Συγκλονιστικό άρθρο του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, για τα δυο χρόνια πολέμου κατά του αόρατου εχθρού: “Νανουρίσματα βρεφοποιημένων πολιτών από πολεμικά εμβατήρια, χιλιοπαιγμένα από το σατανικό γραμμόφωνο της Νέας Τάξης Πραγμάτων”

Όταν εκείνοι που διευθύνουν τις τύχες αυτού του πλανήτη, καθοδηγούμενοι από τις οδηγίες του αόρατου μαριονετίστα, θέτουν ως στόχο τους να αλλάξουν τον κόσμο εγκαθιδρύοντας μια νέα κανονικότητα, το πρώτο πράγμα που έχουν να κάνουν είναι να τρομάξουν, όσο περισσότερο μπορούν, τους βρεφοποιημένους πολίτες.

Ας σκεφθούμε το εξής παράδειγμα: Οι γονείς που θέλουν να πείσουν τα παιδιά τους να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, εγκαταλείποντας αυτό στο οποίο είχαν συνηθίσει να ζουν, θα πρέπει να μετατρέψουν τα μέχρι πρότινος πεντακάθαρα δωμάτιά τους σε εστίες κινδύνου: Ποιο παιδί θα θελήσει να ξανακοιμηθεί στο κρεβάτι του, αν ξυπνήσει μια μέρα και δει κάθε γωνιά του δωματίου του να είναι γεμάτη κατσαρίδες, ποντικούς ή φίδια; Αλλά για να επιτευχθεί ο στόχος της άμεσης μετακόμισης, οι σατανικοί γονείς δεν θα χρειαζόταν καν να γεμίσουν το δωμάτιο με τα αποκρουστικά ζώα. Θα αρκούσε ακόμη και μία κατσαρίδα, ένας ποντικός ή ένα φίδι, τα οποία θα ήταν ενδεχόμενο να εμφανισθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή, υπό αυτήν δε την έννοια θα είχαν την δυνητική ιδιότητα του πανταχού παρόντος αόρατου εχθρού.

Φυσικά, οι σατανικοί γονείς μπορεί να μην είχαν ως στόχο να φέρουν μια ριζοσπαστική αλλαγή στην ζωή των παιδιών τους, κάνοντάς τα να δεχθούν αγόγγυστα την μετακόμιση σε ένα καινούργιο σπίτι. Μπορεί απλώς να απέβλεπαν στο να αλλάξουν τις συνήθειες των παιδιών τους όχι μόνο όσο θα έπαιζαν, θα μελετούσαν ή θα κοιμούνταν μέσα στο δωμάτιά τους, αλλά και όσο θα κινούνταν σε κάθε άλλον χώρο του σπιτιού.

Σε αυτήν την περίπτωση οι γονείς θα ανακοίνωναν στα παιδιά τους ότι στο σπίτι εντοπίσθηκε ένας πανταχού παρών αόρατος εχθρός, τον οποίο πρέπει όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, να πολεμήσουν με όλες τους τις δυνάμεις, προκειμένου η οικογένεια να επιστρέψει σύντομα στους παλιούς ρυθμούς της, δηλαδή στην κανονικότητα.

Εν συνεχεία, τα παιδιά θα γούρλωναν τα μάτια τους, όταν θα άκουγαν τους γονείς τους να τους ενημερώνουν για την Νέα Τάξη Πραγμάτων που θα ίσχυε στο στοιχειωμένο σπίτι τους, καθοριζόμενη από αυστηρά μέτρα που θα έπρεπε να τηρούν απαρεγκλίτως για το δικό τους καλό, με άλλα λόγια: για την ασφάλειά τους:

• Κάθε φορά που θα ήθελαν να βγουν από το δωμάτιο, θα έπρεπε να κάνουν μια κλήση από το κινητό τους τηλέφωνο σε εκείνο του μπαμπά ή της μαμάς, για να τους γνωστοποιήσουν την πρόθεσή τους να εκτελέσουν κάποια ζωτικής σημασίας ανάγκη τους, π.χ. να πάνε στην τουαλέτα ή να φάνε στην κουζίνα.

• Επί δύο εβδομάδες θα απαγορευόταν να βγουν από το στοιχειωμένο σπίτι για να επισκεφθούν τους φίλους τους, διότι κατσαρίδες, ποντικοί ή φίδια έχουν εμφανισθεί και σε πολλά άλλα σπίτια της περιοχής.

• Η χρήση της μουσικής θα ήταν απαγορευμένη μετά τις 9 το βράδυ, γιατί οι μελωδικοί ήχοι είναι ικανοί να προσελκύουν τον εχθρό, ιδίως δε τα φίδια.

Η τακτική αυτή, δηλαδή της λύσης που δίδεται από τα πρόσωπα εκείνα τα οποία προκάλεσαν το πρόβλημα, ακολουθήθηκε και μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν η Δύση κήρυξε τον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού της πρώτης γενιάς, δηλαδή της Αλ Κάιντα.

Από το 2001 μέχρι το 2020 ο πλανήτης χόρευε στους ρυθμούς του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και η νέα κανονικότητα επιδεινωνόταν διαρκώς, αφού τα αντιτρομοκρατικά μέτρα που κρίνονταν κάθε φορά αναγκαία για την πρόληψη της τρομοκρατίας συνεχώς αυστηροποιούνταν, δεδομένου ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και η σύλληψη κάποιων τρομοκρατών, ή απλώς υπόπτων εμπλοκής σε τρομοκρατικά χτυπήματα, θύμιζε την αντιμετώπιση της Λερναίας Ύδρας.

Σε αντίθεση με την 11η Σεπτεμβρίου, όπου κυριαρχούσε η ανάγκη να προστατευθεί η ζωή των πολιτών, από τις 11 Μαρτίου 2020 και έπειτα, δηλαδή από την ημέρα κήρυξης της πανδημίας του κορωνοϊού, οι χώρες της Δύσης εκλήθησαν να προστατεύσουν, σαν μια γροθιά, την δημόσια υγεία, η οποία απειλείτο από τον αόρατο εχθρό δεύτερης γενιάς, δηλαδή τον κορωνοϊό.

Κοινός παρονομαστής των δύο πολέμων, εκείνου κατά της τρομοκρατίας και εκείνου κατά της πανδημίας είναι οι μάχες υπέρ της ασφάλειας.

Σε αυτό το μεταφορικώς νοούμενο πολεμικό φόντο, ακούσαμε την γαλλική μαριονέτα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τον Εμανουέλ Μακρόν, να απευθύνεται στις 16 Μαρτίου 2020 στους βρεφοποιημένους Γάλλους και να τους ανακοινώνει ότι:

Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε πόλεμο κατά της δημόσιας υγείας βέβαια, αλλά ο εχθρός είναι εκεί. Αόρατος! Ασύλληπτος!

Μία ημέρα μετά, στις 17 Μαρτίου 2020, ακούσαμε την ελληνική μαριονέτα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γνωστό και ως Εφιαλτάκη, Κούλη ή ΠατερΚούλη Μαριονετάκη, να απευθύνεται στους βρεφοποιημένους Έλληνες και να τους ανακοινώνει ότι:

Είμαστε σε πόλεμο. Με έναν εχθρό που είναι αόρατος αλλά δεν είναι ανίκητος. […] ο εχθρός είναι αόρατος και ύπουλος».

Το πρωθυπουργικό διάγγελμα έβριθε αναρίθμητων πολεμικών όρων, τους οποίους θα ζήλευε ακόμη και ένας γνήσιος στρατηγός που θα μιλούσε στους στρατιώτες του πριν πάνε στο πολεμικό μέτωπο.

Αν η χρήση του όρου «πόλεμος» ήταν προβληματική όταν «πολεμικός αντίπαλος» ήταν η Αλ Κάιντα, τούτο ισχύει κατά μείζονα λόγο στη σημερινή εποχή, όπου «πολεμικός αντίπαλος» βαπτίσθηκε ένας ιός!

Όπως, λοιπόν, ο λεγόμενος “πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας” (“war against terror” / “Krieg gegen den Terror”) δεν ήταν πόλεμος παρά μόνο με τη μεταφορική σημασία του όρου (εξ αυτού του λόγου επρόκειτο για ψευτοπόλεμο, αντίστοιχο με τον “πόλεμο κατά των ναρκωτικών”), το ίδιο θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ισχύει και για τον “πόλεμο κατά της πανδημίας” (εκτός κι αν πρόκειται για ανομολόγητο βιολογικό πόλεμο).

Το παράδοξο είναι ότι, καίτοι με βάση την κοινή λογική όλοι αυτοί οι «πόλεμοι» δεν είναι πόλεμοι κατά κυριολεξίαν, οι καταστρεπτικές τους συνέπειες δεν διαφέρουν ουσιωδώς από εκείνες που επιφέρει ένας γνήσιος πόλεμος. Ίσως, μάλιστα, οι επιπτώσεις ενός οιονεί πολέμου είναι δυσμενέστερες των αντίστοιχων συνεπειών του αληθινού, δεδομένου ότι τα εκάστοτε δρακόντεια μέτρα «καταπολέμησης» του προβλήματος που βαπτίζεται «πόλεμος» στραγγαλίζουν τις ελευθερίες του πολίτη και πλήττουν βάναυσα την αξία του ανθρώπου σε μόνιμη βάση, σύμφωνα με την παροιμία: Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού!

Ο Michael Morris στο βιβλίο του με τίτλο «Τι δεν πρέπει να γνωρίζετε»1 καταγράφει την εξής θεμελιώδους σημασίας διαπίστωση:

Από τις «επιθέσεις» της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και έπειτα, βρισκόμαστε διαρκώς σε πόλεμο παγκοσμίου εμβέλειας. Παρότι μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ ελπίζαμε ότι ο κόσμος θα εκινείτο σε ειρηνική κατεύθυνση, η ελπίδα αυτή διαλύθηκε από ένα μοναδικό, αξιοσημείωτο γεγονός. Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ χρειάζονταν έναν νέο, καυτό πόλεμο, διότι χωρίς πόλεμο, χωρίς κίνδυνο, χωρίς φόβο, δεν υπάρχουν στρατιωτικοί προϋπολογισμοί και οι άνθρωποι κυβερνώνται δυσκολότερα. Ο φόβος είναι εκείνος που μικραίνει τους ανθρώπους. Όταν κάποιος φοβάται, συρρικνώνονται τα πάντα μέσα στο σώμα του, σκύβει, φορά παρωπίδες, επιτρέπει το καθετί αρκεί να επιβιώσει. Όποιος νιώθει φόβο, δεν θέτει ερωτήματα. Από την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης [permanenter Ausnahmezustand], τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε νομικό επίπεδο. Από εκείνη την ημέρα ο κόσμος άλλαξε άρδην.

Όπως είναι προφανές, η διαπίστωση αυτή ισχύει μέχρι κεραίας και για τον νέο «πόλεμο», εκείνον που, σε απόλυτο συντονισμό, κήρυξαν τα διάφορα κράτη κατά της πανδημίας: χωρίς αυτόν θα ήταν ανέφικτη η μετάβαση στην νέα πίστα ολοκληρωτισμού και στην ριζική μεταμόρφωση, ακριβέστερα: παραμόρφωση της κοινωνίας μας.

Εξαιρετικά επίκαιρο το ακόλουθο οργουελικό χωρίο2:

Δεν έχει σημασία αν γίνεται πραγματικά πόλεμος και αφού δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμιά αποφασιστική νίκη, δεν έχει σημασία αν ο πόλεμος πηγαίνει καλά ή άσχημα. Αυτό που είναι απαραίτητο, είναι να υπάρχει πολεμική κατάσταση. Η συστηματοποίηση της νοημοσύνης που απαιτεί το Κόμμα από τα μέλη του, και που επιτυγχάνεται πιο εύκολα σε μια ατμόσφαιρα πολέμου, είναι τώρα σχεδόν παγκόσμια, αλλά παρατηρείται όλο και πιο έντονα όσο ψηλότερα ανεβαίνει κανείς στην κλίμακα της κοινωνικής θέσης.

Σε ό,τι αφορά τη σύγχυση ανάμεσα στη μεταφορική και την κυριολεκτική χρήση ενός κρίσιμου όρου όπως είναι ο «πόλεμος», o Thomas Szasz αναφέρει3:

Όπως η συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στον αέρα, όταν υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο όριο, εμποδίζει την αναπνοή, έτσι μπορούμε αντιστοίχως να φθάσουμε σ’ ένα σημείο όπου η πίστη σε μια μεταφορά, που θεωρείται αλήθεια κατά κυριολεξίαν, ξεπερνά ένα συγκεκριμένο όριο και εμποδίζει τη γνώση.

Πάντως, στην περίπτωση του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού δεύτερης γενιάς, δηλ. κατά του κορωνοϊού, η μεταφορική χρήση της μιλιταριστικής ορολογίας επιτέλεσε μια πολύ σημαντική λειτουργία, η οποία αποκαλύπτεται μέσα από τα λόγια του Julian Savulescu4:

Συχνά παραλληλίζουμε μια πανδημία με πόλεμο: μαχόμαστε ενάντια στον ιό. Αν επιτρέπεται να στέλνουμε πολίτες στον πόλεμο παρά την θέλησή τους, τότε υπό συγκεκριμένες συνθήκες κάποια επίπεδα καταναγκασμού είναι δικαιολογημένα και στον πόλεμο κατά του ιού5.

Σε αυτόν τον συλλογισμό στηρίχθηκε η διαφημιστική εκστρατεία του μαζικού εμβολιασμού: Αφ’ ης στιγμής διεξάγεται ένας οιονεί ολοκληρωτικός/ιερός πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού, και αντιστοίχως υπέρ της υγείας του λαού, ο οποίος θεωρείται απαραίτητος για να τιθασευθεί η μάστιγα της πανδημίας, οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης θεωρούν ότι, για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ανοσία της αγέλης (η οποία όμως κατά την ολοκλήρωση του δεύτερου έτους της κορωνοϊκής πανδημίας ομολογείται από τους ίδιους τους υγειονομικούς διαχειριστές ότι είναι ανέφικτο να επιτευχθεί!), θα πρέπει, ει δυνατόν, άπαντες οι πολίτες να στρατολογηθούν-εμβολιασθούν σαν να πρόκειται για πανστρατιά ενστόλων που καλούνται να δώσουν το παρών στην πρώτη γραμμή του πολεμικού μετώπου, προκειμένου να εξοντώσουν από κοινού τον εξωτερικό εχθρό που απειλεί την ακεραιότητα της χώρας τους.

Ο παραλληλισμός των πολιτών με στρατιώτες που, αντί να κρατήσουν όπλο, καλούνται να απλώσουν το μπράτσο τους στον εμβολιαστικό υπάλληλο, ώστε αυτός να προβεί σε χρήση του εμβολίου ως (δήθεν) υπερόπλου εναντίον του αόρατου εχθρού έχει την εξή διάσταση, όταν ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός: Όποιοι πολίτες αρνηθούν να εμβολιασθούν μοιάζουν με εκείνους που αρνούνται να στρατευθούν για συνειδησιακούς λόγους εξερχόμενοι από τους κανόνες που διέπουν την κοινωνία σε περίοδο πολέμου6. Έτσι οι αντιεμβολιαστές ταυτίζονται αυθαιρέτως με τους αντιρρησίες συνειδήσεως!

Δυστυχώς, η σύλληψη της στρατολόγησης του πολίτη στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού έρχεται, μεταξύ άλλων, σε πλήρη αντίθεση με την λειτουργία της αρχής της αλληλεγγύης, όπως αυτή εξειδικεύεται στο Ποινικό Δίκαιο, σύμφωνα με όσα διδάσκονταν κατά την προ κορωνοϊού εποχή:

Κανένας πολίτης δεν έχει καθήκον να προτάξει το μπράτσο του χάριν της δημόσιας υγείας (σαν να ήταν στρατιώτης που προτάσσει τα στήθη του υπέρ της πατρίδας), όταν αυτή η πράξη αυτοθυσίας εγκυμονεί κίνδυνο σοβαρής βλάβης της υγείας του ή ακόμη και απώλειας της ζωής του από τη χρήση πειραματικού «όπλου»7.

Σημειωτέον ότι στο γαϊτανάκι των πολέμων έχει πλέον προστεθεί και η περίφημη «κλιματική αλλαγή», για την «καταπολέμηση» της οποίας οι λαοί ήδη προθερμαίνονται σε ορολογικό επίπεδο, αναμένοντας τον ακριβό λογαριασμό που θα κληθούν να πληρώσουν, με το ψευδοεπιχείρημα ότι κάθε πολίτης έχει συμβάλει στην πρόκληση του προβλήματος.

Δεδομένου δε ότι η Φύση εξ ορισμού δεν έχει εχθρική υπόσταση διά της οποίας επιτίθεται στον άνθρωπο, το αφήγημα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής συνυποδηλώνει ότι ο υποκρυπτόμενος εχθρός είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Άρα τα νέα δρακόντεια μέτρα που θα εφαρμοσθούν για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής θα έχουν αποφασισθεί από (μισ)ανθρώπους (ανήκοντες σε μια παγκόσμια ολιγομελή ελίτ) εναντίον ανθρώπων (πολιτών όλων των κρατών)!

Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι8:

Οι διαχειριστές της παγκόσμιας ανθρωποφάρμας βλέπουν παντού εχθρούς και μάστιγες που πρέπει να καταπολεμηθούν, προφανώς γιατί τα εκάστοτε μέτρα καταπολέμησης εξυπηρετούν τα δικά τους σχέδια εναντίον της ανθρωπότητας: Οι πάσης φύσεως αόρατοι και ορατοί εχθροί που γεννούν την ανάγκη για (υπερ)ασφάλεια είναι η μπροστινή όψη του νομίσματος· στην πίσω όψη είναι γραμμένη η φράση: έλεγχος της ανθρωπότητας. Κι όπως η συνταγή που εφήρμοσαν οι παγκόσμιοι διαχειριστές του τρόμου στην περίπτωση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας προκάλεσε περισσότερες παράπλευρες απώλειες, μεγαλύτερο βαθμό παράπλευρης ζημίας και συνεπώς ακόμα περισσότερο τρόμο απ’ ό,τι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν οι τρομοκράτες από μόνοι τους με τα όπλα που είχαν στη διάθεσή τους, το ίδιο φαίνεται ότι θα συμβεί τόσο με τον πόλεμο κατά της πανδημίας, όσο και με τον πόλεμο κατά της κλιματικής αλλαγής. Η συνταγή της ελίτ είναι πάντοτε της ίδιας λογικής: Χορηγεί φάρμακα που είναι χειρότερα από την ίδια την ασθένεια! Έτσι γκρεμίζει τον παλιό κόσμο και ξαναχτίζει τον καινούργιο (εξού και το νεοταξίτικο σύνθημα build back better).

Κινούμενος στην ίδια κατεύθυνση, ο Ιγνάσιο Ραμονέ, στην πραγματεία του «Η αυτοκρατορία της επιτήρησης», σημειώνει9:

Τα περισσότερα από […] τα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά. Ο αριθμός των πραγματικών τρομοκρατών που συνελήφθησαν είναι μηδαμινός, και, δυστυχώς, δεν στάθηκε δυνατόν να αποφευχθούν ειδεχθείς επιθέσεις, ενώ το συλλογικό τίμημα με όρους καταστρατήγησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι τεράστιο. Αυτό έκανε τον Μάρτιν Σάινιν, ειδικό παρατηρητή του Ο.Η.Ε., να πει ότι «η σημερινή χρήση των αντιτρομοκρατικών νόμων είναι κακή όχι μόνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για την πραγματική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».

