Με τέτοια ηγεσία και παιδεία νικούν οι λαοί…
Δημήτρης Νατσιός: “Το ’40 νικήσαμε γιατί είχαμε παιδεία, ηγεσία και εκκλησία αντάξιες της Ιστορίας και της Παράδοσής μας.
Η Παιδεία της εποχής εκείνης, με τους ηρωικούς δασκάλους των πολυπληθών τάξεων, που κρατούσαν γερά στους ώμους τους την ιστορία του έθνους, που αμείβονταν με ψίχουλα, μόρφωναν γενιές παιδιών, που καμάρωναν γιατί είναι Έλληνες.
Παιδιά που στα λιγοστά βιβλία τους, καταταλαιπωρημένα από την πολυχρησία -τότε δεν τα έκαιγαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, από σέβας, γιατί ήταν γεμάτα με εικόνες αγίων και ηρώων- αντίκριζαν τον ανθό της λογοτεχνίας μας, βιβλία με ταυτότητα ελληνική.”
Θεωρώ τιμή μου, που ένας ΕΛΛΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, απ’ αυτούς τους ελάχιστους που αποτελούν φάρο σε μια ισοπεδωμένη, εθνομηδενιστική και διαστροφική παιδεία, ο Δημήτρης Νατσιός σχολίασε στο ιστολόγιό μου, παραθέτοντας ένα εξαίρετο σχόλιο για την αυριανή μέρα, τόσο ΙΕΡΗ και τόσο ξεχωριστή στην μακραίωνη Ιστορία της Πατρίδας μας.
Απαύγασμα ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ τα όσα γράφει και αξίζει να γίνουν ανάρτηση σήμερα που βαθύ σκοτάδι έχει πλακώσει την Πατρίδα μας, και που οι ΕΦΙΑΛΤΕΣ που κυβερνούν ή βρίσκονται μέσα στο κοινοβούλιο, επέλεξαν να μας στερήσουν ακόμα και τις Παρελάσεις προς τιμήν των ΗΡΩΩΝ που πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας, ενάντια στον ΦΑΣΙΣΜΟ, όντας οι ίδιοι ακόμα πιο ανελέητοι ΦΑΣΙΣΤΕΣ.
Κύριε Νατσιέ, γνωρίζετε πολύ καλά ως εκπαιδευτικός, πως Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, τελείωσε με την μεταπολίτευση.
Ο στόχος των σιωνιστών, να καταστρέψουν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, επετεύχθη.
Ο στόχος των εβραιοσιωνιστών να καταστρέψουν την ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ.
Όταν το ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ, κατακλείζεται με εβραίους και αριστερούς, μετά την μεταπολίτευση, ήταν δεδομένο πως θα φτάναμε στην σημερινή γύμνια και στον ραγιαδισμό μας.
Πόσοι εκπαιδευτικοί, πόσοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ – ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ, έχουν απομείνει;
ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ.
Στον εκπαιδευτικό χώρο, κυριαρχεί ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ και ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ.
Ως κόρη παλιού εκπαιδευτικού, που ήταν ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΜΙΛΕΥΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ, και πολέμησε από τους πρώτους στο Μέτωπο, αλλά και ως πρώην υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας, δεν θλίβομαι απλώς… ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ…
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
Γιορτάζουμε την Εθνική Επέτειο του «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μια ελαχιστότατη λέξη που περικλείει μέσα της το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας!!
Με τα «ΟΧΙ» ανήλθαμε στις κορυφές της δόξας!!
Με τα «ΝΑΙ» και τις προδοσίες των διαχρονικών Νενέκων που κυβερνούν τον τόπο, καταντήσαμε περίγελως της Οικουμένης.
Σεργιανίζουν αμέριμνα τα καράβια των Μωχαμετάνων στο Αιγαίο και αναπολούμε τους Κανάρηδες και τους Κουντουριώτηδες που έστελναν τις ναυαρχίδες τους στον πάτο της γαλανόλευκης πατρίδας μας.
Οι τρομεροί ναυμάχοι μας δεν γνώριζαν από «επακουμβήσεις» και λοιπές κουτοπονηριές που επινοούν οι τζιτζιφιόγκοι του κατευνασμού, αλλά τίναζαν στον αέρα τις φρεγάτες των θρασύδειλων Τούρκων.
Θα ξεδιπλωθούν και οι σημαίες στα μπαλκόνια των σπιτιών-όσων καίγονται από αγάπη για το ιερό σύμβολο του Έθνους μας και όχι όσων τις καίνε- θα ακούσουμε και τον Εθνικό μας Ύμνο, που δεν είναι ύμνος εις την Ελλάδα, αλλά «Ύμνος εις την Ελευθερίαν».
Για τον εθνικό μας ποιητή είναι αξεδιάλυτα-ένα αυτά τα δύο. Και λέγεται πως, όταν το 1826 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τον Ύμνο του Σολωμού, συγκλονίστηκε και συνέταξε το Πρωτόκολλο με το οποίο αναγνώριζε τον αιμόφυρτο τόπο μας ως κράτος.
Γιατί οι μεγάλοι του κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων και …επακουμβήσεων», αλλά με κριτήριο την αποφασιστικότητα των λαών και των κυβερνήσεών τους, να υπερασπίσουν την εθνική τους αξιοπρέπεια με θυσίες και με το αίμα τους, αν χρειαστεί!
Το ’40 νικήσαμε γιατί ο λαός και οι μαχητές του μέθυσαν με τ’ αθάνατο κρασί του ’21.
Γιατί έβλεπαν την Παναγία να περπατά πάνω στα χιόνια, γιατί ντρέπονταν να ντροπιαστούν!
Διασώζει ο συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Το περιβόλι των θεών», (σ. 13), κάτι εκπληκτικό.
Περιγράφει την επίσκεψη του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την στιχομυθία με πληγωμένο στρατιώτη:
«-Πού πληγώθηκες εσύ, παιδί μου;
-Στο Ιβάν!
-Ε, το Ιβάν το τιμωρήσαμε! Έπεσε χθες το βράδυ.
-Ναι, έπεσε κ. Πρόεδρε. Θα μπορούσε όμως να είχε πέσει εδώ και πέντε μέρες. Όταν βρήκαμε την πρώτη αντίσταση, έπρεπε να μας θυσιάσει ο συνταγματάρχης μας. Θα το παίρναμε από τότε».
Τι να πει κανείς ενώπιον τέτοιου μεγαλείου;
Το ’40 νικήσαμε γιατί είχαμε παιδεία, ηγεσία και εκκλησία αντάξιες της Ιστορίας και της Παράδοσής μας.
Η Παιδεία της εποχής εκείνης, με τους ηρωικούς δασκάλους των πολυπληθών τάξεων, που κρατούσαν γερά στους ώμους τους την ιστορία του έθνους, που αμείβονταν με ψίχουλα, μόρφωναν γενιές παιδιών, που καμάρωναν γιατί είναι Έλληνες.
Παιδιά που στα λιγοστά βιβλία τους, καταταλαιπωρημένα από την πολυχρησία -τότε δεν τα έκαιγαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, από σέβας, γιατί ήταν γεμάτα με εικόνες αγίων και ηρώων- αντίκριζαν τον ανθό της λογοτεχνίας μας, βιβλία με ταυτότητα ελληνική.
Γιατί σήμερα η βλακεία, η προδοσία και η δειλία κυριαρχούν στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», που τα ονομάζουν ευφημιστικώς βιβλία Γλώσσας!
Και είναι η πρώτη φορά από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, που δεν σέβονται οι συγγραφικές ομάδες και παρέες του υπουργείου πρώην εθνικής και νυν νεοταξικής εκπαίδευσης τους αγώνες, τις επετείους του λαού μας!
Στην Γ’ Δημοτικού, στο α’ τεύχος του βιβλίου Γλώσσας, σελ.79, το αφιέρωμα στο Έπος του ’40, περιορίζεται στη εξής αναφορά: «Από το ημερολόγιο της Ροζίνας, μιας δεκάχρονης εβραιοπούλας από τη Θεσσαλονίκη.
Οκτώβριος 1940: Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές».
Και τέλος! Τίποτε άλλο!
Αυτό μαθαίνουν χιλιάδες Ελληνόπουλα για το Σαράντα!
Αναστάτωση (όπως λέμε «συνωστισμός») και καταστροφή ενός μαγαζιού!
Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι και παιδιά από ιταλικά βομβαρδιστικά.
Έγραψαν γι’ αυτό οι εφημερίδες της εποχής.
Γιατί δεν συμπεριέλαβαν ένα τέτοιο συμβάν;
(Στην δε Έ δημοτικού έγραψα σε προηγούμενο άρθρο για το άθλιο κείμενο που τιτλοφορείται «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο και εμείς κρυφτήκαμε στα υπόγεια»).
Τι λογής ήταν οι δάσκαλοι του ’40;
Αντιγράφω: «Η εχθρική αντεπίθεση του Μαρτίου έχει εκδηλωθεί. Το 731 έχει μεταβληθεί σε ηφαίστειο. Οι φαντάροι μας, πεσμένοι με την κοιλιά στους λάκκους των οβίδων, πυροβολούν, χωρίς διακοπή, για να συγκρατήσουν το εχθρικό πεζικό.
Ο δάσκαλος –έτσι έχει βαφτίσει τον διοικητή του ο λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος είναι το επάγγελμά του– με προβιές και επιδέσμους, γύρω από τα κρυοπαγημένα πόδια του, αντί για παπούτσια, χωρίς να προφυλάγεται, τρέχει νευριασμένος από διμοιρία σε διμοιρία και δίνει οδηγίες.
– Μην πυροβολείτε στα στραβά, παιδιά! Μην ξοδεύετε ασκόπως τις χειροβομβίδες σας, τους λέει.
Κι όταν ο ταγματάρχης του φωνάζει να μην εκθέτει τόσο τον εαυτό του, ο δάσκαλος του απαντάει:
– Φοβάμαι μήπως χάσουμε σήμερα το ύψωμα. Και τι θα δικαιολογηθώ ύστερα εγώ στους μαθητές μου, άμα γυρίσω στο σχολείο;». (Χρ. Ζαλοκώστα, «Πίνδος», εκδ. «Εστία», σελ. 194).
Είχαμε ηγεσία με φιλοπατρία.
Για τον Μεταξά που ακόμη και σήμερα δεν τον αφήνουν ούτε στο μνήμα του να αναπαυτεί, να σημειώσω ότι λίγο μετά το ένδοξο «ΟΧΙ» στον Μουσολίνι, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, που έγινε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, αφού, κάνοντας τον σταυρό του, υπέγραψε τα διατάγματα γενικής επιστράτευσης, ζήτησε από τους υπουργούς του την έγκριση νόμου με μόνο άρθρο του το εξής:
«Ουδείς Έλλην καθίσταται πλουσιώτερος εκ του πολέμου».
(Από το βιβλίο, «1940-Ο άγνωστος πόλεμος: Η ελληνική πολεμική προσπάθεια στα μετόπισθεν», εκδ. «Πατάκης», σελ. 106, της Μαρίνας Πετράκη).
Πέθανε πάμφτωχος.
Πόσοι και πόσοι πρωθυπουργοί και υπουργοί ιδίως των τελευταίων δεκαετιών μπήκαν πάμφτωχοι και βγήκα πάμπλουτοι από την πολιτική;
Και το μόνο που άφησαν στην ιστορία είναι κουτσουλιές και προδοσίες.
Είχαμε ηγεσία στην εκκλησία με ήθος Παπαφλέσσα.
Σήμερα ακούμε «ιερές μουρμούρες» και κηρύγματα υποταγής στα κελεύσματα των ανίκανων πολιτικών.
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είναι ο Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος, ο πολύ σπουδαίος, ασυμβίβαστος και λαμπρός Ιεράρχης, που «ευλογεί τα όπλα τα ιερά και καλεί πάντας να αποδυθούν εις Άγιον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αγώνα».
Ανδροπρεπής και απτόητος αντιστέκεται και στους Γερμανούς, εκδιώκεται και αντικαθίσταται από τον Δαμασκηνό.
Το 1943, τον Μάρτιο, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ηγήθηκε διαδηλώσεως για την ματαίωση της πολιτικής επιστρατεύσεως, που είχαν εξαγγείλει οι Γερμανοί.
Όταν ένας Γερμανός αξιωματικός τον απείλησε με εκτέλεση, ο Αρχιεπίσκοπος ατάραχος απάντησε:
«Ακούστε καλά και να μην με απειλείτε. Σε τούτον τον τόπο είναι συνήθεια, τους δεσποτάδες οι εχθροί να μην τους τουφεκίζουν, αλλά να τους κρεμάνε». (Εννοώντας το μαρτύριο του αγίου Γρηγορίου του ‘Ε).
Την επομένη το διάταγμα που θα μετέφερε χιλιάδες Έλληνες στα εργοστάσια-κρεματόρια της Γερμανίας, αποσύρθηκε.
Με τέτοια ηγεσία και παιδεία νικούν οι λαοί…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ, ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΝΑ ΧΟΥΝΕ
ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ
ΠΟΥ ΔΩΣΑΝ ΟΤΙ ΕΙΧΑΝΕ
ΣΑΝ ΝΑΤΑΝΕ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΞΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΑΝΓΚΑΛΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΧΑΙΔΕΨΤΑ
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΑ ΞΕΧΝΑΣ.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΞΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΕΙΧΑΝ ΙΔΑΝΙΚΑ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΕΥΧΩΤΑΝΕ
ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΟΥ ΜΑΝΑ ΜΟΥ
ΑΝΤΗΡΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ
ΚΑΙ ΜΕ ΓΛΥΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΟΛΟΙ ΡΗΧΤΗΚΑΝ.
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ
ΚΕ ΕΙΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ
ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥΣ ΑΥΤΗ.
ΟΛΟΙ ΥΠΟΚΛΗΝΩΜΑΣΤΕ
Σ’ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
ΠΟΛΕΜΙΣΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ
ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΟΘΗΡΙΟ.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΒΕΜΠΟ.
ΓΙΑΣΟΥ ΡΕ ΒΕΜΠΟ ΑΔΕΡΦΗ
ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΣΑ’ΚΟΥΩ ΚΛΑΙΟΥ
ΝΑΝΕ ΤΟ ΧΩΜΑ ΣΟΥ ΛΑΦΡΗ
ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΦΟΥΡΤΟΥΜΕΝΟΥ.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΤΑΞΗΔΕΨΕΣ
ΜΑΖΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΒΕΝΤΕΣ
ΜΙΑ ΣΥΝΑΒΛΕΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΙΣ
ΔΙΧΩΣ ΠΟΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ.
ΔΗΜΙΟΣ.
Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ, ΕΙΧΕ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΤΟ 194Ο ΚΑΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ-ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ..
Ο ΠΑΠΠΟΥΣ, ΕΙΧΕ ΦΕΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΙΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑΣΜΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΟΥΣΕ ΜΕ ΚΑΜΑΡΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΕΤΕΙΟ.
ΕΝΑΣ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΙ ΑΚΑΠΝΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ, ΤΟΝ ΕΙΡΩΝΕΥΘΗΚΕ:
– ΤΙ ΚΟΥΡΕΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ?
ΚΑΙ Ο ΜΠΑΡΟΥΤΟΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ :
– ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ” ΚΟΥΡΕΛΟΥ” ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΟ ΓΟΝΥ ΣΟΥ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΕ !
ΤΗΝ ΕΦΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΙΟ-ΠΡΟΔΟΤΗ……”
ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΥΧΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΚΟΜΗ ΔΥΟ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940 :
1) ΤΟΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΩΣΤΡΑΤΗΓΟ ΠΕΡΙΚΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΤΣΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ :
” ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΤΣΑ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΤΡΕΞΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣΕ. ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΑΝΑΛΥΘΗΚΑΜΕ ΤΟΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΑΜΑ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ”
ΚΑΙ Ο ΜΕΠΕΠΕΙΤΑ ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΚΕΡΤΕΜΕΛΙΔΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ, ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ
“ΤΙ ΘΥΜΑΣΘΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ? ”
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : ” ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΞΙΦΟΛΟΓΧΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΝΑΜΕ ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ! ”
ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΑΘΑΝΑΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΟΥ 1940, ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΞΙΦΟΛΟΓΧΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΤΑΛΟΥΝ ΤΑ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ !
ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΘΕϊΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ 1940, ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ,
ΗΤΑΝ ΟΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΩΝ !
ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ, ΕΙΧΑΜΕ ΑΞΙΟΥΣ ΗΓΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΤΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ …
ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΡΩϊΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ?
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΡΘΟΥΜΕ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥΣ, ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ !
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ- ΚΛΟΟΥΝ & ΚΛΩΝΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΡΡΙΖΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑ, ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1940..
Τ’ ΑΚΟΥΣ κυρ- ΜΟΣΙΑΛΕ- ΜΩΥΣΗ ?? Τ’ ΑΚΟΥΣ κυρ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ- ΜΟΑΤΣΟ ?
ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΝ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΜΠΗΞΟΥΝ ΤΙΣ ΞΙΦΟΛΟΓΧΕΣ ΣΤΟΥΣ ΒΡΩΜΟ- ΠΙΣΙΝΟΥΣ ΣΑΣ, ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΠΗΓΑΔΙΑ ΡΕ ΠΗΓΑΔΟ-ΚΩΛΟΙ, ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΠΑΤΕ.
ΗΣΥΧΑΣΤΕ ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΘΕΙΤΕ : ΜΕΤΑ ΑΠΟ 79 ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΜΟ.
ΘΝΗΤΟΙ, ΤΩ ΑΘΑΝΑΤΩ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ !
ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣΤΑ,ΝΑ ΚΛΑΙΣ.
ΔΥΣΤΗΧΩΣ.
ΔΗΜΙΟΣ.
Εξαιρετικό! Τέτοιους εκπαιδευτικούς χρειάζομαστε. Να ‘ναι καλά να δίνει το Φως του σε παιδιά και μεγάλους.
Όλοι ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια/παράθυρα μας αύριο – και κάθε μέρα!
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2020, κάπου στα Βόρεια Προάστεια. Μισοξαπλωμένη νωχελικά σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, με τα πόδια ακουμπισμένα σ’ ένα σκαμνί, χαζεύω στο κινητό μου. Λογής-λογής ειδήσεις παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μου, άλλες πραγματικές κι άλλες με μεγάλη δόση υπερβολής. Ο καθένας προσπαθεί να ψαρέψει αναγνωστικό κοινό με όποια μέθοδο ξέρει ή μπορεί. Κι από κάτω ποικίλα σχόλια αναγνωστών: άλλα επιδοκιμαστικά, άλλα «ψαγμένα», άλλα δηκτικά ή ειρωνικά κι άλλα επιθετικά. Ο κάθε σχολιαστής απολαμβάνει τα νανοσεκόντ της δημοσιότητας που του αναλογούν: τόσος είναι ο μέσος όρος ανάγνωσης των δεκάδων σχολίων που συνοδεύουν τις αναρτήσεις.
Ο κορωνοϊός πια, δεν πουλάει και τόσο. Ψυχολογική κούραση, αδυναμία πειθούς ή και τα δύο; Ποιος ξέρει! Κι οι προκλήσεις των Τούρκων μοιάζουν πλέον σαν το παραμύθι με τον ψεύτη λύκο. Ειπώθηκαν τόσες φορές που πλέον δεν εγείρουν το ενδιαφέρον των πολλών, κι ας είναι τόσο τρομακτικό το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου με τους γείτονες και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τώρα το θέμα της ημέρας είναι η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Εκείνης που μέχρι πρότινος τιμούσαμε στις … καφετέριες και τώρα αντιδράμε, γιατί δεν θα πραγματοποιηθούν (!). Η αλήθεια είναι βέβαια, πως φέτος για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία δεν γιορτάστηκε η επέτειος της παλιγγενεσίας και δεν θα γιορταστεί επίσημα η επέτειος του ΟΧΙ.
Χαζεύω για λίγο ακόμα στην οθόνη, όταν μια ασυνήθιστη κίνηση στο ακριβώς απέναντι μπαλκόνι αιχμαλωτίζει τη ματιά μου. Δεν τους ξέρω προσωπικά, μα στο μικρόκοσμο μιας γειτονιάς με πολυκατοικίες, κάθε κίνηση είναι ορατή και ερμηνεύσιμη από τους δίπλα, τους αποπάνω, τους απέναντι. Όλοι ξέρουμε όλους κι ας μην λέμε ούτε «καλησπέρα» όταν συναντιόμαστε τα βράδια με μια σακούλα στο χέρι μπροστά στον κάδο απορριμμάτων.
Οι πληροφορίες μου λοιπόν, λένε ότι ο πατέρας φεύγει κάθε πρωί στις 8:30 και γυρίζει αργά. Άλλοτε στις 7, άλλοτε στις 8 και καμιά φορά μετά τις 9:30. Το ντύσιμό του μου κάνει για τραπεζικό. Έτσι τον έχω ονοματίσει: τραπεζικό. Η μαμά πρέπει να ’ναι δασκάλα. Φεύγει πάντα στις 7:30 με μια τσάντα φίσκα τετράδια και γυρνάει πριν από το μεσημέρι με άλλη τσάντα, πάλι γεμάτη τετράδια. Τα παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, πάνε στο Δημοτικό. Φεύγουν μαζί με τη μαμά και γυρνούν πάντα μόνα τους. Πάντα στις 2 και 10. Μαζί τους μένει κι ένας παππούς. Τον κόβω γύρω στα ενενηνταφεύγα. Πρέπει να είναι ο παππούς της μαμάς, όχι ο πατέρας της. Η μάνα της δασκάλας που μένει στο από κάτω διαμέρισμα, τον φωνάζει «πατέρα». Όταν σχολάει από τη δική της δουλειά έρχεται και του κάνει παρέα.
Ο παππούς είναι αρκετά ενδιαφέρων τύπος. Τα απογεύματα της Παρασκευής όταν η δασκάλα με τον τραπεζικό πάνε στο Super Market, κάθεται με την κόρη του στο μπαλκόνι και διηγείται ιστορίες. Τούτες τις μέρες λέει για πολλοστή φορά ιστορίες από το ’40. Ήταν λέει σκολιαρούδι, στο Γυμνάσιο, σαν ξέσπασε ο πόλεμος. Θυμάται το πρωινό εκείνης της Δευτέρας της 28ης Οκτωβρίου κι η φωνή του σπάει. Πόσο θα ’θελε -λέει- να ντυθεί και ’κείνος στο χακί, να πάει στο μέτωπο, να τραγουδήσει μαζί με τη Σοφία της Νίκης το «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά …». Ύστερα η φωνή του χαμηλώνει τόσο, που δεν διακρίνω πια τι λέει, πιάνει το λευκό μπαστούνι -που ’ναι τα τελευταία χρόνια τα μάτια του- και με δειλά βήματα μπαίνει στο σπίτι.
Σήμερα βγήκαν όλοι μαζί έξω. Πρώτα η μαμά με τον μπαμπά, ύστερα τα δυο παιδιά και τελευταίοι ο παππούς με την κόρη του. Εκείνος κρατά το λευκό μπαστούνι, το κουνάει ανιχνευτικά δεξιά-αριστερά και με μικρά βήματα φτάνει στα κάγκελα. Η κόρη του και μάνα της δασκάλας βγαίνει με αργές, προσεκτικές κινήσεις από τη μπαλκονόπορτα, κρατώντας στο ένα χέρι ένα ξύλινο κοντάρι με λευκές και γαλάζιες πλάγιες ρίγες κι ένα σταυρό χρυσό στο πάνω μέρος. Στο άλλο κρατά διπλωμένη μια γαλανόλευκη. «Έλα πατέρα» του λέει. «Σου κρατώ εγώ το κοντάρι».
Αφήνει ο παππούς το λευκό μπαστουνάκι, στέκεται ολόρθος, ψάχνει ψηλαφιστά τον ένα κρίκο στο κοντάρι, ύστερα πιάνει τελετουργικά τη σημαία, βρίσκει -πάλι ψηλαφιστά- τη μια υποδοχή και την περνά στον ένα κρίκο. Με οδηγό πάντα την αφή, βρίσκει και τον άλλο κρίκο και περνά την άλλη υποδοχή.
Κανείς δεν μιλά. Ο παππούς πιάνει το κοντάρι, το φέρνει κοντά του, σκύβει και ακουμπά τα χείλη του στη σημαία. Ύστερα αργά-αργά υψώνει το κοντάρι και με τη βοήθεια της δασκάλας το τοποθετεί στην υποδοχή που έχουν τα κάγκελα του μπαλκονιού. Χαϊδεύει για λίγο το κοντάρι και λέει σιγά: «Φέρε το μπαστούνι μου».
Η σημαία ξεδιπλώνεται και λικνίζεται στο ρυθμό του αέρα που φυσά. Άξαφνα ο μικρός γιος κοιτά επίμονα το γαλανόλευκο πανί και σκουντά τον πατέρα. «Κοίτα!» του κάνει με νόημα. Κοιτώ κι εγώ. Ωχ! Η σημαία είναι κρεμασμένη ανάποδα. Ο σταυρός της είναι στο κάτω μέρος. Το θέαμα είναι αστείο. Στο μεταξύ οι υπόλοιποι έχουν καταλάβει το λάθος και κοιτούν αμήχανα. Ο πατέρας τους κοιτά επίμονα στα μάτια. Ύστερα φέρνει τον αντίχειρα μπροστά στα χείλη του, διπλώνει τα υπόλοιπα δάχτυλα και τα μάτια του στέλνουν το μήνυμα: «Μη μιλήσει κανείς! Μην του χαλάσουμε τη στιγμή».
Οι ένοικοι του διαμερίσματος μπήκαν ένας-ένας μέσα. Μαζί κι ο παππούς. Όλες τις επόμενες μέρες η σημαία νανουριζότανε στο ρυθμό του αέρα, κρεμασμένη ανάποδα, με το σταυρό προς τα κάτω και κανείς από την οικογένεια δεν τόλμησε να τη βάλει «κανονικά». Ούτε κανείς από τη γειτονιά το πήρε χαμπάρι.
Ξημέρωσε το πρωινό της Δευτέρας της 26ης Οκτωβρίου. Όλοι έχουν φύγει για τις δουλειές. Κάποια στιγμή η μπαλκονόπορτα άνοιξε δειλά και ξεπρόβαλε το λευκό μπαστουνάκι του παππού. Βγήκε έξω εκείνος, έκανε δυο-τρία βήματα, ακούμπησε με τρεμάμενα χέρια το κοντάρι. Ύστερα πήρε την άκρια της σημαίας, την έφερε στα χείλη του και την ασπάστηκε.
Ένας πιτσιρικάς γύρω στα δεκαεφτά, με ένα σκουλαρίκι μπηγμένο εκεί που τελειώνει το κάτω χείλος κι ένα τατού με δυο δράκους στο αριστερό του χέρι, που ’τυχε να περνάει κάτω στο δρόμο, πήρε με την άκρη του ματιού του τη σκηνή, πρόσεξε την ανάποδη σημαία που στροβιλιζόταν στο ρυθμό του αέρα και σχεδόν αυθόρμητα φώναξε: «Γεια σου μεγάλε αντιδραστικέ!» (*) Μα ο παππούς ούτε που κατάλαβε ποιος ήταν ο παραλήπτης του μηνύματος. Συνέχισε να φιλά τη σημαία και τα μάτια του τα κλειστά έβλεπαν -για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια- την Ελλάδα που αργοπεθαίνει, τους ανθρώπους που τρώνε από τα σκουπίδια, τα νέα παιδιά, με τα μάστερ και τα διδακτορικά που γυρεύουν μια δουλίτσα, τα άλλα, τα ξενιτεμένα μας που βρήκαν μια δουλειά στα ξένα, μα γυρεύουν ήλιο κι ουρανό στη ζωή τους, τους εχθρούς μας, τους έξω και τους μέσα …
Τα μάτια του παππού γυάλισαν παράξενα. Στο κατόπι έβαλε το χέρι στη τσέπη του παντελονιού του κι έβγαλε δυο μικρές εικονίτσες, μια του Αη Δημήτρη και μια της Αγίας Σκέπης. Και σταύρωσε μ’ αυτές τη σημαία. Και μαζί με τη σημαία, όλη την πατρίδα μας, την έρημη και κατατρεγμένη. Με την ελπίδα της λευτεριάς, από όλους τους «κατακτητές». Και πρώτα από μας τους ίδιους!
(*) Η ανάποδα κρεμασμένη σημαία θεωρείται διεθνώς ως πράξη αντίστασης, ως σιωπηρή διαμαρτυρία.
Κρ.Π.
Ο πυρήνας της ιστοριούλας είναι αληθινό γεγονός. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον π. Σπυρίδωνα Ράπτη που το μοιράστηκε μαζί μας μέσα από τη διαδικτυακή ομάδα του viber “Τα καλά νέα”.
Πολύ ωραίο ! Ευχαριστούμε που το μοιραστήκατε μαζί μας ! Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940 !!