“Μάτριξ. Η Μεγάλη Εξαπάτηση”. Αν είσαι προσκολλημένος σε προκαταλήψεις αυτό το βιβλίο δεν είναι για σένα. (Μέρος Β).

“Μάτριξ. Η Μεγάλη Εξαπάτηση”. Αν είσαι προσκολλημένος σε προκαταλήψεις αυτό το βιβλίο δεν είναι για σένα. (Μέρος Β).

27 Σεπτεμβρίου, 2022 1 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:1,808
Μοίρασέ το

 

Η κάθε μέρα που ζούμε, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται
με φίλτρο αυτόν τον Μεγάλο Σκοπό.

Και οι άνθρωποι που αγαπούν τον Χριστό πραγματικά,
δεν φοβούνται τον θάνατο.

Ο άνθρωπος που σκέφτεται τον θάνατο του,
ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής.

Και αυτός που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής
δύναται να βρει πολλές αλήθειες.

Και ο άνθρωπος που δεν φοβάται τον θάνατο,
είναι πολύ επικίνδυνος για την ουτοπία τους. Για το Μάτριξ.

Αν δεν φοβάσαι τον θάνατο, θυσιάζεσαι για τις αξίες σου.

 

 

 

 

Ανοίγει απίστευτους ορίζοντες διαφυγής από το MATRIX, το δεύτερο μέρος αυτού του εκπληκτικού βιβλίου… κι αν θέλουμε να λεγόμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, υπάρχουν τρόποι να κερδίσουμε την ζωή μας απο το σπήλαιο που την έχουν ρίξει ΟΙ ΔΙΑΦΘΟΡΕΙΣ.

Αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και στην δύναμη ΤΟΥ ΘΕΟΥ…

Διαβάστε το, διαδώστε το…

 

Καλλιόπη Σουφλή

Το Α’ ΜΕΡΟΣ, ΕΔΩ

Το Γ’ ΜΕΡΟΣ, ΕΔΩ

Για να διαβάσεις το Β’ Μέρος του βιβλίου, θα πρέπει να έχεις διαβάσει το Α’ Μέρος.

Πάτα εδώ για να το διαβάσεις.

 

Και κάπως έτσι τα νέα παιδιά βγαίνουν από τα “εκτροφεία”
που λέγονται σχολεία και πανεπιστήμια
και μπαίνουν στην κοινωνία μας.

Οι “παπαγάλοι”, οι αντιγραφείς και οι “υπάκουοι”
γίνονται αυτό που οι Διαφθορείς θέλουν να έχει αξία.

Θα πάρουν τα εύσημα από το σύστημα
αποκτώντας “ταμπέλες” των αυριανών “ει-δικών” τους.

Θα είναι αυτοί που αύριο η “μάζα” θα σέβεται και θα εκτιμά
λόγω της πλύσης εγκεφάλου που υπέστη από τα media
σε συνδυασμό με το πείραμα του Pavlov.

Κάθε φορά που θα ακούνε “γιατρός”, “καθηγητής”, “δικηγόρος”
θα τρέχουν τα σάλια του λαού.

Και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο που όλοι
θα θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν σαν κι αυτούς.
“Άντε να μεγαλώσεις και να γίνεις γιατρός!”
εύχονταν στα παιδιά τους οι παλαιότερες, και όχι μόνο, γενιές.

Και φυσικά αυτό ξεκίνησε πολλές δεκαετίες πριν
με τον δάσκαλο, τον αστυνόμο και τον “πρόεδρο” στα χωριά.

Οι μόνοι που γλύτωσαν από αυτήν την αγχόνη της προπαγάνδας
και από τα πλοκάμια του Brave New World,
ήταν μια πάστα εξαιρετικών ανθρώπων, που ενώ πήραν τα εύσημα,
η φύση τους είχε προικισμένους με πολλά άλλα αναλλοίωτα ταλέντα
όπως η φαντασία, ο συνδυαστικός νους, ο επαγωγικός νους
και οι αξίες που είχαν πάρει από τις οικογένειες τους
και το σύστημα αυτό δεν τους άγγιξε.

Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι σήμερα στην εποχή της “συγκομιδής” από τους “κτηνοτρόφους”,
στην εποχή της παράνοιας για τους ελάχιστους λογικούς,
έκαναν τη διαφορά και δεν ενέδωσαν.
Αυτοί ήταν οι ίδιοι που χτες, όταν τους γνώριζες
έλεγες “η ανθρωπιά του υπερκάλυπτε την ταμπέλα του”.
Ενώ όλοι οι άλλοι, οι πλειοψηφία, έβαλαν την ταμπέλα μπροστά.

Υπάρχει ένα πείραμα που θέλω να αναλύσουμε λίγο
για να εξηγήσουμε κάποια πράγματα για αυτούς
τους “ψευδο-επιτελείς” που ακολουθούν πιστά το σύστημα.
Είναι το πείραμα του Μίλγκραμ.

Ο Milgram ήθελε να ερευνήσει πόσο μακρυά θα μπορούσε ένα άτομο να φτάσει υπακούοντας σε μια οδηγία η οποία θα περιελάμβανε βλάβη σε άλλο άτομο.

Οι συμμετέχοντες ήταν 40 άντρες, ηλικίας από 20 έως 50 ετών.
Υπήρχαν τρεις ρόλοι.

Πειραματιστής (ένας), δάσκαλος και μαθητές.
Ο κύριος ρόλος του πειράματος ήταν ο “δάσκαλος”.

Ο δάσκαλος έκανε ερωτήσεις στον μαθητή (τρίτος ρόλος)
ο οποίος βρίσκονταν σε άλλο δωμάτιο (δεν τον έβλεπε)
και όταν η απάντηση ήταν λάθος
πατούσε ένα από τους 30 διακόπτες
οι οποίοι δημιουργούσαν ηλεκτροπληξία στον μαθητή
από 15 βολτ το πρώτο, μέχρι 450 βόλτ το τελευταίο.

Τα 450 βολτ μπορούν να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα και σοκ.

Στην πραγματικότητα υπήρχε κασέτα με αντιδράσεις
και ο “μαθητής” δεν υπήρχε στο άλλο δωμάτιο.

Όταν ο δάσκαλος άκουγε τις κραυγές που προκαλούσε
στους μαθητές πατώντας τα κουμπιά λάθος απαντήσεων
και δυσανασχετούσε, κοίταζε τον πειραματιστή
κι εκείνος τον παρότρυνε να μην ανησυχεί και να συνεχίσει.

Μερικές από τις απαντήσεις ήταν οι εξής
Παρακαλώ συνεχίστε.
Το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε.
Είναι απολύτως απαραίτητο να συνεχίσετε.
Δεν έχετε άλλη επιλογή από το να συνεχίσετε.

Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο.

Το 65% των συμμετεχόντων συνέχισαν στο υψηλότερο επίπεδο
των 450 βολτ
και δεν ενέδωσαν παρ’ όλες τις κραυγές για λύπηση
από τους μαθητές στο άλλο δωμάτιο.

Το 100% των συμμετεχόντων συνέχισε μέχρι τα 300 βολτ !

Δεν ήταν ο χαρακτήρας τους που τους έκανε να υπακούσουν
αλλά η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, ήταν αυτή που τους επηρέασε.

Ο ρόλος τους και κατ’ επέκταση η μετάβαση της ευθύνης
στον πειραματιστή που τους καθησύχαζε !

Η υπακοή στην “εξουσία” είναι ριζωμένη βαθειά σε όλους μας
από τον τρόπο που αναθρεφόμαστε.

Οι άνθρωποι τείνουν να υπακούν σε εντολές άλλων ανθρώπων
εάν αναγνωρίζουν την “εξουσία” τους, ως ηθικά ορθή και νομικά θεμελιωμένη.

Αυτό το πείραμα είναι πολύ σημαντικό
γιατί μας δείχνει μια αδυναμία του ανθρώπου
την οποία έχουν εκμεταλλευτεί οι Διαφθορείς στο έπακρο σήμερα.

Για να πετύχουν αυτόν τον σκοπό
έδωσαν έμφαση στους “ρόλους” που ανέφερα νωρίτερα.

Αν κάποιος έχει πάψει να είναι “πρώτα άνθρωπος”
και μετά ένας ρόλος που του δίνει το σύστημα
τότε έχει γίνει ένα πειραματόζωο του Μάτριξ.

Αυτό γιατί, το Μάτριξ, είναι η αίθουσα εξέλιξης του πειράματος
και οι Διαφθορείς οι πειραματιστές
που γνωρίζουν από πριν τα αποτελέσματα
αφού έχουν πάει σε άλλο επίπεδο τη γνώση του κάθε Μίλγκραμ,
και την χρησιμοποιούν για δικούς τους σκοτεινούς σκοπούς.

Ο ίδιος ο Χίτλερ άλλωστε, ήταν ένας πειραματιστής
προφανώς τοποθετημένος από το σύστημα
που πειραματίστηκε πάνω στους Γερμανούς
και τους έφτασε να σκοτώνουν δίχως κανένα έλεος αθώους ανθρώπους
πριν μερικές μόλις δεκαετίες.

Σήμερα, για παράδειγμα, ένας γιατρός που έχει ανατραφεί
από μια “κτηνοτροφική μονάδα μάθησης”
είναι εκπαιδευμένος να κάνει ότι πουν οι “μελέτες”.

Οι μελέτες που χρηματοδοτεί το ίδιο φαύλο σύστημα των “κτηνοτρόφων”.
Μα είναι πολύ απλό.

Ο έχων το χρήμα και τα συμφέροντα,
θα χρηματοδοτήσει “μόνο αυτά που τον συμφέρουν”.

Μπορεί να πληρώσει και εκατό φορές τους “ειδικούς”
μέχρι να φτάσουν σε “μια μορφή έρευνας” που θα φέρει
τα επιθυμητά αποτελέσματα, για να γίνει το “προϊόν” του
όπως το χρειάζεται να είναι.

Για να κάνουν νόμιμο και αποδεκτό το κάθε τι που σκέφτονται.
Αν στον δυτικό κόσμο αποφασίσουν οι Διαφθορείς Γνώστες
να κάνουν τον κόσμο να δεχτεί και να τρώει σκουλήκια
ολόκληρη η “επιστημονική κοινότητα” θα χρηματοδοτηθεί
ώστε να πουλήσουν αυτό που θέλουν.

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, αναφέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα.
Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τον Φεβρουάριο, μια ομάδα “ειδικών”
έφτιαξε μια συνταγή για μπισκότα από σκουλήκια όπως βλέπετε στη φωτό.
Και η ερώτηση είναι η εξής.
Λέτε έτσι μια μέρα ξαφνικά να ξύπνησε μια κυρία από τις εικονιζόμενες
και να της ήρθε η ιδέα να φτιάξει αυτά τα μπισκότα
ή ήρθε μια ωραία επιστολή όπως και σε άλλα κράτη
με τις εντολές του “συστήματος” και ένα υπέρογκο ποσό χρηματοδότησης;
Μα κοιτάξτε την αηδία στο βλέμμα τους.
Δεν αγαπούν αυτό που έκαναν.
Το έκαναν για το χρήμα.
Δεν υπάρχει καμιά υπερηφάνεια ή αγάπη στη φωτό.
Μονάχα ασχήμια. Και δεν μιλάω για την φυσική ομορφιά τους.

 

Οι “ειδικοί” γίνονται εύκολα “οι – δικοί” τους με λίγο χρήμα
και ο ίδιος ο σκοπός μπορεί να αγιάσει τα μέσα.

Αυτοί οι ίδιοι άλλωστε είναι που κατέχουν τα μεγάλα πανεπιστήμια
τα οποία “παρέχουν απλόχερα” τις μεγάλες έρευνες στους επιτελείς.

Αυτοί οι ίδιοι είναι που έχουν τη δυνατότητα να θάψουν
κάθε “έρευνα” που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια
και να βγάλουν από την “κοινότητα” τους, όσους δεν επιθυμούν.

Ένας από τους 100 πιο σπουδαίους επιστήμονες στον κόσμο
ο Έλληνας Γιάννης Ιωαννίδης,

σχολίασε για τον τρόπο του συστήματος
σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας
“όταν κάποιος έθετε μια άλλη άποψη πάνω στην πανδημία
το ίδιο το σύστημα μπορούσε να τον κονιορτοποιήσει
και να τον εξαφανίσει, σε χρόνο μηδέν,
με αποτέλεσμα όλοι οι ειδικοί να φοβούνται να μιλήσουν”.

Και συνεχίζω με τους γιατρούς.

Οι γιατροί λοιπόν στην περίπτωση της πανδημίας,
και μιλάω χωρίς να τους κρίνω είτε θετικά είτε αρνητικά,
ήρθαν στην θέση του “πειραματιζόμενου” στο πείραμα του Μίλγκραμ.

Τους ζητήθηκε να “προτείνουν” τα εμβόλια για τον κόβιντ19
σε όλον τον κόσμο,
και αυτοί το έκαναν.

Το ερώτημα όμως σε αυτήν την υπόθεση είναι το εξής.

Πως ένας γιατρός προτείνει κάτι σε κάποιον
αν δεν γνωρίζει εντελώς τίποτα για την σύσταση του;
Που ακριβώς έγκειται η “ειδικότητα του”;
Τι ακριβώς “έκρινε” ως ειδικός, όταν δεν γνωρίζει το περιεχόμενο;

Και η απάντηση είναι και πάλι απλή.
Πείραμα του Μίλγκραμ.

Υπακούω στον “πειραματιστή” ο οποίος μου λέει
“μην φοβάσαι, έχω κάνει εγώ τις έρευνες και είναι οκ”.
Με τη διαφορά πως ο πειραματιστής είναι ο ωφελούμενος.

Αυτό δεν λέγεται επιστήμη!!!
Επιστήμη είναι η συνεχής αμφισβήτηση των πάντων.

Αυτός άλλωστε ήταν και ο τρόπος που λειτουργούσαν μέχρι χτες.
Με μια μικρή διαφορά.
Τα προϊόντα που πρότειναν νωρίτερα
είχαν μελέτες που έγιναν για μεγάλες περιόδους ολόκληρων ετών
και φυσικά ήξεραν τι περιείχαν.

Στην περίπτωση της πανδημίας είχαμε την “λάθος απάντηση”
και την τιμωρία στα 450 βολτ.

Στον βωμό του “συστήματος – πειραματιστή”
οι πειραματιζόμενοι ιατροί δεν δίστασαν να πατήσουν το κουμπί
παίζοντας τον ρόλο τους στο πείραμα. Ένα 65% ήταν αρκετό.

Αυτό βέβαια έγινε σε υπερβολικό βαθμό, σε όλα τα επαγγέλματα
με μπροστάρηδες τους δημοσιογράφους και τα μέσα πειθούς
που πληρώθηκαν αδρά για να κάνουν προπαγάνδα.

Μόνο που στο άλλο δωμάτιο δεν έπαιζε κασέτα
αλλά ήταν ο καθημερινός κάτοικος του δυτικού κόσμου
ο οποίος έζησε μια περίοδο “τρόμου” και υπερβολής.

Και πήρε μόνος του όλα τα ρίσκα
νομίζοντας πως κάποιος τον προστάτευε.

Στην διάρκεια των τελευταίων 2,5 ετών
όποιος πρόσεξε καλά, είδε και ένα άλλο φαινόμενο να συμβαίνει.
Για πρώτη φορά σε ολόκληρο τον κόσμο, υπήρξε απόλυτος συντονισμός.

Ήταν η πρώτη μορφή “παγκοσμιοποίησης” στον πλανήτη
κάτω από τον τρόμο απέναντι σε έναν “αόρατο εχθρό”.

Επίσης, για πρώτη φορά δόθηκε τόση μεγάλη “εξουσία”
στους κρατικούς μηχανισμούς ανά τον κόσμο.

Είδαμε “απαγορεύσεις”, είδαμε “περιορισμούς”,
είδαμε “φίμωση”, είδαμε διωγμούς
που θύμισαν ακραία απολυταρχικά καθεστώτα.

Και φυσικά είδαμε τον κόσμο στην πλειοψηφία του να υπακούει
σε όλη αυτή την “διαχείριση” των μαζών.

Δεν είναι καθόλου περίεργο για μένα, το γεγονός ότι
αυτό όλο το φαινόμενο συνεχίζει με έναν “νέο αόρατο εχθρό”
ο οποίος ονομάζεται “κλιματική κρίση”,
αφού το πρώτο πείραμα της Μεγάλης Χειραγώγησης πέτυχε.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό λοιπόν
μιας περίεργης “Παγκοσμιοποίησης”
βλέπουμε όλους τους επιτελείς και πολιτικούς
να συντρέχουν στα ίδια σχέδια.