Αντιστοίχως, τα δρακόντεια υγειονομικά μέτρα αφ’ ενός δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν τη διασπορά του κορωνοϊού (αντιθέτως, ο ιός μεταλλάχθηκε, με αποτέλεσμα να ομολογούν οι διακινητές και φανατικοί οπαδοί των εμβολίων ότι αυτά δεν παρέχουν την κατ’ αυτούς αναμενόμενη προστασία), αφ’ ετέρου συρρίκνωσαν δραματικά τις ατομικές ελευθερίες και προσέβαλαν βάναυσα την αξία του ανθρώπου.

Μεταφέροντας τα λόγια του Ιρλανδού φιλοσόφου Έντμουντ Μπερκ, ο Ραμονέ συμπληρώνει ότι για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ισχύει ό,τι εν γένει για τον πόλεμο, δηλαδή10:

Αν δεν προσέξουμε, καταλήγει να επιφέρει την εξαφάνιση των ίδιων των αξιών στο όνομα των οποίων τον διεξάγουμε: της δικαιοσύνης, της ηθικής, της ανθρωπιάς.

Μάλιστα, ο Ραμονέ υιοθετεί την ακόλουθη διαπίστωση του Έντουαρντ Σνόουντεν:

Για τις υπηρεσίες πληροφοριών, η τρομοκρατία ήταν ανέκαθεν μια δικαιολογία για να αναλάβουν δράση. Η τρομοκρατία προκαλεί τέτοια συναισθηματική αντίδραση ώστε, υπό την επήρεια του σοκ, οι άνθρωποι δέχονται νόμους και προγράμματα που ποτέ δεν θα τα ψήφιζαν διαφορετικά.

Ακόμη μεγαλύτερο σοκ προκαλεί, φυσικά, ένας αόρατος εχθρός που παρουσιάζεται ως «φονικός»!

Οι γονείς της εναρκτήριας παραβολής που εργαλειοποίησαν τα αποκρουστικά ζώα, για να επιβάλουν την νέα κανονικότητα στο σπίτι των παιδιών τους δεν είναι άλλοι από τις εθνικές κυβερνήσεις που εργαλειοποίησαν τον κορωνοϊό ως φονικό αόρατο εχθρό, για να επιβάλουν την νέα κανονικότητα στις χώρες των βρεφοποιημένων πολιτών τους. Όσο οι τελευταίοι τελούν υπό καθεστώς μαζικής υστερίας, οι σατανικοί κυβερνήτες θα παίζουν συνεχώς μαζί τους πόλεμο και θα τους μιλούν την μόνη γλώσσα που πιάνει τόσο πολύ τόπο: την μιλιταριστική φοβογλώσσα.

Γι’ αυτό η ελληνική πρωθυπουργική μαριονέτα, μαζί με τα υπόλοιπα μαριονετόπουλα της παρούσας ανθελληνικής κυβέρνησης, μιλούν πάλι με στρατιωτικούς όρους σε ό,τι αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης του νέου (τούτη την φορά: ορατού) εχθρού, τον οποίο πάλι δημιούργησαν εκείνοι που τώρα προσποιούνται ότι τον πολεμούν, δηλαδή της ακρίβειας:

Ανοίγει χαραμάδα για νέα όπλα στη μάχη κατά της ακρίβειας!

Ώς πότε άραγε οι βρεφοποιημένοι πολίτες θα νανουρίζονται με πολεμικά εμβατήρια, χιλιοπαιγμένα από το σατανικό γραμμόφωνο της Νέας Τάξης Πραγμάτων;