο στολίζει με υπόνοιες ότι έγινε πρωθυπουργός από το Παλάτι για να ρυθμίσει το Κυπριακό όπως ήθελαν οι Αμερικανοί. Οι άλλοι τα έλεγαν, αυτός δεν τα πιστεύει.
Ο Καραμανλής «τον εξαπάτησε το 1974» και πάντως ήταν “κατώτερος”του: “Από τότε που έγινα αρχηγός της παραδοσιακής Δεξιάς ήμουν ο μόνος ίσως αληθινός αρχηγός της. Ο Καραμανλής ποτέ δεν υπήρξε αληθινός αρχηγός της, η παράταξη δεν τον αναγνώρισε ως αρχηγό της, εμένα αναγνώρισε».
Κατά τον Μητσοτάκη, ο Καραμανλής «είχε μέσα του το κόμπλεξ έναντι των περισσότερο μορφωμένων από τον ίδιο, των καθηγητάδων και των πλουσίων»…. Ήταν «άνθρωπος χωρίς ψυχικά περιθώρια»,» στρίγκλος και πεισματάρης», «είχε το κόμπλεξ του ανθρώπου που αισθάνονται λιγάκι παρακατιανός» και «έγινε Πρωθυπουργός της μειοψηφίας», χάρη στο Παλάτι. … Ήταν «δύστροπος και αλαζών». Είχε «ημιαριστερές αντιλήψεις», ήταν «σοσιαλιστής» και δεν «έκανε αντίσταση».
Ο ίδιος εμφανίζεται ως ο διαρκής φυσικός ηγέτης του Κέντρου, που θα μπορούσε να γίνει οπότε ήθελε αρχηγός. Τον Γεώργιο Παπανδρέου τον έκαναν αρχηγό της Ένωσης Κέντρου «για να τον αποσπάσουμε από τον Καραμανλή». Το 1961 «η βία και νοθεία δεν έγινε στην έκταση την παρουσιάσαμε», «οργανωμένο βαθύ κράτος της Δεξιάς δεν υπήρχε». Το 1963 “ο Γέρος έκανε μυστική συμφωνάμε το Παλάτι”-όπως του είπε ο Κόκκας.
Ο ίδιος ήταν «το ίνδαλμα της νεολαίας, ο επικεφαλής του αγώνα». Ό,τι έκανε ήταν σωστό και έντιμο. Έδιωξε τους αξιωματικούς του ΑΣΠΙΔΑ «και έφυγαν απογοητευμένοι από μένα και πήγαν στον Ανδρέα που τους αγκάλιασε». Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν σωστές και η εμπλοκή του Ανδρέα έφερε τη σύγκρουση με το Παλάτι.
Ο ίδιος δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι ο διάδοχος του Γέρου, αν δεν είχε …θυσιαστεί για να τον πείσει να μην παραιτηθεί. Για τα παρασκήνια της Αποστασίας δεν ξέρει τίποτε. Όλοι έκαναν λάθη, εκτός από τον ίδιο. Για λεφτά και εξαγορές δεν άκουσε. Ήξερε όμως ότι υπήρχαν λεφτά του Νιάρχου που μπορεί να πήγαν σε «εφημερίδες ή δημοσιογράφους κ.λ.π.».
Ο Ανδρέας ήταν οπαδός του στην αρχή, αλλά ήταν ασήμαντος μπροστά του. «Γελούσαμε με τον Ανδρέα». «Δεν έδινε δεκάρα για τον πατέρα του», απλώς τον επηρέαζε για το κακό. Είχε και ένα τηλέφωνο «στην τουαλέτα του υπουργείου για να μιλάει με τη Σκιαδαρέση».
Όλοι εκτός από αυτόν ευθύνονται για τη χούντα. Ο ίδιος θα μπορούσε να την είχε ανατρέψει, αν δεν τον είχαν πιάσει.
Αν κάτι εχει αξία σ’ αυτή την αφήγηση είναι η δυσοσμία των παρασκηνίων και της καμαρίλας που αναδεύεται με τον ίδιο στο κέντρο. Πρωταγωνιστής και δημιουργός της ανωμαλίας και ας δηλώνει ότι ενδιαφέρονταν για το αντίθετο. Δεν υπήρχε συναλλαγή που να μην είναι μέσα και μεταφέρει ό,τι τον βολεύει επικαλούμενους τους υπολοίπους που δεν μπορούν να τον αντικρούσουν. Νεκρός ο ίδιος πλέον τους θάβει εκ του ασφαλούς. Για να υπερασπιστεί τη διαδρομή του, για την οποία ακόμη και προσωπικό ίδρυμα συνέστησε.
Ίσως τα πιο αληθινά σ’ αυτή την «εξομολόγηση» είναι όσα λέει για το …ρουσφέτι, υπέρ του οποίου τάσσεσαι με πάθος:
«Είναι παρεξηγημένη έννοια το ρουσφέτι…Όταν προστατεύεις έναν φτωχό άνθρωπο, έναν ταλαίπωρο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα να βρει το δίκιο του γιατί κάνεις κακό; Αυτή η αντίληψη είναι γελοία. Ο βουλευτής το μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του το χρησιμοποιεί για να προστατεύσει τον πολίτη από τις εναντίον του αυθαιρεσίες του κράτους… Από κοινωνικής πλευράς δεν κάνεις και τόσο κακό όταν βοηθάς να βρει κάποιος άνθρωπος δουλειά».
Ο μεγαλύτερος ρουσφετολόγος από καταβολής του ελληνικού κράτους -που συνέχιζε ως την τελευταία στιγμή της ζωής του- δεν αντέχει να πει ψέματα σ’ αυτό το θέμα. Και επακολουθεί δεύτερο μέρος- για τα μετά το 1974. Ίσως το καλύτερο.
Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ – ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ – Το πολιτικό πορτρέτο του Mητσοτάκη όπως το σκιαγραφούν οι Αμερικανοί – Η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 – Η οδυνηρή για τη χώρα τριετία 1990-93
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,
Τον Αττίλα γέννησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το πραξικόπημα το γέννησε ο Ιωαννίδης, τον Ιωαννίδη τον γέννησε η δικτατορία του Παπαδόπουλου, την δικτατορία του Παπαδόπουλου την γέννησε η Αποστασία του 1965-67, την Αποστασία την γέννησε το βασιλικό πραξικόπημα της 15.7.1965…
Η 15η Ιουλίου ή Ιουλιανά όπως καθιερώθηκαν, είναι μια μαύρη μέρα της νεότερης πολιτικής και εθνικής ιστορίας μας. Ας μην κάνουν πως δεν θυμούνται και η Δεξιά και ο Μητσοτάκης (θα μου πείτε τι είναι ο Μητσοτάκης – είναι ιδιαίτερη περίπτωση που δεν εντάσσεται πουθενά). Τότε μεγάλο ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε και η δημαγωγία της Δεξιάς που έσπερνε τη διχόνοια, μιλούσε για κομμουνιστικό κίνδυνο και ψευδολογούσε ασύστολα.
Η περιβόητη ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ που μαγειρεύτηκε το 1965 στο παλάτι με αρχιμάγειρα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ήταν η απαρχή δεινών που τα νιώσαμε οι Έλληνες στο πετσί μας και στην ψυχή μας. Γιατί μήπως και σήμερα δεν μας ταλαιπωρούν όσα τότε συνέβησαν; Μπορεί οι πολιτικοί να πουν ότι η δημοκρατία μας λειτουργεί καλά και δεν φοβάται κ.λπ., ωστόσο όταν νιώθει κανείς την παρουσία του βρικόλακα που κάνει εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης για να μας θυμίσει την ύπαρξή του (άραγε, πεθαίνουν οι βρικόλακες;), θεωρεί ότι όλα μπορεί να συμβούν. Ο Βρικόλακας έχει μιλήσει επανειλημμένως για την ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, αλλά πιστεύει ότι ο καιρός ξεπλένει. Αμ δεν ξεπλένει, κύριε βρικόλακα!
Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση λήθης και συγγνώμης. Κι αυτό δεν έχει σχέση με κακότητα ή εκδικητικότητα.
Βγαίνει από μια αίσθηση δικαίου και αυτοάμυνας: Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι λαοί που σβήνουν το παρελθόν και ξεχνούν και -κατά χριστιανικό τρόπο- συγχωρούν τους έχει επιβληθεί η καταδικαστική ποινή να ξαναπάθουν τα ίδια!
Αγαπητοί αναγνώστες, βρίσκω την ευκαιρία να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου «Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα» (εκδόσεις «Άγκυρα») που αναφέρεται σ’ εκείνη την περίοδο:
…Αλλά ο Γρατσουνιάς προερχόταν από έντονα πολιτικοποιημένη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν παπανδρεϊκός. Διάβαζε όλες τις φημοκρατικές εφημερίδες: τα «Νέα», το «Έθνος», την «Αθηναϊκή» και, κλάπου-κάπου, την «Ελευθερία», μέχρι που κάτι πήγε στραβά με την αποστασία. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του τον έπαιρνε στις διαδηλώσεις. Δεν είχαν χάσει καμιά από τις κινητοποιήσεις του Γέρου. Και στην πλατεία Κλαυθμώνος, και στην πορεία από το Καστρί.
Σε μια από τις εθνικές γιορτές που οι επίσημοι πήγανε στη δοξολογία της Μητρόπολης, ο κόσμος είχε παραταχθεί στις δυο πλευρές της Μητροπόλεως, στις παρόδους, και φυσικά στην πλατεία Συντάγματος. Ωστόσο, παντού βρίσκονταν αστυνομικοί, δεκάδες αστυνομικοί, άλλοι βλοσυροί, άλλοι σαν χαμένοι, οι περισσότεροι κρατούσαν το γκλομπ στο χέρι και γάβγιζαν για να μην περνάει ο κόσμος το σχοινί, ώστε να είναι ελεύθερος ο δρόμος. Τα αυτοκίνητα των αποστατών περνούσαν τρέχοντας δαιμονισμένα γιατί ο κόσμος ούρλιαζε με συνθήματα εναντίον τους. Ο Νόβας ο γαργάλατας, ο Τσιριμώκος ο προδότης, ο μπέρτας ο Αποστολάκος, ο ναύαρχος Τούμπας… Να κι ο Στεφανόπουλος.
«Ντροπή σου, ρε!» του φώναξε ο πατέρας του Γρατσουνιά, που τον γνώριζε αλλά είχε παλιότερα μια πιο στενή φιλική σχέση με τον Βάσο Στεφανόπουλο, τον αδελφό του Στέφανου.
Η φιλία του πατέρα Γρατσουνιά με τον Βάσο άρχισε πριν από τον πόλεμο, όταν τον διόρισε υπάλληλο στην εταιρία λιπασμάτων, στη Δραπετσώνα. Τότε, εκείνη την περίοδο στη Δραπετσώνα γεννήθηκε και ο γιος του Γρατσουνιά… Ο Γρατσουνιάς ο κοντός.
Κάποια στιγμή πέρασε και το αυτοκίνητο με τον Μητσοτάκη. Τότε ο Γρατσουνιάς είδε τον Μητσοτάκη σε απόσταση αναπνοής. Και φώναζε, όπως κι ο πατέρας του, όπως κι όλος ο κόσμος, με προτεταμένο, σε γροθιά, το δεξί χέρι και ρυθμικά:
«Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα…»
Βούιζε η Μητροπόλεως κι όλο το Σύνταγμα. Μικροεπεισόδια έγιναν μετά τη δοξολογία. Τα συνήθη για εκείνη την περίοδο επεισόδια. Κυνηγητό της αστυνομίας, ξύλο, συλλήψεις, οι κλούβες, η ασφάλεια. Αλλά σαν να τα ήθελαν όλα αυτά οι αποστάτες, αφού μετά τη δοξολογία, πήγαν και στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη για την κατάθεση στεφάνων, οπότε η κατάσταση είχε πάρει φωτιά για τα καλά…
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ
Κώστας Μητσοτάκης: Το μοναδικό «πολιτικό κάθαρμα» της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας!!!!
ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ
ΔΙΟΤΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΘΕΛΕΙ ΒΙΒΛΙΟ!
ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ!