Οι λέξεις σε αυτό εδώ το κείμενο είναι μετρημένες και οι προτάσεις ζυγισμένες με ακρίβεια. Αποδεσμεύουμε και διοχετεύουμε στο πανελλήνιο την εξαιρετικά κρίσιμη έννοια του «Αντιρρησία Ψυχής», αυτή τη στιγμή, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι οι επερχόμενες εκλογές στήνονται έτσι ώστε να αιφνιδιάσουν την ψυχή, και δη τη βασανισμένη ψυχή.

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε γιατί και πώς το πολιτικό σύστημα έχει ξεμείνει από ύλη. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια διάσωσής του θα βουτήξει στην ψυχή, όχι την πατριωτική των Ελλήνων, αλλά στην (ψυχιατρικώς) πάσχουσα ψυχή των γηγενών. Βέβαια, οι αυτιστικοί και οι σχιζοφρενείς δεν ψηφίζουν, κι αν κρίνει κανείς από τις αναρίθμητες δικαστικές συμπαραστάσεις που αποφασίζουν οι Έλληνες δικαστές, προκύπτει ένα γενναίο ποσοστό ευάλωτων γονέων-ψηφοφόρων που είναι ό,τι χρειάζεται το πολιτικό σύστημα για την περίσταση.

Εκατό χρόνια από τον ενταφιασμό της Μεγάλης Ιδέας πορευόμαστε συμβολικά και δια της …δημοκρατικής οδού στον ενταφιασμό της ψυχής. Όπως είπαμε, όλα σε αυτό το κείμενο είναι μετρημένα.

Είμαστε βετεράνοι πλέον στην παρατήρηση, την κατανόηση και την αποκωδικοποίηση έως και εξιχνίαση των εγκλημάτων του λευκού κολάρου και της λευκής ρόμπας. Και οι μεν και οι δε συνεχίζουν να επιβιώνουν καταχρηστικά ένεκα του μεταξύ των σφιχτού εναγκαλισμού και του πολυσχιδούς «στρατού» που διαθέτουν (γραφιάδες, «δημοσιογράφοι», μυθιστοριογράφοι, εκδότες, συνδικαλιστές, πραιτοριανοί, θεληματίες και άλλοι). Όμως, για να οργανώνεται εκστρατεία στην Καρδιά (όπως λέει και ο Ποιητής), τότε δύο τινά συμβαίνουν. Και ο στρατός δεν επαρκεί και ο φόβος τού τέλους των είναι μεγάλος.

Στη σύγχρονη ιστορία η πολιτική, στις κρίσιμες στιγμές της και στις περιόδους τής αποχαλίνωσής της, έχει επιδείξει μιαν ιδιαίτερη αγάπη στην Ψυχιατρική …για το καλό των διοικούμενων. Η εντόπια μάλιστα πολιτική έχει ανέκαθεν μια …ειδική όρεξη για τους αυτιστικούς, και της αρέσει να χρησιμοποιεί σε νομοσχέδια αδηφάγους όρους, όπως «διοικούμενοι με αναπηρίες». Η ψυχική υγεία και η σχετιζόμενη με αυτήν αναπηρία συνιστούν διαχρονικά ερεβώδες και αμαρτωλό έδαφος στο σύγχρονο ελληνικό κρατοπολιτικό σύστημα.

Δεν χρειάζεται να πούμε τι ήταν και πού κατέληξε η περίφημη «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» στο μεταίχμιο της χιλιετίας. Δεν χρειάζεται να πούμε πώς και από ποιους ποδοπατήθηκε η ψυχική υγεία των γηγενών στους χρόνους των αλλεπάλληλων μνημονίων.

Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ότι τα αυστηρά και παράλογα περιοριστικά μέτρα (παρατεταμένα lockdown, απαγόρευση μετακινήσεων, κ.α.) των τελευταίων δύο ετών κατέστησαν αδιακρίτως τοξική και φλεγόμενη την οικογενειακή στέγη.

Ας ξεστρατίσει ο καθένας, η καθεμία ξεχωριστά, από την οδό της καρτερίας και της ντροπής, κι ας αναλογιστεί τι υπέστη προσωπικά και ως οικογένεια, τι απώλεσε, κι αν κέρδισε κάτι σε κοινοτικό και πολιτειακό επίπεδο.

Αυτή η εκδρομή (έξοδος, παρέκβαση) ή θα γίνει τώρα ή δεν γίνει ποτέ, κι αυτή η υποχρέωση βαραίνει περισσότερο εκείνους που παλεύουν με την ψυχο-διανοητική ασθένεια, για την ακρίβεια τους γονείς και τα αδέρφια των ψυχικά και διανοητικά πασχόντων.

Η ώρα είναι κρίσιμη, κι αν αφεθεί η πολιτική «δημοκρατική» προστυχιά να κλείσει εκείνη το λογαριασμό της ψυχικής κατάστασης των γηγενών με ξύλινα λόγια και υποσχέσεις, τότε οι γηγενείς θα έχουν υποστεί ολοκληρωτική συντριβή, θα έχουν χάσει και την πέτρα (ψήφο) και την ψυχή.

Δεν φιλολογούμε ούτε φτιάχνουμε ηθογραφήματα. Περιγράφουμε μια οικτρή, μια ελεεινή πραγματικότητα στην οποία η δημοκρατική αλητεία έχει γίνει επιστήμη και τέχνη μαζί.

Η μηντιακή επικοινωνία, η ψυχιατρική, η ψυχολογία και πλήθος υποεπιστημών και κακών τεχνών βρίσκονται στην υπηρεσία της ανακυκλούμενης δημοκρατικής κοινοβουλευτικής συμμορίας, σε ένα βρώμικο διευρυμένο αλισβερίσι.

Το κοινωνικό προφίλ της συμμορίας το χτίζουν και το συντηρούν οι κατά καιρούς μισθοφόροι ορισμένου χρόνου. Και πες μου τώρα εσύ τι νόημα έχει να συνεχίζουν να απασχολούνται καθημερινά χιλιάδες κρατικοί και παρακρατικοί μισθοφόροι στο κυνήγι του εξασθενημένου κορωνοϊού, όταν τους αυτιστικούς συνεχίζουν να τους δένουν στα σιδερένια κρεβάτια λόγω ελλείψεως κατάλληλων υποδομών και προσωπικού.

Εισερχόμαστε στη φάση της κορυφαίας δημοκρατικής προστυχιάς, κοινώς σε προεκλογική περίοδο.

Αυτή τη φορά, τα πράγματα κραυγάζουν ότι ο χορός άγρας ψήφων ανοίγει με την ψυχική υγεία.

Επιλέγεται -προφανώς επειδή τα επικοινωνιακά προϊόντα του θαλάμου συντήρησης βρωμάνε από χιλιόμετρα- προϊόν βαθιάς κατάψυξης για να εκκινήσει τον προεκλογικό εκμαυλισμό.

Ο σκοτεινός πολιτικός μηχανισμός ρίχνει στο προσκήνιο την παντελώς άγνωστη στους ψυχικά πάσχοντες πολιτική πρωθιερέα της ψυχικής υγείας, την υφυπουργό Ζωή Ράπτη, μια πρώιμη μέριμνα του Πρωθυπουργού για την περίπτωση που τα πράγματα με τις πολιτικές της ύλης θα έφταναν σε αδιέξοδο. Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα ερχόταν καιρός που η μαμά-κράτος θα πόνταρε όλα τα ρέστα της στην ψυχή και τη διάνοια;

Κάτι δεν πάει καλά, καθόλου καλά, όταν ξαφνικά η εκκοσμικευμένη μητέρα αδιαφορεί παντελώς για το γάλα των παιδιών και ανάγει σε πρώτο μέλημά της την σωτηρία της ψυχής.

Όταν παλεύεις με την ψυχική νόσο ως γονέας, σύντροφος, αδερφός, σού είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι τακτικός παρατηρητής των πολιτικών πραγμάτων. Όπως είναι και δύσκολο να χωρέσεις στη μνήμη σου γεγονότα και πληροφορίες που δεν σχετίζονται λειτουργικά με το καθημερινό πρόβλημα που διαχειρίζεσαι.

Υπάρχει όμως μια ακραία έκφανση στο φάσμα τού αυτισμού όπου η αδυναμία αυτή αντιστρέφεται, και μάλιστα σε βαθμό που όχι μονάχα αποκαλύπτει τη γύμνια του βασιλιά, αλλά και τη ρυπαρότητά του. Πρόκειται για τον αυτισμό υψηλής ευφυΐας, ο οποίος υποφέρει διπλά εντός του δημοκρατικού γραφειοκρατικού εσμού, ένεκα και του αυτισμού και της ευφυΐας του. Αξιοποιώντας αυτή την εμμονή στη μνήμη, ας ανακαλέσουμε ενδεικτικά κάποια γεγονότα και καταστάσεις:

1) Καταγγελία-ερώτηση του ευρωβουλευτή Θ. Ζαγοράκη για λογαριασμό γονέων-κηδεμόνων ΑμεΑ (με αυτισμό, σύνδρομο Down, εγκεφαλοπάθεια, κ.α.) στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η καταγγελία αναφέρει: «Σύμφωνα με καταγγελίες πολλών γονέων και συγγενών παιδιών με χρόνιες αναπηρίες στην Ελλάδα, μεγάλος αριθμός παιδιών κατά την τελευταία διαδικασία πιστοποίησης αναπηρίας στο ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας) χαρακτηρίστηκε με ποσοστό αναπηρίας προερχόμενο από ψυχιατρική πάθηση. Η επιλογή αυτή εξυπηρετεί, σύμφωνα με τα καταγγελλόμενα, την πρακτική προώθησής τους σε ψυχιατρεία.

Σημειώνεται ότι σε όλες τις προηγούμενες πιστοποιήσεις αναπηρίας των ατόμων αυτών καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, δεν γίνεται καμία αναφορά σε ψυχιατρική πάθηση παρά μόνον αναφέρονται με σαφήνεια οι λόγοι αναπηρίας (αυτισμός, καθυστέρηση νοημοσύνης, εγκεφαλοπάθεια, σύνδρομο Down κ.λπ.)».

Η Ερώτηση-καταγγελία Ζαγοράκη στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου:
https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/E-8-2019-000511_EL.html

και η Απάντηση της Επιτρόπου Thyssen:
https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/E-8-2019-000511-ASW_EL.html

2) Έγγραφο του Υπουργείου Υγείας (που ο συντάκτης του εύχεται να μην το είχε ποτέ βγάλει) περιγράφει γλαφυρά τι παθαίνουν οι πολίτες με αναπηρία μέσα στο ΚΕΠΑ: «η διαδικασία εκτίμησης αναπηρίας στο ΚΕΠΑ περιγράφεται ως μια τραυματική εμπειρία».

3) https://domaingreece.com/2021/02/28/prokeitai-peri-komitatzidwn/

4) https://domaingreece.com/2021/01/23/oi-exthroi-tis-anapirias-exthroi-tis-politeias/

5) https://lavyrinthos.wordpress.com/2020/07/28/lypoumai-poly-kyria-katerina/

6) https://domaingreece.com/2020/05/30/oi-maskes-peftoun-praksi-proti/

7) https://domaingreece.com/2021/09/18/h-galouxia-tou-ellinikou-iatrikou-fidiou/

8) https://www.kathimerini.gr/society/561375343/efyge-demenos-ena-mina-sto-krevati/

9) https://www.moh.gov.gr/articles/citizen/dikaiwmata-lhptwn-yphresiwn-ygeias/eidikh-epitroph-elegxoy-prostasias-twn-dikaiwmatwn-twn-atomwn-me-psyxikes-diataraxes/5868-ektheseis-porismata?fdl=19121

Το φρικτό τέλος της ζωής της ηθοποιού Μαρίας Μπονίκου, είναι μια ακόμα στη σειρά τραγική περίπτωση, η οποία δεν ερευνήθηκε επαρκώς δημοσιογραφικά. Στην προκειμένη περίπτωση, η αναγνωρισιμότητα του θύματος και η ταύτισή της με μιαν άλλη γλυκιά, χαμένη Ελλάδα, είναι ίσως αυτά που εμποδίζουν την πολιτική καπηλεία και τη σκύλευση του ονόματος και της μνήμης της στο βωμό του αλητήριου προεκλογικού παιχνιδιού.

Αντιθέτως, μια άσημη μάνα αυτιστικής από τη Λάρισα, που τυγχάνει να χάνεται την ώρα που παίρνει μπρος ο προεκλογικός μηχανισμός, βολεύει καθώς απηχεί το δράμα των πολλών αγνώστων δυνητικών γονέων-ψηφοφόρων που με την κατάλληλα στοχευμένη επικοινωνία μπορεί να ξεγελαστούν, να …κλειδώσουν το πρόβλημα στο σπίτι την Κυριακή των εκλογών, και να πάνε να ψηφίσουν με την ελπίδα ότι μπορεί ο πολιτικός «αυτή τη φορά» να είναι ειλικρινής…

Είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος που συμβιώνει με τον ψυχικά πάσχοντα υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων σε μια διαρκή δοκιμασία της ψυχής. Ο πιο κοινότοπος φόβος των ανθρώπων που φροντίζουν τον ψυχικά πάσχοντα, ιδιαίτερα των μανάδων, εκφράζεται με το διερώτημα «τι θα απογίνει το παιδί μου όταν πεθάνω;». Καμία πολιτική, κανένας πολιτικός, και κανένα κράτος μέχρι σήμερα στην Ελλάδα δεν συμμερίστηκε και δεν επεχείρησε ειλικρινώς να άρει αυτό τον φόβο.

Η παρούσα κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες από αυτήν, δεν δίνουν δεκάρα για την ψυχική υγεία.

Όταν βγαίνει η κ. Ράπτη, πρώτο προεκλογικό θέμα, σε στυλ φωτορομάντζο, διατεινόμενη ότι το προσεχές διάστημα θα διαχειριστεί αποτελεσματικά τα ζητήματα της ψυχικής υγείας (μαζί και της εξάρτησης από τον καπνό, το αλκοόλ, τον τζόγο, το διαδίκτυο), εκκινώντας επικοινωνιακά από το χθεσινό περιστατικό της Λάρισας, χτίζοντας ψυχολογικές επιχειρήσεις ασύμφορου οίκτου, τότε αδήριτο δέον για εμάς τους γαλβανισμένους ψυχικά είναι να κλείσουμε τα αυτιά μας και να δεθούμε το κατάρτι.

Κι ας τραγουδάνε όσο θέλουν οι αλητήριες πολιτικές σειρήνες.

Μην την ψυχή πουλήσουμε στην προστυχιά.

Είναι σωτήρια οδός η αποχή, και είναι η μόνη οδός για τον Αντιρρησία Ψυχής.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