Οι Κυβερνήσεις των Κρατών, ως η πέμπτη φάλαγγα, του «Αόρατου Εχθρού»

Δημήτρης Δασκαλάκης: “Η υποχρεωτική επιβολή του εμβολιασμού που θα συνοδευτεί από την απαίτηση ενός υγειονομικού διαβατηρίου και ψηφιακής ταυτότητας, η αύξηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών με τους  υπεύθυνους των τραπεζών να απαιτούν κινητά τηλέφωνα αναγνώρισης βιομετρικών χαρακτηριστικών για την «λειτουργική ασφάλεια» των συναλλαγών, το ψηφιακό ευρώ και η ψηφιακή οικονομία, αφού η αποφυγή της χρήσης μετρητών αποτελεί µία από τις βασικές οδηγίες στην εκστρατεία κατά της μετάδοσης του Covid-19, η οποία θα οδηγήσει νομοτελειακά στην αχρήματη κοινωνία, είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες της «μεγάλης επανεκκίνησης», ως κυρίαρχου πολιτικού δόγματος εξουσίας του «αοράτου  εχθρού».

Επομένως καθίσταται άμεση ανάγκη, εμείς οι πολίτες, ατομικά και συλλογικά, να ασκούμε κριτικό έλεγχο στις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων, να αντιστεκόμαστε στον καταιγισμό των ειδήσεων που διακινούνται από τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπάτησης και επιρροής), αμφισβητώντας την αλήθεια και την ακρίβεια της παρεχόμενης τηλεοπτικής ενημέρωσης, να δημιουργήσουμε δίκτυα κοινωνικής αλληλοϋποστήριξης και ενημέρωση”.

Του Δημητρίου Νικ. Δασκαλάκη Δικηγόρου Αθηνών

Κατά την διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου (1936-1939), οι εθνικιστικές δυνάμεις του στρατηγού και μελλοντικού δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο (1892-1975) πολιορκούσαν ασφυκτικά την ισπανική πρωτεύουσα.

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας, ένας στρατηγός και στενός συνεργάτης του Φράνκο, ο Εμίλιο Μόλα παραχωρούσε συνέντευξη τύπου.

Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το ποια από τις τέσσερις φάλαγγες του θα εισερχόταν πρώτη στη Μαδρίτη, απάντησε: «Ήδη βρίσκεται μέσα στην πόλη μία φάλαγγά μας, είναι η πέμπτη φάλαγγα των Ισπανών πατριωτών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν κατά των ερυθρών δημίων».

Έκτοτε καθιερώθηκε ως πολιτικός όρος και η χρησιμοποίηση της φράσεως «πέμπτη φάλαγγα» ιδιαίτερα σε πολιτικά σκοτεινές και συνταγματικά ανώμαλες περιόδους, αποτυπώνει την προπαγάνδα που εκδηλώνεται μέσα στα όρια μιας πολιορκημένης πόλης ή μιας εμπόλεμης χώρας, με σκοπό την επίτευξη των συμφερόντων του εχθρού.Μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους και αποσκοπεί στην υπονόμευση των ικανοτήτων και στην κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος των αμυνομένων.

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη και συγχρόνως θλιβερή πραγματικότητα ότι η «πανδημία» του κορωνοϊού κατόρθωσε μέσα σε ελάχιστους μήνες να εκθεμελιώσει το οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου και να θέσει υπό έντονη αμφισβήτηση τις παγιωμένες δημοκρατικές ελευθερίες, τα εργασιακά δικαιώματα και τα κοινωνική ήθη που μέχρι προ ολίγου θεωρούνταν αδιαπραγμάτευτα.

Οι πολιτικές απομόνωσης και κοινωνικής αποστασιοποίησης που εφαρμόζονται σε παγκόσμιο επίπεδο, δοκιμάζουν τις αντοχές και τα όρια των ανθρώπων, οικογενειών και κοινωνιών.

Ο Κορωνοϊός, δηλ. ο απαίσιος αυτός «αόρατος εχθρός» ενώ προσβάλλει κυρίως την υγεία των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας που εμφανίζουν μάλιστα συννοσηρότητα, έχει καταφέρει με την ανοχή ή και την συνεργασία των κυβερνήσεων, να διαβρώσει κάθε πτυχή της προσωπικής, κοινωνικής, οικονομικής και θρησκευτικής ζωής των πολιτών.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδρύθηκαν διεθνείς οργανισμοί, ενώσεις κρατών, πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς παγκοσμίου εμβέλειας με έναν αντικειμενικό σκοπό: την ειρηνική επίλυση των διακρατικών διαφορών, την εξάλειψη της φτώχειας και την επικράτηση και την προώθηση της ευημερίας και της προόδου των κρατών και των λαών.

Τον τελευταίο χρόνο όμως, εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα εισέβαλε στην ζωή μας ένας αόρατος, δια γυμνού οφθαλμού, εχθρός που μολύνει με την παρουσία του την προσωπική, κοινωνική και οικονομική ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων και απειλεί με την παρουσία του, εκτός από την δημόσια υγεία, να εξαφανίσει και τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα.

Ο ελεύθερος και κριτικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να διερωτηθεί: «Πώς συνέβη αυτό;».

Ήταν τόσο σαθρό το διεθνές σύστημα και τόσο ευάλωτο το πλέγμα της πολιτικοκοινωνικής ζωής που διαμορφώθηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ώστε κατόρθωσε ο κορωνοϊός να το διαπεράσει με περισσή ευκολία ή μήπως αυτοί που έχουν την ευθύνη για την διαφύλαξη και την προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών, δηλ. οι κυβερνήσεις των χωρών, συνεργάζονται με τον «αόρατο εχθρό»;

Είναι γνωστό και έχει λεχθεί πολλές φορές ότι το πρώτο θύμα κάθε πολέμου είναι η αλήθεια.

Ο επιτιθέμενος εχθρός στην προσπάθειά του να νοθεύσει και να διαστρεβλώσει την αλήθεια σχετικά με τις πολεμικές συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα,οργανώνει ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, με απώτερο στόχο να προκαλέσει σύγχυση στους αμυνομένους, να κάμψει το αγωνιστικό τους φρόνημα, ώστε να επιτύχει ευκολότερα την παράδοσή και υποταγή τους.

Επίσης είναι ιστορικά παραδεδεγμένο και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι κάθε πόλεμος που διεξάγεται έχει πολιτικό και οικονομικό υπόβαθρο, αποβλέπει δε στην ικανοποίηση πολιτικών και οικονομικών σκοπών και επιδιώξεων.

Ο επιτιθέμενος εχθρός είναι σταθερά προσανατολισμένος στην επίτευξη ενός στόχου: Να κυριαρχήσει στον κατακτημένο λαό και να επιβάλλει σε αυτόν το δικό του δόγμα πολιτικής διακυβέρνησης και εξουσίας με την εγκαθίδρυση μιας νέας τάξης πραγμάτων και την εξάλειψη της παλαιάς.

Στην χώρα εκείνη που έχει δεχθεί την ξένη εισβολή, αναπτύσσονται και συστήνονται αντιστασιακές ομάδες, οργανώσεις και κινήματα με σκοπό την αφύπνιση, την εμψύχωση και την καλλιέργεια αγωνιστικού φρονήματος μεταξύ του λαού, ώστε να καταστεί εφικτή η εκδίωξη του ξένου εισβολέα,με την ταυτόχρονη ακύρωση των σχεδίων του για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων.

Φυσικά μέσα στην ίδια χώρα, υπάρχουν και οι υποστηρικτές, οι συνεργάτες και οι προπαγανδιστές του εχθρού που ισχυρίζονται «ότι ο εχθρός είναι ανίκητος» συμπληρώνοντας με νόημα «ότι κακά τα ψέματα ήρθε για να μείνει».

Αξίζει να αναφερθεί στο σημείο αυτό, ότι ο «αόρατος εχθρός» εξαπολύει μια διπλή ενορχηστρωμένη επίθεση η οποία εκδηλώνεται σε δύο κεντρικούς άξονες

α) Κατά του συστήματος της δημόσιας υγείας, σε επίπεδο όμως γενικό και αφηρημένο που δεν απειλεί το σύνολο των πολιτών, αλλά μόνο τους ηλικιωμένους εξ αυτών και μάλιστα με υποκείμενα νοσήματα και

β) Κατά του συστήματος των ατομικών ελευθεριών που βιώνεται με πικρό και δυσάρεστο τρόπο, από τον κάθε πολίτη προσωπικά, είτε νοσεί, είτε όχι, υπό την έννοια της δοκιμασίας και της συρρίκνωσης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του.

Είναι πανθομολογούμενο ότι εξαιτίας της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης, οι πολίτες του λεγόμενου δυτικού κόσμου δηλ. των αστικών πολιτειών, βιώνουν έναν πρωτοφανή περιορισμό των ατομικών τους δικαιωμάτων που είναι χειρότερος από κάθε άλλη προηγούμενη παραδοσιακή μορφή εμπόλεμης κατάστασης, στην οποία τουλάχιστον δεν πληττόταν το έννομο αγαθό της ελεύθερης θρησκευτικής λατρείας, το οποίο δυστυχώς σήμερα κονιορτοποιείται υπό την επέλαση του «αοράτου εχθρού».

Επίσης είναι γνωστό και έχει καταγραφεί πολλές φορές στις ιστορικές δέλτους ότι ο επιτιθέμενος εχθρός για να αποσυντονίσει και αποπροσανατολίσει τις δυνάμεις των αμυνομένων, διεξάγει μια ήσσονος σημασίας επίθεση, εν είδει αντιπερισπασμού,προκειμένου να αποκρύψει το πραγματικό στόχο της επίθεσης και να παραπλανήσει την αντίπαλη άμυνα, η οποία θα εξαναγκαστεί να μεταφέρει κρίσιμες και μάχιμες μονάδες στο σημείο εκείνο όπου εκδηλώνεται η δευτερεύουσα επίθεση, ώστε να αποδυναμωθεί το μέτωπο εκείνο που θα δεχθεί το πραγματικό και κύριο βάρος της επιθετικής ενέργειας του εχθρού.

Οι Πρωθυπουργοί των κρατών, εφόσον ισχυρίζονται ότι είμαστε σε πόλεμο με τον «αόρατο εχθρό», οφείλουν «ως συνετοί στρατηγοί» να ενσκήψουν με μεγάλη προσοχή στα επιτελικά τους σχέδια και να αντιληφθούν άμεσα ότι ο κορωνοϊός διεξάγει εν είδει αντιπερισπασμού μια παραπλανητική επίθεση με τα σποραδικά πυρά που εκτοξεύει κατά του συστήματος της δημόσιας υγείας, ενώ έχει θέσει ως πρωταρχικό σκοπό της επίθεσης, την εκμηδένιση του συστήματος των συνταγματικών δικαιωμάτων και βάλλει με καταιγιστικά νομοθετικά πυρά εναντίον τους, ώστε να απειλείται με πραγματική κατάρρευση το μέτωπο των ελεύθερων και δημοκρατικών κοινωνιών.

Όταν κινδυνεύει να χαθεί ένας πόλεμος, δύο επιλογές υπάρχουν, είτε αντικαθίσταται ο ανίκανος στρατηγός και το επιτελείο του ή μεταβάλλεται εκ βάθρων ο στρατηγικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση του εχθρού.

Επιβάλλεται να γίνει κατανοητό από όλους ότι τα τρέχοντα περιοριστικά μέτρα των ατομικών ελευθεριών και οι πολιτικές απομόνωσης και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, έχουν καταστροφικές, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, όχι μόνο στον τομέα της δημόσια υγείας αλλά και στο επίπεδο της δημοκρατίας, αφού απειλούνται με εξαέρωση τα θεμελιώδη δικαιώματα και τα κοινωνικά ήθη των πολιτών.

Πρέπει άμεσα να υιοθετηθείμια διαφορετική στρατηγική για την αντιμετώπιση του «αόρατου εχθρού», αυτή της «Εστιασμένης Προστασίας», δηλαδή να επιτραπεί στα άτομα που κινδυνεύουν λιγότερο από τη νόσονα ζήσουν τη ζωή τους φυσιολογικά, προκειμένου να οικοδομήσουν την ανοσία απέναντι στον ιό διαμέσου της φυσικής μόλυνσης και ταυτόχρονα να προστατευθούν εκείνοι που κινδυνεύουν περισσότερο.

Οι πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων για παρατεταμένο εγκλεισμό (lockdown) του συνολικού πληθυσμού θα έχουν ως δραματικές συνέπειες την μείωση των ελέγχων για τη διάγνωση του καρκίνου, την επιδείνωση της κατάστασης υγείας όσων υποφέρουν από καρδιαγγειακές παθήσεις και την συνολική επιβάρυνση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων.

Προβλέπεται μάλιστα ότι όλες αυτές οι συνέπειες οδηγούν σε μελλοντική αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας, με την εργατική τάξη και τα νεότερα σε ηλικία μέλη της κοινωνίας να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος.

Ο οξυδερκής παρατηρητής της τρέχουσας πανδημίας, διακρίνει στην αντιμετώπιση του «αοράτου εχθρού» την υποκριτική και ανακόλουθη στάση και συμπεριφορά των κυβερνήσεων. Από την μια πλευρά οι κυβερνήσεις επιχειρούν να ανακόψουν την προέλαση του «αόρατου εχθρού» κατά του συστήματος της δημόσιας υγείας, με την δημιουργία περισσότερων κλινών Μ.Ε.Θ., από την άλλη όμως δεν προβάλλουν καμία απολύτως αντίσταση στην υπεράσπιση του συστήματος των συνταγματικών δικαιωμάτων που βρίσκεται υπό ασφυκτική πολιορκία και κινδυνεύει με κατάρρευση.

Ανάγκη από Μ.Ε.Θ. δεν έχει μόνο το σύστημα της δημόσιας υγείας αλλά και κάθε δημοκρατική κοινωνία, στην οποία οι πολίτες της αξίζει και οφείλουν να πορεύονται Με Ελευθερία και Θάρρος.

Επομένως δικαιολογημένα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι κυβερνήσεις των κρατών συνεργάζονται και συμμαχούν με τον «αόρατο εχθρό» νομοθετώντας αυστηρά και δυσανάλογα περιοριστικά μέτρα που προκαλούν την αδικαιολόγητη συρρίκνωση και την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών των πολιτών.

Μάλιστα η συνεργασία των κυβερνήσεων με τον κορωνοϊό είναι στενή και πολυεπίπεδη, αφού έχουν αναλάβει σε παγκόσμιο επίπεδο την προώθηση των σχεδίων του «αόρατου εχθρού» για τον μετασχηματισμό του κόσμου με την επιβολή της υγειονομικής τυραννίας, ώστε να καθίσταται μάταιη και ανώφελη κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για την αναχαίτιση του κατά του συστήματος της δημόσιας υγείας, δεδομένου ότι οποιαδήποτε τυχόν επιτυχία σε υγειονομικό επίπεδο θα στερείται «κοινωνικού αντικρίσματος» εξαιτίας του επερχομένου στραγγαλισμού των ατομικών δικαιωμάτων.

Με το πρόσχημα της προστασίας του συστήματος της δημόσιας υγείας και της παρατεινόμενης στον χρόνο διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης, οι κυβερνήσεις που συνεργάζονται με τον «αόρατο εχθρό»χωρίς να υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο, μπορούν να λαμβάνουν περιοριστικά μέτρα των προσωπικών μας ελευθεριών, με αποκλεισμό της κοινοβουλευτικής νομοθετικής διαδικασίας και περιφρονώντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα κανονικοποιηθεί και θα μονιμοποιηθεί. Η έκτακτη ανάγκη μετατρέπεται από την εξαίρεση στον κανόνα.

Ήδη όμως οι πολίτες του κόσμου, προγεύονται τις συνέπειες της υποταγής τους στον «αόρατο εχθρό», όντες ανυπεράσπιστοι εξαιτίας της ατιμωτικής συνθηκολόγησης των κυβερνήσεων τους που έφεραν την πολιτική ευθύνη για την αντιμετώπισή του.

Οι πολίτες του κόσμου οφείλουν άμεσα να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από τις κυβερνήσεις που συνθηκολόγησαν με τον «αόρατο εχθρό», ως ελάχιστη ένδειξη υγιούς δημοκρατικής αντίδρασης.

Ο Ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος του Διεθνούς Οικονομικού Ομίλου (World Economic Forum) Klaus Schwab έχει με καμάρι δηλώσει: «Η πανδημία αντιπροσωπεύει ένα σπάνιο αλλά στενό παράθυρο ευκαιρίας για να σκεφτούμε, ξαναφανταστούμε και επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας».

Ο κ. Μητσοτάκης σε πρόσφατη κοινοβουλευτική του ομιλία ευχήθηκε το έτος 2021 να είναι η χρονιά της «μεγάλης επανεκκίνησης».

Η υποχρεωτική επιβολή του εμβολιασμού που θα συνοδευτεί από την απαίτηση ενός υγειονομικού διαβατηρίου και ψηφιακής ταυτότητας, η αύξηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών με τους  υπεύθυνους των τραπεζών να απαιτούν κινητά τηλέφωνα αναγνώρισης βιομετρικών χαρακτηριστικών για την «λειτουργική ασφάλεια» των συναλλαγών, το ψηφιακό ευρώ και η ψηφιακή οικονομία, αφού η αποφυγή της χρήσης μετρητών αποτελεί µία από τις βασικές οδηγίες στην εκστρατεία κατά της μετάδοσης του Covid-19, η οποία θα οδηγήσει νομοτελειακά στην αχρήματη κοινωνία, είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες της «μεγάλης επανεκκίνησης», ως κυρίαρχου πολιτικού δόγματος εξουσίας του «αοράτου  εχθρού».

Επομένως καθίσταται άμεση ανάγκη, εμείς οι πολίτες, ατομικά και συλλογικά, να ασκούμε κριτικό έλεγχο στις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων, να αντιστεκόμαστε στον καταιγισμό των ειδήσεων που διακινούνται από τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπάτησης και επιρροής), αμφισβητώντας την αλήθεια και την ακρίβεια της παρεχόμενης τηλεοπτικής ενημέρωσης, να δημιουργήσουμε δίκτυα κοινωνικής αλληλοϋποστήριξης και ενημέρωσης και να θυμόμαστε πάντοτε ότιοι κυβερνήσεις έχουν συνασπισθεί με τον «αόρατο εχθρό» και ενεργούν ως «η πέμπτη φάλαγγα» για την υπονόμευση και την ακύρωση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες όσο και ιστορικές και απαιτείται η μέγιστη δυνατή δημοκρατική και κοινωνική εγρήγορση, ώστε να ματαιώσουμε εμείς οι πολίτες, αφού δεν το έπραξαν οι κυβερνήσεις, τα σχέδια του «αοράτου εχθρού» για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε ένα τέλειο σύστημα δουλείας και υποταγής, στο οποίο οι μασκοφορεμένοι πολίτες θα περιμένουν υπομονετικά στην σειρά τους για την επόμενη δόση του εμβολιασμού τους.