Κουράστηκα να κρατάω τα προσχήματα!

Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου

Τόσα χρόνια ο ίδιος ψίθυρος, η ίδια φράση αντηχεί στα αυτιά μου. Πρέπει να είσαι ανώτερη. Να κρατάς επίπεδο ή καλύτερα να κρατάς τα προσχήματα. Να κρατάς τα προσχήματα απέναντι σε καταστάσεις και ανθρώπους.
Μα σε ανθρώπους; Από πότε τα σταράτα λόγια έγιναν δευτεροκλασάτα και παράδειγμα προς αποφυγήν;
Από πότε το να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου έγινε διπλωματική τακτική;

Να είμαι καθωσπρέπει; Μα τι είναι ο καθωσπρεπισμός; Να τα βάζουμε όλα κάτω από το τραπέζι σαν να μην υπάρχουν; Σαν να μην μας ενοχλούν, όταν την ίδια στιγμή μας τρώνε την ψυχή; Γιατί; Για να τηρούμε τα προσχήματα;

Εγώ έμαθα τη ζωή να την αντιμετωπίζω κατάματα και να κοιτάω τους φόβους μου στα μάτια. Δεν έμαθα να κάνω τα στραβά μάτια, δε μου πάει.
Και αν ο κόσμος που ζούμε δε λογίζεται ως αληθινός, εγώ είμαι. Εγώ και άλλοι 2-3 άνθρωποι.

Και αν η αλήθεια μας δεν ταιριάζει με τα προσχήματά σας, δεν πειράζει.

Τουλάχιστον, εμείς ζούμε με τη συνείδησή μας καθαρή και ας ταράζουμε που και που τα νερά.

Αν δεν ξέρεις κολύμπι, καλύτερα να μην επισκέπτεσαι τη θάλασσα.

Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια μας είναι παράταιρα.

Βαρέθηκα να κρυφοκοιτάω τη ζωή από το παράθυρο. Κουράστηκα να κρατάω τα προσχήματα και να επικροτώ έναν παραλογισμό.
Προτιμώ να βγω έξω, να κοιτάξω τον ήλιο και να την χέσω την ανωτερότητά σας. Και τι κατάλαβα τόσο καιρό;
Τι μου προσέφεραν τα προσχήματά σας;

Άραγε η συγκάλυψη λογαριάζεται ως θάρρος ή δειλία; Κρατάμε τα προσχήματα γιατί είμαστε υπεράνω ή γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις ευθύνες που θα προκύψουν;