Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Τι άνοστο και τι κουτό ρήμα το ”θα ήθελα”.
Ενώ το θέλω χτυπάει γροθιά, βγάζει δύναμη.
Είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζω ένα ”θα ήθελα”.
Αξίζω ένα θέλω χτυπημένο μέχρι το κόκαλο, εκεί όπου ξεκινάει αιμορραγία στις λέξεις που χαράζονται.
Δεν ξέρω αλλά τις χλιαρές λέξεις τις απεχθάνομαι, δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα μου.
Θέλω ο άλλος να λέει σε θέλω και να ταράζεται όλη του η ύπαρξη.
Θέλω να λέει σε θέλω και να μην υπάρχει τίποτα άλλο απ’ αυτό το ρήμα.
Θέλω να μπορώ να βλέπω στα μάτια του τον πόθο.
Γιατί τα μάτια δεν μας διαψεύδουν ποτέ.
Βαριέμαι με τα απρόσωπα μηνύματα, με τις χλιαρές λέξεις.
Τι φαντάστηκες, ότι θα αρκεστώ με τ’ αποφάγια;
Προτιμώ να είμαι μόνη μου, παρά με μισό ενδιαφέρον, με μισή καρδιά, με μισό ”σε θέλω”.
Τα προτιμώ ατόφια, ολόκληρα.
Να μουδιάζει το μυαλό απ’ το θέλω.
Θέλω να τολμάω να ελπίζω σε ότι καλύτερο μου δοθεί.
Θέλω να τολμάω να ελπίζω σ’ αυτό που μου αξίζει.
Θέλω να τολμάω να ζω.
Γιατί όταν εσύ πήγαινες, εγώ είχα ήδη γυρίσει, είχα στρώσει τραπέζι και έτρωγα.
Γι’ αυτό και καταλαβαίνω πολλά.
Καταλαβαίνω πότε με θέλει ο άλλος και πότε όχι.
Κι εσύ δεν με θέλεις ή ίσως δεν με θέλεις με τον τρόπο που θέλω εγώ.
Εγώ έχω μια αγάπη σαν αλάνα και θέλω να βάλω μέσα έναν άνθρωπο που θα με θέλει πραγματικά.
Όχι στα μισά, στα ρηχά, στα αδειανά συναισθήματα.
Αυτά να τα δώσετε αλλού, εκεί που τα ζητάνε και τα θέλουν.
Εμείς εδώ θέλουμε γεμάτα συναισθήματα, συναισθήματα που χτυπάνε κατευθείαν καρδιά.
Είμαστε οι άνθρωποι του όλα ή τίποτα.
Γι’ αυτό λοιπόν αυτό το μισό σου να το κρατήσεις για εσένα.
Δεν δέχομαι μισά, φαγωμένα ή και στην τελική σαπισμένα.
Ο άνθρωπος του όλα ή τίποτα προτιμάει το τίποτα από το τιποτένιο κάτι!