Τουρκικό μανιφέστο: «Είμαστε έτοιμοι να πάμε σε πόλεμο για το Αιγαίο για να αποτραπεί ο εγκλωβισμός μας στην Ανατολία» «Θρασύτατη χώρα η Ελλάδα -Θέλει όλο το Αιγαίο»

Συνεχίζουν τις προκλήσεις οι Τούρκοι. Νέο άρθρο -μανιφέστο στον τουρκικό Τύπο επιχειρεί να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι ο παραβάτης του διεθνούς δικαίου και των συνθηκών. Μία θέση που κατά την Τουρκία δικαιολογεί την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά και θαλάσσιες περιοχές, καθώς και τις τουρκικές απειλές και προκλήσεις.

Ενδεικτικό το άρθρο του Οζάι Σεντίρ, της Μιλλιέτ, που θεωρείται κοντά στο περιβάλλον του τούρκου υπουργού Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ και των τουρκικών κρατικών υπηρεσιών με τίτλο «Πόλεμος στο Αιγαίο και λάθη της νεαρής Δημοκρατίας».

Ιστορική αναδρομή

Το άρθρο ξεκινάει με ιστορική αναδρομή σημειώνοντας ότι «η Ιταλία, η οποία ηττήθηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, διεξήγαγε ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Συμμάχους στο Λονδίνο και το Παρίσι το 1945-46. Η Ελλάδα συμμετείχε σε όλες αυτές τις διασκέψεις- η Τουρκία δεν συμμετείχε καν ως παρατηρητής στις συνομιλίες αυτές».

Υπενθυμίζει ότι «το αίτημα του Feridun Cemal Erkin, Γενικού Γραμματέα του τουρκικού ΥΠΕΞ, να συμμετάσχει στη διάσκεψη απορρίφθηκε από την Πρωθυπουργία «με την αιτιολογία ότι δεν συμμετείχαμε στον πόλεμο». Λάθος, βέβαια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η νεαρή Τουρκική Δημοκρατία γύρισε την πλάτη της στο Αιγαίο. Αντιθέτως, έχουμε πολλές εντάσεις με την Ιταλία, η οποία παρέμεινε ιδιοκτήτρια των Δωδεκάνησων μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης».

Οι «μάχες» της Τουρκίας για τα Ίμια και το Καστελόριζο

«Θυμόμαστε την ‘επιχείρηση’ στα Ίμια το 1996, η Τουρκία είναι μια χώρα που αποβίβασε στρατεύματα και ύψωσε σημαίες στις νησίδες και τους βράχους γύρω από το ιταλικό νησί Καστελόριζο τον Δεκέμβριο του 1923, το 1927 και το 1929. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της Λωζάνης, η τουρκική αντιπροσωπεία είχε προσπαθήσει ιδιαίτερα σκληρά να κρατήσει το Καστελόριζο στην Τουρκία. Ενώ το Καστελόριζο θυσιάστηκε, τα νησιά Tavşan γύρω από τα Δαρδανέλια παρέμειναν στην Τουρκία» σημειώνει το άρθρο.

Η αποστρατικοποίηση

«Τόσο η Συνθήκη της Λωζάννης, στην οποία η Τουρκία είναι συμβαλλόμενο μέρος, όσο και η Συνθήκη των Παρισίων του 1947, βάσει της οποίας τα Δωδεκάνησα μεταβιβάστηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα, περιέχουν ακριβείς διατάξεις για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου» σημειώνει ο αρθρογράφος.

«Παραβιάζει η Ελλάδα τις συμφωνίες»;

Και ερωτά: «Παραβιάζει σήμερα η Ελλάδα τις διεθνείς συμφωνίες; Ναι, το κάνει, αλλά ενώ το κάνει αυτό, παίζει επίσης ένα μεγάλο παιχνίδι» επισημαίνοντας ότι «οι Έλληνες διπλωμάτες αναφέρονται σε μια ομιλία που έκανε το 1936 ο τότε τούρκος υπουργός Εξωτερικών Tevfik Rüştü Aras στην τουρκική Εθνοσυνέλευση. Σε εκείνη την ομιλία, ο Aras είπε ότι η Ελλάδα είχε το δικαίωμα να εξοπλίσει τα νησιά της Λήμνου και της Σαμοθράκης».

«Η Συνθήκη του Montreux καλύπτει το καθεστώς των Στενών και των νησιών στα Στενά. Στη Συνθήκη δεν υπάρχει καμία αναφορά στα νησιά της Λήμνου ή της Σαμοθράκης, αλλά η Ελλάδα χρησιμοποιεί το επιχείρημα στον πρόλογο» σημειώνει το δημοσίευμα.

Αδικαιολόγητη η Αθήνα

Και συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι «η κατάσταση που δικαιολογεί τη θέση της Τουρκίας εδώ είναι η εξής: Ακόμα και αν υποθέσουμε για μια στιγμή ότι το προοίμιο της Συνθήκης του Montreux ανοίγει μια πόρτα για την Ελλάδα για τα νησιά της Λήμνου και της Σαμοθράκης, αυτό δεν δικαιολογεί την Ελλάδα να παραβιάσει τη Συνθήκη της Λωζάννης και να εξοπλίσει τα νησιά της Χίου ή της Λέσβου, της Σάμου και της Ικαρίας στα βάθη του Τσεσμέ. Ομοίως, υπάρχουν ρήτρες αφοπλισμού για τα Δωδεκάνησα που πήρε από την Ιταλία το 1947».

Έχουμε να κάνουμε με μία θρασύτατη χώρα

Όπως υποστηρίζει ο αρθρογράφος «το πρόβλημα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια θρασύτατη χώρα που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο λέγοντας ότι αυτές οι συνθήκες είναι συνθήκες οριοθέτησης συνόρων και όχι αφοπλισμού».

Θέλουν όλο το Αιγαίο

Και συνεχίζει «υπάρχει ένα άλλο καλό παράδειγμα για να εξηγήσουμε την όρεξη της Ελλάδας να αποκτήσει όλο το Αιγαίο και την αδιαφορία της για το δίκαιο. Ακόμη και πριν η Γερμανία παραδοθεί, η Ελλάδα έστειλε ένα σημείωμα στους Συμμάχους ζητώντας να της δοθούν τα Δωδεκάνησα. Αυτό είναι το πιο συγκεκριμένο παράδειγμα της επεκτατικής συμπεριφοράς της. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία εκείνη την εποχή θεωρούσε το ζήτημα των Δωδεκάνησων ως δωροδοκία που θα την παρέσυρε στον πόλεμο.

Η Άγκυρα δεν δέχτηκε την προσφορά των Γερμανών, οι οποίοι είχαν αρχίσει να χάνουν τον πόλεμο, ν’αφήσουν τα Δωδεκάνησα στην Τουρκία – αντίθετα, προώθησε την προσφορά αυτή στους Βρετανούς και όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν, οι Βρετανοί ανέλαβαν τα νησιά.

Στην πραγματικότητα, η Άγκυρα δεν είχε άδικο για τις δωροδοκίες που θα την παρέσυραν σε αυτόν τον πόλεμο. Τον Δεκέμβριο του 1941, ο Βρετανός ΥΠΕΞ Eden είχε συνάντηση με τον Stalin, ο οποίος κυβερνούσε τη Σοβιετική Ένωση, στη Μόσχα. Στη συνάντηση αυτή, ο Stalin είπε ότι τα Δωδεκάνησα, η Βόρεια Συρία και ένα μέρος της Βουλγαρίας θα έπρεπε να δοθούν στην Τουρκία. Η Άγκυρα γνώριζε αυτόν τον διάλογο μεταξύ των ηττημένων της στιγμής εκείνης, αλλά δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό».

Ο εναέριος χώρος και τα χωρικά ύδατα

Επιστρέφοντας στο θέμα του εναέριου χώρου και των 12 ναυτικών μιλίων, που σύμφωνα με τον αρθρογράφο «είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα μεταξύ μας και της Ελλάδας» και ξεκίνησε «από τα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας», το δημοσίευμα σημειώνει ότι «η Ελλάδα επέκτεινε τον εναέριο χώρο της στα 10 μίλια το 1931».

Η Ελλάδα δεν έχει ακυρώσει την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία

Και συνεχίζει: «Ας μην ξεχνάμε ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ήταν αρκετά καλές εκείνη την εποχή και ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός Βενιζέλος πρότεινε τον Mustafa Kemal Atatürk για το Νόμπελ Ειρήνης το 1934. Αν ρωτάτε γιατί η Άγκυρα δεν αντέδρασε σε αυτή την απόφαση, υπάρχουν δύο λόγοι. Πρώτον, η Ελλάδα είχε λάβει μια τέτοια απόφαση προκειμένου να δημιουργήσει έναν διανησιωτικό εναέριο χώρο. Δεύτερον, η Ελλάδα δεν κατέγραψε επίσημα την απόφαση αυτή μέχρι το 1975. Το 1975, κατά τη διάρκεια μιας άσκησης που διοργάνωσε η Τουρκία, η θέση αυτή διατυπώθηκε επίσημα για πρώτη φορά και η Τουρκία απάντησε αμέσως: «Δεν αναγνωρίζουμε» και έκτοτε τα μαχητικά μας πετούν τακτικά εντός των επίμαχων 4 μιλίων.

Η Ελλάδα αύξησε την υφαλοκρηπίδα της [χωρικά ύδατα] στα 6 μίλια το 1936 και η Τουρκία στα 6 μίλια το 1964. Όταν η Ελλάδα θέλησε να αυξήσει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια μετά την ‘Ειρηνευτική Επιχείρηση’ της Κύπρου το 1974, η Τουρκία παρενέβη και το 1975, ο τούρκος ΥΠΕΞ Çağlayan ενημέρωσε τις ΗΠΑ με επιστολή του ότι μια τέτοια κατάσταση θα θεωρούνταν πράξη πολέμου. Την 1η Ιουνίου 1995, η Αθήνα, αναφερόμενη στη 2η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, δήλωσε ότι επιφυλάσσεται του δικαιώματος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια.

Η τουρκική Εθνοσυνέλευση εξέδωσε δήλωση στην οποία δήλωνε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα εξουσιοδοτούσε την κυβέρνηση να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέτρων. Να σας θυμίσω ότι η Ελλάδα, η οποία επικρίνει την Τουρκία για την απόφασή της casus belli η οποία δεν έχει περάσει από την τουρκική Βουλή, δεν έχει ακυρώσει την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία στη Βουλή της».

Θα πήγαινε η Τουρκία σε πόλεμο;

Το δημοσίευμα καταλήγει προειδοποιώντας εμμέσως με πόλεμο θέτοντας το εξής ερώτημα: «Θα πήγαινε η Τουρκία σε πόλεμο για να αποτρέψει την εγκαθίδρυση μιας τάξης που αφήνει το 70% των υδάτων του Αιγαίου στην Ελλάδα, μειώνει την ανοιχτή θαλάσσια περιοχή στο 19% και αφήνει στην Τουρκία μερίδιο 7% στο Αιγαίο, όπου ένα πλοίο που ταξιδεύει από την Κωνσταντινούπολη στη Σμύρνη θα πρέπει να περάσει από ελληνικά χωρικά ύδατα; Ας απαντήσει η Ελλάδα και σε αυτό το ερώτημα…»