Ξαφνικά, πριν 2,5 χρόνια ως δια μαγείας
εξαφανίστηκε η αντιπολίτευση στην χώρα μας.

Όλοι αυτοί που μάλωναν σαν τα κοκόρια πάνω στα έδρανα
συντάχθηκαν στον ίδιο σκοπό, ανεξαρτήτως ιδεολογιών
και αυτό δεν σταμάτησε να συμβαίνει ούτε με τη λήξη
της υγειονομικής κρίσης.

Το ίδιο συνέβη και σε όλον τον Ευρωπαϊκό κόσμο.

Από την άλλη, βλέπουμε εντός κομμάτων
μια συμπαγή ταύτιση, μια ακλόνητη “γραμμή”
στην οποία όποιος τολμήσει να αντιδράσει,
καθαιρείται με συνοπτικές διαδικασίες.

Είναι ένα δαιμονικό μοτίβο που κάποιοι το ονομάζουν πολιτική.

 

Οι χώρες σήμερα, είναι εμφανέστατο για όποιον
μπορεί να το δει έξω από το Μάτριξ,
πως είναι Προτεκτοράτα.
Είναι αποικίες που ανήκουν στους Διαφθορείς.

Τα προηγούμενα χρόνια, είδαμε να περνάνε από την πασαρέλα
ενός περίεργου θεσμού, που ονομάζεται World Economic Forum
όλοι οι πρωθυπουργοί και πρόεδροι των κρατών
του Δυτικού κόσμου μαζί με τους δισεκατομμυριούχους.

Και βλέπουμε αυτόν τον θεσμό, σταδιακά να έχει αποκτήσει
τεράστιο κύρος χωρίς καμία λογική.

Ο δε Διευθυντής του, ο ίδιος άνθρωπος εδώ και δεκαετίες,
έχει γράψει ένα βιβλίο που ονομάζεται Covid 19 The Great Reset
και έχει δηλώσει πολλά και περίεργα πράγματα
για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Μιλά για απολυταρχία, για ένα δυστοπικό μέλλον
και άλλα πολλά παράξενα πράγματα,
πάνω στα οποία, προσέξτε λίγο…

“Δεν διαφωνεί κανείς !” εκ των καλεσμένων του
ούτε μπροστά του αλλά ούτε και πίσω από την πλάτη του.
Πράγμα που σημαίνει πως έχει μια “μυστήρια” δύναμη
στον χώρο των Διαφθορέων και όλοι ταυτίζονται μαζί του.

Φαίνεται πως είναι μια σημαντική μαριονέτα
η οποία τελεί χρέη “σκιάς” στα σχέδια των Διαφθορέων
που αποφασίζουν πραγματικά για το μέλλον του πλανήτη.

 

Αλλά ας αναλύσουμε λίγο αυτήν την “εξάρτηση” της πολιτικής από τους Διαφθορείς.

Οι χώρες βασίζονται σε δάνεια σήμερα.
Τα δάνεια από που τα παίρνουν;
Από τις τράπεζες που ανήκουν στους Διαφθορείς.

Όταν παίρνεις ένα δάνειο γενικώς από μια τράπεζα
τι σε βάζει η τράπεζα να κάνεις;

Σου δίνει ένα χαρτί με εκατοντάδες σελίδες να υπογράψεις
που φυσικά ποτέ δεν διάβασες.
Αυτό κάνεις και σήμερα με όλα αυτά που γίνονται γύρω σου.

Λες λοιπόν αυτός που δίνει το δάνειο
να μην έχει βάλει “όρους και προϋποθέσεις”;

Μα είναι αστείο να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο.

Καμία τράπεζα δεν δίνει λεφτά με ρίσκο.

Εδώ οι Γερμανοί πριν μερικές δεκαετίες
με την προπαγάνδα του Χίτλερ
“πείστηκαν” πως είναι η Άρια φυλή
και θα κατακτήσουν τον κόσμο.

Έσφαζαν κόσμο για πλάκα.

Και πιστεύεις πως οι ίδιοι που “έψησαν” τους Γερμανούς
και έκαναν τους Εβραίους σαπούνια,
θέλουν το καλό της χώρας σου, για ψίχουλα
ρισκάροντας την ευημερία του λαού τους;

Ας είμαστε λίγο σοβαροί. Τι λες;
Ακόμη και να μην πάρει ποτέ τα λεφτά της πίσω
θα πάρει κάθε τι που έχει αξία σε μια χώρα
και θα το πάρει μέσω άλλης οδού “κοψοχρονιά”.
Μέσω των άλλως Εταιριών-Βασιλείων που τους ανήκουν.

Τους αγοράζουν όλους τους Έλληνες πολιτικούς,
εσύ μετά νομίζεις πως διαλέγεις ανάμεσα σε 3-4
οι οποίοι είναι όλοι δικοί τους
και παίζουν το γνωστό παιχνίδι, καλός μπάτσος, κακός μπάτσος.

Όποιον θέλουν ανεβάζουν στην εξουσία.

Δίνουν υποσχέσεις χακάροντας εσένα που δεν έχεις τη γνώση
και σου κάνουν πλύση εγκεφάλου με τα ΜΜΕ που τους ανήκουν.

Καίγεται ο ένας; Επενδύεις τις ελπίδες σου στον άλλον.

Μα ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά πως σκέφτεσαι.

Τα κράτη είναι μια μορφή εταιριών για αυτούς. Τίποτα παραπάνω.

Και η πλέμπα, ο λαός, ασχολείται συνέχεια με τους “ηθοποιούς”.

“Φέρτε άλλον!” φωνάσκουμε κάθε φορά.

Αλλά όποιος και να έρθει
οι “όροι και προϋποθέσεις” πρέπει να συνεχίσουν να τηρούνται. Μονάχα οι “διευθυντές” αλλάζουν.

Γιατί λέτε να βγαίνουν συνεχώς οι ίδιες οικογένειες στην εξουσία;
Μα γιατί είναι οι “φύλακες” των μυστικών “συμφωνιών”.

Ο μπαμπάς τα περνά όλα στον γιο
και οι “μυστικές συμφωνίες” συνεχίζουν
να φυλάσσονται μέσα στην ίδια οικογένεια.

Γιατί λέτε να έχουν πουληθεί κοψοχρονιά
όλα όσα είχαν αξία στη χώρα μας;

Έχουν χαρίσει τα πάντα, “και καλά” για να μας “σώζουν”
κάθε φορά για λίγα μετρητά, τα οποία πληρώνουμε και πάλι εμείς.

Κανείς όμως δεν θέλει να τα αποδεχτεί όλα αυτά,
γιατί αν μπορέσει και τα δει ως έχουν θα καταρρεύσει όλος ο κόσμος που έχουν σχηματίσει μέσα στο μυαλό τους.

Αλλά ο Κόσμος που νομίζει πως ζει, δεν είναι ο Κόσμος του.
Είναι το Μάτριξ που δημιούργησαν κάποιοι άλλοι.

Ακόμη και εγώ που γράφω αυτή τη στιγμή αυτές τις γραμμές
κουράζομαι διπλά και μόνο που σκέφτομαι “έξω από το Μάτριξ”.

Είναι ασύλληπτο το γεγονός πως όλα γύρω μας
είναι προϊόντα προπαγάνδας και χειραγώγησης.

Γι’ αυτό δεν τολμάμε να κάνουμε τις “σωστές ερωτήσεις”.
Αν κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις, δεν έχουμε διέξοδο.

Τουλάχιστον, δεν έχουμε διέξοδο με “εύκολο” τρόπο
και η μόνη μας διέξοδος είναι “η μοναχικότητα”
η οποία απορρίπτεται ακούσια λόγω “φύσης”.

Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται Γνωστική Ασυμφωνία.

Γνωστική ασυμφωνία είναι η θεωρία του , οι οποία είναι μία από τις σπουδαιότερες στην Κοινωνική Ψυχολογία, και αναφέρεται στην ψυχολογική κατάσταση που δηµιουργείται, όταν κανείς αναγκάζεται από τους άλλους να συµπεριφερθεί µε τρόπο αντίθετο µε τις στάσεις του.

Αυτοί οι “τύποι” έχουν αποφασίσει να “ακυρώσουν”
όλο το Δημιούργημα του Θεού. Τη Φύση ολάκερη.

Κάποιοι ονειρεύονται ακόμη και σήμερα
πως θα τους σώσουν οι εκλογές.

Για να “κατέβει ” ένας συνδυασμός, ένα κόμμα σε εκλογές
τι χρειάζεται;

Χρήματα χρειάζεται.

Βασικά χρειάζεται “πολλά χρήματα” για να κάνει την προεκλογική του καμπάνια,
γιατί αλλιώς “θα χαθεί” στην ανυπαρξία.

Κανένα ραδιόφωνο δεν θα το προβάλει, κανένα κανάλι δεν θα το προωθήσει.

Και όλα τα ΜΜΕ θα προωθήσουν αυτούς που τους πληρώνουν.

Που βρίσκει τα χρήματα ένα κόμμα για την εκστρατεία του;
Τα βρίσκει από τον λαό.

Ποιος δίνει χρήματα στα κόμματα; Εγώ κι εσύ; Ο μεσοαστός;

Ή μήπως τα δίνουν οι πλούσιοι;

Οι στατιστικές λένε πως δίνουν πάνω από το 95% οι πλούσιοι.
Όσοι μεσοαστοί και να δώσουν από 5 ευρώ
τα ποσά δεν θα φτάσουν ούτε για τις βενζίνες τους.

Οι πλούσιοι όμως “έχουν τους λόγους τους” να γίνονται χορηγοί.
Στην ουσία αν ένας πλούσιος ή μια ομάδα πλουσίων
ρίξει πολλά χρήματα σε ένα κόμμα
δεν το κάνει για το καλό του τόπου,
ή γιατί “συμπαθεί” τον υποψήφιο. Δεν είναι “ευεργέτης”.

Το κάνει γιατί τον “έχει επιλέξει” να κυβερνήσει.

Και γιατί θέλει να κυβερνήσει;
Μα φυσικά γιατί θα έχει συμφέρον από αυτό.

Στην ουσία ο “χρηματοδότης”
γίνεται μάνατζερ ή “αφεντικό” του υποψηφίου κατά έναν τρόπο.

Σε εκείνον οφείλει την θέση του.
Αυτό ονομάζεται “κραυγαλέα διαφθορά”.

Αλλά έτσι λειτουργεί το Μάτριξ, και εμείς το δεχόμαστε!

Και το ονομάζουμε “πολιτική” όλο αυτό επειδή έτσι μας το ονόμασαν.

Στην πραγματικότητα, ουδείς τίμιος μπορεί να ανέβει στην εξουσία.

Οι καθηγητές του Χάρβαρντ Martin Gilens και Ben Page
έκαναν τη μεγαλύτερη έρευνα πραγματικών αποφάσεων
της Κυβέρνησης της Αμερικής σε όλη την ιστορία.

Σύγκριναν τις αποφάσεις της κυβέρνησης τα τελευταία 40 χρόνια
με τις απόψεις της οικονομικής ελίτ και ομάδων συμφερόντων
και τις απόψεις του μέσου ψηφοφόρου.

Σχεδόν ολόκληρο το σύνολο των αποφάσεων ταυτιζόταν με την Ελίτ.
Ενώ οι ανάγκες του λαού ήταν μια “επίπεδη γραμμή”.

Όμως ας μείνουμε λίγο ακόμη στο μεγάλο ερώτημα.

Γιατί κανείς δεν αντιδρά;

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα
έχουν γεμίσει τη ζωή τους με μικρούς υλιστικούς στόχους.

Αν τους ρωτήσεις “πως φαντάζεσαι τη ζωή σου σε δέκα χρόνια;”
θα σου απαντήσουν για μεγαλύτερα σπίτια, για καλύτερη εργασία,
για περισσότερα χρήματα, για περισσότερη διασκέδαση
και κάποιοι για ευτυχία και οικογενειακούς στόχους.

Πως φανταζόμαστε τη ζωή μας σε δέκα χρόνια;
Σε είκοσι χρόνια; Σε τριάντα χρόνια ή πενήντα χρόνια από τώρα;

Μα είναι πολύ μακρυά, θα απαντούσε κάποιος
ή “ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι τότε”.

Και η τελευταία απάντηση είναι η πιο σωστή.

Κανείς δεν ξέρει τη μέρα που θα φύγει από εδώ.

Και είμαστε το μόνο ζωντανό πλάσμα
που γνωρίζει πως μια μέρα θα πεθάνει.

Όμως βλέποντας τον μεγάλο ορίζοντα των ετών μπροστά μας
μας κάνει να αποδεχόμαστε πως κάποια στιγμή θα αλλάξουμε,
και έχουμε πειστεί πως αυτό θα γίνει
όταν οι δυνάμεις μας θα μας αποχαιρετήσουν
και δεν θα μπορούμε πλέον να κυνηγάμε την “ευχαρίστηση”.

Δηλαδή ίσως τότε να ασχοληθούμε περισσότερο με το πνεύμα μας.

Κι έτσι καθορίζουμε έναν χρονικό ορίζοντα
ο οποίος συνεχώς αναβάλει τους πνευματικούς στόχους μας.

Όπως είπαμε και νωρίτερα,
κανείς δεν ξέρει πότε θα φύγει από εδώ.

Και κανείς δεν βάζει στόχους για το “τέλος” του.
Γιατί αν βάλει στόχους για το τέλος του
θα είναι σαν να αποδέχεται πως μια μέρα θα πεθάνει.

Όμως η ίδια η λέξη “τέλος” έχει και την έννοια του “σκοπού”.
Φαίνεται πως η ίδια η λήξη της ζωής μας
θα έπρεπε να έχει τη μορφή ενός “Μεγάλου Σκοπού”.

Όταν φύγουμε δηλαδή θα έπρεπε να έχουμε πετύχει κάτι
για “εμάς” τους ίδιους και όχι για τους άλλους που μένουν.

Θα έπρεπε να είχε η ζωή μας ένα νόημα πέρα από την ύλη.

Ποιος ασχολείται με αυτόν τον Μεγάλο Σκοπό;

Σκεφτείτε το εξής, που ίσως σας ακουστεί παράδοξο,
αλλά δεν είναι.

Αν δεν φοβόμασταν να σκεφτούμε την ιδέα του θανάτου μας
και τον αποδεχόμασταν ως μέρος της ζωής μας,
θα έπρεπε να είχαμε όλοι μας ένα Μεγάλο Σκοπό
που θα άρχιζε κάπως έτσι:

“Την μέρα που θα πεθάνω θέλω να …”

Και από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε τη μέρα που θα πεθάνουμε
αυτομάτως ο στόχος αυτός, γίνεται και σκοπός της ζωής μας.

Η κάθε μέρα που ζούμε, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται
με φίλτρο αυτόν τον Μεγάλο Σκοπό.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί θέλω να εξηγήσω το εξής.

Η “ευχαρίστηση” που κυνηγάμε συνεχώς συνδέεται πολύ άμεσα
με τον φόβο του θανάτου μας.

Κάθε “συνήθεια” που μας βάζει στον αυτόματο πιλότο
μας βοηθά να ξεχνάμε πως θα πεθάνουμε μια μέρα.

Κάθε “υλικό απόκτημα”, το επιθυμούμε υποσυνείδητα
για να δεθούμε περισσότερο με τον υλικό κόσμο που ζούμε.

Κάθε έντονος εθισμός που μας εξιτάρει
μας κάνει να ξεχνάμε υποσυνείδητα πως μια μέρα θα πεθάνουμε.

Κάθε σωματική επέμβαση στον εαυτό μας,
μας βοηθά να νομίζουμε πως μπορούμε να ξεγελάσουμε τον χρόνο
και να πεθάνουμε αργότερα.

Όλα από εκεί ξεκινούν και εκεί τελειώνουν.
Σ’ αυτή τη λέξη που μας έκαναν να “φοβόμαστε”.
Και που δεν πρέπει ποτέ να περνά από το μυαλό μας!

Οι Διαφθορείς μας γνωρίζουν πολύ καλά
και γι’ αυτό μας κάνουν τη ζωή να μοιάζει με ένα τσίρκο
γεμάτο φοβίες και ακροβατικά.

 

Από τη μία μας γεμίζουν με φόβους και φοβίες
και από την άλλη μας δίνουν άφθονες “λύσεις” να αγοράσουμε.
Αρκεί να μην σκεφτόμαστε ποτέ τον θάνατο.
Γιατί αν σκεφτούμε τον θάνατο, είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς.

Ο άνθρωπος που σκέφτεται τον θάνατο του,
ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής.

Και αυτός που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής
δύναται να βρει πολλές αλήθειες.

Για παράδειγμα μπορεί να αγαπήσει τον Χριστό,
αφού ο Χριστός ήταν η μεγάλη απόδειξη της Ανάστασης.

Και οι άνθρωποι που αγαπούν τον Χριστό πραγματικά,
δεν φοβούνται τον θάνατο.

Και ο άνθρωπος που δεν φοβάται τον θάνατο,
είναι πολύ επικίνδυνος για την ουτοπία τους. Για το Μάτριξ.

Αν δεν φοβάσαι τον θάνατο, θυσιάζεσαι για τις αξίες σου.

Δεν φοβάσαι να γίνεις μάρτυρας γι’ αυτές
γιατί ξέρεις πως ο θάνατος σου, θα είναι μια νέα αρχή και όχι το τέλος.

Γι’ αυτό θέλουν ανθρώπους
που ξεχνούνε πως μια μέρα θα πεθάνουν, “χτυπάνε ξύλο”
και γυρνούν το κεφάλι τους κάθε φορά που ακούν τη λέξη “θάνατος”.

Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι αύριο θα είναι εύκολα διαχειρίσιμοι,
γιατί θα δεχτούνε κάθε εντολή, προκειμένου να μείνουν ζωντανοί.

Όμως ακόμη και τις “εντολές” οι παμπόνηροι Διαφθορείς
δεν τις δίνουν ευθέως στους υπηκόους τους.

Γνωρίζοντας τον “στόχο” τους, την υποτιθέμενη εντολή δηλαδή,
θα δημιουργήσουν ένα πρόβλημα,
και θα τους οδηγήσουν στην επιθυμητή λύση.

Αυτό τους επιτρέπει να κρύβουν επιμελώς τις πραγματικές προθέσεις τους
και ο “χειραγωγούμενος” εκτελεί μόνος του τις εντολές.

Γι’ αυτό πάντοτε χρειάζονται να έχουμε “επιλογές” όπως με τους πολιτικούς.
Η κάθε επιλογή που μας “επιτρέπεται”
είναι και μια βαλβίδα εκτόνωσης στα “προβλήματα” που μας δημιουργούν.
Κάθε τι που γίνεται γύρω μας βασίζεται σε αυτές τις αρχές.

Στο μεσοδιάστημα μας γεμίζουν με περιττές πληροφορίες
τις οποίες διοχετεύουν μέσα από τα media και social media
για να μας καταστούν διανοητικά παράλυτους.

Κι αυτό επίσης δεν γίνεται καθόλου τυχαία.
Γνωρίζουν τις αδυναμίες που έχουμε.

Το κοτσομπολιό αρέσει στον άνθρωπο, για διάφορους λόγους.
Κάποιοι από αυτούς βασίζονται σε αρχέγονες ανάγκες μας
που δύσκολα μπορεί κανείς να τις διαχειριστεί.

Ένας λόγος είναι επειδή ζούμε σε μια ρηχή κοινωνία
μέσα στην οποία χρειαζόμαστε “κοινωνικά σχόλια”
για να έχουμε θέματα συζήτησης με τους άλλους.

Φοβόμαστε να μένουμε εκτός ενημέρωσης για τα τελευταία κοτσομπολιά
μήπως και μας χαρακτηρίσουν ανεπίκαιρους ή κάπως αλλιώς.
Είναι ένα είδος ενίσχυσης του “εγώ” όλο αυτό.

Ο κερκοφόρος πυρήνας είναι το κέντρο ανταμοιβής στον εγκέφαλο
και ενεργοποιείται όπως απέδειξαν οι Peng et al. το 2015,
όταν ακούμε αρνητικά κοτσομπολιά για διασημότητες.

Αυτό δείχνει πως είναι στη φύση μας να κεντρίζεται το ενδιαφέρον μας
από τέτοιου είδους σχόλια.

Στο ίδιο πείραμα αποδείχτηκε πως οι άνθρωποι “ενδιαφέρονται”
είτε για θετικά είτε για αρνητικά σχόλια για τους άλλους,
ενδιαφέρονται επίσης για θετικά σχόλια προς το πρόσωπο τους
αλλά ταράζονται αρνητικά όταν ακούν αρνητικά σχόλια για τον εαυτό τους.

Όμως είναι εντέλει χρήσιμα όλα αυτά τα σχόλια
που κατακλύζουν κάθε μέρα τις ζωές μας;

Την απάντηση μας την έδωσε ο Σωκράτης με έναν πολύ απλό διάλογο
πριν πολλούς αιώνες.

Μια μέρα λοιπόν, ο μεγάλος φιλόσοφος συνάντησε έναν γνωστό του που έτρεχε προς το μέρος του ενθουσιασμένος και του είπε: «Σωκράτη, ξέρεις τι άκουσα μόλις για έναν από τους μαθητές σου;»

Περίμενε λίγο», απάντησε ο Σωκράτης. «Πριν μου πεις, θα ήθελα να περάσεις ένα μικρό τεστ. Ονομάζεται δοκιμή τριπλού φίλτρου».
“Τριπλό φίλτρο;”
«Έτσι λέγεται», συνέχισε ο Σωκράτης. “Πριν μου μιλήσεις για τον μαθητή μου, ας φιλτράρουμε αυτό που θα πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι της Αλήθεια. Είσαι απολύτως σίγουρος πως αυτό που θα μου πεις είναι αλήθεια;”

“Όχι”, είπε ο άντρας, “στην πραγματικότητα μόλις το άκουσα”.

«Εντάξει», είπε ο Σωκράτης. “Οπότε δεν ξέρεις πραγματικά αν είναι αλήθεια ή όχι. Τώρα ας δοκιμάσουμε το δεύτερο φίλτρο, το φίλτρο της Καλοσύνης. Είναι κάτι καλό αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου;”

«Όχι, αντίθετα…»

«Λοιπόν», συνέχισε ο Σωκράτης, «θέλεις να μου πεις κάτι κακό γι’ αυτόν, παρόλο που δεν είσαι σίγουρος ότι είναι αλήθεια;».

Ο άντρας ανασήκωσε τους ώμους του, λίγο αμήχανος.

Και συνέχισε ο Σωκράτης. “Μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ, επειδή υπάρχει ένα τρίτο φίλτρο – το φίλτρο της Χρησιμότητας. Θα μου είναι χρήσιμο αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου;”

“Όχι δεν είναι πραγματικά…”

«Λοιπόν», κατέληξε ο Σωκράτης, «αν αυτό που θέλεις να μου πεις δεν είναι ούτε αληθινό ούτε καλό ούτε καν χρήσιμο, για ποιον λόγο να μου το πεις;»

Κι έτσι πολύ απλά, μας απέδειξε πως τα κοτσομπολιά
είναι τις περισσότερες φορές αχρείαστα σκουπίδια
που γεμίζουν το μυαλό του ανθρώπου για να μην “σκέφτεται” τα ουσιώδη.
Να μην φιλοσοφεί. Να μην αγαπήσει τον θάνατο. Να μην αγαπήσει την Αλήθεια.

Τα ΜΜΕ, το φροντίζουν επιμελώς αυτό να γίνεται συνέχεια στις ζωές μας.

Από την άλλη, θεωρούμε βαρετό να αναφέρουμε σε κάποιον
ένα θέμα που δεν αφορά την επικαιρότητα.
Δεν αφορά την ύλη και τους μικρούς “στόχους τις ζωής μας”.
Κι έτσι σχεδόν ποτέ δεν συζητάμε για κάτι
που θα μας ωφελούσε πραγματικά.

Γιατί όμως επιλέγουμε έτσι αβίαστα
να παίρνουμε αποφάσεις που άλλοι επιλέγουν για εμάς;

Ένα ακόμη κομμάτι γνώσης του παζλ της ψυχής μας
είναι το εξής.
Όσο και να φαίνεται περίεργο,
κουβαλάμε πάντοτε μέσα μας τρεις χαρακτήρες.

Ένα παιδί, που αντιπροσωπεύει το νεανικό παρελθόν μας.
Έναν γονέα, ο οποίος προκύπτει από τον χαρακτήρα των γονιών μας
και έναν ενήλικα που θα έπρεπε να είμαστε συνεχώς.

Αυτούς τους χαρακτήρες τους συναντάμε παντού γύρω μας
ασχέτως ηλικίας.
Η υιοθέτηση του χαρακτήρα κάθε φορά έχει να κάνει με τις ανάγκες μας.

Και με την εκπλήρωση συγκεκριμένων αναγκών
χτυπούν οι Διαφθορείς τον πιο ευάλωτο από τους χαρακτήρες μέσα μας.

Δηλαδή το παιδί.
Το παιδί που έχει ανάγκη από παιχνίδι.
Που χειραγωγείται εύκολα.
Που έχει ανάγκη καθοδήγησης.
Που δεν σκέφτεται μεγάλους στόχους.
Και που εντέλει πέφτει στα δόντια μιας κακιάς μητριάς.
Στην σύγχρονη εποχή είμαστε όλοι “περισσότερο παιδιά”
απ’ ότι θα έπρεπε και λιγότερο “ενήλικες”.

Και το πιο αγαπημένο μας παιχνίδι είναι το κινητό μας.
Είμαστε παιδιά που έχουν καταλήξει ορφανά σε ένα δαιμονικό ίδρυμα.

 

Το 1945 ο Rene Spitz είχε αποδείξει σε έρευνα του
πως τα παιδιά που ζούσαν σε ιδρύματα,
και στερούνταν το χάδι και το άγγιγμα της μάνας
για μεγάλη χρονική διάρκεια,
ήταν πιο επιρρεπή σε διάφορες ασθένειες.

Είμαστε άνθρωποι πάνω απ’ όλα.

Η φύση μας είναι να ζούμε και να δια-δρούμε με άλλους ανθρώπους.

Όμως ο σημερινός τρόπος ζωής μας οδηγεί ολοταχώς
σε συναισθηματική πείνα και έλλειψη επαφής.

Μας οδηγεί σε ολική αποξένωση, όπως έχω αποδείξει
και στο βιβλίο μου με τίτλο “Το Μαύρο Κουτί”.

Και ήρθε η ώρα, να αγαπήσουμε τον ενήλικα μέσα μας
και να τον αφήσουμε να πάρει πρωτοβουλίες.

Να τον αφήσουμε να σκεφτεί και να συνειδητοποιήσει
τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του.
Να αξιολογήσει την αξία του και τις “αξίες” του.
Να βρει τον Μεγάλο Σκοπό στη ζωή του.

 

Θα επιστρέψω με το Μέρος Γ’ του βιβλίου κάποια στιγμή.

Το μόνο που ζητώ είναι να το κοινοποιήσετε αν θεωρείτε πως θα ωφελήσει.

Είστε ο μόνος τρόπος μετάδοσης του.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

 

Πηγή

Το βιβλίο “ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ”, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

 

Προβολές : 1,808


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα