Γεώργιος Τζανάκης
Καὶ ἀπέθανε ὁ παπα-Δημήτρης καὶ προσετέθη στοὺς πατέρες αὐτοῦ.
Ξέρω ὅτι ἡ ψυχή σου, τώρα ποὺ γράφω αὐτὲς τὶς γραμμές, θὰ μᾶς κοιτάζει ὅλους μὲ θλίψι καὶ χαρά.
Τὸ σῶμα σου θὰ τὄχουν σὲ κάποιο ψυγεῖο οἱ ἀρμόδιοι.
Ἄκουσα ὅτι γύρισαν πίσω τὴν ἱερατική στολὴ ποὺ ἔστειλαν οἱ δικοί σου γιὰ νὰ σέ ντύσουν.
Θὰ σὲ κλείσουν σὲ ἕνα κουτί-φέρετρο σφραγισμένο καὶ ἔτσι θὰ θέλουν αὔριο νὰ γίνει ἡ κηδεία σου.
Κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ δώσει τὸν τελευταῖο ἀσπασμὸ καὶ νὰ λάβει τὴν τελευταῖα εὐλογία…
Τί φοβοῦνται; Μήπως μολύνεις τοὺς ἀνθρώπους; Μολύνουν οἱ νεκροί; Πῶς; Ἀφοὺ ἡ ἀρρώστια μεταδίδεται μὲ τὴν ὁμιλία καὶ τὸν βήχα.
Τοὺς νοιάζει ἡ ὑγεία τῶν ἀνθρώπων; Ὅχι βέβαια. Τοὺς νοιάζει νὰ ἐκτελέσουν τὰ προστάγματα τῶν ἀφεντικῶν τους.
Καὶ ὅπως ἤσουν ἐπικίνδυνος γι᾿ αὐτὰ τὰ προστάγματα ζωντανὸς, εἶσαι καὶ πεθαμένος.
Τώρα βέβαια δὲν μιλᾶς, ἀλλὰ μιλάει τὸ ἄψυχο σῶμα σου. Ἡ παρουσία σου. Αὐτὸ φοβοῦνται. Αὐτὸ θέλουν νὰ ἐξαφανίσουν. Νὰ μὴν φαίνεται τίποτα.
Ὅπως στοὺς σημερινοὺς ζωντανοὺς-νεκροὺς ἄρχισαν νὰ τοὺς ἐξαφανίζουν τὸ πρόσωπο μὲ τὰ μουρόπανα, τὴν ἀνδρεία μὲ τὸν φόβο, τὴν λεβεντιὰ μὲ τον ξεφτιλισμό.
Δὲν μποροῦν νὰ ἀνεχτοῦν οὔτε τὴν θέα τοῦ νεκροῦ.
Γιατί; Γιατὶ ξέρουν ὅτι ὁ νεκρὸς αὐτὸς τοὺς ἔχει νικήσει.
Ἔχει νικήσει τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀπάτη ποὺ αὐτοὶ ὑπηρετοῦν.
Μπορεῖ τὸ σῶμα νὰ κεῖται ἄψυχο.
Μπορεῖ νὰ συνήργησαν σὲ αὐτὸ μὲ τὶς μεθόδους καὶ τὶς μεθοδεῖες ποὺ γνωρίζουν, ὅσοι γνωρίζουν καὶ ὅσοι συνεργοῦν, μπορεῖ καὶ ὄχι.
Ὅμως τὸ παράδειγμα καὶ ἡ πράξις εἶναι ζωντανά. Αὐτὰ φοβοῦνται.
Ὅπως σὲ κάθε πόλεμο ἄτιμος εἶναι ὁ δειλὸς καὶ ὁ προδότης εἴτε ζεῖ, εἴτε πεθαίνει, ἔτσι καὶ σ᾿ ἐτοῦτο τὸν πόλεμο –ποὺ εἶναι ὁ μεγαλύτερος καὶ σκληρώτερος ὅλων τῶν πολέμων, γιατὶ εἶναι πόλεμος τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του καὶ κάθε ἀνθρώπου ἐπί γῆς- τίμιος εἶναι ὁ ἀγωνιστὴς καὶ γενναῖος, εἴτε ζεῖ εἴτε πεθαίνει.
Καὶ σύ στάθηκες γενναῖος ἀνάμεσα στοὺς δειλοὺς, ἀγωνιστὴς ἀνάμεσα στοὺς συμβιβασμένους, πρόμαχος ἀνάμεσα στοὺς προδότες, φωνὴ ἰσχυρὴ ἀνάμεσα στὴν σιωπὴ καὶ στὸ φόβο.
Γι᾿ αὐτὸ σὲ φοβούνταν, σὲ ζήλευαν καὶ σὲ φθονοῦσαν, ὅπως καὶ τὸν κάθε ἀσυμβίβαστο, οἱ ἐν σχήματι ἀδελφοί, ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα πολέμιοι, οἱ προδότες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πίστεως.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ρουφιανιές καὶ οἱ καταγγελίες καὶ οἱ ἔρευνες γιὰ τὰ ὅπλα….
Ξέρω ὅτι τώρα ἐκεῖ ποὺ εἶσαι ὅλα αὐτὰ -οἱ προδοσίες ἐννοῶ καὶ οἱ δολιότητες- θὰ σοῦ φαίνονται ἀνάξια λόγου.
Μπορεῖ τὸ κορμί σου νὰ τὸ κλείσουν στὸ κουτί καὶ νὰ τὸ σφραγίσουν, ἀλλὰ τὴν ψυχή σου σίγουρα θὰ τὴν συνοδεύουν Ἄγγελοι Κυρίου στὴν πορεία της πρὸς τὰ πάνω γιὰ νὰ παραμερίσουν τὰ τελώνια ποὺ θά θέλουν νὰ ζητήσουν λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ λάθη ποὺ σὰν ἄνθρωπος θὰ εἶχες.
Ὅμως οἱ προσευχὲς ὅσων εὐεργέτησες καὶ ὅσων ὑπηρέτησες, ὡς καλὸς ποιμένας καὶ ὄχι ὡς δειλὸς μισθωτὸς, δὲν μπορεῖ νὰ πάνε χαμένες.
Ὅλος αὐτὸς ὁ ἀγώνας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μικρότερος ἀπὸ τὸ «μνήσθητι μου, Κύριε» τοῦ ληστὴ στὸν σταυρό.
Τὸ μαρτυρικὸ τέλος σου σὲ ξένα –καὶ, ἴσως, ἐχθρικά- χέρια, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν συνυπολογιστῇ ἀπὸ τὸν Δίκαιο Κριτή.
Καὶ ἔτσι, ἐνῷ οἱ δειλοὶ καὶ οἱ πουλημένοι, οἱ δῆθεν πνευματικοὶ, ποὺ ἔχουν διακόψει τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο τοῦ Κυρίου καὶ κρατοῦν ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες τοὺς πιστοὺς, θὰ νοιώθουν ἀνακουφισμένοι ποὺ γλύτωσαν ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς παρουσίας σου, θἄρθουν νὰ ποῦν τὰ ψεύτικα συμβατικά λόγια γιὰ τὴν «ἀπώλεια σου» καὶ τὴν «προσφορά σου».
Ἀπόθανε νὰ σ᾿ ἀγαπῶ, καὶ ζηέ νὰ μὴ σὲ θέλω.
Ἤδη ἡ πληρωμένη δημοσιογραφικὴ ἀγέλη ποὺ τόσα χρόνια σὲ λοιδωροῦσε γαυγίζοντας τὰ διατεταγμένα ἐτοιμάζεται νὰ πῇ γιὰ τὸν ἀνόητο ἀρνητὴ ποὺ πλήρωσε τὴν ἀπερισκεψία του… στηριζόμενη στοὺς ἐπίσης ἐξωνημένους «πνευματικοὺς»…
Νοιώθω ὅτι ἡ ἔγνοια σου θὰ εἶναι πλέον γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶχαν κρεμαστεῖ ἀπὸ σένα καὶ τοὺς στήριζες καὶ τοὺς ἐνθάρυνες καὶ τοὺς καθοδηγοῦσες καὶ τώρα ὀρφανεμένοι θὰ ψάχνουν πατέρα καὶ ὁδηγό.
Αὐτὸ εἶναι πλέον τὸ μεγάλο μας πρόβλημα.
Δὲν ὑπάρχουν ποιμένες μὲ ἀνδρεία, θάρρος καὶ τιμιότητα, ἐλάχιστοι ἔμειναν καὶ ὁ θερισμός πολύς.
Ὅλοι φοροῦν μουρόπανα καὶ ὡς φοβισμένοι ἠλίθιοι κάνουν τὰ ἐμβόλια τῶν πολυεθνικῶν τοῦ φαρμάκου, καὶ ὄχι μόνο προτρέπουν τὸν κόσμο νὰ κάνῃ τὸ ἴδιο, ἀλλὰ ἀπειλοῦν καὶ καταδίδουν καὶ δὲν κοινωνοῦν ὅσους θέλουν νὰ κρατήσουν τὸ πρόσωπό τους καθαρὸ, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.
Νὰ δέεσαι νὰ στείλῃ ὁ Θεὸς ἀντικαταστάτες τῶν προδοτῶν αὐτῶν , ὅπως ἀντικατέστησε καὶ τὸν Ἰούδα.
Οἱ ἀνεπαρκεῖς καὶ ὁλίγοι, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς εὐθύνης τῆς τελευταῖας σου περιπέτειας ἔχουν σαφῶς τὸ ἀκαταλόγιστο, ὅμως τί ἔχουν τώρα νὰ ποῦν ὅσοι δὲν θεωροῦσαν φρόνιμο νὰ ὑπάρχει ὑπεύθυνος ἔλεγχος τῶν τεκταινομένων ἐντὸς τοῦ νοσοκομείου;
Τὸ μόνο σίγουρο ποὺ γνωρίζουμε εἶναι ὅτι ἔχουμε ἕναν νεκρό. Ὅτιδήποτε ἄλλο εἶναι τόσο σίγουρο ὅσο καὶ τὰ καθημέραν διακηρυσσόμενα καὶ μετ᾿ ὁλίγον διαψευδόμενα ἀπὸ «εἰδικούς» καὶ «ἀρμοδίους» -νὰ μὴν τοὺς χαρακτηρίσω, ὅπως τοὺς χαρακτήριζες ὅταν ἤσουν ἐδὼ κάτω.
Ἐπειδὴ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει θάνατος ὡς τέλος –γι᾿ αὐτὸ δὲν φοβίζουν οὔτε οἱ ἀρρώστιες οὔτε τὰ δεινά- καὶ ἐπειδὴ κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Κύριος τῶν πάντων, ἀφοὺ αὐτὸς δέχτηκε νὰ περάσῃς στὴν ἄλλη μερηά, νἆναι εὐλογημένο τὸ θέλημά του.
Σίγουρα ξέρει τὸ γιατί.
Κάνε μόνο κάτι, ὅτι περνάει ἀπὸ χέρι σου γιὰ τὸν ὀρφανεμένο λαό καὶ τὴν δόλια πατρίδα ποὺ στενάζουν κάτω ἀπὸ τὴν μπότα τῶν ἐγχωρίων τυράννων καὶ προδοτῶν.
Παπα Δημήτρη, καλό δρόμο γιὰ τὴν ἄνω πατρίδα.
Ὁ Θεὸς νὰ σὲ συχωρέσει καὶ σύ νὰ συχωρέσεις ἐμᾶς.
Νά μᾶς περιμένῃς. Καλή ἀντάμωσι.
Γεώργιος Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανἰων. 11/4/2021
ΕΜΕΙΣ οι ορθοδοξοι χριστιανοι λεμε πως :
Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΑΝ ΠΕΙ ΕΝΑ ‘ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΟΡΕΣΕΙ…
ΜΑ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ….ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΣΑΤΑΝΑ ΜΕΘΩΔΙΟ.
Η Εγκληματικη οργανωση της Χολερας των ΓΟΧ που ως κριτες του θεου της Ορθοδοξης Ελλαδος φωτιζουν πως οι Αγιοι μας ειναι κολασμενοι και καμενοι στην φωτια του θεου των ΓΟΧ….
πρακτορες τουρκοι ντυμενοι ρασοφοροι…κτιστες της ΣΙων που με το δαχτιλο τους διχνουν τον ηλιο της Αγιας Εκκλησιας μας και με τα βηματα τους οδιγουν την ΕΛλαδα στην καταρα της Νεας ταξης του Ουρανιου ισραηλ τους εν των Ελληνων την Γη,
«νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω»
Η κοινωνία των θείων προσώπων ως πρότυπο των ανθρώπινων σχέσεων
13 Μαρτίου 2015
Η μελέτη της θεολόγου Νίκης Νικολάου για τη σχέση της θεολογικής ανθρωπολογίας .
2.4 Η κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδας ως ηθικό πρότυπο της κοινωνίας των ανθρώπων
Η ύψιστη έκφραση κοινωνίας, αντικατοπτρίζεται στην κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδας. Ο Θεός νοείται ως τέλεια κοινωνία, άπειρη και τέλεια ενότητα. Υπάρχει η ύπαρξη μιας ενιαίας ουσίας και μετοχή τριών υποστάσεων, δηλαδή «μονάς ἐν Τριάδι καί Τριάς ἐν μονάδι»[248]. Η σχέση των τριών θεϊκών προσώπων είναι σχέση ενώσεως και συνοχής, που σημαίνουν υπέρβαση του ενός και του ετέρου. Η υπέρτατη κοινωνία των τριών προσώπων, είναι κοινωνία αγάπης και με αυτόν τον τρόπο καλείται να ζει ο χριστιανός. Μέσω της Αγίας Τριάδας, αντλούνται σπουδαία στοιχεία της χριστιανικής ηθικής.
Επιπρόσθετα, μέσα από τη σχέση του Θεού Πατέρα με τον Υιό, προβάλλεται η αληθινή πατρότητα και η κοινωνική σπουδαιότητα[249]. Αυτή η αντίληψη για την έννοια του προσώπου ανάγεται στη βιβλική διδασκαλία για τη δημιουργία των όντων εκ του μη όντος. Ο άνθρωπος, όπως αναφέρθηκε στο πρώτο κεφάλαιο, δημιουργήθηκε με την κοινή θέληση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας και για αυτό καλείται να ζήσει τριαδικά και αυτός ως πρόσωπο.
2.5 Ο Χριστός ως πηγή του χριστιανικού ήθους
Η προβληματική της ηθικής, συνάπτεται με την προβληματική της ανθρωπολογίας. Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, για την Ορθόδοξη θεολογία ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού δημιούργημα. Ο άνθρωπος διαθέτει νου, λόγο και πνεύμα, στοιχεία τα οποία ζωοποιούν το σώμα. Με το προπατορικό αμάρτημα, το κατ’ εικόνα αμαυρώθηκε με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να είναι υποκείμενος στη φθορά και στο θάνατο. Ο άνθρωπος φέρει τον σπερματικό λόγο της αγάπης, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για την τελείωσή του.
Επομένως, που υπάρχει η αυθεντική ανθρωπολογία; Η απάντηση βρίσκεται στο πρόσωπο του Χριστού, στην ενανθρώπισή Του. Στο πρόσωπο του Χριστού φανερώνεται η αλήθεια για το είναι και το ήθος του ανθρώπου[250]. «Ο Χριστός, με τη θυσία Του, διδάσκει το χριστιανικό ήθος της αγάπης, της ταπεινώσεως και της κενωτικής προσφοράς»[251]. Έτσι, ο άνθρωπος βρίσκει το αληθινό του είναι, στους άλλους. Κατά τον Απόστολο Παύλο, η μόρφωση του εσταυρωμένου-παθητού και αναστημένου Χριστού στην καρδία, δεν οδηγεί τον άνθρωπο στη νέκρωση του πάθους, αλλά στη μεταμόρφωσή του, με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί όντως κατά φύση και να διακρίνει την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον[252]. Εξάλλου, το κυριότερο γνώρισμα της εν Χριστώ ζωής, είναι η νέκρωση του παλαιού ανθρώπου και η μετέπειτα αναδημιουργία του σε νέα ύπαρξη[253].
Ως μέλος της Εκκλησίας, του σώματος του Χριστού και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο χριστιανός γίνεται κοινωνός του σταυρού και της αναστάσεώς του. Με τη Θεία Ευχαριστία, φανερώνεται η ενότητα των ανθρώπων κατ’ εικόνα της ενότητας του Τριαδικού Θεού και προβάλλεται η αγάπη του Θεού Πατέρα, η ταπείνωση του Χριστού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος ως κύρια χαρακτηριστικά του χριστιανικού ήθους[254]. Επιπλέον, ο Χριστός αποτελεί το τέλειο πρότυπο για την διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου. Η συμμετοχή του ανθρώπου στο Σταυρό του Χριστού, τροφοδοτεί τον πνευματικό τρόπο αντιμετώπισης του πόνου και της ασθένειας. «Η εν Χριστώ αγωγή του ανθρώπου αποσκοπεί αποκλειστικά στην μόρφωση του Χριστού στην ζωή του»[255]. Ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να «γίνεσθε οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καὶ περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ παρέδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμὴν εὐωδίας»[256]. Για τον Απόστολο Παύλο η αγάπη αποτελεί αρχή, κέντρο και τέλος-σκοπό της χριστιανικής ζωής και μαζί με την ελπίδα και την πίστη αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση του χριστιανικού ήθους.
Ο Χριστός, ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, φανέρωσε στον άνθρωπο το ήθος του Θεού και τήρησε απέναντι στον Θεό και Πατέρα Του, το ήθος του τέλειου ανθρώπου[257]. Το Ευαγγέλιο και η τήρηση των εντολών του Χριστού, αποτελούν την καλύτερη βάση για τη διαμόρφωση του ήθους του κάθε ανθρώπου. Ζωτική προϋπόθεση, αποτελεί η ελευθερία του ανθρώπου να επιλέξει ποια πορεία θα ακολουθήσει. Η ελευθερία αποτελεί καρπό του ιστορικού γεγονότος του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού[258]. Σημαίνει τη συνεχή επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και με τον συνάνθρωπό του.
[Συνεχίζεται]
[248] Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία, Μελετήματα Ορθοδόξου προβληματισμού, ό.π., σ. 34
[249] Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού, ό.π., σ. 236
[250] Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Χριστιανική Ηθική Ι, ό.π., σ. 75
[251] Στο ίδιο, σ. 75
[252] Σωτήριος Δεσπότης, Φιλοσοφική Ηθική και Χριστιανική Ηθική, ό.π., σ. 205
[253] Θωμάς Αντ. Ιωαννίδης, Άνθρωπος και κόσμος κατά τον Απόστολο Παύλο, ό.π., σ. 70
[254] Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Χριστιανική Ηθική Ι, ό.π., σ. 75-76
[255] Θωμάς Αντ. Ιωαννίδης, Άνθρωπος και κόσμος κατά τον Απόστολο Παύλο, ό.π., σ. 72
[256] Εφ. 5, 1-2
[257] Θωμάς Αντ. Ιωαννίδης, Άνθρωπος και κόσμος κατά τον Απόστολο Παύλο, ό.π., σ. 73
[258] Γαλ. 5,1
Άμα βλέπετε ότι ο Θεός μαζεύει τους “δικούς” Του, να περιμένετε “ξύλο” (δοκιμασίες μεγάλες). Και τους μαζεύει ο Θεός, για να μην βρεθούν άνθρωποι να Τον κρατήσουν στη “οργή” Του.
Είναι σαν να πάει ο πατέρας να χτυπήσει το παιδί όταν φταίει και πάει και η μητέρα να το προστατέψει.
Και λέει ο πατέρας στη μητέρα:
– Φεύγα από μπροστά μου…
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας ( 1916 – 1982)
Εγώ έχω βρει ικανοποιητική απάντηση γιατί οι κακοί ζουν περισσότερο. Βρίσκουν διάφορους τρόπους να απορροφούν ψυχική ενέργεια από άλλους, συνήθως εν αγνοία τους. Στο αιθερικό πεδίο είναι σαν να σου βάζουν πλοκάμια και να σου ρουφούν ψυχική ενέργεια χωρίς να το καταλαβαίνουν. Το μόνο που ξέρουν είναι ότι αισθάνονται λίγο καλύτερα όταν κάνουν κάποιον άνθρωπο να κλαίει ή να υποφέρει ή να νοιώθει τύψεις κλπ.
Περισσότερα σε αυτό το βιβλίο.
https://www.amazon.com/Unholy-Hungers-Encountering-Psychic-Ourselves/dp/1570621810