Ο κορυφαίος Ιστορικός και συγγραφέας Δημήτρης Μιχαλόπουλος, αποκαλύπτεται, αποκαλύπτει συγκλονιστικά στοιχεία και... προτείνει ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ για τις Εκλογές...

Ο κορυφαίος Ιστορικός και συγγραφέας Δημήτρης Μιχαλόπουλος, αποκαλύπτεται, αποκαλύπτει συγκλονιστικά στοιχεία και... προτείνει ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ για τις Εκλογές...

29 Οκτωβρίου, 2022 70 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:3,829
Μοίρασέ το

 

Δημήτρης Μιχαλόπουλος: “Σε ένα Κράτος τελείως εχθρικό προς εμάς, το οποίο συστηματικώς αποδύεται στην προσπάθεια να “γλυκάνει” τη σταδιακή θανάτωσή μας μέσω της “υπενθύμισης του μεγαλείου των Αρχαίων μας Προγόνων” και των υποσχέσεων παροχής επιδομάτων, η μόνη πρόσφορη λύση είναι ό,τι εκκλησιαστικώς καλείται “Αποτείχιση”.

 

Η αλήθεια είναι, πως δεν είναι και τόσο εύκολο να παρουσιάσεις μια πολυσχιδή προσωπικότητα και τον κορυφαίο εν ζωή Ιστορικό και πολυγραφότατο συγγραφέα – όπως τον χαρακτηρίζουν όσοι τον γνωρίζουν.

Γιατί ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, αποτελεί θα έλεγα έναν σύγχρονο μύθο του Πνεύματος που τις τελευταίες δεκαετίες έχει εκλείψει από το πολιτιστικό γίγνεσθαι αυτού του τόπου… 

Αν και κατά το παρελθόν είχα ασχοληθεί με την ξεχωριστή περίπτωσή του λόγω της τρομακτικής αδικίας που έγινε σε βάρος του από την εβραιοκρατούμενη κυβέρνηση και το επίσης εβραιοκρατούμενο υπουργείο Α-Παιδείας, προκειμένου να προωθήσουν ένα “δικό τους παιδί”, με ευχάριστη έκπληξη τον τελευταίο καιρό υποδέχομαι τα σχόλιά του στο ταπεινό ιστολόγιο των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ και προσπαθώ να αφυπνίσω αναρτώντας Ιστορικά θέματα που έχει αναδείξει και στα βιβλία του, τα οποία γίνονται ανάρπαστα…

Παραδίδω τον λόγο στον ίδιον, για να… “αποκαλυφθεί” και να αποκαλύψει μέσα από την αυτοπαρουσίασή του, στοιχεία που νομίζω πως οι περισσότεροι αγνοούμε, αλλά και να παραθέσει την άποψή του για την ΑΠΟΧΗ στις εκλογές.

 

Καλλιόπη Σουφλή

 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

“Ζορμπάς είμαι, ζορμπάδικα μιλώ”, ήτανε γραμμένο σε μια έκδοση του γραμμένου από τον Νίκο Καζαντζάκη Ζορμπά. Έτσι κι εγώ θα αρχίσω εκθέτοντας προσωπικές μου εμπειρίες.

  1. Το 1986 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο “Παρατηρητής” της Θεσσαλονίκης το βιβλίο μου Σχέσεις Ελλάδας και Αλβανίας, 1923-1928. Τότε ήμουνα λέκτορας στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου και δίδασκα Διπλωματική Ιστορία.

Το έργο μου αυτό, “μονογραφία” κατά τον καθιερωμένο από 1982 νεολογισμό, ήτανε απαραίτητο για την εξέλιξή μου στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή.

Είχα κάνει κόπο και έξοδα για να το γράψω, επειδή η συλλογή του αρχειακού υλικού, δεδομένου ότι τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, ήταν πολύ πιο δύσκολη από όσο σήμερα.

Το είχαν δει βέβαια το χειρόγραφο του βιβλίου μου  άλλοι “συνάδελφοι”, το είχαν θαυμάσει και είχε γίνει και μία προδημοσίευση στην Καθημερινή εκείνης της εποχής.

Κεντρικό του κεφάλαιο ήταν εκείνο στο οποίο ανέλυα την ιστορική πλευρά του ζητήματος των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας και εξηγούσα ότι το όλο θέμα είχε κλείσει πριν ακόμη από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο βάσει απόφασης της Κοινωνίας των Εθνών.

Ούτως είχαν τα πράγματα, όταν ξαφνικά, ένα πρωινό, χτύπησε την πόρτα μου ένας αστυνομικός. Του άνοιξα, μπήκε μέσα στο σπίτι και άρχισε να κάνει μία υποτυπώδη έρευνα!

Βρισκόταν εμφανώς σε δύσκολη θέση, ουσιαστικώς ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη και τελικώς μου εξήγησε πως είχε “εντολή” να εντοπίσει τα “αίτια της συγγραφής” του συγκεκριμένου βιβλίου μου.

Τελοσπάντων… κάποια στιγμή έφυγε.

Λίγο αργότερα όμως άνοιξε η κόλαση πάνω από το κεφάλι μου.

Παλιοί φίλοι και γνωστοί, μόλις με έβλεπαν στον δρόμο, άλλαζαν πεζοδρόμιο, το τηλέφωνο  βουβάθηκε τελείως, προκλήθηκαν ζημιές περίεργες στο παρκαρισμένο στον χώρο του Πανεπιστήμιου αυτοκίνητό μου… και -φυσικά!- επίκουρος καθηγητής τότε δεν έγινα.

Αυτό το κατόρθωσα δύο χρόνια αργότερα, το 1988, με μεγάλη προσπάθεια.

          Τι ακριβώς είχε συμβεί;

Ήξερα βέβαια ότι ο Θεόδωρος Κουλουμπής, ύπατος αρμοστής των ελληνικών πανεπιστημίων για λογαριασμό του υπουργείου Εξωτερικών (State Department)  των ΗΠΑ, κυριολεκτικώς “έπνεε μένεα” εναντίον μου, κυρίως επειδή το 1984 είχα αρνηθεί να εγκατασταθώ μόνιμα στην Αμερική. (Για την παρουσία του εν λόγω Κουλουμπή στη λέσχη Bilderberg και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις βλ. https://wikispooks.com/wiki/Theodore_Couloumbis).

Τόση λύσσα όμως;

Τη βασική αιτία την έμαθα μόλις πριν ένα χρόνο (2021), από συνταξιούχο Δημόσιο Υπάλληλο, που είχε υπηρετήσει στην Ήπειρο. Ο τότε υπουργός “μας” των Εξωτερικών και μετέπειτα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ήτανε Τσάμης!

          Για να πω την αλήθεια, κάτι είχα ήδη ψυλλιαστεί και εγώ. Το επώνυμο “Παπούλιας” είναι σύνηθες στην Αρκαδία, από όπου καταγόταν η Μάνα μου. Υπήρχαν μάλιστα και διάφοροι “Παπουλαίοι” μακρινοί συγγενείς μας…

Από πού κι ως πού όμως “Παπούλιας” στην Ήπειρο, όπου τα ελληνικά οικογενειακά επίθετα είναι κατά κανόνα δισύλλαβα. Και γιατί “Κάρολος”;

Με τη λογική του τότε επιφανούς πολιτικού “μας” μπορούσα κι εγώ μια χαρά να έχω “βαφτιστεί” Ροδόλφος, Εθελούλφος, Αλφόνσος, Χλωδοβίκος κ.ο.κ.

          Το τι ακριβώς είχε γίνει μού το εξήγησε ο -γερούλης πια- συνταξιούχος Δημόσιος Υπάλληλος: Κάποιος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, από την Αρκαδία, Παπούλιας βέβαια, επειδή “δεν άντεχε” το παραδοσιακώς συντηρητικό περιβάλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και εκεί υιοθέτησε κάποιο παιδάκι, γόνο οικογένειας Μουσουλμάνων Τσάμηδων.

Έσπευσε να το βαφτίσει μάλιστα και του έδωσε το όνομα “Κάρολος”, διότι ο εν λόγω αξιωματικός Παπούλιας θαύμαζε τον Καρλ Κάουτσκυ, φιλόσοφο και πολιτικό  της Αριστεράς (αυτής με το “ανθρώπινο πρόσωπο” κ.τ.λ.)

Ο νεαρός Κάρολος Παπούλιας λοιπόν ανδρώθηκε μεν, αλλά δεν ξέχασε την καταγωγή του.

Έτσι, αφότου εγκαταστάθηκε στο (ελληνικό) υπουργείο Εξωτερικών, κατέστρωσε το εξής σχέδιο: Να επιτύχει την επιστροφή των Τσάμηδων στην Ελλάδα, από όπου είχαν φύγει επειδή συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα του Άξονα κατά τη διάρκεια της Κατοχής των ετών 1941-1944, πετυχαίνοντας ως “αντάλλαγμα” μια “καλλίτερη μεταχείριση” της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία.

Βέβαια, αυτό το τελευταίο ούτως ή άλλως θα γινόταν λόγω του ήδη πριν από το 1989 “ευρωπαϊκού προσανατολισμού” των Αλβανών. Όπως φαίνεται λοιπόν, το βιβλίο μου, με την εκτενή ιστορική (και διπλωματική) αναφορά στους Τσάμηδες, τού “χάλασε τη σούπα”. Και έτσι, έγιναν όσα σας περιέγραψα.

          Το ηθικόν συμπέρασμα; Προσωπικώς δεν έχω τίποτα με τους Τσάμηδες. Το θέμα με ενδιέφερε από την ιστορική και μόνο πλευρά.

Ο αστυνομικός όμως ο οποίος, εκείνο το πρωινό του 1986, μπήκε στο σπίτι μου με άνωθεν εντολή, “για να κάνει έρευνα”, κανονικά έπρεπε να είχε μπει στο σπίτι του Κάρολου Παπούλια.

Τελοσπάντων… Να τι θα πει Ελλάδα!

 

  1. Μετά από όλα αυτά, εντάχθηκα στην υπό τον Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Ηπείρου Σεβαστιανό κίνηση υπέρ της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου. Ο Σεβαστιανός δεν ήταν μόνο Ορθόδοξος: Ήταν και Χριστιανός. Θυμάμαι κάποιες μέρες του Πάσχα στην Κόνιτσα, οπότε διάφοροι, καθώς προσέρχονταν για να κοινωνήσουν, του απαριθμούσαν τι είχανε προηγουμένως φάει προβάλλοντας το αγωνιώδες ερώτημα “εάν ό,τι είχανε βάλει στο στόμα τους ήταν νηστίσιμο”. Αυτός λοιπόν  κάποια στιγμή αγανάκτησε και, από την Ωραία Πύλη, φώναξε δυνατά: “Δεν με ενδιαφέρει τι φάγατε! Με ενδιαφέρει μόνο το τι έχετε στην καρδιά σας!”

          Μετά από συζητήσεις μου με τον Σεβαστιανό, αυτός αποδέχτηκε την άποψή μου να επιδιώξει η υπό την ηγεσία του κίνηση την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου και όχι την Ένωσή της με την Ελλάδα. (Το σκεπτικό μου βασιζόταν στην επιχειρηματολογία βάσει της οποίας ο Ντε Γκωλ, μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, είχε απορρίψει την ενσωμάτωση γαλλόφωνων περιοχών της Βόρειας Ιταλίας στη Γαλλία.)

Έτσι, με εντολή του Μητροπολίτη, του Δεσπότη μας όπως με στοργή τον αποκαλούσαμε, συνέταξα σχέδιο Καταστατικού Χάρτη της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου,

Και τότε έγιναν τα εξής εκπληκτικά, μοναδικά και ανεπανάληπτα: Η μεν τότε αλβανική κυβέρνηση δεν είπε τίποτα.

Η τότε αλβανική αντιπολίτευση αποδέχτηκε το σχέδιό μου, διότι αυτό “δεν διασπούσε την αλβανική επικράτεια”.

Εκείνοι όμως που κυριολεκτικώς λύσσαξαν ήταν οι Έλληνες πολιτικοί.

Άρχισε διωγμός ιδιαίτερα άγριος και με πίεση των ελληνικών αρχών έγιναν και συλλήψεις, από την αλβανική αστυνομία, βασικών στελεχών του βορειοηπειρωτικού κόμματος “Ομόνοια”.

Το επιχείρημα; Η υπό τον Σεβαστιανό κίνηση “ευνοούσε τη δημιουργία ακροδεξιών συσπειρώσεων”!

 

  1. Κατά τη δεκαετία του 1990 δίδασκα Ιστορία σε Στρατιωτικές Σχολές. Κάποια μέρα, σε κάποια από αυτές, έκανα αναφορά στον Μέγα Αλέξανδρο – εμμένοντας στο εκπολιτιστικό του έργο και σε τίποτα πέρα από αυτό.

Τότε σηκώθηκε ένας μαθητής και φώναξε: “Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σφαγέας των λαών”.

“Πού το είδατε αυτό;” ρώτησα.

“Το γράφει το περιοδικό της Nέας Δημοκρατίας που βγαίνει υπό την εποπτεία της κυρίας Μπακογιάννη!” μου απάντησε.

Εγώ εξοργίστηκα,  αμέσως κατέβηκα από την έδρα, πήγα στο γραφείο του Διευθυντή και ανέφερα το συμβάν.

Αυτός -κάπως περίεργα ήσυχος- με διαβεβαίωσε ότι “το λάμβανε υπόψη”.

Μετά από δυο μέρες, πήγα πάλι στη Σχολή για το μάθημά μου και -μπράβο, το βρήκατε!- μου γνωστοποιήθηκε η απόλυσή μου.

          Στην αρχή έμεινα έκπληκτος και πίστεψα πως οι Αξιωματικοί της Γραμματείας “μου κάνανε πλάκα”.

Τα πρόσωπα όμως γύρω μου γίνονταν ολοένα και πιο βλοσυρά. Και κάποια στιγμή, με πλησίασε ένας Υπαξιωματικός, με τράβηξε παράμερα και μου είπε: “Κύριε Καθηγητά, φύγετε τώρα μόνος σας, γιατί αλλιώς θα σας ξυλοφορτώσουνε κιόλας!”

          Επί έτη πολλά με απασχολούσε η απορία: Εντάξει, ο Διευθυντής της Σχολής “συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις” και με απέλυσε, επειδή υπερασπίστηκα το εκπολιτιστικό έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Γιατί όμως τόσο εναντίον μου μένος από τα στελέχη της Γραμματείας; Τελικώς ανεδύθη η απάντηση: Ο τότε επικεφαλής Αξιωματικός ήταν ιουδαϊκής καταγωγής από τη Θεσσαλία.

 

  1. Τα σχετικά με την εκλογή του Αντώνη Λιάκου είναι γενικώς γνωστά και δεν έχει νόημα να επαναληφθούν εδώ λεπτομερώς.

Το θέμα είναι ότι, προκειμένου να εκλεγεί αυτός και όχι εγώ αναπληρωτής καθηγητής της Ιστορίας της Νεωτέρας Ελλάδος στο ΕΚΠΑ, δεν βρίσκονταν πανεπιστημιακοί, για να σχηματιστεί η προς τούτο αναγκαία τριμελής επιτροπή.

Έτσι ο Α. Λιάκος εκλέχτηκε με επιτροπή διμελή.

Προσέφυγα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, δικαιώθηκα και περίμενα, βάσει των όσων διακήρυσσαν ο Νίκος Αλεβιζάτος και οι λοιποί συνταγματολόγοι κ.λπ. σε στήλες εφημερίδων μεγάλης κυκλοφορίας, ότι, εφόσον το Δημόσιο έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει τις  αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, η εκλογή θα επαναλαμβανόταν, με τριμελή αυτήν τη φορά επιτροπή.

          Αυτό δεν έγινε. Αντιθέτως, ο Α. Λιάκος “προήχθη” κανονικότατα στη βαθμίδα του (πλήρους) καθηγητή.

Επιπλέον, όλοι, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, κεντροδεξιοί κ.τ.λ., άρχισαν να αποφεύγουν και τη συζήτηση του θέματος αλλά προσωπικώς εμένα.

Τελικώς, ένας βουλευτής του ΛΑΟΣ, ο Ηλίας Πολατίδης (δεν ζει πια), τον οποίο ούτε καν είχα προηγουμένως ακούσει, έφερε το θέμα Λιάκου-Μιχαλόπουλου στη Βουλή των Ελλήνων.

Και τότε η Άννα Διαμαντοπούλου (μέχρι τα μπούνια στη Λέσχη Bilderberg, βλ.https://wikispooks.com/wiki/Anna_Diamantopoulou) έδωσε τη μνημειώδη απάντηση:

“Η υπέρ του Δημήτρη Μιχαλόπουλου απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν θα εφαρμοστεί – και σεις κάνετε ό,τι θέλετε!”

  1. To 1996, με προτροπή του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών (Βούρου-Ευταξία), του οποίου ήμουν Διευθυντής, πήγα στη Μόσχα και πήρα μέρος σε συνέδριο αντιπροσώπων Μουσείων ευρωπαϊκών πόλεων. Απροσδόκητα μπορώ να πω, οι σχέσεις μου με τους Ρώσους συναδέλφους έγιναν γρήγορα στενές και εγκάρδιες, με αποτέλεσμα, τον Δεκέμβριο του 1997, να γίνει στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών έκθεση του Μουσείου της Μόσχας. Ήταν η πρώτη ρωσική έκθεση σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης! Από τότε, άρχισαν να γίνονται αλλεπάλληλες εκθέσεις, πότε ρωσικές στην Αθήνα και πότε ελληνικές στη Μόσχα. Τελικώς, το 1999, μού ήλθε τελείως ξαφνικά πρόσκληση να αναλάβω τη διεύθυνση του Μουσείου της Ευρώπης που έμελλε να ιδρυθεί στις Βρυξέλλες. Εγώ (δεν ήθελα πια και πολύ να μείνω στην Ελλάδα) κατ’αρχήν δέχθηκα, αλλά ζήτησα λεπτομέρειες. Και τότε μου γνωστοποιήθηκε ότι Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Μουσείου που πήγαινε να ιδρυθεί θα ήταν κάποιος κ. Ελί Μπαρναβί, πρέσβυς του Ισραήλ στο Παρίσι! Φυσικά αρνήθηκα… και λίγους μήνες αργότερα απολύθηκα από τη θέση μου του Διευθυντή. Στο έγγραφο της απόλυσής μου δηλώθηκε πως “δεν είχα πια την εμπιστοσύνη του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών”. Το γιατί δεν την είχα πια, ενώ την είχα κατά τα προηγούμενα δέκα (10) έτη δεν μου διευκρινίστηκε ποτέ.

          Μετά από όλα αυτά πήρα την απόφαση να μη ασχοληθώ  ποτέ πια με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ασχολούμαι τώρα με διάφορα ζητήματα επιστημονικά και ανακοινώνω τα πορίσματα των ερευνών μου σε συναδέλφους του εξωτερικού καθώς και στους λίγους συμπατριώτες μου που παραμένουν διατεθειμένοι να κουβεντιάζουν μαζί μου.

          Και ταύτα μεν ούτως εχέτω, όπως λέγανε και οι Αρχαίοι μας.

 

Ας έρθουμε όμως τώρα στο θέμα της Αποχής.

 

* * *

Κανόνας άτυπος μα σταθερός που γενικώς τηρούνταν είναι ο εξής:

Εάν το 50% (συν μία και μόνη ψήφο) αυτών που έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν και ΔΕΝ ψηφίζουν, η συγκεκριμένη εκλογή είναι ΆΚΥΡΗ.

 

Θέλετε παράδειγμα; Οι εκλογές του 1946 στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ είχε τότε συστήσει αποχή. Αποχή υπήρξε και μεγάλη, αλλά μέχρι πριν από λίγα χρόνια κανείς δεν ήξερε το μέγεθος της αποχής – ούτε καν ο Meynaud που έχει γράψει το περίφημο βιβλίο Πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης μόνο είχε κάνει έναν αόριστο υπαινιγμό.

Το 2013 όμως, σε απομνημονευτικού χαρακτήρα έργο που εκδόθηκε από το Μουσείο Μπενάκη, αποκαλύφθηκε επιτέλους το μέγεθος της τότε αποχής: 50%!

          Τι τώρα σημαίνει αυτό; Τα εξής:

 

  1. H κυβέρνηση που προήλθε από τις βουλευτικές εκλογές του

1946 ήταν “παράνομη”, δηλαδή άκυρη.

 

  1. Το δημοψήφισμα βάσει του αποτελέσματος του οποίου ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ επέστρεψε στην Ελλάδα ήταν άκυρο. Και αυτό, επειδή είχε προκηρυχθεί και διεξαχθεί από κυβέρνηση άκυρη.

 

          Αυτά τα αγνοούσε ο Ελληνικός Λαός, αλλά τα γνώριζαν οι “ιθύνοντες”. Και ακριβώς η γνώση αυτή υπήρξε ο εσώτερος πυρήνας του “Ανένδοτου Αγώνα” τον οποίο, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, εξαπέλυσε ο Γεώργιος Παπανδρέου.

          Και να το εξηγήσουμε:

          α) Ο Γ. Παπανδρέου γνώριζε ότι η παλινόρθωση της Βασιλείας ήτανε τυπικώς άκυρη.

       

          β) Συνακολοὐθως άρχιζε οιονεί να εκβιάζει το Στέμμα: “Διώξτε τον Καραμανλή, γιατί αλλιώς θα προβώ σε αποκαλύψεις!”

 

          γ) Η ΕΔΑ, προκάλυμμα του ΚΚΕ, η οποία έως τότε μισούσε τον Γ. Παπανδρέου, επειδή τον θεωρούσε ως υπεύθυνο για τα Δεκεμβριανά του 1944, άρχισε αναφανδόν να τον υποστηρίζει και να τον πριμοδοτεί.

 

          δ) Το Στέμμα, δηλαδή η Φρειδερίκη, που ήταν ήδη σε σύγκρουση με τον Καραμανλή, βρήκε αφορμή να τον απειλήσει και τελικώς να τον αναγκάσει να φύγει από τη χώρα μας.

 

          Ιδού, αγαπητοί αναγνώστες των Αττικών Νέων, το βαθύτερο νόημα των τότε εν Ελλάδι πολιτικών εξελίξεων.

Και τώρα μπορούμε τώρα να δούμε και τα δικά μας.

          Όπως με πληροφόρησαν γνωστοί μου δημοσιογράφοι, ο κανόνας βάσει του οποίου το 50% της αποχής προκαλεί ακύρωση του αποτελέσματος των εκλογών δεν ισχύει πια. Πράγματι, η αρχή αυτή καταργήθηκε πρόσφατα, με συνέπεια η αποχή να μη υπολογίζεται καθόλου.

Παρ’όλα αυτά όμως, προσωπικώς παραμένω πεπεισμένος ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, η αποχή είναι για όσους σκέφτονται όπως εμείς η καλλίτερη λύση.

Και αυτό διότι:

Ι. Όπως ορθώς έχει επισημανθεί, μέσα στον ασφυκτικό έλεγχο που μάς έχει επιβληθεί από το Σύστημα, είναι, στην ουσία, τελείως αδύνατο σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα που θα αναδειχθεί “νικητής στις κάλπες” να ακολουθήσει την πορεία που επιθυμούν οι ψηφοφόροι του. Αυτό, βέβαια, ίσχυε και στο παρελθόν, αλλά σε βαθμό πολύ μικρότερο από όσο σήμερα. Και είναι έτσι, διότι η εμφανής τάση των “ιθυνόντων της παγκοσμιοποίησης” σκοπό έχει την εξάλειψη των μεταξύ  των ανθρώπων ιδεολογικών διαφορών, ώστε το σύνολο της ανθρωπότητας να μεταβληθεί σε είδος “άβουλης αγέλης”.

 

          ΙΙ. Ειδικά στη δική μας χώρα, εξαρχής έρμαιο των αποφάσεων απόκρυφων πολιτικών κύκλων της Μεγάλης Βρεταννίας και των ΗΠΑ, ο έλεγχος που από το Σύστημα επιβάλλεται είναι σχεδόν πλήρης ή, μάλλον,  καταθλιπτικώς συμπαγής.

Όπως μου είπε, σε στιγμή ειλικρίνειας, και γνωστός μου δημοσιογράφος, “ο Τύπος παντού λίγο-πολύ ελέγχεται, αλλά στην Ελλάδα ελέγχεται 100%”.

Πέρα από αυτό όμως, σήμερα, με τους υπολογιστές, τα αποτελέσματα που τελικώς ανακοινώνονται μπορεί να μη έχουν καμία σχέση με αυτά που “έβγαλαν οι κάλπες”.

Παλιά γινόταν καταμέτρηση του κάθε εκλογικού τμήματος ξεχωριστά και το αποτέλεσμα της κάθε καταμέτρησης ανακοινωνόταν ραδιοφωνικώς.

Σήμερα απλώς ανακοινώνεται πως “στον νομό τάδε η ΝΔ έβγαλε 55%”. Πώς επαληθεύεται αυτό; Πώς ελέγχεται η ορθότητα αυτών των ανακοινώσεων;

 

          ΙΙΙ. Παρά το ότι το αποτέλεσμα της αποχής τώρα πια δεν προσμετράται, οπωσδήποτε θορυβεί τους ιθύνοντες.

Παράδειγμα η περίπτωση του Τραμπ στις ΗΠΑ. Πολύς κόσμος, σε διάφορες Πολιτείες, δεν ήθελε πια να ασκήσει τα πολιτικά του δικαιώματα.

Έτσι, προωθήθηκε ο Τραμπ ο οποίος, με συνθήματα του τύπου “Να κάνουμε την Αμερική και πάλι μεγάλη”, ξαναέφερε πολύ κόσμο στις κάλπες.

 

          ΙV. Ηθικώς, δεν είναι επιτρεπτό να παραμείνουμε “ενεργοί πολίτες” ενός Κράτους που όχι μόνο δεν είναι πια δικό μας, αλλά μας καταδιώκει κιόλας. Ειδικώς μάλιστα αυτό που επιτελείται σε βάρος των παιδιών μας είναι αποτρόπαιο: Παλληκάρια με σοβαρά πτυχία, μεταπτυχιακά κ.λπ. εκλιπαρούν για μία θεσούλα “ντελιβερά” και κοπέλλες το παράπαν άξιες αναγκαστικώς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η μόνο μία μορφή πορνείας μπορεί να τους εξασφαλίσει την -προσωρινή έστω- επιβίωσή τους.

 

  1. Σε ένα Κράτος τελείως εχθρικό προς εμάς, το οποίο συστηματικώς αποδύεται στην προσπάθεια να “γλυκάνει” τη σταδιακή θανάτωσή μας μέσω της “υπενθύμισης του μεγαλείου των Αρχαίων μας Προγόνων” και των υποσχέσεων παροχής επιδομάτων, η μόνη πρόσφορη λύση είναι ό,τι εκκλησιαστικώς καλείται “Αποτείχιση”. Συμμορφωνόμαστε αποκλειστικώς με  υποχρεώσεις, η αθέτηση των οποίων θα προκαλούσε άσκηση βίας. Και ως προς τα άλλα, αδιαφορούμε για το Κράτος αυτό, χτίζοντας τα δικά μας δίκτυα επιβίωσης. Θα είναι πολύ αποτελεσματικότερο να βασιζόμαστε σε όσους σκέφτονται όπως εμείς παρά στα όργανα ενός Κράτους ομολογημένος σκοπός της όλης πολιτικής του οποίου είναι η εξόντωσή μας.

          Αυτά ως προς το παρόν και το προσεχές μέλλον. Το απώτερο μέλλον βέβαια, τόσο το εθνικό όσο και το ατομικό μας, είναι μια άλλη ιστορία…

 

Δημήτρης Μιχαλόπουλος

 

Προβολές : 3,829


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα