Ακούσαμε πολλά παραμύθια, πήξαμε σε λουλούδια και αγάπες για το καλό μας…
Για το καλό μου να μη δίνω πολλά και να μη δίνομαι για να μη θεωρηθώ σίγουρη.
Για το καλό σου να μη της στείλεις πρώτος μήνυμα, μη σε περάσει και για πέφτουλα.
Για το καλό του ενώ το πάθος του είναι η μουσική και η κιθάρα να μην ακολουθήσει την αγάπη του γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο του χώρου και να καταλήξει αυτό που σπούδασε, δάσκαλος.
Για το καλό μας όλοι εμείς να υπομένουμε τα «πρέπει» των άλλων. Για το καλό σας όλοι εσείς να μην εκφράζεστε ανοιχτά και να είστε μετρημένοι γιατί «τι θα πει ο κόσμος».
Για το καλό τους όλοι αυτοί να πάνε κόντρα στα θέλω και τις επιθυμίες τους, γιατί να… ενώ στο ίδιο καζάνι όλοι βράζουμε και από τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι, «για το καλό μας» δεν πρέπει να διαφέρουμε, ούτε να ξεχωρίζουμε. Πρέπει να ακούμε καλά τους προφεσόρους και γκουρού εξαποδόσταλτους πάσης φύσεως και πιστά να ακολουθούμε τις συμβουλές και προτροπές τους.
Γονείς απολυταρχικοί.
Δάσκαλοι δογματικοί.
Φίλοι ξερόλες, φίδια φυτευτά.
Σχέσεις τοξικές.
Δεν υπάρχει περίπτωση έστω και ένα από όλα αυτά να μη σου έχει τύχει. Ή κάτι παρεμφερές εν πάση περιπτώσει.
Άνθρωποι που με το έτσι θέλω τα νερά σου θολώνουν και με μιας αγγελικό προσωπείο φορούν γιατί σε ξέρουν καλά και «σ’ αγαπάνε» και σε νοιάζονται και φυσικά θέλουν μόνο το καλό σου! Γραφικό τουλάχιστον.
Και δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου για τη συγκεκριμένη ατάκα που κάθε φορά που στα αυτιά μου ηχεί, νιώθω να με διαπερνάει ρεύμα ηλεκτρικό.
Αδιανόητο να προφασίζονται ορισμένοι το καλό των παιδιών τους και να μη στηρίζουν τις επιλογές τους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και να ξεσπάσουν τα απωθημένα τους.
Αδιανόητο να προσπαθούν κάποιοι σύντροφοι «καλοί» να αποκόψουν τη σχέση τους από τις «κακές παρέες» γιατί «σου φουσκώνουν τα μυαλά».
Αδιανόητο οι παιδαγωγοί αντί να σε ελευθερώνουν να σε κλείνουν σε κουτιά, να σε μυούν στην παπαγαλία και να σε κατευθύνουν σε γκρίζες σελίδες μιας ιστορίας με ένα σωρό παραλλαγές εξυμνώντας το «καλό» του έθνους.
Αδιανόητο να πέφτεις στη λούμπα όλων αυτών και άλλων πολλών για ένα καλό ολότελα δικό σου…
Ήρθαν πολλοί έως τώρα που τα μυαλά σου ισοπέδωσαν με θεωρίες περί ηθικής, λογικής και καθωσπρεπισμού και άλλοι τόσοι θα ‘ρθουν που με το έτσι θέλω θα προσπαθήσουν να σε παραπλανήσουν για τα δικά τους οφέλη και τα γούστα τους, πάντοτε φορώντας μια μάσκα καλοσύνης φαινομενικής.
Να τους προσέχεις και να είσαι ανοιχτός, μα να φιλτράρεις τα λεγόμενά τους. Να αμφισβητείς. Και αυτό όχι από καχυποψία, αλλά να… καλύτερα να πατάς στα πόδια σου γερά κι ας κάνεις λάθη ανθρώπινα, παρά αύριο μεθαύριο να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο επειδή υπήρξες «έρμαιο» συνθηκών.
Τότε, δε μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν.
Οι επιλογές είναι δικές σου και μόνο, όπως και όλα είναι στο χέρι σου.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδιαίτερα σκληρό και μη ρεαλιστικό από κάποιους αυτό το «όλα είναι στο χέρι σου». Κρίμα να μη συμφωνούμε, μα είναι.
Ακούσαμε πολλά παραμύθια, πήξαμε σε λουλούδια και αγάπες για το καλό μας… για ένα καλό που πηγαίνει τις περισσότερες φορές κόντρα στο ίδιο μας το είναι, για ένα καλό που μας κάνει να ματώνουμε γιατί έτσι όπως μας πλασάρεται, δεν είναι εμείς, για ένα καλό που πάντοτε οι παντογνώστες που μας «λατρεύουν» θα μας επιβάλουν.
Όμως προσέξτε, αν πέσουμε στα δίχτυα του, δε θα ευθύνονται εκείνοι, μα εμείς και ΜΟΝΟ.
Ας μη φερόμαστε ανόητα… Κι ας μην τρελαθούμε, εγκλωβίζοντας το παιδί μέσα μας και καταπιέζοντας τα πάθη και τις ανάγκες του.
Ας μη χάσουμε σε τελική ανάλυση τον εαυτό μας «για το καλό μας».
Κρίμα είναι…
είναι αλήθεια αυτό. από το πολύ “καλό” που θέλουμε για τον άλλο, του κάνουμε πολλές φορές πολύ κακό.
δεν έχω παιδιά, αλλά έχω μαθητές. σίγουρα δεν είναι το ίδιο αλλά μπορεί να πλησιάσει κάπως, αν ο δάσκαλος το θελήσει.
πιστεύω, είναι πολύ δύσκολο να πεις σε κάποιον “κάνε αυτό, γιατί είναι για το καλό σου”. οk, σε κάποια βασικά που αφορούν λ.χ. την ασφάλεια, συμφωνώ ότι μπορείς και πρέπει να το κάνεις, αλλά γενικά είναι πολύ δύσκολο. πρέπει και εσύ ο ίδιος να το πιστεύεις για να μπορέσεις να το υπερασπιστείς. τα παιδιά είναι απλώς μικροί άνθρωποι, και ανάλογα με την ηλικία τους, θα χρειαστούν και τα ανάλογα επιχειρήματα. επίσης, έχουν διαίσθηση και όταν κάποιος είναι ειλικρινής μαζί τους και ενδιαφέρεται, ακόμη και να μην υιοθετήσουν αυτό που θα τους πεις, βλέπεις ότι το σκέφτονται και κάποια στιγμή ανοίγουν από μόνα τους την συζήτηση. πρέπει κι εσύ να τα περιμένεις.
πιστεύω ότι οι περισσότεροι γονείς νοιάζονται ειλικρινά και αγαπούν τα παιδιά τους. αν κάπου γίνεται το λάθος, νομίζω, έχει να κάνει από το άγχος των γονιών να χαρούν τα παιδιά τους σε καλύτερη μοίρα από τους ίδιους. δυστυχώς, κάποιες φορές, σαν άνθρωποι κι εκείνοι, έχουν γευτεί απογοητεύσεις στη ζωή τους και μέσω των παιδιών τους, προσπαθούν να πετύχουν όσα εκείνοι δεν πέτυχαν.
αυτό, θεωρώ καταστροφικό. δεν μπορεί κανείς να ζήσει μια δεύτερη ζωή μέσω κάποιου άλλου. το παιδί και θα δυστυχήσει και θα απομακρυνθεί.
θα πρέπει κανείς να εύχεται το παιδί του να είναι γερό κι ευτυχισμένο.
όμως, ακόμη καλύτερα θα είναι, με το που θα το συλλάβει, να πει στον Θεό, Εσύ μου το έδωσες, Εσύ να μου το οδηγήσεις και να καθοδηγήσεις και εμένα να φανώ άξιος/-α στο έργο που μου ανέθεσες.
πιστεύω ότι έτσι θα πάνε όλα 100% καλά.
όσο για τις άλλες σχέσεις, λίγη ελευθερία δεν έβλαψε ποτέ. δεν χρειάζεται να τον πνίγεις τον άλλον.