Με τρομάζουν οι άνθρωποι, που παραδίδονται στη μοίρα τους..
Είναι κι εκείνες οι ψυχές που είναι για τα δύσκολα, που παλεύουν για τα χρώματα και ζουν για τα χαμόγελα.
Τα λίγα, αλλά τα αληθινά.
Είναι κι εκείνες οι ψυχές που κανένας φόβος, καμιά προσπάθεια, καμία παγίδα δεν μπορούν να τις κρατήσουν μακριά απ’ τα όνειρά τους.
Όσο επίπονη κι αν είναι η διαδρομή…
“Παλιές ψυχές”, είναι αυτές που παλεύουν για τα χρώματα και δεν υποτάσσονται στο γκρίζο της ζωής…
Δεν θα τις συναντήσεις εύκολα, αλλά ξεχωρίζουν, γιατί συνεχίζουν να ονειρεύονται ήλιους, φωτεινούς ουρανούς και όμορφες θάλασσες…
Καλλιόπη
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Με τρομάζουν οι άνθρωποι, που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους. Που δείχνουν να υπομένουν στωικά την πραγματικότητα που τους σερβίρουν. Που μοιάζουν να αρκούνται στα λίγα και αρνούνται να κάνουν ένα βήμα παραπέρα.
Που επιπλέουν σε μια θάλασσα χωρίς προορισμό κι είναι έτοιμοι να πάνε όπου τους βγάλει, αρκεί να μην κουνήσουν το δικό τους χέρι, απόλυτα παραδομένοι και βολεμένοι στο γραμμένο…
Με τρομάζουν, γιατί μου θυμίζουν αυτόν τον εαυτό που κόπιασα να κοιμίσω. Αυτόν τον εαυτό που πάλεψα και νίκησα ξανά και ξανά και που πάντα επιστρέφει και με κοιτά αποδοκιμαστικά τα βράδια στον καθρέφτη, όταν με βλέπει να πονάω και να προσπαθώ να γιατρέψω τις πληγές μου.
Αυτόν τον εαυτό που καμιά φορά με κοιτά με πονηρό χαμόγελο, όταν με βλέπει να κλαίω και να υποφέρω απ’ την υπερπροσπάθεια.
Με τρομάζουν, γιατί με κάνουν καμιά φορά να σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε να είμαι σαν εκείνους, που δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, που δεν κινδυνεύουν από καμιά παγίδα, που δεν χρειάστηκε να αντικρίσουν ποτέ την αποτυχία κατάματα.
Ίσως θα έπρεπε να αρκούμαι σε όσα μου πετούν, να είμαι το καλό παιδί και να κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι. Να υποτάσσομαι στο ταβάνι του δωματίου μου και να βολεύομαι στο γκρίζο. Να μην ψάχνω το γαλάζιο του ουρανού και να μην παλεύω για να χαθώ στα χρώματα του ουράνιου τόξου…
Με τρομάζουν οι άνθρωποι, που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους, γιατί έχουν μάθει τόσο καλά να προσποιούνται, που με κάνουν να ξεχνώ καμιά φορά πως μέσα τους είναι άδειοι. Μοιάζουν ήρεμοι και χαμογελαστοί. Το μυαλό τους δείχνει ανέμελο και ξεκούραστο κι έχουν μάθει να κρύβουν περίτεχνα πως σκότωσαν με τα ίδια τους τα χέρια τα όνειρά τους από φόβο.
Πως αποκοιμίζουν το μυαλό τους, για να μη θυμάται πόσα χρώματα έθαψαν κάτω απ’ το μαξιλάρι τους. Πως εκείνες οι μικρές σκέψεις που τολμούν ακόμη πού και πού να ξεπετάγονται απ’ το κεφάλι τους, τις πνίγουν βίαια μέσα τους…
Τις φορές που πονάω, σκέφτομαι πως ίσως έτσι έπρεπε να είμαι. Να φορώ κι εγώ το προσωπείο του ήρεμου και κατασταλαγμένου και να χαντακώνω το φόβο μέσα μου. Να κρύβω το ανικανοποίητο και να βολεύομαι εμετικά στα εύκολα και τα βατά.
Ίσως αυτό θα έπρεπε να είμαι και να γλιτώνω τον εαυτό μου από πληγές, κακοτοπιές, παγίδες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Ίσως θα έπρεπε να αρκεστώ στα άχρωμα και άοσμα και να πάψω να παλεύω για χρώματα και μουσικές. Ίσως θα έπρεπε να πνίξω την ψυχή μου με τα ίδια μου τα χέρια, να κοιμίσω τα όνειρά μου νανουρίζοντάς τα με ψεύτικες υποσχέσεις.
Ίσως… Μα δεν ζουν όλες οι ψυχές έτσι, δεν αντέχουν όλες οι καρδιές έτσι, δεν υποκύπτουν όλα τα μυαλά έτσι.
Είναι κι εκείνες οι ψυχές που είναι για τα δύσκολα, που παλεύουν για τα χρώματα και ζουν για τα χαμόγελα.
Τα λίγα, αλλά τα αληθινά.
Είναι κι εκείνες οι ψυχές που κανένας φόβος, καμιά προσπάθεια, καμία παγίδα δεν μπορούν να τις κρατήσουν μακριά απ’ τα όνειρά τους.
Όσο επίπονη κι αν είναι η διαδρομή…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
https://www.youtube.com/watch?v=izWlG3ipNLM
Απλός ανώνυμος σχολιαστής