Μα πως ζούσαμε τότε… (αφιερωμένο στις γενιές της αλάνας)
Απο τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παλαιότερης εποχής ήταν ότι τα πιό αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναμε μόνοι μας αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε απο μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι.
Πως ζούσαμε;
Μα… σαν παιδιά… γιατί είμαστε η γενιά, που υπήρξαμε παιδιά…
… η γενιά που έπαιξε στις αλάνες…
…η γενιά που τα πόδια, τα χέρια και τα παιδικά προσωπάκια, ήταν μέσα στις γρατζουνιές, στις λάσπες, στο χώμα… ένα με τη γη…
… η γενιά που δεν γνώρισε πλουσιοπάροχα παιχνίδια, αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι με τα … ΑΠΛΑ…
Αυτό ήμασταν… ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΓΗ…
ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ…
… ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…
Γι αυτό κι αντέχουμε ακόμα, όσοι μέσα μας κρύβουμε ένα παιδί… ένα παιχνιδιάρικο παιδί, που χαϊδεύει τις ρυτίδες μας…
…τα άσπρα μαλλιά μας…
…την ψυχή μας που είναι γεμάτη πληγές …
…την ψυχή μας που μπορεί εξωτερικά να έχει σκληρύνει, αλλά έρχονται στιγμές που γίνεται ζυμάρι, από το χάδι ενός παιδιού…
Καλλιόπη
Μα πως ζούσαμε τότε…
…χωρίς κανάλια
…χωρίς τάμπλετ
…χωρίς πλέιστέισον
…χωρίς άιφον
…χωρίς εορτοδάνεια
…ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Παλιότερα δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, στερεοφωνικά, ή τηλεοπτικά παιχνίδια, δεν υπήρχαν χρήματα για ακριβά παιχνίδια και οι γονείς μας ήταν πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μ΄εμάς.
Ευτυχώς η κίνηση στους δρόμους ήταν μικρή η δεν υπήρχε, οπότε ο δρόμος ήταν η παιδική χαρά μας
Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, καθώς και στους μικρούς κήπους μπροστά
Παίζαμε έξω έως ότου βράδιαζε και δεν βλέπαμε πια.
Απο τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παλαιότερης εποχής ήταν ότι τα πιό αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναμε μόνοι μας αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε απο μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι.
Είχαμε, το παιχνίδι με τα τσέρκια. Υπήρχαν ξύλινα σε διάφορα μεγέθη για τα κορίτσια με τα ραβδιά τα κιλούσαν στα πεζοδρόμια.Τα αγόρια είχαν σιδερένια τσέρκια.Κέρδιζε το παιδί που θα έφτανε πρώτο στο προκαθορισμένο σημείο.
Το πατίνι είναι ένα όχημα χωρίς μηχανή, χωρίς πεντάλ και χωρίς σέλα ή άλλο κάθισμα, στο οποίο ο οδηγός στέκεται όρθιος η» καθιστός τοποθετώντας το ένα πόδι του στον πεπλατυσμένο άξονα που ενώνει τους δυο τροχούς ενώ με το άλλο δίνει ώθηση με συνεχείς παλινδρομικές κινήσεις εκκρεμούς ώστε να μετακινηθεί το όχημα.
ΠΕΡΝΑ, ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΛΙΣΣΑ
Τα παιδιά, από 6 και πάνω, διαλέγουν από τα πιο μεγάλα, δυο μάνες και η κάθε μια παίρνει με λάχνισμα τον ήλιο ή το φεγγάρι. Οι 2 μάνες σχηματίζουν με τα χέρια τους μια καμάρα και στέκονται όρθιες στη μέση. Τα υπόλοιπα παιδιά σχηματίζουν μια γραμμή, το ένα πίσω απ’ το άλλο, κρατημένα απ’ τη μέση ή απ’ τη ζώνη τους.
Όπως έχουν σχηματίσει τη σειρά προχωρούν προς την καμάρα τραγουδώντας:Περνά, περνά η μέλισσα Με τα μελισσόπουλα Και με τα παιδόπουλα!
ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ
Πιάνονται απ’ το χέρι και σχηματίζουν κύκλο, ενώ ένα κορίτσι απ’ τα μεγαλύτερα, η κυρα-Μαρία, στέκεται στη μέση. Αρχίζουν να γυρίζουν γύρω γύρω και τραγουδούν, ενώ η κυρα-Μαρία προσπαθεί να περάσει ανάμεσά τους. Εκείνη την εποχή, τα παιδιά είχαν απαραίτητα μαζί τους και από μία ξύλινη σφεντόνα ( τέγκαλα ) για το κυνήγι των πουλιών και για το σημάδι διαφόρων στόχων. Κρυφτό Μετά από κλήρο , ένας παίκτης τα «φυλούσε» (δηλ. μετρούσε μέχρι ένα αριθμό με κλειστά μάτια) .
Σε τούτο το χρονικό διάστημα , οι άλλοι παίκτες κρυβόντουσαν . Αυτός που τα φύλαγε είχε σκοπό να βρεί έναν παίκτη . Μόλις τον έβρισκε , τα φύλαγε αυτός. Τυφλόμυγα Η τυφλόμυγα παίζεται από δύο παιδιά και πάνω. Στην αρχή όλοι τραβάνε έναν κλήρο για να δούνε ποιος θα τα φυλάει. Αυτός κλείνει τα μάτια του με ένα μαντήλι . Την ώρα που τα έχει κλειστά τα παιδιά ανακατεύονται.
Όποιο παιδί πιάσει πρέπει να βρει πως το λένε δηλαδή ποιο είναι. Αν το αναγνωρίσει τότε αυτό το παιδί κάνει τη τυφλόμυγα. Και έτσι αυτό συνεχίζεται. Το Μπιζζζ! Μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα «φυλάει».
Αυτός λοιπόν κάθεται σ’ ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του. Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ’ αριστερά του και ένας απ’ αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στρυφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας «Μπιζζ!» όπως κάνει η μέλισσα. Αυτός που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε.
Εάν τον ανακαλύψει, τότε εκείνος παίρνει τη θέση του αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο. Τα αγόρια έπαιζαν «βόλους» έστρωναν τους βόλους σε μια σειρά, και τα παιδιά έριχναν το καθένα το δικό του βώλο από κάποια καθορισμένη απόσταση, προσπαθώντας να πετύχουν κάποιον απο τους «στρωμένους» βώλους. Οποιο βώλο πετύχαινε το παιδί, τον κέρδιζε.
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Χμμ…Τις νεότερες γενιές,τις εκπαιδεύουν οι παλιότερες.(Τροφή για σκέψη.Φυσικα,δεν εξαιρω τον εαυτό μου).
Άσε… αποτύχαμε στην εκπαίδευση… τους δώσαμε όσα στερηθήκαμε εμείς οι παλιότεροι, και τα κάναμε κουλουάχατα…
Και να`μαστε Καλλιοπη μου σημερα,να διαπιστωνουμε οτι τελικα,εκεινα τα χρονια ειχαμε περισσοτερα.Ο,τι ειχαμε τοτε,ηταν τοσο πολυτιμο,που σημερα μας φαινεται σαν ενα απιαστο ονειρο.
Δημήτρη, το πιο πολύτιμο που είχαμε, ήταν το συναίσθημα… το νοιώθαμε… διαπερνούσε όλη την ύπαρξή μας…
Τώρα κι αυτό έχει χαθεί… όπως χάθηκε και η απλότητα…
ηταν ΖΩΗ ΕΙΧΕ ΦΤΩΧΕΙΑ πεινουσαμε και…γελουσαμε με ψυχη και χαμογελο περνουσαμε οικογενειες τα δυσκολα με αμπαριζα και κουτσαμανα- τρεχαμε στην αλανα-κυνηγητο και κρυφτο αλλα γεματοι σεβασμο για τουςαλλους γεματοι αγαπη και φροντηδα για τη γιαγια που φορτωμενη προσπαθουσε να περπατησει τρεχαμε ολοι να σηκωσουμε βαρος . σαν ελατηριο επανω να δωσουμε τη θεση σε παππου και εγκυο και σ οποιον ειχε αναγκη ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΑΛΑΝΑ και ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ διηγονταστα να…κλαις για οτι περασε και δεν το βλεπεις σημερα Δεν υπαρχει αλανα Δεν υπαρχουν παιδια Δεν ακους χαρουμενα ξεφωνητα Δεν ακους καλημερα κυριε νικο και στο τραμ καθονται αδιαφοροι ,ΚΑΝΕΝΑ ΝΕΟς-ΝΕΑ ΔΕΝ ΜΟΥΔΩΣΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ[ ασπρα μαλια] και ΘΕΕΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ…
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΜΕ;;;
Όπως τα γράφετε, κύριε Μανιάτη…
ΤΡΑΓΩΔΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Α ρε Καλλιόπη τί μου θύμισες.Παίρναμε τη ξύλινη σκάλα του κυρ Νίκου με το χιόνι μέχρι το γόνατο και ανεβαίναμε 100-200 μέτρα την ανηφόρα στού Τερζή.Καθόμαστε όλοι 4-5 παιδιά ένας έσπρωχνε τη σκάλα καί κάναμε κανονική κατάβαση.Τύφλα να είχαν τά έλκηθρα.Φυσικά στό τέρμα η σκάλα παρέμεινε άδεια γιατί όλοι μας είχαμε διασκορπιστεί καί ψαχνόμασταν καί μετά βούρ απ την αρχή
Ωραία χρόνια
Γλυκόπικρες αναμνήσεις, Δικαιοκλή… κι όμως μας δίνουν τη δύναμη να κρατηθούμε…
ΥΠΈΡΟΧΟ!