Γράφει η Ελένη Καρβουνάρη
Ναι βαρέθηκα το ίδιο εργακι κάθε φορά.
Στέκονται απέναντι σου και προσπαθούν να σε μάθουν, να υπολογίσουν τα θέλω σου, να μετρήσουν τα όρια σου, να ζυγιασουν τα ναι και τα όχι σου.
Θα έλεγες πως αυτό είναι υπέροχο.
Θα πω πως θα ήταν, αν ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου δεν το έκανε για άλλους λόγους.
Γιατι θέλει απλώς να δημιουργήσει την εικόνα που εσύ θέλεις.
Να γίνει κάτι που δεν είναι αλλά θα θελε να γίνει για να αρέσει σε σένα.
Να πάρει τη μορφή που θα ερωτευόσουν και τα χαρακτηριστικά κάποιου που θα σου τραβούσε την προσοχή.
Γίνεται ο υπολογισμός, οι μετρήσεις και βγαίνει το αποτέλεσμα. Και να τα μας.
Το θέμα είναι πως ο χρόνος, αχ αυτόν τον χρόνο όλο τον ξεχνάς, θα στην φέρει κάποια στιγμή γιατί όσο και αν κεντας τη φορεσιά σου με φανταχτερά στολίδια αυτός θα στην βγάλει και θα φανεί η γύμνια σου.
Και τότε…
Και τότε, έρχεται η απογοήτευση, η απομυθοποιηση, η πραγματικότητα σαν κύμα να χαλάσει όλα τα κάστρα που τόσο καιρό πίστευες πως καταχτουσες και όλο προς τη δόξα τραβούσες.
Το απόλυτο ξενέρωμα έρχεται για μια ακόμη φορά μετά από το χιλιοπαιγμενο εργακι να κάνει τον αγώνα σου θρύψαλα.
Μα μην μασάς ψυχή μου!
Η παρτίδα είναι δική σου.
Την επόμενη φορά φρόντισε να σαι υποψιασμενη.
Ανέβα πρώτη στη σκηνή και δώσε εσύ τους ρόλους.
Γιατί ο καλύτερος ηθοποιός δεν είναι αυτός που μαθαίνει τα λόγια του απ’ έξω, ούτε αυτός που μπαίνει στον ρόλο, είναι αυτός που είναι ο ρόλος και όχι αυτός που φαίνεται.