Ο διπλανός μου στο θρανίο και άλλα φαιδρά και ευτράπελα !

Τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μας… τα πιο ανέμελα… τα πιο τρυφερά… τα πιο παιχνιδιάρικα… τα πιο αγνά…

“Μα κύριε, δεν έκανα τίποτα”, απαντούσα…

“Επειδή όλο και κάτι θα κάνεις, πειραχτήρι, έξω… πριν αρχίσει το μάθημα”!

Υ.Γ.2. Δεκαετίες μετά, πριν λίγους μήνες, ένας απ’αυτούς τους καθηγητές μου, με πήρε στο τηλέφωνο… 
“Ήσουν το πιο γλυκό πειραχτήρι, που είχα ποτέ μαθήτρια”… μου είπε…

Υ.Γ.3. Πάνε τα καλλίτερά μας χρόνια… 
κάποιος μας τα κλέβει βιαστικά… 
χρόνια που περνούν… 
που δεν θα ξαναρθούν… 
μ’αγιόκλημα και γιασεμιά…

   Δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με ποιόν θα κάτσω! Εξάλλου τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό δεν είχαμε το δικαίωμα επιλογής με ποιόν θα κάτσουμε αλλά οι δάσκαλοί μας. 

 Μάλιστα θυμάμαι στην Τρίτη δημοτικού καθόμασταν και τρεις τρεις στο θρανίο. Σε άλλες πάλι τάξεις μας έβαζαν αγόρια κορίτσι (και καλά για να μην μιλάμε). Από το γυμνάσιο και μετά θυμάμαι το κλασικό “Σου κράτησα θέση δίπλα μου”

 Όπως και να έχει πάντως μονίμως στο δημοτικό δανειζόμουν μολύβι και σβήστρα από τις/τους διπλανές/νους μου . Για την δε αντιγραφή, το γραπτό μου ήταν πάντα “ανοιχτό”προς όλους
 

Στο Γυμνάσιο είχα σταθερή διπλανή και στις 3 τάξεις με την οποία ήμασταν μαζί από το δημοτικό. 

Στο λύκειο ήμουν κάθε ώρα και σε άλλο θρανίο με άλλον διπλό

  Εννοείται ότι θυμάμαι όλες τις διπλανές μου καθώς και τους δύο και μοναδικούς διπλανούς μου…Πρώτη με μέσα Τετάρτης Δημοτικού η Βεατρίκη… Ο δάσκαλος είχε τη φαεινή ιδέα να μας χωρίσει διότι -λέει- μιλούσαμε πολύ!
 

Ευφάνταστο και πρωτότυπο το εγχείρημά του (τις μαθαίνουν στη σχολή αυτές τις αηδίες ή το έκανε ένας και το αντιγράψανε???)

 Το πλήρωσε με ίδιο νόμισμα, καθώς τότε έμαθα πόσο υπέροχα διασκεδαστικό, διδακτικό και χρήσιμο είναι να έχεις φίλο -κολλητό- αγόρι. Με τον Χρήστο γίναμε φίλοι αδελφικοί που μέχρι και σήμερα γελάμε πολύ με τις σχολικές μας αναμνήσεις…
 

Όσο για το θέμα του μπίρι-μπίρι που στάθηκε και αφορμή του χωρισμού με τη Βεατρίκη, ένα θα σας πω… Ο Χρήστος είναι σήμερα δικηγόρος… Ο νοών νοείτω!
 

Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού υπήρξα περιζήτητη ως παρέα, …εξαιτίας της διπλανής και φίλης μου, με το όνομα Ναταλία, η οποία ήταν με διαφορά ό,τι ομορφότερο είχε να επιδείξει η περιοχή μου.  Πολύ λυπηρό για ‘μένα, με παρηγορούσε όμως η αληθινή της φιλία!Η ομορφιά της είχε γίνει διάσημη μέχρι και στα άλλα Δημοτικά, από όπου κατέφθαναν παρέες αγοριών για να την θαυμάσουν…

Θετικό στοιχείο -όπως έχει τονίσει ο θυμόσοφος λαός μας “κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα”- ήμουν ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ καλεσμένη σε όποιο party γινότανε!!! 

Το Γυμνάσιο και οι δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου, πέρασαν όχι απλά με την ίδια διπλανή, αλλά με την ίδια 6άδα! 2 μπροστά, 2 πίσω και οι 2 στη μέση. Τρελό γέλιο, τρελές αντιγραφές σε διαγωνίσματα, τρελό κουτσομπολιό… Καλοί μαθητές στην πλειοψηφία μας, απουσιολόγοι από τους “καλούς” (“…ααα, λείπει ο τάδε? Δεν το πρόσεξα κύριε καθηγητά!”)περάσαμε μαγευτικά χρόνια.
 

Τρίτη Λυκείου, αλλαγή σχολείου (!!!) λόγω μετακόμισης… Γνωρίζω τη μοναξιά της δέσμης (3 και ο κούκος ήμασταν) και την χαρά του κορμού με τον δεύτερο διπλανό μου, τον Πάνο (καλή του ώρα όπου βρίσκεται για το ατελείωτο γέλιο που κάναμε). Ένα εξαιρετικό παιδί, χωρίς ιδιαίτερη …έφεση στα γράμματα! 

 Εγώ τον έσωζα στα διαγωνίσματα είτε υπαγορεύοντας, είτε βάζοντας τα μαλλιά μου για κάλυψη (κάτι σαν τη Μαρίζα Κωχ στα 40 κιλά) ώστε να αντιγράψει.

Αυτός με μάθαινε για το Γαλλικό μπιλιάρδο, τη διαφορά με το Αμερικάνικο, τις …τρίσποντες και το φάλτσο, καθώς αντί για σχολική τσάντα, κρατούσε πάντα το βαλιτσάκι με τη στέκα του!!!
Τί ωραία χρόνια…

Όταν ήρθε η ώρα να πάμε γυμνάσιο έπαιξε λίγο πικρά. Οι συμμαθητές από το δημοτικό χωριστήκαμε σε 2 γυμνάσια-λύκεια της περιοχής όποτε το γυμνάσιο είχε αρκετές καινούργιες φάτσες αλλά ευτυχώς και πολλές γνώριμες από το δημοτικό. 

 Η διαδικασία της επιλογής διπλανού είχε στρατηγικές, παιχνίδια επιρροής, διπλωματία και άλλες σκοτεινές τέχνες για να μην καταλήξεις με κανένα μαμούχαλο για την υπόλοιπη χρονιά. Υπήρχαν φάσεις που σου ζήταγαν 2 άτομα να κάτσεις μαζί τους και έπρεπε να διαλέξεις χωρίς να στραβώσει ο άλλος. 

Τρίτη λυκείου στις δέσμες τα τμήματα είχαν γίνει άνω κάτω και τα πράγματα προδιαγράφονταν όχι και τόσο συναρπαστικά. Μου είχε ζητήσει μια κοπέλα να κάτσουμε μαζί η όποια καλή και αγία αλλά κομμάτι ξενέρωτη σε θέματα χαβαλέ. Ξαφνικά με μια ανακατάταξη τμηματική έσκασε ένας κολλητός που εννοούνταν ότι ήθελα να κάτσω μαζί του. 

Πάνω που είχα αισθανθεί λίγο άσχημα που θα άδειαζα την άλλη προσφέρθηκε κάποιος να κάτσει μαζί της και ήρθε πιο καλά το πράμα. Τι έγινε εκείνη την χρονιά δεν περιγράφεται. Πανικός στα σχολεία… μιλάμε για τρελό team εγώ ο διπλανός μου και οι 4 μπροστινές κοπέλες. Τα προληπτικά χτυπήματα των Αμερικανών τα ξέρετε?

 Αυτό έκαναν οι καθηγητές. Με το που έμπαιναν μας πέταγαν έξω χαχαχαχαχαχα. Εννοείται ότι δεν δίναμε πανηλίθιες εξετάσεις.

Α, οι διπλανοί……
 
Στο Δημοτικό πρώτη διπλανή μου η Μαρία. Έχω προσπαθήσει να τη βρω μέσω facebook και μέσω του παλιού ιδιοκτήτη του σχολείου που ήταν θείος μου (ιδιωτικό και δεν πλέρωνα μία…. ) αλλά δεν κατάφερα τίποτε. Καλή της ώρα όπου και να είναι, καθόμασταν 3 χρόνια μαζί, για να μη μιλάω όπως είχε πει η δασκάλα. Στη τρίτη δημοτικού αναγκάστηκε να μας χωρίσει γιατί μας έπιασε να ρίχνουμε ρουφηχτά φιλιά……. 

 Τα ίχνη της χάθηκαν όταν πέρασα στο Λύκειο, μια και ο καλός μου θείος είχε μόνο Δημοτικό και όχι Γυμνάσιο. 

 Εκεί άρχισα αν μισώ το σχολείο και να μην έχω πολλά – πολλά με κανένα, καθόμουν όπως έλαχε, συνήθως με τους αλητάμπουρες της τάξης μια και προτιμούσα την απομόνωση των τελευταίων θρανίων. 

 Περνάμε στο Λύκειο που κάθισα με ένα παιδί που έμελλε να μου σημαδέψει τη ζωή, για μια ζωή. Ο Κώστας, ένα εκπληκτικό άτομο με τρέλα για το ZX-Spectrum, εγώ είχα υπολογιστή, αυτός όχι και θυμάμαι είχα τσοντάρει το μισό ποσό στα γενέθλιά του σαν δώρο να τον αποκτήσει. Είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. 

Στην Τρίτη Λυκείου ήμουν ήδη μαζί με την αδερφή του την Ειρήνη που είχε τρέλα για το ZX, όπως και ο αδερφός της, θυμάμαι είχα φρικάρει όταν του μίλησα για το πόσο αγαπώ την αδερφή του, μάλιστα αντί να θυμώσει μας διευκόλυνε και μας κάλυπτε και στους δικούς μου και στους δικούς του. Πόσες φορές δεν είχε τριγυρίσει στο Χολαργό μόνος του για να είμαι πριβέ με τη κοπέλα μου δε λέγεται…… 

 Ο Κώστας είχε μείνει κολλητός μέχρι τα χρόνια της Παντείου, με την αδερφή του ήμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε γάμο, τους έχασα την ίδια μέρα όταν ένας μεθυσμένος οδηγός τους σκότωσε περνώντας στο αντίθετο ρεύμα κάπου κοντά στο Διακοφτό, στην Εθνική Αθηνών – Πατρών ένα καλοκαίρι καθώς πήγαιναν στο εξοχικό των δικών τους. Δυστυχώς εκείνη την ημέρα δεν πέθαναν μόνο αυτοί, μαζί τους και άλλες αγέννητες ψυχές και εγώ μαζί…..

Στην 4η τάξη έρχεται ένα καινούριο παιδί με το οποίο γίναμε γρήγορα κολλητοί, αλλά όσο και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο. 

Μια μέρα ο διπλανός του αρρώστησε και δεν ήρθε στο σχολείο, και έτσι βρήκα ευκαιρία να “μετακομίσω”εκεί. Πίσω του καθόταν ο νταής της τάξης μόνος του, ο οποίος ήταν και αρκετά χοντρός. 

Όλη την ώρα του μαθήματος μαζί με τα πειράγματα του έπρεπε να υπομένω και τις φυσικές μυρωδιές του (νομίζω καταλάβατε για ποιες λέω…) Αναγκάστηκα μια ολόκληρη μέρα να περάσω αυτό το μαρτύριο για να πείσω τον δάσκαλο.
 

Τελικά τα μαρτύρια που τράβηξα έπιασαν τόπο, γιατί την άλλη μέρα ο δάσκαλος είπε στον φίλο μου να έρθει στο δικό μου θρανίο!!

Δευτέρα Γυμνασίου κι εγώ καλό κορίτσι – καλή μαθήτρια – πρώτο θρανίο.
 

Μια καθηγήτρια από αυτές τις στριμμένες έρχεται με ύφος και με χωρίζει από τη διπλανή μου για να μου φέρει δίπλα τον Παναγιώτη – κακό μαθητή – φασαριόζο – γαλαρία.Αποστολή: η συμμόρφωσή του.
 

Εγώ στενοχωρήθηκα, αυτός έγινε έξαλλος.Επί έναν ολόκληρο μήνα αρνιόταν πεισματικά να μου μιλήσει. Στο “φυτό”; Ο Χριστός κι η Παναγία Καθόταν με την πλάτη στραμμένη και ζωγράφιζε σ’όλα τα χαρτιά του το έμβλημα των “guns n’ roses”. 

 Μια μέρα γυρνάει στο άσχετο και μου κάνει “ε! ε! να σου πω”. Γεμάτη απορία εγώ “τι;”Κι ακολουθεί η φοβερή στιχομυθία:-Ξέρεις τι είναι πίπα;-Παναγιώτη! Καπνίζεις;

 Από τότε γίναμε καλοί φίλοι, αντέγραφε σ’όλα τα διαγωνίσματα, μου έμαθε για τη ροκ μουσική και μου έλυσε (στο θεωρητικό βέβαια, μην σας μπαίνουν ιδέες) και κάποιες βασικές απορίες γιατί “ντάξει μωρέ! Καλό κορίτσι είσαι. Να ξέρεις τι σου γίνεται γιατί κυκλοφορούνε και πολλοί μ…κες εκεί έξω”

Πρώτη δημοτικού, κάθισα στο τελευταίο θρανίο με ένα κοριτσάκι που έμελλε να γίνει και η κολλητή μου. Δεν χωρίσαμε σε οοοοολο το δημοτικό. Είχαμε το ίδιο στυλ ρούχων και μαλλιών και μοιάζαμε σαν αδελφές.
 

Στην τάξη όμως ήμασταν 7 αγόρια και 7 κορίτσια, και 1 αγόρι και ένα κορίτσι περίσσευαν.Οι υπόλοιποι είχαμε καταλήξει σε ζευγάρια, και το κορίτσι που περίσσευε δεν ήθελε να καθίσει με το αγόρι (που επίσης περίσσευε), Ετσι η δασκάλα κανόνισε, κάθε εβδομάδα να αλλάζουμε θέση, και κάθε κορίτσι με την σειρά να κάθεται στο θρανίο του αγοριού.(μ’αρέσει που επειδή ήταν χαμηλών τόνων, και τον κορόιδευαν τα υπόλοιπα αγόρια, τελικά ήταν ο μονός που κάθισε σε όλα τα σχολικά χρονιά με όλα τα κορίτσια )
 

Η διαχωριστική γραμμή, κλασσικά στο κέντρο του θρανίου, όταν μαλώναμε και όταν απλωνόμασταν υπερβολικά.
 

Μεγάλο θέμα είχαμε και με τις κασετίνες, που τις απλώναμε και αυτές ανοιχτές πάνω -πάνω στο θρανίο, γιατί δεν μας έφτανε μόνο : 1 μολυβί, 1 μπλε στύλο, 1 κόκκινο στύλο, 1 γομολάστιχα 1 ξύστρα (κατά προτίμηση σιδερένια, η πιο “καλή”ήταν) και 1 χάρακας.θέλαμε να έχουμε και δεύτερο μολύβι (συνήθης εκείνο με τις μύτες) και δεύτερη γόμα, και πράσινο στυλό και τα χρώματα. Οπότε είχαμε την κασετίνα ανοιχτή που τα είχε οοοοοολα αυτά
 

Στο γυμνάσιο τα πράγματα άλλαξαν, η διπλανή άλλαζε σχεδόν κάθε χρόνο. Συνήθως ήταν απλά η διπλανή και δεν καναμε παρέα στα διαλειμματα. Άλλοτε ήμουν εγώ η καλύτερη μαθήτρια, άλλοτε εκείνη. Διαχωριστικές γραμμές δεν υπήρχαν, στα θρανία ήμουν στην μέση προς το τέλος (ένα ψιλό πρόβλημα μυωπίας με εμπόδιζε να είμαι τέρμα πίσω), και από στυλό και μολύβια.. 1 μπλε στυλό μόνο, και άλλο 1 στην τσάντα σε περίπτωση που έχανα το πρώτο.Διορθωτικό επίσης δεν είχα ποτέ.

 Να σημειώσω πως καλή παρέα έκανα με τους μπροστινούς του θρανίου μου και με τους πίσω.Ήμασταν μια καλή παρεούλα (ή ένα καλό πηγαδάκι). Οι μπροστινοί ήταν συνήθως κορίτσια και οι πίσω συνήθως αγόρια.

 Ένα φεγγάρι ήθελα να μακρύνω τα μαλλιά μου (τα είχα κόψει κοντά) και ο πίσω μου για να με “βοηθήσει”όπως έλεγε, μου τα τράβαγε κάθε τρεις και λίγο, όταν ήθελε να με ρωτήσει : τι ώρα είναι, αν έχω δεύτερο στυλό, αν ξέρω τίποτα από μάθημα, ή αν ήθελε να μόνο να μου κάνει πλακάΗ μπροστινή με κάλυψε κάνα δυο φορές όταν πήγε να με πάρει ο ύπνος από την νύστα, λέγω που είχα ξενυχτίσει το προηγούμενο βράδυ.

Φέτος , ολοκλήρωσα κι εγώ τη φοίτησή μου στο σχολείο…Οι αναμνήσεις πολλές και διαφορετικές. Όμως στον τομέα διπλανοί…χμ…Για καλή μου τύχη τα τελευταία 6-7 χρόνια (από την 6η έως τώρα) πάντα υπήρχε δίπλα μου ο καλύτερός μου φίλος , εκτός από όταν μας χώριζαν…αλλά ας το πάρω από την αρχή. Από την πρώτη δημοτικού και τη δευτέρα δε θυμάμαι και πολλά πράγματα , είναι η αλήθεια. 

Καθόμασταν σε σχηματισμό…Π και ίσως δεν είχε και μεγάλη σημασία σε ποιον ακριβώς καθόμουν. Κάποια στιγμή στη δευτέρα κάθισα δίπλα σε ένα περίεργο παιδί που δεν τον κάνανε και πολλοί παρέα και είχε ένα περίεργο σουλούπι και πρέπει να ήταν και λίγο ενοχλητικός , προσπάθησα να τον συμπαθήσω αλλά δεν έχω και την καλύτερη εντύπωση απ’αυτόν. Τέλος πάντων , στην τρίτη απέκτησα κάποιους παραπάνω πιο κοντινούς φίλους, ένα αγοροκόριτσο και κάποιους άλλους. 

Όντας όμως σε ιδιωτικό σχολείο οι φίλοι αυτοί στην επόμενη τάξη έφυγαν και σύντομα βρέθηκα να κάθομαι με μία άλλη κοπέλα , συμπαθητική κατά τ’άλλα αλλά μου φερε μια φορά ένα χοντρό βιβλίο αγγλικών στο κεφάλι και μου κάνε καρούμπαλο…χαχαχα ωραίες εποχές , δεν είχα πολλούς φίλους κολλητούς μέχρι τότε είναι η αλήθεια οπότε ήμουν λίγο χύμα στο κύμα ως μικρό παιδάκι , βέβαια προτιμούσα να κάθομαι με αγόρια κι εγώ παρά με κορίτσια (κλασσικός αγώνας boys vs girls  στα παιδικά μας χρόνια). 

Από την 6η και μετά καθόμουν πάντα με τον κολλητό μου φίλο (που είναι ακόμα ο…καλύτερος μου φίλος) εκτός από όταν μιλάγαμε πολύ. Τότε θα μας άλλαζαν (και συνέβαινε πάντα αυτό μέχρι το λύκειο βέβαια χαχαχα) και θα με βάζανε συνήθως με κάποιο κορίτσι ή κάποτε με κάποιον πολύ ενοχλητικό διπλανό που δεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. 

Τώρα που τα βλέπω όλα μακροπρόθεσμα , δεν είχε καμία σημασία με ποιον καθόμουν , έχω φίλους που κάθισα ελάχιστα ή καθόλου μαζί τους, τότε βέβαια το να μοιράζεσαι το χώρο με κάποιον είχε μεγάλο νόημα.

Σε μένα το θέμα του διπλανού ήταν από τα λίγα πράγματα στα οποία στάθηκα τυχερή. Σχεδόν σε όλο το Δημοτικό καθόμουν με την ίδια κοπέλα, που ήταν και φίλη μου, αφού οι δάσκαλοι μας άφηναν να καθόμαστε με όποιον θέλουμε, σε αντίθεση με αυτά που διάβασα από άλλους. 

Επενέβαιναν βέβαια όταν έβλεπαν παιδιά να κάνουν φασαρία και τότε μόνο τους έλεγαν που θα κάτσουν. 

Έτυχε μία περίοδο μόνο, για να συμμορφώσουν τους φασαριόζους να τους βάλουν να κάτσουν με ήσυχα παιδιά, κι έτσι μας χώρισαν με τη διπλανή μου και μου έφεραν αγόρια δίπλα. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, κι ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. 

Επίσης σιχαινόμουν αυτό που έκαναν κάποιοι δάσκαλοι για να πηγαινοέρχονται ελεύθερα στην τάξη, το να μας βάζουν τα θρανία σε σχήμα πι. 

Τότε εκτός από τον διπλανό σου είχες κι άλλον από την άλλη μεριά και δεν το άντεχα αυτό γιατί μου τύχαιναν στριμμένα παιδιά που δεν τα άντεχα. 

Μετά το Δημοτικό, στάθηκα πάλι τυχερή, γιατί μπορεί να μην ήμουν με τη διπλανή που είχα συνηθίσει, αλλά έκατσα με μία άλλη κοπέλα με την οποία γίναμε πάλι και φίλες και ταιριάζαμε πολύ. Λόγω επωνύμου ήμασταν στην ίδια τάξη σε Γυμνάσιο και Λύκειο και καθόμασταν πάντα μαζί οπότε πάλι ήμουν μία χαρά.

Της είχα κάνει ζημιά πολλές φορές, γιατί πάντα σχολίαζα διάφορα ή μιμούμουν όλους τους καθηγητές και εκείνη έκλαιγε από τα γέλια. 

Μία φορά την έβαλε ένας καθηγητής να διαβάσει ενώ ήταν σε φάση που γελούσε με κάτι που της είχα πει και δεν άντεξε, ξέσπασε σε γέλια την ώρα της ανάγνωσης και είπε: “Συγνώμη, νευρικό γέλιο”, ενώ ο καθηγητής κοιτούσε με απορία. 

Όταν τύχαινε να λείπει, όλα τα αλάνια και οι αδύναμοι μαθητές της τάξης έσπευδαν να κάτσουν δίπλα μου για να αντιγράφουν, αλλά δεν είχα πρόβλημα, το διασκέδαζα και τους άφηνα ελεύθερους.