Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Χάθηκε το φιλότιμο μας λένε.
Μα όποιος το έχει, το είχε εξαρχής.
Κι ίσως να φθάρθηκε, γιατί κάποιοι, γυναίκες ή άντρες δεν έχει σημασία, κοιτάνε μόνο την πάρτη τους.
Γιατί αν φερθείς αφιλότιμα, άδικα να έχεις τα κότσια είτε να ζητήσεις συγνώμη, είτε να βαρέσεις τον εγωισμό σου δύο γερά χαστούκια ως πρέπει.
Γιατί το φιλότιμο είναι αρετή και προδιαθέτει σεβασμό.
Κι ο σεβασμός πάει πακετάκι με το φιλότιμο, γιατί όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, σέβεσαι και τους άλλους.
Κι έχεις την συνείδησή σου καθαρή, όταν υπερασπίζεσαι δημόσια τις ιδέες σου, πρέπει να καταβάλλεις προσπάθειες να τις σέβεσαι στην ζωή σου.
Μερικές φορές ξεχνάμε ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε ευάλωτοι. Αλλά τα λόγια σαν τεκμήριο της σκέψης μας πρέπει να φέρουν και το σκήπτρο των πράξεων μας.
Μαθαίνεις όμως, πως με κάθε χτύπημα πρέπει να ανακτήσεις την ομορφιά των βημάτων σου, πως σε κάθε αδικία πρέπει να υψώσεις το σθένος της ψυχής σου, πως σε κάθε προσβολή πρέπει να προβάλλεις την λάμψη της καρδιάς σου.
Μην τρομάζεις, η αδικία δεν διαρκεί πολύ, δεν έχει χρόνο, μόνο φόβο. Γιατί η αφιλοτιμία έχει φόβο, μην αδικήσουμε τον εαυτό μας και αδικούμε συνέχεια τους άλλους.
Αλλά το φιλότιμο αγάπες μου δεν χάθηκε. Υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους που έχουν τα αρχίδια και τα κότσια να υποστηρίζουν το ήθος και τις αρχές τους.
Υπάρχει σε κάποιους που καταλαβαίνουν τα λάθη τους και ζητάνε αμέσως συγνώμη. Είναι αυτοί που την συνείδησή τους την έχουν στο μαξιλάρι τους.
ΑΚΡΙΒΩΣ.
ΔΗΜΙΟΣ.