Το Κρεμλίνο σε ένα σταυροδρόμι Αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια θα καθορίσει εάν η Ρωσία θα συνεχίσει να υπάρχει ως κυρίαρχο κράτος

Το Κρεμλίνο σε ένα σταυροδρόμι Αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια θα καθορίσει εάν η Ρωσία θα συνεχίσει να υπάρχει ως κυρίαρχο κράτος

6 Δεκεμβρίου, 2022 3 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:391
Μοίρασέ το

 

Βρισκόμαστε στην πραγματικότητα σε αχαρτογράφητη περιοχή τώρα, και το μόνο πράγμα που μας εμποδίζει να ξεκινήσουμε με μια αποστολή για να την εξερευνήσουμε είναι αυτές οι παρατεταμένες προκαταλήψεις και αφηγήσεις που μας τυφλώνουν στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε τώρα.

Συμπέρασμα… μην βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά για κανένα πολιτικό… πολύ περισσότεροι γι αυτούς των μεγάλων δυνάμεων… διότι εκτιθέμεθα…
Η Ρωσία και ο Πούτιν, θα έχουν την τύχη που έχουν σχεδιάσει γι αυτήν και γι αυτόν ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ… Επιτέλους να ξεχωρίσουμε πως άλλο είναι ο λαός της ρωσίας, οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Ρώσοι (όχι οι εβραίοι) και άλλο ο οποιοσδήποτε ηγέτης της, όπως και να λέγεται…
Καλλιόπη Σουφλή

Το πιθανότερο είναι ότι αρχίσατε να δίνετε προσοχή στη Ρωσία ακριβώς τη στιγμή που αναβλήθηκε το πραξικόπημα του Euromaidan και ξεκίνησε η εξέγερση στην Ανατολή. Ή, μπήκατε περίπου την ώρα που ξεκίνησε η επέμβαση στη Συρία.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνθρωποι στο διαδίκτυο άρχισαν να αναζητούν εξηγήσεις για να καταλάβουν τι συνέβαινε. Άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις όπως: τι αντιπροσωπεύει η Ρωσία; Ποιο είναι το σχέδιο της Ρωσίας; Επιστρέφει η Ρωσία στην παγκόσμια σκηνή ως σοβαρός παίκτης; Και, ποια εναλλακτική μπορεί να προσφέρει η Ρωσία στον κόσμο;

Η γρηγόρα ανακάλυψε ότι η κυβέρνηση της Ρωσίας ήταν τόσο θολή και αδιαφανής όσο η δική τους, και δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επιστρέψουν στις αναλύσεις των αυτοαποκαλούμενων ειδικών της Ρωσίας στο Διαδίκτυο. Χωρίς καμία εξαίρεση, οι μεγάλοι φιλορώσοι μπλόγκερ αυτής της περιόδου δεν ζούσαν στη Ρωσία, δεν είχαν πραγματική εικόνα της ρωσικής πολιτικής και χρησιμοποίησαν το ενημερωτικό κενό σχετικά με το θέμα για να ξεφύγουν και να πουν ό,τι ήθελαν.

Όμως μάθαμε τόσα πολλά τους τελευταίους μήνες. Ο πόλεμος έχει βάλει τόσες μαλακίες που ακούγονται για τη Ρωσία, το Κρεμλίνο, τα σχέδια 5D να δοκιμάσουν. Τόσες πολλές αλήθειες έχουν εμφανιστεί τώρα που μπορούν να μας δώσουν κάποια εκ των υστέρων προοπτική για το τι πραγματικά συνέβαινε πριν από αυτόν τον πόλεμο.

Αυτές οι αποκαλύψεις αξίζει να σημειωθούν εδώ, τώρα.

Επίσης, συνειδητοποιώ ότι ήμουν μάλλον θρασύς blogger τους τελευταίους δύο μήνες. Αν δικαιολογείται, πιστέψτε με, είμαι πολύ πιο μετρημένος στην καταστροφή μου από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινότητας αναλυτών Telegram της Ρωσίας.

Οι δεξιοί, ειδικότερα, αρέσκονται να συγκεντρώνονται σε ζωντανές ροές για να σκίζουν τελετουργικά τα μαλλιά τους και να ρίχνουν κατηγορίες για προδοσία σε κυβερνητικούς αξιωματούχους, παρά τον εγγενή κίνδυνο να εμπλακούν σε τέτοια συμπεριφορά. Δεν θα με εξέπληξε στο ελάχιστο να δω το FSB να κάνει ένα παράδειγμα από ένα από αυτά σύντομα.

Αλλά δεν θέλω να μένω συνεχώς στα λάθη του παρελθόντος της Ρωσίας με εμμονή. Θέλω να μάθω από αυτούς και να τους χρησιμοποιήσω για να ενημερώσω την άποψή μου για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στη Ρωσία, τίποτα περισσότερο.

Επιπλέον, δεν έχω προσωπικό τσεκούρι για να αλέσω τους κλεπτοκράτες που διοικούν τη Ρωσία και, ελπίζω, μετά από αυτή τη δημοσίευση, θα βάλω απλώς έναν σελιδοδείκτη στη μακρά σειρά των προηγούμενων αποτυχιών της ρωσικής κυβέρνησης που οδήγησαν στην τρέχουσα κατάσταση και επικεντρωθείτε αντ’ αυτού σε αυτό που θα ακολουθήσει.

Αυτό που έπρεπε τουλάχιστον να κάνει τη γραφή μου λίγο πιο αισιόδοξη. Και, ειλικρινά, δεν είναι στη φύση μου να επαναλαμβάνω συνεχώς τα ίδια σημεία συζήτησης ξανά και ξανά. Γρηγόρα κουράζομαι να το κάνω αυτό. Αν ήμουν προπαγανδιστής που προσπαθούσα να τους πείσω ανθρώπους να σκεφτούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να υιοθετήσουν μια νέα κοσμοθεωρία, τότε η επανάληψη, η επανάληψη και ακόμη περισσότερη επανάληψη που ήταν το πιο ισχυρό εργαλείο στο οπλοστάσιό μου. Αλλά συνειδητοποιώ τώρα ότι δεν προσπαθώ πραγματικά να πείσω κανέναν για τίποτα όταν γράφω. Δεν μπορώ να πω ότι εργάζομαι για να ακονίσω την τέχνη μου. Η μη φανταστική μου γραφή εξυπηρετεί την απλή λειτουργία για την οποία προορίζεται: να ενημερώσει και να ψυχαγωγεί κάπως.Και ότι μου είναι αρκετό. Το πιο σημαντικό,

Με αυτήν την ανάρτηση, ελπίζω να παρέχω μια σύντομη και συνοπτική επισκόπηση του τι πραγματικά συνέβαινε στη Ρωσία για να μας φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα, που δεν βασίζεται σε 5D σκακιστικές θεωρίες και εξηγεί γιατί ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι ακριβώς στη Ρωσία αντιπροσωπεύει, τι στόχευαν να επιτύχουν και γιατί τα πράγματα εξελίχθηκαν με τον τρόπο που έγιναν μέχρι τώρα στην Ουκρανία. Μόλις γίνει αυτό, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε, μαζί, σε νέα θέματα με αυτή τη γενική κατανόηση κάτω από τη ζώνη μας.

Εν πάση περιπτώσει, με αυτό το μακρύ προοίμιο εκτός λειτουργίας, πρέπει πραγματικά να ξεκινήσουμε την αφήγησή μας στις αρχές του τέλους της Σοβιετικής Ένωσης για να καταλάβουμε πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.

 

Σύγκλιση

Μια αρκετά μεγάλη φατρία της σοβιετικής ελίτ εργαζόταν καλά και αληθινά για την προσέγγιση με τη Δύση προς το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Απ’ όσο γνωρίζω, ήταν ο σύντροφος Αντρόποφ που είπε πρώτος όσα είχαν μείνει ανείπωτα μέχρι εκείνο το σημείο.

Χαρακτήρισε τη σύγκλιση των ελίτ ως αναπόφευκτο και ευνοϊκό στόχο τόσο για την ΕΣΣΔ όσο και για τις ΗΠΑ.

Εάν γίνει, ο κόσμος θα συγκλίνει σε μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων παρόμοια με την NWO που βλέπουμε να διαμορφώνεται τώρα, αλλά με την Ανατολή και τη Δύση ως ισοτιμούς εταίρους σε αυτήν.

Ο Γκορμπατσόφ συνέχισε τις προσπάθειες να φέρει τη Δύση και την Ανατολή σε ευθυγράμμιση με τις μεταρρυθμίσεις του. Περιττό να πούμε ότι ήταν καταστροφικές. Συχνά δεν αναφέρεται από κανέναν εκτός από τους δυτικούς συνωμοσιολόγους, το άλλο μέρος της συμφωνίας ήταν ότι η Δύση θα άρχιζε επίσης να μεταρρυθμίζεται για να γίνει πιο συμβατή με την Ανατολή. Βλέποντας ότι η Δύση οδήγησε σε απότομη πολιτιστική παρακμή από τη δεκαετία του ’60 και μετά, φαίνεται ότι καθώς η Ανατολή εκδυτικιζόταν, η Δύση ανατολίζονταν επίσης.

Όταν ο Μπόρις Γέλτσιν και η συμμορία των Εβραίων γκάνγκστερ ήρθαν στην εξουσία, οι όροι της συμφωνίας είχαν αλλάξει και πραγματικά, ακόμα κι αν πολλές ελίτ στη Ρωσία εξακολουθούσαν να έχουν προσκολληθεί στην ψεύτικη ελπίδα ότι η Δύση θα τους μεταχειριζόταν ως ίσους.

Μέχρι τη στιγμή που ο Πούτιν διαδεχθεί τον Μπόρις, γίνεται σαφές ότι η Δύση δεν θα μεταχειριστεί ισότιμα ​​τις ανατολικές ελίτ και δεν θα τους δώσει μια θέση στο τραπέζι των μεγάλων αγοριών.

Ο Πούτιν ξεκινά την προεδρία του με τις ίδιες θέσεις με τον Γέλτσιν — ήθελε προσέγγιση με τη Δύση και έκανε ό,τι μπορούσε για να κερδίσει την εύνοια παίζοντας ωραία. Και φαίνεται ότι τα κατάφερε καλά και πραγματικά με τον Τζορτζ Μπους — οι δυο τους απολάμβαναν φιλικές σχέσεις.

Αλλά γύρω από την περίοδο της προεδρίας Ομπάμα, αρχίζουμε να βλέπουμε αλλαγές στη στάση της Ρωσίας απέναντι στη Δύση. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολή ήταν σχεδόν σίγουρα ο μεγαλύτερος καθοριστικός παράγοντας στη νεοανακαλυφθείσα απαισιόδοξη άποψη που υιοθέτησε το Κρεμλίνο. Επιπλέον, γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι τα συντηρητικά στη Δύση σοβαρά για την εφαρμογή του αμερικανικού νεοσχεδίου του αιώνα της ηγεμονίας. Στον απόηχο της πτώσης του Γκανταί, ο Πούτιν να ξεκινήσει να κάνει ό,τι μπορεί να φέρει τη Δύση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η Ρωσία άρχισε να ψάχνει για χαρτιά πήρε πιο ενεργό ρόλο στην αντίσταση στη Δύση.

 

Το Euromaidan

 

Παρά τις πολυάριθμες προειδοποιήσεις και όλες τις ενδεικτικές ενδείξεις για ένα έγχρωμο πραξικόπημα της CIA, η Ρωσία κατάφερε ακόμα να χάσει το Κίεβο από επαναστάτες που υποστηρίζονται από τη Δύση. Ακόμη χειρότερα, το Κρεμλίνο απαγόρευσε στον Γιανούκοβιτς να καλέσει τον στρατό ή να καταστείλει το πραξικόπημα. Οι μόνοι που απέμειναν να κρατούν τη γραμμή εναντίον των τρομοκρατών ήταν οι δόκιμοι της αστυνομίας, οι οποίοι αγριεύτηκαν βάναυσα από ένοπλους τραμπούκους και έφυγαν να τα βγάλουν πέρα, ενώ ο πραγματικός Μπερκούτ κρατήθηκε σε μεγάλο βαθμό πίσω.

Ευτυχώς, ούτε οι πιο απελπιστικοί θεωρητικοί του 5D σκακιού δεν μπορούν να περιγράψουν την απώλεια του Κιέβου στο πραξικόπημα της Βικτόρια Νούλαντ ως μια έξυπνη κίνηση Τζούντο από τον Πούτιν.

Το Κρεμλίνο πιθανότατα εμπόδισε επίσης τον Γιανούκοβιτς να κατευθυνθεί προς τα προπύργια του στην Ανατολή για να αυξήσει την υποστήριξη εκεί.

Οι πιθανότητες είναι ότι μάλλον έκλεψε πάρα πολλά από τους ολιγάρχες της Μόσχας και αρκέστηκαν να τον δουν να καθαιρείται.

Με τον καιρό, αναμφίβολα υπέθεσε το Κρεμλίνο, το Κίεβο θα διεξήγαγε νέες εκλογές και μια ακόμη ανατολικουκρανική μαφία θα έπαιρνε ξανά την εξουσία.

Στο μεταξύ, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο συνέχισαν να ρέουν σε όλη την επικράτεια, οπότε η κατάσταση ήταν σε γενικές γραμμές αποδεκτή από τα συμφέροντα των ολιγαρχών.

Έτσι, γι’ αυτούς, όσο τα κέρδη συνέχιζαν να ρέουν και η Ουκρανία παρέμενε υπό την κυριαρχία των δικτύων Εβραίων ολιγαρχών που είχαν δείξει ότι ήταν ανοιχτοί στο να δέχονται δωροδοκίες της Μόσχας σε αντάλλαγμα για ουδετερότητα έναντι της Ρωσίας, το νέο status quo θα μπορούσε να γίνει ανεκτό.

Κατατέθηκαν σχέδια για δραστική και αποφασιστική δράση και τέτοιες συζητήσεις καταπιέστηκαν σθεναρά από τα φιλελεύθερα ιδιωτικά και κρατικά μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας.

Μόνο ορισμένα τμήματα του ιστολογίου πατριωτών έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου στα διάφορα ιστολόγιά τους και στους λογαριασμούς τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 

Η εξέγερση

 

Ταυτόχρονα με το Euromaidan, η κυβέρνηση του Lvov είχε ληφθεί σε πραξικόπημα τύπου Maidan και η περιοχή προχώρησε στη δήλωση της πρόθεσής της να ανεξαρτητοποιηθεί από το Κίεβο. Όταν καταλήφθηκε το Κίεβο, όλα αυτά ξεχάστηκαν. Όμως, μόλις ένα αυτονομιστικό κίνημα εξαφανίστηκε, ένα άλλο ξεκίνησε.

Επιπλέον, είχε δημιουργηθεί προηγούμενο τόσο στο Λβοφ όσο και στο Κίεβο.

Παρά τη στάση laissez-faire του Κρεμλίνου στα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ουκρανία, πατριώτες Ρώσοι εθνικιστές, όπως ο πιο γνωστός, ο Igor “Strelkov” Girkin, οργάνωσαν μια λαϊκή εξήγηση στην Ανατολή.

Οι αντάρτες προσπάθησαν να καταλάβουν τα κυβερνητικά κτίρια με τον ίδιο τρόπο που έγινε στο Κίεβο. Σε ορισμένες περιοχές, αυτή η ενέργεια ήταν επιτυχής, αλλά σε άλλες, ένοπλες συμμορίες και ηSBUαπέτρεψε τα αυτονομιστικά πραξικοπήματα.

Ανεξάρτητα από αυτές, αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν μια απάντηση από το Κίεβο και η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει από τον έλεγχο λίγο μετά την αποστολή του ουκρανικού στρατού. Η ATO (αντιτρομοκρατική επιχείρηση) του Κιέβου ξεκίνησε λίγο μετά και ακολούθησε bedlam.

Οι αυτονομιστές αντάρτες γνώρισαν τις πρώτες επιτυχίες ενάντια στον ακίνητο, ανοργάνωτο και ανεπαρκώς εξοπλισμένο ουκρανικό στρατό.

Όμως, εθελοντικές συμμορίες μισθοφόρων που στάλθηκαν από το Κίεβο και με αμοιβή των διαφόρων Εβραίων ολιγαρχών άρχισαν να στρέφουν το ρεύμα ενάντια στην εξέγερση. Επιτέλους, με την επικείμενη ήττα των ανταρτών, η Ρωσία έκανε μια μερική επέμβαση στο Debaltseve που έκανε το Κίεβο να υποχωρήσει.

Από εκεί και πέρα, το Κρεμλίνο δεσμεύτηκε να παρέχει μια σανίδα σωτηρίας στους αυτονομιστές, αλλά έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αποτρέψει περαιτέρω κλιμάκωση.

Δεν επιτρεπόταν καμία προέλαση κατά των ουκρανικών θέσεων. Εθελοντές, κεφαλαία, εξοπλισμός και όπλα συνελήφθησαν τακτικά στα σύνορα.Χαρισματικοί αυτονομιστές διοικητές πολιτοφυλακών που αντιπαθούσαν οι ολιγάρχες της Ουκρανίας ή της Μόσχας ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν σαν μύγες.

Για 8 χρόνια, το Κίεβο βομβάρδισε τις αυτονομιστικές πόλεις ενώ το ΝΑΤΟ επανεξόπλισε και εκπαίδευσε εκ νέου τον ουκρανικό στρατό.

Όπως γνωρίζουμε τώρα, η Ρωσία σε μεγάλο βαθμό δεν έκανε τίποτα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ως προς τη στρατιωτική προετοιμασία.

Αν μη τι άλλο, υποβάθμισε τη σημασία των επιθέσεων και των προκλήσεων του Κιέβου, επειδή θα θέσει σε κίνδυνο τις πολύτιμες συμφωνίες τους Μινσκ Ι και ΙΙ. Οι συμφωνίες αυτές δεν τηρήθηκαν ποτέ από την ουκρανική πλευρά και δεν πέτυχαν ποτέ τους διακηρυγμένους στόχους του Κρεμλίνου.

Ο Πούτιν, σε μια στιγμή ειλικρίνειας, κατέληξε να παραδεχτεί ότι η αναμονή για 8 χρόνια για να κάνει κάτι ήταν ένα αιματηρό και δαπανηρό λάθος.

 

Η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση

 

Για λόγους που δεν είναι ακόμα εύκολα προφανείς, πιθανώς μια επικείμενη ουκρανική επίθεση στο Ντόνετσκ, ο Πούτιν διέταξε μια δύναμη κρούσης να εισβάλει στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει πραξικόπημα στο Κίεβο.

Αυτή η επιχείρηση σχεδόν σίγουρα προετοιμάστηκε με βάση τις πληροφορίες που παρείχε η λεγόμενη «5η Υπηρεσία» της FSB και το δίκτυο που είχαν δημιουργήσει στη χώρα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σχέδιο αυτό απέτυχε παντού όπου επιχειρήθηκε.

Όταν οι ελαφρά οπλισμένοι Ρώσοι στρατιώτες έφτασαν στο Κίεβο, διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε σχέδιο για την κατάληψη της πόλης και ότι οι πύλες της πόλης δεν είχαν ανοίξει από μέσα, όπως ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα περίμεναν. συμβεί.

Η παράδοση του Χάρκοβο στη συνέχεια αποδείχτηκε ψεύτικη και παραλίγο να οδηγήσει σε επανάληψη του Γκρόζνι, δηλ. μια ενέδρα από ρωσικές στήλες που εισέρχονται στην πόλη κατά μήκος του κεντρικού δρόμου.

Πόλεις όπως το Mariuple που ήταν σε μεγάλο βαθμό ανυπεράσπιστες πριν από 8 χρόνια, είχαν μετατραπεί σε φρούρια.

Οι επιχειρήσεις για την απελευθέρωσή τους θα αποδεικνύονταν δαπανηρές και χρονοβόρες.

Η Ρωσία αναγκάστηκε να υποχωρήσει αμέσως μετά το αρχικό χτύπημα για να ανασυνταχθεί και στη συνέχεια να ξεκινήσει μια πιο συμβατική επιχείρηση κατά των εδραιωμένων ουκρανικών θέσεων στην Ανατολή. Ακολουθούν μήνες αδιεξόδου και αδιεξόδου.

Τελικά, γίνεται σαφές ότι οι Ρώσοι έχουν διαπράξει πολύ λίγους άνδρες και ότι, έχοντας αποτύχει να χτυπήσει το Κίεβο, ο στρατός της Ουκρανίας, εξοπλισμένος από τη Δύση, είχε χρόνο να κινητοποιηθεί και τώρα μπορεί να προχωρήσει στην αντεπίθεση κατά της Ρωσίας. Διαδοχικά, η Ρωσία χάνει το Kharkov και μετά τον Kherson.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Κρεμλίνο αποδέχεται τελικά την πραγματικότητα και δίνει το πράσινο φως για να ξεκινήσει η κινητοποίηση περισσότερων ανδρών.

Προκύπτουν προβλήματα καθώς γίνεται σαφές ότι ο στρατός είχε σε μεγάλο βαθμό καταρριφθεί από προηγούμενους υπουργούς Άμυνας με αποτέλεσμα έλλειμμα σε αξιωματικούς, εξοπλισμό και υποδομές.

Επί πλέον, η αυξανόμενη συνειδητοποίηση της ανάγκης για ένα δεύτερο και πιθανώς ένα τρίτο κύμα κινητοποίησης αρχίζει να ξημερώνει σε πολλούς αναλυτές. Αυτό το συμπέρασμα, ωστόσο, τη στιγμή που γράφω αυτήν την περίληψη διαψεύδεται φωναχτά από το Κρεμλίνο και τα διάφορα φερέφωνα τους. Δεν είναι σαφές γιατί.

Τώρα περιμένουμε να δούμε αν το πρώτο κύμα είναι αρκετό για να συγκρατήσει την ουκρανική αντεπίθεση ή αν θα πρέπει να εγκαταλειφθούν περισσότερα εδάφη. Το Zaporozhiye είναι το πιο πιθανό ντόμινο να πέσει στη συνέχεια.

Στη συνέχεια, έχοντας χρόνο να προσθέσουμε, περιμένουμε να δούμε αν η Ρωσία θα μπορέσει να σταθεροποιήσει τη γραμμή επαφής.

Κανένας σοβαρός σχολιαστής ή αναλυτής δεν πιστεύει ότι μια ρωσική προέλαση είναι δυνατή με τον ασήμαντο αριθμό στρατιωτών που η Ρωσία είναι σε θέση να καταστρέψει τώρα.

Η σοβαρή συζήτηση αφορά α) πού ακριβώς θα προσπαθήσουν οι Ρώσοι να κρατήσουν μια αμυντική γραμμή ενάντια στον μεγαλύτερο στρατό του Κιέβου και β) όταν ακριβώς θα ανακοινωθεί η δεύτερη κινητοποίηση και πόσο αργή και αποτελεσματική θα είναι σε σύγκριση με την πρώτη.

Εάν η Ρωσία μπορέσει να κινητοποιήσει γρήγορα 1,5-2 εκατομμύρια άνδρες, τότε μια αντεπίθεση γίνεται ξανά δυνατή. Αλλά, και πάλι, αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική βούληση του Κρεμλίνου. Εξαρτάται επίσης από την ισορροπία ισχύος εντός του Κρεμλίνου.

Τέλος, εξαρτάται, σε μικρότερο βαθμό, από την καλή θέληση και την εμπιστοσύνη των Ρώσων αγροτών στη δική τους κυβέρνηση.

Το συναίσθημα που επικρατεί στη Ρωσία είναι αυτό που θα περίμενε κανείς: μειώνοντας την αστική φιλελεύθερη ελίτ, ο ρωσικός λαός είναι πολύ πιο πατριωτικός από την κυβέρνησή του.

 

Η Μεγάλη Ρωσική Αποκατάσταση

 

Η έναρξη του SMO προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στη ρωσική κοινωνία. Η Φιλελεύθερη Αντιπολίτευση άρχισε να μάχεται στα μέσα ενημέρωσης και στους δρόμους εναντίον της «φασιστικής» πουτινιστικής κυβέρνησης.

Βρέθηκαν προληπτικά και έκλεισαν γρήγορα από την αστυνομία.

Ήταν ένα θέαμα που κόβει την ανάσα.

Το κλείσιμο ήταν τόσο ομαλό και καλά οργανωμένο και ασυμβίβαστο που η Φιλελεύθερη Αντιπολίτευση υπέστη τη χειρότερη ήττα που είχε γνωρίσει ποτέ στην ιστορία της χώρας.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, μεγάλα φιλελεύθερα προγράμματα των μέσων ενημέρωσης έκλεισαν και μεγάλες προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης και πολιτικές προσωπικότητες βρέθηκαν να φεύγουν για το Ισραήλ, τη Λετονία, τη Γεωργία και την Τουρκία.

Έγραψα εκτενώς και με ενθουσιασμό για όλα αυτά εκείνη την εποχή.

Θα πρέπει πραγματικά να αφιερώσετε χρόνο για να διαβάσετε τη σειρά δοκιμίων μου « Μεγάλη Ρωσική Αποκατάσταση », αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Τα ξαναδιάβασα ο ίδιος για αυτήν την ανάρτηση και νομίζω ότι αντέχουν, ακόμα και μήνες αργότερα. Μερικοί από αυτούς είναι εντελώς προληπτικοί, ειλικρινά.

Έδωσα επίσης μια επισκόπηση της γενικής κατάστασης του στρατού. Όπως και το κβέττσινγκ των ολιγαρχικών.

Και πώς ακόμη καιη Ορθόδοξη Εκκλησίααναγκάστηκε να καθαρίσει τους ανατρεπτικούς μέσα στις δικές της τάξεις.

Ωστόσο, έπρεπε να εγκαταλείψω αυτή τη σειρά δοκιμίων, παρόλο που ήταν μακράν τα πιο δημοφιλή και ευρέως διαδεδομένα γραπτά που έκανα. Η σειρά τελείωσε πρόωρα, αλλά όχι επειδή έχω το ενδιαφέρον ή το ενδιαφέρον μου για το θέμα ή κάτι παρόμοιο.

Έπρεπε να σταματήσω να γράφω για αυτό γιατί απλά δεν υπήρχε τίποτα νέο να αναφέρω μέχρι την αρχή του καλοκαιριού.

Φαίνεται ότι οι αλλαγές συνέβαιναν πολύ γρήγορα και ήταν πολύ ανησυχητικές για το Κρεμλίνο, οπότε τα ζήτησαν όλα πίσω. Ή, ίσως, οι ίδιοι εξεπλάγησαν από την έκταση της αναταραχής που είχε συμβεί και έτσι αποφάσισαν να χαλιναγωγήσουν τα πράγματα.

Κανένας εξέχων κυβερνητικός αξιωματούχος δεν έχει τις θέσεις του ή τα κεφάλια του, όπως ήλπιζαν πολλοί πατριώτες στη Ρωσία. Η ίδια στοά των απατεώνων  και των κρετίνων που κατέλαβαν την εξουσία στις δεκαετίες του ’90 και του 2000 καταλαμβάνουν τις ίδιες θέσεις με πριν.

Επιπλέον, φαίνεται ότι έχουμε φτάσει στο όριο αυτού που είναι διατεθειμένο να εξετάσει το Κρεμλίνο όσον αφορά τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις προς το παρόν.

Είτε η κατάσταση επιδεινώνεται δραστικά κατά κάποιο τρόπο, απαιτώντας μια ταχεία αντίδραση από το Κρεμλίνο, είτε εσωτερικές δυνάμεις όπως το σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτο, αλλά μαζικό πατριωτικό μπλοκ θα κάνουν κάτι για να ταρακουνήσουν ξανά τα πράγματα εσωτερικά.

Πολλοί Ρώσοι μπλόγκερ, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι το Κρεμλίνο στερείται σε μεγάλο βαθμό μεγαλύτερο όραμα, στρατηγικό σχέδιο ή οποιεσδήποτε νέες ιδέες για τη χώρα.

Το μόνο αρνητικό στοιχείο είναι ότι το παλιό σχέδιο – η ενσωμάτωση με την παγκοσμιοποιημένη παγκόσμια κυβέρνηση – έχει σαμποταριστεί.

Αλλά αν η θετική διαδικασία της «κυριαρχίας» συνεχιστεί, Ο μοχλός γι’ αυτό θα πρέπει πιθανότατα να είναι δυνάμεις εντός της χώρας που βρίσκονται έξω από το Κρεμλίνο ή πρέπει να ασκηθεί περαιτέρω πίεση στη χώρα από τους εχθρούς.

Εκτός αυτού, το Κρεμλίνο θα παλέψει με νύχια και με δόντια για να διατηρήσει το status quo όσο καλύτερα μπορεί.

Για τους ανθρώπους που θέλουν να δουν μια ρεβανιστική, εκ νέου στρατιωτικοποιημένη και αναζωογονημένη η Ρωσία να αναλαμβάνει τη θέση της στην παγκόσμια σκηνή και να μάχεται προς την παγκοσμιοποιητική νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, το σημερινό status quo είναι απλώς απαράδεκτο.

Εν τω μεταξύ, οι ελίτ της Ρωσίας συνεχίζουν να συνάπτουν συμφωνίες με τη Δύση στο περιθώριο και συνεχίζουν να προσπαθούν να αποτρέψουν οποιαδήποτε περαιτέρω κλιμάκωση της ρητορικής ή τα μέτρα που λαμβάνονται για την καταπολέμηση του NWO.

Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό επειδή οι περισσότερες από τις ελίτ της Ρωσίας εξακολουθούν να ελπίζουν απεγνωσμένα σε μια σύγκλιση του ενός ή του άλλου είδους.

Είναι ένα πράγμα αν ο Πούτιν αναγκάσει τη Δύση να έρθει στο τραπέζι για να προσφέρει καλύτερους όρους για τις ελίτ της Ρωσίας με την αιχμή του.

Είναι εντελώς άλλο θέμα αν ξεκινήσει μια πραγματική ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, καταργώντας τα σχέδια για ενσωμάτωση με τη Δύση για το άμεσο μέλλον.

 

Η Ρωσική Ιδέα

 

Είδαμε μια δραστική κλιμάκωση της ρητορικής που προέρχεται από ανθρώπους όπως ο Πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος τώρα αναφέρεται στη Δύση ως σατανική και ουσιαστικά αντιτίθεται στη συνέχιση της ύπαρξης της Ρωσίας ως κυρίαρχου κράτους.

Επιπλέον, ειδικοί και ακόμη και στρατηγοί αναφέρονται στην τρέχουσα σύγκρουση ως υπαρξιακό πόλεμο ενάντια στο ΝΑΤΟ και το NWO.

Παρόλα αυτά, λίγα μέτρα λαμβάνονται στο εσωτερικό για να αντικατοπτρίζουν αυτή τη νέα πραγματικότητα. Δεν υπάρχει μεγάλη οικονομική κινητοποίηση.

Δεν υπάρχει ιδέα της «Νέας Ρωσίας» που να προωθείται από πατριώτες στοχαστές. Κανένα μεγάλο λαϊκιστικό κίνημα δεν βγαίνει στους δρόμους για να κυματίσουν σημαίες και να δείξουν την πατριωτική τους υποστήριξη στα στρατεύματά τους και ούτω καθεξής.

Φαίνεται ότι το Κρεμλίνο φοβάται και είναι επιφυλακτικό για τους ίδιους τους ανθρώπους που κυβερνά. Φαίνεται πολύ ξεκάθαρο ότι φοβούνται να εξαπολύσουν ένα πατριωτικό-λαϊκιστικό κίνημα γιατί γνωρίζουν ότι ο λαός είναι πολύ στα δεξιά τους σχεδόν σε κάθε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ζήτημα. Ως αποτέλεσμα, παρά τη λαϊκή υποστήριξη για τον πόλεμο, η κυβέρνηση αποθάρρυνε μεγάλες πορείες και πρωτοβουλίες άλλων πολιτών για να στηρίξουν την προσπάθεια.

Από πολλές απόψεις, η κατάσταση είναι πράγματι συγκρίσιμη με την κατάσταση πραγμάτων στην προεπαναστατική Ρωσία, όπου η μυστική αστυνομία περνούσε τον περισσότερο χρόνο της συγκεντρώνοντας λαϊκιστές-πατριώτες των Μαύρων Εκατοντάδων και κλείνοντας τα μάτια σε οργανωμένους εβραϊκούς τρομοκρατικούς πυρήνες στη χώρα.

Έχουμε μείνει να θέτουμε τις ίδιες ερωτήσεις με τις ξεκινήσαμε σχεδόν πριν από μια δεκαετία.

Τι πρεσβεύει η Ρωσία; Για τι αγωνίζεται η Ρωσία; Γιατί θα έπρεπε οι Ρώσοι να δώσουν τη ζωή τους στον σημερινό πόλεμο και στους επόμενους πολέμους;

Η κυβέρνηση δεν έδωσε καμία πραγματική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Και, πάλι, φαίνεται ότι ένα μεγάλο μέρος της νομενκλατούρας σέρνει τακούνια του ή αρνείται ενεργά τη νέα πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η Ρωσία.

Περισσότερη προσπάθεια καταβάλλεται από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης και την κυβέρνηση στην προσπάθεια ηρεμίας και ηρεμίας του ρωσικού λαού παρά στην προσπάθεια παροχής συνεκτικού σχεδίου δράσης για το μέλλον.

Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η ρωσική κυβέρνηση πετάει από το κάθισμα του παντελονιού της και δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο για το τι να κάνει στη συνέχεια ή πώς να αποτρέψει περαιτέρω κλιμάκωση.

Ως αποτέλεσμα, δεν μπορεί να ανακοινωθεί ότι μια επίθεση που θα ξεκινήσει πριν από τα Χριστούγεννα ή ότι τίθεται σε εφαρμογή ένα νέο σχέδιο 5ετών για να τοποθετηθεί η χώρα σε στέρεες στρατιωτικές βάσεις. Το μόνο που μπορεί να επαναλάβει ξανά και ξανά ότι όλα είναι καλά, ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας,

Τώρα, η ανάλυσή μου είναι αντίθετη με όσα ακούτε από όλους τους μεγάλους φιλορώσους μπλόγκερ. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί οι άλλοι συγγραφείς είναι απλώς δογματικοί προπαγανδιστές για μια συγκεκριμένη κομματική γραμμή.

Επιπλέον, παίρνουν τις πληροφορίες τους από πηγές της ρωσικής κυβέρνησης, τις οποίες εμπιστεύονται τυφλά.

Εγώ, δεν είμαι προπαγανδιστής για καμία μόνιμη κυβέρνηση πουθενά. Αντιθέτως, βλέπω τον εαυτό μου ως συνήγορο της Ρωσίας του παρελθόντος που χάσαμε και της Ρωσίας του μέλλοντος που πρέπει να γίνουμε ξανά.

Με όλα αυτά δεσμευμένα στο εικονικό χαρτί, ελπίζω να μπορέσω να προχωρήσω με τη γραφή και τις αναλύσεις μου.

Δεν θέλω να συνεχίσω να επαναλαμβάνω τα ίδια σημεία συζήτησης ξανά και ξανά, και, στο εξής, απλώς θα συνδέσω αυτήν την ανάρτηση ως το εκτελεστικό μου ιστορικό για τη Ρωσία και απλώς θα προχωρήσω, είτε ο κόσμος είναι έτοιμος να ακολουθήσει είτε όχι.

Βρισκόμαστε στην πραγματικότητα σε αχαρτογράφητη περιοχή τώρα, και το μόνο πράγμα που μας εμποδίζει να ξεκινήσουμε με μια αποστολή για να την εξερευνήσουμε είναι αυτές οι παρατεταμένες προκαταλήψεις και αφηγήσεις που μας τυφλώνουν στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε τώρα.

Με άλλα λόγια, ένα άτομο που εξακολουθεί να περιμένει να πέσει το άλλο παπούτσι στο 5D ευρασιατικό τζούντο του Πούτιν για να κάνει ματ στο ΝΑΤΟ, δεν είναι ικανό να αναλύσει τα νηφάλια το μοιραίο σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται τώρα η Ρωσία.

Τώρα αποφασίζουν σε βασικούς τομείς που θα καθορίσουν τα επόμενα χρόνια της Ρωσίας.

 

Πηγή ξενογλωσσου κειμένου

Πηγή μετάφρασης

Προβολές : 391


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα