Γιατί να νοσταλγούμε τις Γιορτές στην Ελλάδα του΄60; ΄Ηταν πραγματικά τόσο λαμπερές;

Γιατί να νοσταλγούμε τις Γιορτές στην Ελλάδα του΄60; ΄Ηταν πραγματικά τόσο λαμπερές;

25 Δεκεμβρίου, 2020 5 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:436
Μοίρασέ το

 

Τελευταία, κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, το Μουσείο Μπενάκη αναρτά στα social media κάτι πολύ ωραίες ρετρό εορταστικές φωτογραφίες από το αρχείο του. Εικονίζουν στιγμιότυπα από τη ζωή στην Αθήνα στα λεγόμενα λαμπερά ‘60s. Ηταν όμως πραγματικά τόσο λαμπερά;

Η αλήθεια πίσω από τα φαντασμαγορικά Χριστούγεννα, στα παιδικά μας μάτια τότε.. έτσι γράφτηκαν στις μνήμες μας, αγνοώντας άλλα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα. Βλέπετε τότε οι γονείς δεν μιλούσαν πολιτικά μπροστά στα παιδιά… 

Έτσι η άγνοια της αλήθειας, άπλωνε  στα παιδικά μας μάτια ένα πέπλο κι άφηνε μόνο μια σχισμάδα από λαμπιόνια, στολισμένες βιτρίνες, πολυκοσμία, ψώνια, δώρα  και παιδικές φωνές που έλεγαν τα κάλαντα… κι αυτές θα κρατήσω, σαν ένα όμορφο παραμύθι, που είχε και μια δόση αλήθειας.

Μια και η γενιά μου είναι της δεκαετίας του ’60, κρατώ τις παιδικές μνήμες και την άγνοια των πολιτικών γεγονότων, και κάνω ένα πισωγύρισμα σ’ εκείνη την εποχή, που στα μάτια μου ακόμα και σήμερα, έχει την ανεμελιά που είχε και τότε.

 

Καλλιόπη Σουφλή

Ενα από τα περίφημα χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν που διοργάνωσε το Χίλτον, το οποίο άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του το 1963
 
 
 
Χαρισιάδης, Μπαλάφας, Μεγαλοοικονόμου, αυτοί είναι ορισμένοι από τους διασημότερους φωτογράφους του βαθέος προηγούμενου αιώνα. Οι φωτογραφίες τους είναι πράγματι εντυπωσιακές. Δεν μπορώ να πω αν με τα σημερινά κριτήρια θα θεωρούνταν αριστουργήματα, αλλά αυτές που κυκλοφορούν σήμερα στο Διαδίκτυο από το αρχείο του Μουσείου Μπενάκη είναι πολύ δυνατές. Εχουν θέμα. Δείχνουν την Αθήνα με έναν τρόπο που προκαλεί περιέργεια και κάτι σαν νοσταλγία μαζί με ζήλεια.
Όπως και οι ελληνικές ταινίες εκείνης της εποχής. Βλέπεις την Καρέζη να χορεύει με τις μουσελίνες και νομίζεις ότι η ζωή ήταν χαρισάμενη. Κοιτάζεις τις φρεσκοχτισμένες πολυκατοικίες, στα εξωτερικά πλάνα, και λες «η Αθήνα έλαμπε!». Ή βλέπεις τα παλιά νεοκλασικά και τις ασβεστωμένες αυλές με τα γεράνια και λες «τι κρίμα που τα γκρέμισαν!». Ούτε καν σκέφτεσαι πως σ΄αυτά τα σπίτια πολύ συχνά οι ένοικοι έκαναν μπάνιο στη σκάφη και πως η τουαλέτα στα ασβεστωμένα σπίτια με τα γεράνια ήταν εξωτερική. Για θέρμανση ούτε λόγος, φυσικά.

Τη νοσταλγία με τα παλιά, στην Ελλάδα την είχαμε πάντα. Σήμερα όμως, στα χρόνια του Μνημονίου, αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη.
 
Η Αθήνα στα ’60s λάμπει στις φωτογραφίες. Ωστόσο στην πραγματικότητα ήταν η πρωτεύουσα μιας χώρας και ενός λαού που υπέφεραν από τη φτώχεια και τις καταστροφές του πολέμου και του εμφυλίου
|Κώστας Μπαλάφας / Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
Κοιτάζουμε τη χρωματιστή φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα από τα Χαυτεία τα Χριστούγεννα του 1960 και λέμε «κοίτα πόσο γκλάμουρους ήταν τότε η Ομόνοια και πόσο χάλια, μίζερη είναι σήμερα…». Δοκιμάστε να κάνετε μια βόλτα στο Google με την αναζήτηση «Χριστούγεννα Αθήνα 1960» και θα έρθετε αντιμέτωποι με μια απίστευτη επαναλαμβανόμενη κλάψα για το «άλλοτε και τώρα». Μέχρι και φωτογραφίες με τη Φρειδερίκη και την Αννα Μαρία, ντυμένες με μάξι, μαζί με τον Τέως θα δείτε και θα διαβάσετε λεζάντες που αναπολούν το χαμένο στιλ των πάρτι στα ‘60s και το πόσο ωραία περνούσαν τότε οι Αθηναίοι…
Ε, λοιπόν, δεν νομίζω ότι περνούσαν τόσο ωραία τότε οι Αθηναίοι. Ορισμένοι, αναλογικά ελάχιστοι, οι πολύ πλούσιοι, που ήταν πολύ λιγότεροι από τους αντίστοιχους σημερινούς, πράγματι μπορεί να ζούσαν ωραία. Οι πολλοί Αθηναίοι, όμως, που στην πραγματικότητα δεν ήταν γηγενείς αλλά μετανάστες από όλη την Ελλάδα μετά το τέλος τους Εμφυλίου, σίγουρα δεν περνούσαν τόσο ωραία.

Αλλη μια φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα από το στολισμένο κέντρο της Αθήνας τα Χριστούγεννα του 1960

Ρωτήστε ανθρώπους που ήταν νέοι τότε και ζούσαν στην Αθήνα. Δεν θα σας μιλήσουν για γκλάμουρ, θα σας μιλήσουν για φτώχεια, φόβο, πολιτική αστάθεια, κυνήγι και μιζέρια.
Οσο για το πρωτευουσιάνικο lifestyle; Θα σας πουν ότι όλη η πόλη ήταν γιαπί. Σκόνες, λάσπες και τσιμέντο σε κάθε γειτονιά, που μπάζωνε ρυάκια και ποτάμια και αποκτούσε γρήγορα-γρήγορα τις δικές της πολυκατοικίες. Οσοι ζούσαν ήδη σε διαμερίσματα, ήταν οι τυχεροί, με θέρμανση και μπάνιο! Αλλά αυτοί, το 1960, ήταν οι προνομιούχοι της ελληνικής κοινωνίας. Η μάζα έκανε μπάνιο στη σκάφη και έκαιγε μαγκάλι για να ζεσταθεί, μέχρι να έρθει η ώρα της αντιπαροχής.
Το φαγητό επίσης ήταν μετρημένο. Δεν υπήρχαν χρήματα για όλα αυτά που τρώμε σήμερα, ούτε κατά διάνοια. Και τα βερεσέδια, φυσικά, λόγω της ανέχειας πήγαιναν σύννεφο.

Ορφανά παιδιά από τον πόλεμο και τον Εμφύλιο περιμένουν με ανυπομονησία τον Αϊ Βασίλη της πρόνοιας… Ολα αυτά στην Αθήνα των ’60s που σήμερα αναπολούμε

Αλλά και η ελευθερία του λόγου, την οποία τώρα απολαμβάνουμε, ήταν περιορισμένη, για να μην πούμε, δεν υπήρχε. Αν ήσουν αριστερός ή αν ήταν φίλοι σου ή οι συγγενείς σου την είχες βάψει. Ζούσες με τον φόβο να χάσεις τη δουλειά σου, να βρεθείς εξορία στα νησιά, να συλληφθείς και ό,τι άλλο.
Αν, πάλι σπούδαζες, πλήρωνες βιβλία και μαθήματα. Και επειδή οι περισσότερες οικογένειες ήταν κατεστραμμένες οικονομικά, οι φοιτητές έπρεπε να βρίσκουν νυχτερινές δουλειές για να εξασφαλίζουν τα χρήματα των σπουδών και να παρακολουθούν τα μαθήματα το πρωί – οι απουσίες τότε απαγορεύονταν. Οι φοιτητές στα ‘60s περνούσαν τα ρεβεγιόν δουλεύοντας γκρουμ και σερβιτόροι, ως επί το πλείστον. Δεν χόρευαν με τις μουσελίνες σαν την Καρέζη. Ποιες μουσελίνες! Στο κέντρο της Αθήνας οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με παλιά ρούχα και τρύπια παπούτσια. Πολλοί δεν είχαν καν παλτό – αυτό ήταν πολυτέλεια. Με δυο λόγια όλα αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε δεδομένα, στην εποχή που ζηλεύουμε, ήταν η πολυτέλεια των ελαχίστων!

Οι νοσταλγοί του παρελθόντος στο Διαδίκτυο σήμερα, λιμπίζονται τα ’60s βασιλικά χριστουγεννιάτικα πάρτι και λένε ότι τότε, η Αθήνα γιόρταζε με στιλ… Ποιον αφορούσε αυτό το στιλ; Η Αθήνα  στην πραγματικότητα πεινούσε και πάγωνε από το κρύο εκείνα τα Χριστούγεννα

Σκεφτείτε και κάτι ακόμη: οι σκηνές με τα τραγούδια και τα νυχτερινά κέντρα που βλέπουμε στις ταινίες, δεν προβάλλονταν ως απεικόνιση του lifestyle της εποχής. Προβάλλονταν επειδή ο κόσμος δεν είχε δυνατότητα να πάει και να τα ακούσει live, και λαχταρούσε να τα δει, έστω στο σινεμά.
Αυτό ήταν εν ολίγοις η Αθήνα το 1960. Οσο για την, πράγματι πολύ ωραία, φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα από τα Χαυτεία, τη Σταδίου δηλαδή, κοντά στην Ομόνοια… έχει κι αυτή τη δική της πικρή ιστορία.

Η Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1960. Ελάχιστοι κάτοικοι της πόλης μπορούσαν να απολαύσουν τη βόλτα και τα ψώνια στο στολισμένο κέντρο. Πολύ λιγότεροι απ΄ό,τι σήμερα, στην κρίση

Η φωτογραφία τραβήχτηκε κοντά στις 25 Δεκεμβρίου του 1960. Τα μαγαζιά είναι φωτισμένα, τα αμερικανικά αυτοκίνητα αστράφτουν, η ατμόσφαιρα μοιάζει ειρηνική και γιορτινή.
Περίπου 20 μέρες πριν, όμως, εκεί στο ίδιο σημείο, είχε εκτυλιχθεί το μακελειό στη μεγάλη διαδήλωση των οικοδόμων και είχαν πέσει για πρώτη φορά χημικά, στην Αθήνα.

 Στο σημείο αυτό των Χαυτείων που απεικόνισε κοντά στις 25 Δεκεμβρίου του 1960 ο Κώστας Μπαλάφας, την 1η Δεκεμβρίου είχε πραγματοποιηθεί η αιματηρή διαδήλωση των οικοδόμων

Οι οικοδόμοι ‒δηλαδή, βασικά, πρώην αγρότες, κτηνοτρόφοι και εργάτες από την επαρχία που είχαν έρθει στην Αθήνα για να σωθούν από την πείνα και τα μετεμφυλιακά αντίποινα‒ την 1η Δεκεμβρίου του 1960 είχαν κηρύξει μεγάλη 24ωρη απεργία.

Η προσέλευση στη διαδήλωση ήταν μεγάλη – υπολογίζεται η συμμετοχή 15.000 ατόμων. Η απεργία των οικοδόμων την 1η Δεκεμβρίου ήταν σχεδόν καθολική: 45.000 εργαζόμενοι

Ζητούσαν όριο συνταξιοδοτικής ηλικίας τα 60 αντί τα 65 χρόνια με την καταχώρηση του επαγγέλματος στα «βαρέα και ανθυγιεινά». Ζητούσαν δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας από το ΙΚΑ… τέτοια πράγματα.
 

Στιγμιότυπα από τις συμπλοκές αστυνομικών και οικοδόμων στη διαδήλωση – εκεί όπου λίγες ημέρες μετά ο Μπαλάφας φωτογράφισε τη φωτισμένη χριστουγεννιάτικη Αθήνα

Η συμμετοχή στην απεργία ήταν σχεδόν καθολική. Η διαδήλωση στα Χαυτεία, ήταν μεγάλη. Συνέρρευσαν περίπου 15.000 οικοδόμοι οι οποίοι κατευθύνονταν προς το υπουργείο Εργασίας, στο ύψος της Κλαυθμώνος. Κάποια  στιγμή άρχισαν οι συμπλοκές με τους αστυνομικούς. Βανδαλισμοί, ξήλωμα μαρμάρων και καδρονιών ‒ σας λένε τίποτε όλα αυτά;

 Τα Χαυτεία του Μπαλάφα τα Χριστούγεννα του 1960

Σύντομα στο σημείο που δείχνει η φωτογραφία, ήρθαν κρατικές ενισχύσεις: όλοι οι άνδρες της Γενικής Ασφάλειας, ολόκληρο το μηχανοκίνητο τμήμα της Αςτυνομίας και δυνάμεις της Πυροσβεστικής. Το πλήθος των οικοδόμων δεν διαλυόταν. Τότε ο αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, Θεόδωρος Ρακιντζής, έδωσε εντολή σε κρανοφόρους αστυνομικούς του μηχανοκίνητου τμήματος να επιτεθούν στη μάζα των απεργών και να πυροβολήσουν με περίστροφα. Εδώ μια παρένθεση, για να θυμηθούμε πάλι τις ταινίες (με τη Λάσκαρη αυτή τη φορά): ο Ρακιντζής, ήταν ο πρώτος που μερίμνησε για την εφαρμογή του Νόμου 4.000 και επέβλεψε ο ίδιος το κούρεμα με την ψιλή των δύο πρώτων συλληφθέντων για τεντιμποϊσμό, στο Αστυνομικό Τμήμα της Κυψέλης…

Σπασμένα πεζοδρόμια και μάρμαρα στα Χαυτεία, το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1960. Η εικόνα μας είναι οικεία και σήμερα

Για να επιστρέψουμε όμως στα Χαυτεία, ο απολογισμός της συμπλοκής διαδηλωτών και αστυνομικών, ήταν από την πλευρά των διαδηλωτών: 120 τραυματίες, 173 συλλήψεις, 22 παραπομπές σε δίκη.

Από την άλλη, το 1960, ο Μεγαλοοικονόμου, απεικονίζει αυτή την κοπέλα που ψάχνει να αγοράσει σε υπαίθρια αγορά χριστουγεννιάτικες κάρτες (Φετινή ανάρτηση στο Instagram του Μουσείου Μπενάκη)

Αυτά είχαν συμβεί στα Χαυτεία, τις μέρες που στολίζονταν οι δρόμοι για τα Χριστούγεννα της φωτογραφίας του Κώστα Μπαλάφα. Είναι πράγματα που πρέπει να ζηλεύουμε, σήμερα ή είναι πράγματα που πρέπει να μας προβληματίζουν;

Αυτό ήταν η Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1960. Ενα παιδί με φτωχικό παλτό μπροστά σε μια χριστουγεννιάτικη βιτρίνα. (Φετινή ανάρτηση στο Instagram του Μουσείου Μπενάκη)

ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr

Πηγή

Προβολές : 436


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα