Να μιλήσουμε για το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα της χώρας;

Η Εκκλησία, έχει δικαίωμα να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, οι δικαστές έχουν δικαίωμα να εκφράζουν θεσμικά πολιτική άποψη, το Τζέισον Αντιγόνη, έχει δικαίωμα στην πολιτική παρέμβαση και στο δημόσιο λόγο, αλλά ΠΟΤΕ ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου! Δηλαδή, το καθεστώς μας λέει, ναι μεν όλοι έχουν δικαίωμα να διατυπώνουν δημόσιο λόγο, πλην του Στρατεύματος!

Εδώ, στην Ελλάδα, οι στρατηγοί, αφού έχουν γλείψει από την κορυφή ως τα νύχια, τον κάθε βουλευτή και υπουργό για να πάρουν γαλόνια και ευνοϊκές μεταθέσεις, μόλις αποστρατεύονται, ξαφνικά θυμούνται, ότι έχουν πολιτικούς αδένες και αρχίζουν τις δημόσιες «αντισυστημικές» τους παρεμβάσεις.

Χώρα, της οποίας το στράτευμα, δεν μετέχει των στρατηγικών πολιτικών αποφάσεων, είναι καταδικασμένη να χαθεί.

Δημοκρατία, όπου ο ένστολος βραχίονας της κοινωνίας, δεν μετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι, δεν είναι Δημοκρατία, ούτε καν μία νομιμοποιημένη – τυπικά – Δημοκρατική Δεσποτεία, αλλά μία πολιτική γλαστροκρατία, μία θεσμική μαϊντανοκρατία, που δεν αρμόζει σε κανέναν λαό, πόσο δε μάλλον, στον Ελληνικό!

Δημήτρης Τζώρας – Πολιτικός Αναλυτής

Θα θίξουμε ένα θέμα, το οποίο κανένας στην Ελλάδα, επί δεκαετίες, δεν τολμά να το θέσει στο δημόσιο διάλογο. Ούτε ένας ακαδημαϊκός, αναλυτής, πολιτικός, δημοσιογράφος και δημοσιολόγος, δε φέρνει στο πεδίο της πολιτικής συζητήσεως και πολιτικού στοχασμού, το ζήτημα της θέσεως του στρατού, στην πολιτική συνάρθρωση της πολιτείας.

Έχω σιχαθεί να βλέπω «ειδικούς», να αναλύουν τη γεωπολιτική της Τουρκίας, της Ρωσίας, των ΗΠΑ και του κάθε καμηλιέρη πολέμαρχου στην Αφρική, να προτείνουν λύσεις και στρατηγικές, με ύφος και συστημικό κύρος Καρδινάλιου στο Βατικανό, επειδή κάνουν τη γλάστρα στα στούντιο του Αλαφούζου και του Βαρδινογιάννη. Εσύ, τιτανομέγιστε διεθνολόγε, γεωπολιτικέ αναλυτή της οκάς, πριν αναλύσεις τις στρατηγικές των άλλων χωρών, κοίταξε να αναλύσεις τη διάρθρωση του δικού σου Κράτους, τα συστημικά του προβλήματα και μετά, βγες να προτείνεις, όποια γεωπολιτική λύση νομίζεις ότι είναι ορθή.

Έτσι κάνουν οι σοβαροί στρατηγιστές, στα σοβαρά Κράτη. Κοίτα την καμπούρα σου και μετά των άλλων. Πρώτα αναλύουν τη διάρθρωση του δικού τους Κράτους, τις πολιτικές του αδυναμίες, για να μην μεταφραστούν αργότερα, σε γεωπολιτικές και γεωοικονομικές αδυναμίες. Πάρτε και κανένα πολιτικό μάθημα από τους Ισραηλινούς φίλους και συμμάχους μας, δε θα σας κάνει κακό.

Από την ώρα που ήρθε η Μεταπολίτευση και η Δημοκρατία από Βασιλευομένη έγινε Προεδρευομένη, ο πολιτικός ρόλος του Στρατού στην πολιτική ζωή, εκμηδενίστηκε. Ο Πρόεδρος της γλαστροκρατίας, του ενεστώτος πολιτικού συστήματος της χώρας, περιόρισε την πολιτική παρέμβαση του στρατεύματος, στο επίπεδο του υπάκουου, παρασημοφορημένου σφογγοκωλάριου του εκάστοτε πολιτικού του προϊσταμένου. Το στράτευμα, χρεώθηκε συλλήβδην, την ήττα στην Κύπρο το 1974, την Συνταγματική εκτροπή του ’67 και ως και τούτου, δεν έπρεπε ποτέ ξανά, να αποκτήσει πραγματική πολιτική δύναμη και δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης.

Η Εκκλησία, έχει δικαίωμα να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, οι δικαστές έχουν δικαίωμα να εκφράζουν θεσμικά πολιτική άποψη, το Τζέισον Αντιγόνη, έχει δικαίωμα στην πολιτική παρέμβαση και στο δημόσιο λόγο, αλλά ΠΟΤΕ ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου! Δηλαδή, το καθεστώς μας λέει, ναι μεν όλοι έχουν δικαίωμα να διατυπώνουν δημόσιο λόγο, πλην του Στρατεύματος!

Με βάση τις δημοσκοπήσεις, ο στρατός απολαμβάνει την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των πολιτών, από κάθε θεσμό της πολιτείας, αλλά και πάλι, ο ένστολος βραχίονας της Ελληνικής κοινωνίας, δεν έχει δικαίωμα παρέμβασης και άρθρωσης πολιτικού λόγου! Στις ΗΠΑ, κάθε τρεις και λίγο, ένας στρατηγός, βγαίνει και διατυπώνει τις διαφωνίες του προς τις ακολουθούμενες πολιτικές, αλλά κανένας εκεί, δεν ισχυρίζεται, ότι η Δημοκρατία κινδυνεύει από τις δημόσιες τοποθετήσεις εν ενεργεία στρατηγών, του ανώτατου επιτελείου του Προέδρου.

Εδώ, στην Ελλάδα, οι στρατηγοί, αφού έχουν γλείψει από την κορυφή ως τα νύχια, τον κάθε βουλευτή και υπουργό για να πάρουν γαλόνια και ευνοϊκές μεταθέσεις, μόλις αποστρατεύονται, ξαφνικά θυμούνται, ότι έχουν πολιτικούς αδένες και αρχίζουν τις δημόσιες «αντισυστημικές» τους παρεμβάσεις.

Έχουν περάσει 50 χρόνια από την Μεταπολίτευση και ακόμα ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα, δεν έχουμε καθίσει ψύχραιμα και με νηφαλιότητα να δούμε τι οδήγησε στη Συνταγματική εκτροπή του 1967, ποιες ήταν οι πραγματικές πολιτικές στοχεύσεις του στρατιωτικού καθεστώτος, εάν ήταν επωφελείς ή βλαπτικές για τον Ελληνικό λαό και ποιος ο ρόλος των πολιτικών προσώπων στο παρασκήνιο. Δεν ισχυρίζομαι ότι η Χούντα ήταν καλή, αλλά ούτε και το ανάθεμα του Ελληνικού λαού. Λέω, ότι πρέπει ψύχραιμα, ως Έθνος, ως κοινωνία, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, να δούμε το παρελθόν και να διδαχθούμε από αυτό. Έτσι κάνουν, επαναλαμβάνω, τα σοβαρά Κράτη.

Εδώ, δεν μπαίνουμε στην κουβέντα, διότι τα δύο μεγάλα κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δε θέλουν να καταστραφεί το πολιτικό αφήγημα των ιδρυτών τους, Παπανδρέου και Καραμανλή, επειδή αυτές οι οικογένειες, έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο του Ελληνικού λαού, τα τελευταία 50 χρόνια! Συγγνώμη, αλλά έτσι, ούτε το πολιτικό μας σύστημα μπορεί να αλλάξει, αλλά ούτε και η ποιότητα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Χωρίς πραγματική επιστημονική έρευνα για το παρελθόν, χωρίς ψύχραιμο πολιτικό διάλογο, δεν μπορούμε να πάμε μπροστά και δε θα πάμε μπροστά, διότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα, τι έγινε από το 1965 και μετά.

Δεν ισχυρίζομαι, ότι πρέπει να δοθεί η θεσμική δυνατότητα στο στράτευμα, να καταλύει την Συνταγματική τάξη όποτε θέλει. Λέω, ότι ο στρατός, οφείλει να αρθρώνει πολιτικό λόγο, όταν η ασφάλεια της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο από εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό, όπως αυτό ορίζεται από το Σύνταγμα.

Εδώ, είχαμε κατάλυση του Ελληνικού Συντάγματος νοούμενη ως κατάλυση της Εθνικής νομοθετικής και εκτελεστικής ανεξαρτησίας της χώρας από τους δανειστές και ο στρατός, όχι μόνο δεν τόλμησε να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία, όπως έχει ορκιστεί να κάνει, αλλά η πολιτική του αδυναμία να εκφραστεί στο δημόσιο βίο, οδήγησε τη χώρα στην υποβάθμιση των αμυντικών της ικανοτήτων, με αποτέλεσμα, σήμερα η Τουρκία, όχι μόνο να διεκδικεί σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά να μας ξεφτιλίζει λεκτικά, όπως δεν μας έχει ξεφτιλίσει ποτέ, άλλο Έθνος!

Αυτό, είναι αποτέλεσμα των μνημονίων και της πολιτικής αδυναμίας και δειλίας της ηγεσίας του στρατεύματος, να απαιτήσει εδώ και μία δεκαετία, την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων. Ο στρατός, απέτυχε και πρόδωσε των Ελληνικό λαό, διότι απεμπόλησε το Συνταγματικό του δικαίωμα, να αρθρώνει πολιτικό λόγο και να λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας της Δημοκρατίας, όταν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής και οικονομικής πολιορκίας, από τους δανειστές και τους εγχώριους πράκτορές της.

Η βόμβα που μας ανατίναξε, ως χώρα, μπήκε το βράδυ της 31^ης Ιανουαρίου του 1996, όταν ο Ναύαρχος Λυμπέρης, δεν άρθρωσε, πριν αλλά και μετά, αντίθετο πολιτικό λόγο στις αποφάσεις του Κώστα Σημίτη. Εκείνη την νύχτα, όπως πολύ σοφά έχει διατυπώσει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, Γιώργος Κοντογιώργης, ξεκίνησε η Ιμιοποίημη όλης της χώρας. Η Κυβέρνηση Σημίτη, αυτού του άθλιου φερέφωνου της Γερμανικής Καγκελαρίας, αυτού του γνήσιου μισέλληνα που αλωνίζει ακόμα την πολιτική ζωή της χώρας, ως αυθεντικό πολιτικό ερπετό που είναι, αφαίρεσε από την Ελλάδα, το μεγαλύτερο γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό της όπλο, που ήταν η δραχμή, με χαλκευμένα οικονομικά στοιχεία, εις γνώση των Γερμανών.

Η Γερμανία, μπροστά στην εξάλειψη της δραχμής, νόμισμα σύμβολο, από τα Βαλκάνια ως την κεντρική Ασία, θα μας έβαζε στην Ευρωζώνη, ακόμα και εάν είχαμε πραγματικό έλλειμα 15%. Το Ευρώ, στη γεωπολιτική πορεία για ένωση με το Κινεζικό Γουάν, έχει μόνο έναν πολιτισμικό αντίπαλο απέναντί του, την Ελληνική Δραχμή και την οικονομική διείσδυση των Ελλήνων επιχειρηματιών στα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και τον Καύκασο.

Το Ευρώ, μας οδήγησε, όπως όλες τις χώρες – οικονομικούς αντιπάλους της Γερμανίας, σε μία μη ανταγωνιστική οικονομία, σε διάβρωση των θεσμών, μέσω άφθονων κονδυλίων και μαύρου χρήματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τελικά στην καταστροφή μέσω των μνημονίων. Έρχεται σύντομα η ώρα του εδαφικού ακρωτηριασμού, στη χειρότερη περίπτωση και της παραχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας στον Ερντογάν, στην καλύτερη.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η de facto αφαίρεση της πολιτικής γνώμης του στρατεύματος, επί ευρύτερων πολιτικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών, ζημίωσε τη χώρα σε πολλές περιπτώσεις και μάλιστα, ανεπανόρθωτα. Εάν υπάρχουν ακόμα, υγιείς πολιτικές προσωπικότητες από όλα τα κόμματα, μέσα στη Γερμανική πολιτική γλαστροκρατία που βιώνουμε, ας θέσουν το μεγαλύτερο πολιτικό και θεσμικό πρόβλημα του τόπου, στο δημόσιο διάλογο και στοχασμό.

Χώρα, της οποίας το στράτευμα, δεν μετέχει των στρατηγικών πολιτικών αποφάσεων, είναι καταδικασμένη να χαθεί. Δημοκρατία, όπου ο ένστολος βραχίονας της κοινωνίας, δεν μετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι, δεν είναι Δημοκρατία, ούτε καν μία νομιμοποιημένη – τυπικά – Δημοκρατική Δεσποτεία, αλλά μία πολιτική γλαστροκρατία, μία θεσμική μαϊντανοκρατία, που δεν αρμόζει σε κανέναν λαό, πόσο δε μάλλον, στον Ελληνικό!