“ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ”. Απόσπασμα από το αποκαλυπτικό βιβλίο του Ιστορικού Δημήτρη Μιχαλόπουλου

“ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ”. Απόσπασμα από το αποκαλυπτικό βιβλίο του Ιστορικού Δημήτρη Μιχαλόπουλου

22 Νοεμβρίου, 2022 23 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:919
Μοίρασέ το

 

Ἡ πολὺ στενή, ἡ κυριολεκτικῶς ἐγκάρδια φιλία ποὺ συνέδεσε τὸν Μεταξᾶ μὲ τὸν Κεμὰλ Ἀτατούρκ. Αὐτὸς ὁ δεσμὸς ὑπῆρξε τόσο ἰσχυρός, ὥστε νὰ γίνεται λόγος γιὰ «κοινὴ μοῖρα» (sort commun) τῶν δύο Κρατῶν, τὰ ὁποῖα γρήγορα μάλιστα θὰ ἑνώνονταν σὲ ὁμοσπονδιακὴ βάση, ἐὰν δὲν ἐπερχόταν ὁ κατὰ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1938 θάνατος τοῦ Κεμάλ.

 

Το παρόν απόσπασμα κεφαλαίου, είναι από το βιβλίο του πολυγραφότατου Ιστορικού και Συγγραφέα κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου, με τίτλο: “Η Γενεαλογία των Πολιτικών Δυνάμεων στην Ελλάδα και τον κόσμο (Θεσσαλονίκη: Ερωδιός, 2021) και αποτελεί αναδημοσίευση…

Τα όσα αναφέρονται στο κεφάλαιο αυτό, αποτελούν άγνωστα ντοκουμέντα, τα οποία αφορούν ένα σημαντικό κεφάλαιο της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας και ανατρέπουν τα όσα μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, έχοντας στην πλειοψηφία μας διαμορφώσει μια τελείως διαφορετική αντίληψη όχι μόνο για πρόσωπα που συνδέθηκαν με Επικές σελίδες του έθνους μας, αλλά και σχεδιασμούς που ούτε καν είχαμε διανοηθεί…

Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πως, την Πατρίδα μας την κυβερνούν ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, με ότι αυτό σημαίνει, και σχεδιάζονταν ενοποιήσεις με άλλα εχθρικά κράτη προκειμένου να επιτευχθεί μια ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ…και στο βάθος, ΙΣΡΑΗΛ…

Και ο σχεδιασμός αυτός έγινε από έναν… “ηγέτη” στον οποίον χρεώθηκε το ΕΠΙΚΟ ΟΧΙ.. και καλώς χρεώθηκε διότι αυτός το είπε και ακολούθησε ο Ελληνικός Λαός, αλλά δεν πρέπει να αποσιωποιηθεί πως διαβουλευόταν σχέδια ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, τα οποία αγνοούσε ο Ελληνικός Λαός…

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας την Ιουδαϊκή του καταγωγή αλλά και τη σχέση του με τους Άγγλους, τότε τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή…

Στο σημείο αυτό, να υπενθυμίσω πως και ο δικτάτορας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, σχεδίαζε ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ…

Αφήνοντας χωρίς εγωισμούς στην άκρη τα όσα διαστρεβλωμένα διδαχθήκαμε, μήπως είναι καιρός να μάθουμε την Ιστορία μας το συντομότερο δυνατόν και να υπεραπιστούμε την Πατρίδα μας, πριν την απωλέσουμε τελείως;;;

 

Καλλιόπη Σουφλή

 

Β’

 

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

 

Ἀκόμα καὶ σήμερα συνεχίζεται ἡ συζήτηση ὡς πρὸς τὸ ἐὰν τὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940 τὸ εἶπε ὁ Μεταξᾶς ἢ ὁ λαός. Ὁπότε, ἀκούγοντας κανεὶς τὰ ἑκατέρωθεν ἐπιχειρήματα, τὸ πρῶτο ποὺ τοῦ ἔρχεται κατὰ νοῦν εἶναι ὁ κανόνας τοῦ Χίτλερ ὁ σχετικὸς μὲ τὸ νοητικὸ ἐπίπεδο τῆς μάζας καὶ τὸ πῶς πρέπει  νὰ ἀπευθύνεται κανεὶς σὲ αὐτήν…

Τελοσπάντων… Σίγουρα ὑπῆρξε «φασίστας» ὁ Μεταξᾶς. Τί εἴδους«φασίστας» ὅμως;

Τὸ θέμα -ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ Μουσουλμάνος λόγιος- χρήζει ἐξετάσεως. Νὰ τὸ ἐξετάσουμε λοιπόν!

* * *

Tὸ πρῶτο ποὺ ὀφείλει κανεὶς νὰ ἐπισημάνη εἶναι ὅτι ὁ Μεταξᾶς, ἀφότου ἐπέβαλε τὸ καθεστὼς τῆς 4ης Αὐγούστου, προσπάθησε νὰ ἀδρανοποιήση τὶς μᾶζες καὶ ὄχι νὰ τὶς κινητοποιήση, ὅπως π.χ. ἔκαναν ὁ Μουσσολίνι καὶ ὁ Χίτλερ.[i]

Πράγματι, τὸ αὐταρχικὸ σύστημα ποὺ ὁ τότε δικτάτορας παγίωσε ἤτανε συγγενὲς ὄχι μὲ τὸν ἰταλικὸ Φασισμὸ ἢ τὸν γερμανικὸ Ἐθνικοσοσιαλισμὸ ἀλλὰ μὲ τὸ «Νέο Κράτος» (Estado Nuevo, Estado Novo) τοῦ Φράνκο στὴν Ἱσπανία καὶ τοῦ Σαλαζὰρ στὴν Πορτογαλία.[ii]

Γιὰ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ ἐπίσημη ὀνομασία τοῦ καθεστῶτος τῆς 4ης Αὐγούστου ὑπῆρξε ἀκριβῶς «Νέον Κράτος».[iii] Ἔχει τεράστια σημασία ὅμως τὸ ὅτι καἰ οἱ δύο αὐτὲς χῶρες, ἐμφανῶς ἡ Πορτογαλία καὶ λιγότερο ἐμφανῶς ἡ Ἱσπανία, ὑποστήριξαν τὴ Μεγάλη Βρεταννία καὶ τοὺς συμμάχους της κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.[iv] Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε καὶ ἡ Ἑλλάδα τοῦ Μεταξᾶ…

Διαπιστώνεται ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, πολὺ παράδοξο: Ἡ πολὺ στενή, ἡ κυριολεκτικῶς ἐγκάρδια φιλία ποὺ συνέδεσε τὸν Μεταξᾶ μὲ τὸν Κεμὰλ Ἀτατούρκ. Αὐτὸς ὁ δεσμὸς ὑπῆρξε τόσο ἰσχυρός, ὥστε νὰ γίνεται λόγος γιὰ «κοινὴ μοῖρα» (sort commun) τῶν δύο Κρατῶν,[v] τὰ ὁποῖα γρήγορα μάλιστα θὰ ἑνώνονταν σὲ ὁμοσπονδιακὴ βάση, ἐὰν δὲν ἐπερχόταν ὁ κατὰ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1938 θάνατος τοῦ Κεμάλ.[vi]

Στὴν κηδεία αὐτοῦ τοῦ τελευταίου, στὴν Ἄγκυρα, ὁ Μεταξᾶς, παρὰ τὸ ὅτι ἦταν ἄρρωστος, ἔσπευσε νὰ παραστῆ.[vii] Καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ τηλεγράφημα ποὺ ἕνα χρόνο ἀργότερα, κατὰ τὴν ἐπέτειο τῆς τελευτῆς τοῦ Ἀτατούρκ, ὁ Μεταξᾶς ἔστειλε στὸν Τοῦρκο ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν:

Ἡ ἑλληνικὴ βασιλικὴ κυβέρνησις καὶ ὅλη ἡ Ἑλλὰς θὰ διατηρήσουν γιὰ          πάντα ἄσβεστον τὴν μνήμην τοῦ μεγάλου Ἀρχηγοῦ Κεμὰλ Άτατούρκ,            ἀναγεννητοῦ τοῦ εὐγενοῦς Τουρκικοῦ Ἔθνους, φίλου καὶ συμμάχου τῆς         Ἑλλάδος.[viii]

Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1938 ἄλλωστε, πάλι μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ θανάτου τοῦ Ἀτατούρκ, δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ Νεολαία, ὄργανο ἐπίσημο τῆς «Ἐθνικῆς Ὀργανώσεως Νεολαίας»/ΕΟΝ, ἡ ἑξῆς ἀνακοίνωση:

Εἰς τὴν Τουρκίαν ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου τοῦ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ ἔγινε             ἀφορμὴ νὰ ἐκδηλωθῆ κατὰ τρόπον μεγαλειώδη ὁ σεβασμὸς καὶ             προσήλωσις τοῦ Τουρκικοῦ λαοῦ εἰς τὴν μνήμην τοῦ ἐθνικοῦ του ἥρωος.            Πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα διατηρεῖται ζῶσα ἡ   ἀνάμνησις τοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο κατενόησε βαθύτατα τὴν ἀξίαν καὶ τὴν εὐρύτητα τῶν ἀγαθῶν ποὺ θὰ προέκυπτον ἀπὸ μίαν εἰλικρινῆ καὶ βαθεῖαν ἑλληνοτουρκικὴν συνεργασίαν, ἀλλὰ καὶ ἐπροχώρησε μὲ τόλμην καὶ ταχύτητα εἰς τὴν θεμελίωσιν τῆς συνεργασίας αὐτῆς καὶ δὲν ἔπαυσε μέχρι τῆς τελευταίας του πνοῆς νὰ ἐργάζεται διὰ τὴν παγίωσίν της.[ix]

Πῶς ἐξηγεῖται ἡ φιλία αὐτή;  Ξέρουμε ὅτι ὁ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, ὁ ὁποῖος βαθύτατα ἀντιπαθοῦσε τὸ Ἰσλὰμ καὶ συνακολούθως ἐπιχείρησε νὰ ἐκκοσμικεύση τὸ Τουρκικὸ Κράτος τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἱδρυτής,[x] ἦταν ντονμὲς (dönme), δηλαδὴ κρυπτοϊουδαῖος ποὺ φαινομενικῶς εἶχε ἀσπαστῆ τὸ μουσουλμανικὸ θρήσκευμα.[xi]

Σὲ δημοσίευμα ἀμερικανικῆς ἐφημερίδας, μάλιστα, τῆς ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποία μαινόταν ἡ ἑλληνοτουρκικὴ σύγκρουση στὴ Μικρὰ Ἀσία, χαρακτηρίζεται ἀνεπιφύλακτα ὡς Ἰουδαῖος.[xii]

Τὸ κλειδὶ τοῦ αἰνίγματος, πάντως, βρίσκεται στὴν προσωπικότητα τοῦ πατέρα τοῦ Κεμάλ, ποὺ -παρὰ τὰ ὅσα ἔχουν κατὰ καιροὺς ὑποστηριχθῆ καὶ ἀκόμη καὶ σήμερα ὑποστηρίζονται- οὐσιαστικῶς… ἀγνοεῖται.

Ὀθωμανικὸ ἔγγραφο δικαστηρίου τῆς Θεσσαλονίκης, βάσει τοῦ ὁποίου μπορεῖ νὰ τεκμηριωθῆ ἡ ἄποψη ὅτι ὁ πατέρας τοῦ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ προβάλλεται ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστοριογραφία.

 

Τὸ περίεργο ὅμως εἶναι ὅτι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει ὄχι βέβαια μὲ τὸν πατέρα ἀλλὰ μὲ τὸν παπποὺ τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ. Συγκεκριμένα:

Α. Στὴ Χρυσῆ Βίβλο (Libro d’oro) τῆς κεφαλληνιακῆς ἀριστοκρατίας, ὁ πατέρας τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, Παναγῆς, ἐμφανίζεται νὰ ἔχη γεννηθῆ τὸ 1830·[xiii] σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἔγγραφο ὅμως φαίνεται νὰ ἔχη βαπτιστῆ τὸ 1827, προτοῦ δηλαδὴ νὰ γεννηθῆ.[xiv] Σύμφωνα, πάλι, μὲ ἄλλο ἔγγραφο, ἐπίσης ἐκκλησιαστικό, κατὰ τὸ 1870 εἶχε ἡλικία 35 ἐτῶν·[xv] κατὰ συνέπεια, ἡ γέννησή του πρέπει νὰ ἔγινε περὶ τὸ ἔτος 1835.

Β. Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς-Ἀντζουλακᾶτος, πατέρας τοῦ Παναγῆ, ἄρα παπποὺς τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, ἀρραβωνιάστηκε καὶ ταυτόχρονα παντρεύτηκε τὴ γιαγιὰ αὐτοῦ τοῦ τελευταίου τὸ 1834.[xvi]

Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ πατέρας τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ βαφτίστηκε τὸ 1827, γεννήθηκε εἴτε τρία εἴτε ὀκτὼ χρόνια ἀργότερα (τὸ 1830 ἢ τὸ 1835), ἐνῶ ὁ γάμος τῶν γονιῶν του, δηλαδὴ τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, ἔγινε  ἑφτὰ χρόνια μετὰ τὴ βάφτισή του.  Ὅλα αὐτὰ μαρτυροῦν «ἀταξία» στὸν βίο τοῦ παπποῦ τοῦ μετέπειτα πρωθυπουργοῦ μας, ποὺ ἄλλωστε ἔχει δεόντως ἐπισημανθῆ.[xvii]

Ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ποτέ του δὲν προέβαλε τὸ πλῆρες ἐπώνυμο (Μεταξᾶς-Ἀντζουλακᾶτος) τῆς ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας γόνος τῆς ὁποίας μέχρι σήμερα θεωρεῖται. Ἐπιπλέον, μία καὶ μόνη φορὰ πῆγε νὰ ἐπικαλεστῆ τὴν «ἀριστοκρατικὴ καταγωγή του», μὰ αὐτὸ ἔγινε  ὄχι στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ στὸ ἐξωτερικό.[xviii]

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα παρουσιάζουνε ἀκόμη μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον· συγκεκριμένα:

  1. Ὁ πρωθυπουργὸς τοῦ «ΟΧΙ» ἔτρεφε μεγάλη ἐκτίμηση γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Ludwig Gumplowitz (1838-1909), κοινωνιολόγου καὶ καθηγητῆ στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Graz τῆς Αὐστρίας.[xix] Ὁ Gumplowitz ἤτανε Ἰουδαῖος, γόνος οἰκογένειας ραββίνων στὴν Κρακοβία τῆς Πολωνίας, καὶ εἶχε ἰδιαιτέρως ἀσχοληθῆ μὲ τὸ θέμα τῶν «καταπιεσμένων μειονοτήτων».[xx]
  2. Ὅταν τὸ 1924 καθιερώθηκε στὴν Ἑλλάδα ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, οἱ Ἰουδαῖοι φυσικὰ διαμαρτυρήθηκαν, ἐπειδή, δεδομένου ὅτι τὸ Σάββατο εἶναι γιὰ αὐτοὺς ἱερό, θὰ ἦταν πιὰ ὑποχρεωμένοι νὰ μὴ ἐργάζονται δύο μέρες τὴν ἑβδομάδα. Αὐτὸς ποὺ τάχθηκε ἀνοιχτὰ στὸ πλευρό τους ὑπῆρξε ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς.[xxi]
  3. Τοὐλάχιστον μὲ ὅ,τι σήμερα παραμένει γνωστό, μόνο ἀπὸ Ἰουδαίους τῆς Ἑλλάδας ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἀνεπιφύλακτα θεωρήθηκε «Ἐθνάρχης».[xxii]
  4. Λίγο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, ἔγινε γιὰ αὐτὸν «ἐπιμνημόσυνη δέηση» στὴ συναγωγὴ Yeshurum τῶν Ἱεροσολύμων – καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἐκεῖ ἀρχιρραβῖνο Βen Zion Ouziel.[xxiii] Ἡ ἰδιαίτερη σημασία τοῦ γεγονότος ὀφείλεται στὸ ὅτι πραγματοποιήθηκε, στὴ μνήμη τοῦ Μεταξᾶ, τελετὴ σαφῶς θρησκευτικοῦ χαρακτήρα δὲν ἔγινε, μὲ ἄλλα λόγια, ἁπλῆ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός του κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς τελετῆς. Καὶ αὐτό, σὲ ὅλες τὶς γνωστὲς θρησκεῖες, γίνεται μόνο γιὰ ὁμοθρήσκους.

Τελικῶς, τί συνέβαινε μὲ τὸν πατέρα τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ; Μήπως, μὲ ἄλλα λόγια, ἦταν αὐτὸς τὁ τελευταῖο ἄτομο ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς;

Τὸ ἐπιχείρημα ποὺ κατὰ κανόνα ἀντιτάσσεται σὲ αὐτὴν τὴν ἄποψη εἶναι ἡ γενικευμένη ἐντύπωση πὼς στὴν Κεφαλλονιά, ἀπὸ ὅπου καταγόταν ὁ πρωθυπουργὸς τοῦ 1940, «δὲν ὑπῆρχαν Ἰουδαῖοι».[xxiv]

Αὐτὸ ὅμως ἀποτελεῖ λάθος – καὶ μάλιστα χονδροειδές. Ὑπῆρχαν καὶ παραϋπῆρχαν·[xxv] πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀφομοιώθηκαν βέβαια ἀπὸ τὸ ἰθαγενὲς χριστιανικὸ στοιχεῖο, χωρὶς ποτὲ ὅμως νὰ ἀποκόψουν τὸν ψυχικὸ δεσμό τους μὲ τὸ παλαιό τους θρήσκευμα.

Ἔτσι, ἔχοντας κατὰ νοῦν αὐτά, εὐχερῶς ἐπιτέλλουν οἱ ὁμοιότητες μεταξὺ τοῦ καθεστῶτος τῆς 4ης Αὐγούστου στὴν Ἑλλάδα μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἐπέβαλε ὁ Ἀτατούρκ στὴν Τουρκία, δηλαδή:

α) Καὶ τὰ δύο καθεστῶτα ὑπῆρξαν κραυγαλέως ἐθνικιστικά.

β) Καὶ τὰ δύο καθεστῶτα ὑπῆρξαν δραστικῶς ἀντικομμουνιστικά.[xxvi] Ἡ βοήθεια, πράγματι, ποὺ δόθηκε ἀπὸ τοὺς Μπολσεβίκους στοὺς Τούρκους ἐθνικιστὲς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου τῶν ἐτῶν 1919-1922, ὀφειλόταν κυρίως στὸν Τρότσκυ, ἐπικεφαλῆς, τότε, τοῦ Ἐρυθροῦ Στρατοῦ. Γιὰ αὐτό, ὅταν ὁ Τρότσκυ ἀναγκάστηκε νὰ φύγη ἀπὸ τὴ Σοβιετικὴ Ρωσία, κατέφυγε στὴν Τουρκία τοῦ Κεμάλ.

γ) Καὶ ὁ Ἀτατοὺρκ (ἀποφασιστικῶς) καὶ ὁ Μεταξᾶς (διστακτικῶς καὶ περιστασιακῶς) συρρίκνωσαν τὸν θρησκευτικὸ χαρακτήρα τοῦ δημόσιου βίου τῶν λαῶν ποὺ κυβέρνησαν.

Ὁ δεύτερος, παρὰ τὴ θρησκευτικότητα ποὺ ἐνδομύχως τὸν χαρακτήριζε, ἀντιπαθοῦσε τόσο τὴ Θεολογία ὅσο καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία.[xxvii]

Ἡ πράξη, μάλιστα, τοῦ «Ἐθνικοῦ» μας «Κυβερνήτη» νὰ ὑποβάλη στὴν κρίση τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας τὴν ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ἐκλογὴ τοῦ Δαμασκηνοῦ ὡς Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος ὑπῆρξε πρωτοφανής· καὶ τοῦτο, διότι οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου θεωρεῖται πὼς «ὑπαγορεύονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα».[xxviii]

δ) Ὁ Ἀτατούρκ, ὡς πρὸς τὴ γραφὴ τῆς τουρκικῆς γλώσσας, καθιέρωσε τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο, παρὰ τὸ ὅτι τὸ ἀραβικό, μὲ τὸ ὁποῖο ἔγραφαν μέχρι τότε οἱ Τοῦρκοι, θεωρεῖται γενικῶς ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους ὡς ἱερό. Ὁ Μεταξᾶς, πάλι, προσπάθησε νὰ λύση τὸ γλωσσικὸ ζήτημα, ποὺ ἐπὶ δεκαετίες πολλὲς ταλάνιζε τοὺς Νεοέλληνες μὲ τὴν ἔκδοση τῆς Νεοελληνικῆς Γραμματικῆς τοῦ Μανόλη Τριανταφυλλίδη, ἡ ἐπεξεργασία τῆς ὁποίας ἄρχισε τὸ 1938 καὶ ἡ ἔκδοση ἔγινε τὸ 1941.

ε) Καὶ οἱ δυό τους, Ἀτατοὺρκ καὶ Μεταξᾶς, στράφηκαν γενικῶς κατὰ τῶν παραδόσεων τὴ διατήρηση τῶν ὁποίων θεώρησαν ὡς βλαπτικὴ τῆς προόδου τῶν λαῶν τους.

Εἰδικῶς ὁ Μεταξᾶς ὀρθῶς ἐπισήμανε ὅτι ἡ ἀερολογία, ποὺ ἐκδηλώνεται κυρίως ὡς «ρητορικότητα», συνιστᾶ τὸ κύριο μειονέκτημα τῶν Νεοελλήνων,[xxix] ἀπὸ τὸν χαρακτήρα τῶν ὁποίων δραματικῶς ἀπουσιάζουν «ἡ περηφάνεια καὶ ἡ ὁρμή».[xxx] Ἔτσι, δὲν δίστασε νὰ στραφῆ ἀκόμη καὶ κατὰ τῶν Ἀρχαίων Συγγραφέων, σὲ ἀναφορὲς τῶν ὁποίων συστηματικῶς ἐπιδίδονται οἱ Νεοέλληνες χωρὶς ὅμως, κατὰ κανόνα, νὰ τοὺς ἔχουνε μελετήσει.  Καί,  μάλιστα, στράφηκε ὁ Μεταξᾶς κατὰ τῶν Ἀρχαίων μὲ τέτοιο δυναμισμό, ὥστε νὰ προκληθῆ ἔκπληξη ἀκόμα καὶ σὲ ἰθύνοντες κύκλους τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ἔκπληξη.[xxxi]

Τὴν ἴδια λίγο-πολὺ πολιτικὴ μὲ τοὺς ἀνωτέρω ἀκολούθησε  καὶ ὁ Φράνκο στὴν Ἱσπανία, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἦταν -ἀπώτερης ἔστω- ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς[xxxii] καὶ τὸν ὁποῖο, ἀκριβῶς ὅπως ἔγινε μὲ τὸν Ἀτατοὺρκ καὶ τὸν Μεταξᾶ, ἐπίσης οἱ Βρεταννοὶ προώθησαν στὴν ἐξουσία.[xxxiii]

Ὅσο γιὰ τὸν ἄλλον ἑταῖρο τοῦ «Νέου Κράτους», τὸν Σαλαζὰρ τῆς Πορτογαλίας, ὑπάρχουν, ἐὰν ὄχι ἀποδείξεις, σαφεῖς ὁπωσδήποτε ἐνδείξεις τῆς ἰουδαϊκῆς του καταγωγῆς.[xxxiv] Πέρα, μάλιστα, ἀπὸ τὶς ἐνδείξεις αὐτές, εἶναι καὶ τὸ ἐπώνυμό του, Salazar, ποὺ καὶ σήμερα ἀκόμη συναντᾶται ὡς τοπωνύμιο·[xxxv] καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι συχνὰ προβάλλουν τὸ ὄνομα τοῦ τόπου καταγωγῆς τους ὡς οἰκογενειακό τους ὄνομα.

Χαρακτηριστικὴ περίπτωση ἀποτελεῖ ὁ Fidel Castro τῆς Κούβας,[xxxvi] τὸν ὁποῖο οὔτε ὁ καημένος ὁ Τζὼν Κέννεντυ μπόρεσε νὰ ἀνατρέψη.

Ὑπῆρξε λοιπὸν ὁ Σαλαζὰρ σαφέστατα φιλικὸς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ δέχθηκε ἰουδαϊκὴ καθοδήγηση, συγκεκριμένα ἐκείνη τοῦ Μoisés Bensabat Amzalak, πανεπιστημιακοῦ καθηγητῆ καὶ στενοῦ του φίλου, ὡς πρὸς τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ ποὺ γενικῶς ἐφάρμοσε.[xxxvii]

Ἀκολουθώντας, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, τὶς συμβουλὲς αὐτοῦ τοῦ τελευταίου – καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Φράνκο πού, ἀνησυχώντας γιὰ τὴν ὑστεροφημία του, προσπάθησε νὰ ἐκβιομηχανίση τὴν Ἱσπανία καὶ νὰ δημιουργήση ἕνα μεσαῖο κοινωνικὸ στρῶμα- ὁ Σαλαζὰρ ἀπέφυγε νὰ ἀνεβάση τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο τῶν Πορτογάλων, ἐπειδὴ φρονοῦσε πὼς ἡ διάχυση τῆς εὐημερίας θὰ ἐπέφερε στροφὴ τοῦ λαοῦ πρὸς τὰ ἀριστερά.[xxxviii]

* * *

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, θὰ περίμενε κανεὶς νὰ διαπιστώση πὼς οἱ κατ’ἐξοχὴν φασιστικὲς προσωπικότητες, Χίτλερ καὶ Μουσσολίνι, θὰ ἀποτελοῦσαν ἐξαιρέσεις σὲ αὐτὸν τὸν «κανόνα» τῆς ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς.

Καὶ ὅμως… οὔτε αὐτὸ συμβαίνει.

Ὡς πρὸς τὸν Χίτλερ πρῶτα-πρῶτα, ἐντύπωση προξενεῖ γεγονὸς -σκοπίμως;- ξεχασμένο σήμερα, ὅτι δηλαδὴ λίγο μετὰ τὴν ἄνοδό του στὴν ἐξουσία προτάθηκε γιά… τὸ Νόμπελ Είρήνης  ἀπὸ Ἰουδαία, τὴ Gertrude Stein (1874-1946), συγγραφέα, φίλη τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ Φραγκλίνου Ροῦζβελτ, ἡ ὁποία θεμελίωσε αὐτὸ ποὺ εὐφυῶς χαρακτηρίστηκε «λογοτεχνικὸς κυβισμός».[xxxix]

Μὲ τὸν Χίτλερ, πράγματι, συμβαίνει ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ μὲ τὸν Μεταξᾶ: Ξέρουμε ποιὸς ἤτανε ὁ πατέρας του (τὸν ὁποῖο βαθύτατα ἀντιπαθοῦσε[xl]), ἐνῶ δὲν ξέρουμε ποιὸς ὑπῆρξε ὁ παππούς του.

Ὁ πατέρας του, Alois, γεννημένος τὸ 1837, ἤτανε νόθος γυιὸς κάποιας Maria Anna Schicklgruber, ἡ ὁποία, πέντε χρόνια μετὰ τὴ γέννηση τοῦ παιδιοῦ της, παντρεύτηκε τὸν Johann Georg Hiedler, βοηθὸ μυλωνᾶ.

Τὸ 1847 ἡ μητέρα τοῦ Alois πέθανε καὶ ὁ σύζυγός της κυριολεκτικῶς… ἐξαφανίστηκε ἐπὶ τριάντα χρόνια.

Ὁ Alois, ποὺ φυσικὰ εἶχε τὸ ἐπώνυμο τῆς μητέρας του, Schicklgruber, μεγάλωσε μὲ τὴ φροντίδα τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ συζύγου τῆς μητέρας του.

Καὶ ξαφνικά… ἐμφανίστηκε ὁ Johann Georg Hiedler, ἡλικίας 84 ἐτῶν πιά, καὶ δήλωσε ὅτι ὁ Alois Schicklgruber ἦταν παιδὶ δικό του.

Ἔτσι, τὸ ἐπώνυμο αὐτοῦ τοῦ τελευταίου ἄλλαξε ἀπὸ Schicklgruber σὲ Hiedler καὶ τελικῶς σὲ Hitler.[xli]

Ὑποστηρίχθηκε ὅτι αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ μπορέση ὁ Alois  Schicklgruber/Hiedler/Hitler νὰ κληρονομήση ὅ,τι ἄφηνε ὁ σύζυγος τῆς μητέρας του· καὶ αὐτὸ φαίνεται λογικό.

Γιατί ὅμως ὁ Hiedler καθυστέρησε τόσο πολὺ νὰ ἀναγνωρίση ὡς γυιό του τὸν Alois;

Ἡ ἀπάντηση σὲ αὐτὸ εἶναι σαφής: Δὲν ξέρουμε. Τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι ὁ κατὰ τὴ βάπτιση τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ ὁ ἀνάδοχος ἦταν ἄτομο ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς,[xlii] σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ὅτι ὁ Φύρερ μᾶλλον φοβόταν παρὰ μισοῦσε τοὺς Ἰουδαίους,[xliii] ἐνισχύει τὴν ἄποψη ὅτι ἡ γιαγιά του εἶχε σεξουαλικὴ σχέση μὲ Ἰουδαῖο, στὸ σπίτι τοῦ ὁποίου ἐργαζόταν, καὶ καρπὸς αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς σχέσης ὑπῆρξε ὁ  πατέρας τοῦ Ἀδόλφου Alois.

Ἔτσι μπορεῖ νὰ ἐξηγηθῆ καὶ ὁ -φαινομενικῶς περίεργος- κανόνας ποὺ ἐπέβαλε ἡ ἐθνικοσοσιαλιστικὴ κυβέρνηση τῆς Γερμανίας, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο καμία Χριστιανὴ δὲν μποροῦσε νὰ παραμείνη σὲ σπίτι Ἰουδαίου κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νύκτας.

Παραπλήσια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὸν Μουσσολίνι. Τὸ ὄνομά του πρῶτα-πρῶτα, Μπενίτο (Benito), δὲν εἶναι ἰταλικό. Τοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸν πατέρα του, γιὰ νὰ τιμηθῆ ἡ μνήμη του Benito Juárez (1806-1872),[xliv] ἰθαγενοῦς Ἰνδιάνου τοῦ Μεξικοῦ, ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τὸ ἐκεῖ μοναρχικὸ καθεστώς, στράφηκε ἐνάντια στὸν χριστιανικὸ κλῆρο καὶ κατόρθωσε νὰ γίνη  «Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Μεξικανικῶν Πολιτειῶν».[xlv]

Ἐπιπλέον, πῆρε ὡς δεύτερο ὄνομα καὶ τὸ Amilcare (Ἁμίλκας) πρὸς τιμὴν τοῦ Ἰταλοῦ ἀναρχικοῦ τῆς Ἀριστερᾶς Amilcare Cipriani.

Παρὰ τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος αὐτὸ νὰ ἀμφισβητηθῆ, τὸ ὄνομα Ἁμίλκας γιὰ Ἰταλὸ καὶ μάλιστα πατριώτη εἶναι κάπως περίεργο, δεδομένου ὅτι ἔτσι λέγανε τὸν πατέρα τοῦ Ἁννίβα, δηλαδὴ τοῦ Καρχηδόνιου, ἄρα Σημίτη, ὁ ὁποῖος παραλίγο νὰ καταστρέψη τὴ Ρώμη.

Μπορεῖ  κανεὶς νὰ φανταστῆ Νεοέλληνα νὰ βαφτίζεται Δαρεῖος ἢ Ξέρξης ἤ, ἔστω, Ἀρταξέρξης;

Πέρα ἀπὸ αὐτὰ ὅμως ὑπάρχουνε καὶ ἄλλα, πολὺ πιὸ σημαντικά.

Τὸν Μουσσολίνι, πράγματι, κυριολεκτικῶς τὸν «ἔφτιαξε» ὁ μεγάλος ἔρωτας τῆς ζωῆς του, ποὺ δὲν ἤτανε ἡ Claretta Petacci ἀλλὰ ἡ Margherita Sarfatti, μιὰ Ἰουδαία·[xlvi] ἐπιπλέον, ἕνας Ἰουδαῖος συγγραφέας, ὁ Emil Ludwig, τὸν ἐπέβαλε διεθνῶς ὡς «μεγάλο ἀντίπαλο τοῦ καπιταλισμοῦ», χάρη στὸν ὁποῖο ἡ ὑπὸ τὸν Φασισμὸ ἰταλικὴ κοινωνία ἦταν περισσότερο ἐξισωτικὴ ἀπὸ ὅσο ἡ κομμουνιστικὴ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης.[xlvii]

Καὶ τέλος, ἠθικὸς αὐτουργὸς τοῦ περίφημου «ἐγκλήματος Mateotti» (1924), συνέπεια τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἡ ἀπὸ τὸν Μουσσολίνι ἐπιβολὴ ἀπροκάλυπτα δικτατορικοῦ καθεστῶτος στὴν Ἰταλία, δὲν ὑπῆρξε ὁ Duce, ἀλλὰ ὁ τότε ὑφυπουργὸς Ἐσωτερικῶν Aldo Finzi, Ἰουδαῖος φυσικά, μαζὶ μὲ τὸν ἐλευθεροτέκτονα Cesare Rossi.[xlviii]

Ἡ ἄποψη ἑπομένως ὅτι ἡ δολοφονία ἔγινε, προκειμένου νὰ «ἀναγκαστῆ» ὁ Μουσσολίνι νὰ ἐγκαθιδρύση τὴ δικτατορία του (δίσταζε καὶ ἀμφιταλαντευόταν ἕως τότε), ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα.[xlix]

Ἡ βόμβα ὅμως ἔσκασε πολλὰ χρόνια ἀργότερα, τὸ 1941 συγκεκριμένα, ὅταν δηλαδὴ εἶχε πιὰ ἀρχίσει ὁ Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος.

Τὸ φθινόπωρο ἐκείνης, πράγματι, τῆς χρονιᾶς κυκλοφόρησε ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο τοῦ Μιλάνου Bompiani βιβλίο ὅπου περιέχονταν οἱ ἀναφορὲς πρακτόρων τῆς Γαληνοτάτης Δημοκρατίας τῆς Βενετίας κατὰ τὸν 18ο αἰώνα.

Σὲ αὐτὲς περιλαμβανόταν καὶ ἡ ἀναφορὰ κυβερνητικοῦ πράκτορα, κάποιου G. B. Mannuzzi, ὁ ὁποῖος ἐπισήμανε στὶς κρατικὲς ἀρχὲς τὴ δραστηριότητα τοῦ Ἰουδαίου Moisé Mussolin, «ἐπαγγελματία ταραχοποιοῦ» ποὺ κατὰ βάση ἐξυπηρετοῦσε τὰ συμφέροντα τῆς Πρωσσίας.[l]

Μεγάλη ἀναταραχὴ ἐπακολούθησε, τὸ βιβλίο κατασχέθηκε, ἀπαγορεύθηκε ὁποιαδήποτε παρουσίασή του στὸν τύπο – καὶ ξαναβγῆκε λίγο ἀργότερα, ἀφοῦ ὅμως πρῶτα ὁ ἐκδότης ἔβαλε ἀντὶ γιὰ Mussolin τὸ ἐπώνυμο Massarin.[li]

Τὸ ἐξώφυλλο τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου (γιὰ τὸν Moisé Mussolin)

 

Ἔχοντας κανεὶς ὅλα αὐτὰ κατὰ νοῦν μπορεῖ νὰ ἐννοήση τὸ μέγεθος τοῦ μυστηρίου ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ περιβάλλη τὸν θάνατο τοῦ Μουσσολίνι καὶ τῆς φίλης του, Claretta Petacci, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1945. Ὅπως πιὰ φαίνεται, δὲν τὸν σκότωσαν Ἰταλοὶ παρτιζάνοι μὰ Βρεταννοὶ πράκτορες.[lii]

Ἀλλὰ αὐτὸ βέβαια εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία…

* * *

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

[i] Γιώργου Ἀνδρειωμένου, Ἡ πνευματικὴ ζωὴ ὑπὸ ἐπιτήρηση. Τὸ παράδειγμα τοῦ περιοδικοῦ Τὸ Νέον Κράτος (Ἀθήνα: Ἵδρυμα Κώστα καὶ Ἑλένης Οὐράνη, 2010), σσ. 16-20.

[ii] Δ. Καλλονᾶ, Ἰωάννης Μεταξᾶς (Ἀθήνα, 1938), σ. 192.

[iii] Αὐτόθι, σσ. 187, 209.

[iv] ΑΥΕ, 1946, 78.2, Γεώργιος  Ἀργυρόπουλος, ἐπιτετραμμένος τῆς ἑλληνικῆς πρεσβείας στὴν Πορτογαλία, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ἀρ. 219/Α, Λισσαβώνα, 31 Μαρτίου 1946.

[v] Ἰ. Μεταξᾶς. Τὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο, τόμ. Δ΄, σ. 316 (δηλώσεις 26ης Νοεμβρίου 1938)· ΑΥΕ, 1943, 24.1, Ραφαὴλ Ραφαήλ, πρεσβευτὴς τῆς Ἑλλάδος στὴν Ἄγκυρα, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν (στὸ Κάιρο), ἀρ. 4642, Ἄγκυρα, 24 Ἰουλίου 1943.

[vi] Ἰ. Μεταξᾶς. Τὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο, τόμ. Δ΄ , σ. 274.

[vii] Αὐτόθι, σ. 314 (γεγονότα κατὰ τὸ διάστημα 21 Ὀκτωβρίου-11 Δεκεμβρίου 1938).

[viii] ΑΥΕ, 1939, Α/3/3, τηλεγράφημα (σχέδιο) τοῦ Μεταξᾶ πρὸς τὸν Şükrü Saraçoğlu, ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, Ἀθήνα, 10 Νοεμβρίου 1939.

[ix] Γιώργου Ἀνδρειωμένου, Ἡ νέα γενιὰ ὑπὸ καθοδήγηση: Τὸ παράδειγμα τοῦ περιοδικοῦ Ἡ Νεολαία (1938-1941), Ἀθήνα: Ἵδρυμα Κώστα καὶ Ἑλένης Οὐράνη, 2012, σ. 319.

[x]Jean Mélia, Mustapha-Kémal ou la rénovation de la Turquie (Παρίσι: Bibliothèque-Charpentier, 1929), σσ. 82, 121, 124, 143· Patrick Κinross, Atatürk. The Rebirth of a Nation (Λονδῖνο: Phoenix, 1964), σ. 6.

[xi] Συνοπτικὴ ἀναφορὰ στὸ ἄρθρο τοῦ Ἀλμπέρτου Νάρ, «Οἱ Ἑβραῖοι τῆς Θεσσαλονίκης. Πορεία μέσα στο χρόνο», Χρονικά. Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, ἀρ. 122 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 1992), σ. 11. Ἐπίσης: Σόλωνος-Ἄκη Φλωρεντίν,  «Σαμπετάι Σεβί», Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, ἀρ. 230 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2010), σσ. 9-11.

[xii] «Allies abandon Sevres Treaty for Plebiscite», New York Tribune, ἀρ. 27.131 (26 Φεβρουαρίου 1921), σ. 1.

[xiii] Χρ. Χρηστίδη, «Βιογραφικὸ σημείωμα», Ἰ. Μεταξᾶς. Τὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο, τόμ. Α΄, σ. 45.

[xiv] Αὐτόθι, σ. 46.

[xv] Αὐτόθι, σ. 48.

[xvi] Αὐτόθι, σ. 44.

[xvii] Αὐτόθι, σ. 46.

[xviii] Αὐτόθι.

[xix] Δ. Καλλονᾶ, Ἰωάννης Μεταξᾶς, σ. 198.

[xx] https://de.wikipedia.org/wiki/Ludwig_Gumplowicz  (19 Αὐγούστου 2020).

[xxi] Ἰωάννη Β. Δασκαρόλη, Δημοκρατικὰ Τάγματα. Οἱ «πραιτωριανοὶ» τῆς Β΄ Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, 1923-1928 (Ἀθήνα: Παπαζήσης, 2019), σ. 273.

[xxii] Ἐνδεικτικῶς: Μίνωος Κωνσταντίνη, «Τὸ ἑλληνόφρον αἴσθημα τῶν Ἑλλήνων Ἰσραηλιτῶν», Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, ἀρ. 133 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 1994), σ. 5.

[xxiii] Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, ἀρ. 118 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1991), σ. 3.

[xxiv]  Βλ. σχετικῶς Νικολάου Γ. Τζουγανάτου, «Οἱ Ἑβραῖοι στὰ Ἑπτάνησα καὶ ἰδιαίτερα στὴν Κεφαλονιά»,  Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, τόμ. ΚΓ΄,  ἀρ. 165 (Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 2000), σσ. 11-16.

[xxv] Ἐνδεικτικῶς: Ἀγγελο-Διονύση Δεμπόνου, «Ἑβραϊκὲς οἰκογένειες στὴν Κεφαλονιά», Χρονικά. Ὄργανο τοῦ                 Κεντρικοῦ            Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, ἀρ. 115 (Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1991), σσ. 9-16 καὶ ἀρ. 116 (Μάιος-Ἰούνιος 1991),      σσ. 13-20· τοῦ ἴδιου, «Γιακίνος Βιτάλ. Ὁ πολυμήχανος κεφαλονίτης Ἑβραῖος», Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, τόμ. ΙΗ΄, ἀρ. 135 (Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1995), σσ. 20-23. Ἐπίσης: Γρηγ. Π. Κασιμάτη, «Οἱ Ἑβραῖοι τῆς Ἑπτανήσου καὶ ἡ Ἕνωσις», Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, τόμ. ΚΑ΄, ἀρ. 157 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 1998), σσ. 14-24.

[xxvi] Σχετικῶς μὲ τὴ στάση τοῦ Ἀτατοὺρκ ὡς πρὸς τοὺς Τούρκους κομμουνιστές, βλ. P. Κinross,  Atatürk…, σσ.  248-249

[xxvii] Δ. Καλλονᾶ, Ἰωάννης Μεταξᾶς, σ. 209.

[xxviii] Ἐνδεικτικῶς: Κωνσταντίνου Τσάτσου, Λογοδοσία μιᾶς ζωῆς, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα: «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων», σσ. 310-311.

[xxix] Ἀ. Τζίφου, Ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιό μου (Ἀθήνα: Γκοβόστης, 1977), σ. 338.

[xxx] Ἰ. Μεταξᾶς. Τὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο, τόμ. Δ΄, σ. 87 (ἐγγραφὴ 9ης Μαρτίου 1934).

[xxxi] ΑΥΕ, 1938, Β/2/Ρ, Ἰ. Κινδύνης, ἐπιτετραμμένος τῆς ἑλληνικῆς πρεσβείας στὴν ΕΣΣΔ, πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ἀρ. 550,  Μόσχα, 31 Μαρτίου 1938.

[xxxii] Τὸ ἐπώνυμο Franco/Φράνκο, ποὺ στὰ ἑλληνικὰ  συχνὰ παίρνει τὴ μορφὴ Φράγκος, εἶναι χαρακτηριστικῶς ἰουδαϊκό. Βλ. «Τὸ Ραββινικὸ Κολλέγιο τῆς Ρόδου», Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, τόμ. ΙΗ΄, ἀρ. 110 (Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1990), σ. 12· Ραφαὴλ Φρεζῆ, «Ἡ Alliance Israélite Universelle -Παγκόσμια Ἰσραηλιτικὴ Ἕνωση- καὶ τὰ σχολεῖα της στὴν Ἑλλάδα»,  Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, τόμ. 33ος, ἀρ. 229 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2020), σ. 7.

[xxxiii] Ὡς πρὸς τὸν Ἀτατούρκ, ἡ ἐξιστόρηση καὶ τεκμηρίωση: Dimitri Michalopoulos, «A Look at Mosul after the Armistice», στὸ συλλογικὸ ἔργο: A. Tarιk Çelenk (ἐπιμέλεια), Essays and Interviews. A Hundred Years Old Questions: Mosul Vilayet (Κωνσταντινούπολη: Aktif, 2020), σσ. 301-322. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἱσπανία καὶ τὸν Φράνκο, βλ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου & Eduardo Vasconcelos, Ὁ πόλεμος στὸν κόσμο. Ὁ πόλεμος καὶ ὁ κόσμος (Ἀθήνα:  «Λόγχη», 2018), σσ. 85-95.

[xxxiv] Bernd Rother, «Comment l’Espagne et le Portugal réagirent-ils face à la Choah», La lettre sépharade en ligne, ἀρ. 24, σσ. 8-9, ὅπου ὑπάρχει ἔνθετο κείμενο, ὑπὸ τὰ ἀρχικὰ NDLR, μὲ θέμα ἀκριβῶς τὴν ἀναγνώριση τῆς ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς τοῦ Πορτογάλου δικτάτορα.

[xxxv] https://fr.wikipedia.org/wiki/Salazar  (20 Αὐγούστου 2020).

[xxxvi] Τὸ Castro, τοπωνύμιο τῆς Ἱσπανίας, συναντᾶται ὡς ἰουδαϊκὸ ἐπώνυμο ἀκόμα καὶ στὴν Ἑλλάδα. Βλ. Γ. Ζωγραφάκη, «Ὀνόματα Ἑβραίων τῆς Ἑλλάδας», Χρονικά.Ὄργανο τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἑλλάδος, ἀρ. 111 (Μάιος-Ἰούνιος 1990), σ. 6.

[xxxvii] https://pt.wikipedia.org/wiki/Mois%C3%A9s_Bensabat_Amzalak  (20 Αὐγούστου 2020).

[xxxviii] Dominique de Roux, Le cinquième Empire (Pierre Belfond, 1977), σ. 272.

[xxxix] https://de.wikipedia.org/wiki/Gertrude_Stein  (20 Αὐγούστου 2020)· λῆμμα «Stein (Gertrude)», Le petit Robert 2 (Παρίσι: «Les dictionnaires Robert», 1988), σ. 1703· Γεωργαλᾶ, Γεωργίου Κ., Πῶς θεμελιώθηκε ἡ Pax Americana, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα: «Νέα Θέσις», χ.ἔ.), σ. 222.

[xl] John Lukacs, Ὁ Χίτλερ τῆς Ἱστορίας. Μετάφραση Γιώργου Κουσουνέλου (Ἀθήνα: «Ἐνάλιος», 19995), σσ. 97, 285.

[xli] William L. Shirer, Le Troisième Reich des origines à la chute, τόμ. 1 (Παρίσι: Stock, 1970), σσ. 14-15· Walter C. Langer,  «A Psycological Analysis of Adolph Hitler. His Life and Legend». Ἔγγραφο τοῦ Office of Strategic Services τῶν ΗΠΑ. (Δόθηκε στὴ δημοσιότητα στὶς 24 Αὐγούστου 1999 [CIA-RDP78-02646R000600240001-5].)

[xlii] W. C. Langer,  «A Psycological Analysis of Adolph Hitler…».

[xliii] J. Lukacs, Ὁ Χίτλερ τῆς Ἱστορίας, σ. 280.

[xliv] https://fr.wikipedia.org/wiki/Benito_Mussolini  (20 Aὐγούστου 2020).

[xlv] https://es.wikipedia.org/wiki/Benito_Ju%C3%A1rez (20 Αὐγούστου 2020).

[xlvi]«Μargherita Sarfatti, la vera moglie di Benito Mussolini», Il fatto quotidiano (Ρώμη), 4 Νοεμβρίου 2015, σ. 22· ἐκτενὴς ἀνάπτυξη τοῦ θέματος στὸ βιβλίο τοῦ Roberto Festorazzi,  Margherita Sarfatti. La donna che inventò Mussolini, Novara: Angelo Colla, 2010.

[xlvii] Emil Ludwig, Colloqui con Mussolini. Μετάφραση ἀπὸ τὰ γερμανικὰ στὰ ἰταλικά: Tomaso Gnoli, Verona: Arnoldo Mondadori, 1965. (Ἡ πρώτη ἔκδοση ἔγινε τὸ 1932.)

[xlviii] Ἐνδεικτικῶς: Guido Gerosa & Gian Franco Vené, Τὸ ἔγκλημα Ματεόττι. Μετάφραση στὰ ἑλληνικά: Π. Παρασκευόπουλος-Μανώλης Φουρτούνης (Ἀθήνα: «Τύπος Α.Ε.», 1973), σσ. 129-132, 137, 146.

[xlix] Αὐτόθι, σσ. 140-144.

[l]Emanuela Rotta Gentile, “Moisé Mussolin ebreo” (https://www.premiocomisso.it/moise-mussolin-ebreo/ [21 Αὐγούστου 2020].)

[li] Aὐτόθι.

[lii] Luciano Garibaldi, Mussolini: The Secrets of his Death, Νέα Ὑόρκη: Enigma Books, 2004.

 

 

 

Προβολές : 919


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα