ΤΟ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟ ΡΕΥΜΑ... αποκαλυπτικό άρθρο του Δημήτρη Μιχαλόπουλου

ΤΟ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟ ΡΕΥΜΑ... αποκαλυπτικό άρθρο του Δημήτρη Μιχαλόπουλου

3 Δεκεμβρίου, 2022 10 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:968
Μοίρασέ το

 

Ὅσον ἀφορᾶ, τώρα,  ὅλους τοὺς ἄλλους Γνωστικούς,  εὐχερῶς ἀναγνωρίζει κανεὶς στὴν ἰδεολογία καί, γενικῶς, κοσμοθεωρία τους τάσεις ποὺ διέπουν τὸν σύγχρονό μας Δημοκρατικὸ Ὁλοκληρωτισμὸ – ὅπως αὐτὸς κυριαρχεῖ στὴ Βόρεια Ἀμερικὴ καί,  οὐσιαστικῶς,  τὴ Δυτικὴ Εὐρώπη.

Ἡ προώθηση τοῦ γυναικείου φύλου σὲ ρόλους ποὺ τὸ ἴδιο ἐπιδεικνύει ἀπροθυμία ἀνάληψής τους, ἡ σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση μὲ ὅλα τὰ paraphernalia της, ἡ μέσω τῆς προσκόλλησης στοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς καὶ γενικῶς τὴν τεχνολογία βαθμιαία ἐξασθένιση τῆς ἔννοιας τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ μέλλοντος, ἡ τάση ἀντικατάστασης τῶν φυσικῶν βρωμάτων (= τροφῶν) ἀπὸ τεχνητὰ – ὅλα συντείνουν στὴ διαπίστωση ὅτι ἡ πραγματικὴ ἐξουσία ἀσκεῖται σήμερα ἀπὸ ἐπιγόνους τῶν Γνωστικῶν…

 

Προσωπικά, διαβάζοντας το άρθρο του κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου, μου τέθηκαν κάποια ερωτήματα, που θέλω να καταθέσω:

Αν το Σχίσμα μεταξύ Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας, δημιουργήθηκε το 1054 μ.Χ., είναι και αυτό γέννημα των Ιουδαίων;

Αν ναι, τότε εξηγούνται πολλά και για τον ρόλο των Ναϊτών Ιπποτών… και γενικά για τις Σταυροφορίες…

Δεδομένου ότι ο Γνωστικισμός προϋπήρχε του χριστιανισμού και αποτελεί παραφυάδα της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας και του εβραϊκού μυστικισμού, η οποία όμως περιέχει εντός της και τους Πλατωνικούς Διαλόγους, γιατί οι Ναϊτες αποτελούν πρωταρχικό κεφάλαιο της Παγκόσμιας Ιστορίας;

 

Καλλιόπη Σουφλή

 

 

Του Δημήτρη Μιχαλόπoυλου

 

Οἱ -ἀκροθιγῶς ἔστω- ἐνημερωμένοι ὡς πρὸς τὸν Τεκτονισμό, ποὺ  στὴ χώρα μας εἶναι πολλοί, γνωρίζουν τὴν περιβολὴ τῶν μελῶν τοῦ Τάγματος αὐτοῦ κατὰ τὶς συναθροίσεις καὶ τελετουργίες τους: μικρό, λευκὸ περίζωμα καὶ σπαθί. Ἡ ἑρμηνεία τοῦ πρώτου δὲν παρουσιάζει δυσχέρειες: Τέκτων (μασῶνος, maçon, mason) σημαίνει “κτίστης”.  Τὸ περίζωμα, κατὰ συνέπεια, ἡ ποδίτσα ὅπως οἱονεὶ χαϊδευτικῶς ἀποκαλεῖται ἀπὸ τοὺς ἴδιους, συνιστᾶ ἁπτὴ ἀνάμνηση τῆς μεσαιωνικῆς συντεχνίας ποὺ θεωρεῖται ἀρχικὴ μορφὴ τῆς ὀργάνωσης.

Τὸ σπαθὶ ὅμως; Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό;

Παρὰ τὰ φαινόμενα, καὶ ἐδῶ ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι δυσχερής.  Σπαθὶ κατὰ τὸν Μεσαίωνα εἶχαν δικαίωμα νὰ φέρουν οἱ Ἱππότες· καὶ οἱ σημερινοὶ  Τέκτονες ἀποτελοῦν ἐπιβίωση τῶν “Ἱπποτῶν τοῦ Ναοῦ”, δηλαδὴ τῶν Ναϊτῶν.

Οἱ Ναΐτες ἀποτελοῦν πρωταρχικῆς σημασίας κεφάλαιο τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας. Καὶ αὐτό, ἐπειδὴ πτυχὲς τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐξέλιξής τους ἀκόμη παραμένουν σκοτεινὲς καὶ δυσερμήνευτες.

Σύμφωνα μὲ τὴν -ἂς τὴν ποῦμε ἔτσι-  συμβατικὴ Ἱστορία, ἱδρύθηκαν, ὡς θρησκευτικοῦ χαρακτήρα ἱπποτικὸ τάγμα, κατὰ τὸ τέλος τῆς β’ δεκαετίας τοῦ ΙΒ’ αἰώνα – μὲ σκοπὸ τὴν προστασία τῶν Ἁγίων Τόπων καὶ τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν προσκυνητῶν.

Κάποια ἡμέρα πράγματι, εἴτε καθὼς τελείωνε τὸ ἔτος 1119 ἢ ἄρχιζε ἡ ἑπόμενη χρονιά, παρουσιάστηκε “ἀπρόσκλητος”στὸν Λατῖνο βασιλιὰ τῶν Ἱεροσολύμων Βαλδουῖνο Β’  (1118-1131) ὁ Οὗγος de Payens, εὐγενὴς ἀπὸ τὴν Καμπανία τῆς Γαλλίας, ἐπικεφαλῆς ὀκτὼ συντρόφων του.

Tὸ αἴτημά τους; Νὰ θέση ὁ ἡγεμόνας ὑπὸ τὴν προστασία του τοὺς ἐννέα “Φτωχοὺς Συμπολεμιστὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Σολομωντείου Ναοῦ” (pauperes commilitones Christi Templique Solomonici), ὅπως αὐτοχαρακτηρίζονταν, ὥστε αὐτοὶ νὰ εἶναι σὲ θέση “νὰ τηροῦν τὴν ἀσφάλεια  στοὺς δρόμους [τῆς Ἁγίας Γῆς], σὲ ὄφελος [κυρίως] τῶν προσκυνητῶν”.

Ὁ βασιλιὰς ἐνθουσιάστηκε καί, ἔχοντας τὴν ἐπίσης ἐνθουσιώδη συγκατάθεση τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Πατριάρχη τῶν Ἱεροσολύμων Gormond de Picquigni (1118-1128), τοὺς παραχώρησε, ὡς ἕδρα τους, πτέρυγα τοῦ ἴδιου του τοῦ παλατιοῦ.

Σύμφωνα μὲ ἐπιτόπια παράδοση ὅμως, εἰδικῶς ἐκεῖνο τὸ μέρος τῶν βασιλικῶν ἀνακτόρων εἶχε κτιστῆ  πάνω σὲ ἐρείπια τοῦ ἰουδαϊκοῦ Ναοῦ· ἔτσι, ἡ ἀρχικὴ ὀνομασία τῶν ὑπὸ τὸν Οὗγο ἀπὸ τὴν Καμπανία ἱπποτῶν ταχέως ἐξωβελίστηκε καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ ἐκείνη τῶν “Ἱπποτῶν τοῦ Ναοῦ” (milites Templi) – σὲ βραχυλογία “Ναΐτες”.

Αὐτὸ μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ τὸ πρῶτο παράδοξο στὴν ἱστορία τοῦ ἐν λόγῳ θρησκευτικοῦ τάγματος.

Τὴν καταστροφὴ τοῦ Ναοῦ τῶν Ἰουδαίων εἶχε προφητεύσει ὁ Ἰησοῦς Χριστός:

Οὐ βλέπετε πάντα ταῦτα; ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται.

(Κατὰ Ματθαῖον, 24: 2.)

 

Πράγματι, ἡ κατὰ τὸ ἔτος 70 μ. Χ. καταστροφὴ τοῦ ἰουδαϊκοῦ Ναοῦ ἀποτελεῖ γεγονὸς ἐμβληματικὸ τῆς ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἐγκαθίδρυσης Νέας Θρησκείας. Ὡς πρὸς αὐτό, ὁποιαδήποτε ἀμφιβολία εἶναι ἀδιανόητη:

Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.

(Κατὰ Ἰωάννην, 4: 24.)

 

Πῶς εἶναι, κατὰ συνέπεια, δυνατὸν οἱ “Ἱππότες τοῦ Χριστοῦ” νὰ γίνωνται “Ἱππότες τοῦ Ναοῦ”; Τί ὑπερασπίζονταν; Τὰ ἐρείπια ποὺ εἶχαν ἀπομείνει ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωση τῆς προφητείας τοῦ Ἰησοῦ; Κάτι ποὺ σὲ αὐτὰ τὰ ἐρείπια εἶχε παραμείνει κρυμμένο;

Ὡς ἐξήγηση ἀρχικῶς προβλήθηκε τὸ ὅτι οἱ σπουδαιότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν Ἰουδαῖοι ποὺ εἶχαν “μεταστραφῆ” στὸν Χριστιανισμό. Γρήγορα ὅμως τὰ περίεργα καὶ παράδοξα ἄρχισαν νὰ συσσωρεύωνται…

Πράγματι, παρὰ τὸ ὅτι, οἱ Ναΐτες δικαίως θεωρήθηκαν, λόγω τῆς πειθαρχίας καὶ τῶν ἱκανοτήτων τους ὡς τὸ κατ’ἐξοχὴν ἀξιόμαχο στρατιωτικὸ σῶμα τῶν Σταυροφόρων, μέσα σὲ μικρὸ ἀπὸ τὴν ἵδρυσή τους χρονικὸ διάστημα μεταβλήθηκαν σὲ ἀλαζονικοὺς πλουτοκράτες ποὺ διαβιοῦσαν πολυτελῶς καὶ οἱ ὁποῖοι δυσπιστοῦσαν πρὸς τοὺς ὁμοθρήσκους τους, ἐνῶ, ἀντιθέτως, ἐκδήλωναν συμπάθεια πρὸς τὴ γνώση τῶν  Ἰουδαίων καὶ τῶν Ἀράβων.

Αὐτὰ βέβαια ἔρχονταν σὲ σαφῆ ἀντίθεση μὲ τὸν ὅρκο “ὑπακοῆς, πενίας καὶ ἁγνότητας” ποὺ ἔδιναν ὅσοι γίνονταν δεκτοὶ στὸ Τάγμα τους.

Οἱ ἱκανότητές τους ὅμως, ποὺ οἱονεὶ πανηγυρικῶς ἐκδηλώθηκαν κατὰ τὴ Β’ Σταυροφορία (1146-1149), ἔκλειναν “ἑρμητικῶς τὰ στόματα”, μὲ ἀποτέλεσμα, κατὰ τὸ β’ μισὸ τοῦ ΙΒ’ αἰώνα τὸ ἔμβλημά τους, κόκκινος σταυρός, ἰσοσκελὴς καὶ χαρακωμένος (croix pattée), σὲ λευκὸ φόντο, νὰ ἔχη γίνει πιὰ σημαία Δύναμης διεθνοῦς.

Ἡ τεχνολογία τους ἦταν ἀνυπέρβλητη: Φτάσανε στὸ σημεῖο νὰ κτίζουν μόνοι τους, δηλαδὴ μὲ δικά τους συνεργεῖα, ὅλες τὶς ἀναγκαῖες στὸ Τάγμα τους οἰκοδομές, νὰ ἔχουν δικό τους στόλο, λιμενικὲς ἐγκαταστάσεις κ.ο.κ.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο: Ἐπινόησαν καὶ μὲ θεαματικὴ ἐπιτυχία ἐφάρμοσαν -πρῶτοι αὐτοί!- τὸ τραπεζικὸ σύστημα ποὺ σήμερα διέπει τὸν κόσμο μας. Μποροῦσε, πράγματι, κάποιος νὰ τοὺς καταθέση ἕνα ποσὸ χρημάτων, νὰ πάρη ὡς ἀπόδειξη ἔγγραφο μὲ ὡρισμένα συνθηματικὰ πάνω του σημεῖα καὶ μετὰ νὰ πάη νὰ εἰσπράξη τὰ χρήματά του σε μέρος ἄλλο ἀπὸ ἐκεῖνο τῆς κατάθεσης. Στὴν πραγματικότητα, οἱ Ναΐτες ἐπινόησαν ὄχι μόνο τὶς τραπεζικὲς ἐπιταγὲς ἀλλὰ καὶ τὶς πιστωτικὲς κάρτες. Αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἐπιτολὴ τῆς “ἀστικῆς τάξης”, πολὺ προτοῦ νὰ τὴν ἀναγγείλη καὶ σπεύση νὰ τὴν ἐπικροτήση καὶ ἑρμηνεύση ὁ Κάρολος Μάρξ.

Ἐξυπακούεται ὅτι, λόγω τῆς τεχνολογίας καὶ γενικῶς τῆς γνώσης τους ἀλλὰ καὶ χάρη στὸ δίκτυο τῆς οἰκονομικῆς τους ἰσχύος ποὺ τελικῶς περιέβαλε σχεδὸν τὸ σύνολο τῆς Εὐρώπης, τὸ Τάγμα τῶν Ναϊτῶν ἔγινε πρωταρχικῆς σημασίας καὶ διεθνοῦς ἐπιπέδου πολιτικὸς παράγοντας. Μεγάλες ἐκτάσεις γῆς ἀνὰ τὴν Εὐρώπη περιῆλθαν στὴν ἰδιοκτησία τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀψηφοῦν τὴ βούληση καὶ βασιλέων ἀκόμα. Oἱ Τεύτονες Ἱππότες ὑπῆρξαν κλάδος τους, ἂν καὶ αὐτοὶ τελικῶς ἑστίασαν τὴν προσοχή τους στὴ βορειοανατολικὴ Εὐρώπη.

Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτὲς λοιπόν, ἡ ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους ἀνάκτηση τῶν Ἁγίων Τόπων κατὰ τὸ 1291 δὲν μείωσε τὴ δύναμή τους. Θεωρητικῶς βέβαια, δὲν εἴχανε πιὰ λόγο ὕπαρξης·  ἀπτόητοι ὅμως αὐτοὶ συνέχισαν τὶς οἰκονομικές τους δραστηριότητες, συσσωρεύοντας πλούτη, ἐξυφαίνοντας δολοπλοκίες καὶ φτάνοντας μέχρι τὸ σημεῖο νὰ ἐλέγχουν πολιτικῶς σχεδὸν τὸ σύνολο τῆς Εὐρώπης.

Στοὺς Ρότσιλντ (Rothschild) ἀποδίδεται ἡ φράση: “Δῶστε μας τὸν ἔλεγχο τοῦ νομίσματος καὶ πλήρως ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ ποιὸς κυβερνᾶ”. Πολὺ πρὶν ἀπὸ τοὺς Ρότσιλντ ὅμως, οἱ Ναΐτες εἶχαν ἐπιτυχῶς ἐφαρμόσει κάτι παρόμοιο: “Ἐλέγχει τοὺς ἀνθρώπους αὐτὸς ποὺ κρατάει τὰ  κορδόνια τοῦ σάκκου μὲ τὰ λεφτά”.

Ἐξυπακούεται ὅτι ἡ κατάσταση ἔγινε ἀφόρητη καὶ τελικὰ ὁ βασιλιάς τῆς Γαλλίας  Φίλιππος Δ’ ὁ Ὡραῖος (1285-1314) πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ τοὺς ἐξολοθρεύση.

Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ παράλογο. Μέσα στοὺς κόλπους τῆς μεσαιωνικῆς κοινωνίας, ὅπου ἡ κοινωνικὴ θέση τοῦ ἀτόμου καθωριζόταν ἀπὸ τὴν καταγωγὴ καὶ ὁ ρόλος του ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ὑπακοῆς καὶ ἀφοσίωσης, ἀναδυόταν τώρα -καὶ μάλιστα ὑπὸ ἱπποτικὸ μανδύα!- ἀπειλητικὴ ἡ δύναμη τοῦ χρήματος.

Ἔτσι, τὸ βασιλικὸ ἐγχείρημα ἑτοιμάστηκε συστηματικῶς καὶ μυστικῶς: Τὴν Παρασκευὴ, 13η  Ὀκτωβρίου 1307, οἱ Ναΐτες τῆς Γαλλίας πιάστηκαν ἀπὸ τὰ ὄργανα τῆς  ἐξουσίας καὶ ἡ περιουσία τους κατασχέθηκε.

Ἡ κατηγορία; Ἀπόρριψη τῆς χριστιανικῆς Πίστης, ἄσκηση σατανολατρείας καὶ σοδομισμός.

Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία πάντως στὴν ἀρχὴ δίστασε νὰ ἀποδεχτῆ τὸ βάσιμον αὐτῶν τῶν φοβερῶν καὶ τρομερῶν ποὺ καταλογίζονταν στοὺς  “Ἱππότες τοῦ Χριστοῦ”.

Πέντε χρόνια ἀργότερα ὅμως, τὸ 1312, ὁ Πάπας Κλήμης Ε’ ἐπισήμως διέλυσε τὸ Τάγμα· καὶ ἔτσι στὶς 19 Μαρτίου 1314, ὁ Ἰάκωβος de Molay, Ἀνώτατος Ἀρχηγὸς (Μέγας Μάγιστρος) τῶν Ναϊτῶν, κάηκε ζωντανὸς σὲ νησάκι τοῦ Σηκουάνα.

Κανονικά, ἡ ἱστορία τῶν Ναϊτῶν ἔπρεπε νὰ τελειώση ἐδῶ. Καὶ ὅμως… ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἔγινε: Τὸ σπουδαιότερο κεφάλαιο τῆς δράσης τους ἄρχιζε μόλις τώρα.

 

* * *

Σήμερα, ἡ προσπάθεια συνολικῆς εἴτε ἀποδοχῆς ἢ ἀπόρριψης ὅσων τότε βάρυναν τοὺς Ναΐτες ἀποδεικνύεται ἀτελέσφορη.

Λίγες ἀμφιβολίες ὅμως ὑπάρχουν ὅτι δὲν ἦταν Χριστιανοί. Βασικά, λάτρευαν ὂν τερατῶδες ποὺ τὸ ἀποκαλοῦσαν Baphomet (Μπαφομέτ).

Ὁ/ἡ  Baphomet. (Πηγή: Britannica.)

 

Ἀρχικῶς τὸ ἐν λόγῳ τέρας θεωρήθηκε πὼς ἦταν ὁ Μωάμεθ, Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ κατὰ τοὺς Μουσουλμάνους. Γρήγορα ὅμως παρατηρήθηκε ὅτι  ἐπρόκειτο γιὰ κάτι κυριολεκτικῶς ἀνδρόγυνον, διότι εἶχε χαρακτηριστικὰ καὶ ἀνδρικὰ (γενειάδα) καὶ γυναικεῖα (μαστούς).

Μετὰ ἀπὸ πολλὲς προσπάθειες ὅμως, δόθηκε λύση – μέσω ἰουδαϊκοῦ συστήματος ἀποκρυπτογράφησης: Ὁ Baphomet δὲν ἦταν παρὰ ἡ Σοφία (Sophia στὰ λατινικά), ὕπαρξη οἱονεὶ θεϊκὴ τῆς ὁποίας ἡ σημασία εἶναι κομβικὴ στὴν ὅλη κοσμοθεώρηση εἰδικῶς τῶν Ναϊτῶν καὶ γενικῶς τῶν  Γνωστικῶν.

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ αὐτὴν τὴ “θεολογικὴ” προσέγγιση τοῦ ζητήματος, ὑπάρχουν δύο ἀκόμη στοιχεῖα ποὺ ὁπωσδήποτε τεκμηριώνουν τὴν ἄποψη τῆς ἀποκοπῆς τῶν μελῶν τοῦ ἐν λόγῳ Τάγματος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία  καὶ τῆς συνακόλουθης ἀπομάκρυνσής τους ἀπὸ τὸν  Χριστιανισμό.

Τὰ στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι:

            Α) Ἡ σύμπλευση τῶν Ναϊτῶν μὲ τοὺς Καθαροὺς (Cathares).

  1. Ἡ ἀπὸ αὐτοὺς υἱοθέτηση τοῦ συμβόλου τῆς Νεκροκεφαλῆς μὲ τὰ χιαστὶ Ὀστᾶ.

Οἱ Καθαροὶ ὑπῆρξαν ἡ πιὸ ἰσχυρὴ καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἐπικίνδυνη ὁμάδα μέσα στὸ μεγάλο ρεῦμα τοῦ Γνωστικισμοῦ. Σύμφωνα μὲ τὴ γνώμη Ἰσραηλινῶν κυρίως ἐρευνητῶν, ὁ Γνωστικισμὸς ἐμφανίστηκε κατὰ τὸ β’ ἥμισυ τοῦ Α’ μ. Χ. αἰώνα, μετὰ καὶ ἐξ αἰτίας τῆς καταστροφῆς τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τοῦ ἐκεῖ ἰουδαϊκοῦ Ναοῦ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους.

Ἐφόσον οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ (τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης) πρὸς τὸν “Περιούσιο Λαὸ” δὲν ἐπαληθεύθηκαν, ὁ Θεὸς αὐτὸς δὲν πρέπει πιὰ νὰ λατρεύεται ὡς “Θεὸς-Προστάτης” ἀλλὰ νὰ ἐξοβελισθῆ ἀπὸ τὸ ὅλο θρησκευτικὸ σύστημα, ἐπειδὴ “ἐξαπατᾶ καὶ καταδυναστεύει”. Στὴ θέση του πρέπει νὰ προσκυνῆταιἙωσφόρος, “Ἄγγελος τῆς Γνώσης καὶ τῆς Ἀπελευθέρωσης”.

Ἡ ἄποψη αὐτή, ποὺ φαινομενικῶς περιβάλλεται κάποια λογική, ἀποκαλύπτει τὸ ὑπόβαθρο τοῦ Γνωστικισμοῦ τὸ ὁποῖο, ὅπως ὅλα τὰ μεγάλα ζητήματα, ἔχει ὑφὴ ἐτυμολογική. Ὁ -κατὰ τὴ λαϊκὴ ὁρολογία- Σατανᾶς, οἱονεὶ ἐπισήμως ἔχει δύο ὀνομασίες τελείως ἀντιφατικὲς μεταξύ τους: Διάβολος (<διαβάλλω) καὶ Ἑωσφόρος (<ἕως+φέρω). Καὶ τὸ νόημα αὐτῆς τῆς δεύτερης ὀνομασίας έμφανίζεται ἐναργέστερο μέσω τῆς λατινικῆς ἀπόδοσής της: Lucifer (<lux+fero), δηλαδὴ “αὐτὸς ποὺ φέρνει τὸ φῶς”, ὁ “φωτοδότης”. Ἔτσι, ἡ ρίζα τοῦ Γνωστικισμοῦ ἁπλώνεται σὲ μεγάλο βάθος χρόνου καὶ ἐντοπίζεται στὴ διήγηση τῆς Γενέσεως (3: 1-8).

Ὁ Θεός, ὡς γνωστόν,  ἀπαγόρευσε στοὺς πρωτοπλάστους νὰ γευθοῦν τὸν καρπὸ τοῦ  δένδρου τῆς γνώσεως. Ὁ ὄφις ὅμως παρακίνησε τὴ γυναίκα νὰ τὸν φάη καί, συνακολούθως, ἡ Εὔα ἐξώθησε τὸν Ἀδὰμ στὴν ἀποτυχημένη προσπάθεια, δηλαδή: ἁμαρτία (<ἁμαρτάνω= ἀποτυγχάνω), ἐξίσωσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Ἡ ἀπόπειρα τοῦ ζεύγους νὰ γίνουν θεοὶ δὲν τελεσφόρησε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διωχθοῦν ἀπὸ τὸν παράδεισο κ.τ.λ.

Νά λοιπὸν ποὺ ἀναδύεται τὸ κορυφαῖο στὴν ὅλη ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου ἐρώτημα: Εἶχε δίκιο ὁ Θεὸς ἢ ὁ Διάβολος; Ὁ δεύτερος θεώρησε τὴν ἀπαγόρευση ποὺ εἶχε ὁ Πρῶτος ἐπιβάλει ὡς μορφὴ “φιλαυτίας”· ὁ Θεὸς ἀντίθετα κρατοῦσε τοὺς πρωτοπλάστους μακριὰ ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς γνώσεως, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἦταν “γυμνοί”, δηλαδὴ ἀκόμη ἀνίκανοι, κυριολεκτικῶς: ἀνάξιοι νὰ κατανοήσουν τὶς ἔννοιες τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Οὕτως ἢ ἄλλως ὅμως, ἡ ἀπὸ τὸν παράδεισο ἔξωση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας σηματοδότησε τὴν ἀπόκτηση τῆς ἐλευθερίας τους: Στὸ ἑξῆς μόνοι τους θὰ ἀναζητοῦσαν “τὴ γνώση μέσα στὴν ὁποία κρύβεται ἡ ἀλήθεια”.

ἐν προκειμένῳ θέση τῆς Ἐκκλησίας, πάντως,  εἶναι σαφέστατη:

Il dramma dell’uomo è la sua libertà. (= Τὸ δρᾶμα τοῦ ἀνθρώπου            ἔγκειται στὴν ἐλευθερία του.)

 

Κατὰ συνέπεια, ὁ Σατανᾶς εἶναι Διάβολος ποὺ πραγματικὰ καταδυναστεύει τὸ ἀνθρώπινο γένος, δεδομένου ὅτι ὠθεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐπιτελέσουν ἔργα τὰ ὁποῖα αὐτοὶ δὲν εἶναι ἄξιοι νὰ φέρουν σὲ πέρας.

Τὴ θέση, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, τῶν Γνωστικῶν τὴν ἀναφέραμε: ὁ Θεὸς εἶναι “κακός”, “μισεῖ τὸ δημιούργημά του”, ἄρα πρέπει ἀκόμα καὶ  “νὰ πεθάνη”.

Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ὁ “θάνατος τοῦ Θεοῦ” ποὺ ἐξάγγειλαν πρῶτα Μαρξιστές, μετὰ Ὑπαρξιστὲς κ.ο.κ.

Ὁ Διάβολος, ἀντιθέτως, ὑμνεῖται σὲ βασικὰ ρεύματα τῶν Γνωστικῶν ὄχι μόνο ὡς κοσμοκράτωρ ἀλλὰ καὶ αὐτόχρημα  ὡς παντοκράτωρ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται αὐτὸς ὁ ἴδιος καὶ ἡ πονηρία του ἀντικείμενα ἀπροκάλυπτου θαυμασμοῦ.

Στὴν ἀφήγηση, πάντως αὐτὴν τῆς Γενέσεως ἐντοπίζεται  ἡ μία, μεγάλη καὶ διαχρονικῶς ἀναλλοίωτη διαφορὰ μεταξὺ Δεξιᾶς καὶ Ἀριστερᾶς: Ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἔχη κάτι, πρέπει πρῶτα νὰ δείξη ὅτι εἶναι ἄξιος νὰ τὸ ἔχη – κάτι ποὺ εὐθαρσῶς διασάλπισε ὁ ἡμέτερος Ἀπόστολος Ἀρσάκης.

Στὸν Μεσαίωνα καὶ κατὰ τὶς πρῶτες φάσεις τῶν Νεωτέρων Χρόνων ὑπῆρχε ἡ μνήμη αὐτῆς τῆς διαφορᾶς.

Ἂς θυμηθοῦμε ἐν προκειμένῳ τὴν εὐχὴ τῶν παππούδων μας “ὅλα νὰ σοῦ πᾶνε δεξιὰ”  καθὼς καὶ τὴ σημασία τοῦ ἐπιθέτου sinistre (= ἀριστερὸς) στὴ γαλλικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία δηλώνει τὸν “κακό”, “τρομακτικό”, “ὀλέθριο”,  “καταστροφικό”, “ἀποτρόπαιο” κ.τ.λ.

Μέσα στὸ κλῖμα, ὅμως, τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, κλῖμα γενεσιουργὸ τοῦ ὑπαρξιακοῦ του δράματος, αὐτὰ περιθωριοποιήθηκαν – καὶ τώρα τείνουν νὰ ξεχαστοῦν: Θεωροῦνται “ὅλο ἄξιοι γιὰ ὅλα”, ἀρκεῖ νὰ ἔχουν τὴν -οἰκονομικὴ κυρίως- ἰσχὺ ποὺ ἀπαιτεῖται, γιὰ νὰ ἐπιβληθοῦν στοὺς ἄλλους.

Καὶ ἡ ἀρχὴ αὐτῆς τῆς “πορείας πρὸς τὴν καταστροφὴ” ἐντοπίζεται στὴν Καινὴ Διαθήκη, συγκεκριμένα στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

Πρόκειται γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Σίμωνος τοῦ Μάγου, ποὺ προσέφερε χρήματα στοὺς Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Ἰωάννη, γιὰ νὰ ἀποκτήση καὶ αὐτὸς τὴ δύναμη νὰ δίνη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πέτρου ὑπῆρξε κατηγορηματική:

... Τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτᾶσθαι.

(Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, 8: 20.)

 

Πόσοι ὅμως θὰ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἔμελλαν νὰ μιμηθοῦν τὴ στάση τοῦ Ἀποστόλου; Τί ἐν προκειμένῳ χρείαν ἔχομεν μαρτύρων;

Τὴν ἀπάντηση τὴν ξέρουμε ὅλοι μας: ἐλάχιστοι.

Ὅπως, πράγματι, διδάχθηκε ὁ Κίσσινγκερ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τοῦ Μέττερνιχ: “ὅλοι [οἱ ἄνθρωποι]  θέλουνε κάτι”· κανείς τους ὅμως δὲν διερωτᾶται κατὰ πόσον εἶναι ἄξιος νὰ ἀποκτήση αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ ἔχη.

Μὲ λίγα λόγια, ἡ ἀρχὴ τοῦ Γνωστικισμοῦ σηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Σίμωνος Μάγου (ἀπὸ τὸν ὁποῖο προῆλθε καὶ ὁ ὅρος σιμωνία)· αὐτὸν ἄλλωστε οἱ περισσότεροι ἐρευνητὲς σήμερα  θεωροῦν ὡς ἱδρυτὴ τοῦ ὅλου κινήματος.

Εἶναι σαφὲς ἐπίσης ὅτι  ἐν πολλοῖς ὑπῆρξε ἀποκύημα τῆς ἰουδαϊκῆς σκέψης, δεδομένου ὅτι ἀπόψεις γνωστικὲς ἐντοπίζονται καὶ στὴν Καββάλα.

Αὐτὸ ἄλλωστε ἀποδείχθηκε μὲ τὸ διαβόητο “Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα” ἀντίγραφο τοῦ ὁποίου, γραμμένο στὰ κοπτικά, ἀνακαλύφθηκε στὴν Αἴγυπτο κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1970, περιῆλθε τὸ 2000 στὴν κατοχὴ τοῦ Ἱδρύματος Maecenas τῆς Ἑλβετίας, παρουσιάστηκε ἐπισήμως τὸ 2004 καὶ τοῦ ὁποίου προσφάτως δημοσιεύθηκε καὶ ἡ ἑλληνικὴ μετάφραση.

Ἐξυπακούεται  ὅτι τὸ ἐν λόγῳ κείμενο δὲν εἶναι “εὐαγγέλιο” ἀλλὰ   γνωστικὴ πραγματεία.

Πρόκειται γιὰ μία ἁπλῆ καταγραφὴ μιᾶς κατ’ἰδίαν “συνομιλίας” τοῦ  Ἰησοῦ Χριστοῦ, τρεῖς ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα τῶν Ἰουδαίων, μὲ τὸν μαθητή Του ποὺ Τὸν πρόδωσε, δηλαδὴ τὸν Ἰούδα.

Μὲ τὴ συνομιλία αὐτὴ ὅμως ἐπιχειρεῖται ὄχι ἁπλῶς ἡ ἀντιστροφὴ τῆς -συμβατικῶς ἔστω- γνωστῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας ἀλλὰ ἡ ὁλοκληρωτικὴ διαστροφή της.

Ὁ προδότης τοῦ Ἰησοῦ ὑπῆρξε τὸ μόνο πρόσωπο στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς ἀποκάλυψε τὴν πραγματικὴ ἀποστολή Του.

Ὁ δημιουργὸς τοῦ κόσμου ὀνομάζεται  “Σάκλας”, δηλαδὴ “ἀνόητος” (στὰ ἀραμαϊκά).

Ἡ γνώση “δόθηκε”(ἀπὸ τὸν Διάβολο) στὸν Ἀδὰμ καὶ χάρη σὲ αὐτὸν στὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας, ὥστε ”νὰ μὴ καταδυναστεύωνται” οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τοὺς “βασιλεῖς τοῦ κάτω κόσμου”.

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός “κατάγεται ἀπὸ τὸν ἀθάνατο κόσμο τοῦ Μπάρμπελο” (λέξη  ἑβραϊκή), ὁ Ἰούδας εἶναι ὁ μόνος μαθητὴς Του ποὺ πλήρως Τὸν κατάλαβε, γιὰ αὐτὸ καὶ Τὸν ἐπρόδωσε… καὶ ἄλλα τέτοια, πολλὰ ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός.

Ὅπως προαναφέρθηκε, τὸ συγκεκριμένο ἀντίγραφο τοῦ διαβόητου “εὐαγγελίου”, ποὺ χρονικῶς τοποθετεῖται στὸ 280 μ. Χ., βρέθηκε γραμμένο σὲ γλῶσσα κοπτική.

Σαφὲς ὅμως εἶναι ὅτι τὸ πρωτότυπο,  ποὺ πρέπει νὰ συντάχθηκε πρὶν ἀπὸ τὸ 180 μ.Χ., ἦταν γραμμένο ἀπὸ Ἰουδαίους  καὶ -ὅπως οἱ “εἰδικοὶ” πιστεύουν- στὰ ἑλληνικά, τὴ διεθνῆ γλῶσσα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς στὸ σύνολο τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς.

Πάντως, ἀκόμη καὶ ἂν πραγματικὰ ἡ ἑλληνικὴ ὑπῆρξε ἡ γλῶσσα στὴν ὁποία τὸ ἐν λόγῳ κείμενο γιὰ πρώτη φορὰ γράφηκε, εἶναι σαφὲς ὅτι συντάχθηκε ἀπὸ Ἰουδαίους ἤ, ἔστω, ἰουδαΐζοντες.

Πέρα, πράγματι, ἀπὸ τὶς λέξεις “σάκλας” καὶ  “Μπάρμπελο”, ὑπάρχουν δύο ἀκόμη στοιχεῖα βάσει τῶν ὁποίων τεκμηριώνεται ἡ ἰουδαϊκὴ προέλευση τοῦ  συγκεκριμένου γνωστικοῦ κειμένου.

Ὁ Ἰούδας πρόκειται νὰ “κυβερνήση πάνω στὶς γενεὲς [τῶν ἀνθρώπων]”· οὐχ ἧττον – καὶ παρὰ τὸ ὅτι ἡ προδοσία του, κατὰ τοὺς Γνωστικούς, ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα ἐντολῆς τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ – δέχθηκε, ἀφότου Τὸν κατέδωσε, νὰ πάρη ὡς ἀμοιβὴ “μερικὰ χρήματα”.

Τὸ “ἐξουσιαστικὸ πεπρωμένο” τοῦ Ἰούδα ὅμως, ἀποτελεῖ τροποποιημένη ἐπανάληψη χωρίου τῆς Γενέσεως (40:10), ἐνῶ τὰ χρήματα ποὺ ἔλαβε  ὁ προδότης τοῦ Χριστοῦ συνιστοῦν περίπτωση ἐφαρμογῆς στὴν πράξη τοῦ  ἰουδαϊκοῦ γνωμικοῦ: “Ἀρέσει στὸν Θεὸ τὸ νὰ κερδίζης χρήματα”, ποὺ στὸ πλαίσιο τοῦ Καλβινισμοῦ  ἔμελλε νὰ προσλάβη θρησκευτικὴ σημασία.

Ὅπως καὶ νὰ εἶναι, ὁ Γνωστικισμὸς  ἀναπτύχθηκε γρήγορα καὶ πῆρε διάφορες μορφές, ποὺ ὅλες τους ὅμως παρουσίαζαν πολλὰ κοινὰ χαρακτηριστικὰ – κυρίως τὰ ἐξῆς:

  1. Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Θεοῦ ὡς “δημιουργοῦ διεστραμμένου” καὶ “σαδιστῆ” καὶ ἡ συνακόλουθη, σὲ διάφορους βαθμούς, λατρεία τοῦ δράκοντος, τοῦ ὄφεως τοῦ μεγάλου τοῦ ἀρχαίου, δηλαδὴ τοῦ  Διαβόλου/Σατανᾶ. Ὑπῆρξε μάλιστα κλάδος τους ὁ ὁποῖος ἐντόπισε στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Φιδιοῦ ἢ Δράκοντος τὴν ἔννοια τῆς γένεσης τοῦ κόσμου.
  2. Ἡ ἀπροθυμία τους νὰ δένωνται συναισθηματικὰ μὲ συγκεκριμένο τόπο – ἡ “ἀπόρριψη τοῦ ἐθνικισμοῦ”, ὅπως θὰ ἔλεγε κανεὶς σήμερα. Γιὰ αὐτὸ καὶ προτιμοῦσαν τὴ διαβίωση σὲ μεγάλα, κοσμοπολιτικὰ κέντρα, ὅπως ἡ Ἀντιόχεια καὶ ἡ Ἀλεξάνδρεια.
  3. Ἡ περιφρόνησή τους τῆς τεκνοποιίας καὶ γενικῶς τῆς ἀνάμνησης τῆς παρουσίας τους στὸν ἐπίγειο κόσμο μας.
  4. Ἡ συνακόλουθη τάση τους νὰ ἀποτινάσσουν ἀπὸ τὴ σεξουαλικὴ πράξη ὁποιαδήποτε κοινωνικὴ ὑποχρέωση ἢ βάρος καί, παράλληλα, ἰδιαιτέρως νὰ εὐνοοῦν τὸ γυναικεῖο φῦλο.
  5. Ἡ ἐλευθερία τῆς ἀπὸ ὁποιονδήποτε διατύπωσης ὁποιασδήποτε γνώμης ἤ, ἔστω, ἄποψης καὶ ἡ συνακόλουθη τάση ἀπόρριψης “ὁποιασδήποτε ἐξουσίας”.
  6. Ἡ ἄρνηση τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας.
  7. Ἡ ἀπέχθειά τους πρὸς τὴν καταστροφικὴ τῆς φύσης, δηλαδὴ τοῦ φυτικοῦ καὶ τοῦ ζωικοῦ κόσμου, διατροφὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐπιθυμία τους νὰ φτάσουν ὅλοι στὸ σημεῖο νὰ τρέφωνται μὲ “στοιχεῖα χημικὰ ὅπως [κάνουνε] τὰ φυτά”.
  8. Ἡ ἄποψή τους πὼς ἡ ἔννοια τοῦ χρόνου συνιστᾶ “κατάσταση τῆς καταραμένης ὕλης” καὶ ἡ συνακόλουθη ἀδιαφορία τους πρὸς τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον. Σὲ αὐτούς, πράγματι, ὀφείλεται ἡ ἀρχικὴ ἐπινόηση τοῦ συνθήματος hic et nunc/ἐδῶ καὶ τώρα, ποὺ λανσάρισε ὁ Ραϋμὸν Ἀρόν, υἱοθέτησε ὁ μαθητής του Χένρυ Κίσσινγκερ – καὶ ἔφερε στὴν Ἐλλάδα ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου.
  9. Ἡ πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ὑποκρισία: Ἡ -φαινομενικὴ ἔστω- ἀπάρνηση συγκεκριμένης πίστης, προκειμένου νὰ σώση κανεὶς τὴ ζωή του, ἦταν ἀπολύτως θεμιτή.

 

Ἕνας μόνο στοχαστής, ποὺ μᾶλλον ἀδίκως ἔχει χαρακτηριστῆ  Γνωστικός, ὑπῆρξε ἐξαίρεση σὲ αὐτὸ τὸ κῦμα τῆς κοσμικῆς ἀπόρριψης.

Αὐτὸς ἦταν ὁ Μαρκίων (85[;]-160[;]), Ἕλληνας ἀπὸ τὴ Σινώπη τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ποὺ διακήρυξε τὴ ριζικὴ δυσαρμονία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴν Καινή.

Οἱ ὀπαδοί του ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ συμπήξουν ἐκκλησία ἡ ὕπαρξη τῆς ὁποίας  ἀπείλησε τὴν ὕπαρξη τῆς -τότε- ὀρθοδόξως χριστιανικῆς.

Τελικῶς, τὸ κίνημά του φυλλορρόησε καὶ λησμονήθηκε…

Ὅσον ἀφορᾶ, τώρα,  ὅλους τοὺς ἄλλους Γνωστικούς,  εὐχερῶς ἀναγνωρίζει κανεὶς στὴν ἰδεολογία καί, γενικῶς, κοσμοθεωρία τους τάσεις ποὺ διέπουν τὸν σύγχρονό μας Δημοκρατικὸ Ὁλοκληρωτισμὸ – ὅπως αὐτὸς κυριαρχεῖ στὴ Βόρεια Ἀμερικὴ καί,  οὐσιαστικῶς,  τὴ Δυτικὴ Εὐρώπη.

Ἡ προώθηση τοῦ γυναικείου φύλου σὲ ρόλους ποὺ τὸ ἴδιο ἐπιδεικνύει ἀπροθυμία ἀνάληψής τους, ἡ σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση μὲ ὅλα τὰ paraphernalia της, ἡ μέσω τῆς προσκόλλησης στοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς καὶ γενικῶς τὴν τεχνολογία βαθμιαία ἐξασθένιση τῆς ἔννοιας τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ μέλλοντος, ἡ τάση ἀντικατάστασης τῶν φυσικῶν βρωμάτων (= τροφῶν) ἀπὸ τεχνητὰ – ὅλα συντείνουν στὴ διαπίστωση ὅτι ἡ πραγματικὴ ἐξουσία ἀσκεῖται σήμερα ἀπὸ ἐπιγόνους τῶν Γνωστικῶν…

 

Προβολές : 968


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα