Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Μαμά, μπαμπά, με πήραν σβάρνα οι άνθρωποι, κι απόψε τρύπωσα σαν το παιδάκι, από κάτω απ΄ το κρεβάτι.
Μαμά, μπαμπά, απόψε με τρομάζει το σκοτάδι κι έχω ανάψει όλα τα φώτα, μα ρε γαμώτο, και πάλι είναι θεοσκότεινα εδώ μέσα.
Μαμά, μπαμπά, που είστε να με πάρετε αγκαλιά;
Μαμά, μπαμπά, “μην κλαις”, όλο μου λέγατε, γιατί στους άντρες τα δάκρυα δεν ταιριάζουν, όμως απόψε εγώ θέλω να κλάψω, έστω και κρυφά, μη με μαλώσετε που δεν τηρώ όλες σας τις προσταγές.
Μαμααά, κρυώνω, για την ακρίβεια, έχω παγώσει, έλα να με σκεπάσεις, μαζεύτηκα κουβάρι κι ακόμη ξεπαγιάζω!
Μπαμπααά, έλα να με πιάσεις από το χέρι και να πας μια βόλτα, κανένας δεν με πάει βόλτες πια μπαμπά, κανείς δεν με ρωτάει αν τις χρειάζομαι.
Μαμά, έπεσα κάτω και πονάω, δεν βγάζω αίμα στα γόνατα μου όπως παλιά, μα εσύ καλού κακού, πάρε το βαμβάκι και το ιώδιο σου, κι έλα να με σηκώσεις, πονάω πολύ μαμά.
Μπαμπά, δώσε μου χαρτζιλίκι, θέλω κάτι γλυκό να πάω να αγοράσω, είναι πικρό το στόμα μου μπαμπά, το ίδιο κι η ψυχή μου, και κόψε μου και μια φέτα καρπούζι απ΄ το ψυγείο, δεν μπορώ μονός μου μπαμπά, σήμερα φοβάμαι πιο πολύ να μην κοπώ, δεν τις αντέχω κι άλλες χαρακιές.
Μαμά, μπαμπά, ανοίξτε μου την πόρτα να κατέβω στην αυλή και σας το υπόσχομαι, πως όταν θα είναι έτοιμο το φαγητό και με καλέσετε, θα ανέβω πάνω για να φάμε όλοι μαζί, θα σας ακούσω. Ούτε κι εγώ θέλω να τρώω άλλο μόνος.
Στο υπόσχομαι μαμά μου, θα τις προσέχω τις γλάστρες σου. Τώρα πια κλοτσάω την μπάλα μου πολύ προσεκτικά. Κι εσένα στο υπόσχομαι σου λέω ρε μπαμπά, μη με φωνάζεις, δεν θα μιλάω με τους αγνώστους, τους άγνωστους τους έχω φοβηθεί, μα πόσο δίκιο είχες!
Μαμά, μπαμπά, απόψε λέω κακές κουβέντες, απόψε δεν θα κάνω προσευχή, ούτε τα δόντια μου θα πάω να τα πλύνω.
Απόψε, θα πέσω στο κρεβάτι με τα ρούχα μου, θα το λερώσω το σεντόνι απ΄ τα παπούτσια μου, θα γίνω ένα πολύ κακό παιδί, και τι κατάλαβα που τόσα χρόνια ήμουνα καλός;
Μαμά, μπαμπά, απόψε ήμουν λιγάκι άτακτος, έπαιξα μαξιλαροπόλεμο με δυο φόβους μου, έναν που μετά από εσάς, δεν έχω ούτε μια φορά αγαπηθεί, κι έναν ακόμα, που μετά απ΄ το φευγιό σας, όλοι μου φέρονται λες κι είμαι ένα παιδί που του αξίζει μονάχα η τιμωρία, γιατί τόλμησε και παρέμεινε ένα ανόητο παιδί… Μα δεν τους νίκησα, οι φόβοι είχαν πιο μεγάλα μαξιλάρια.
Μπαμπά, μαμά, με έχουνε πάρει σβάρνα οι άνθρωποι σας λέω, και τρύπωσα από κάτω απ΄ το κρεβάτι, όπως τότε που ήμουνα μικρός, κι έχω φτιάξει μια άγρια θάλασσα από δάκρυα εδώ από κάτω, μα μη φοβάστε, τις θυμάμαι πάντα τις ορμήνιες σας, θα προσέχω και δεν θα πάω να κολυμπήσω στα βαθιά. Κουράστηκα να πνίγομαι και να μην είστε εδώ να με γλιτώσετε.
Μπαμπά, μαμά, συγγνώμη για όσα είδατε απόψε, αύριο σας το ορκίζομαι, θα είμαι πιο καλά, θα ξετρυπώσω απ΄ την φωλιά μου, απόψε όμως σας παρακαλώ, αφού δεν έρχεστε, αφήστε με τουλάχιστον να κλάψω!
Για κάτι ΑΝΔΡΕΣ εδω μέσα που μπήκανε με μεγάλη μαγκιά λες και τους πάτησαν το ζωνάρι και είναι έτοιμοι να κάνουν μανούρα θα τους πρότεινα να την μάσουνε να μην τους την πατήσουμε.. Λοιπόν μάγκες της φακής δεν είπε κανένας οτι προτρέπουμε κάποιον να κλάψει για να είναι σωστός. Αλλά μάλλον δεν δωσατε σημασία στα γραφόμενα και απλά μιλάτε για να μιλάτε..Ετσι για να λέτε στον εαυτό σας οτι συνεισφέρατε και εσείς στο θέμα που άνοιξε. Γιατί μάγκες του κιλού εσείς, αν διαβάζατε καλύτερα θα καταλαβαίνατε ότι μιλάμε για την ανθρώπινη ψυχή και το να είσαι άνθρωπος σημαίνει ότι κάποια στιγμή αν ενα δάκρυ τρέξει απο το μάτι σου δεν χρειάζεται να αισθανθείς ένοχα. Είναι απλά μια ένδειξη οτι παραμένεις αληθινός. Δεν χρειάζεται να βάλω μάσκα σε αυτό που νιώθω.. Βέβαια υπάρχουν και οι κομπλεξικοί του είδους οπως οι παραπάνω που πιστεύουν οτι ενας πραγματικός αντρας δεν συγκινείται, δεν δακρύζει. Οσο για τις βλακείες περι Σπαρτιατών κλπ τι να πω.. Καμία σχέση. Μάγκες εσείς του κιλού…
Επιτέλους, και μια ΑΝΤΡΙΚΙΑ άποψη. Γιατί με τους ή μάλλον με ΤΟΝ ΜΙΣΟΓΥΝΗ, που μπήκε να το παίξει… “αρχαίος”, μου ήρθε να ξεράσω.
Ε Οχι, οι αντρες δεν κλαινε.
Ουτε οι γυναικες κλαινε. Οι γυναικουλες κλαινε, και μαλιστα οσες το εχουν το δακρυ ετσι για προχειρο, ειναι το χειροτερο ειδος που υπαρχει.
Ο ανδρας μπορει να βουρκωσει, ναι. Αλλα να κλαψει οχι. Το ιδιο θα ελεγα ισχυει και για τις γυναικες.
Αυτες τις αηδιες, θα ηθελα να τις λεγατε στους 300 του Λεωνιδα,που τοσο εκθιαζετε, για να βλεπαμε που θα σας εξοστρακιζαν
Ο Αχιλλέας, έκλαψε για τον θάνατο του Πάτροκλου…. αλλά κατ΄εσάς, μάλλον δεν θα πρέπει να ήταν ΑΝΔΡΑΣ.
Προσέξτε μήπως σας έλθει ο εξοστρακισμός στο κεφάλι.
Μην τα μπερδευεις κ μην ριχνεις μελανι, λες και εισαι κουμούνι.
Δεν μιλησα εγω για θανατο. Στο θανατο αγαπημενου προσωπου συγκινειται κ κλαιει ο καθε ανθρωπος οσο σκληρος κ να ειναι, ειναι φυσικη συναισθηματικη εκδηλωση.
Αλλα να διδασκω τα παιδια μου-ειδικα τα αγορια, να κλαινε αν βρεθουν σε δυσκολη ή στεναχωρη κατασταση, αυτο ειναι απαραδεκτο κ αισχρό.
Ας αποφασισει η Ελληνιδα τι αντρες θελει να μεγαλωνει, Σπαρτιατες ή κατι αλλο. Γιατι αυτο το “αλλο” το βλεπουμε ολοι μας σημερα, ήδη τα Ελληνοπουλα εχουν νοοτροπια γιουσουφακίου λες και εχει ερθει η τουρκοκρατια παλι. και μπορει τα δικα σας παιδια να ειναι λεβεντες κ παλικαρια, δεν συμβαινει ομως το ιδιο με την πλειοψηφεια των ελληνοπαιδων που εχουν καταντισει χαλβαδες κ δουλοι ήδη, και βλεπεις μια νεολαια να βγαινει στο δρομο για καποιον Γρηγοροπουλο, ενω για πατριωτικα θεματα ειναι εντελως κοιμισμενα
Και θα το πω για αλλη μια φορα, οτι για τη σημερινη καταντια της Ελληνικης κοινωνιας κ της πατριδας γενικα, τη μεγαλυτερη και πρωτιστη ευθυνη τη φερει η Ελληνιδα μανα, η οποια εχει μεταλλαχθει κ εχει απομακρυνθει παρασαγκες, απο αυτο που καποτε ονομαζαμε ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ, με κεφαλαια.
Σε εποχές ισοπέδωσης των πάντων, εσύ μιλάς για … ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ.
Η άποψή μου είναι πως ως γονιός, προσπαθείς να αναθρέψεις τα παιδιά σου ως ΕΛΛΗΝΕΣ και ως Χριστιανούς.
Αναφέρεσαι μόνον στην ΜΑΝΑ, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ.
Τέτοιους μισογυνισμούς, τους απεχθάνομαι.
Ὁ ἄνθρωπος ποῦ δὲν κλαίει ὅταν πονᾷ, ὅταν ὀδυνᾷ, εἶνε τσόφλι ἄνθρώπου, κακοῦργος, ψυχοπαθής. Ὁ Χριστός μας συχνὰ ἔκλαιγε καὶ σπανίως γελοῦσε καὶ Αύτὸς εἶνε ὑπόδειγμα πρὸς μίμησιν.
Τρυφερό, νοσταλγικό, ανθρώπινο.. Κλαίω σημαίνει έχω αισθήματα, νιώθω ..Και αυτό που νιώθω δεν φοβάμαι να το δείξω. Κακώς έχει περάσει στις παλιότερες γενιές η εικόνα του σκληρού άντρα που δεν λυγάει. Οι ψυχές δεν έχουν φύλλο όντως, μόνο συνείδηση.
Έχεις δίκιο Δημήτρη. Και για μένα, αν και γυναίκα, το δάκρυ του ΑΝΔΡΑ, είναι πιο πολύτιμο.
Γιαυτο ακριβως εχουμε γεμισει αδερφες κ ανωμαλους/λες, επειδη σας χαλάνε οι αποψεις των παλαιοτερων γενεών.
Φατε τωρα gay παρελασεις για να βαλετε μυαλό