Ολική και συνολική παραβίαση του Συντάγματος και των αποφάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης και της σύμβασης του Οβιέδο, αποτελεί ο χθεσινός νόμος που ψήφισε η συμπολίτευση (ΝΔ) και το κόμμα της αντιπολίτευσης (ΚΙΝΑΛ), αναφορικά με την παύση μισθοδοσίας και της διακοπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των μη εμβολιασμένων πολιτών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Είναι η πρώτη φορά που μεταπολεμικά, με εξαίρεση του νόμους της δικτατορίας 1967-1974 που έχουμε τόσο «βίαιη» παραβίαση του Συντάγματος κατά των ελευθεριών των πολιτών και ιδιαίτερα του δικαιώματός τους να αρνούνται ιατρικές πράξεις στο σώμα τους.
Κατ’αρχήν ας δούμε τι επικαλέστηκε η κυβέρνηση ως άρθρο του Συντάγματος για να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία της οικονομικής εξαθλίωσης και την αφαίρεση του δικαιώματος ασφαλιστικής κάλυψης (της ασφάλισης που έχουν πληρώσει οι ίδιοι οι πολίτες) των ανεμβολίαστων:
Συγκεκριμένα επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός Κ.Μητσοτάκης μιλώντας στην ΠτΔ, Α.Σακελλαροπούλου αναφέροντας το άρθρο 25: (Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων) το οποίο αναφέρει τα εξής:
1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.
2. H αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.
3. H καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται.
4. Tο Kράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.
Ειδικότερα η κυβέρνηση επικαλείται την παράγραφο 4: «Tο Kράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης».
Τι σχέση έχει αυτό με την υποχρεωτικότητα που επιβάλλουν στην έκχυση φαρμακευτικών ουσιών στο σώμα πολιτών που δεν θέλουν να τις δεχθούν, είναι ένα μεγάλο ερώτημα το οποίο θα μείνει αναπάντητο φυσικά από την πλευρά της κυβέρνησης.
Η «εκπλήρωση της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης», είναι μεν αυτονόητη, αλλά είναι τελείως άσχετη με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Αν ίσχυε, το κράτος θα μπορούσε να επιβάλλει οποιαδήποτε αντιδημοκρατική ρύθμιση με την επίκλησή της (όπως και κάνει).
Και είναι κάθετα αντίθετη με την σαφή πρόβλεψη του άρθρου 5 παράγραφος 5 του Συντάγματος.
«Αλληλέγγυος» δεν σημαίνει ότι επιλέγει ένας πολίτης να εκχύσει στο σώμα μου ουσίες που πιστεύουν ότι προκαλούν ή δυνητικά μπορούν να προκαλέσουν ζημιά στην υγεία του. Αυτό λέγεται «αυτοκτονικός». Δικαίως ή αδίκως. Και σίγουρα όταν του το επιβάλουν και αυτός ο πολίτης π.χ. πεθάνει, τότε η κυβέρνηση είναι υπόλογη για τον θάνατό του.
Αντίθετα το άρθρο 5 παρ. 5 του Συντάγματος που απαγορεύει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, είναι σαφές και ξεκάθαρο:
«5.5.: Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων».
Και αυτή η πρόβλεψη του Συντάγματος, πέραν πάσης αμφιβολίας, καταλύεται βίαια με τη νυν κυβερνητική ρύθμιση,
Όπως βίαια καταλύθηκε με τα lockdown και μία άλλη παράγραφος, η παράγραφος 4 του άρθρου 5:
«5.4. Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ’ αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει».
«Η εξαιρετική περίπτωση ανάγκης» που θα μπορούσαν να επικαλεστούν, αναιρείται φυσικά από την εν συνεχεία διευκρίνιση: «… και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων», κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση των lockdown.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η μία παράβαση του Συντάγματος έφερε την άλλη και πλέον αυτό που λέγεται «υπέρτατος νόμος της χώρας» έχει καταλυθεί.
Αλλά δεν είναι μόνο τα συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος που προστατεύουν τον πολίτη από ιατρικές επεμβάσεις στο σώμα του και κατοχυρώνουν την συναίνεση ως αυτοτελές δικαίωμα.
Η θεμελιώδης αρχή της «συναίνεσης ύστερα από ενημέρωση» (informed consent) καθιερώνεται σε πλείστα νομικά κείμενα.
Το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται:
– Στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (άρθρο 3 παρ. 2)
– Στη Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική (Σύμβαση Οβιέδο) που ισχύει στην Ελλάδα υπερισχύοντας του κοινού δικαίου (ν. 2619/1998) (άρθρο 5 παρ. 1)
– Στον ν. 2071/1992 (Εκσυγχρονισμός και Οργάνωση του Συστήματος Υγείας (άρθρο 47 παρ. 2)
– Στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (ν. 3418/2005) που επανέλαβε τις ρυθμίσεις της Σύμβασης του Οβιέδο και ρύθμισε διεξοδικότερα τα ζητήματα της συναίνεσης και ενημέρωσης του ασθενούς (άρθρα 11 και 12)
– Στο άρθρο 308 παρ. 3 Ποινικού Κώδικα
– Στο Σύνταγμα (άρ. 2§1, 5§1, 9§1 εδ. β)
Ειδικά η Σύμβαση του Οβιέδο έχει αυξημένη τυπική ισχύ και καθιερώνει τη συναίνεση ως αυτοτελές δικαίωμα. Δεν μπορεί, λοιπόν, να διενεργηθεί επέμβαση στο σώμα του προσώπου, παρά τη θέλησή του.
Αυτό θα ήταν αντίθετο στην αρχή της ανθρώπινης αξίας και θα αποτελούσε προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Άλλωστε, σύμφωνα με το άρθρο 7 παρ. 2 επίσης του ελληνικού του Συντάγματος «Tα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει».
Αλλά η ρύθμιση για παύση μισθοδοσίας και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, αν δεν εμβολιαστούν, προσκρούει και σε ένα νόμο της νυν κυβέρνησης που ψηφίστηκε επίσης «στα μουλωχτά» ειδικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ο οποίος πέρασε στο ΦΕΚ τον περασμένο Νοέμβριο:
Ο ν. 4675/2020 (ΦΕΚ Τεύχος A 54/11.03.2020) για «Πρόληψη, προστασία και προαγωγή της υγείας – ανάπτυξη των υπηρεσιών δημόσιας υγείας και άλλες διατάξεις») στο άρθρο 4 αναφέρει: «Σε περιπτώσεις εμφάνισης κινδύνου διάδοσης μεταδοτικού νοσήματος, που ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, μπορεί να επιβάλλεται, με απόφαση του Υπουργού Υγείας, μετά από γνώμη της ΕΕΔΥ, υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου.
Με την ανωτέρω απόφαση ορίζονται η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός ο εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο, η τυχόν καθορισμένη περιοχή υπαγωγής στην υποχρεωτικότητα, το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, το οποίο πρέπει πάντοτε να αποφασίζεται ως έκτακτο και προσωρινό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας για συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού, η ρύθμιση της διαδικασίας του εμβολιασμού και κάθε άλλη σχετική λεπτομέρεια.».
Στην τροπολογία που πέρασε χθες δεν έχουμε ούτε «το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού», ούτε αναφέρεται ότι πρόκειται για «ως έκτακτο και προσωρινό μέτρο».
Είναι χωρίς χρονικό όριο!
Για να μην αναφέρουμε την πρόβλεψη του νόμου για αναφορά σε «ομάδες του πληθυσμού». Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είναι πληθυσμιακές ομάδες, είναι επαγγελματικές ομάδες…
Εν τέλει για παραβιάσεις του Συντάγματος, από την όποια εξουσία, έχουμε το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να καταλύσει με την βία δικαίωμα των πολιτών και είναι αυτή υπεύθυνη για την πρόκληση «αντίστασης των Ελλήνων με κάθε μέσο».
Αλλά δεν πρέπει να φτάσουμε εκεί. Είμαστε λίγοι για να είμαστε διχασμένοι και η Ελλάδα πρέπει να υπάρχει και μετά τον κορωνοϊό.
Αλλά ο πρώτος που πρέπει να το αντιληφθεί είναι η κυβέρνηση. Όλα τα άλλα συζητιόνται…
συνέχεια
Δηλαδη ένα τέτοιο κείμενο θα μπορούσε να το είχε γράψει π.χ. ο “σωτήρας” Βοβόλης, με τα κούφια “επιχειρήματα”
Και παρότι που, όπως ανέδειξα σε προηγούμενο σχόλιο, η θέση του είναι ΑΝΤΙΘΕΤΗ με του Nick (που το πάει μισό βηματάκι καλύτερα, αλλά μέχρι εκεί που τον βολεύει) οι δυο τους τα βρίσκουνε μια χαρά, είναι μια ωραία ατμόσφαιρα…
Υποχρεωτικη συμμετοχή σε ιατρικά πειράματα μόνο στη ναζιστική περίοδο συνέβαιναν.
Μην ξεχνάμε ότι το εμβόλιο είναι ακόμα σε πειραματικό στάδιο και κανένας δεν ξέρει αν είναι στην πραγματικότητα αποτελεσματικό αλλά ούτε τι θα προκαλέσει στο μέλλον.
Έπρεπε να το σκεφτούν δίπλα πριν μας γυρίσουν πίσω στις πλέον σκοτεινές εποχές. Τώρα η ευθύνη είναι όλη δική τους.
Τέτοια κείμενα είναι λιψά και βούτυρο στο ψωμί του συστήματος κι είναι σα να τα χουνε γράψει άτομα εκτός τόπου και χρόνου
ή για άλλο λόγο ?….
Άσε που θα πανηγυρίζει κι ο Nick, λέγοντας τις μισές επιπλέον αλήθειες….
Γιατί η αλήθεια ειναι ότι έχουνε δικαίωμα επιβολής υποχρεωτικότητας, αν ισχύουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ τα κάτωθι :
a) ακραίος κίνδυνος δημόσιας υγείας
β) αξιόπιστες Ιατρικές πράξεις
Ούτε όμως το ένα υπάρχει ούτε το άλλο
Η Σύμβαση Οβιέδο δεν συμπεριλαμβάνει στις εξαιρέσεις του άρθρου 26 (παράκαμψη συναινέσεως για λόγους δημόσιας υγείας) ερευνητικές πράξεις (άρθρο 16) ή εκείνες που έχουνε επίδραση στο γονιδίωμα (άρθρο 13) ή εκείνες που αποσκοπούνε στο κέρδος, βλέπε άρθρο 21 (όπως γίνεται με παρόν εμβόλια, που λόγω των μεταλλάξεων λειτουργούνε σε σημαντικό βαθμό ως ένα επικερδές placebo).
Αυτά αναφέρονται στη παρ. β (αυτή που ακόμη αγνοεί ο Νick) του άρθρου 26 Οβιέδο
Ακόμα δηλαδη κι ΑΝ υπήρχε ακραίος κινδυνος δημόσιας υγείας, δεν θα μπορούσανε να γίνουνε υποχρεωτικά αυτά τα πειραματικά (κι όχι μόνο)
H Σύμβαση Οβιέδο είναι σε απόλυτη συμφωνία με κώδικα Νυρεμβέργης κι άρθρο 5 παραγ. 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία:
«Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας».
Το άρθρο 21 του Συντάγματος, με την κάτωθι γενικόλογη αναφορά του, δεν έρχεται σε αντίθεση με τα ανωτέρω
“Tο Kράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων”.
Δηλαδή η Σύμβαση Οβιέδο είναι ο ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ του πότε εφαρμόζεται υποχρεωτικότητα, ΄συμφωνα με παρ. Α άρθρου 26 Οβιέδο (αυτό που ξέρει καλά ο Nick) και πότε όχι