Σιχάθηκα τα ανθρωπάκια σου λέω..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Σιχάθηκα, σιχάθηκα να βλέπω ανθρώπους να γλύφουν.
Να γλύφουν τις ξυσμένες πληγές που προκάλεσαν οι ίδιοι, σε μια προσπάθεια να γίνουν συμπαθείς και ερωτεύσιμοι μα ουσιαστικά γίνονται αντιπαθείς, μικροί και ανυπόστατοι.

Σιχάθηκα.
Κουράστηκα να βλέπω αδιαφορία, μίσος, επιλογές χρωματικές, σκόρπια χαμόγελα, θανάτους, αδικία, πείνα.
Η αγάπη, η αλληλεγγύη η ανθρωπιά που πήγαν;

Έφυγαν και αυτά μαζί με τα χρόνια που περνούν, με τα χρόνια που αλλάζουν και γίνονται όλο πιο σκληρά και άδικα.

Μαζί με τα χρόνια που χάνεις δίνοντας μίσος, κακία, ξεχνώντας να αγαπάς κάνοντας σαν να μην πήρες ποτέ σου αγάπη.

Δεν ξέρω αν θα πω τα ίδια και δεν με νοιάζει κιόλας.
Ξέρεις, κουράστηκα, αηδίασα, λύγισα.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις, δεν ξέρω αν υπάρχουν καν λέξεις για να περιγράψω την αηδία που νιώθω.

Σιχάθηκα.
Ξέρω και εσύ το ίδιο.
Δεν ξέρω αν μπορώ να φέρω πάλι πίσω στο πρόσωπό μου εκείνο το αυθόρμητο χαμόγελο της παιδικής μου ηλικίας. Δεν ξέρω αν μπορώ να σταματήσω να δείχνω αυτό που αισθάνομαι χωρίς να το βγάζω προς τα έξω, χωρίς να ζαρώνω το πρόσωπό μου.

Δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα πια.
Σιχάθηκα σου λέω μα πιο πολύ κουράστηκα να μεγαλώνω και όλα να αλλάζουν πηγαίνοντας προς το χειρότερο, οι μόνες ταμπέλες που υπάρχουν πλέον, δείχνουν μόνο τον γκρεμό.

Ψάχνω να βρω λέξεις, λέξεις που να ταιριάζουν μα όσο και αν διαβάζω, ξανά και ξανά, οι λέξεις χάνονται, γίνονται μικρότερες, τείνουν να εξαφανίζονται.

Η μόνη λέξη που έχει μείνει είναι εκείνη η μια, η μοναδική που βγάζει το πρόσωπό μου κοιτώντας τον κόσμο, αηδία.
Σιχάθηκα!