Οι δύσκολοι δρόμοι, χτίζουν τους δυνατούς χαρακτήρες

Γράφει ο Τριστάνος

Στη ζωή υπάρχουν οι εύκολοι δρόμοι και οι δύσκολοι δρόμοι.

Κάθε πορεία αποφέρει και τις αντίστοιχες απολαβές βέβαια και έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του καθενός.

Είναι εύκολο να υπόσχεσαι και να δημιουργείς όνειρα, για να πετύχεις το σκοπό σου!

Το δύσκολο είναι να πραγματοποιείς ότι υπόσχεσαι και να κάνεις τα λόγια σου πράξη.

Να μπορείς να κάνεις τον άλλον να χαμογελάει εξαιτίας σου.

Να παλέψεις γι’ αυτόν και να μην τον πουλήσεις ποτέ φτηνά και στην πρώτη δυσκολία.

Να μην τον παρατήσεις και να του κρατάς σφιχτά το χέρι.

Ειδάλλως μην του λες τίποτα. Άστον στην ησυχία του.

Είναι εύκολο να εκφοβίζεις, να προσβάλεις και να χτυπάς τους αδυνάτους, λόγω σωματικής υπεροχής!

Το δύσκολο είναι να τους υπερασπιστείς και να πάρεις το μέρος τους, απέναντι σε όποιον τους χλευάζει και τους απειλεί, δίχως οικονομικά οφέλη, παρά μόνο για ψυχική και ηθική ικανοποίηση.

Είναι εύκολο να κρίνεις, χωρίς να έχεις μπει “στα παπούτσια του άλλου”! Να τον κατηγορείς και να τον υποθάλπεις.

Το δύσκολο είναι να σκύψεις στο πρόβλημα του και να μπεις στη θέση του, για να τον καταλάβεις και να τον βοηθήσεις.

Είναι εύκολο να μιλάς από την ασφάλεια του καναπέ.

Να φωνάζεις για τους φτωχούς και τους αναξιοπαθούντες.

Πύρινος να είναι ο λόγος σου, ενάντια στην αδικία και στην ανέχεια.

Το δύσκολο είναι να προσφέρεις ό, τι μπορείς, χωρίς απαραίτητα να περιμένεις αντάλλαγμα.

Να μοιραστείς λίγη από την ευημερία σου.

Να χαρίσεις χρόνο και αγαθά, σε ανθρώπους που ακόμη και τα βασικά, είναι καθημερινή αγωνία εάν θα υπάρχουν στο σπιτικό τους.

Είναι εύκολο να χρεώνεις ευθύνες και τις δυσάρεστες καταστάσεις στους άλλους, βγάζοντας την ουρά σου απ’ έξω, διατυμπανίζοντας το αλάθητο και το πόσο σωστός είσαι.

Το δύσκολο είναι να ζητάς συγγνώμη και να παραδέχεσαι τα λάθη που διέπραξες.

Να αναγνωρίζεις την κάθε αδικία και να προσπαθείς να την διορθώσεις, ακόμη και τσαλακώνοντας τον εαυτό σου για εξιλέωση.

Και τέλος είναι εύκολο να αφήνεσαι στην μοίρα σου και να πέφτεις στα πατώματα μετά από κάθε αποτυχημένη αγάπη, μετά από κάθε ναυάγιο εργασίας, μετά από κάθε πισώπλατη μαχαίρια που δέχτηκες. Να παραιτείσαι και να βρίζεις τη μοίρα, το Θεό, την τύχη σου και το σύμπαν όλο.

Το δύσκολο είναι να πατάς γερά στα πόδια σου, να ορθώνεις το ανάστημα σου και να χαμογελάς.

Και όλοι αυτοί που σε έχουν για ξεγραμμένο, να σε δουν δυνατότερο από ποτέ.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ έμαθες να περπατάς τους δύσκολους δρόμους.

Έμαθες να αγωνίζεσαι για αυτούς που αγαπάς.

Έμαθες να στηρίζεις όσους έχουν ανάγκη.

Έμαθες να μην τα παρατάς ποτέ σου και κάθε φορά που πέφτεις, να σηκώνεσαι δυνατότερος!

Διότι οι δύσκολοι δρόμοι, μπορεί να έχουν αγκάθια και πέτρες, που θα σου γδάρουν τα πόδια και θα σε γεμίσουν σημάδια, όμως χτίζουν ατσάλινους χαρακτήρες και καθαρές ψυχές και δεν πλάθουν αμμουδερές καρικατούρες, που σε κάθε φουσκοθαλασσιά θα χαθούν στα κύματα.