Όταν ο Φιλοτομαρισμός υπερβαίνει το Μητρικό Ένστικτο... Και οι νοούντες νοήτωσαν… ΑΡΘΡΟ ΣΟΚ.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου (θα) συμβολίζει πια εσαεί, κάθε πράξη που (θα) εκπέμπει «Μητρική Αναλγησία» και θα ονοματοδοτεί κάθε γυναίκα με συμπεριφορά που προσομοιάζει στη δική της. Η τουρκική «light version» τής Ρούλας Πισπιρίγκου
Σοκάρει το άρθρο αυτό… όχι τόσο επειδή ο κάθε νοήμων έχει αντιληφθεί την αλήθεια, αλλά γιατί δίνει μια άλλη τρομακτική διάσταση ψυχολογικής προσέγγισης σε πρόσωπα που ζουν ανάμεσά μας.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου κουβαλάει μέσα της εικόνες από το πρώτο βλέμμα στη ζωή…
Καλλιόπη Σουφλή
Υ.Γ. Στατιστικά, τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς αλλά με γιαγιάδες και παππούδες, στην πλειοψηφία τους γίνονται τοξικά και εμμονικά άτομα.
Η απόρριψη από τους γονείς τα γεμίζει με αρρωστημένες συμπεριφορές.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου είναι μία «γυναίκα-σύμβολο».
Η Ρούλα Πισπιρίγκου είναι μία «μάνα-σύμβολο».
Η Ρούλα Πισπιρίγκου παραδίδει επί καθημερινής βάσεως μαθήματα
για τούς τρόπους που μία μητέρα θρηνεί και πενθεί τα τρία νεκρά παιδιά της.
Ταξιδάκια, χαλαρές έξοδοι για ποτάκια, ταβερνίτσες με ωραίες παρεούλες,
συναυλίες χωρίς αύριο, κομμωτήρια και ονυχάδικα, επίσκεψη σε γυμναστήρια έχοντας τον ιερό σκοπό που λέγεται «ανόρθωση γλουτών».
Η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν ξοδεύει τον θρήνο της και το πένθος της·
επιδεικνύει απόλυτη πειθαρχία
και περιμένει να κλάψει κάποτε με την ησυχία της για τα αδικοχαμένα κοριτσάκια,
χωρίς να την απασχολούν και να την αποπροσανατολίζουν τα άγχη τής καθημερινότητας.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου θέλει τον χρόνο της…
…
Και μόνο που κατά τη διάρκεια τής ανάγνωσης τού προλόγου μου,
εκάνατε σκέψεις τού τύπου «Μα τι λέει αυτός;», «Τι έχει πιει;»,
«Σίγουρα την ειρωνεύεται.», και ούτω καθ’ εξής,
πιστοποιείται σε απόλυτο βαθμό η γονική ακαταλληλότητα τής περί ης ο λόγος.
Όμως, υπάρχει μία λέξη-κλειδί στον περιπαιγμό, η οποία ισχύει πέρα ως πέρα:
Η Ρούλα Πισπιρίγκου είναι ΣΥΜΒΟΛΟ.
Πέρα από τις επικείμενες αστυνομικές και δικαστικές εξελίξεις που διακαώς αναμένουμε,
η Ρούλα Πισπιρίγκου έχει ήδη καταγραφεί ανεξίτηλα στο Συλλογικό Θυμικό
ως «Σύμβολο Απάθειας», ως «Σύμβολο Ψυχρότητας», ως «Σύμβολο Οπορτουνισμού».
Συνταραγμένο και εξοργισμένο το Πανελλήνιο,
παρακολουθεί μία κατ’ ευφημισμόν «μάνα»
να μιλάει ατάραχη για τούς μαρτυρικούς θανάτους των παιδιών της,
λες και μιλάει για ποτήρια αξίας 0,50 ευρών που έσπασαν κατά τη διάρκεια τής λάντζας.
Ως εκ τούτων,
η Ρούλα Πισπιρίγκου (θα) συμβολίζει πια εσαεί
κάθε πράξη που (θα) εκπέμπει «Μητρική Αναλγησία»
και θα ονοματοδοτεί κάθε γυναίκα με συμπεριφορά που προσομοιάζει στη δική της.
Όπως συμβαίνει, δηλαδή, και στην περίπτωση που ευθύς αμέσως θα παρακολουθήσουμε…
(δείτε τι κατέγραψε κάμερα ασφαλείας σε δρόμο τής τουρκικής πόλης Ιζμίτ
και στη συνέχεια θα σχολιάσουμε ό,τι ενδείκνυται προς σχολιασμό)
Το βίντεο εδώ
Μία μάνα με το παιδί στην αγκαλιά.
Ένας σκύλος πλησιάζει, έχοντας -αρχικώς- τη διάθεση να παίξει.
Η παγανίστρια, υστερική, μισόζωη γυναίκα,
τρομοκρατείται από τον τετράποδο «εχθρό», αντιδρά σπασμωδικά,
ο σκύλος λειτουργώντας αντανακλαστικά γίνεται επιθετικός,
και αυτή -αντί, έστω να επιχειρήσει, να προστατεύσει το παιδί-
το παρατάει στον δρόμο ωσάν να είναι σακί με πατάτες
και φεύγει τρέχοντας για να σώσει το ήδη σάπιο τομάρι της.
Η «Ρούλα Πισπιρίγκου» τής Τουρκίας.
Ναι, σε «light version» μεν, αλλά οι συγγενείς σημειολογίες είναι αδιαμφισβήτητες.
Το στιγμιότυπο προκαλεί σοκ· η Καθυστερίλα στο ζενίθ της.
Πρωτόγονα όντα που μετέρχονται την Αναπαραγωγή κοπαδηδόν,
ακολουθώντας ακρίτως και αβούλως το Κοινωνικό Στερεότυπο.
Ασυνείδητα όντα που αντί να γεννούν και να ανατρέφουν παιδιά,
απλώς τα ξερνοβολάνε με αποκλειστικό σκοπό την αριθμητική ενδυνάμωση τής φυλής.
Κοπρανόψυχα όντα που μισούν τον Σκύλο,
διότι τούς τονίζει με την υπέροχη και καλοσυνάτη ύπαρξή του,
τον εσωτερικό απόπατό τους.
Είναι χαρακτηριστικό των συμπλεγματικών λαών ανά τον κόσμο:
ο «Καλύτερος Φίλος τού Ανθρώπου», ο Σκύλος,
προσδιορίζεται ως «εχθρός»
και χρησιμοποιείται ως αρνητικός χαρακτηρισμός κι ως ύβρις
(διόλου τυχαία, ζαβοί φασίστες όπως ο Ερντογάν,
ξεστομίζουν -όταν αναφέρονται σε πάσης φύσεως εχθρούς τους- τη φράση
«Θα σάς σκοτώσουμε σαν τα σκυλιά.»,
διόλου τυχαία ότι σε μεσαιωνίζουσες κοινωνίες όπως η νεοτουρκική και η νεοελληνική,
η «Κακοποίηση των Ζώων» και η «Δολοφονία των Ζώων» είναι καθημερινά φαινόμενα
και συνήθεις τρόποι εύκολης διοχέτευσης κι εκτόνωσης τής βίας
που κρύβει μέσα του το κάθε αποκρουστικό ανθρωποειδές).
Αυτό το θλιβερό γύναιο που είδαμε στο βίντεο,
είναι αποκύημα μίας κοινωνίας όπου η Γυναίκα αντιμετωπίζεται ως κατώτερη ύπαρξη
και τα ζώα αντιμετωπίζονται ως κατώτατες υπάρξεις.
Η Αλυσίδα τής Βαρβαρότητας.
…
Μία αληθινή μάνα δεν αφήνει ως λάφυρο το παιδί της,
ακόμη κι αν πρόκειται κυριολεκτικώς για «πεδίο μάχης»·
πόσω μάλλον, όταν η απειλή είναι ένας… σκύλος.
Ένας σκύλος -εκ φύσεως- δεν επιτίθεται,
παρά μόνον αν έχει υποστεί βία και έχει γαλουχηθεί στη Βία·
αλλά και πάλι, ακόμη κι αν αυτή είναι η κυρίαρχη συνθήκη τής ζωής τους,
σπανίως αυτά τα μεγαλειώδη και συγκινητικά πλάσματα εμφανίζουν ακραία συμπεριφορά.
Το ιδιαιτέρως σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από το συγκεκριμένο περιστατικό,
είναι πως όταν το παιδί σηκώνεται από τον δρόμο,
τρέχει ξωπίσω από τη γυναίκα που το επαράτησε.
Το Μητρικό Ένστικτο διασύρεται από το Παιδικό Ένστικτο.
Η Μάνα απαρνείται το Παιδί, το Παιδί προσκολλάται στη Μάνα.
Η τραγική ουσία είναι ότι το Παιδί εξακολουθεί να θεωρεί ως απειλή τον Σκύλο,
και σπεύδει να αναζητήσει ξανά την αγκαλιά τού ατόμου που το εγκατέλειψε στον «Εχθρό»·
όπερ μεθερμηνευόμενον,
το μικρής ηλικίας θύμα αδυνατεί να αντιληφθεί ποιος είναι ο πραγματικός (δυνητικός) θύτης του,
που -αν κρίνουμε με βάση ετούτην εδώ τη σοκαριστική εγκατάλειψη-
τού επιφυλάσσει ζοφερό μέλλον.
Κι όμως, η στάση που κρατά το παιδί είναι απολύτως αναμενόμενη,
καθώς πρόκειται για μία εξόχως χαρακτηριστική-ενστικτώδη-αρχετυπική λειτουργία
που έλκει την προέλευσή της από την «Ψυχολογία τής Αγέλης»
και από μία -ας την προσδιορίσω νεολογιστικά ως- «Ειδοφοβία».
Συνελόντι ειπείν,
ανά τον κόσμο η πλειοψηφία των ανθρώπων φοβάται τα άλλα είδη ζωής
ή τα απορρίπτει έχοντας μία ανταγωνιστική οπτική απέναντί τους.
Εκεί, δε, που η κατάσταση αποκτά χαρακτηριστικά ψυχασθένειας,
είναι όταν ενώνονται οι δύο περιπτώσεις εις σάρκαν μίαν:
όσο πιο βλαξ είσαι, όσο πιο υπάνθρωπος είσαι,
τόσο περισσότερο πρεσβεύεις την οπτική ότι είσαι ανώτερος από τα άλλα ζώα
και συνάμα -οποία θλιβερή αντιφατικότης- τα τρέμεις κιόλας.
Υπάνθρωποι, πόσο γελοίοι είστε…
Υπάνθρωποι, πώς γίνεται να θεωρείτε ότι είστε ανώτεροι από ό,τι τρέμετε;
Υπάνθρωποι, πόσο θλιβεροί είστε…
Επιμύθιο:
Κάνοντας τη δέουσα δημοσιογραφική έρευνα για το συγκεκριμένο γεγονός,
εισήλθα σε τουρκική ιστοσελίδα όπου κάτω από τη σχετική ανάρτηση
βρήκα γεμάτη την πλατφόρμα των σχολίων με μηνύματα που επιτίθενται… στον σκύλο.
Ο αποτρόπαιος μητρικός ριψασπιδισμός περνάει σε δεύτερη μοίρα,
υποβαθμίζεται, αποσιωπάται από έναν συρφετό ούγκανων,
που αποφεύγει να πει λέξη για το γύναιο που επέταξε το παιδί στον δρόμο
και έφυγε τρέχοντας χωρίς να κοιτάξει καν πίσω της
(για την ακρίβεια, έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα αλλά υπερίσχυσε αμέσως το εγουδάκι της).
Ο ένοχος ήταν ο σκύλος.
«Τι εγύρευε ο σκύλος στον δρόμο;».
«Δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε…»,
«Γιατί δεν τον είχε μαζέψει ο δήμος;»
(όλοι οι φιλόζωοι καταλαβαίνουμε τι εννοούν αυτά τα μιάσματα
όταν χρησιμοποιούν το ρήμα «μαζεύω» σε τέτοιες περιπτώσεις).
Ένοχος ο σκύλος, λοιπόν.
Αθώα η μάνα.
Αθώα η μάνα,
διότι θυμίζει σε κάποιους τις προσωπικές τους ανεπάρκειες,
τη γονική τους ανικανότητα, τις γονικές τύψεις και ενοχές τους, τα γονικά εγκλήματά τους.
Οι Ένοχοι αθωώνουν τον Ένοχο,
προκειμένου να δημιουργούν «Δεδικασμένο» προς όφελός τους.
Αθώα η μάνα, Ένοχος ο σκύλος.
Αθώα η κάθε «Πισπιρίγκου», Ένοχος ο κάθε «σκύλος».
Οπότε, τώρα καθίσταται εύκολο να αντιληφθούμε,
γιατί ο ένοχος που έστειλε στον θάνατο τη Μαλένα, την Ίριδα και την Τζορτζίνα,
συστήνεται ως… καν(ε)ίς.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
τεσσερισ λεξεις μονο
κριμα τα αγγελουδια
και
απορω με την ανοχη της δικαιοσυνης
Κλασική περίπτωση πολιτιστικού μαρξισμού το άρθρο. Χρησιμοποιεί την όντως αποτρόπαια μητέρα, για να προωθήσει την εμμονή του με την υγιή προσπάθεια επιβίωσης και διαιώνιση της φυλής μέσω της αναπαραγωγής. Λες και οι πρόγονοι μας από αρχαιοτάτων χρόνων δεν ήξεραν να ανατρέφουν παιδιά σωστά. Και το μισό του άρθρο γυρίζει γύρω από το σκυλί, μάλλον θάνατο από αυτούς που αντί να κάνουν οικογένεια γυρίζουν πίσω από τον κ@λο του σκυλιού να μαζεύουν τα αποκουραδα. Να του πει κάποιος ότι κοινωνικό στερεότυπο δεν είναι πλέον η δημιουργία παιδιών αλλά ακριβώς το αντίθετο…