Μια βόλτα τόσο μακρινή, που να έχανα τον κόσμο των μεγάλων

Γράφει η Αθηνά Απότση

Αν γινόμουν παιδί για μια μέρα, θα το έριχνα σε ξέφρενο χορό απ’ τη χαρά μου. Θα γελούσα ασταμάτητα, θα στρυμωχνόμουνα σε αγκαλιές απ’ αυτές που μοιάζουν με φρούρια και δεν θα βιαζόμουν να βγώ. Θα καθόμουνα εκεί κουλουριασμένη για ώρες γιατί θα ήξερα πως οι αγκαλιές φρούρια είναι πολύ σπάνιες να τις συναντήσεις.

Αν γινόμουν παιδί για μια μέρα, θα έλεγα αλήθειες ( απ’ αυτές που μόνο τα παιδιά και οι τρελοί λένε). Θα έλεγα σε όλους αλήθειες που φωνάζουν. Γιατί θα ήξερα πως οι αλήθειες στο μεγάλωμα, θα έπρεπε να λιγοστεύουν. Αλλιώς μένεις μόνος και αντιπαθητικός. Ένα παιδί, πάντα το συγχωρείς…

Αν γινόμουν παιδί για μια μέρα, θα σκέπαζα τα βράδια κι εμένα που και που,όχι μόνο την κούκλα μου. Ναι, με μάλωνε η μαμά μου γι αυτό. Είχα μια όμορφη, ξανθιά κούκλα που την σκέπαζα τους χειμώνες τόσο πολύ, έβαζα διπλή την κουβέρτα μη και κρυώσει τη νύχτα.

Θα με σκέπαζα και εμένα λίγο αν περνούσα ένα βράδυ σαν παιδί. Γιατί θα ήξερα, πως αν δεν «σκεπαστείς μόνος σου, το πιο πιθανό είναι να ξυπνήσεις με πονόλαιμο»

Αν γινόμουν για μια μέρα παιδί, θα φρόντιζα να του πω πως δεν πρέπει να μείνει εδώ για πάντα. Να το έχω προειδοποιήσει πως κάποια στιγμή θα φύγει και να μη το κανακεύω έτσι όπως έκανα. Εγώ το παιδί μέσα μου, το φρόντισα σε τέτοιο βαθμό που δεν έφυγε ποτέ.

Γι’ αυτό θυμώνω έτσι, γι αυτό γελάω τόσο δυνατά, γι’ αυτό κλαίω τόσο πολύ, γι’ αυτό είμαι τόσο ανυπόμονη, γι’ αυτό μουτρώνω τόσο άγαρμπα, γι’ αυτό επιμένω τόσο πολύ, γι’ αυτό χαίρομαι τόσο ανόητα, γι’ αυτό όλα. Εκείνο φταίει. Εγώ δηλαδή-το ξανά είπα, εγώ που του έφτιαξα τόσο ζεστή φωλιά.

Αν γινόμουν παιδί για μια μέρα, θα έπαιρνα το ποδήλατό μου, μωβ ήταν, θα έπαιρνα ένα παγούρι με νερό και θα πήγαινα πολύ μακρινή βόλτα, τόσο μακρινή που μπορεί και να έχανα τον δρόμο να γυρίσω πίσω στον κόσμο των μεγάλων. Που είναι τόσο σοβαροί!