Γράφει η Αριάδνη
Κι εκεί που κάνεις ένα συμμάζεμα στα συρτάρια σου, πέφτουν στα χέρια σου κάποιες παλιές φωτογραφίες.
Ξέρεις, από εκείνες που δεν σου αρέσουν τόσο για να τις μοστράρεις σε άλμπουμ, αλλά που δεν σου πάει και η καρδιά να τις πετάξεις.
Έτσι τις έχεις μέσα σ’ ένα συρτάρι, έτοιμες να σε πάνε ένα ταξιδάκι στο παρελθόν από εκεί που δεν το περιμένεις.
Και γεμίζει το μυαλό σου εικόνες, η ψυχή σου συναισθήματα κι ένα αυθόρμητο χαμόγελο κάνει τα μάτια σου να γυαλίζουν.
Σχολικές εκδρομές, εφηβικοί έρωτες, όλα εκεί, αποτυπωμένα σ’ ένα κομμάτι χαρτί που έχει ξεθωριάσει από τον χρόνο, όπως ακριβώς τα άγχη και οι απογοητεύσεις εκείνης της εποχής.
Γι’ αυτό όταν θυμάσαι ακόμη και τα δυσάρεστα που γινόταν τότε και σε στεναχωρούσαν, το χαμόγελο συνεχίζει να υπάρχει, απλά γίνεται λίγο στραβό και αυτοσαρκαστικό.
Βλέπεις στην εφηβεία πολύ εύκολα μπορεί να καταστραφεί ο κόσμος γιατί δεν έγραψες καλά σε ένα μάθημα στις εξετάσεις ή γιατί πέρασε από μπροστά σου ο “έρωτας της ζωής” σου και δεν γύρισε ούτε καν να σε κοιτάξει επειδή σου κρατούσε μούτρα.
Όσο εύκολα καταστρεφόταν ο κόσμος όμως, το ίδιο εύκολα ένιωθες ότι ήταν όλος δικός σου! Έφτανε ένα βλέμμα του που θα έλεγε όλα όσα εκείνος δεν τολμούσε να πει ή ένα μπλουζ που θα χορεύατε σε μια χοροεσπερίδα ή μια εκδρομή που θα ήσασταν συνέχεια μαζί.
Είναι εκείνο το βλέμμα που όταν το συναντάς μετά από τόσα χρόνια, δεν είναι πια γεμάτο υποσχέσεις και προσδοκίες μιας και έχετε τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του, αλλά έχει μια γλυκιά οικειότητα, μια ζεστασιά.
Μιλάτε άνετα για τις οικογένειες, τα παιδιά, τις δουλειές σας και νιώθετε αυτή τη σιγουριά πως ο ένας θα έχει πάντα μια θεσούλα εκεί, στο μέρος της καρδιάς του άλλου!
